Στον έκτο χρόνο της ύφεσης η χώρα έχει μόνο να μετρά πληγές, όχι μόνο από την μονόπλευρη πολιτική λιτότητας αλλά και από την απουσία υποδομών να υποστηρίξουν τα θύματα της ύφεσης και να αμβλύνουν τις κοινωνικές αντιθέσεις που γιγαντώνονται. Ωστόσο, η πολιτική που ακολουθείται, δεν έχει στόχο ούτε τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης ούτε την προστασία του πολίτη.

Η πολιτική για την υγεία είναι η καλύτερη απόδειξη. Αυξήσεις και μειώσεις στις τιμές των φαρμάκων με μοναδικό στόχο την αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων και τη μετακύληση της διαφοράς στις τσέπες του ασθενούς, είναι η μία οπτική. Οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων με την παράλληλη μείωση κλινών είναι η άλλη οπτική. Μόνο που η πολιτική αυτή δεν είναι διεδρική.

Στην οικονομική εξίσωση που ακολουθείται, παραβλέπεται συνεχώς ο ασθενής και η κοστολόγηση της υγείας και του θανάτου. Το προσδόκιμο και η μέση ηλικία στη χώρα δημιουργούν ένα δημογραφικό εκρηκτικό μείγμα. Την ίδια στιγμή η αδυναμία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών να ασφαλιστούν και ακόμα περισσότερων να έχουν πρόσβαση σε προληπτικές εξετάσεις, δημιουργούν μία βραδυφλεγή υγειονομική βόμβα, η οποία δε γνωρίζουμε πότε θα εκραγεί και με τι διαστάσεις.

Η πρόληψη, που κατάντησε να είναι πολυτέλεια, έχει αποδειχθεί ότι είναι μία μεσο-βραχυπρόθεσμη επένδυση με πολλαπλά οικονομικά και δημοσιονομικά οφέλη στην κοινωνία. Ο ασθενής που δε συμμετέχει σε προγράμματα προληπτικής ιατρικής (ή ατομικά δεν κάνει προληπτικές εξετάσεις) όχι μόνο έχει αυξημένες πιθανότητες να νοσήσει σοβαρά, αλλά και όταν τούτο συμβεί είναι ακριβότερο για την κοινωνία (από το κόστος της ατομικής πρόληψης).

Ένας άνθρωπος που κάνει τακτικά όλες τις προληπτικές εξετάσεις που απαιτεί η ηλικία και η φυσική του κατάσταση, είναι ενεργός περισσότερο καιρό, τεκνοποιεί (ανανέωση πληθυσμού), συμμετέχει στην παραγωγική διαδικασία για μεγαλύτερο διάστημα συμβάλλοντας στην εθνική και οικογενειακή οικονομία.

Αντίθετα, σήμερα, που η πρόληψη κείτεται σε μονάδα εντατικής θεραπείας και η απουσία προγραμμάτων κοινωνικής πολιτικής στην υγεία, είναι λογικό να μη γίνονται οι αναγκαίες εξετάσεις. Η ατομική οικονομική αδυναμία κάνει τους πολίτες να μην προστρέχουν έγκαιρα στο γιατρό και να αμελούν την υγεία τους. Έτσι, όμως όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση, η νόσος είναι σε προχωρημένο στάδιο επιβαρύνοντας οικονομικά τόσο των ασθενή όσο και το σύστημα υγείας.

Ουσιαστικά αντί να γίνεται οικονομία μέσω των περικοπών, μεσοπρόθεσμα ξοδεύονται περισσότεροι πόροι για τη θεραπεία. Και αυτό επιβαρύνει όχι μόνο την οικογενειακή οικονομική κατάσταση, αλλά και τα ασφαλιστικά ταμεία. Έχεις, επίσης μεσοπρόθεσμα, συνέπειες στην παραγωγική διαδικασία, τη δημογραφία της χώρας, την ατομική ψυχολογία.

Σε μία κοινωνία ανασφάλιστων πολιτών χωρίς πρόσβαση στη δημόσια υγεία, η οποία που συνεχώς υποβαθμίζεται, οι επιδημίες αποτελούν μόνιμη απειλή. Αν μάλιστα σε αυτή την απειλή προστεθεί και ο παράγοντας των ανεμβολίαστων παιδιών, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η χώρα θα κληθεί να πληρώσει υπερβολικά ακριβότερα τις σημερινές περικοπές ή κάποιοι άνθρωποι θα εγκαταλειφτούν στη μοίρα τους. Και ήδη σύμφωνα με μελέτες το προσδόκιμο ακολουθεί πτωτική πορεία (δεδομένης την μείωσης γεννήσεων).

Και σε τούτη τη βραδυφλεγή βόμβα έρχονται να προστεθούν και οι ολοένα αυξανόμενες επιβαρύνσεις των ασθενών στην αγορά φαρμάκου. Η πρόσφατη μείωση της τιμής των φαρμάκων ουσιαστικά συνεπάγεται αύξηση της συμμετοχής του ασθενούς στην αγορά φαρμάκου, αφού τη διαφορά φτηνότερου γενοσήμου και συνταγογραφούμενου φαρμάκου, την πληρώνει αποκλειστικά ο ασθενής.

