Για όσους έχουν συμμετάσχει σε δεκάδες κινητοποιήσεις κατά της εκχώρησης των δημοσίων δρόμων σε τράπεζες κι εργολάβους με συνέπεια την εγκατάσταση σε όλη τη χώρα σταθμών διοδίων, μετωπικών και πλευρικών που ξεζουμίζουν το πενιχρό εισόδημα όσων μετακινούνται, η κινητοποίηση στα διόδια του Μοσχοχωρίου της 31/7 των κατοίκων του Ριζόμυλου, Στεφανοβικείου και Βελεστίνου ήταν μια μεγαλειώδης κινητοποίηση της νεολαίας που είδε τρεις ανθρώπους της δικιάς της γενιάς να χάνονται στο δρόμο καρμανιόλα της Παλαιάς Εθνικής Οδού (ΠΕΟ) Βόλου-Λάρισας.
Λίγο νωρίτερα είχε τελεστεί τρισάγιο (είχαν κλείσει ήδη 9 μέρες) στο χώρο του τροχαίου ατυχήματος, μέσα σε μια συστάδα καλαμιών μεταξύ Ριζόμυλου και Στεφανοβικείου όπου τα συντρίμια της σφοδρής σύγκρουσης ανακατεύονταν με τα συντρίμια των ανθρώπινων υπάρξεων που άφησε πίσω του ένα θανατηφόρο τροχαίο από τα δεκάδες που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια κατά μήκος της ΠΕΟ. Ο δρόμος έκλεισε για όση ώρα γινόταν η θρησκευτική τελετουργία μέσα σε κλίμα συναισθηματικής φόρτισης. Πρόσωπα βουβά, χέρια σταυρωμένα, μάτια χαμηλωμένα, δάκρυα να τρέχουν χωρίς γογγυσμούς, να σκουπίζονται με όση ευλάβεια μπορεί να διατηρήσει κανείς μπροστά στην απώλεια της ζωής.
Αμέσως μετά δημιουργήθηκε το μεγαλύτερο κονβόι αυτοκινήτων προς τα διόδια Μοσχοχωρίου σε μια κινητοποίηση προγραμματισμένη από το Συντονιστικό των κατοίκων, ένα κονβόι χιλιομέτρων, που άνοιξε τα διόδια Μοσχοχωρίου για περισσότερο από μια ώρα.
Ένα πανό είχε μόνο τα ονόματα των χαμένων παιδιών, Ιωάννα, Κατερίνα, Φίλιππος. Ένα άλλο έγραφε Διόδια= Θάνατος, ενώ πολλοί κάτοικοι κρατούσαν αυτοσχέδιες μαύρες πένθιμες σημαίες.
Στην μεγαλύτερη κινητοποίηση που έχει γίνει σε τοπικό επίπεδο, παραβρέθηκαν τοπικοί παράγοντες και βουλευτές οι οποίοι δήλωσαν τα εκρηκτικά ζητήματα που έχουν προκύψει με την εγκατάσταση των διοδίων, την υπερφόρτωση του παλαιού εθνικού δικτύου, την εγκατάλειψη συντήρησης του.
Τα πυρά των κατοίκων αλλά και όσων έχουμε συμμετάσχει στο κίνημα κατά των διοδίων για σχεδόν δυο χρόνια με δεκάδες κινητοποιήσεις, τα δέχτηκε ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας. Όχι μόνο γιατί ως εκπρόσωπος της ΝΔ εισηγήθηκε το νομοσχέδιο παραχώρησης των εθνικών δρόμων στους εργολάβους-τραπεζίτες αλλά γιατί τώρα ως περιφερειάρχης, όπως δήλωσε, δεν έχει αρμοδιότητα να τα καταργήσει. Η μη αναγνώριση του κοινωνικού εγκλήματος που συντελείται δεν είναι άγνωστο σε εμάς. Κάπως έτσι ψηφίζονται διαρκώς τα μνημονιακά νομοσχέδια που στα λόγια σώζουν τη χώρα, στα έργα σώζουν τραπεζίτες, εργολάβους, βιομήχανους και στη πράξη στερούν το δικαίωμα στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτή είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η δεύτερη πλευρά που εξοργίζει είναι η πολιτική αμφισημία όσων κατέχουν την εξουσία. Η δήλωση του περιφερειάρχη να καταργηθούν τα διόδια του Μοσχοχωρίου επιτρέπει την ανάγνωση που γνωρίσαμε κατά τη περίοδο του κινήματος στο οποίο συμμετείχαμε. Να καταργηθεί ο σταθμός του Μοσχοχωρίου αλλά όχι τα διόδια σε όλη τη χώρα όπως επίσης και το επαίσχυντο καθεστώς των συμβάσεων παραχώρησης που συντηρούν υποτυπωδώς τά έργα γδέρνοτας κυριολεκτικά τους εργαζόμενους.
