Ο φίλος μου ο Φάνης πήρε προ ετών ένα στεγαστικό δάνειο. Μισθωτός του ιδιωτικού τομέα ήτανε, είχε μια σταθερή δουλειά, πήγαινε καλούτσικα κι η επιχείρηση στην οποία δούλευε, έβγαινε το μεροκάματο. Τα υπολόγισε, λοιπόν, έκανε το κουμάντο του, λίγο παραπάνω χρήματα από το νοίκι που έδινε θα πλήρωνε στην τράπεζα κάθε μήνα και θα του έμενε και το σπίτι, την πήρε την απόφαση να το αγοράσει το διαμερισματάκι. Κύριος στις δόσεις του και συνεπέστατος ο Φάνης τον πρώτο καιρό, τι κι αν στριμώχτηκε λιγάκι, περίφημα τον είχε οργανώσει τον ταπεινό του βίο και τον οικογενειακό του προγραμματισμό.

Ωσπου αρχίσανε οι μειώσεις και τα «προσωρινά» χαράτσια. Πάνε οι τριετίες και οι ωριμάνσεις, κλάφ’ τα και τα επιδόματα γάμου και μεταπτυχιακού, καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τα εισοδήματα πήρανε την κατιούσα. Σε αντίθεση με φόρους, άμεσους και έμμεσους, που πήρανε τα πάνω τους και γιγαντώθηκαν, «διά την σωτηρίαν της πατρίδος». Και σαν να μη φτάνανε όλα αυτά, πλήρωνε διπλή τη δόση του σπιτιού του: μία για την τράπεζα και μία για τον ΕΝΦΙΑ. Πώς να τα βγάλει πέρα ο Φάνης και τι να πρωτοπληρώσει; Ξεκίνησαν οι καθυστερήσεις στην καταβολή της δόσης.

Πέρασε κι απ’ την τράπεζα κι εξήγησε στον διευθυντή πως για την αδυναμία του ουδεμία ευθύνη φέρει· αυτός σωστά τα προγραμμάτισε, άλλοι αλλάξανε μονομερώς και βίαια τις καταστάσεις. Κι ανέφερε πως θα ’ταν λογικό, αφού το κράτος μείωσε τα εισοδήματά του, να δείξει μέριμνα και για τη δόση του δανείου του και να φροντίσει αναλογικά κι αυτή να μειωθεί, καθώς και το κεφάλαιο που ’χει να αποπληρώσει. Κούνησε το κεφάλι του ο διευθυντής με περισσή συμπόνια, δόξασε και τον Θεό από μέσα του που το δικό του το μηνιά­τικο ανέγγιχτο έχει μείνει κι είπε στον Φάνη πως τίποτα δεν μπορεί να κάνει καθώς τα ληξιπρόθεσμα πουλήθηκαν σε εισπρακτικές εταιρείες.

Εκατσε ο Φάνης και το φιλοσόφησε. Η τράπεζα κινδύνευσε, σου λέει, επειδή βρέθηκε με ανοίγματα που δεν μπορούσε να καλύψει. Σπεύσανε κυβερνήσεις κι εταίροι να τη σώσουνε, να σταθούνε αλληλέγγυοι στη δύσκολη στιγμή της κι ανοίξανε την κάνουλα του χρήματος. «Γιατί τα πήρε η τράπεζα τα χρήματα;» αναρωτήθηκε ο Φάνης. «Για να καλύψει και τις επισφάλειες από δάνεια σαν το δικό μου, που δεν μπορώ πια να εξυπηρετήσω, με ευθύνη τρίτων». Αφού, λοιπόν, κάποιος μηχανισμός στήριξης την κάλυψε την τράπεζα για τις ανεξόφλητες δόσεις του φίλου μου του Φάνη, γιατί αυτή επιμένει να τον κυνηγά; Για να εισπράξει τα χρωστούμενα από δυο μεριές;

Να πεις ότι τα δανεικά των μηχανισμών στήριξης θα τα επιστρέψει κάποια στιγμή η τράπεζα και γι’ αυτό κυνηγά τους Φάνηδες αυτού του κόσμου, ας είναι. Ομως το μεγαλύτερο μέρος των διευκολύνσεων που δόθηκαν στην τράπεζα εγγράφηκε στο δημόσιο χρέος. Που πάει να πει πως κι αυτό ο Φάνης θα το πληρώσει! Τριπλή η δόση του σπιτιού του Φάνη λοιπόν: μία για το υπόλοιπο που χρωστά στην τράπεζα και που δεν μειώθηκε ποτέ, μία για το χαράτσι και μία για την εγγραφή στο δημόσιο χρέος των δανεικών που εισέπραξε η τράπεζα για να ορθοποδήσει!

