Το δήθεν θωρακισμένο ΕΣΥ και η υποκρισία των κυβερνήσεων – Αθανασίου Ν. Ειδικευόμενος Πνευμονολογίας
Δεν συνηθίζω να γράφω στο facebook τις σκέψεις μου, αλλά νομίζω ότι μετά από τόσα που έχω ακούσει και δει αυτές τις ημέρες νιώθω υποχρεωμένος.
-Θα ξεκινήσω με μία αναδρομή στο παρελθόν.
Τα λόγια του πρωθυπουργού για τους ήρωες με τις λευκές και πράσινες μπλούζες και τα χειροκροτήματα από τους θύτες τις δημόσιας υγείας και όχι τον λαό, μοιάζουν το λιγότερο υποκριτικά και ειρωνικά, όταν στις 11 Δεκεμβρίου 2019 μαζί με άλλους εκπροσώπους της ΟΕΝΓΕ(Ομοσπονδία Νοσοκομειακών Ιατρών Ελλάδος) φάγαμε ξύλο και δακρυγόνα από τα ΜΑΤ αντιδρώντας στην ημερίδα που διοργάνωνε το προεδρείο του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου μαζί με επιχειρηματίες της υγείας, τραπεζίτες και βουλευτές της κυβέρνησης, θέλοντας να ξεπουλήσουν την δημόσια υγεία στους ιδιώτες για ένα κομμάτι ψωμί με την δημιουργία των επονομαζόμενων ΣΔΙΤ. *
Κανένας δεν είχε συγκινηθεί από όλες τις κυβερνήσεις όταν ουρλιάζαμε για την εντατικοποίηση της εργασίας μας, ότι δεν παίρνουμε ρεπό και αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε ακόμα και 32 ώρες συνεχόμενα κάποιες φορές και περισσότερο (24ωρη εφημερία και κανονικά 8ώρες + την επόμενη).
Μας κλείνει το μάτι ο πρωθυπουργός για 800 ευρώ και ξεχνάει ότι μας έχει απλήρωτες τις εφημερίες 4 μηνών χωρίς να υπολογίζουμε τις υπεράριθμες λόγω έλλειψης προσωπικού.
Όπως καταλαβαίνετε αναφέρω ορισμένα από αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια.
*Σημείωση 1: Τα ιδιωτικά θεραπευτήρια δεν νοσηλεύουν κρούσματα COVID. Μεγαλομέτοχοι ιδιωτικών θεραπευτηρίων και λοιπές διασημότητες νοσηλεύονται στο ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΣΥ το οποίο και κάνει το χρέος του απέναντι σε όλους ανεξαρτήτως ταξικών διαφορών, σε αντίθεση με ότι προσπαθεί η κυβέρνηση να προωθήσει για υγεία πολλών ταχυτήτων.
-Ας έρθουμε όμως στο σήμερα και στο COVID-19. Δεν είναι μόνο ατομικό το θέμα είναι τραγικές οι ελλείψεις.
Μιλάνε για ένα θωρακισμένο σύστημα υγείας και έτοιμο να λειτουργήσει και να σταθεί όταν:
Υπάρχουν 30.000 κενά στα δημόσια νοσοκομεία και το 45-50% των οργανικών θέσεων είναι κενές- λείπουν χιλιάδες γιατροί και υγειονομικοί. Το 25% των ΜΕΘ είναι κλειστές λόγω έλλειψης προσωπικού και λειτουργούν 650 αντί για 3.500 που θα έπρεπε να λειτουργούν σύμφωνα με τον ΠΟΥ.**
**Σημείωση 2:Οι ελλείψεις υπάρχουν όλα αυτά τα χρόνια όταν αρκετοί διασωληνωμένοι έμεναν στους ορόφους, όπου και κατέληγαν επειδή λόγω έλλειψης κρεβατιών δεν μπορούσαν να «απορροφηθούν» από τις ΜΕΘ.
Στην αρχή ακόμα της Πανδημίας έχουμε τρομερές ελλείψεις μέσων προστασίας του ιατρικού, νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού των νοσοκομείων, ενώ παράλληλα ο ΕΟΔΥ βγάζει ανακοίνωση για το πώς θα πλένουμε τα χέρια μας όταν δεν θα έχουμε γάντια και θα φοράμε απλή χειρουργική μάσκα σε επιβεβαιωμένα περιστατικά όταν τελειώσουν και οι ελάχιστες μάσκες υψηλής προστασίας που έχουν απομείνει. Αν κοιτάξουμε τα νούμερα που τόσο αγαπάνε, το 10% των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων είναι υγειονομικοί και αρκετά βρίσκονται σε καραντίνα λόγω της έκθεσης τους. Όλα αυτά μέχρι πρότινος αφού και να εκτεθείς, πολλές φορές θα δουλέψεις μέχρι να εκδηλώσεις την νόσο λόγω έλλειψης προσωπικού.
Παράλληλα στην γενική εφημερία πολλές φορές γίνεται ανάμειξη ύποπτων κρουσμάτων και συγγενών τους με άλλους μη-covid ασθενείς. Απευθύνουμε συνεχώς έκκληση να μην αφήσουμε τα νοσοκομεία από χώρους περίθαλψης και ίασης να γίνουν χώροι μετάδοσης.
Και η υποκρισία συνεχίζεται… Χθες ανακοινώθηκε κρατική επιχορήγηση 75εκ στους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων όταν τα 2 προηγούμενα έτη είχαν περικόψει 100εκ σύμφωνα με τα μνημόνια τους.
Πρέπει λοιπόν να γίνει άμεσα πρόσληψη μόνιμου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και λοιπού υγειονομικού προσωπικού.
Να έχουμε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, ώστε να μην νοσούμε και να μπορούμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας σε περισσότερους ασθενείς.
Επίταξη κλινών ΜΕΘ και ιδιωτικών θεραπευτηρίων ΤΩΡΑ.
Επίταξη των test SARS-COV-2 που γίνονται σε ιδιωτικά θεραπευτικά κέντρα που κερδοσκοπούν χρεώνοντας το ακόμα και 400Ε όταν στοιχίζει 70.
ΥΓ1: Κύριε Τσιόδρα με το τεράστιο επιστημονικό και διεθνώς καταξιωμένο κύρος σας, ως νοσοκομειακός ιατρός να αναδείξετε στον κόσμο τις τρομερές ελλείψεις και να προστατέψετε τους συναδέλφους σας υγειονομικούς. Όπως είναι η κατάσταση πολλοί μας θα νοσήσουμε, κάντε κάτι ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης να μειώσετε αυτόν τον αριθμό.
ΥΓ2: Εχθές πηγαίνοντας στην εφημερία είδα πολλούς στο δρόμο με αυτοκίνητα και γεμάτα τα πεζοδρόμια. Όντως το καινούριο φύλλο πορείας σου δίνει πολλές επιλογές να κυκλοφορείς…
Είμαι ειδικευόμενος 2,5 έτη και έχω έρθει πολλές φορές αντιμέτωπος με τον θάνατο. Στα πρώτα σου περιστατικά λυγίζεις, δεν ξέρεις πώς να τον αντιμετωπίσεις, καμία σχολή δεν σε δίδαξε πώς να ανακοινώνεις ένα θάνατο στη σύζυγο, την μάνα, τα παιδιά κάποιου. Μετά απλά μαθαίνεις να συνεχίζεις και να μην το βάζεις μέσα σου όπως λένε. Οι ιατροί στην Ιταλία κάνουν χρήση μορφίνης στους ασθενείς. Σας λέω λοιπόν αυτό, όταν φτάσουμε να μην μπορούμε να διασωληνώνουμε λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας (να κοιμίζουμε τον ασθενή ώστε να μην έχει αυτό το αίσθημα για να το πω λαϊκά ότι πνίγεται στη θάλασσα) και θα έχει αυτό το φόβο του επερχόμενου θανάτου και θα σε κοιτάει βαθιά στα μάτια και εσύ δεν θα έχεις τίποτα άλλο να του προσφέρεις ιατρικά παρα μόνο λίγο μορφίνη για να απαλύνεις πρόσκαιρα τον πόνο του, νιώθεις αδύναμος και επιστημονικά και ανθρώπινα. Αυτό δεν ξέρουμε αν ξεπερνιέται όπως και η απερισκεψία πολλών.
Αθανασίου Νικόλαος
Ειδικευόμενος Πνευμονολογίας
ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός»
Μικρές Αντιγόνες: Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για να αγαπώ
Μικρές Αντιγόνες: Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για να αγαπώ
Η ιστορία είναι πλέον γνωστή. Δυο κοπέλες κι ένα αγόρι φεύγουν με αμάξι από τη Δράμα για να συναντήσουν τον μικρότερο αδερφό του αγοριού, που έχει έρθει στην Ελλάδα περνώντας απ’ τον Έβρο, με τον γνωστό τρόπο. Σκοπός τους να τον φέρουν πίσω στη Δράμα, στο camp όπου διαμένουν προσωρινά (!) κάποιοι άνθρωποι «διαφορετικοί» από μας -διαφορετικά ίδιοι- των οποίων οι ρίζες χάνονται στα βάθη του χρόνου: πρόσφυγες είναι το όνομα της συλλογικής τους ταυτότητας, μια λέξη που -τι παράξενο- δεν άλλαξε στο πέρασμα του χρόνου.
Αυτό που δεν είναι γνωστό, ίσως ούτε στους ίδιους τους πρωταγωνιστές της, είναι ότι αυτή η ιστορία αποκάλυψε τους κατόχους ενός πολύτιμου μυστικού, που σήμερα μένει κρυμμένο μέσα στην ανόητη και συγχρόνως εφιαλτική φαντασμαγορία του επιτηρούμενου εικονικού μας κόσμου.
Και επειδή τα μυστικά συνηθίζουν να φανερώνονται σε ανύποπτες στιγμές στους κατόχους τους χωρίς οι ίδιοι να το συνειδητοποιούν, θα επιχειρήσω να εντοπίσω την οριακή εκείνη στιγμή, την αιώνια εκείνη στιγμή, στη διάρκεια της οποίας το υποκείμενο βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα στο οποίο πρέπει να δώσει μια απάντηση. Για τις ηρωίδες μας, η στιγμή αυτή παρουσιάστηκε όταν κατάλαβαν ότι είχαν περάσει το αρχικό σημείο προορισμού τους, την Καβάλα και κατευθύνονταν προς τα σύνορα. Είναι η στιγμή που μπαίνει το ερώτημα: «προχωράω μπρος με όλα τα ρίσκα που συνεπάγεται αυτό, ή γυρνάω πίσω στην ασφάλεια του εθελοντισμού;». Είναι η στιγμή που η συνείδηση ανοίγεται προς τον κόσμο, η στιγμή που η συνείδηση αρχίζει να ανακαλύπτει τον εαυτό της. Η τελική επιλογή να μη γυρίσουν πίσω δημιουργεί το ερώτημα: «Ποια είναι αυτή η δύναμη που τους έκανε να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να συνεχίσουν»;
Δοκιμάζοντας να δώσουμε κάποια απάντηση θα λέγαμε ότι αυτή η δύναμη υπήρχε μέσα τους από τη στιγμή που πήραν την απόφαση να έρθουν στη Δράμα και να βοηθήσουν τους πρόσφυγες, οι οποίοι -φεύγοντας αναγκαστικά από την πατρίδα τους- εκτός από τα σπίτια, τις δουλειές και τα υπάρχοντά τους έχασαν και κάθε δικαίωμα που απορρέει από την ιδιότητα του πολίτη του κράτους∙ εκπίπτοντας στην κατάσταση του «ξένου» τα δικαιώματα είναι ελάχιστα και οι απαγορεύσεις πολύ περισσότερες. Είναι λοιπόν η δύναμη της αλληλεγγύης, αυτή η παρουσία μέσα μου του άλλου, του Ξένου ο οποίος προσφεύγει σε μένα, που βρίσκεται στη ρίζα της απόφασης. Η αλληλεγγύη ως αναζήτηση της ελευθερίας, ως αναζήτηση της ανθρωπινότητας, των στοιχείων αυτών που κάνουν τον άνθρωπο Άνθρωπο. Στην περίπτωση των δύο ηρωίδων (της ιστορίας), η αλληλεγγύη έρχεται αντιμέτωπη με τους νόμους του κράτους που θέτουν προϋποθέσεις και κανόνες στη φιλοξενία των ξένων.