Ενώ κάποιοι πέρυσι κινδυνολογούσαν και τρομοκρατούσαν ότι μία ενδεχόμενη αριστερή κυβέρνηση θα έφερνε έλλειψη φαρμάκων (και πετρελαίου), σήμερα βλέπουμε ότι το φάρμακο κατάντησε για πολλές οικογένειες είδος πολυτελείας. Κι όμως η πολιτική της σημερινής νεοδεξιάς κυβέρνησης είναι αυτή που έκανε περίπου έναν στους τρεις πολίτες να διακόψει την αγωγή φαρμάκων.

Η σχεδιαζόμενη μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης στο 1% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τους όρους του Μνημόνιου, όχι μόνο εντείνει την κοινωνική αδικία αλλά οδηγεί αναπόφευκτα σε ανθρωπιστική καταστροφή. Ακόμα μία φορά καλούνται οι αδύναμοι να πληρώνουν τα σπασμένα παρά την απειλή για αύξηση των χρόνιων νοσημάτων από τη μειωμένη πρόσβαση σε φάρμακα και προγράμματα προληπτικών εξετάσεων. Η πρόληψη -που τόσα χρόνια στην Ελλάδα φυτοζωούσε- πλέον εξαφανίζεται και γίνεται αντικείμενο φιλανθρωπίας των ΜΚΟ και εμπορικό αγαθό.

Και η ιδιωτικοποίηση δεν περιλαμβάνει μόνο τη μετακίνηση δημόσιων πόρων σε ιδιωτικές εταιρείες που θέλουν απλώς να συσσωρεύσουν πλούτη, αλλά απειλεί όλη την κοινωνία. Η ιδιωτικοποίηση πέρα από τη μεταφορά κεφαλαίων που αντί να λειτουργούν σε επίπεδο αναδιανομής του κέρδους στην κοινωνία, ουσιαστικά σωρεύονται σε ιδιωτικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, συμπεριλαμβάνει την εγκατάλειψη των αδύναμων οικονομικά ασθενών στη μοίρα τους ή στη ευγενική χορηγία ενός μη κυβερνητικού σχήματος.

του Δήμου Χλωπτσιούδη

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://tvxs.gr/

Θα μπορούσε κάποιος χαριτολογώντας να πει πως ο Άδωνις Γεωργιάδης, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, είναι ο βασικότερος αβανταδόρος της φαρμακοβιομηχανίας, αφού σε λίγο καιρό, αν συνεχίσει την πολιτική του, γιατροί, νοσηλευτές, παραΪατρικό προσωπικό και σίγουρα ασθενείς, θα πρέπει να πάρουν χάπια για να τον αντέξουν. Αλλά και να μην έχεις σχέση με όλα αυτά, αρκεί να τον ακούσεις σε κάποια από τις δεκάδες τηλεοπτικές του εμφανίσεις, για να αποκτήσεις σχέση με σκευάσματα, τουλάχιστον αυτά που αφορούν την πίεση.

Αλλά ας αφήσουμε τα χαριτολογήματα και ας πάμε στην ουσία. Ο υπουργός Υγείας (ναι είναι υπουργός και μάλιστα Υγείας, δεν είναι απλώς «Άδωνις»), ανήγγειλε πως θα κάνει πιο φτηνά 6.000 φάρμακα. Όποιος διαφώνησε μαζί του, δέχθηκε την επίθεση ότι δεν θέλει φτηνό φάρμακο για το λαό, αλλά εξυπηρετεί συμφέροντα φαρμακοβιομηχανιών. Είναι όμως η φτήνια του κυρίου Γεωργιάδη, χτύπημα στα συμφέροντα;

Όσοι σχετίζονται με τη δημοσιογραφική πιάτσα θυμούνται εκείνο το παλιό κόλπο, όταν η Αστυνομία έβρισκε πλοίο με 300 κιλά χασίς. Υποψιαζόμασταν όλοι πως κάποιος το είχε καρφώσει για να έχει η Αστυνομία την επιτυχία της, όσο από πίσω πέρναγε άλλο πλοίο με 5 τόννους κόκα. Έτσι ακριβώς κάνει ο Άδωνις Γεωργιάδης. Εμφανίζει την επιτυχία του «φτηνού φαρμάκου» την ώρα που περνά το πλοίο με χρήμα για τις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες.

Ας δούμε τα πράγματα συγκεκριμένα. Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν φτηναίνει όλα τα φάρμακα, αλλά τα εκτός πατέντας και τα γενόσημα. Τα ακριβά φάρμακα τα οποία παράγουν οι πολυεθνικές δεν τα αγγίζει. Αντιθέτως, ανεβάζει την συμμετοχή του ασφαλισμένου σε αυτά.

Αν γίνει πιο φτηνό το γενόσημο για παράδειγμα, αυτό πρακτικά σημαίνει πως δεν θα μπορεί να παράξει καμιά από τις ελληνικές βιομηχανίες, γιατί δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική του φτηνού γενόσημου που παράγεται στο Μπαγκλαντές και το Πακιστάν και που δεν πληροί τους κανόνες ασφαλείας. Έτσι, ή τα φάρμακα που έχουν φτηνύνει δεν θα παραχθούν καθόλου, άρα θα παίρνουμε μόνο τα ακριβά, ή θα καταναλώνουμε αμφίβολο φάρμακο.

Το βασικό όμως είναι πως η Ελλάδα αποτελεί χώρα αναφοράς στο φάρμακο. Δηλαδή είναι από τις χώρες εκείνες που καθορίζουν την τιμή του φαρμάκου πανευρωπαϊκά, η οποία βγαίνει ως μέσος όρος των κατώτατων τιμών. Άρα το φάρμακο των πολυεθνικών, το οποίο θα παραμείνει ακριβό, σημαίνει κέρδη για τις πολυθενικές φαρμάκου και εκτός Ελλάδας. Συνεπώς, η προσφορά του Άδωνι Γεωργιάδη είναι ανεκτίμητη.