Ας πέρναγε, τουλάχιστον, η τράπεζα στον έλεγχο του Δημοσίου, ας ξηλώνονταν οι διοικήσεις που την οδήγησαν στις ξέρες, ας καταλογίζονταν ευθύνες επιτέλους, να νιώσει ο Φάνης ότι πιάσανε και λίγο τόπο τα κερατιάτικα. Αντ’ αυτού, ξεφυλλίζει τις ολοσέλιδες διαφημίσεις τους στις κυριακάτικες εφημερίδες διαβάζοντας κομπασμούς για στιβαρά οικονομικά μεγέθη, φληναφήματα για στήριξη στον μικρομεσαίο επιχειρηματία κι αγρότη, κουραφέξαλα περί εταιρικής ευθύνης και κούφιες ευχές για τα Χριστούγεννα, την ώρα που ο ίδιος ξέρει πως δεν μπορεί να πάρει δώρα στα παιδιά του.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.efsyn.gr/

Πυρά κατά των οίκων αξιολόγησης εξαπολύει ο καθηγητής Οικονομικών Μάνφρεντ Γκέρτνερ. Υποστηρίζει μάλιστα ότι οι εταιρείες αξιολόγησης είναι συνυπεύθυνες για την παρ΄ολίγον χρεοκοπία χωρών της ευρωζώνης.

Πρόκειται για έναν «δημόσιο διαξιφισμό» με προϊστορία: το 2012 ο καθηγητής Γκέρτνερ και ο συνάδελφός του Μπιορν Γκρίσμπαχ δημοσίευσαν μία κοινή μελέτη, στην οποία κατηγορούν τους τρεις μεγαλύτερους οίκους αξιολόγησης (Standard & Poor΄s, Moody΄s, Fitch) για λανθασμένους χειρισμούς στην περίοδο της κρίσης, οι οποίοι επιτάχυναν την πορεία των υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης προς την οικονομική καταστροφή, γιατί, όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές, τροφοδοτούσαν συνεχώς την ανασφάλεια των επενδυτών και τελικά προκάλεσαν έναν φαύλο κύκλο υποβαθμίσεων και ανόδου των επιτοκίων δανεισμού.

Όπως εξηγεί ο καθηγητής Γκέρτνερ «ο κίνδυνος έγκειται στο ότι μία γνωμοδότηση μπορεί να γίνει μία αυτό-εκπληρούμενη προφητεία. Η αδικαιολόγητη και λανθασμένη υποβάθμιση μίας χώρας μπορεί να υπονομεύσει σε τέτοιο βαθμό την εμπιστοσύνη των αγορών στην αξιοπιστία της, ώστε τα επιτόκια δανεισμού να φτάσουν στα επίπεδα εκείνα που θα δικαιολογούσαν την αδικαιολόγητη υποβάθμιση ή ακόμα και να τα ξεπεράσουν. Όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και μία οικονομικά εύρωστη χώρα στη χρεοκοπία».

Έσυραν οι οίκοι την Ελλάδα στο κούρεμα;

Ο καθηγητής Γκέρτνερ αναφέρει ως παράδειγμα αυτό-εκπληρούμενης προφητείας την περίπτωση της Γαλλίας, η οποία τον Νοέμβριο του 2011 υποβαθμίστηκε «κατά λάθος» από την Standard & Poor΄s με αποτέλεσμα τα επιτόκια δανεισμού για τα γαλλικά κρατικά ομόλογα να εκτοξευθούν στα υψηλότερα επίπεδα από την καθιέρωση του ευρώ. Οι ερευνητές του φημισμένου ελβετικού πανεπιστημίου δεν αμφισβητούν βέβαια ότι οι υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης παρουσίασαν σημαντική επιδείνωση στους οικονομικούς δείκτες στην περίοδο 2009-2012, η οποία θα δικαιολογούσε κάποια υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας από τους οίκους αξιολόγησης. Υποστηρίζουν ωστόσο ότι οι συνεχείς υποβαθμίσεις πήγαιναν πολύ πιο πέρα από ότι θα δικαιολογούσαν τα οικονομικά προβλήματα των χωρών αυτών.

Αλλά όταν υποβάλει στους οίκους αξιολόγησης το ερώτημα, μήπως έχουν γίνει λανθασμένοι χειρισμοί και μήπως οι οίκοι επιφυλάσσουν ιδιαιτέρως ευμενή μεταχείριση στις αγγλοσαξονικές χώρες, από τις οποίες και οι ίδιοι προέρχονται, τότε η απάντηση είναι ένα κοφτό «όχι, δεν κάνουμε κάτι τέτοιο» χωρίς περαιτέρω συζήτηση. «Το ερώτημα που θέσαμε ήταν το εξής: μήπως οι αδικαιολόγητες υποβαθμίσεις ανάγκασαν την Ελλάδα να συρθεί στο κούρεμα του χρέους; Αντί να λάβουμε συγκεκριμένη απάντηση στο ερώτημα αυτό, μας λένε όλο αυταρέσκεια ότι ουσιαστικά κατάφεραν να προβλέψουν το ελληνικό κούρεμα. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον δεν έχουν καταλάβει ούτε το ερώτημά μας, αλλά ούτε και την ουσία του προβλήματος» τονίζει ο ελβετός ερευνητής.