Έτσι, η στιγμή της απόφασης αποκαλύπτει την ηθική και την πολιτική διάσταση του προβλήματος. Οι νόμοι του κράτους μου λένε να μην προχωρήσω έχοντας φωλιάσει μέσα μου τον φόβο μήπως παρανομήσω, η αναζήτηση της ελευθερίας με σπρώχνει να ξεπεράσω τους φόβους μου, να υπερβώ το κρατικό δίκαιο, αναζητώντας μια άλλου είδους δικαιοσύνη χωρίς κανόνες, η οποία χωρίς να απορρίπτει τους νόμους του κράτους, δοκιμάζει να τους συμπληρώσει, να τους ενισχύσει, με αυτό που στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να ονομαστεί ηθική της φιλοξενίας. Μιας φιλοξενίας που μόνη της προϋπόθεση εδώ, είναι η αδερφική αγάπη. Είναι η δικαιοσύνη εκείνη η υπερβατική, την οποία η Αντιγόνη ονόμασε θεϊκή, παραβιάζοντας αλλά και συμπληρώνοντας ταυτόχρονα το κρατικό δίκαιο που εκπροσωπούσε ο Κρέοντας.
Για κάποιους -που μάλιστα κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα- η τιμωρία θεωρήθηκε δίκαιη. Άλλοι, για να δικαιολογήσουν την απόφαση του δικαστηρίου και να απαξιώσουν τις αξίες που υποκίνησαν την πράξη αυτή, πλαστογράφησαν τα γεγονότα και μετέδωσαν διαδικτυακά ψευδείς ειδήσεις γι’ αυτά. Άλλοι ρώτησαν: «τι γύρευαν στα σύνορα;». Μια ερώτηση που αποβλέπει στον εφυσυχασμό της κοινωνίας. Η κοινωνία εφησυχάζει όταν φταίει το θύμα. Όταν φταίει το θύμα δεν χρειάζεται ν’ αλλάξει τίποτα. Άλλοι χαρακτήρισαν την πράξη ανόητη. Δηλαδή δεν έχει νόημα να τρέξω, να βοηθήσω τον αδερφό μου, τον συνάνθρωπό μου. Άλλοι, οι περισσότεροι, αδιαφορούν.
Σε μένα, το μυστικό άρχισε να μιλάει την επόμενη μέρα της δίκης. Ήταν μια λέξη που βγήκε από το στόμα της μιας απ’ τις κοπέλες, της Γερμανίδας, όταν είδε να την πλησιάζει μια γειτόνισσα, με την οποία είχαν γίνει φίλες κατά τη διάρκεια της παραμονής τους εδώ: «Γιαβρή μου», της φώναξε, και αγκαλιάστηκαν.
Τη στιγμή εκείνη μέσα μου ξεκαθάρισε το τοπίο. Κάθε αμφιβολία διαλύθηκε. Η φωνή αυτή ξεπήδησε από το παρελθόν, έφερε το παρελθόν στο παρόν προετοιμάζοντας το μέλλον. Λες και βγήκε από το στόμα μιας «ξένης» για να υποδεχτεί τους χιλιάδες πρόσφυγες που πριν εκατό χρόνια πάτησαν τα χώματα αυτά.
Καμιά δικαστική ποινή δεν μπορεί να θέσει στο περιθώριο την αλληλεγγύη. Το δίκαιο που αποκόπτεται από τη δικαιοσύνη κινδυνεύει να εκπέσει στο άδικο. Καμιά πλαστογράφηση της αλήθειας δε μπορεί να σβήσει μια κραυγή ελευθερίας, που ήρθε να ενωθεί με την κραυγή της Αντιγόνης.
«ΟΥΤΟΙ ΣΥΝΕΧΘΕΙΝ ΑΛΛΑ ΣΥΜΦΙΛΕΙΝ ΕΦΥΝ»
Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για να αγαπώ.
του Βασίλη Σταθάτου
Αληθινές ιστορίες ελληνικής δικαιοσύνης
Δυό νέες γυναίκες, ένας νεαρός μετανάστης. Βόρεια Ελλάδα, 2018. Οι γυναίκες, μουσικός και νοσηλεύτρια, εθελόντριες σε ένα μικρό πρότζεκτ για την ψυχοκοινωνική ένταξη των προσφύγων του παρακείμενου καμπ. Ο νεαρός, τελειόφοιτος αγγλικής φιλολογίας, πρόσφυγας, ζει στο καμπ και εργάζεται σε κοντινό εργοστάσιο, προσφέροντας κι αυτός εθελοντικά τις υπηρεσίες του στο πρότζεκτ. Ιδιες πάνω-κάτω ηλικίες, και γίνονται φίλοι. Ο νεαρός παίρνει τηλεφώνημα από τη μητέρα του στη Συρία «έρχεται ο μικρός σου αδελφός». Με το θάρρος της φιλίας ζητά από τις δύο γυναίκες να πάνε μαζί να τον πάρουν. Το αυτοκίνητο του πρότζεκτ είναι ένα μικρό πασσάτ γιώτα-χι αλλά είναι το μοναδικό αυτοκίνητο που έχουν. Νομίζουν ότι ο μικρός έρχεται στην Καβάλα, και ξεκινούν. Μισή ωρίτσα τι είναι. Κανονίζουν να φάνε με φίλους το βράδυ, κανονίζουν να πάνε νωρίς το πρωί έναν εθελοντή στη Θεσσαλονίκη να προλάβει την πρωινή του πτήση.
Κάπου στο δρόμο, ανάμεσα σε συνομιλίες στα αραβικά και σε ψαξίματα στο γκούγκλ, οι δυό γυναίκες αποφασίζουν ότι θα συνεχίσουν, να βρούνε αυτόν τον μικρό αδελφό, όπου κι αν είναι. Μα η Καβάλα γίνεται Ελληνοχώρι Εβρου, λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα, και το απόγευμα γίνεται μεταμεσονύκτιο, μεσούντος του Φεβρουαρίου, με βροχή. Και όταν ο αδελφός βρίσκει τον αδελφό, και βγαίνει και αγκαλιάζονται και κλαίνε, έρχονται «οι άλλοι».
Μέσα από τα σκοτάδια βγαίνουν άνθρωποι, και δυό γυναίκες με τα μωρά τους μπαίνουν γρήγορα-γρήγορα στο αυτοκίνητο. Οι εθελόντριες βγαίνουν. Ξεσπάει καυγάς σε δύο γλώσσες. «Πάρτε τουλάχιστον τις γυναίκες με τα παιδιά» «Όχι, βγείτε όλοι έξω, δεν παίρνουμε κανέναν». Πανικός. Βγήκαν με τα πολλά οι γυναίκες, μπήκαν οι εθελόντριες και πάνε να βάλουν μπρος. Την ώρα εκείνη έρχεται η αστυνομία, που άκουσε τη φασαρία και τον καυγά, και πάνω που οι εθελόντριες σκέφτηκαν «ουφ τώρα θα τακτοποιηθούν τα πράγματα», ξαναμπαίνουν μέσα οι μάνες πανικόβλητες, και συλλαμβάνονται όλοι. Μία υπόθεση 5 λεπτών το πολύ. Η κατηγορία: παράνομη διακίνηση ανθρώπων. Ο αστυνομικός έγραψε στην αναφορά του ότι υπήρχαν 11 άτομα, ένας εκ των οποίων ο ασυνόδευτος ανήλικος αδελφός. Αυτόφωρο, και τα γνωστά. Προφυλάκιση για τον μεγάλο αδελφό, κατ’οίκον περιορισμός για τις εθελόντριες, και αργότερα έξοδος από τη χώρα με τεράστια εγγύηση.
Το δικαστήριο. Μετά από δύο αναβολές, ήρθε η ώρα: άλλο ένα ταξίδι για τις εθελόντριες, για τους γονείς τους, αδέλφια και ξαδέρφια από όλη την Ευρώπη. Άλλο ένα ταξίδι για το ζευγαράκι με τα δυό μωρά μαζί με τον φίλο που ξέρει αγγλικά να συνεννοείται – με λεωφορεία και τρένα και πόδια από το Πολύκαστρο Κιλκίς και τη Σίνδο, και απόλυτη αβεβαιότητα σχετικά με τα οικονομικά για ναύλα, ξενοδοχεία, γεύματα, κτλ. Η γυναίκα, 19 ετών μητέρα, ήταν μία εκ των δύο που μπήκαν βιαστικά στο αυτοκίνητο των εθελοντριών. Στην κατάθεσή της στο δικαστήριο είπε πως ο άνθρωπος που τους έφερε τους είπε να προχωρήσουν και να σταθούν σε κάποιο σημείο, και θα ερχόταν να τους πάρει ένα βαν, ήτανε όλα συμφωνημένα στην τιμή. Ρωτήθηκε: «Μα, υποτίθεται πως σε τέτοιες περιστάσεις είσαστε φοβισμένοι και τρομοκρατημένοι, πώς ρισκάρατε να μπείτε στο πρώτο αυτοκίνητο που σταμάτησε κοντά σας; Δεν φοβηθήκατε μήπως είναι η αστυνομία και σας πιάσουν;» Και απάντησε: «Ητανε νύχτα, έκανε πολύ κρύο, τα παιδιά έκλαιγαν και κρύωναν, όταν κρυώνει το παιδί σου μπαίνεις οπουδήποτε δεν σκέφτεσαι».
Οι ερωτήσεις μας φάνηκαν προπέτασμα καπνού. Οι μάρτυρες ερωτώνταν ξανά και ξανά λεπτομέρειες τύπου «ποια πόρτα άνοιξε ο αδελφός, τη δεξιά ή την αριστερή;» ή «γιατί δεν ρώτησες τον αδελφό σου με ποιους ερχόταν να σε πάρει;» «γιατί δεν ρώτησες τον αδερφό σου αν είχε παρέα μαζί του;» «πού ήτανε κρυμμένοι οι 11 που δεν τους είδατε;» «τι ήταν εκεί; Χωράφι; Βουνό; Ποτάμι; Πώς γίνεται να μην ξέρεις πού βρίσκεσαι;» «με το αυτοκίνητο αυτό πήγαιναν και βόλτες οι εθελοντές;» «ποια εθελόντρια μπήκε πρώτη στο αυτοκίνητο;» ξανά και ξανά και ξανά. Κατέθεσε η μητέρα της μίας κατηγορούμενης, ο αδελφός της άλλης, ο ανήλικος αδελφός του κατηγορούμενου, η μητέρα των μωρών που μπήκε στο αυτοκίνητο, η γυναίκα που έστησε το πρότζεκτ αρχικά. Οι κατηγορούμενοι απολογήθηκαν.
Ο κεραυνός: 13 χρόνια κάθειρξη και 30 χιλιάδες ευρώ πρόστιμο στον καθένα, για παράνομη διακίνηση ανθρώπων.
της Έλενας Γώγου
Και στη Δράμα το φαινόμενο της επιλεκτικής αγοράς φαρμάκων λόγω… κρίσης
Τα τεφτέρια με τα βερεσέδια της δεκαετίας του 1960 δυστυχώς επανήρθαν και στα φαρμακεία της Δράμας. Το φαινόμενο με τα «βερεσέ» φάρμακα που έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις σε όλη τη χώρα δεν θα μπορούσε να μην εμφανιστεί στο νομό με τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας και την μηδενική ανάπτυξη: τη Δράμα.
Σε συνέντευξη του στην πρωινή ενημερωτική ζώνη του ALPHA NEWS 95,5 ο πρόεδρος του φαρμακευτικού συλλόγου Δράμας Δημήτρης Ράγιας αναφέρθηκε στο φαινόμενο αυτό που τα τελευταία χρόνια αναβιώνει στα φαρμακεία της Δράμας.
Ο φαρμακοποιός είναι ένα οικείο πρόσωπο για τον καταναλωτή-ασθενή. Δεν είναι η απρόσωπη τράπεζα, το ασφαλιστικό ταμείο ή η εφορία που δεν μπορεί να περιμένει. Είναι λογικό λοιπόν να επιλέγει ο καταναλωτής πρώτα να πληρώνει όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις που απορρέουν από την υπέρμετρη φορολόγηση του και να αφήνει το φαρμακείο μετά.
Ο κ. Ράγιας ανέφερε ότι οι περισσότεροι πολίτες που αγοράζουν φάρμακα βερεσέ, αναγκάζονται να το κάνουν γιατί δεν τα βγάζουν πέρα. Βέβαια είναι και κάποιοι που εκμεταλλεύονται την κατάσταση αυτή και αφήνουν φέσια στα φαρμακεία παρά το γεγονός ότι έχουν χρήματα. Αυτοί όμως είναι ελάχιστοι και πλέον γνωστοί στους φαρμακοποιούς της Δράμας.
Ο πρόεδρος του φαρμακευτικού συλλόγου Δράμας επεσήμανε μια ακόμη πτυχή του μεγάλου προβλήματος: αυτή της επιλεκτικής αγοράς φαρμάκων λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Αυτές οι περιπτώσεις είναι πολύ πιο σοβαρές γιατί πέρα από το οικονομικό θέμα δημιουργείται και τεράστιος κίνδυνος για την υγεία των συνανθρώπων μας.
Ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας επιλέγουν να αγοράσουν ΜΟΝΟ τα φάρμακα που έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν και όχι το σύνολο των φαρμάκων της συνταγής του γιατρού. Κάνουν την επιλογή από μόνοι τους ενώ κάποιοι άλλοι στην προσπάθεια τους να συνεχίσουν την αγωγή που ο γιατρός τους έδωσε, πληρώνοντας λιγότερα χρήματα στα φάρμακα, επιλέγουν να παίρνουν τα φάρμακα τους σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα ή σε μικρότερη ποσότητα από αυτήν της ιατρικής συνταγής.