Μπαίνει επίσης ένα θέμα γενικότερο για τον Άδωνι Γεωργιάδη. Αφού η πολιτική του στον τομέα της Υγείας τον φέρνει αντιμέτωπο με το σύνολο των σχετιζόμενων με την Υγεία, από τον νοσοκόμο και τον ασθενή έως το γιατρό και ίσως τις ελληνικές εταιρείες φαρμάκου, τότε ποιος είναι αυτός που συμφωνεί με την πολιτική την οποία εφαρμόζει; Ποιος πρέπει να επικροτήσει την πολιτική ενός υπουργού Υγείας, αν όχι οι σχετιζόμενοι με την Υγεία;

Ως τώρα λοιπόν, όσα κάνει ο Άδωνις Γεωργιάδης στην Υγεία φαίνεται να ευνοούν ιδιωτικά νοσοκομεία και πολυεθνικές. Όχι τους ασθενείς που πεθαίνουν στα ράντζα, όχι τους γιατρούς που πεθαίνουν στην κούραση για να μην πεθαίνουν οι ασθενείς τους. Ας πεταχτεί ο τηλεϋπουργός ως τα αντικαρκινικά νοσοκομεία και ας πει αυτά περί συμφερόντων στους ανθρώπους που δεν έχουν τα φάρμακά τους. Ας το πει στους γονείς του παιδιού που πέθανε πριν κλείσει τα τρία του χρόνια, επειδή δεν πρόλαβε να χειρουργηθεί.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης χρησιμοποίησε για μια ακόμη φορά το βήμα της Βουλής όχι για να ασκήσει πολιτική ή να απαντήσει σε ερωτήσεις αλλά ως τηλεπαράθυρο. Κατηγόρησε την «Αυγή» και το «Κόκκινο», πως τον πολεμούν γιατί έχουν διαφήμιση φαρμακοβιομηχανίας. Ο Άδωνις κατά την προσφιλή του τακτική, χρησιμοποιεί μια αλήθεια για να χτίσει πάνω του ένα βολικό ψέμα. Είναι, για παράδειγμα, σαν να ισχυριστεί κάποιος πως η πρόσφατη επίσκεψή του στην Ισραηλινή Πρεσβεία που είναι ένα αληθινό γεγονός, έγινε για να πάρει 500.000 ευρώ προκειμένου να εξυπηρετήσει την ισραηλινή φαρμακοβιομηχανία. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.

Η Ελλάδα πεθαίνει μεταφορικά και κυριολεκτικά και ανάμεσα σε όλα τα άλλα πρέπει να υποστεί τη θεραπεία ενός τύπου που χαράσσει πολιτική Υγείας σαν να πουλάει σίτες και βιβλία από τηλεοράσεως. Θεραπεία υπόθετου.

Του Κώστα Βαξεβάνη

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.koutipandoras.gr/

Με αφορμή την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ έχουμε και πάλι σε πρώτο πλάνο την «ανάλυση» περί του υπερμεγέθους ελληνικού δημοσίου.

Κάθε βράδυ στις 8 Τρέμη, Τσίμας και λοιποί δίνουν, με αυτήν την ανάλυση ως οδηγό, μάχες για την προστασία του απροστάτευτου ιδιώτη –με όλες τις σημασίες- φοιτητή και της βαρυγκομούσας οικογενείας του. Με μια οργουελική κίνηση, μπροστά στην οποία θα υποκλινόταν σεμνά ακόμη και ο ναζιστικός Volkische Beobachter, ισχυρίζονται, με ύφος ανθρώπου που έχει μαζί του όλο το δίκιο του κόσμου, πως αυτό που απειλεί τις σπουδές (;) των φοιτητών δεν είναι η πολιτική των Σαμαράδων και των Βενιζέλων, αλλά οι διοικητικοί και οι πρυτάνεις.

Επικαλούνται, μάλιστα, προκειμένου να επαυξήσουν το άδολο δίκιο τους, και τις περίεργες διαδικασίες πρόσληψης ενός μέρους του προσωπικού των ΑΕΙ. Το γεγονός πως αυτές οι διαδικασίες στήθηκαν από τους λαμόγιους του δικομματισμού, με τους οποίους σταθερά συναγελάζονται, «δεν έχει σημασία». Ό,τι έγινε έγινε. Από δω και πέρα να είμαστε σωστοί και, μαζί με τον υπουργό μας, να λάβουμε όλοι μέρος στην εκκαθάριση της τελευταίας σοβιετικής επαρχίας του κόσμου από την ανθρώπινη σκουριά που επισώρευσε ο μεταπολιτευτικός κρατισμός. Διότι «δεν πάει άλλο». Ως γνωστόν, έχουμε 1500000 δημοσίους υπαλλήλους –κι ας έδειξε η απογραφή γύρω στις 600000, μαζί με τους ένστολους, οι οποίοι, βεβαίως, θα πάρουν πρώτοι μέρισμα από το πρωτογενές πλεόνασμα!

