Τα τεφτέρια με τα βερεσέδια της δεκαετίας του 1960 δυστυχώς επανήρθαν και στα φαρμακεία της Δράμας. Το φαινόμενο με τα «βερεσέ» φάρμακα που έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις σε όλη τη χώρα δεν θα μπορούσε να μην εμφανιστεί στο νομό με τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας και την μηδενική ανάπτυξη: τη Δράμα.
Σε συνέντευξη του στην πρωινή ενημερωτική ζώνη του ALPHA NEWS 95,5 ο πρόεδρος του φαρμακευτικού συλλόγου Δράμας Δημήτρης Ράγιας αναφέρθηκε στο φαινόμενο αυτό που τα τελευταία χρόνια αναβιώνει στα φαρμακεία της Δράμας.

Ο φαρμακοποιός είναι ένα οικείο πρόσωπο για τον καταναλωτή-ασθενή. Δεν είναι η απρόσωπη τράπεζα, το ασφαλιστικό ταμείο ή η εφορία που δεν μπορεί να περιμένει. Είναι λογικό λοιπόν να επιλέγει ο καταναλωτής πρώτα να πληρώνει όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις που απορρέουν από την υπέρμετρη φορολόγηση του και να αφήνει το φαρμακείο μετά.
Ο κ. Ράγιας ανέφερε ότι οι περισσότεροι πολίτες που αγοράζουν φάρμακα βερεσέ, αναγκάζονται να το κάνουν γιατί δεν τα βγάζουν πέρα. Βέβαια είναι και κάποιοι που εκμεταλλεύονται την κατάσταση αυτή και αφήνουν φέσια στα φαρμακεία παρά το γεγονός ότι έχουν χρήματα. Αυτοί όμως είναι ελάχιστοι και πλέον γνωστοί στους φαρμακοποιούς της Δράμας.
Ο πρόεδρος του φαρμακευτικού συλλόγου Δράμας επεσήμανε μια ακόμη πτυχή του μεγάλου προβλήματος: αυτή της επιλεκτικής αγοράς φαρμάκων λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Αυτές οι περιπτώσεις είναι πολύ πιο σοβαρές γιατί πέρα από το οικονομικό θέμα δημιουργείται και τεράστιος κίνδυνος για την υγεία των συνανθρώπων μας.
Ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας επιλέγουν να αγοράσουν ΜΟΝΟ τα φάρμακα που έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν και όχι το σύνολο των φαρμάκων της συνταγής του γιατρού. Κάνουν την επιλογή από μόνοι τους ενώ κάποιοι άλλοι στην προσπάθεια τους να συνεχίσουν την αγωγή που ο γιατρός τους έδωσε, πληρώνοντας λιγότερα χρήματα στα φάρμακα, επιλέγουν να παίρνουν τα φάρμακα τους σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα ή σε μικρότερη ποσότητα από αυτήν της ιατρικής συνταγής.
Στην περίπτωση αυτή ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος και άμεσος για τους ασθενείς.
Όμως και το κράτος πλήττεται δεδομένου ότι η μελλοντική οικονομική επιβάρυνση των ταμείων του θα είναι μεγάλη, από την θεραπεία όλων αυτών των ανθρώπων που θα μπορούσαν να θεραπευτούν άμεσα.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.alpha-news.gr/2017/04/blog-post_55.html

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, αναπτύσσονται σήμερα οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

Δεν υπάρχει χούντα (στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο) που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, στην αγριότητα, στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς

(σ.σ.: Με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους: από τα «κρέατα του Μπαλόπουλου» μέχρι την «νέα φαυλοκρατία» με τις «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους, και από τις συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς» – μέχρι την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).

Εντούτοις, εδώ θα περιοριστούμε να αναφερθούμε σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του «οικονομικού θαύματος», δήθεν, της χούντας των συνταγματαρχών.