«Και η Γερμανία θα κατέρρεε με τέτοια επιτόκια»

Η «εν δήμω» αντιπαράθεση συνεχίζεται, καθώς ο καθηγητής Γκέρτνερ έχει κατηγορήσει δημοσίως τον Μόριτς Κρέμερ, επικεφαλής του τμήματος Ευρώπης, Μ. Ανατολής και Αφρικής στην Standard & Poor΄s, ότι «ψεύδεται» και «δεν αντιλαμβάνεται στοιχειώδεις συσχετισμούς της οικονομίας». Σε ερώτηση της Deutsche Welle, η Standard & Poor΄s δεν θέλησε να σχολιάσει τις σχετικές αιτιάσεις. Πάντως σε πρόσφατο άρθρο του στη γερμανική οικονομική επιθεώρηση Wirtschaftswoche, ο Μόριτς Κρέμερ απορρίπτει τις αιτιάσεις περί «αυτό-εκπληρούμενης προφητείας» και κατηγορεί τον Μάνφρεντ Γκέρτνερ ότι ουσιαστικά συγχέει τη σχέση αιτίας και αποτελέσματος.

Ωστόσο ο ερευνητής στο πανεπιστήμιο του Ζανκτ Γκάλεν επιμένει και παραθέτει μάλιστα ως παράδειγμα την περίπτωση της Ελλάδας: «Πολλοί επισημαίνουν ότι στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας θα ήταν δικαιολογημένη μία υποβάθμιση κατά μία ή δύο βαθμίδες. Αντί γι αυτό, οι χώρες αυτές κατρακύλησαν οκτώ, εννέα, έντεκα βαθμίδες. Αποτέλεσμα: επιτόκια δανεισμού, στα οποία ούτε καν η Γερμανία και η Ελβετία δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν. Είναι βέβαιο ότι αν η Γερμανία είχε να αντιμετωπίσει επιτόκια δανεισμού γύρω στο 23-25% θα πήγαινε για κούρεμα χρέους» δηλώνει ο καθηγητής Γκέρτνερ.

Hilke Fischer / Γιάννης Παπαδημητρίου

Πηγή: Deutsche Welle

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.capital.gr/

Για τον σύμβουλο επιχειρήσεων και ειδικό σε θέματα χρηματοπιστωτικών κρίσεων Ντάνιελ Στέλτερ η κρίση των τελευταίων ετών δεν είναι απλώς μια τραπεζική κρίση ή κρίση χρέους μεμονωμένων χωρών, αλλά μια κρίση χρέους ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Όπως υποστηρίζει στο βιβλίο του «Βόμβα χρέους τρις», από το 1980, το χρέος κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών διπλασιάστηκε από το 160 % στο 320 % του ΑΕΠ.

Ποιοι είναι όμως οι λόγοι αυτής της αρνητικής εξέλιξης; Σύμφωνα με τον ειδικό, είναι η απόρροια μιας λανθασμένης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής. Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την ένταξη της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, όπως λέει, οι βιομηχανικές χώρες δέχθηκαν ισχυρές πιέσεις για μείωση του κόστους παραγωγής, οι οποίες προέρχονταν κυρίως από την Ασία. Αντί όμως να επενδύσουν στην εκπαίδευση και στην καινοτομία, πολιτικοί και πολίτες επέλεξαν τον εύκολο δρόμο του δανεισμού. Την ώρα που οι Αμερικανοί εκπλήρωναν το όνειρο της αγοράς κατοικίας με δάνεια, η Ευρώπη χρηματοδοτούσε με τον ίδιο τρόπο το κράτος πρόνοιας.

Στην κατακόρυφη αύξηση του χρέους των χωρών της νότιας Ευρώπης συνέβαλε και το κοινό νόμισμα, υποστηρίζει ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Ifo του Μονάχου Χανς Βέρνερ Ζιν:

«Το ευρώ ανακοινώθηκε το 1995 στη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης. Δυο χρόνια αργότερα τα επιτόκια υποχώρησαν σχεδόν σε γερμανικά επίπεδα. Και τότε αυξήθηκαν τα χρέη ενώ με δάνεια αυξήθηκαν και οι μισθοί».

