59χρονος ασθενής του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού δέχτηκε σήμερα,30/05/2013, την επίσκεψη συνεργείου της ΔΕΗ για να του κόψουν το ηλεκτρικό ρεύμα.  Ο ασθενής μας αντέδρασε και το συνεργείο αποχώρισε για να επιστρέψει μετά από λίγη ώρα με την συνοδεία 4 (!) αστυνομικών.  Οι αστυνομικοί «απείλησαν» τον ασθενή μας ότι εάν δεν σταματήσει να «αντιστέκεται» ίσως του γίνει μήνυση, με αποτέλεσμα να πάει στο τμήμα και να κάτσει εκεί μέχρι το επόμενο πρωί, ωσότου εκδικαστεί το αυτόφωρο.  Μετά αυτόν τον εκφοβισμό, το συνεργείο προχώρησε στην διακοπή του ρεύματος, παρότι ο ασθενής μας προσπαθούσε να τους εξηγήσει την δύσκολη οικονομική, φυσική και ψυχολογική κατάστασηπου βρίσκεται.  Ο ασθενής μας είναι μακροχρόνια άνεργος, για 5 συνεχή χρόνια, πάσχει από διαγνωσμένη κατάθλιψη και εκφυλιστική ρευματοειδή αρθρίτιδα.  Πρόκειται για έναν κατατρεγμένο άνθρωπο που στα 59 του χρόνια βρέθηκε στην δυσχερή θέση να του πληρώνει το ενοίκιο ο 85χρονος πατέρας του, με τα λίγα χρήματα που παίρνει της σύνταξης του.  Ο ασθενής μας χρωστάει 40,000 ευρώ στην εφορία από την προηγούμενη επαγγελματική του ενασχόληση, ως ελεύθερος επαγγελματίας.  Στην ΔΕΗ το χρέος έχει φτάσει στα 2,075 ευρώ.  Παρότι είναι άπορος, λόγο του παραπάνω χρέους, αδυνατεί να βγάλει βιβλιάριο της πρόνοιας με αποτέλεσμα να μην έχει κανένα ΑΠΟΛΥΤΩΣ εισόδημα από οπουδήποτε και  να σιτίζεται από τα συσσίτια της ενορίας του.

Ξεκίνησε σαν μια συναυλία συμπαράστασης κατά της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές. Εξελίσσεται όμως σε μια μεγάλη γιορτή για το δικαίωμα στη ζωή και κατά της καταστολής και της κρατικής τρομοκρατίας.

Η συναυλία θα γίνει το Σάββατο 25 Μαΐου στην Ιερισσό, με ελεύθερη είσοδο. Συμμετέχουν αφιλοκερδώς οι Δημήτρης Ζερβουδάκης, Active Member, ο Παύλος Παυλίδης με τους Β. Movies, ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με τη Ματούλα Ζαμάνη. Ηδη τα μηνύματα κάνουν λόγο για λεωφορεία με κόσμο απ’ όλη την Ελλάδα, από Κρήτη ώς Αλεξανδρούπολη. Νέοι στην ηλικία και στο πνεύμα, γονείς με παιδιά, διαμήνυσαν ότι θα δώσουν το «παρών», για να ενισχύσουν τον αγώνα των κατοίκων και για να φωνάξουν όλοι μαζί «όχι» σε σχέδια «ανάπτυξης» που δεν υπολογίζουν τις τοπικές κοινωνίες και το περιβάλλον. Επίσης θέλουν να στείλουν μήνυμα συμπαράστασης στους δύο Ιερισσιώτες που παραμένουν προφυλακισμένοι στις Φυλακές Διαβατών.

Στην Ιερισσό και τα γύρω χωριά επικρατεί ενθουσιασμός εν όψει της γιορτής. Ηδη οι γυναίκες ετοιμάζουν πίτες για να υποδεχτούν τους καλλιτέχνες και τον κόσμο. Τη συναυλία οργανώνουν οι Επιτροπές Αγώνα Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης.