Έτσι, για να παταχθεί ο υδροκεφαλισμός και να εκσυγχρονιστούμε δεόντως, θα πρέπει, στην περίπτωση των διοικητικών των ΑΕΙ, να φτάσουμε σε μια αναλογία 1 προς 100 φοιτητές από 3.5 προς 100 –και 1.5 στο ΑΠΘ- που είναι σήμερα. Για να απομακρυνθούμε έτι περισσότερο από τους καθυστερημένους της Βρετανίας και της Γερμανίας, στα πανεπιστήμια των οποίων η αντίστοιχη αναλογία είναι μεγαλύτερη του 10 προς 100. Στο κάτω κάτω, μειώνουμε διαρκώς την χρηματοδότηση, φέρνοντάς την στο 1/3 αυτής που είχαν πριν από 5 χρόνια, και τα πανεπιστήμιά μας παραμένουν στο 1-2% των καλύτερων της παγκόσμιας κατάταξης. Αν τους μειώσουμε και το προσωπικό στο 1/3 δεν μπορεί παρά να εκτοξευθούν, στο μέτρο που θα παταχθεί η γραφειοκρατία.

Όσο κι αν μοιάζει καρικατούρα το προηγούμενο, στην πραγματικότητα είναι αυτό που σοβαρά λέγεται από τα άθλια καθεστωτικά talking heads. Ένα, μεγάλο ίσως, μέρος τους είναι απλώς άσχετοι σε όλα εκτός από το να προσφέρουν υπηρεσίες στα αφεντικά τους. Θέλω να πω, αρκετοί ανάμεσά τους τα πιστεύουν ειλικρινά αυτά που λένε. Άλλοι κατανοούν πως θα πρέπει να τα πιστεύουν ειδάλλως απειλείται και η δική τους κοινωνική υπόσταση, η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό δοτή και εξαρτημένη από την τύχη των πραγματικών αφεντικών. Και κάποιοι τα οργανώνουν συμμετέχοντας δραστήρια και συνειδητά στο μεγαλύτερο πείραμα κοινωνικής μηχανικής εδώ και πολλές δεκαετίες.

Στο σημείο αυτό εμφανίζεται μια πραγματική ιδαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης. Σπανίως στην ιστορία επιχειρήθηκε μια τέτοιας έκτασης κοινωνική «εκχέρσωση», ώστε, σε ισοπεδωμένο έδαφος, να χτιστεί ο «γενναίος νέος κόσμος», η επικράτεια του λευκού κινέζου εργαζόμενου, προϊόν προς εξαγωγή, στη συνέχεια, σε ολόκληρη την καπιταλιστική μητρόπολη. Γι’ αυτό και η «ανορθολογική» δήθεν επιμονή των τροϊκανών, γι’ αυτό και η συνέχιση μιας έκδηλα ανθρωποβόρας πολιτικής με ελάχιστη αποτελεσματικότητα ως προς τους διακηρυγμένους στόχους της.

Αυτό που διακυβεύεται είναι ιστορικής σημασίας για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Πρόκειται για την προσπάθεια δημιουργίας «μιας ζωής στα άκρα» για την κοινωνική πλειοψηφία και δοκιμάζουν εδώ τη δοσολογία και τον πιο αποτελεσματικό οδικό χάρτη για την επιβολή της. Γι’ αυτό και είμαστε όλοι μας τόσο αναλώσιμοι: για κατεξοχήν ταξικούς και καθόλου για «εθνικούς» λόγους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη καίρια και μεγάλη συζήτηση.

Ας επανέλθουμε, λοιπόν, στις ομιλούσες κεφαλές των δελτίων.

Ακούσατε τίποτε, άραγε, για την τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ –υπεράνω υποψίας για αντικαπιταλιστική εμμονή- σύμφωνα με την οποία, στην Ελλάδα με το τεράστιο δημόσιο, το 2011 μόλις το 7,9% του εργατικού δυναμικού απασχολείται στην κεντρική κυβέρνηση σε σχέση με το διπλάσιο 15.5%, που είναι ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ;

Για δείτε τους αριθμούς σε άλλες ενδεικτικές περιπτώσεις: Δανία -30%, Σουηδία -26%, Φινλανδία -23%, Γαλλία -23%, Βρετανία -18%, Λουξεμβούργο -18%, Καναδάς -18%, Βέλγιο -18%,Ιρλανδία -17%, Αυστραλία -16%. Αλλά και ΗΠΑ -15%, Ιταλία -14%, Ισπανία -13%, Ολλανδία -13%, Βραζιλία -12%, Πορτογαλία -12%, Αυστρία -12%, Γερμανία -12%, Ελβετία -10%.
Βάσει αυτών των αριθμών, η λογική συναγωγή είναι πως αναπτυγμένη χώρα σημαίνει κρατική απασχόληση πολύ μεγαλύτερη από αυτήν της Ελλάδας. Αν σκεφτούμε δε πως στον ΟΟΣΑ ανήκουν και χώρες, όπως η Ουκρανία, η Τουρκία ή το Μεξικό, κατανοούμε πως η υστέρηση έναντι των αναπτυγμένων είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Το κράτος μας, λοιπόν, είναι ελάχιστο αν κρίνουμε με όρους απασχόλησης. Αν, μάλιστα, αφαιρέσουμε και το πράγματι ιδιαζόντως μεγάλο κράτος μας στους τομείς των στρατιωτικών και της καταστολής, τότε γίνεται απειροελάχιστο συγκριτικά.