Από τη φούσκα ακινήτων στην κρίση χρέους

Η τακτική αυτή συνεχίστηκε για όσο διάστημα οι χρηματαγορές ήταν διατεθειμένες να παρέχουν δάνεια στους ενδιαφερόμενους. Το 2007 όμως έσκασε η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ, συμπαρασύροντας στη συνέχεια και την Ευρώπη. Η ελληνική κρίση που ακολούθησε έδωσε το έναυσμα για να προστεθεί στο καθημερινό λεξιλόγιο των Ευρωπαίων ο όρος «κρίση χρέους». Η Ελλάδα όμως ήταν μάλλον η εξαίρεση, εκτιμά ο Μόριτς Σούλαρικ από το Πανεπιστήμιο της Βόννης, προσθέτοντας ότι στην Ισπανία και στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, δεν επρόκειτο για κρίση χρέους: «Ήταν κλασσικές φούσκες ακινήτων, οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν με πολλά δάνεια, εν μέρει από το εξωτερικό, και οι οποίες κάποια στιγμή έσκασαν».

Μπορεί μέσω των προγραμμάτων διάσωσης των τραπεζών να αυξήθηκε σημαντικά το χρέος των δυο χωρών, ωστόσο τη μερίδα του λέοντος εξακολουθούν να κατέχουν τα ιδιωτικά χρέη. Η Ισπανία, για παράδειγμα, έχει συσσωρεύσει στο μεταξύ χρέη 2,5 τρισ. ευρώ, με το 70% εξ΄ αυτών όμως να είναι ιδιωτικά. Παρόμοια είναι η εικόνα και στην Ιρλανδία. Με άλλα λόγια: ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει και έρευνα που διεξήγαγε μια ομάδα ειδικών υπό τον οικονομολόγο Μόριτς Σούλαρικ. Οι επιστήμες έβαλαν στο μικροσκόπιο 90 κρίσεις χρέους από το 1870: «Συνήθως οι δημοσιονομικές κρίσεις και η κατάρρευση χρηματοπιστωτικών συστημάτων, όπως τις ζήσαμε τώρα, είναι το αποτέλεσμα των χρεών του ιδιωτικού τομέα», συμπεραίνει ο ειδικός.

Λάθος συνταγή;

Μέχρι και σήμερα όμως η ευθύνη αποδίδεται συνήθως αποκλειστικά στις υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες με τη σειρά τους προχωρούν σε περικοπές για να μειώσουν το χρέος τους. Λάθος συνταγή λοιπόν λόγω λανθασμένης διάγνωσης;

Ο Ντάνιελ Στέλτερ υποστηρίζει ότι τα μέτρα περιστολής δαπανών επιβαρύνουν την ανάπτυξη και κατά συνέπεια φρενάρουν τη μείωση του χρέους. Ο νέος δανεισμός από την άλλη, δεν μπορεί επίσης να συμβάλει στο να εξέλθει μια χώρα από την παγίδα του χρέους. Η μόνη λύση, σύμφωνα με τον ειδικό, είναι ένα δραστικό κούρεμα του χρέους. Για τις χώρες της κρίσης προτείνει ένα κούρεμα της τάξης του τουλάχιστον 30 % του ΑΕΠ.

Ο Μόριτς Σούλαρικ δεν συμφωνεί, παρά μόνον για την περίπτωση της Ελλάδας: «Από οικονομική σκοπιά μάλλον ενδείκνυται, καθώς σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να κινείται με αυτό το υπέρογκο χρέος επί δεκαετίες στην κόψη του ξυραφιού».

Zhang Danhong / Κώστας Συμεωνίδης
Υπεύθ. Σύνταξης: Ειρήνη Αναστασοπούλου

Πηγή: Deutsche Welle

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: www.capital.gr

Τέσσερα χρόνια μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας και την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης, συνεχίζουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι κακές οι αυταπάτες, αρκεί να ξέρεις ότι αυταπατάσαι. Αλλά ακόμα και οι αυταπάτες κάποια στιγμή τελειώνουν και προβάλλει η πραγματικότητα.

Σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα, πρέπει να πανηγυρίζουμε για το νέο δάνειο που θα αποπληρώσουμε στο μέλλον και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα.

Στην πραγματικότητα, το δημόσιο χρέος από 120% πλησιάζει το 180%, ΑΕΠ και επενδύσεις καταποντίστηκαν, οι τραπεζικές καταθέσεις μειώνονται διαρκώς, η ανεργία έφτασε το 26,7%, η ανεργία των νέων ξεπέρασε το 60%, οι άνεργοι που δικαιούνται επίδομα ανεργίας είναι ελάχιστοι, το ένα στα δυο νοικοκυριά συντηρείται από συντάξεις, τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους τους, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν διαλυθεί, Παιδεία και Υγεία έχουν βαρέσει κανόνι, και άλλα πολλά που μάλλον δεν είναι για πανηγυρισμούς.

Και τώρα τι κάνουμε;

Τώρα νηστεία και προσευχή.

Πάντως, μετά το Πάσχα, θα πρέπει να απασχολήσει τους Έλληνες αν θέλουν να συνεχίσουν τις αυταπάτες ή αν θα αποφασίσουν να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.

Οι ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας δεν έχουν αποδοθεί ακόμα.