«Εδώ και 10 χρόνια αγωνίζονται μόνοι τους οι κάτοικοι εκεί κατά των εταιρειών εξόρυξης, έχοντας το κράτος απέναντί τους», λέει ο Δημήτρης Ζερβουδάκης. «Πρόκειται για ένα ξεπούλημα που θα καταστρέψει τον τόπο, τα νερά και τη θάλασσα», προσθέτει. Εχει επισκεφθεί το σημείο όπου πρόκειτα να γίνει το ανοιχτό όρυγμα. «Είναι ένα παρθένο καταπράσινο μέρος. Δεν πρέπει ν’ αφήσουμε να γίνει αυτή η καταστροφή».

«Το κίνημα κατά των μεταλλείων αναπτύχθηκε απέναντι σε ένα ολιγαρχικό και σφόδρα αυταρχικό καθεστώς και στην ολοκληρωτική προπαγάνδα του», λέει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Θεωρεί χρέος του να στηρίξει ένα τέτοιο κίνημα. Εχει ξαναπαίξει στις Σκουριές στο παρελθόν, όταν λιγοστός τότε κόσμος αντιστεκόταν κατά της μεταλλευτικής «TVX». «Ανησυχώ πολύ όταν ακούω περί εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου. Είμαι εναντίον γιατί θα καταστραφεί το φυσικό περιβάλλον», υποστηρίζει.

Η Ματούλα Ζαμάνη, η γυναίκα που δεν συγκράτησε το θυμό της όταν είδε στο εξωτερικό τον Γιώργο Παπανδρέου να πίνει ένα κρασί 2.500 ευρώ, δηλώνει ότι η συμμετοχή της σ’ αυτή τη συναυλία είναι ό,τι σημαντικότερο έχει κάνει ποτέ. «Πιστεύω πολύ σ’ αυτό που κάνουν οι άνθρωποι εκεί. Μας δείχνουν ότι πρέπει να ξεκουνηθούμε». Την ενοχλεί που υπάρχει κόσμος που δεν γνωρίζει τι γίνεται στις Σκουριές. «Χαίρομαι που υπάρχει ένα γαλατικό χωριό που αντιστέκεται. Είναι καιρός να σταματήσουμε να είμαστε μονάδες και να γίνουμε ομάδες», λέει.

Ο Παύλος Παυλίδης ζει τους ανθρώπους της Ιερισσού εδώ και 20 χρόνια. «Είναι πραγματικά γαλατικό χωριό. Οχι επειδή αντιστέκονται, αλλά επειδή είναι άνθρωποι καλοί, ευγενικοί και έχουν μεγαλείο. Είναι φιλήσυχοι. Οχι τρομοκράτες, όπως θέλουν να τους παρουσιάζουν». Καταγγέλλει ότι στο παρελθόν, η «TVX» πλησίασε τα «Ξύλινα Σπαθιά» για να επηρεάσουν τους κατοίκους. «Μας έδιναν ανοιχτή επιταγή να συμπληρώσουμε όσα μηδενικά θέλαμε για να παίξουμε υπέρ των μεταλλείων. Φυσικά αρνηθήκαμε». Καθώς βρίσκεται ήδη στο χωριό, βλέπει τις προετοιμασίες και το κλίμα ενθουσιασμού που επικρατεί μεταξύ των κατοίκων. «Ξεκίνησε σαν μια απλή συναυλία, αλλά το Σάββατο θα γίνει εδώ το μεγαλύτερο φεστιβάλ της χώρας», λέει με ενθουσιασμό.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.enet.gr/

Η Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας στέκεται αλληλέγγυα και συμπαρίσταται στον ιερό αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής για τη σωτηρία του τόπου και των ανθρώπων που τον κατοικούν.

Συμπαρίσταται στον αγώνα των αγωνιστριών και των αγωνιστών για την υπεράσπιση του τοπικού πλούτου τους και του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνουν αυτοί και τα παιδιά τους. Θεωρεί υποχρέωσή της  να υπερασπιστεί το δίκιο συμπολιτών της  για καλύτερη ποιότητα ζωής και προστασία των εισοδημάτων τους, που υπονομεύονται από μια βραχυπρόθεσμη επένδυση – εντολή με εξευτελιστικά αντισταθμιστικά οφέλη.

Η Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας:

• Καταγγέλλει το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου στο όνομα της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους και  της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.
• Καταγγέλλει το όργιο της κρατικής βίας και τρομοκρατίας.
• Απαιτεί την αθώωση όλων των κατηγορουμένων και την αποκάλυψη της σκευωρίας.