Ναι, αλλά, θα σου πει η καθεστωτική κεφαλή, οι δαπάνες; Τι έχεις να πεις για τις δαπάνες; Ας πούμε, λοιπόν: οι δαπάνες άμυνας –από τις μεγαλύτερες στον κόσμο- θα πρέπει να μειωθούν στο διηνεκές. Οι δαπάνες που αφορούν προμήθειες, εγγυήσεις ή τραπεζικές «διευκολύνσεις», επίσης.

Οι δαπάνες για παιδεία, όμως, οι οποίες, όπως και πάλι μας πληροφορεί η έκθεση του ΟΟΣΑ είναι το 7.9% των συνολικών έναντι 12.5% μέσου όρου του ΟΟΣΑ, θα πρέπει να αυξηθούν κατά 65%, για να φθάσουν αυτόν τον μέσο όρο (κι αυτά για το 2011 γιατί το 2013 τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα). Το ίδιο ισχύει και σχετικά με τις δαπάνες για την υγεία.

Ας δώσουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα.

Η κυβέρνηση αποφάσισε πριν από μερικές μέρες να δώσει 3 δισεκατομμύρια για έργα οδοποιίας στους γνωστούς εθνικούς κατασκευαστές, έτσι, αέρα πατέρα. Με τα χρήματα αυτά θα μπορούσε να πληρώνει τους «πλεονάζοντες» διοικητικούς ή τους εξοντωμένους από τον Ιούνιο εκπαιδευτικούς της τεχνικής εκπαίδευσης για 75 χρόνια!

Σταματώ εδώ. Το αίσχος είναι τόσο φανερό, που δεν χρειάζονται άλλα στοιχεία.

Κι όσο για τις αναξιοκρατικές προσλήψεις, ΟΚ. Ας παρουσιάσουν οι δικοί τους υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι της τελευταίας δεκαετίας τις λίστες με τα γαλάζια και πράσινα παιδιά, που φρόντισαν να βοηθήσουν στο να «τρουπώσουν». Είναι βέβαιο πως τις έχουν, προκειμένου να «ελέγχουν την κατάσταση». Ας τις δώσουν, λοιπόν. Και όλοι μαζί, ανοιχτά και δημοκρατικά να δούμε τι θα κάνουμε.

Του Χρήστου Λάσκου

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.alterthess.gr/

Λευκάδα.
Όπως λέμε Λαμπεντούζα.
Όπως λένε «Λαθρομετανάστες».

Όπως λένε αυτούς, που επιβαίνουν «λαθραία» στη βάρκα της Ζωής, διαπράττοντας την Ύβρη να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον. Χωρίς την άδεια του «Νόμου». Και ο «Νόμος», άμεσα ή έμμεσα, τιμωρεί.

«Τιμωρήθηκαν», για άλλη μια φορά, τη Παρασκευή 15 Νοέμβρη, όταν αναποδογύρισε το πλοιάριο στο οποίο επέβαιναν, ανοιχτά της Λευκάδας. Άφησαν δώδεκα άψυχα κορμιά να πλέουν σαν κούτσουρα στη θάλασσα, για να τα «ψαρέψουν» οι δύτες του λιμενικού. Τέσσερα από αυτά τα «κούτσουρα» ήταν παιδιά.

Η λογιστική του θανάτου, μετράει τις εισόδους-εξόδους ανθρώπων στο «απαγορευμένο έδαφος» της επικράτειας, όπως μετράει τα σφαχτάρια που μπαίνουν στο σφαγείο σε «κεφάλια» και βγαίνουν σε κιλά κρέας. Τόσοι μπήκαν φέτος, τόσοι βγήκαν, τόσοι πάγωσαν κρυμμένοι σε κάποια «γωνιά» του Έβρου, τόσοι πνίγηκαν στη θάλασσα, τόσοι αγνοούνται. Τόσοι συνελήφθησαν στα σύνορα, τόσους έχουμε ξεχάσει σε κάποιο «κέντρο κράτησης», χωρίς νερό, φαγητό και τουαλέτες. Οι μακάβριες αριθμητικές αναφορές, λοιπόν, προσθέτουν τους 12 της Λευκάδας, στους 390 που χάθηκαν πρόσφατα στη Λαμπεντούζα της Ιταλίας, στα δύο διαδοχικά ναυάγια της 3ης και 15ης Οκτωβρίου. Τότε, όταν μεταξύ των πτωμάτων που ανασύρθηκαν ήταν και ένα 20χρονο κορίτσι, ακόμα δεμένο με το μωρό της με τον ομφάλιο λώρο.

Μήπως τελικά η επαναλαμβανόμενη φρίκη είναι σύμπτωση; Μήπως είναι ευθύνη των ίδιων των προσφύγων που «επέλεξαν» να εμπιστευτούν τις τύχες τους σε δουλεμπόρους που τους φόρτωσαν σε αναξιόπιστα σαπιοκάραβα, ακατάλληλα ακόμα και για μικρά ταξίδια; Για να το ισχυριστεί κάποιος αυτό, προφανώς θα πρέπει να έχει το «μαγικό ζύγι», που μετράει κι αξιολογεί τον πνιγμό στη θάλασσα ως κάτι ποιοτικά διαφορετικό και χειρότερο από τον αργό και βασανιστικό θάνατο της πείνας, από το να σου έρθει καμιά Ιμπεριαλιστική βόμβα στο κεφάλι, ή να πέσεις θύμα εμφύλιας σφαγής, υποκινούμενης από Ευρωπαίους κι Αμερικάνους «δημοκράτες» και ζάμπλουτους Άραβες σεΐχηδες. Τελικά, μήπως η μετανάστευση είναι προϊόν «ελευθέρας επιλογής», όπως όταν ένας Δυτικός κεφαλαιοκράτης επιλέγει να πάει στο Πουκέ για καλοκαιρινές διακοπές ή στο Γκστάαντ για Χριστουγεννιάτικο σκι;