Το να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών και η επιστροφή στην δραχμή μοιάζουν σαν η μόνη βιώσιμη λύση για την χώρα.

Βέβαια, μπορούμε να συνεχίσουμε τις αυταπάτες. Σαν τους ξεπεσμένους αριστοκράτες, που προσποιούνταν πως δεν τα είχαν χάσει όλα και πως όλα ήταν όπως πριν.

Πάντως, ακόμα κι αυτοί, μια μέρα πείνασαν.

Έχουν και οι αυταπάτες τα όριά τους.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://pitsirikos.net/

Το Πρόγραμμα 24 Ημερών δεν υιοθετήθηκε, όπως και δεν περίμενα να υιοθετηθεί – προφανώς. Έτσι, σήμερα ξημερώνει η 20ή Αυγούστου ως αποφράς ημέρα. Σήμερα, το ελληνικό δημόσιο θα στείλει 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ως αποπληρωμή ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που είχε στην κατοχή της η ΕΚΤ και, έτσι, η κυβέρνησή μας χάνει και το τελευταίο διαπραγματευτικό της χαρτί απέναντι στον άξονα Βερολίνου-Φραγκφούρτης, με το οποίο θα μπορούσε να πιέσει για την σωτηρία της χώρας.

Τώρα πια θυμίζουμε, ως χώρα, την Blanche του Streetcar Named Desire – ελληνιστί, σε απίστευτα κακή μετάφραση, το Λεωφορείον ο Πόθος: «I have always relied on the kindness of strangers» ήταν τα τελευταία της λόγια, όπως θα θυμάστε (παραφράζοντας: «Και τώρα βασιζόμαστε την γενναιοδωρία των ξένων”). Δεν θα επαναλάβω αυτά που έλεγα εδώ. Απλά θα επισημάνω κάποια νέα στοιχεία (α) για το που βρέθηκαν αυτά τα χρήματα, για να δοθούν στην ΕΚΤ, και (β) για την καταστροφική πορεία που επέλεξε να ακολουθήσει η κυβέρνηση μιμούμενη πλήρως τις προηγούμενες δύο κυβερνήσεις.

Πυραμιδικά δάνεια

Πυραμίδες λέγονται τα χρηματοδοτικά σχήματα τα οποία είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα καταρρεύσουν καθώς βασίζονται στην αρχή ότι οι εισπράττοντες εισπράττουν ποσά που ο «κύκλος» εκείνων που πληρώνουν κάποια στιγμή κλείνει και, τότε, καταρρέει όλη η πυραμίδα. Πάρτε για παράδειγμα τον Bernie Madoff, τρόφιμο αμερικανικών φυλακών σήμερα. Όταν οι επενδύσεις που είχε κάνει για λογαριασμό πελατών του δεν πήγαν καλά, εκείνος επέλεξε να μη πει την αλήθεια. Αντί να ανακοινώσει ζημίες, ανακοίνωσε δυσανάλογα υψηλά κέρδη. Έτσι, προσέλκυσε νέους επενδυτές, οι οποίοι του εμπιστεύτηκαν τα χρήματά τους, με αποτέλεσμα να τα χρησιμοποιήσει για να αποπληρώσει όσους από τους προηγούμενους πελάτες (των οποίων τα χρήματα συρρίκνωσε) ήθελαν να ρευστοποιήσουν τα «κέρδη» τους. Κ.ο.κ. έως ότου η κατάρρευση του 2008 έκανε όλους τους πελάτες να ζητήσουν τα χρήματά τους πίσω, οπότε και αποκαλύφθηκε η πυραμίδα-απάτη του Madoff.

Κάτι αντίστοιχο κάνει και η ΕΚΤ σήμερα: Δημιουργεί συνθήκες πυραμιδικής χρηματοδότησης του… εαυτού της με θύματα όλη την Ευρωζώνη και, ειδικότερα, τους έλληνες φορολογούμενους. Επειδή η κατηγορία είναι βαριά, απαιτείται να είμαι σαφέστερος. Σήμερα, 20η Αυγούστου, λήγει ένα ομόλογο έκδοσης του ελληνικού δημοσίου. Ένα μεγάλο πακέτο, ονομαστικής αξίας 3,2 δις, αυτής της έκδοσης ανήκει στην ΕΚΤ. Γιατί; Επειδή το καλοκαίρι του 2010, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια αναχαίτησης της πτώχευσης της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, η ΕΚΤ αγόραζε, δεύτερο χέρι, ομόλογα αυτών των κρατών. Σήμερα ένα τα ελληνικά ομόλογα λήγει. Και η ΕΚΤ ζητά τα χρήματά της στο ακέραιο, αντίθετα με τους ιδιώτες, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες που είχαν αγοράσει από αυτά τα ομόλογα και οι οποίοι (με τραγικότερα θύματα τους μικρο-ομολογιούχους) εξαναγκάστηκαν, από το εγκληματικό PSI [1] των Παπαδήμου-Βενιζέλου, να δεχθούν κούρεμα αυτών των ομολόγων της τάξης του 54% ως προς την ονομαστική και του 75% ως προς την διαχρονική τους αξία.  Στην βάση του «τσαμπουκά», η ΕΚΤ απαίτησε, και πέτυχε, την εξαίρεση των δικών της ομολόγων από κούρεμα. Δεδομένου μάλιστα ότι τα ομόλογα αυτά τα αγόρασε κοψοτιμής (περίπου στο 70%) της ονομαστικής αξίας τους, το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο σήμερα θα τα αποπληρώσει στο 100% της ονομαστικής τους αξίας (3,2 δις) σημαίνει ότι η ΕΚΤ θα εισπράξει έως σήμερα το απόγευμα κέρδος 900 εκατομμυρίων ευρώ από την πτωχευμένη χώρα μας. Σκεφτείτε το: Μια Κεντρική Τράπεζα η οποία δανείζει με επιτόκιο 0,75% τις πτωχευμένες τράπεζες της Ευρωζώνης, απαιτεί επιτόκιο 30% από δοσοληψίες με το χρέος του πτωχευμένου ελληνικού δημοσίου!