Η Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας θεωρεί ότι οι περιπτώσεις των μεταλλείων στη Χαλκιδική, στο Κιλκίς και στη Θράκη, οι επικείμενες εξορύξεις λιγνίτη στην Ελασσόνα, η αναμενόμενη ιδιωτικοποίηση ακόμη και του πολυτιμότερου αγαθού, του νερού, που αποτελεί κυρίαρχο ανθρώπινο δικαίωμα και δημόσιας περιουσίας, είναι περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν τους φόβους και την ανησυχία της.

Αδέλφια, δεν είστε μόνοι! Ο αγώνας της Χαλκιδικής είναι και δικός μας αγώνας! Γιατί, Ιερισσός είναι παντού!

Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας – Εξορύξεις Χρυσού

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.otoposmou.gr/

ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Αυτή η σελίδα αγαπάει τα ταξίδια και τους δρόμους. Μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, γυρίζει τις γειτονιές, γυρεύοντας να βρει πώς στην πράξη οι άνθρωποι οργανώνονται και δια-σώζουν τις ζωές τους. Ψάχνει σε πλατείες και δρόμους αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης και κινήματα αντίστασης από τα κάτω.

Σήμερα δεν έχει τίποτα από τα γνώριμα πια σχήματα να σας παρουσιάσει: σε αυτή τη γειτονιά δεν υπάρχουν ούτε κοινωνικά φροντιστήρια, ούτε αγορές χωρίς μεσάζοντες, ούτε κοινωνικά ιατρεία. Κι όμως, η αλληλεγγύη βρίσκεται στο απόγειό της. Καλώς ήρθατε στην Ιερισσό.

«Είναι το βασικό συστατικό κάθε αγώνα. Χωρίς ισχυρό δέσιμο με τους συναγωνιστές σου δεν παλεύεις τίποτα», λέει η Μελαχροινή Λιάκου, ενώ καμιά δεκαριά γυναίκες πίνουν καφέ στο σαλόνι της. Δεν χρειάζεται να δεις πολλά για να καταλάβεις τι εννοεί, αρκεί να είσαι ελάχιστα παρατηρητικός. Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες έχουν παιδιά: δεν ξέρουν πού ακριβώς βρίσκονται αυτή τη στιγμή, αλλά είναι σίγουρες πως κάποιος χωριανός τους τα έχει ήδη παραλάβει από το σχολείο, τα έχει ταΐσει και τα έχει διαβάσει, αφού οι ίδιες «βρίσκονται σε δουλειά του αγώνα». Οταν μια από αυτές πεινάει, το φαγητό έρχεται αμέσως ζεστό από τη θεια που μένει δίπλα.

Οι ανάγκες των ανθρώπων εδώ δεν είναι ατομική υπόθεση: αμέσως κάποιος θα βρεθεί δίπλα σου για ό,τι χρειαστείς. «Καμιά ώρα της μέρας ή της νύχτας δεν φεύγει η έγνοια για τον διπλανό σου», λέει η Αννη Βασιλείου. «Κάνουμε πάρα πολλές δουλειές μαζί: γράφουμε από κοινού κείμενα, οργανώνουμε τις δράσεις μας. Η πρώτη ομαδική και σοβαρή κίνηση αλληλεγγύης που κάναμε ήταν το 2010: τότε πλημμύρισε το Στρατόνι (σ.σ. το χωριό των μεταλλωρύχων, όπου εδρεύει η Ελντοράντο) και καθαρίζαμε τα σπίτια και μαγειρεύαμε ομαδικά.

Τον Αύγουστο του 2011 φτιάξαμε όλοι μαζί τον παιδικό σταθμό του χωριού μας και πέρσι το καλοκαίρι ξηλώσαμε τις σκάλες προς την παραλία που έβαλε η εταιρεία με το λογότυπό της για να βάλουμε δικές μας. Και σήμερα, αν πας μια βόλτα στα φυλάκια, θα εκπλαγείς από τον όγκο των φαγητών, των γλυκών, των νερών, των φρούτων. Το χωριό μοιράζεται τα πάντα κι έχει επιπλέον μάθει να παίρνει. Τώρα πια, σχεδόν χωρίς καθόλου ντροπή, αν κάποιος από εμάς έχει πρόβλημα να πληρώσει το χαράτσι, θα το καλύψουμε όλοι μαζί».