Εχουμε και λέμε:

1) Το δημόσιο χρέος επί χούντας αυξήθηκε από 38,7 δισεκατομμύρια δραχμές τον Δεκέμβρη του 1967 σε 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973.

2) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 ήταν πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968.

3) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.

4) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.

5) Στην Ελλάδα, που είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ το 1961-71 (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%.

6) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολούνταν το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.

7) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος, τα οποία από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Από την άλλη, οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73, η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 που μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια είχε ως συνέπεια οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 να ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει. Επίσης, τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

8) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.

Από τη μια, φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες, Τομ Πάπες και Νιάρχους, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εφοπλιστές, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο,

και, από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.

*

(Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL: http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com»).

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.rizospastis.gr/

Αγαπητή φίλη, αγαπητέ φίλε,
Σαν ιατρός προς ασθενή, προς συγγενή που φροντίζει ασθενή, προς ανθρώπους που γνωρίζουν εκ των έσω τα της υγείας για τα προβλήματά που αντιμετωπίζω στην άσκηση του λειτουργήματός μου, και μάλιστα στο δημόσιο Κέντρο Υγείας Ζαγοράς. Θα κρίνεις αν σε αφορούν τα όσα εκθέτω, και αν σε ενδιαφέρει να με στηρίξεις. Λέγομαι Κυριάκος Δ Ιωάννου και είμαι Θεσσαλονικιός (Γεννήθηκα το 1974). Σπούδασα στο Αριστοτέλειο, και έδωσα τον Όρκο του Ιπποκράτη. Αισθάνομαι ότι τον ασπάζομαι πιστά. Εμπεριέχει όλη την ιατρική δεοντολογία, την οποία προσπαθώ να έχω ως κατευθυντήρια οδηγία.

Πήρα την ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής στο κέντρο υγείας Νέας Μαδύτου (2008) και εκπαιδεύτηκα κυρίως στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ.(2008 ως 20012). Διδάχθηκα, να ανακουφίζω τον σωματικό πόνο, και να λειτουργώ εκτελώντας ιατρικές πράξεις σύμφωνα με το βιβλίο ιατρικών πράξεων [ LOG BOOK ] της Γενικής Ιατρικής– Ελεγείας. Επίσης διδάχθηκα να κάμω οικογενειακή ιατρική και να μην προωθώ συμφέροντα επιβαρύνοντας και ταλαιπωρώντας τον ασθενή. Τον Νοέμβρη του 2012 διορίσθηκα στο Κέντρο Υγείας Ζαγοράς ως ειδικός Γενικός Ιατρός, σε άμεση και επί της ουσίας διασύνδεση με το νομαρχιακό νοσοκομείο Βόλου. Αυτό δεν ήταν δυνατό να εφαρμοσθεί καθώς μου απαγορεύτηκε να εξετάζω αλλά μου δόθηκε προφορική οδηγία να ξεπλένω συνταγές και μόνο.

Είχα κατά νου να εφαρμόσω όσα διδάχθηκα, αλλά συνάντησα αδιανόητες για μένα αντιδράσεις και απειλές από πλευράς του προϊσταμένου μου κ.Ακρίβου. Σε υπηρεσιακά πλαίσια, εκτέλεσα όλες τις `προφορικές` εντολές που δέχθηκα και έδειξα ανοχή σε συμπεριφορές που δεν αρμόζουν σε δημόσιο υπάλληλο, σε ιατρό επιστήμονα, σε συνεργάτη. Ο Προϊστάμενος κ.Ακρίβος, όμως, από την πρώτη εβδομάδα, μου είχε υποδείξει ότι «όσα είχα κατά νου θα έπρεπε να τα ξεχάσω και να αρκεστώ να εφαρμόζω οδηγίες». Δεν φανταζόμουν ότι θα δεχόμουν απροκάλυπτα εκβιασμό να αφομοιωθώ στο υπάρχον καθεστώς, αν δεν ήθελα να προκύψουν καταγγελίες από πολίτες ότι τους εξυβρίζω είτε ότι δεν τους εξυπηρετώ.