Τον περασμένο Μάιο, και πάλι το δημόσιό μας δανείστηκε (4 δις εκείνη τη φορά) για να αποπληρώσει ένα άλλο ομόλογο κατοχής της ΕΚΤ. Τότε, τα χρήματα τα είχαμε δανειστεί από το EFSF (το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Όμως, από τότε, για λόγους που εξήγησα εδώ, το Βερολίνο επιβάλει στάση δανεισμού από το Μνημόνιο 2 στην Ελλάδα έως ότου «συμμορφωθεί προς τα υποδείξεις»… του Μνημονίου 2. Άρα, το δημόσιο δεν έχει πλέον πρόσβαση (μέχρι νεωτέρας από την τρόικα, που θα μας παραδώσει τον χρησμό της τον Σεπτέμβρη) στα Μνημονιακά δάνεια. Και η αποπληρωμή του ποσού των 3,2 δις που γίνεται σήμερα, πως χρηματοδοτείται; Μέσω μιας κλασικής πυραμίδας δημιουργίας της ΕΚΤ, είναι η θλιβερή απάντηση. Παρακολουθείστε πως λειτουργεί:

Τον Ιούλιο, η ΕΚΤ ουσιαστικά ανακοίνωσε ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι πτωχευμένες και, άρα, δεν δέχεται από αυτές εχέγγυα για να τις δανείζει. Αν άφηνε το θέμα εκεί, η ιστορία θα είχε λήξει: οι τράπεζες θα κατέβαζαν ρολλά και η θέση μας στο ευρώ θα ήταν… παρελθούσα. Παράλληλα, τα 3,2 δις που λαμβάνει από το εληνικό δημόσιο η ΕΚΤ σήμερα θα εξαϋλώνονταν… Για να μην συμβεί τίποτα από αυτά, η ΕΚΤ έκλεισε το μάτι στην Τράπεζα της Ελλάδος, επιτρέποντάς της να δέχεται εκείνη ως εχέγγυα περιουσιακά στοιχεία των ελληνικών τραπεζών που, επισήμως, η ΕΚΤ (της οποίας η Τράπεζα της Ελλάδος αποτελεί οργανικό μέρος) δεν θα άγγιζε ούτε με γάντια και να τις δανείζει με ευρώ κοπής της…ΕΚΤ.

Αφού λοιπόν άναψε αυτό το πράσινο φως, η κυβέρνησή μας, αποφασισμένη όπως είναι να παίζει τον ρόλο του υποδειγματικού κρατούμενου, ανακοίνωσε ότι, στις 14 Αυγούστου, όσο εμείς οι θνητοί βρισκόμασταν σε διακοπές, θα εκδώσει 4 δις ευρώ χρέος, υπό την μορφή των λεγόμενων έντοκων γραμματίων τρίμηνης διάρκειας. Ποιος τρελλός αγοράζει τέτοια γραμμάτια; Μα οι πτωχευμένες ελληνικές τράπεζες βέβαια, οι οποίες παίρνουν αυτά τα γραμμάτια, τα δίνουν στην Κεντρική Τράπεζα ως εχέγγυα, δανείζονται 4 δις από την ΕΚΤ με 0,75% από αυτήν ενώ, παράλληλα, χρεώνουν το ελληνικό δημόσιο 4% για την «εξυπηρέτηση». Και τι τα κάνει τα χρήματα που πήρε το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο από την ΕΚΤ, μέσω των πτωχευμένων ελληνικών τραπεζών; Τα αποδίδει στην… ΕΚΤ βεβαίως!