«Οταν έχουμε κινητοποίηση και πρέπει να λείπουμε, οργανώνονται ομάδες που μαγειρεύουν και κάνουν ομαδικά baby sitting. Δεν ανησυχούμε πια τι θα γίνουν τα παιδιά μας», λέει η Λόλα Χρυσούλη. Ισως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα έμπρακτης αλληλεγγύης να είναι οι μετακινήσεις. «Επρεπε να ανεβαίνουμε στις Σκουριές, να πηγαίνουμε στα δικαστήρια στον Πολύγυρο και στη Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή μάς ήταν αδύνατον να αντιμετωπίσουμε τα έξοδα. Ετσι, αρχίσαμε το car pooling», λέει η Αννα Λεμπίδα. «Κανένα αμάξι πια δεν φεύγει μόνο με τον οδηγό του για οπουδήποτε. Μοιραζόμαστε τα έξοδα. Οποια ώρα της μέρας ή της νύχτας κι αν βγεις, θα μπεις στο πρώτο αυτοκίνητο που θα περάσει». Κι ακόμα κι αν ντρέπεσαι και είσαι ξενομερίτης όπως του λόγου μου, μόλις σε δουν να περπατάς μόνος, θα σταματήσουν να σε ρωτήσουν αν χρειάζεται να σε πάνε κάπου.

«Σε χρόνο dt έχει ενημερωθεί για ό,τι συμβαίνει όλο το χωριό και τα γύρω», λέει η Βάσω Βαρβαρέσσου. «Αξιοποιούμε πλήρως την τεχνολογία, και για τις γιαγιάδες και τους παππούδες έχουμε και τις καμπάνες». Πραγματικά, ο ήχος της καμπάνας έχει τόσο συνδεθεί με το κίνημα στην Ιερισσό που, όταν χτες χτύπησε για να ειδοποιήσει ότι έρχεται ο εξομολόγος στην εκκλησία, όλες οι θειες και οι θειοι έτρεχαν στα μπλόκα. «Εχουν συνδεθεί οι ζωές μας πια», λέει η Αννη. «Πριν απλώς γνωριζόμασταν, είχαμε ίσως μια καλημέρα. Σήμερα, μπορεί να έχεις εσύ ένα δικαστήριο, αλλά στο εδώλιο δίπλα σου βρίσκεται όλο το χωριό. Οπως ακριβώς απειλείται το βουνό, έτσι απειλούνται κι οι ζωές μας. Ζούμε σε μια συνεχή συνθήκη έκτακτης ανάγκης».

«Εχουμε πάρει αλληλεγγύη από όλη την Ελλάδα. Τελευταία ζητήσαμε από τις γυναίκες να κινητοποιηθούν. Κι εγώ νιώθω άσχημα γιατί δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε», λέει η Βάσω. «Μόλις νικήσουμε, όμως, δεν θα κάτσουμε λεπτό ήσυχοι. Θα είμαστε κι εμείς παντού – όπου χρειαστεί». «Παλιότερα έβλεπα πράγματα και δεν με άγγιζαν καν, όπως αυτό που έγινε στη Μανωλάδα», συμπληρώνει η Λόλα. «Τώρα έχει ανοίξει το μυαλό μου, καταλαβαίνω γιατί όλα με αφορούν. Με ενοχλεί που δεν μπορώ να πάω σε πορείες άλλων εργαζομένων στην Θεσσαλονίκη γιατί πια ξέρω πόσο σημαντική είναι η αλληλεγγύη, το κατάλαβα στο πετσί μου. Πού θα πάει όμως; Θα κερδίσουμε».

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.efsyn.gr/

Ενα δίκτυο με περισσότερους από 50 αυτοδιαχειριζόμενους συνεταιρισμούς λειτουργεί στη Βενεζουέλα. Ασχολείται από τη διάθεση προϊόντων μέχρι τον οικιακό εξοπλισμό και από τα γραφεία κηδειών μέχρι την παροχή υπηρεσιών υγείας

→Η «Εφημερίδα των Συντακτών» μαζί με 9 συλλογικότητες συνδιοργανώνουν εκδήλωση στα «Παναθήναια» και θα μιλήσουν με εργαζομένους της Σεκοσεσόλα για τους αυτοδιαχειριζόμενους συνεταιρισμούς

Οταν ρωτάς «ποιο είναι το βασικό τους προϊόν» και σου απαντούν «η συλλογικότητα» και στην αμέσως επόμενη αυτονόητη ερώτηση «δηλαδή τι κάνουν», σου απαντούν «ψαρεύουν όλοι μαζί», αναγνωρίζεις πως η πρόσκληση είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, εμείς εδώ στην «Εφημερίδα των Συντακτών» είμαστε νεοσσοί συνεταιριστές κι έτσι μάλλον εξηγείται πως δεν γνωρίζαμε τον συναρπαστικό κόσμο της Σεκοσεσόλα.