Έγινε εμμέσως σαφές, δηλαδή, από τον υπεύθυνο προϊστάμενό μου Ιατρό, ότι οφείλω να εξυπηρετώ συγκεκριμένα συμφέροντα, οικονομικά κυρίως. Καθώς δεν είχα κανένα απολύτως σκοπό να παραβιάσω ούτε στο ελάχιστο την ιατρική δεοντολογία, τα επεισόδια ήταν σχεδόν συνεχή. Παρά τα επεισόδια υπήρχε προσέλευση σημαντική στο ιατρείο μου και πλέον λαμβάνει δημόσιος εξευτελισμός μου από τον ίδιο τον κ.Ακρίβο πέρα από ορισμένους `δυσαρεστημένους` πολίτες και προωθείται ο κόσμος σε τακτικά ιατρεία που διατηρούν όχι ειδικοί αλλά ανειδίκευτοι αγροτικοί ιατροί. Μου απαγορεύτηκε η φροντίδα των γερόντων στο σπίτι, σε πρωϊνό ωράριο και αφιλοκερδώς, και στα πλαίσια ομάδας με αγροτικό ιατρό και επισκέπτρια υγείας – όπως προβλέπεται. Μου απαγορεύτηκαν η ρύθμιση ασθενών με παθήσεις όπως η υπέρταση, η λήψη επιχρίσματος για τεστ παπανικολάου, ο καθαρισμό ωτών, η ρύθμιση σιντρόμ, η αφαίρεση κύστεων και λιπομάτων, η εκπαίδευση των συγγενών ασθενών με εγκεφαλικό ή σοβαρή αναπηρία και πολλά άλλα που προβλέπονται και αποτελούν καθημερινή πρακτική της γενικής ιατρικής.

Δεν είχα, όμως, σκοπό να προωθήσω φυτικά συμπληρώματα, ούτε να χορηγώ επιθέματα κολοπλαστ σε ασθενείς χωρίς σακχαρώδη διαβήτη και κυρίως χωρίς κατακλίσεις. Δεν έχω θέση για την επιλογή του πολίτη να κάμει χρήση παραφαρμάκων – συμπληρωμάτων αλλά μου είναι αδιανόητο να προωθούνται σε δημόσια υπηρεσία και διαβητικοί να φθάσουν σε προγαγγραινώδη κατάσταση με προσδοκίες ίασης από σιρόπια φυτικά. Δεν είχα σκοπό να ζητήσω «συνεργασία» από ιδιώτες συναδέλφους που δεν φαίνονται στο σύστημα συνταγογράφησης. Δεν είχα κατά νου να κάμω τα ψώνια μου στον μπακάλη την ώρα του ωραρίου μου, ούτε να εφημερεύω από το σπίτι μου και να με καλύπτουν οι συνάδελφοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην περιοχή ευθύνης του κέντρου υγείας υπάρχουν νεφροπαθείς και καρκινοπαθείς τους οποίους δεν έχω δει ποτέ διότι τα βιβλιάριά τους προσέρχονται απουσία τους. Υπάρχει, πρόθεση από συναδέλφους νοσοκομειακούς ογκολόγους και λοιπούς ειδικούς για συνεργασία, όσο αφορά σε καρκινοπαθείς, ώστε η κλινική εξέταση και αξιολόγηση ασθενών να γίνεται εδώ και η θεραπεία να τροποποιείται τηλεφωνικά. Παρ’ όλα αυτά, μου έχει απαγορευτεί με τραμπουκισμό από τον προϊστάμενο κάθε ιατρική πράξη πέρα από την επανάληψη συνταγών άλλων ιατρών για ασθενείς που δεν συνάντησα ποτέ στην πλειοψηφία τους.

Αγαπητή φίλη, αγαπητέ φίλε,

Όλα τα παραπάνω είναι απλά και μόνο ενδεικτικά των συνθηκών υπό τις οποίες εργάζομαι.