Η Μεσόγειος θάλασσα, το νοτιότερο φυσικό όριο της Ευρώπης, από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε το υδάτινο «θέατρο» μεγάλων μετακινήσεων πληθυσμών, εμπορικών ταξιδιών ιστορικών θαλασσοπόρων λαών, του «παντρέματος», της ανταλλαγής και του διαρκούς «διαλόγου» μεταξύ των πολιτισμών, ως το σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Σήμερα, τα «κοσμοπολίτικά» νερά της Μεσογείου έχουν μετατραπεί σε θαλάσσιο νεκροταφείο για τους «εισβολείς» στο έδαφος της Ευρώπης-Φρούριο, έχουν μετατραπεί σε «ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα» που ορίζει με θανατηφόρα σαφήνεια τα όρια του «μη παρέκει».

Ένας «τρίτος κόσμος», βυθισμένος στην φτώχεια, σήμαινε μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα προς τον «πρώτο κόσμο», που τους έκανε λίγο-πολύ δεκτούς για να τους «ξεζουμίσει» και εκμεταλλευτεί ώσπου να χαθεί και το τελευταίο ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας από μέσα τους. Ένας «πρώτος κόσμος», όμως, που παραπαίει μέσα στη καπιταλιστική χρεοκοπία, παράλληλα με τον περαιτέρω εξανδραποδισμό των λαών του «τρίτου κόσμου», σημαίνει αυστηροποίηση των όρων μετανάστευσης, σημαίνει ανθρωποκυνηγητό στα σύνορα, σημαίνει απόπειρες «παράνομης» εισόδου κάτω από αυτοκτονικούς όρους, ακούγοντας πίσω από την πλάτη σου τις σφαίρες να σφυρίζουν. Σημαίνει τελικά, ναυάγια και θάνατο, σαν κι αυτά που κάνουν τώρα τις «αμέτοχες» στο έγκλημα αρχές των Ευρωπαϊκών κρατών, να «κλαίνε» έμπλεες υποκρισία.

Όπως έχει εύστοχα ειπωθεί, «τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη». Και σαν χαρακιές είναι ανοιχτές πληγές που αναβλύζουν αίμα. Είναι αυτά, τα σύνορα των εθνικών κρατών –ακόμα κι όταν αυτά «αθροίζονται» κάτω από το κίβδηλο και χρεοκοπημένο όραμα της «Ευρωπαϊκής ενοποίησης»- που έχουν μετατραπεί σε βρόγχο στο λαιμό της ανθρωπότητας. Εμφανίστηκαν σαν ένα τεράστιο προοδευτικό βήμα για τον άνθρωπο και την Ιστορία, βάζοντας τέλος στο φεουδαρχικό κατατεμαχισμό της γης με τη δημιουργία τη εθνικής αγοράς, για να μετατραπούν στο αντίθετο τους, στο αντιδραστικό απομεινάρι του παρελθόντος που καταδυναστεύει ακόμα το παρόν κι αντιστέκεται στο μέλλον. Το εθνικό κράτος είναι το απηρχαιωμένο σχήμα του Παλιού Κόσμου που εμποδίζει, όχι απλά το Νέο να αναδυθεί, αλλά και τον ίδιο να λειτουργήσει απρόσκοπτα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική του δραστηριότητα. Η κεντρική του αυτή αντίφαση, άρρηκτα και αιτιακά συνδεδεμένη με την καπιταλιστική κρίση, κι έτσι με την φτώχεια, την εξαθλίωση, την ίδια την μετανάστευση, είναι ένας Γόρδιος Δεσμός. Και σαν τέτοιος, δεν μπορεί να λυθεί, παρά μόνο να κοπεί. Βίαια και χωρίς έλεος, με το σπαθί αυτών που τώρα χάνονται στο βυθό της θάλασσας.

Ας μιλήσουμε ξανά οι Μαρξιστές καθαρά για τον Σοσιαλισμό, που ή θα είναι παγκόσμιος ή δεν θα είναι Σοσιαλισμός. Ας μιλήσουμε ξανά για τον πανανθρώπινο Κομμουνισμό. Ας υπερβούμε τον «ρεαλισμό» των στενόμυαλων και των συμβιβασμένων, κι ας διεκδικήσουμε ξανά την Ουτοπία μας, που είναι τόσο μεγάλη, που δεν θα χωρέσει ποτέ στα σύνορα οποιασδήποτε «επικράτειας», όποιο ταξικό πρόσημο κι αν έχει αυτή.

Ας θυμηθούμε πως ως Μαρξιστές είμαστε διεθνιστές κι ελευθεριακοί, και όχι «κρατιστές».

Ας θυμηθούμε το όραμα μας για μια Αταξική Κοινωνία, χωρίς κράτη και σύνορα. Είναι δικό μας και όχι δανεικό. Ας ονειρευτούμε αυτόν τον Κόσμο, για να μπορέσουμε να τον κάνουμε Πράξη.

Όπως λέμε Λύτρωση.

Όπως λέμε Λευτεριά.

