Τα πολιτικά/οικονομικά σκάνδαλα (Κοσκωτάς, χρηματιστήριο, Siemens, Βατοπέδι κ.ά.) στα οποία έχουν εμπλακεί τις τελευταίες δεκαετίες διάφοροι θιασώτες του συστήματος εξουσίας φανερώνουν ακριβώς τη σήψη στην οποία έχει βρεθεί συνολικά αυτό. Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται και τελικά κουκουλώνονται από τις κυβερνήσεις και τους αρμόδιους δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από περίπτωση σε περίπτωση. Εξεταστικές επιτροπές από δήθεν ανεξάρτητες αρχές, κατάληξη σε πορίσματα μετά από μια δεκαετία όπου το θέμα έχει σχεδόν ξεχαστεί, καταδίκη ορισμένων εξιλαστήριων θυμάτων για να κατευναστούν οι αντιδράσεις.
Όμως, επειδή η χώρα βρίσκεται αυτή τη στιγμή –όπως μας λένε- σε κρίσιμη κατάσταση (εν μέσω εκλογών Προέδρου της Δημοκρατίας και ίσως λίγο πριν από βουλευτικές εκλογές), αυτήν τη φορά, στην πολύ σοβαρή υπόθεση χρηματισμού του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Π. Χαϊκάλη από τον τραπεζίτη Γ. Αποστολόπουλο προτιμήθηκε μια άλλη μέθοδος από την πολιτική και δικαστική εξουσία: τρεις μόλις μέρες μετά την καταγγελία του Χαϊκάλη, η υπόθεση βρέθηκε στο αρχείο, καθώς όπως ανέφερε ο εισαγγελέας Π. Παναγιωτόπουλος δεν υπήρχαν ενδείξεις για την ενοχοποίηση ούτε του Αποστολόπουλου ούτε κανενός άλλου.
Για τους εισαγγελείς και τη δικαιοσύνη, λοιπόν, δεν επαρκούσαν σαν αποδεικτικά στοιχεία το βίντεο των δύο προσώπων σε κεντρικό ξενοδοχείο και το ηχητικό των μεταξύ τους συνομιλιών στα οποία ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει την ξεκάθαρη προσπάθεια χρηματισμού του βουλευτή από τον επιχειρηματία. Αντίθετα, οι αβάσιμοι ισχυρισμοί του Αποστολόπουλου φάνηκε ότι επαρκούσαν για την αθώωση του, ενώ δεν έγινε καν άρση του απορρήτου του τηλεφώνου του (σε μια χώρα που επισήμως παρακολουθούνται οι συνομιλίες τουλάχιστον 5.000 πολιτών).
Η απόφαση αυτή δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη για κανέναν. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της δικαιοσύνης στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης αλλά και της τρομοκράτησης του λαού έχει φανεί όλα αυτά τα χρόνια, με πολλά πρόσφατα παραδείγματα (αντιμετώπιση του Ν. Ρωμανού, αθώωση των μελών της ΧΑ που επιτέθηκαν τον Ιούλιο του 2013 στο ‘Συνεργείο’ της Ηλιούπολης) να τον επιβεβαιώνουν. Φυσικά, πλάι πλάι με όλους αυτούς βρέθηκαν και οι μεγάλοι οργανισμοί ΜΜΕ, οι δημοσιογράφοι των οποίων προσπαθούσαν από την αρχή να μας πείσουν ότι τα πάντα είναι στημένα και κανένας εκπρόσωπος της κυβέρνησης ή των επιχειρηματιών δεν φέρει κάποια ευθύνη.
Η υπόθεση Χαϊκάλη αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη για το ότι το πολιτικό-επιχειρηματικό-δικαστικό-δημοσιογραφικό κατεστημένο, αν και είναι διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι, καταφέρνει να κυβερνά σήμερα – και στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες δήθεν προοδευτικές χώρες. Ανεξάρτητα του τι ακριβώς συνέβη στις συναντήσεις του βουλευτή των ΑΝΕΛ με τον τραπεζίτη Αποστολόπουλο, ανεξάρτητα του ποιος άλλος κρύβεται πίσω από την υπόθεση, ανεξάρτητα του αν όλα όσα ισχυρίζεται ο Χαϊκάλης είναι αλήθεια ή όχι, ένα είναι σίγουρο: η έμπρακτη στήριξη (που σαν συνέπεια έχει συχνά και το χρηματισμό) των βουλευτών από επιχειρηματικούς ομίλους και τραπεζίτες ήταν, είναι και θα είναι συστατικό στοιχείο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Υπό αυτή την έννοια, η περίπτωση Χαϊκάλη ούτε μας ξάφνιασε, ούτε την θεωρούμε μεμονωμένη.