Απευθύνομαι σε εσένα μέσω διαδικτύου για να σου ζητήσω πρώτα την προσοχή σου και την γνώμη σου. Στην συνέχεια, χρειάζομαι την συμπαράστασή σου. Σε ενδιαφέρει η παροχή Υγείας, η κατασπατάληση δημόσιων πόρων. Σε ενδιαφέρει η διάδοση αυτού του γράμματος. Φρόντισε να φθάσει σε άλλους πολίτες και ασθενείς. Φρόντισε να φθάσει και σε άλλους γιατρούς που δίνουν αντίστοιχη καθημερινή μάχη.

Κινδυνεύω να κατηγορηθώ για παραπτώματα τα οποία όχι μόνο δεν διέπραξα αλλά αντιθέτως ανέδειξα στο χώρο εργασίας μου.

Κυριάκος Δ. Ιωάννου
Γενικός Ιατρός Κ.Υ. Ζαγοράς

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://pitsirikos.net/

Την ώρα που ο «φίλος της Ελλάδας», ο Μπάρακ Ομπάμα, καλούσε την Ελλάδα να… «σοβαρευτεί», τουτέστιν να συνεχίσει να ζει υπό το καθεστώς των Μνημονίων, των τοκογλύφων, των διεθνών και εγχώριων αρπακτικών, ο υπουργός κ.Βαρουφάκης προχωρούσε στην διατύπωση μιας ακόμα εκπληκτικής ιδέας:

Απηύθυνε πρόταση στην Γερμανίδα καγκελάριο να προχωρήσει στην εξαγγελία και στην εφαρμογή ενός «σχεδίου Μέρκελ» για την Ελλάδα. Το «σχέδιο Μέρκελ», κατά τον κ.Βαρουφάκη, πρέπει να κινηθεί κατά τα πρότυπα ενός παλιότερου σχεδίου: Του «σχεδίου Μάρσαλ»…

Στο σημείο αυτό, όμως, έχουμε κάτι πραγματικά… σπουδαίο: Έχουμε μια κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερή» που έρχεται να ενστερνιστεί βασικούς πυλώνες της παραχαραγμένης αλήθειας. Που σπεύδει να οικοδομήσει τον λόγο της με τα σκουριασμένα υλικά της ασύστολης μετεμφυλιακής προπαγάνδας. Που επιλέγει να αντλήσει τα σχέδιά της για το μέλλον του τόπου και του λαού αναμηρυκάζοντας την πολιτική αγραμματοσύνη των «παπαγάλων» του συστήματος.

Αυτό είναι πραγματικά… αξιοσημείωτο: Η εκτρωματικά γελοία τακτική της «αποκολοκύνθωσης» της Ιστορίας μετατρέπεται σε «πρώτη φορά Αριστερό»… αφήγημα. Στο όνομα της «σωτηρίας», των «έντιμων συμβιβασμών» και των «σκληρών διαπραγματεύσεων», η «πρώτη φορά Αριστερά» φτάνει να εκθειάζει ακόμα και το σχέδιο Μάρσαλ! Και μάλιστα χωρίς καμία… «δημιουργική ασάφεια».

Αλλά τι ήταν αυτόν το τόσο… «καλό» σχέδιο Μάρσαλ, που «έσωσε» τότε την Ελλάδα, και που τώρα η «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση της Ελλάδας θεωρεί «ευχής έργον» να το ξαναζήσουμε υπό την εκδοχή ενός «σχεδίου Μέρκελ»;

Ας θυμηθούμε:

Το σχέδιο Μάρσαλ, του οποίου την… επέτειο είχαμε πριν μια βδομάδα (εξαγγέλθηκε στις 5 Ιουνίου 1947) πράγματι ήταν «καλό». Όχι, όμως για την Ελλάδα του ελληνικού λαού. Ήταν ωφέλιμο για τους απόντες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ήταν καλό ακόμα και για συνεργάτες των Γερμανών. Ήταν καλό για τους λίγους. Εκείνους που είχαν στο μυαλό τους την δική τους αποκατάσταση στην εξουσία και την εξασφάλιση τρυφηλού βίου πάνω στην καμπούρα της μετά τον πόλεμο κατεστραμμένης Ελλάδα.