Η πρόσκληση της «Αλληλεγγύης για όλους» κι άλλων 9 συλλογικοτήτων να συνδιοργανώσουμε την αποψινή εκδήλωση στα Παναθήναια μας σύστησε τους ανθρώπους αυτούς που… ανακάλυψαν την Αμερική 46 ολόκληρα χρόνια πριν καν εμείς φανταστούμε πως θα μπορούσαμε να έχουμε μια καθημερινή εφημερίδα χωρίς αφεντικά. Η συνάντηση λοιπόν με τη Λιζέθ Καρολίνα Βάργκας Καμπέρο είχε πολλαπλό ενδιαφέρον και ουχί μόνον δημοσιογραφικό.

Σε μια κοινωνία που καταρρέει υπό τον ζυγό του πιο άγριου φιλελευθερισμού, η Σεκοσεσόλα από τη μακρινή Βενεζουέλα δεν είναι απλώς ένα δίκτυο με περισσότερους από 50 συνεταιρισμούς και 20.000 μέλη, αλλά ένας εναλλακτικός τρόπος οργάνωσης της εργασίας και της καθημερινής ζωής που θα μπορούσε να μας εμπνεύσει.

1.200 εργαζόμενοι

Η Λιζέθ είναι γέννημα θρέμμα της Σεκοσεσόλα: οι παππούδες της ήταν από τους πρωτοπόρους που ίδρυσαν το δίκτυο. Μεγάλωσε μαζί τους και κάθε Σαββατοκύριακο των παιδικών της χρόνων ήταν αφιερωμένο σε κάποια από τις δραστηριότητες του συνεταιρισμού. Οταν το 2003 ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην επικοινωνία ήταν για εκείνη αυτονόητο πως δεν θα αναζητούσε εργασία στην αγορά, αλλά στη Σεκοσεσόλα.

«Είμαστε μια οργάνωση-ομπρέλα που δικτυώνει τους συνεταιριστές. Είμαστε 1.200 εργαζόμενοι κι ασχολούμαστε από τη διάθεση προϊόντων χωρίς μεσάζοντες μέχρι τη διάθεση οικιακού εξοπλισμού και από τα γραφεία κηδειών μέχρι την παροχή υπηρεσιών υγείας», μου εξηγεί. «Είναι μια καλοπληρωμένη δουλειά, αλλά το βασικό κίνητρο για μένα δεν ήταν αυτό. Στη Σεκοσεσόλα το μέτρο είναι ο άνθρωπος κι οι ανάγκες του: αν γίνεις μάνα θα μπορέσεις να προσαρμόσεις τα ωράριά σου για να έχεις χρόνο για τα παιδιά. Ή αν κάποια στιγμή κουραστείς ή νιώσεις κορεσμένος από το αντικείμενό σου, μπορείς να αλλάξεις. Είσαι ελεύθερος να εξελιχθείς».

Διαφορετικές σχέσεις

Δεν πρόκειται απλώς για έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της δουλειάς, αλλά για μια εντελώς διαφορετική σχέση με την έννοια της εργασίας. Η ιδέα-κλειδί για να κατανοήσει κάποιος αυτή τη σχέση είναι η έννοια της προσωπικής εξέλιξης μέσα από τη συλλογικότητα και την ελευθερία. «Διαμορφώνει ο καθένας το πρόγραμμά του και τις ώρες του, όπως επιλέγει και τα αντικείμενα στα οποία θα δραστηριοποιηθεί», λέει η Λιζέθ.