Στην περίπτωση αυτή ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος και άμεσος για τους ασθενείς.
Όμως και το κράτος πλήττεται δεδομένου ότι η μελλοντική οικονομική επιβάρυνση των ταμείων του θα είναι μεγάλη, από την θεραπεία όλων αυτών των ανθρώπων που θα μπορούσαν να θεραπευτούν άμεσα.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.alpha-news.gr/2017/04/blog-post_55.html
Andreas Bieler – Mobilising through Solidarity: the social clinic in Drama and the refugee crisis.
While the Syriza government had to submit to the dictate of the European Union in July 2015, the concrete resistance against austerity has continued unabated on the ground in Greece. In this blog post I will discuss the experiences of the social clinic Solidarity Community Clinic – Pharmacy of Drama (KIFA) in Drama and its recent efforts at helping refugees living in a camp close to town. I will draw on experiences and discussions with activists from a recent visit to this city in Northern Greece.
Solidarity as a basis for resistance
Since its establishment in 2012, the social clinic in Drama has assisted over 800 patients, who would have otherwise been unable to access medical health services. This was in direct response to severe austerity policies, which had pushed people outside the public health system. The clinic, located in the centre of town, consists of a small reception area, a room for consultations with the doctor as well as another room storing large amounts of medication donated by the wider public. All staff from the receptionists to the doctors are volunteers. In addition to the general practitioners present at the clinic, specialist doctors are at stand-by having agreed to treat a certain number of patients per month free of charge.
And yet, as Angelos one of the activists made clear, providing medical services and handing out medicine is not the main objective. Ultimately, the social clinic is a deeply political project with an emphasis on mobilising against austerity through solidarity. Its task is to organise resistance to the government and system, which is responsible for the situation.
The hopes in Syriza have vanished since the imposition of yet another bailout agreement in July 2015. The party has never been as far on the left, as it was perceived by foreign commentators, I was told. In its move towards the majority party in Greek parliamentary politics, it had to make many alliances with groups in the centre of politics. While poorer people find it now easier to access doctors and hospitals thanks to Syriza, the costs for medication has gone up. In short, on balance, there have been no major improvements. Activists in the social clinic, while disappointed, were not completely surprised.
Solidarity and the refugee crisis
More recently, the attention of the social clinic has turned towards the ca. 450 refugees housed in an abandoned factory building outside Drama. The situation in the camp is difficult. Many different people are brought together in a confined space. There is basic provision of water, food and shelter, but people are haunted by general uncertainty about their future. Many want to move to Germany and other countries in Northern Europe, but the Northern borders of Greece with Macedonia have now been closed.
It is in this situation of hopelessness that members of the social clinic provide assistance and solidarity. Food and clothes supplies are organised, as are language classes in Greek, English and German for children as well as adults. During my days in drama, activists organised an open air concert for refugees and local citizens alike. Solidarity with refugees is not automatic. In Greece too as elsewhere in Europe, there are people questioning why they should share their already scarce resources with newcomers.
And yet, the refugee crisis is nothing new, nothing unknown to people in Northern Greece. The grandparents of many of Drama’s citizens today have been refugees themselves as part of the large exchange of populations between Turkey and Greece in 1923, when around 1.3 million Anatolian Greeks and 500,000 Muslims in Greece were forced to leave their homeland. This history is still remembered. Dances of local groups are predominantly from an area around the Black Sea, where many Greek people used to live in the past. As Dimitra, one of the activists told us, ‘the refugees show us our past and the fate of our grandparents, but perhaps also our future. What has happened to these people from Syria, unimaginable several years ago, could happen to us in the future too’.
Both initiatives the social clinic and providing assistance to refugees are driven by solidarity. ‘Solidarity that, contrary to charity, respects and empathizes with the Other. Solidarity that, instead of showing off in the news, is working silently and persistently. Solidarity that, rather than presenting the human face of barbarism, is deeply conscious about the reasons behind immigrants’ and refugees’ existence and is struggling against them’ (Utopia 500). Importantly, solidarity is always the result of joint struggles, ‘the result of active struggle to construct the universal on the basis of particulars/differences’ (Mohanty 2003: 7). Solidarity ‘is expressed in a willingness to stand up for each other and fight together’ (Lindberg, 2014: 136).
It is the collective activities of social clinic activists together with Greek people thrown into poverty as well as Syrian refugees, in which this solidarity is forged. While people across the EU agonise over whether to help refugees and admit them or not, the people of Drama show us the way forward based on solidarity.
Prof. Andreas Bieler
Professor of Political Economy
University of Nottingham/UK
Andreas.Bieler@nottingham.ac.uk
Personal website: http://andreasbieler.net
8 May 2016
Αναδημοσίευση από: http://andreasbieler.blogspot.com/2016/05/mobilising-through-solidarity-social.html
Απίστευτη συγκίνηση προκάλεσε η παρουσία προσφύγων στο κέντρο της πόλης μας, οι οποίοι, με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, θέλησαν να μας ευχαριστήσουν για τη φιλοξενία που τους προσφέρουμε.
Οι πρόσφυγες, οι αλληλέγγυοι εθελοντές και η μεγάλη πλειοψηφία των δραμινών άρχισαν πλέον να έρχονται σε στενότερη επαφή, να γνωρίζονται, να αποδέχονται ο ένας τη διαφορετικότητα του άλλου. Τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει, αλλά μόνο η ανθρώπινη μας υπόστασή αρκεί για να μας ενώσει.
Το 1922, η Ελλάδα, μια χώρα ρημαγμένη μετά από μια τρομερή πολεμική ήττα, μια χώρα των 5 εκ κατοίκων, μπόρεσε και υποδέχτηκε 1,5 εκ προσφύγων. Όσο κι αν η κρίση φτώχυνε τους έλληνες, η σημερινή κατάσταση της χώρας είναι παρασάγγες καλύτερη από αυτή του 1922. Μπορούμε, όχι μόνο 40 χιλιάδες, αλλά ακόμη πολλές δεκάδες χιλιάδες προσφύγων και μεταναστών να φιλοξενήσουμε. Και μας αρκεί ότι είναι άνθρωποι που έχουν την δική μας ανάγκη.
Και ως άνθρωποι θα σταθούμε δίπλα τους, σε πείσμα των μισαλλόδοξων.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.aide.gr/
Πέμπτη 14/4/2016, καταυλισμός προσφύγων Δράμας.
Κάπου γύρω στις 5μ.μ. φτάνουμε στον καταυλισμό. Είμαστε 4 εθελοντές και είναι 560 φιλοξενούμενοι. Η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις είναι η αποθήκη. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά καθώς η προηγούμενη βάρδια εθελοντών ξεφορτώνει ένα φορτηγό με δωρεές. Σε πολλές απ’ τις κούτες αναγράφεται το περιεχόμενο και η προέλευση. Σχολεία, σύλλογοι, ιδιώτες. Η υπεύθυνη μας κατατοπίζει, και πριν προλάβει να κλειδώσει η πόρτα, μια αντιπροσωπεία των “γιατρών χωρίς σύνορα” μας επισκέπτεται. Δεν πλησιάζω αλλά ακούω τις συνομιλίες: “Είναι ο πιο οργανωμένος καταυλισμός που έχουμε δει” και φεύγουν εντυπωσιασμένοι από το μέγεθος της προσφοράς των κατοίκων της περιοχής. Δεν έχω ιδέα ακόμα για το πως είναι ο χώρος φιλοξενίας και η περιέργεια με τρώει…
Όταν πια έχουμε τελειώσει με την τακτοποίηση της αποθήκης, κατευθυνόμαστε προς το κύριο κτήριο της παλιάς καπναποθήκης. Στη διαδρομή μικρά προσφυγόπουλα μας προϋπαντούν. Τα κοριτσάκια αγκαλιάζουν την Kiki και δεν την αφήνουν απ’ τη χαρά τους. Λίγα μέτρα μετά φτάνουμε στη κύρια είσοδο του κτηρίου. Μερικά βήματα προς το εσωτερικό και συνειδητοποιείς το μέγεθος του χώρου αλλά και του προβλήματος. Εκατοντάδες μικρές κυψέλες ιδιωτικότητας, χωρισμένες με σεντόνια και κουβέρτες. Παιδιά τρέχουν, παίζουν, κλαίνε, ενώ μερικοί κάθονται και κοιτούν τα νέα του πολέμου στη τηλεόραση. Μια κυρία ζωγραφίζει με ένα μολύβι σε μπλοκ, και δεν χάνει την ευκαιρία να μας επιδείξει τα έργα της με περηφάνια. Στο βάθος ο πάγκος ετοιμάζεται για το συσσίτιο.
Το φαγητό μοιράζεται και έξω έχουν ήδη ξεκινήσει οι πρόβες για την συναυλία αλληλεγγύης. Περνώντας στην αυλή μια παρέα πιτσιρικάδων με πλησιάζει θέλοντας να παίξουν. Τους ρωτάω στα αγγλικά τα ονόματα και την ηλικία τους. Ο Ομάρ είναι 5 χρονών. Όσο και ο παππούς μου ο Παντελής, όταν άφησε τα χώματα της Νικομήδειας. Τα μάτια του αστράφτουν. Μέσα σε λίγες μέρες καταλαβαίνει τόσο καλά τα αγγλικά, απ τα μαθήματα που προσφέρονται από εθελοντές (ελληνικά-αγγλικά) που κάνει και τον μεταφραστή στους φίλους του.
Ο ήλιος πέφτει πίσω από τα ρούχα που στεγνώνουν στα σύρματα. Στα ίδια σύρματα που στεγνώνουν τα όνειρα και οι ελπίδες αυτών των ανθρώπων. Οι ρεμπέτικες πενιές δίνουν τη θέση τους σε ένα Σύριο καλλιτέχνη. Το γλέντι παίρνει φωτιά. Τραγούδια από την πατρίδα. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, δεκάδες άντρες βρίσκονται στο κέντρο και χορεύουν κρατώντας στους ώμους φίλους και παιδιά. Κλείνεις τα μάτια και είσαι πίσω. Στο σπίτι, στη γειτονιά, στο τόπο σου…
“Όσοι σας φοβούνται, δεν σας κοίταξαν στα μάτια” είπε σήμερα ο Πατριάρχης μας. Και δεν θα μπορούσα να βρω λόγια καταλληλότερα για να κλείσω αυτή την προσωπική μου κατάθεση…
Panagiotis Bardakis
KIFA Drama: Solidarity, the key to a healthy society
When injustice becomes law, resistance becomes duty
During the last weeks, we have been presenting a number of organizations that have emerged in solidarity with the immigrants and refugees arriving in Europe. Despite the existence of basic differences among them, in terms of practical and theoretical issues, their common component was solidarity. Solidarity that, contrary to charity, respects and empathizes with the Other. Solidarity that, instead of showing off in the news, is working silently and persistently. Solidarity that, rather than presenting the human face of barbarism, is deeply conscious about the reasons behind immigrants’ and refugees’ existence and is struggling against them.
As we analyzed in the first part of this series of articles, self-organized solidarity movements are dynamic social cells, living organisms that are being constantly developed in interaction with the society. This week, closing this cycle of article series, we are presenting a perfect example of that: Solidarity Community Clinic – Pharmacy of Drama (KIFA). While KIFA was created in the middle of the economic crisis that is still torturing Greece, it has been continuously growing and developing in order to cope with the needs generated by the refugee crisis. Since 2012 until nowadays, it has been practically supporting countless people with the most valuable good of health and at the same time giving a strong social and political struggle. We discussed one of its members, who provided us of further information on KIFA’s creation and development, as well as on the current situation related to the refugee crisis in northern Greece.
2 years of solidarity, self-organization, resistance
Evangelos Tsirmpas: How did you conceive the idea for the foundation of the Solidarity Community Clinic-Pharmacy (KIFA) and how did you realize it? On which basis does the Clinic operate?
KIFA: KIFA was created in Drama four years ago, in February 2012. The need for its creation initially occurred due to the tragic situation that was being formed in the healthcare sector and especially due to the division of people into uninsured and insured, leading to the exclusion of the latter from the free public healthcare. Besides the medical part, our initial goal as KIFA is to encourage the activation, the organization and the collective action of the citizens in order to defend their rights and set the basis for the future of the society.
Against bureaucracy and fake philanthropy, we create KIFA
E.T.: Which is the medical treatment provided by the National Health System to the refugees arriving in our country?
KIFA: Under article 33 of the recent Greek law 4368/21-2-2016, full healthcare is provided to all refugees on Greek territory. In the refugee camp in Drama, primary care is provided by the doctors in the city, according to a program which is drawn up by the local medical association, while secondary care is provided by the city’s hospital.