Πέραν της Ελλάδας, το σχέδιο Μάρσαλ φυσικά και λειτούργησε επωφελώς ως εργαλείο του ιμπεριαλισμού για την ανακοπή των επαναστατικών διαθέσεων των μαζών μετά τον πόλεμο και για το στέριωμα του καπιταλισμού στη Δυτική Ευρώπη. Αυτός ήταν και ο λόγος που – και στην Ελλάδα – τα κεφάλαια του δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του λαϊκού κινήματος για την (ακόμα και με στρατιωτικά μέσα) διατήρηση των πλουτοκρατών στην εξουσία.

Το τι πραγματικά ήταν αυτή η περίφημη «αμερικανική βοήθεια» το μαρτυρά η κατανομή αυτών των κεφαλαίων που διοχετεύτηκαν προς όφελος του προσωπικού θησαυρισμού των κεφαλαιοκρατών.

• Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Συντονισμού Γ. Καρτάλη τον Απρίλη του 1952, το 60% των πιστώσεων που εκταμιεύτηκαν σε εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ είχαν απορροφηθεί από δέκα, όλες κι όλες, βιομηχανίες.
• Εκατοντάδες εκατομμύρια μοιράστηκαν σε 50 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις.

    Περιττό να πούμε ότι από τα χρήματα αυτά, που διασπαθίστηκαν απροκάλυπτα και που όσοι τα έλαβαν δεν πλήρωσαν ποτέ μια δραχμή, αναδύθηκαν, κάποιες φορές μέσα από τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους, τα νέα τζάκια των αμερικανοθρεμμένων μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων.

Το τι πραγματικά ήταν το σχέδιο Μάρσαλ, το που απέβλεπε και το που οδήγησε το ομολογούσε ο ίδιος ο Paul Porter, ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα.

Οι ΗΠΑ – έλεγε ο Porter – έκαναν «μια τόσο μεγάλη επένδυση» στη χώρα και συνεργάστηκαν με μια ελληνική κυβέρνηση που «επικαλούμενη τον ίδιο της τοντεραστίων διαστάσεων αντικομμουνισμό ως επιχείρημα για την παροχή βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες (είχε) στόχο της… να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση μιας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους, που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα». 

Ο κ.Βαρουφάκης για λογαριασμό της «πρώτη φορά Αριστερής» κυβέρνησης βλέπει το όφελος του λαού σε ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Μόνο που το αυθεντικό σχέδιο Μάρσαλ δεν είχε καμία σχέση με το λαό. Μέσω του σχεδίου Μάρσαλ η ελληνική άρχουσα τάξη «είναι αποφασισμένη, πάνω απ’ όλα, να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας». Αυτή την αλήθεια που ξεχνά ο κ.Βαρουφάκης την τόνιζε ο ίδιος ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα (Paul A. Porter: «Ζητείται ένα θαύμα για την Ελλάδα – Ημερολόγιο ενός προεδρικού απεσταλμένου», έκδοση «Bήμα – Μαρτυρίες»).

Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν, όντως, ένα καλό σχέδιο, αλλά για το ξεζούμισμα του λαού από μια δράκα προυχόντων. Ακόμα και οι εκτιμήσεις της εποχής ότι μόλις 500 οικογένειες των Αθηνών ήλεγχαν την Ελλάδα μέσα στα πλαίσια που διαμόρφωσε το σχέδιο Μάρσαλ αποδείχτηκαν… επιεικείς. «Λέγεται – ανέφερε ο Μαρκεζίνης – ότι 500 οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα, εγώ όμως πιστεύω ότι δεν φτάνουν καν τις πεντακόσιες, αλλά είναι μόνο 200» (Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940 – 1950, εκδόσεις «Θεμέλιο»).