Κ. Αποστολόπουλος

Το 2010 ο Ηλίας Ψινάκης είχε αποκαλέσει τον Άδωνι Γεωργιάδη, δημόσια, «μωρή γελοία πατσαβούρα της Βέρμαχτ». Ο Άδωνις δεν κατέφυγε νομικά εναντίον του Ψινάκη. Δεν γνωρίζω αν ο λόγος είναι πως θεωρούσε πως θα δυσκολευόταν να αντικρούσει νομικά τις κατηγορίες ή αν αποφάσισε να δείξει κατανόηση απέναντι στον κατήγορό του.

Ήταν η εποχή που ο Ψινάκης είχε προταθεί να είναι υποψήφιος του ΛΑΟΣ και ο Γεωργιάδης θεωρούσε πως κάτι τέτοιο υποβαθμίζει το οραματικό κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ήταν επίσης η εποχή, που ο Άδωνις Γεωργιάδης, ως τηλε-βιβλιοπώλης και όχι ακόμη τηλε-υπουργός, έλεγε για τον Αντώνη Σαμαρά, ότι «δεν είναι πατριώτης», ότι «παίζει το ρόλο του ΠΑΣΟΚ», ότι έχει σχέση με την υπόθεση SIEMENS και πολλά άλλα. Είχε αποκαλέσει τον Προκόπη Παυλόπουλο «αχρηστότερο υπουργό που υπήρξε ποτέ» και τον πρωθυπουργικό σύμβουλο Φαήλο Κρανιδιώτη ότι «έχει πολιτική σκέψη νηπίου». Η επίθεση μάλιστα στον Φαήλο ήταν γιατί είχε υποστηρίξει πως θα φύγει από το ΛΑΟΣ, πράγμα το οποίο φυσικά έγινε. Όσοι άλλοι υποστήριζαν ότι θα πάει στη ΝΔ, κατά τον Γεωργιάδη «έπαιρναν ναρκωτικά» όπως είπε χαρακτηριστικά σε μια τηλεπώληση.

Σήμερα ο Άδωνις, είναι υπουργός του Σαμαρά, πολιτικός συνέταιρος με τον Βενιζέλο και αν πιστέψουμε τον απόμαχο της ανάλυσης του κλειτοριδικού οργασμού Πέτρο Κωστόπουλο, είναι και «ντόμπρος και εργατικός». Η ελληνική κοινωνία δείχνει να παραπέει ανάμεσα στην άποψη για το αν ο Γεωργιάδης είναι «γελοία πατσαβούρα» και την άποψη που τον θέλει χρήσιμη μονάδα της κυβέρνησης.

Θα συμφωνήσω με τη δεύτερη άποψη. Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν είναι γελοία πατσαβούρα. Αντιθέτως είναι ένα αποτελεσματικό φτερό που ξεσκονίζει και καθαρίζει τα σημεία που ακουμπάνε οι βρώμικες πολιτικές. Είναι αν θέλετε ο αυτοφοράκιας της πολιτικής. Λέει όσα ψιθυρίζει ο Βενιζέλος και εύχεται ο Σαμαράς, αλλά δεν τολμούν να τα πουν οι ίδιοι για να μην χαρακτηριστούν. Είναι αυτός που αμολάει τον ανυπόστατο ψίθυρο ως είδηση, για να τον δει να αναπαράγεται, χωρίς να έχει το φόβο να το χρεωθεί η κυβέρνηση. Δεν βαριέσαι ο Άδωνις το είπε, λένε οι πολλοί, αλλά αποκτούν τροφή οι λίγοι.

Δεν νομίζω πως υπάρχει υπουργός στον κόσμο, ο οποίος να συναγωνίζεται το ρόλο του συμπαθούς Φικιώρη στις τηλεπωλήσεις, και αυτό να το κάνει με τον τρόπο που το κάνει ο Άδωνις. Να το σκάει από το υπουργείο όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, για να βγει σε τριτοκλασάτα κανάλια για να πουλήσει βιβλία, χρησιμοποιώντας το παραπλανητικό «Ε» που δηλώνει επανάληψη. Δεν πρόκειται για εργατικότητα του Άδωνι όπως έτρεξε να δικαιολογήσει ο Πέτρος Κωστόπουλος και πάλι, αλλά για μια διακριτή τρέλα με την κάμερα.

Ο Άδωνις λοιπόν, δεν είναι γελοία πατσαβούρα, αλλά ένα γρανάζι του συστήματος, που ωφελείται ακόμη και από την αρνητική δημοσιότητα. Κανένας σοβαρός άνθρωπος, από τη θέση του σε ένα υπουργείο που παίζει με ζωές ανθρώπων, όπως το Υγείας, δεν θα τολμούσε να πει όσα λέει ο Άδωνις. Ο Γεωργιάδης και τα λέει και τα απολαμβάνει επικοινωνιακά. Σε βαθμό που δήλωσε πως οι απολύσεις είναι δική του δόξα και όχι της τρόικας.

Ανάμεσα στα άλλα που έχει αναλάβει να κάνει ο Γεωργιάδης, είναι η βρώμικη δουλειά της απαξίωσης ανθρώπων, καλυμμένος πάντα πίσω από την ασυλία. Λέει χοντρές κουβέντες, χρησιμοποιεί την ίδια τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, για να χτυπήσει ανθρώπους.