Εν κατακλείδι, η ΕΚΤ επιδίδεται στην δημιουργία ενός πυραμιδικού δανείου με την συμμετοχή του πτωχευμένου δημοσίου μας και των πτωχευμέων ελληνικών τραπεζών. Μέσα από αυτή την ανακύκλωση χρέους, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αύξηση του χρέους του ελληνικού δημοσίου και των ελληνικών τραπεζών στην ΕΚΤ. Και μην νομίζετε ότι αυτό αφορά μόνο την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, εντός του Αυγούστου, μια ακριβώς αντίστοιχη περίπτωση πυραμιδικού δανεισμού εκτυλίχτηκε στην Ιταλία και στην Ισπανία, ύψους 8 δις και 6 δις αντίστοιχα. Γιατί πυραμιδικού; Επειδή, όπως και στην περίπτωση του Bernie Madoff, αυτού του είδους το χρηματοδοτικό σχήμα είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει. Και ποιος θα σηκώσει το βάρος της κατάρρευσης; Στην περίπτωση Madoff το σήκωσαν οι επενδυτές που δεν πρόλαβαν να βγάλουν τα χρήματά τους. Στην περίπτωση της Ευρωζώνης, θα το σηκώσουν οι φορολογούμενοι, βορρά και νότου, που θα κληθούν να πληρώσουν τα αβάστακτα χρέη που δημιουργεί η ευρωζωνική πυραμίδα που αποτελεί την ραχοκοκκαλιά των μηχανισμών «διάσωσής» μας.

Το σύνδρομο Παπακωνσταντίνου

Το ίδιον του τζογατζόρου είναι η ανορθολογική πίστη στην ικανότητά του να «ρεφάρει», κόντρα στην θεωρία των πιθανοτήτων. Κάτι αντίστοιχο χαρακτήρισε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου κατά την διάρκεια της υπουργίας τους στην Πλατεία Συντάγματος. Μερικούς μήνες αφότου έγινε υπουργός Οικονομικών, το φθινόπωρο του 2009, η μαθηματική σχέση που κρατούσε το δημόσιο χρέος στα όρια της βιωσιμότητας κατέρρευσε. Για να το πω απλά, το δημόσιο χρέος μιας χώρας, για να είναι βιώσιμο, απαιτεί την ισοδυναμία δύο αριθμών: του ρυθμού αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ (δηλαδή του εθνικού εισοδήματος χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψη τον πληθωρισμό) και του επιτοκίου με το οποίο δανείζεται το δημόσιο. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί: Αν το ΑΕΠ αυξάνεται κατά 5% και το επιτόκιο δεν διαφέρει πολύ (π.χ. ισούται με 4,2%), τότε το εθνικό εισόδημα (σε ευρώ) αυξάνεται πιο γρήγορα από το χρέος κι έτσι μπορεί να εξυπηρετείται. Στην περίοδο 2000-2008, το ΑΕΠ αυξανόταν (χωρίς να λάβουμε υπ’ όψη τον πληθωρισμό) με ρυθμό άνω του 5% ενώ το επιτόκιο ήταν μόλις 3,5% – να γιατί δεν υπήρχε κρίση χρέους εκείνη την εποχή. Όταν όμως η διεθνής κατάρρευση του 2008 έριξε τον ρυθμό αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ στο 0% και χαμηλότερα, και, από τον Νοέμβρη του 2009, τα επιτόκια δανεισμού άρχισαν να ξεπερνούν το 6%, η υπόθεση είχε λήξει: το ελληνικό δημόσιο πτώχευσε.

Ως ένας τζογαδόρος της πολιτικής οικονομίας, ο κ. Παπακωνσταντίνου επέλεξε να στοιχηματίσει το μέλλον της χώρας στην προσδοκία ότι θα «ρεφάρουμε». Ότι, δηλαδή, αν κερδίσουμε χρόνο δανειζόμενοι ακόμα πιο πολλά, η ρουλέτα της ζωής θα καθόταν στο σωστό «νούμερο» και, έτσι, κάποια στιγμή πριν την κατάρρευση, το επιτόκο δανεισμού θα έπεφτε κάτω από τον ρυθμό ανάπτυξης του ονομαστικού ΑΕΠ της χώρας. Αυτό που ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν κατάλαβε ποτέ είναι ότι οι πιθανότητες να «ρεφάρει» μια χώρα, μία μακροοικονομία, σε καιρούς διεθνούς οικονομικής καθίζησης, είναι ακριβώς μηδέν (αντίθετα με τον ανόητο τον τζογαδόρο ο οποίος έχει κάποιες μικρές, έστω και απειροελάχιστες, πιθανότητες να ρεφάρει). Δεδομένου μάλιστα ότι αυτά τα νέα δάνεια, τις νέες επιμηκύνσεις, τα «κερδίζαμε» με προϋπόθεση την δραστική μείωση δαπανών και αύξηση φόρων (που βάθαιναν την Ύφεση), το στοίχημα ήταν χαμένο πριν καταγραφεί. Όταν ένα δημόσιο έχει πτωχεύσει, τα νέα δάνεια και οι επιμηκύνσεις απλά εγγυώνται (ιδίως όταν ακολουθούνται από αυστηρότητα/λιτότητα μεγατόνων) την ακόμα πιο εντυπωσιακή πτώχευση σε μια μελλοντική στιγμή όπου ο κοινωνικός και οικονομικός ιστός της χώρας θα είναι πολύ αδύνατος για να την σηκώσει.