Το σχέδιο Μάρσαλ υπήρξε συνώνυμο της χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου με σκανδαλώδη τρόπο. Το βεβαιώνει και πάλι ο Porter, ο οποίος σημειώνει: «Οι βιομήχανοι δεν επένδυαν περιμένοντας “δανεικά κεφάλαια” αν και κατά διάφορες εκτιμήσεις είχαν χρυσές λίρες. Οι εμπορικές τράπεζες όχι μόνο δεν διέθεταν πιστώσεις, αλλά δανείζονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους».

Με αυτό τον τρόπο ξεκοκαλίστηκαν τα περίπου 2 δισ. δολάρια του σχεδίου Μάρσαλ που πολλά από αυτά γύρισαν πίσω στους τότε «σωτήρες» μέσω των υπέρογκων εξοπλισμών που έφτασαν να αγγίζουν το 50% του προϋπολογισμού. Έτσι ξεκοκαλίστηκαν από τον Οκτώβρη του ’44 μέχρι τον Ιούνη του 1953 τα πάνω από 3,2 δισ. δολάρια της συνολικής «αμερικανικής βοήθειας» μέσω της οποίας – κατά τον Porter πάντα – τα μέλη της εγχώριας πλουτοκρατίας βρήκαν τη θέση τους ως «μέλη της κομψής διεθνούς κλίκας»…

Τίποτα λοιπόν από τα παραπάνω δεν είχαν σχέση με «βοήθεια» ή με «σωτηρία» του λαού. Αντίθετα το τίμημα για το λαό ήταν βαρύ. Και πληρώθηκε σε πολλά επίπεδα. Πληρώθηκε με τη φτώχεια, τη μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων, με τις ναπάλμ του Εμφυλίου, με τους «Νέους Παρθενώνες» και με μια δημοκρατία, που ένας άλλος ο Αμερικανός, και μάλιστα ο υπεύθυνος του σχεδίου Μάρσαλστην Ελλάδα, ο Τζέιμς Γουόρεν, την περιέγραφε σε συνέντευξή του ως εξής:

• «(Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν)…μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας».

Και παρακάτω:

• «Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών» («Καθημερινή», 17 Ιουνίου 2007).

Είναι προφανές πως όταν αυτά τα έχουν δηλώσει οι ίδιοι οι Αμερικανοί – και μάλιστα οι αρμόδιοι για την εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ στην Ελλάδα – εμείς δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο. Τίποτα.
 Ούτε για το «σχέδιο Μάρσαλ», ούτε για όσους το μνημονεύουν με «αριστερή» (!) αναπόληση, ούτε για την (αυτή κι αν είναι «πρώτη φορά Αριστερή»!) θεωρία ότι «σωτηρία» για το λαό είναι να ξαναζήσουμε το σχέδιο Μάρσαλ και μάλιστα υπό την εκδοχή του «σχεδίου Μέρκελ»…

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.enikos.gr/

Πόσο όμορφα και ρομαντικά ακούγονται όλα αυτά τα περί αλληλεγγύης και προστασίας των δικαιωμάτων από πλευράς των εταίρων που με τα τελεσίγραφα που στέλνουν στην ελληνική κυβέρνηση δείχνουν πως το μόνο που επιθυμούν είναι η διατήρηση των Κοινωνικών Ιατρείων και των Κοινωνικών συσσιτίων.

«Πρίν από λίγο μάθαμε πως μας βραβεύει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το ετήσιο βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη. Η βράβευση θα γίνει τον Οκτώβριο. Το θετικό ( το μόνο ) είναι πως θα μας δοθεί η δυνατότητα να ακουστεί η φωνή μας με ηχηρό τρόπο μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, με όλα εκείνα τα ατράνταχτα επιχειρήματα που αποδεικνύουν την βαρβαρότητα των πολιτικών της λιτότητας που εφήρμοσαν τόσο ωμά στην χώρα μας». Με αυτά τα λόγια υποδέχθηκε ο γιατρός Γιώργος Βήχας, την αναγγελία της βράβευσης του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση όπως αυτή δημοσιεύθηκε από το Στρασβούργο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τίμησε φέτος με το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη 47 πολίτες και οργανώσεις από τα κράτη μέλη της ΕΕ, αναγνωρίζοντας τις προσπάθειές τους για τις κοινές αξίες και τα ιδανικά που οικοδομούν την Ευρώπη, ενώ από την Ελλάδα τιμώνται το “Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού” και η “Κοινωνική Κουζίνα – ο Άλλος Άνθρωπος”.