«Για έναν ανειδίκευτο εργάτη είναι μια εξαιρετικά καλοπληρωμένη εργασία, αλλά για έναν γιατρό ή έναν δικηγόρο η αμοιβή (που είναι για όλους μας ίδια) είναι χαμηλότερη από την αγορά. Στη Σεκοσεσόλα όμως δεν έρχεσαι για να γίνεις πλούσιος, αλλά για να εξελιχθείς ως άνθρωπος. Εξ ου και δεν χρησιμοποιούμε τη λέξη “μισθός”, αλλά τη λέξη “anticipo” για να δείξουμε ότι είμαστε έξω από την καπιταλιστική έμμισθη σχέση εργασίας» (σ.σ. στα ελληνικά μεταφράζεται ως «έναντι», αν και η νοηματοδότησή της δεν έχει καμία σχέση με την έννοια που έχει η λέξη κυριολεκτικά στη γλώσσα μας. Εννοούν πως η αμοιβή τους είναι έναντι των συλλογικών κερδών που θα έχουν στο τέλος του χρόνου).

Σε άλλους θυμίζει χίπικη κοινότητα, σε άλλους αναρχική κολεκτίβα, σε άλλους κομμουνιστική κοπερατίβα. Παράγετε πολιτική στην πράξη, λέω στη Λιζέθ, για να με ξαφνιάσει με την απάντησή της: «Μας ρωτούν αν είμαστε κομμουνιστές ή επαναστάτες. Είμαστε συνεργατιστές, θέλουμε έναν κόσμο ισότητας για μαύρους και άσπρους, καθολικούς και προτεστάντες. Εχουμε πολλές και διάφορες πολιτικές απόψεις για το πώς θα γίνει αυτό το όραμα πράξη, αλλά πάνω από όλα είμαστε συνεργατιστές. Στη Βενεζουέλα υπάρχει μεγάλη διαφθορά, υψηλή εγκληματικότητα και πάρα πολλά αρπακτικά που προσπαθούν να διασπαθίσουν το δημόσιο χρήμα. Οταν αποφασίζεις να ακολουθήσεις μιαν άλλη πορεία (να μην έχεις κανενός είδους οικονομική εξάρτηση από κανένα κέντρο) είναι σαν να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα».

Η ιστορία

Η Σεκοσεσόλα (Cecosesola – Central de Cooperativas de Servicios Sociales del Estado Lara) γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 από «φτωχούς ανθρώπους με τις ίδιες ανάγκες που έπρεπε να βρουν κοινές λύσεις». Στη Βενεζουέλα υπήρχε παράδοση στις συνεταιριστικές τράπεζες: οι Ιησουίτες μοναχοί δίπλα στις εκκλησίες τους δημιουργούσαν ταμεία αλληλοβοήθειας, απ’ όπου τα μέλη τους –ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας- μπορούσαν να δανείζονται χρήματα με χαμηλά επιτόκια. Οι περισσότερες από αυτές τις μικρές τράπεζες απέτυχαν παταγωδώς.

Το 1967 στο Μπαρκισιμέτο του κρατιδίου της Λάρα οι κάτοικοι αντιμετώπισαν μια δύσκολη συνθήκη: ένας πολύ φτωχός συμπολίτης τους πέθανε και η οικογένειά του δεν είχε τα χρήματα για την κηδεία. Ετσι έφτιαξαν την πρώτη τους κοπερατίβα: ένα συνεταιριστικό γραφείο κηδειών, που λειτουργεί μέχρι και σήμερα. Το κάθε μέλος του συνεταιρισμού πληρώνει 16 μπολιβάρ τον μήνα κι εξασφαλίζει έτσι την ταφή για τον εαυτό του κι άλλα 8 μέλη της οικογένειάς του.

Ο επόμενος σταθμός στην ιστορία αυτού του δικτύου, που σήμερα καλύπτει περισσότερους από 50 συνεταιρισμούς, ήταν τα λεωφορεία. Επειδή στο Μπαρκισιμέτο δεν υπήρχαν δημόσιες συγκοινωνίες, οι συνεργατιστές αποφάσισαν να διαθέσουν φτηνά μέσα μαζικής μεταφοράς στον λαό. Δανείστηκαν τα κεφάλαια κι αγόρασαν 136 οχήματα, των οποίων τα δρομολόγια σχεδιάστηκαν σε λαϊκές συνελεύσεις.