Idomeni: Collecting commodities for the next mission
E.T.: What is the general situation in Northern Greece right now, as far as the refugees arrival is concerned, and what are your own experiences from the concentration camp in Paranesti, Drama?
KIFA: In Greece, exactly like in the rest of the world as well, the public dialogue is defined by the polarization between people and groups of people with nationalist, racist, fascist and islamophobic beliefs (“We should help the Greeks first”, “Why don’t they stay in their own country?”, “The country will become full of terrorists”, “Take them in your homes” etc.) and those who consider it to be their moral obligation to show solidarity with the people who had to deal with the suffering of war, were forced to leave their countries and enter a boat with the hope of a better future. At the same time, along with any chance and aspect of our actions, we try to show that solidarity with the refugees and immigrants is not a solution per se, if it’s not combined with a struggle against the causes of the wars, against the interests of the capital, the arms industry, the raiding of national resources and all that, that people pay with the ultimate price – their own lives.
Port of Kavala: Distribution of the gathered commodities to the refugees every Wednesday and Saturday
E.T.: In which ways is your solidarity with the refugees expressed?
KIFA: Our solidarity is expressed through our permanent presence everywhere needed. We have been several times to Idomeni, Paranesti, Evros, Xanthi and elsewhere, either in order to transfer medical equipment and commodities or in order to participate in concentrations that demand the closure of the concentration camps, against Evros fence etc. For four months, we have been every Wednesday and Saturday in the port of Kavala, in order to welcome the refugees and immigrants arriving from Lesvos and provide them of clothing and food for the continuation of their journey.
——————————
Το Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Αλληλεγγύης Δράμας λειτουργεί από το Φεβρουάριο 2012 και από το Σεπτέμβριο 2014 στεγάζεται στην Αγ. Σοφίας 1 (πάνω από την τουλούμπα).
Την 1η Δευτέρα κάθε μήνα πραγματοποιείται συνέλευση των μελών του ΚΙΦΑ όπου συναποφασίζεται η λειτουργία και οι δράσεις του ΚΙΦΑ και είναι ανοιχτές για όλους.
email: kifadramas@gmail.com
Για πληρέστερη ενημέρωση σχετικά με τις δραστηριότητες των συμμετεχόντων στο ΚΙΦΑ γίνετε μέλος του Facebook group http://www.facebook.com/groups/kifadramas/
ΕΙΔΟΜΕΝΗ χθες… ΧΑΟΣ… κι ΟΡΓΗ…
ΕΙΔΟΜΕΝΗ χθες…
ΧΑΟΣ… κι ΟΡΓΗ…
Ως ΧΩΡΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ με την μεγάλη ανταπόκριση και στήριξη φίλων του Χώρου αλλά ακόμη και άγνωστων, έχουμε ανέβει στα σύνορα για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας και να στηρίξουμε τους πρόσφυγες από το Μάη όταν ακόμη οι άνθρωποι αυτοί ήταν κρυμμένοι και φοβισμένοι στα χωράφια και στα δέντρα (έρμαιο των επιθέσεων μαφιόζικων ομάδων). Στη συνέχεια πήγαμε ξανά και ξανά και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα με το να μοιράσουμε τα πράγματα που είχαμε ετοιμάσει για τους πρόσφυγες που περίμεναν υπομονετικά στη σειρά για να τα πάρουν ακόμη κι αν είχε μείνει μόνο το μπουκαλάκι του νερού. Και έχοντας αυτά στο νου, ανεβήκαμε και χθες κουβαλώντας εκατό αδιάβροχα, μπουφάν, παπούτσια, γάλατα, μπιμπερό, πάμπερς κ.λ.π. προσφορές αλληλέγγυων από τη Γερμανία αλλά και από φίλες και μέλη του Χώρου.
Αυτό που αντιμετωπίσαμε εκεί δεν είχε καμία σχέση με τις προηγούμενες φορές. Πολύ αστυνομία η οποία κατέγραψε τα αυτοκίνητα που υπήρχαν και κάποια στιγμή ζήτησε και τα στοιχεία μας και άλλων αλληλέγγυων, τα οποία φυσικά και δεν δώσαμε.
Η αντιμετώπιση από μέλη των διεθνών οργανισμών και κάποιων ΜΚΟ που πληρώνονται (για να μην τις τσουβαλάζουμε όλες) εχθρική απέναντί μας από την πρώτη στιγμή με την παρατήρηση μια κυρίας ότι “ρούχα δεν θέλουμε”!!! ΄Οταν μπήκαμε τελικά μετά από την επιμονή μας μέσα στο χώρο, αυτό που ζήσαμε είναι – διαισθάνομαι – το από δω και μπρος που θα αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες ή και το πως σκέφτονται μετά από αυτό το “πανηγύρι” που έχουν στήσει εκεί πάνω να δρομολογήσουν την κατάσταση..
Οι “υπεύθυνοι” μισθοφόροι φώναζαν επιτακτικά “go..go..go..” για να απομακρύνουν τους πρόσφυγες που μας πλησίασαν και που οι περισσότερες ήταν μάνες με μωρά (το ένα νεογέννητο, τα δύο ξυπόλυτα, το ένα γυμνό από τη μέση και κάτω) και θέλαμε να τις δώσουμε τα ρούχα και τα πράγματα… Αφού το κάναμε με το ζόρι και παρά τις παρατηρήσεις τους, τελικά δεν καταφέραμε να τα μοιράσουμε όλα..
Η κατάσταση χαοτκή… και ανοργάνωτη… Χαώνουν και τους ανθρώπους με τη συμπεριφορά τους..
Τα τρόφιμα τα αφήσαμε να τα μοιράσουν, τα αδιάβροχα και τα μπουφάν τα αφήσαμε στους αλληλέγγυους/ες από το Κιλκίς να τα μοιράσουν τα βράδια που κάνουν βάρδια, γιατί τα βράδια.. όταν “σχολάνε” οι μισθοφόροι μένουν μόνο οι αλληλέγγυοι/ες.. να στηρίξουν τους πρόσφυγες που φτάνουν διαρκώς…
Και για να τελειώνω αυτήν την περιγραφή της κατάστασης. Το πράγμα είναι ξεκάθαρο: Αυτοί οι ατσαλάκωτοι/τες μισθοφόροι δεν γνωρίζουν, δεν νιώθουν, δεν έχουν καμία σχέση με το τι σημαίνει “αλληλεγγύη” όταν υπάρχουν παιδιά γυμνά και ξυπόλυτα που πρέπει να συνεχίσουν το ταξίδι και αυτοί απλά περιφέρονται, διατάζουν, αδιαφορούν. Φύγαμε με μεγάλη οργή μέσα μας γιατί η εικόνα των δύο ξυπόλυτων παιδιών και των γονιών τους που μας τραβούσαν από το μανίκι για να τους δώσουμε παπούτσια γιατί δεν το καταφέραμε να το κάνουμε γιατί μας πίεζαν να φύγουμε, μας κυνηγούσε… Από δω και πέρα θα στηρίζουμε – όσο και όπως μπορούμε – την προσπάθεια των αλληλέγγυων που πάνε τα βράδια όταν οι “χαρτογιακάδες” αποσύρονται…
Χρειάζεται συνεργασία, συντονισμός, κοινές δράσεις όλων των αλληλέγγυων κινηματικών ομάδων για να προλάβουμε τα χειρότερα που έρχονται…
Αναδημοσίευση από: ΧΩΡΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ – ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ
Είμαι Έλληνας Δημοσιογράφος…
Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν η αστυνομία έστειλε στην εντατική τον φωτορεπόρτερ Μάριο Λώλο και τον δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο. Αλλά δεν σε θυμάμαι εκεί.
Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν συνέλαβαν τον Κώστας Βαξεβάνη γιατί αποκάλυψε τη λίστα Λαγκάρντ. Εσύ συνομιλούσες με τα μέλη της λίστας – αν δεν ήσουν και εσύ ένα από αυτά.
Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν κάποιος που παρουσιάστηκε ως ο Μελισσανίδης (και δεν έχουμε καμία απόδειξη ότι δεν ήταν) τηλεφώνησε στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο στο Unfollow και απείλησε να σκοτώσει αυτόν και όποιον βρισκόταν γύρω του. Ο Μελισσανίδης όμως ήταν φίλος του Σαμαρά και εσύ μιλούσες με τον δικηγόρο του, τον Φαήλο Κρανιδιώτη.
Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν εκατοντάδες συνάδελφοί μου και εγώ απολυθήκαμε, γιατί τολμήσαμε να παρουσιάσουμε εναλλακτικές προτάσεις στα μνημόνια τα οποία προωθούσαν οι τράπεζες που πληρώνουν το μισθό σου.
Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν το Reuters υποστήριζε ότι υπάρχει ένα γιγαντιαίο σκάνδαλο της Τράπεζας Πειραιώς αλλά εσύ δεν το έκανες ούτε μονόστηλο. Μόνο την επόμενη ημέρα διαλαλούσες την απάντηση του Σάλα.
Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος στα χρόνια του μνημονίου, όταν η ελευθερία του Τύπου κατρακύλησε κατά 50 θέσεις, σύμφωνα με εκθέσεις των ρεπόρτερ χωρίς σύνορα, και η Ελλάδα βρέθηκε σε χειρότερη θέση από μοναρχίες και δικτατορίες του Περσικού Κόλπου. Εσύ τότε απέκρυπτες πληροφορίες για τη μη βιωσιμότητα τους χρέους, εκπαιδευόσουν από το ΔΝΤ σε τεχνικές προπαγάνδας για να παραπληροφορείς του πολίτες και χειροκροτούσες την τοποθέτηση ενός μη εκλεγμένου πρωθυπουργού για πρώτη φορά από το τέλος της δικτατορίας.
Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν έκλειναν την ΕΡΤ. Αλά εσύ με τις πλάτες της Digea ετοιμαζόσουν να μοιραστείς την ψηφιακή πίτα και να συνεχίσει ανενόχλητος την προπαγάνδα σου γνωρίζοντας ότι δεν θα έχεις πλέον κανένα τηλεοπτικό σταθμό να αμφισβητεί την απόλυτη αλήθεια σου.
Ήμουν Έλληνας Δημοσιογράφος όταν η Θεσσαλονίκη βυθιζόταν από το συλλαλητήριο για τις σκουριές αλλά εσύ παρουσίαζες σαν τρομοκράτες του κατοίκους της Χαλκιδικής που αμφισβητούσαν τα σχέδια του Μπόμπολα και της El Dorado.
Εσύ λοιπόν «συνάδελφε» δεν είσαι δημοσιογράφος. Είσαι μεγαλοστέλεχος μιας μεγάλης ιδιωτικής επιχείρησης που ελέγχει με πειρατικό τρόπο δημόσιες συχνότητες. Την προηγούμενη εβδομάδα με τη συνεργασία του ΣΕΒ και της ΕΚΤ επιχείρησες να ανατρέψεις μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση προκαλώντας τραπεζικό πανικό, διαδίδοντας ψευδείς ειδήσεις, παραποιώντας φωτογραφίες και δημοσκοπήσεις και κόβοντας στον αέρα όποιον τολμούσε να σου αντιμιλήσει.
Αν σε ενοχλούν οι πειθαρχικές διώξεις και κυρίως αν θεωρείς ότι πραγματοποιείται συλλογική επίθεση στην ελευθερία του Τύπου, σου έχω μια πρόταση: Έλα να περπατήσεις μαζί με αληθινούς δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ στο κέντρο της Αθήνας και εκεί θα καταλάβεις ποιο είναι το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Θα καταλάβεις πως όταν 100.000 άτομα φωνάζουν «Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι», ξέρουν πολύ καλά σε ποιους αναφέρονται.
Διαφορετικά κάτσε με τους σωματοφύλακές σου στο μαγαζάκι σου και υπό την προστασία των ΜΑΤ συνέχισε να παπαγαλίζεις τις εντολές που λαμβάνεις. Μην απορείς όμως αν κάποιοι ζητούν να αφαιρεθούν οι άδειες λειτουργίας του σταθμού σου και να επιστραφούν σε αυτούς που τις πληρώνουν εδώ και δεκαετίες – δηλαδή στους πολίτες.
Άρης Χατζηστεφάνου
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://info-war.gr/
Βράβευση του Μ. Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ενημερωθήκαμε πριν από λίγες μέρες ότι το ιατρείο μας είναι μια από τις 47 οργανώσεις σε όλη την Ευρώπη που θα βραβευτεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη, ως αναγνώριση σε εκείνους που αγωνίζονται για μια καλύτερη κοινωνία.
Όντως αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη κοινωνία, όπου ο πολίτης θα μπορεί να έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, ανεξάρτητα από το εάν έχει να πληρώσει ή όχι, και διεκδικούμε αυτό το αγαθό ως ανθρώπινο δικαίωμα και όχι απλά ως άλλη μια κοινωνική παροχή που το κράτος μπορεί να περικόπτει ανάλογα με το εάν έχει χρήματα ή όχι.