Σε δήλωση της για την απονομή του βραβείου, η πρόεδρος της επιτροπής απονομής και αντιπρόεδρος του ΕΚ, Σιλβί Γκιγιόμ, (Σοσιαλιστές, Γαλλία), σημείωσε πως «η επιτροπή απονομής του βραβείου τίμησε τις προσπάθειες εκείνων που μάχονται για να υπάρξει περίθαλψη για τους φτωχότερους, εκείνους που αγωνίζονται για να μοιράζονται τρόφιμα και να λειτουργεί η αλληλεγγύη, να υπάρχει εκπαίδευση και να προστατεύονται τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και να αντιμετωπισθεί ο εξτρεμισμός. Είναι όλοι Ευρωπαίοι πολίτες, ο καθημερινός αγώνας τους είναι κρίσιμος για την κοινωνική συνοχή των χωρών μας και χαίρομαι ειλικρινά που το Κοινοβούλιο μπόρεσε να τους τιμήσει».

Πόσο όμορφα και ρομαντικά ακούγονται όλα αυτά τα περί αλληλεγγύης και προστασίας των δικαιωμάτων από πλευράς των εταίρων που με τα τελεσίγραφα που στέλνουν στην ελληνική κυβέρνηση δείχνουν πως το μόνο που επιθυμούν είναι η διατήρηση των Κοινωνικών Ιατρείων και των Κοινωνικών συσσιτίων. Με τις πολιτικές που επιθυμούν να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα, το μόνο βέβαιο είναι πως και την επόμενη χρονιά θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε πάμπολες δομές αλληλεγγύης που θα εξακολουθήσουν να συμπαραστέκονται στους φτωχοποιημένους Έλληνες.

Είναι ακραία μορφή υποκρισίας να βραβεύεις θεσμούς, ομάδες και πολίτες που το μόνο που κάνουν είναι να λειτουργούν ως σωσίβια ανθρωπισμού για τα αποτελέσματα των εφαρμοζόμενων πολιτικών της άγριας λιτότητας, της ανεργίας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους που εσυ ο ίδιος ως ΕΕ εκπορεύεις. Βρισκόμαστε μπροστά στην απολυτότητα ενός παραδόξου που θέλει έναν «βιαστή» να βραβεύει αυτούς που περιθάλπουν τα «θύματά» του. Και αν το παράδειγμα είναι προσβλητικό για το κύρος των ευρωπαικών θεσμών, η προσβολή είναι ακόμα μεγαλύτερη για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, όταν τα βραβεία ανθρωπισμού συνοδεύονται με απάνθρωπα προγράμματα ακόμα πιο σκληρής λιτότητας. Το πρόσφατο τελεσίγραφο των θεσμών είναι σίγουρο πως θα ανοίξει το δρόμο για την δημιουργία ακόμη περισσότερων δομών αλληλεγγύης ώστε του χρόνου να μην ξέρει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ποιόν να πρωτοβραβεύσει στην Ελλάδα.Ας καταλάβουν λοιπόν, τόσο στο Στρασβούργο όσο και στις Βρυξέλλες πως αυτό που επιθυμεί η ελληνική κοινωνία είναι του χρόνου να μην της είναι αναγκαίο ούτε το “Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού” ούτε η “Κοινωνική Κουζίνα – ο Άλλος Άνθρωπος”. Και χάρισμά τους τα βραβεία.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://left.gr/news/kai-harisma-toys-ta-vraveia