Η προσωπική μου σχέση με τον Άδωνι Γεωργιάδη ξεκίνησε όταν αποκαλύψαμε πως η σύζυγός του, Ευγενία Μανωλίδου ήταν αντιπρόσωπος σε λογαριασμό της λίστας Λαγκάρντ (ανήκε στον πρώην σύζυγό της). Ο λογαριασμός αυτός συνδεόταν μάλιστα απ” ότι προκύπτει από τα έγγραφα της Τράπεζας, με θυρίδα χρυσού. Παρ όλα αυτά ο Γεωργιάδης υπήρξε μέλος της Προανακριτικής Επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ. Δεν είχε την ευθιξία να αυτοεξαιρεθεί, ούτε και ο Σαμαράς να τον εξαιρέσει. Ο Γεωργιάδης μετά από αυτό χρησιμοποίησε την ιδιότητά του ως βουλευτής, για να κάνει ερώτηση στη Βουλή για τα έσοδά μου από την ΕΡΤ. Ο σκοπός ήταν να δημιουργήσει εντυπώσεις και δημοσιεύματα. Ο βουλευτής χρησιμοποίησε το ελληνικό Κοινοβούλιο για προσωπικό πόλεμο. Μέσα στην ίδια την Επιτροπή της Βουλής, όταν κατέθετα ως μάρτυρας, έκανε απαξιωτικές ερωτήσεις με υπονοούμενα. Πάλι χρησιμοποίησε την ιδιότητά του. Στη συνέχεια, παρότι η Βουλή ερευνούσε τη λίστα Λαγκάρντ με το επίσημο usb που είχε πάρει από τη εισαγγελία, χρησιμοποίησε πάλι την ιδιότητά του, για να ισχυριστεί πως είχα αλλοιώσει τη λίστα Λαγκάρντ. Για να δημιουργήσει δηλαδή ουσιαστικά σύγχυση στον κόσμο ο οποίος ως αλλοίωση είχε στο μυαλό του, όσα σχετίζονταν με τον Παπακωνσταντίνου.

Την Παρασκευή το πρωί έφτασε στο απόγειο του. Εγκάλεσε τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής Απόστολο Κακλαμάνη γιατί έδωσε συνέντευξη στο HOT DOC RADIO, με την οποία έθετε θέμα για την αξιοκρατία των προσλήψεων που κάνει ως υπουργός. Ο Γεωργιάδης μετέτρεψε το βήμα της Βουλής σε προσωπικό μετερίζι και βεβαίως σε βήμα λογοκρισίας δημοσιογράφων. Πού επιτρέπεται και πού όχι να μιλούν οι βουλευτές, θα το εγκρίνει ο Άδωνις. Το περιστατικό δημιούργησε την παρέμβαση του προεδρεύοντα Γιάννη Δραγασάκη αλλά τι σημασία έχει; Όλοι άκουσαν τον Άδωνι να λέει ότι «η ελληνική Βουλή αποφάσισε πως ο Βαξεβάνης είχε αλλοιώσει τη λίστα» και κάποιοι ίσως και να το πίστεψαν.

Ο άνθρωπος που διαφήμιζε τα ΙΕΚ ΞΥΝΗ, τις επιχειρήσεις αυτού του μεγάλου οφειλέτη του Δημοσίου, ως καλύτερα από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, από το βήμα της Βουλής, δημιουργεί τις εντυπώσεις πως το ηθικό ανάστημα ενός δημοσιογράφου είναι ελλιπές. Και όπως έλεγε ο φιλικός στον Άδωνι, Γκαίμπελς, «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, στο τέλος κάτι θα μείνει».

Ο Άδωνις αυτό δεν το λέει δημόσια, απλώς πουλάει τη φασιστική, αντισημιτική Βίβλο του Πλεύρη, χαρακτηρίζοντάς το ως βιβλίο που αποκαλύπτει την αλήθεια. Και η αλήθεια του Πλεύρη είναι πως δεν υπάρχει Ολοκαύτωμα. Η αλήθεια του Άδωνι προχωράει παρακάτω. Είναι η αλαζονεία του και το προσωπικό συμπέρασμα πως αφού με αυτό που είναι έγινε υπουργός, μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα. Ίσως τα πάντα. Σχετικά άπειρος στην πολιτική ή μάλλον ευτυχής που ως τώρα καταφέρνει αυτή να είναι συμβατή με τις κωλοτούμπες του, αγνοεί πως όταν όλοι κάνουν πίσω (και τα συγκροτήματα που τον προβάλουν) θα μείνει τραγικά μόνος απέναντι σε αυτούς που ακόμη και αν δεν θυμούνται κάτι που έκανε, απλώς θα τον αναγνωρίζουν, αλλά για να του αποδώσουν την ευθύνη.

Αυτή τη φορά ο Άδωνις Γεωργιάδης νομικά δεν θα τη γλυτώσει. Είναι όμως μια άλλη υπόθεση. Σημασία έχει να καταλάβει ο καθένας πως ο Άδωνις δεν είναι «γελοία πατσαβούρα της Βέρμαχτ». Είναι υπεύθυνος για μια πολιτική, της οποίας την ευθύνη δεν θέλουν να πάρουν οι άλλοι. Είναι ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος των ημερών μας. Και επειδή είναι και ένας πολιτικός Ηρόστρατος, ο οποίος μπορεί να κάψει τα πάντα μόνο και μόνο για να μείνει στην Ιστορία, η Ιστορία θα τον γράψει. Και δεν είναι απαραίτητο πως θα τον καταγράψει ως Γεωργιάδη.

Του Κώστα Βαξεβάνη

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.koutipandoras.gr/