Το δικαίωμα της πρόσβασης όλων των πολιτών σε υπηρεσίες υγείας είναι ισότιμο με την πρόσβαση τους σε τροφή, νερό και παιδεία. Πώς θα μας φαινόταν εάν μια μέρα ερχόταν μια αρχή και μας έλεγε ότι επειδή δεν έχουμε να πληρώσουμε, δε θα μπορούσαμε να πιούμε νερό, να τραφούμε ή να έχουμε πρόσβαση σε σχολεία και πανεπιστήμια; Αυτό δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα με τη δημόσια υγεία. Λόγω της οικονομικής κρίσης, επιβλήθηκαν από την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) πολιτικές στο Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μας που εξαθλίωσαν, και συνεχίζουν να εξαθλιώνουν, μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.
Δεν υπερασπιζόμαστε την προηγούμενη κατάσταση, για να είμαστε ξεκάθαροι, υπερασπιζόμαστε όμως το δικαίωμα σε ανθρώπους που είχαν την ατυχία να είναι άνεργοι και παράλληλα να αρρωστήσουν να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μην είναι καταδικασμένοι σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο. Αυτούς τους κατατρεγμένους ανθρώπους οι πολιτικές στην δημόσια υγεία τα τελευταία 5 χρόνια τους έχουν εξαθλιώσει στο έπακρο. Μιλάμε για 3 εκατομμύρια ανασφάλιστους συμπολίτες μας, ανάμεσα τους καρκινοπαθείς που βρέθηκαν να μην μπορούν να κάνουν τις θεραπείες τους επειδή δεν είχαν να πληρώσουν. Άνθρωποι τόσο τσακισμένοι από την αδιαφορία του κράτους, που αδυνατούσαν να μας κοιτάξουν στα μάτια για να εξηγήσουν το πρόβλημα τους, κάποιοι από τους οποίους έφτασαν να πάθουν ακόμα και έμφραγμα έξω από την πόρτα μας. Μικρά βρέφη που ήρθαν σε εμάς υποσιτισμένα σε τέτοιο βαθμό που εμείς οι εθελοντές κλαίγαμε όποτε τα βλέπαμε … ιστορίες ανείπωτου πόνου. Όλα στο όνομα της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και των «μεταρρυθμίσεων».
Αποδείξαμε με τις μικρές μας δυνάμεις ότι όλα τα παραπάνω όχι μόνο δε βγάζουν ανθρωπιστικά νόημα, αλλά και ότι δε βγάζουν νόημα ούτε καν με καθαρά οικονομικά κριτήρια, διαβάστε περισσότερα εδώ «Επένδυση ελλειμμάτων στο μέλλον – Μελέτη κόστους περίθαλψης ανασφάλιστων ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη» αφού οι ανασφάλιστοι πολίτες που πάσχουν από χρόνιες / σοβαρές παθήσεις αδυνατούν να καλύψουν το κόστος της θεραπείας τους, με αποτέλεσμα οι σοβαρές επιπλοκές που μπορεί να πάθουν στο κοντινό μέλλον, να κοστίσουν πολλαπλάσια επιπλέον από ότι εάν τους είχε δοθεί δωρεάν η θεραπεία εξ αρχής. Με λίγα λόγια, συμφέρει οικονομικά το κράτος να βοηθήσει τους ανασφάλιστους γιατί θα γλιτώσει χρήματα! Αυτά όμως τα αυτονόητα δεν έγιναν εδώ και 5 χρόνια.
Η καλύτερη βράβευση για το ιατρείο μας θα είναι εάν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πιέσει την Ε.Ε., ΕΚΤ και το ΔΝΤ ώστε να αποκλειστεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας από οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και παράλληλα να χρηματοδοτηθεί με επιπλέον χρήματα, ώστε να ανταπεξέλθει στις αυξημένες ανάγκες λόγω της παρατεταμένης ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα μας.
Εάν δεν σταματήσουν αυτές οι πολιτικές, η οποιαδήποτε βράβευση μας που αναγνωρίζει το δύσκολο αγώνα που δίνουμε, δε θα είναι τίποτα παραπάνω από άλλο ένα παράδοξο αυτής της κρίσης και θα στέλνει λάθος μηνύματα στον δοκιμαζόμενο λαό μας αλλά και στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης. Ο άνθρωπος θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να έχει προτεραιότητα, πάνω από τα χρήματα και πάνω από τις αγορές.
Εμείς παραθέτουμε για άλλη μια φορά το βίντεο «Σε ποια χώρα;» που φτιάξαμε αρχές του χρόνου και δείχνει εύγλωττα την διάλυση της δημόσιας υγείας στην Ελλάδα και τα αποτελέσματα αυτής
Τα «καλά»… της χούντας
Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, αναπτύσσονται σήμερα οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…
Δεν υπάρχει χούντα (στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο) που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, στην αγριότητα, στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς
(σ.σ.: Με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους: από τα «κρέατα του Μπαλόπουλου» μέχρι την «νέα φαυλοκρατία» με τις «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους, και από τις συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς» – μέχρι την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).
Εντούτοις, εδώ θα περιοριστούμε να αναφερθούμε σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του «οικονομικού θαύματος», δήθεν, της χούντας των συνταγματαρχών.
Εχουμε και λέμε:
1) Το δημόσιο χρέος επί χούντας αυξήθηκε από 38,7 δισεκατομμύρια δραχμές τον Δεκέμβρη του 1967 σε 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973.
2) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 ήταν πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968.
3) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.
4) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.
5) Στην Ελλάδα, που είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ το 1961-71 (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%.
6) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολούνταν το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.
7) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος, τα οποία από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Από την άλλη, οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73, η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 που μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια είχε ως συνέπεια οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 να ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει. Επίσης, τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.
8) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.
Από τη μια, φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες, Τομ Πάπες και Νιάρχους, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εφοπλιστές, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο,
και, από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.
*
(Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL: http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com»).
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.rizospastis.gr/
Burning from the inside: Ένα αντιφασιστικό ντοκιμαντέρ που διαδραματίζεται στο Βερολίνο και στην Αθήνα. Χρησιμοποιώντας ως άξονα την άνοδο της Χρυσής Αυγής, παρουσιάζει τον εκφασισμό και την αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας όπως την βιώνουν οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, που αγωνίζονται από μακριά. Με αφετηρία τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τον αντίκτυπό της σε Ελλάδα και Γερμανία, η ταινία αμφισβητεί τη λειτουργία των πολιτικών και κοινωνικών δομών, καθώς και τη λειτουργικότητα του καπιταλισμού και της δημοκρατίας. Αντιπαραθέτoντας τις εξελίξεις στην Ελλάδα με τον αντίκτυπό τους στη Γερμανία, δίνει παγκόσμια διάσταση στο πρόβλημα του ναζισμού, θέτει ερωτήματα για τη θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη, παρουσιάζει τη δύναμη του λαού όταν αυτός είναι ενωμένος και αναδεικνύει τους λόγους που έκαναν την Ελλάδα μια χώρα «φλεγόμενη εκ των έσω».
Το Burning from the inside έχει κερδίσει το Χρυσό Βραβείο στην κατηγορία «Ευρωπαϊκό Ντοκιμαντέρ» στο φεστιβάλ DSIMA της Τζακάρτα της Ινδονησίας, τον Οκτώβριο του 2014. Επίσης, τον Ιανουάριο του 2015 εγκρίθηκε για να προβληθεί στις διεθνές φεστιβάλ Visions du réel της Ελβετίας, που πραγματοποιείται τον Απρίλιο κάθε έτους. Πρόσφατα παρουσιάστηκε στο 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αποσπώντας ιδιαίτερα θετικές κριτικές και σχόλια. Η δημιουργός του ντοκιμαντέρ, Μάρσια Τζιβάρα, μίλησε στο alterthess.gr.
Συνέντευξη στην Ευγενία Χατζηγεωργίου
Πως προέκυψε η ιδέα του ντοκιμαντέρ και πως ο τίτλος του;
To Burning from the inside δεν είναι γέννημα μιας καλλιτεχνικής ιδέας, αλλά μιας έντονης ανάγκης τόσο για διαμαρτυρία, όσο και για άμεση δράση ενάντια στην έξαρση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Το ότι κατέληξε σε κινηματογραφική ταινία και όχι σε ένα βίντεο στο διαδίκτυο, οφείλεται στην σκέψη να αγγίξουμε και ένα άλλο κοινό, που δεν έχει εμπειρία στην εναλλακτική ενημέρωση. Ο τίτλος, εμπνευσμένος από έναν παλιό δίσκο των αγαπημένων μου Bauhaus, ανταποκρίνεται στα συναισθήματα που είχα για την Ελλάδα τη δεδομένη στιγμή. Μιας χώρας που καίγεται απ΄ τον πυρήνα της…
Υπήρξαν προβλήματα με τα οποία ήρθατε αντιμέτωποι κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του ντοκιμαντέρ λόγω του θέματος του;
Προβλήματα σαφώς υπήρξαν, αυτό όμως δεν οφείλεται μόνο στην θεματολογία του συγκεκριμένου, αλλά και στην φύση του ντοκιμαντέρ ως είδους. Το ντοκιμαντέρ είναι σε ένα μεγάλο βαθμό ‘απρόβλεπτο’, μιας και ποτέ δεν ξέρεις πως θα καταλήξει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα προβλήματα που τελικά αντιμετωπίσαμε, ήταν πολύ λιγότερα από αυτά που είχαμε προβλέψει αρχικά. Αναφέρομαι βέβαια στις αντιδράσεις των Ναζί, τόσο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, όσο και μετά τις πρώτες δημοσιεύσεις του υλικού. Γενικά, αυτό που θέλω να πω και που είναι ίσως το μόνο που έχει σημασία αυτή τη στιγμή, είναι ότι όλοι μας, θεωρούσαμε τόσο σημαντική την ολοκλήρωση αυτής της ταινίας, που οι δυσκολίες και οι ανασφάλειες έρχονταν σε δεύτερο επίπεδο. Και η ικανοποίηση από τις αντιδράσεις του κόσμου μετά τις προβολές, ήταν η ανταμοιβή απέναντι σε όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα, που τώρα φαντάζουν ανύπαρκτα.
Τι είναι αυτό που θα θέλετε να «περάσετε» στο κοινό με την προβολή του ντοκιμαντέρ;
Το τι θέλουμε να περάσουμε στο κοινό με την προβολή της ταινίας, νομίζω είναι λίγο πολύ γνωστό. Εκτός από ντοκουμέντα που αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας τη φύση της Χρυσής Αυγής και τις διασυνδέσεις τους με Γερμανικά μορφώματα, θέλουμε να προβάλουμε και μια ‘εξήγηση’ για όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα , από μια οπτική ματιά που δεν θα συναντήσει κανείς στα κυρίαρχα μίντια. Επίσης, θέλουμε να δείξουμε πρακτικά, τρόπους με τους οποίους μπορεί κανείς να συμβάλει στον αντιφασιστικό αγώνα, τόσο σε διεθνές, όσο και σε τοπικό επίπεδο, ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει. Τέλος, παρόλο που είναι μια ‘σκληρή’ ταινία, ήθελα φεύγοντας από την αίθουσα ο θεατής, είτε να έχει προβληματιστεί για την στάση του απέναντι σε ότι συμβαίνει γύρω του, είτε να έχει πάρει κουράγιο για να συνεχίσει τον σημαντικό αγώνα του. Και αν κρίνουμε από τα σχόλια του κόσμου, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, το πετύχαμε!
Που αποδίδετε την διάδοση του νεοναζισμού στην Ελλάδα;
Αυτό είναι μια ερώτηση που δεν απαντιέται μέσα σε λίγες μόνο γραμμές. Το σίγουρο είναι ότι ο φασισμός δεν γεννήθηκε στην κρίση. Αντιθέτως, φασιστικοί θύλακες υπήρχαν για δεκαετίες και είτε ήταν ενσωματωμένοι στα κόμματα εξουσίας, είτε δρούσαν παρακρατικά. Η ραγδαία και ‘εκρηκτική’ διάδοση αυτών των ιδεών, σίγουρα οφείλεται ως έναν βαθμό και στην οικονομική και κοινωνική κρίση, όμως δεν είναι η ρίζα του κακού. Αν θυμηθούμε τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Γερμανία λίγο πριν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, θα δούμε τρομακτικές ομοιότητες. Οικονομική κρίση, ανεργία, κρίση της εθνικής ταυτότητας και μειωμένη ‘εθνική υπερηφάνεια’. Ανάγκη για κάτι ‘νέο’ και πολλά υποσχόμενο. Δεδομένου του ότι οι φασιστικοί θύλακες ήταν ήδη εμφανής στο Γερμανικό κράτος (και από τον προηγούμενο χαμένο πόλεμο) δεν είναι να αναρωτιέται κανείς. Δυστυχώς, σε έναν μεγάλο βαθμό ο φασισμός καλλιεργήθηκε από το ίδιο το κράτος και για μένα εκεί υπάρχει η μεγαλύτερη ευθύνη.