Παρόλα αυτά, ο τρόπος με τον οποίο το θέμα ξεπεράστηκε είναι ενδεικτικός μιας κατάστασης. Προσπαθούν να μας παρουσιάσουν, στα πλαίσια της “εθνικής συμφιλίωσης”, ότι η χώρα βρίσκεται σε μια ειδική περίοδο έκτακτης ανάγκης- ενώ αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά- στην οποία θα πρέπει όλοι να προσαρμοστούμε με διάφορους τρόπους. Για αυτό τσακίζουν κάθε αγώνα που ξεσπά, για αυτό αναβαθμίζουν το ρόλο των μηχανισμών καταστολής (αστυνομίας, ειδικών μονάδων του στρατού, λεσχών εφέδρων κλπ), για αυτό αρνούνται να τηρήσουν ακόμα και τους νόμους και το σύνταγμα που οι ίδιοι δήθεν υπερασπίζονται στα λόγια. Δεν είναι τυχαία άλλωστε ούτε το πρόσφατο διάγγελμα του Σαμαρά που μιλούσε για ανάγκη εκλογής Προέδρου από την παρούσα βουλή για να ξεπεραστεί η αστάθεια, ούτε η υποταγή 8 βουλευτών σε αυτήν (ανάμεσα τους και δύο πρώην χρυσαυγίτες βουλευτές), ούτε η ανακοίνωση του ΣΕΒ που καλεί σε εθνική συνεννόηση τα κόμματα.
Μόνη απάντηση σε αυτούς τους εκβιασμούς της κυβέρνησης, της ΕΕ και του Κεφαλαίου δεν αποτελεί για εμάς παρά η ανατροπή τους. Όσο σάπιο κι αν είναι το υπάρχον σύστημα που καταπιέζει το λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία, είναι σαφές πως δεν πρόκειται να καταρρεύσει από μόνο του, ούτε να γίνει πιο ανθρώπινο με μια απλή κυβερνητική αλλαγή. Είναι ανάγκη να βγουν στο προσκήνιο η εργατική τάξη και ο λαός, να μην μείνουν παρακολουθητές των εξελίξεων και των σκανδάλων, να μην παρατηρούν από τον καναπέ τους το αν θα βρεθούν τα 180 «κουκιά», το αν θα γίνουν εκλογές το Γενάρη ή αργότερα, το τι υποσχέσεις θα τους δώσει το ένα ή το άλλο κόμμα.
Το σκάνδαλο Χαϊκάλη έδειξε για άλλη μια φορά με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο το ποιοι είναι αυτοί που μας κυβερνάνε. Το κουκούλωμα του δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο από την αριστερά –που φαίνεται να το υποβαθμίζει σε μεγάλο βαθμό- και το εργατικό/λαϊκό κίνημα.
Τα εκατομμύρια που με τόση ευκολία ήταν έτοιμος να δώσει ο Αποστολόπουλος στο Χαϊκάλη, τα ακόμα περισσότερα που κατά καιρούς δίνονται «κάτω από το τραπέζι» χωρίς να γίνει τίποτα γνωστό, τα αντιστοίχως μεγάλα ποσά που δίνονται σε εξοπλιστικά συστήματα του στρατού (με ορισμένα όπως τα υποβρύχια το 2011 να καταλήγουν σε μίζες των υπευθύνων) έχουν βγει από τον ιδρώτα των εργαζομένων και τη φορολογία του λαού και αυτοί πρέπει να τα διεκδικήσουν. Δίνονται για να συνεχιστεί η εφαρμογή της άγριας ταξικής πολιτικής, να εφαρμοστούν τα νέα Μνημόνια που προβλέπουν μισθούς 200 ευρώ και συντάξεις 350 ευρώ, να μας αρπάξουν σπίτια και κόπους μιας ζωής.
Ενάντια στο διεφθαρμένο, αυταρχικό καθεστώς εξουσίας, στον σύγχρονο Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό που κυριαρχεί στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, προτάσσουμε τον αντικυβερνητικό, αντικαπιταλιστικό, διεθνιστικό αγώνα.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