«Ηταν μια μεγαλειώδης και πολύ διδακτική αποτυχία», διηγείται η Λιζέθ. «Οταν οι ιδιώτες είδαν πως υπήρχε πεδίο δράσης κι αποφάσισαν να ελέγξουν την αγορά, ο δήμος αποφάσισε να μην επιδοτήσει τα εισιτήριά μας. Είχαμε μια πολύ σκληρή δεξιά κυβέρνηση και μας κατηγόρησαν σαν επαναστάτες κομμουνιστές. Αυτό τότε ήταν αδίκημα. Μας κατάσχεσαν πολλά λεωφορεία και κάποια άλλα καταστράφηκαν από σαμποτάζ. Ο συνεταιρισμός καταστράφηκε: χάσαμε 30 φορές το αρχικό κεφάλαιο. Ομως ο κόσμος μάς στήριζε τόσο πολύ που πεισμώσαμε. Αποφασίσαμε ότι θα πάρουμε το μάθημά μας και θα προχωρήσουμε.

»Τι μας έμαθε η μάχη των λεωφορείων; Πρώτον πως ό,τι κάνουμε από εδώ και πέρα θα είναι πλήρως αυτοδιαχειριζόμενο κι αυτοχρηματοδοτούμενο: ούτε δάνεια, ούτε επιδοτήσεις από κανέναν φορέα. Δεύτερον, ο συνεταιρισμός και οι υπηρεσίες του θα είναι ανοιχτά σε όλη την κοινωνία και όχι μόνο στα μέλη μας. Τρίτο και βασικότερο, μάθαμε την αξία μιας συνέλευσης: είχαμε μείνει άνεργοι κι είχαμε άπλετο χρόνο για να κουβεντιάζουμε. Καταλάβαμε πως δεν μπορεί να υπάρξει συνεταιρισμός χωρίς αμέτρητες ώρες ανταλλαγής ιδεών και χωρίς η συλλογικότητα να ενημερώνεται και να συναποφασίζει για όλα. Σήμερα ασχολούμαστε από τη διάθεση προϊόντων χωρίς μεσάζοντες μέχρι παροχή υπηρεσιών υγείας».

 ……………………………………………………………………….

ΑΡΧΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Στην καρδιά του συνεταιρισμού βρίσκεται η γενική συνέλευση

Το να είσαι ένας από τους 1.200 εργαζομένους της Σεκοσεσόλα δεν είναι απλώς μια εργασιακή συνθήκη, αλλά τρόπος ζωής. «Το πρώτο πράγμα για το οποίο προσπαθούμε να πείσουμε τους καινούργιους συντρόφους και τις συντρόφισσες είναι γιατί είναι εξαιρετικής σημασίας το να έρχονται στις συνελεύσεις», μας λέει η Λιζέθ. «Οι συναντήσεις είναι καθημερινές –κάποιες μέρες και πρωί και απόγευμα- κι είναι ανοιχτές και στα πρόσωπα και στην ατζέντα: μπορεί να είναι σύντροφοι από τον επισιτισμό κι από το λογιστήριο και ο καθένας μπορεί να θέσει όποιο θέμα θέλει απολύτως ελεύθερα. Εγώ μόλις γυρίσω θα ενημερώσω για το ταξίδι στην Ελλάδα. Το να συμμετέχεις στη συνέλευση μετριέται ως χρόνος εργασίας κι αμείβεται ως τέτοιος: εργαζόμαστε τρεις μέρες την εβδομάδα και συζητάμε άλλες δύο. Κι επειδή πολλοί μας λένε τρελούς, θέλω να σας πω ότι είναι απολύτως παραγωγικό: αμειβόμαστε όλοι με τον ίδιο μισθό, που είναι διπλάσιος από τον βασικό που αυξήθηκε κιόλας την Πρωτομαγιά στη Βενεζουέλα». Σε αυτές τις συναντήσεις οι συνεταιριστές κάνουν αυτοκριτική, διαχειρίζονται τα προβλήματα που προκύπτουν, παίρνουν αποφάσεις για μελλοντικές δραστηριότητες.