Θα ήθελα το σχόλιο σας για το ότι η Χρυσή Αυγή είναι 3η δύναμη στο Κοινοβούλιο και επιπλέον, ποια η άποψή σας για όσα έχουν ακουστεί αρκετές φορές πως μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής είναι πολίτες αγανακτισμένοι, και η ψήφος τους, ήταν ψήφος αγανάκτησης.
Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι αποδεδειγμένα πλέον, ψήφος συνειδήσεως και πολιτικού προσανατολισμού και όχι αποτέλεσμα παραπληροφόρησης. Ο ισχυρισμός του παραπληροφορημένου και αγανακτισμένου πολίτη καταρρίπτεται, ύστερα από τα αδιάσειστα στοιχεία που βρήκαν δημοσιότητα μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Δεν μπορεί κανείς πλέον να υποστηρίξει ότι ‘δεν ήξερε’ ποια είναι η Χρυσή Αυγή. Ακόμα και τα mainstream media έχουν κινηθεί προς αυτόν τον προσανατολισμό. Μερικές μέρες πριν τις τελευταίες εκλογές, δημοσιεύσαμε στην Εφημερίδα των Συντακτών σε συνεργασία με τον Δ. Ψαρρά, ένα απόσπασμα του ντοκιμαντέρ, που παρουσιάζει ακυκλοφόρητο υλικό όπου οι Χρυσαυγίτες και Γερμανοί ναζί τραγουδάνε μαζί τον ύμνο της Ναζιστικής Γερμανίας αλλά και τον εθνικό ύμνο, χαιρετώντας ταυτόχρονα ναζιστικά. Αυτό το βίντεο αναπαράχθηκε τόσο στο διαδίκτυο όσο και σε τηλεοπτικά κανάλια. Εμείς αυτό το κάναμε, ακριβώς για να καταρρίψουμε και το τελευταίο επιχείρημα του ‘παραπληροφορημένου-αγανακτισμένου’. Παρόλα αυτά, τρίτο κόμμα στη βουλή….Τα συμπεράσματα δικά σας.
Και τέλος, θα ήθελα να πω -επειδή ο όρος ‘αγανακτισμένος’ έχει δοθεί ελαφρά τη καρδία στους χρυσαυγίτες, ότι και εμείς είμαστε αγανακτισμένοι πολίτες που διαμαρτύρονται ενάντια στην κρατική βία και αυθαιρεσία. Δεν είμαστε όμως ούτε δολοφόνοι, ούτε μαφιόζοι, ούτε ρατσιστές.
Πως θα μπορούσε να νικηθεί ο φασισμός; Η καταδίκη των χρυσαυγιτών στις επικείμενες δίκες, θεωρείτε πως θα συνέβαλε καθοριστικά σε αυτήν την κατεύθυνση;
Ο φασισμός θα νικηθεί με σωστή εκπαίδευση στα σχολεία και σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, με σωστή και δίκαιη αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, με διαδικασίες ενσωμάτωσης και όχι αποκλεισμού, αλλά και με ακτιβισμό στον δρόμο και στο διαδίκτυο. Πρέπει να βρούμε τρόπους να προάγουμε την αγάπη και την φιλία και όχι το μίσος και τον εθνικισμό. Πιστεύω πως το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να έχει σαφή στρατηγική, ώστε να διαδώσει τις ιδέες τους σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.alterthess.gr/
Σαν ιατρός προς ασθενή
Αγαπητή φίλη, αγαπητέ φίλε,
Σαν ιατρός προς ασθενή, προς συγγενή που φροντίζει ασθενή, προς ανθρώπους που γνωρίζουν εκ των έσω τα της υγείας για τα προβλήματά που αντιμετωπίζω στην άσκηση του λειτουργήματός μου, και μάλιστα στο δημόσιο Κέντρο Υγείας Ζαγοράς. Θα κρίνεις αν σε αφορούν τα όσα εκθέτω, και αν σε ενδιαφέρει να με στηρίξεις. Λέγομαι Κυριάκος Δ Ιωάννου και είμαι Θεσσαλονικιός (Γεννήθηκα το 1974). Σπούδασα στο Αριστοτέλειο, και έδωσα τον Όρκο του Ιπποκράτη. Αισθάνομαι ότι τον ασπάζομαι πιστά. Εμπεριέχει όλη την ιατρική δεοντολογία, την οποία προσπαθώ να έχω ως κατευθυντήρια οδηγία.
Πήρα την ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής στο κέντρο υγείας Νέας Μαδύτου (2008) και εκπαιδεύτηκα κυρίως στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ.(2008 ως 20012). Διδάχθηκα, να ανακουφίζω τον σωματικό πόνο, και να λειτουργώ εκτελώντας ιατρικές πράξεις σύμφωνα με το βιβλίο ιατρικών πράξεων [ LOG BOOK ] της Γενικής Ιατρικής– Ελεγείας. Επίσης διδάχθηκα να κάμω οικογενειακή ιατρική και να μην προωθώ συμφέροντα επιβαρύνοντας και ταλαιπωρώντας τον ασθενή. Τον Νοέμβρη του 2012 διορίσθηκα στο Κέντρο Υγείας Ζαγοράς ως ειδικός Γενικός Ιατρός, σε άμεση και επί της ουσίας διασύνδεση με το νομαρχιακό νοσοκομείο Βόλου. Αυτό δεν ήταν δυνατό να εφαρμοσθεί καθώς μου απαγορεύτηκε να εξετάζω αλλά μου δόθηκε προφορική οδηγία να ξεπλένω συνταγές και μόνο.
Είχα κατά νου να εφαρμόσω όσα διδάχθηκα, αλλά συνάντησα αδιανόητες για μένα αντιδράσεις και απειλές από πλευράς του προϊσταμένου μου κ.Ακρίβου. Σε υπηρεσιακά πλαίσια, εκτέλεσα όλες τις `προφορικές` εντολές που δέχθηκα και έδειξα ανοχή σε συμπεριφορές που δεν αρμόζουν σε δημόσιο υπάλληλο, σε ιατρό επιστήμονα, σε συνεργάτη. Ο Προϊστάμενος κ.Ακρίβος, όμως, από την πρώτη εβδομάδα, μου είχε υποδείξει ότι «όσα είχα κατά νου θα έπρεπε να τα ξεχάσω και να αρκεστώ να εφαρμόζω οδηγίες». Δεν φανταζόμουν ότι θα δεχόμουν απροκάλυπτα εκβιασμό να αφομοιωθώ στο υπάρχον καθεστώς, αν δεν ήθελα να προκύψουν καταγγελίες από πολίτες ότι τους εξυβρίζω είτε ότι δεν τους εξυπηρετώ.
Έγινε εμμέσως σαφές, δηλαδή, από τον υπεύθυνο προϊστάμενό μου Ιατρό, ότι οφείλω να εξυπηρετώ συγκεκριμένα συμφέροντα, οικονομικά κυρίως. Καθώς δεν είχα κανένα απολύτως σκοπό να παραβιάσω ούτε στο ελάχιστο την ιατρική δεοντολογία, τα επεισόδια ήταν σχεδόν συνεχή. Παρά τα επεισόδια υπήρχε προσέλευση σημαντική στο ιατρείο μου και πλέον λαμβάνει δημόσιος εξευτελισμός μου από τον ίδιο τον κ.Ακρίβο πέρα από ορισμένους `δυσαρεστημένους` πολίτες και προωθείται ο κόσμος σε τακτικά ιατρεία που διατηρούν όχι ειδικοί αλλά ανειδίκευτοι αγροτικοί ιατροί. Μου απαγορεύτηκε η φροντίδα των γερόντων στο σπίτι, σε πρωϊνό ωράριο και αφιλοκερδώς, και στα πλαίσια ομάδας με αγροτικό ιατρό και επισκέπτρια υγείας – όπως προβλέπεται. Μου απαγορεύτηκαν η ρύθμιση ασθενών με παθήσεις όπως η υπέρταση, η λήψη επιχρίσματος για τεστ παπανικολάου, ο καθαρισμό ωτών, η ρύθμιση σιντρόμ, η αφαίρεση κύστεων και λιπομάτων, η εκπαίδευση των συγγενών ασθενών με εγκεφαλικό ή σοβαρή αναπηρία και πολλά άλλα που προβλέπονται και αποτελούν καθημερινή πρακτική της γενικής ιατρικής.
Δεν είχα, όμως, σκοπό να προωθήσω φυτικά συμπληρώματα, ούτε να χορηγώ επιθέματα κολοπλαστ σε ασθενείς χωρίς σακχαρώδη διαβήτη και κυρίως χωρίς κατακλίσεις. Δεν έχω θέση για την επιλογή του πολίτη να κάμει χρήση παραφαρμάκων – συμπληρωμάτων αλλά μου είναι αδιανόητο να προωθούνται σε δημόσια υπηρεσία και διαβητικοί να φθάσουν σε προγαγγραινώδη κατάσταση με προσδοκίες ίασης από σιρόπια φυτικά. Δεν είχα σκοπό να ζητήσω «συνεργασία» από ιδιώτες συναδέλφους που δεν φαίνονται στο σύστημα συνταγογράφησης. Δεν είχα κατά νου να κάμω τα ψώνια μου στον μπακάλη την ώρα του ωραρίου μου, ούτε να εφημερεύω από το σπίτι μου και να με καλύπτουν οι συνάδελφοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην περιοχή ευθύνης του κέντρου υγείας υπάρχουν νεφροπαθείς και καρκινοπαθείς τους οποίους δεν έχω δει ποτέ διότι τα βιβλιάριά τους προσέρχονται απουσία τους. Υπάρχει, πρόθεση από συναδέλφους νοσοκομειακούς ογκολόγους και λοιπούς ειδικούς για συνεργασία, όσο αφορά σε καρκινοπαθείς, ώστε η κλινική εξέταση και αξιολόγηση ασθενών να γίνεται εδώ και η θεραπεία να τροποποιείται τηλεφωνικά. Παρ’ όλα αυτά, μου έχει απαγορευτεί με τραμπουκισμό από τον προϊστάμενο κάθε ιατρική πράξη πέρα από την επανάληψη συνταγών άλλων ιατρών για ασθενείς που δεν συνάντησα ποτέ στην πλειοψηφία τους.
Αγαπητή φίλη, αγαπητέ φίλε,
Όλα τα παραπάνω είναι απλά και μόνο ενδεικτικά των συνθηκών υπό τις οποίες εργάζομαι.
Απευθύνομαι σε εσένα μέσω διαδικτύου για να σου ζητήσω πρώτα την προσοχή σου και την γνώμη σου. Στην συνέχεια, χρειάζομαι την συμπαράστασή σου. Σε ενδιαφέρει η παροχή Υγείας, η κατασπατάληση δημόσιων πόρων. Σε ενδιαφέρει η διάδοση αυτού του γράμματος. Φρόντισε να φθάσει σε άλλους πολίτες και ασθενείς. Φρόντισε να φθάσει και σε άλλους γιατρούς που δίνουν αντίστοιχη καθημερινή μάχη.
Κινδυνεύω να κατηγορηθώ για παραπτώματα τα οποία όχι μόνο δεν διέπραξα αλλά αντιθέτως ανέδειξα στο χώρο εργασίας μου.
Κυριάκος Δ. Ιωάννου
Γενικός Ιατρός Κ.Υ. Ζαγοράς
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://pitsirikos.net/
δεξιά αρβύλα
Οι τάχα μου “αντισυστημικοί” κλόουν δεν έφτιαξαν ποτέ σατιρικό βιντεάκι για τον Όμιλο ΑΝΤΕΝΝΑ TV, που μόνο για τη χρήση ραδιοσυχνοτήτων κατά τα έτη 2011-2014 χρωστάει στο ελληνικό δημόσιο ποσό που ανέρχεται στα 6.498.082 ευρώ.
“Σχέδιο Μάρσαλ”; Τι λένε οι άνθρωποι!
Την ώρα που ο «φίλος της Ελλάδας», ο Μπάρακ Ομπάμα, καλούσε την Ελλάδα να… «σοβαρευτεί», τουτέστιν να συνεχίσει να ζει υπό το καθεστώς των Μνημονίων, των τοκογλύφων, των διεθνών και εγχώριων αρπακτικών, ο υπουργός κ.Βαρουφάκης προχωρούσε στην διατύπωση μιας ακόμα εκπληκτικής ιδέας:
Απηύθυνε πρόταση στην Γερμανίδα καγκελάριο να προχωρήσει στην εξαγγελία και στην εφαρμογή ενός «σχεδίου Μέρκελ» για την Ελλάδα. Το «σχέδιο Μέρκελ», κατά τον κ.Βαρουφάκη, πρέπει να κινηθεί κατά τα πρότυπα ενός παλιότερου σχεδίου: Του «σχεδίου Μάρσαλ»…
Στο σημείο αυτό, όμως, έχουμε κάτι πραγματικά… σπουδαίο: Έχουμε μια κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερή» που έρχεται να ενστερνιστεί βασικούς πυλώνες της παραχαραγμένης αλήθειας. Που σπεύδει να οικοδομήσει τον λόγο της με τα σκουριασμένα υλικά της ασύστολης μετεμφυλιακής προπαγάνδας. Που επιλέγει να αντλήσει τα σχέδιά της για το μέλλον του τόπου και του λαού αναμηρυκάζοντας την πολιτική αγραμματοσύνη των «παπαγάλων» του συστήματος.