Από τότε ο κ. Παπακωνσταντίνου απεβλήθη από την ελίτ της εξουσίας – αρχικά από τον κ. Βενιζέλο και κατόπιν ολοκληρωτικά μετά τις εκλογές του Μαϊου. Όμως το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου καλά κρατεί. Μάλιστα, ο πολιτικός που το στηλίτευε σήμερα είναι πρωθυπουργός της χώρας και το ενστερνίζεται τα μέγιστα. Γιατί τί άλλο θεμελιώνει την στρατηγική επιλογή του πρωθυπουργού, του κ. Σαμαρά, να ζητά επιμήκυνση δύο ετών σήμερα παρά το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου: ας κερδίσουμε άλλα δυο χρόνια κι έχει ο Θεός!

Ασέλγεια

Όποιος έχει επαφή με την πραγματικότητα στην Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Αυστρία και στην Φινλανδία (δηλαδή στις πλεονασματικές χώρες που θα αποφασίσουν την τύχη μας), γνωρίζει το μέγιστο κακό που έχει κάνει στην πατρίδα μας, και στην εικόνα της, το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου. Όταν ενέκριναν οι Βουλές τους ένα δάνειο 110 δις, οι πολίτες τους θεώρησαν το ποσό τεράστιο και αρκετό για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Όταν μετά από ενάμιση χρόνο ενέκριναν άλλα 130 δις, το έκαναν με δαγκωμένα τα χείλη. Το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου αμέλησε το απλό γεγονός ότι τόσο η «βοήθεια» των εταίρων όσο και τα μέτρα λιτότητας πρέπει από την πρώτη φορά να είναι έτσι δομημένα που να αρκούν. Η στρατηγική να πάρουμε ένα πακέτο τώρα και μετά, που θα πάει, θα μας δώσουν κι άλλα, θα μείνει στην ιστορία ως το λάθος ολκής το οποίο στέρησε το όνειρο από μια ολόκληρη γενιά. Αν τον Μάιο του 2010 η τότε κυβέρνηση είχε καθήκον να μην αποδεχθεί ένα πακέτο που δεν θα αρκούσε, τον Αύγουστο του 2012 δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να ακολουθούμε την ίδια στρατηγική, να πέφτουμε θύματα του ίδου Συνδρόμου. Αυτό που κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά τώρα, να συμμετέχει στα πυραμιδικά δάνεια υπέρ της ΕΚΤ ώστε να ζητά μια διετή επιμήκυνση (που η ίδια γνωρίζει ότι σε δύο χρόνια θα μεγαλώσει την μαύρη τρύπα που έχουμε σήμερα), αποτελεί ασέλγεια επί της αποδυναμωμένης, αποσαθρωμένης, απογοητευμένης ελληνικής κοινωνίας. Τόσο απλά.

Περιληπτικά

Η Κρίση της Ευρωζώνης οδήγησε τον μόνο σοβαρό ευρωζωνικό θεσμό που έχουμε, την ΕΚΤ, σε ένα προσβλητικά πυραμιδικό σχήμα χρηματοδότητης πτωχευμένων κρατών όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία κλπ. με στόχο την διατήρηση της πλάνης ότι τέτοια σχήματα μπορούν να διαιωνίζονται. Η πραγματικότητα είναι ότι, όπως όλες οι πυραμίδες, το σχήμα που επιβάλει η ΕΚΤ σε μια άβουλη ελληνική κυβέρνηση είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει. Γιατί συμμετέχει η ελληνική κυβέρνηση σε αυτήν την οφθαλμοφανή απάτη; Επειδή διακατέχεται από το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου (ας κερδίσουμε λίγο χρόνο μπας και, στο μεταξύ, «ρεφάρουμε»), αρνούμενη να μάθει το πολύ βασικό μάθημα της αριθμητικής και της ιστορίας ότι η επιμήκυνση μιας δημοσιονομικής πτώχευσης αποτελεί ασέλγεια πάνω σε εκείνους που θα κληθούν να καταβάλουν το κόστος της.
[1] Γιατί εγκληματικό το PSI; Επειδή είναι η πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας που ένα κράτος πτωχεύει (δηλαδή κουρεύει τα ομόλογά του) και, την ίδια στιγμή, καταφέρνει να αυξήσει το χρέος του! Θέλει όντως «ταλέντο» ένα τέτοιο «επίτευγμα».

του Γιάνη Βαρουφάκη

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.protagon.gr/