«Κι εδώ ερχόμαστε στον δεύτερο κανόνα λειτουργίας: διαφάνεια κι εμπιστοσύνη», λέει η Λιζέθ. «Δεν μπορεί να λειτουργήσει ένας συνεταιρισμός αν δεν υπάρχει πλήρης διαφάνεια στα οικονομικά. Στη Βενεζουέλα έγιναν πολλές απόπειρες και απέτυχαν λόγω αδιαφάνειας και διαφθοράς. Σ’ έναν συνεταιρισμό όλα ανήκουν σε όλους κι όλοι πρέπει να είναι πλήρως ενημερωμένοι για τα οικονομικά μεγέθη, να αναλαμβάνουν όλοι μαζί το κάθε ρίσκο. Και η εμπιστοσύνη δεν έχει να κάνει μόνο με τη διαφάνεια, αλλά και με τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων: επειδή δεν ξέρουμε να συζητάμε, νομίζουμε ότι όποιος μας κάνει κριτική είναι κακοπροαίρετος. Αν είμαστε συνεργατιστές όμως, έχουμε όλοι έναν κοινό στόχο κι η κριτική είναι για να βελτιωθούμε. Συμμετέχοντας σ’ έναν συνεταιρισμό δεν λύνουμε το βιοποριστικό μας πρόβλημα μόνο, αλλά εξελισσόμαστε ως άνθρωποι. Γι’ αυτό κι ένα από τα δικά μας μότο είναι “παράγουμε συλλογικότητα”. Αυτό είναι το βασικό μας προϊόν: η σχέση του καθενός με τον εαυτό του και την εργασία του κι οι μεταξύ μας σχέσεις. Ολα τα άλλα –τα τρόφιμα, οι υπηρεσίες, τα αντικείμενα, ό,τι εμπορευόμαστε τέλος πάντων- έπονται».

Για να το πετύχουν αυτό οι συνεταιριστές από τη Βενεζουέλα έχουν καταργήσει πλήρως την έννοια της εξειδίκευσης και της ιεραρχίας. Σ’ εμάς που δεν έχουμε τέτοια εμπειρία φαίνεται χαοτικό: πώς μπορείς τη μια να είσαι λογιστής και την άλλη μανάβης; Εντάξει, μπορεί να ανακαλύπτεις συνεχώς νέα ταλέντα και δεξιότητες, αλλά θα γίνεις ποτέ κορυφαίος σε κάτι; Κι αν δεν υπάρχει ιεραρχία, ποιος παίρνει κρίσιμες αποφάσεις σε συνθήκες πίεσης;

«Προφανέστατα είναι ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος οργάνωσης γι’ αυτό σας είναι τόσο δυσνόητο», λέει η Λιζέθ. «Να ξεκινήσω από την ιεραρχία. Εμείς αποφασίσαμε να δουλεύουμε χωρίς αφεντικά. Αν έχεις ιεραρχία, κάποιος είναι πιο πάνω από τον άλλο σε μια πυραμίδα, φτιάχνεις μικρά αφεντικά. Στην καρδιά του συνεταιρισμού βρίσκεται η γενική συνέλευση, δεν χρειάζεσαι κάποιον σοφό, γιατί όλοι μαζί σκεφτόμαστε καλύτερα. Ως προς την κυκλικότητα στις δραστηριότητες, σας απαντώ πως ναι, μπορείς να γίνεις πολύ καλός γιατί δεν τα κάνουμε όλοι όλα, αλλά ο καθένας κάνει δυο-τρία πράγματα ανάλογα με τις ικανότητες, τις σπουδές και τα ενδιαφέροντά του. Εγώ ας πούμε σπούδασα επικοινωνία και εργάζομαι στην ομάδα επικοινωνίας του συνεταιρισμού: ασχολούμαι με το σάιτ και τις σχέσεις μας με άλλες συλλογικότητες. Τα Σαββατοκύριακα βοηθάω στον ανεφοδιασμό των λαϊκών αγορών. Κι επειδή πάντα μου άρεσε το μασάζ, έκανα μαθήματα και δουλεύω στο υδροθεραπευτήριο. Εμείς η ομάδα επικοινωνίας εκπαιδεύουμε τους υπόλοιπους στα νέα μέσα, οι λογιστές εκπαιδεύουν εμάς στα λογιστικά. Ετσι όλοι εξελισσόμαστε και θέτουμε τις γνώσεις μας στην υπηρεσία των αναγκών των συντρόφων και των συντροφισσών μας».

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου,  Διερμηνεία: Νίκος Κοκκάλας

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.efsyn.gr/