Αυτό είναι πραγματικά… αξιοσημείωτο: Η εκτρωματικά γελοία τακτική της «αποκολοκύνθωσης» της Ιστορίας μετατρέπεται σε «πρώτη φορά Αριστερό»… αφήγημα. Στο όνομα της «σωτηρίας», των «έντιμων συμβιβασμών» και των «σκληρών διαπραγματεύσεων», η «πρώτη φορά Αριστερά» φτάνει να εκθειάζει ακόμα και το σχέδιο Μάρσαλ! Και μάλιστα χωρίς καμία… «δημιουργική ασάφεια».
Αλλά τι ήταν αυτόν το τόσο… «καλό» σχέδιο Μάρσαλ, που «έσωσε» τότε την Ελλάδα, και που τώρα η «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση της Ελλάδας θεωρεί «ευχής έργον» να το ξαναζήσουμε υπό την εκδοχή ενός «σχεδίου Μέρκελ»;
Ας θυμηθούμε:
Το σχέδιο Μάρσαλ, του οποίου την… επέτειο είχαμε πριν μια βδομάδα (εξαγγέλθηκε στις 5 Ιουνίου 1947) πράγματι ήταν «καλό». Όχι, όμως για την Ελλάδα του ελληνικού λαού. Ήταν ωφέλιμο για τους απόντες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ήταν καλό ακόμα και για συνεργάτες των Γερμανών. Ήταν καλό για τους λίγους. Εκείνους που είχαν στο μυαλό τους την δική τους αποκατάσταση στην εξουσία και την εξασφάλιση τρυφηλού βίου πάνω στην καμπούρα της μετά τον πόλεμο κατεστραμμένης Ελλάδα.
Πέραν της Ελλάδας, το σχέδιο Μάρσαλ φυσικά και λειτούργησε επωφελώς ως εργαλείο του ιμπεριαλισμού για την ανακοπή των επαναστατικών διαθέσεων των μαζών μετά τον πόλεμο και για το στέριωμα του καπιταλισμού στη Δυτική Ευρώπη. Αυτός ήταν και ο λόγος που – και στην Ελλάδα – τα κεφάλαια του δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του λαϊκού κινήματος για την (ακόμα και με στρατιωτικά μέσα) διατήρηση των πλουτοκρατών στην εξουσία.
Το τι πραγματικά ήταν αυτή η περίφημη «αμερικανική βοήθεια» το μαρτυρά η κατανομή αυτών των κεφαλαίων που διοχετεύτηκαν προς όφελος του προσωπικού θησαυρισμού των κεφαλαιοκρατών.
- Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Συντονισμού Γ. Καρτάλη τον Απρίλη του 1952, το 60% των πιστώσεων που εκταμιεύτηκαν σε εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ είχαν απορροφηθεί από δέκα, όλες κι όλες, βιομηχανίες.
- Εκατοντάδες εκατομμύρια μοιράστηκαν σε 50 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις.
Περιττό να πούμε ότι από τα χρήματα αυτά, που διασπαθίστηκαν απροκάλυπτα και που όσοι τα έλαβαν δεν πλήρωσαν ποτέ μια δραχμή, αναδύθηκαν, κάποιες φορές μέσα από τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους, τα νέα τζάκια των αμερικανοθρεμμένων μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων.
Το τι πραγματικά ήταν το σχέδιο Μάρσαλ, το που απέβλεπε και το που οδήγησε το ομολογούσε ο ίδιος ο Paul Porter, ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα.
Οι ΗΠΑ – έλεγε ο Porter – έκαναν «μια τόσο μεγάλη επένδυση» στη χώρα και συνεργάστηκαν με μια ελληνική κυβέρνηση που «επικαλούμενη τον ίδιο της τοντεραστίων διαστάσεων αντικομμουνισμό ως επιχείρημα για την παροχή βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες (είχε) στόχο της… να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση μιας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους, που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα».
Ο κ.Βαρουφάκης για λογαριασμό της «πρώτη φορά Αριστερής» κυβέρνησης βλέπει το όφελος του λαού σε ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Μόνο που το αυθεντικό σχέδιο Μάρσαλ δεν είχε καμία σχέση με το λαό. Μέσω του σχεδίου Μάρσαλ η ελληνική άρχουσα τάξη «είναι αποφασισμένη, πάνω απ’ όλα, να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας». Αυτή την αλήθεια που ξεχνά ο κ.Βαρουφάκης την τόνιζε ο ίδιος ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα (Paul A. Porter: «Ζητείται ένα θαύμα για την Ελλάδα – Ημερολόγιο ενός προεδρικού απεσταλμένου», έκδοση «Bήμα – Μαρτυρίες»).
Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν, όντως, ένα καλό σχέδιο, αλλά για το ξεζούμισμα του λαού από μια δράκα προυχόντων. Ακόμα και οι εκτιμήσεις της εποχής ότι μόλις 500 οικογένειες των Αθηνών ήλεγχαν την Ελλάδα μέσα στα πλαίσια που διαμόρφωσε το σχέδιο Μάρσαλ αποδείχτηκαν… επιεικείς. «Λέγεται – ανέφερε ο Μαρκεζίνης – ότι 500 οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα, εγώ όμως πιστεύω ότι δεν φτάνουν καν τις πεντακόσιες, αλλά είναι μόνο 200» (Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940 – 1950, εκδόσεις «Θεμέλιο»).
Το σχέδιο Μάρσαλ υπήρξε συνώνυμο της χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου με σκανδαλώδη τρόπο. Το βεβαιώνει και πάλι ο Porter, ο οποίος σημειώνει: «Οι βιομήχανοι δεν επένδυαν περιμένοντας “δανεικά κεφάλαια” αν και κατά διάφορες εκτιμήσεις είχαν χρυσές λίρες. Οι εμπορικές τράπεζες όχι μόνο δεν διέθεταν πιστώσεις, αλλά δανείζονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους».
Με αυτό τον τρόπο ξεκοκαλίστηκαν τα περίπου 2 δισ. δολάρια του σχεδίου Μάρσαλ που πολλά από αυτά γύρισαν πίσω στους τότε «σωτήρες» μέσω των υπέρογκων εξοπλισμών που έφτασαν να αγγίζουν το 50% του προϋπολογισμού. Έτσι ξεκοκαλίστηκαν από τον Οκτώβρη του ’44 μέχρι τον Ιούνη του 1953 τα πάνω από 3,2 δισ. δολάρια της συνολικής «αμερικανικής βοήθειας» μέσω της οποίας – κατά τον Porter πάντα – τα μέλη της εγχώριας πλουτοκρατίας βρήκαν τη θέση τους ως «μέλη της κομψής διεθνούς κλίκας»…
Τίποτα λοιπόν από τα παραπάνω δεν είχαν σχέση με «βοήθεια» ή με «σωτηρία» του λαού. Αντίθετα το τίμημα για το λαό ήταν βαρύ. Και πληρώθηκε σε πολλά επίπεδα. Πληρώθηκε με τη φτώχεια, τη μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων, με τις ναπάλμ του Εμφυλίου, με τους «Νέους Παρθενώνες» και με μια δημοκρατία, που ένας άλλος ο Αμερικανός, και μάλιστα ο υπεύθυνος του σχεδίου Μάρσαλστην Ελλάδα, ο Τζέιμς Γουόρεν, την περιέγραφε σε συνέντευξή του ως εξής:
- «(Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν)…μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας».
Και παρακάτω:
- «Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών» («Καθημερινή», 17 Ιουνίου 2007).
Είναι προφανές πως όταν αυτά τα έχουν δηλώσει οι ίδιοι οι Αμερικανοί – και μάλιστα οι αρμόδιοι για την εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ στην Ελλάδα – εμείς δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο. Τίποτα.
Ούτε για το «σχέδιο Μάρσαλ», ούτε για όσους το μνημονεύουν με «αριστερή» (!) αναπόληση, ούτε για την (αυτή κι αν είναι «πρώτη φορά Αριστερή»!) θεωρία ότι «σωτηρία» για το λαό είναι να ξαναζήσουμε το σχέδιο Μάρσαλ και μάλιστα υπό την εκδοχή του «σχεδίου Μέρκελ»…
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.enikos.gr/
Η Όλγα η… ανασφάλιστη που θέλει να ζήσει
Καλημέρα, μπήκα για λίγο, η μετεγχειρητική κατάσταση της αδελφής μου προχωρά ομαλά, η βιοψία αργεί, ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον σας. Μ΄έχετε συγκινήσει βρε παλιόπαιδα και παλιοκόριτσα Να είστε όλοι καλά.
Κι επειδή δεν έχω χρόνο για να απευθυνθώ στον καθένα σας χωριστά και για να μην σας λείψω, διαβάστε την ιστορία της Όλγας, που νοσηλεύεται στον ίδιο θάλαμο, θα σας προβληματίσει:
Η ας την πούμε Όλγα, είναι μια γεροδεμένη, κωλοπετσωμένη, αγρότισσα, με εικοσιπέντε στρέμματα όλα κι όλα, από ένα χωριό της Δυτικής Μακεδονίας, γύρω στα πενήντα. Την Τρίτη θα εγχειριστεί στον πνεύμονα για δεύτερη φορά. Ο σύζυγος εργάτης οικοδομών, άνεργος τα τελευταία χρόνια, η κόρη άνεργη επίσης, αυτή πτυχιούχος, ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 4500 ευρώ. Όπως ήταν φυσικό ούτε λόγος να πληρωθεί η συνδρομή στον ΟΓΑ, μ΄αυτόν τον … πλούτο.
Έλα όμως που την ξαναθυμήθηκε το θεριό κι έπρεπε να εγχειριστεί άμεσα. Έσπευσε να απευθυνθεί στα ΚΕΠ λοιπόν, για να προμηθευτεί το βιβλιάριο για τους ανασφαλίστους που εξήγγειλε ο Κουρουπλής. Οι υπάλληλοι περιμένουν από τις 11 Μάιου που έληξε η δημόσια διαβούλευση, την ΚΥΑ, η οποία όμως δεν έφτασε ακόμη, προφανώς για να μην θεωρηθεί από τους δανειστές μονομερής ενέργεια. Αδιάφορο αν θα πεθάνουν μέχρι τότε μερικές χιλιάδες, ούτε οι πρώτοι είναι, ούτε οι τελευταίοι.
Η Όλγα δεν το έβαλε κάτω, πήγε να βγάλει βιβλιάριο στην Πρόνοια. Δεν εδικαιούτο βεβαίως, λόγω του αστρονομικού ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος των 4,500 ευρώ….
Σκέφτηκε να κάνει χρήση του Νόμου της προηγούμενης κυβέρνησης, τζίφος! Διότι μπορεί μεν να κάνει κάποιες εξετάσεις δωρεάν, όχι όμως και να εισαχθεί στο νοσοκομείο, αφού χρωστάει στο ταμείο της, παρά μόνον επί πληρωμή. Αν βέβαια ο θεράπων γιατρός κρίνει επείγουσα την νοσηλεία, χρεώνεται ο ανασφάλιστος και του έρχεται ο λογαριασμός μέσω της Εφορείας.
Αυτή τη λύση επέλεξε τελικά. Ευτυχώς ο ΓΙΑΤΡΟΣ – ΑΝΘΡΩΠΟΣ, παντελώς άγνωστος της, όπως και σε μας βεβαίως, Νίκος Μπαρμπετάκης το όνομά του, υπέγραψε αμέσως την εισαγωγή της.
«Καταλαβαίνεις» , μου είπε η Όλγα. «Δεν μου φτάνει ο καρκίνος, πρέπει εγώ η αγράμματη χωριάτισσα να ξέρω τις τρύπες που αφήνουν οι νόμοι, για να μην πεθάνω. Και σε ρωτώ εσένα που από ότι καταλαβαίνω, γνωρίζεις γράμματα. Γιατί τους ψηφίσαμε τους καινούριους; Για αυτά τα μικρά μα τόσο σπουδαία για εμάς τους φτωχούς. Τι σκαμπάζουμε εμείς από πολιτική; Τους ψηφίσαμε για να φύγουν οι άλλοι που δεν πονούσαν τον λαό, επειδή ετούτοι, μας μίλαγαν για ανθρωπιά κι αξιοπρέπεια. Ξέρεις πόσες φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω, να παρακαλώ ξένους ανθρώπους για τη ζωή μου, σαν ζητιάνα; Αλλά δεν θα τους κάνω την χάρη!»
Δεν της απάντησα. Τι να της πω άλλωστε; Ότι διαπραγματεύονται; Μα η αρρώστια δεν ξέρει από διαπραγματεύσεις, ή την πολεμάς έγκαιρα, ή σε σκοτώνει
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://eleutheriellada.wordpress.com/
Και χάρισμά τους τα βραβεία
Πόσο όμορφα και ρομαντικά ακούγονται όλα αυτά τα περί αλληλεγγύης και προστασίας των δικαιωμάτων από πλευράς των εταίρων που με τα τελεσίγραφα που στέλνουν στην ελληνική κυβέρνηση δείχνουν πως το μόνο που επιθυμούν είναι η διατήρηση των Κοινωνικών Ιατρείων και των Κοινωνικών συσσιτίων.
«Πρίν από λίγο μάθαμε πως μας βραβεύει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το ετήσιο βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη. Η βράβευση θα γίνει τον Οκτώβριο. Το θετικό ( το μόνο ) είναι πως θα μας δοθεί η δυνατότητα να ακουστεί η φωνή μας με ηχηρό τρόπο μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, με όλα εκείνα τα ατράνταχτα επιχειρήματα που αποδεικνύουν την βαρβαρότητα των πολιτικών της λιτότητας που εφήρμοσαν τόσο ωμά στην χώρα μας». Με αυτά τα λόγια υποδέχθηκε ο γιατρός Γιώργος Βήχας, την αναγγελία της βράβευσης του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση όπως αυτή δημοσιεύθηκε από το Στρασβούργο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τίμησε φέτος με το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη 47 πολίτες και οργανώσεις από τα κράτη μέλη της ΕΕ, αναγνωρίζοντας τις προσπάθειές τους για τις κοινές αξίες και τα ιδανικά που οικοδομούν την Ευρώπη, ενώ από την Ελλάδα τιμώνται το “Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού” και η “Κοινωνική Κουζίνα – ο Άλλος Άνθρωπος”.
Σε δήλωση της για την απονομή του βραβείου, η πρόεδρος της επιτροπής απονομής και αντιπρόεδρος του ΕΚ, Σιλβί Γκιγιόμ, (Σοσιαλιστές, Γαλλία), σημείωσε πως «η επιτροπή απονομής του βραβείου τίμησε τις προσπάθειες εκείνων που μάχονται για να υπάρξει περίθαλψη για τους φτωχότερους, εκείνους που αγωνίζονται για να μοιράζονται τρόφιμα και να λειτουργεί η αλληλεγγύη, να υπάρχει εκπαίδευση και να προστατεύονται τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και να αντιμετωπισθεί ο εξτρεμισμός. Είναι όλοι Ευρωπαίοι πολίτες, ο καθημερινός αγώνας τους είναι κρίσιμος για την κοινωνική συνοχή των χωρών μας και χαίρομαι ειλικρινά που το Κοινοβούλιο μπόρεσε να τους τιμήσει».
Πόσο όμορφα και ρομαντικά ακούγονται όλα αυτά τα περί αλληλεγγύης και προστασίας των δικαιωμάτων από πλευράς των εταίρων που με τα τελεσίγραφα που στέλνουν στην ελληνική κυβέρνηση δείχνουν πως το μόνο που επιθυμούν είναι η διατήρηση των Κοινωνικών Ιατρείων και των Κοινωνικών συσσιτίων. Με τις πολιτικές που επιθυμούν να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα, το μόνο βέβαιο είναι πως και την επόμενη χρονιά θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε πάμπολες δομές αλληλεγγύης που θα εξακολουθήσουν να συμπαραστέκονται στους φτωχοποιημένους Έλληνες.
Είναι ακραία μορφή υποκρισίας να βραβεύεις θεσμούς, ομάδες και πολίτες που το μόνο που κάνουν είναι να λειτουργούν ως σωσίβια ανθρωπισμού για τα αποτελέσματα των εφαρμοζόμενων πολιτικών της άγριας λιτότητας, της ανεργίας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους που εσυ ο ίδιος ως ΕΕ εκπορεύεις. Βρισκόμαστε μπροστά στην απολυτότητα ενός παραδόξου που θέλει έναν «βιαστή» να βραβεύει αυτούς που περιθάλπουν τα «θύματά» του. Και αν το παράδειγμα είναι προσβλητικό για το κύρος των ευρωπαικών θεσμών, η προσβολή είναι ακόμα μεγαλύτερη για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, όταν τα βραβεία ανθρωπισμού συνοδεύονται με απάνθρωπα προγράμματα ακόμα πιο σκληρής λιτότητας. Το πρόσφατο τελεσίγραφο των θεσμών είναι σίγουρο πως θα ανοίξει το δρόμο για την δημιουργία ακόμη περισσότερων δομών αλληλεγγύης ώστε του χρόνου να μην ξέρει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ποιόν να πρωτοβραβεύσει στην Ελλάδα.Ας καταλάβουν λοιπόν, τόσο στο Στρασβούργο όσο και στις Βρυξέλλες πως αυτό που επιθυμεί η ελληνική κοινωνία είναι του χρόνου να μην της είναι αναγκαίο ούτε το “Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού” ούτε η “Κοινωνική Κουζίνα – ο Άλλος Άνθρωπος”. Και χάρισμά τους τα βραβεία.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://left.gr/news/kai-harisma-toys-ta-vraveia
Κι αυτό “πρώτη φορά αριστερό”;…
Πρώτο: Ενώ η κυβέρνηση διαπραγματεύεται στις Βρυξέλλες έναν «έντιμο συμβιβασμό» που για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα προεξοφλείται ήδη – από τους ίδιους τους υπουργούς της – ως «επώδυνη συμφωνία», ενώ οι πληροφορίες μιλούν για νέα φορολογικά βάρη στα λαϊκά στρώματα και για επιβολή ακόμα δυσμενέστερων ρυθμίσεων σε ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, στην Αθήνα υπογράφονται τέτοιες αποφάσεις:
Όπως εντόπισε ο κ.Σωτήρης Κούκιος, στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ Β 977) της 28/5/2015 έχουμε ένα τυπικό δείγμα «συνέχειας του κράτους» όσον αφορά την φορολόγηση των πλοιοκτητριών εταιρειών.
Με αφορμή την νηολόγηση δυο νέων πλοίων (σημασία δεν έχει το όνομα των εταιρειών ή των πλοίων αλλά η πρακτική που ακολουθείται) βλέπουμε την«πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση να εκδίδει αποφάσεις, όπου μεταξύ άλλων :
α) Οι πλοιοκτήτριες εταιρείες, οι μέτοχοι και εταίροι αυτών«απαλλάσσονται από κάθε είδους φόρο για το εισόδημα που προέρχεται από τα κέρδη της εκμετάλλευσης του πλοίου»
β) Πλοιοκτήτες και εταιρείες «απαλλάσσονται ακόμη από κάθε είδους φόρο για το εισόδημα από μερίσματα που προέρχονται από τους ιδρυτικούς τίτλους ή από μετοχές της πλοιοκτήτριας εταιρείας»
γ) Απαλλάσσονται «από οποιοδήποτε αντίστοιχο φόρο ο οποίος θα μπορούσε στο μέλλον να επιβληθεί».
δ) Απαλλάσσονται από φόρο «που είναι δυνατόν να προκύψει από την πώληση του πλοίου ή την ασφαλιστική αποζημίωση».
ε) «Ο διανομές κερδών σε χρήμα ή σε είδος των συνιδιοκτητών του πλοίου (…) δεν υπόκεινται σε τέλος χαρτοσήμου».
στ) «Σε περίπτωση εκποιήσεως» του πλοίου «δεν επιβάλλονται οι σύμφωνα με τον νόμο φόροι μεταβιβάσεως».
Τίποτα από τα προηγούμενα δεν είναι καινούργιο, αφού όλα τα παραπάνω έλκουν την καταγωγή τους από ρυθμίσεις και αποφάσεις που τελούν εν ισχύ εδώ και 60 χρόνια! Το νέο, το καινούργιο είναι ότι πλέον όλα αυτά γίνονται και με«πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση…
Όπως κι αυτά:
«Οι αλλοδαποί ναυτικοί δεν βαρύνονται με εισφορές για το ΝΑΤ ή για οποιοδήποτε άλλο Ελληνικό Ασφαλιστικό ταμείο και δεν αποκτούν δικαίωμα ασφαλιστικής καλύψεως ή άλλης παροχής από τα Ταμεία αυτά. Οι πλοιοκτήτες δεν βαρύνονται με εισφορές (…) ούτε με άλλης μορφής ασφαλιστική ή κοινωνική επιβάρυνση για τη χρησιμοποίηση των αλλοδαπών ναυτικών».
Απορία: Ό,τι προηγούμενα είδαμε, η απαλλαγή των πλοιοκτητών από κάθε φόρο τώρα και στο μέλλον (!), η συγκεκριμένη φορολογική μεταχείριση των πλοιοκτητριών εταιρειών σε συνθήκες φοροληστείας του ελληνικού λαού, πώς ακριβώς περιγράφεται; Είναι κι αυτό κάτι το «πρώτη φορά αριστερό»;…
***
Δεύτερο: Πριν ακόμα δούμε και ακούσουμε τον κ.Φίλη, τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, να δηλώνει ότι ο ΕΝΦΙΑ, ο ΦΠΑ στα νησιά κλπ… «δεν ήταν στις κόκκινες γραμμές» της διαπραγμάτευσης, πριν ακόμα ξεκινήσει η διοχέτευση πληροφοριών που προϊδεάζουν για την αθέτηση των δεσμεύσεων της κυβέρνησης, είδαμε και ακούσαμε τον κ.Βαρουφάκη να δηλώνει ότι όσοι έχουν φυγαδεύσει αδήλωτο χρήμα στο εξωτερικό, μπορούν με ένα φόρο 15% να το νομιμοποιήσουν. Kι ούτε γάτα ούτε ζημιά!
Παρατήρηση πρώτη: Όταν ένας μισθωτός για το γλίσχρο εισόδημά τουφορολογείται από το πρώτο ευρώ με 26% αλλά την ίδια ώρα κάποιος δισεκατομμυριούχος φοροφυγάς μπορεί με μόλις 15% να νομιμοποιήσει τον πακτωλό του, αυτό – μάλλον – δεν λέγεται «φορολογική δικαιοσύνη»…
Παρατήρηση δεύτερη: Ανάλογες ρυθμίσεις με αυτή του κ.Βαρουφάκη είχαν γίνει τόσο από τον κ.Αλογοσκούφη το 2005, όσο και από τον κ.Παπακωνσταντίνου το 2010. Θυμίζουμε ότι αφενός εκείνες οι
ρυθμίσεις δεν απέδωσαν τίποτα όσον αφορά στην ενίσχυση του δημόσιου
ταμείου. Αφετέρου, ο ΣΥΡΙΖΑ (και ως Συνασπισμός) είχε καταγγείλει εκείνες
τις ρυθμίσεις – και σωστά – ως «ξέπλυμα μαύρου χρήματος»…
Παρατήρηση τρίτη: Μόλις πριν από 2 χρόνια, στις 4 Ιουνίου 2013, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσά τους οι κ.Παπαδημούλης (σήμερα αντιπρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου) και κ.Τσακαλώτος (σήμερα συντονιστής της ομάδας διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους») κατέθεσαν
ερώτηση στη Βουλή προς τον τότε υπουργό Οικονομικών κ.Στουρνάρα με
την οποία τον εγκαλούσαν για την εγκύκλιο που είχε εκδώσει τον Φεβρουάριο του 2013 ότι «έδωσε τη δυνατότητα σε όσους έβγαλαν σημαντικά ποσά στο εξωτερικό την τριετία 2009 – 2011 και τα οποία δεν δικαιολογούνται από τις φορολογικές τους δηλώσεις να τα δικαιολογήσουν εκπρόθεσμα…». Αυτό,
κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, συνιστούσε «σκανδαλωδώς ευνοϊκή μεταχείριση προς
οικονομικά ισχυρούς την ίδια στιγμή που οι απλοί πολίτες βιώνουν καθημερινά τα φάσμα της εξοντωτικής φορολόγηση…».
Απορία: Όταν αυτό που πριν από δυο χρόνια ήταν «σκανδαλώδες» αλλά σήμερα μεταβαπτίζεται σε «αριστερή πολιτική», όταν αυτό που πριν από δυο χρόνια λεγόταν ξέπλυμα μαύρου χρήματος τώρα βαφτίζεται «φορολογική δικαιοσύνη», όταν αυτό που πριν από δυο χρόνια λεγόταν «κρέας» αλλά τώρα κάποιοι το βαφτίζουν «ψάρι», είναι κι αυτό κάτι το «πρώτη φορά αριστερό»;…
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.enikos.gr/