Ο “ακτιβιστής” δεξιός περιφερειάρχης ομολόγησε ότι δεν ψήφισε ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Δυστυχώς ο ίδιος δεν γνώριζε ότι οι σχετικές συμβάσεις παραχώρησης του 2007 ήταν ο προάγγελος της χρεοκοπίας της χώρας. Τα έργα στους εθνικούς δρόμους ήταν ενταγμένα στα διευρωπαϊκά δίκτυα και χρηματοδοτούνταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ το ελληνικό δημόσιο έπρεπε να καταβάλλει μόνο το 25% του κόστους, το οποίο απλώς …δεν υπήρχε.
Η μελλοντική προεξόφληση δυσθεώρητων εσόδων από διόδια βασίζονταν σε μια πρόβλεψη που αποδείχτηκε ανιστόρητη: ότι ο καπιταλισμός θα παρέμενε βιώσιμος. Κανείς δεν έλαβε υπόψη του τη κρίση των χρηματαγορών στην Ασία το 2007, θεωρώντας την ως μια επανάληψη του παρελθόντος. Δεν ήταν όμως έτσι. Οι συμβάσεις παραχώρησης είναι συνδεδεμένες με την προαναγγελθείσα χρεοκοπία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το χρηματοδοτικό σχήμα των έργων φόρτωσε τη κατασκευή των δρόμων στις πλάτες του εργαζόμενου λαού και ο παράγοντας τράπεζες…απλά βούλιαξε. Το κίνημα των διοδίων απονομιμοποίησε τις συμβάσεις παραχώρησης κι έθεσε το πολιτικό περιεχόμενο των συμβάσεων στα μάτια του λαού απονομιμοποιώντας και την ίδια την εξουσία. Ο αστικός τύπος της Αθήνας μας λοιδωρούσε ως “τζαμπατζήδες” αλλά με τραγικό τρόπο αποδείχτηκε ότι αυτοί ήταν οι μόνοι που θεωρούσαν την ανθρώπινη ζωή τζάμπα.
Ένα από τα συνθήματα που χρησιμοποιήσαμε στην εξέλιξη του κινήματος κατά των διοδίων, αναγνωρίζοντας τη πτυχή της χρεοκοπίας του συστήματος, ήταν “Όχι στις μπάρες που φράζουν τη ζωή μας” εξηγώντας πως ότι έχει συμβεί στους δρόμους θα συμβεί σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Δεν πέσαμε έξω.
Εξηγήσαμε ότι οι συμβάσεις παραχώρησεις αφήνουν όλο το εθνικό επαρχιακό δίκτυο ορφανό από πόρους, καθώς το παλιό ΤΕΟ απέδιδε σημαντικούς πόρους για την επισκευή και συντήρηση του παράπλευρου δικτύου. Οι συμβάσεις παραχώρησεις δεν δίνουν ούτε ένα λεπτό του ευρώ. Μονάχα χορηγίες στην αστυνομία, σε ποδοσφαιρικές ομάδες για να κρατιούνται τα στόματα κλειστά.
Δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά σε αυτό το θέμα, να εξευρευθούν πόροι για ένα γιγαντιαίο έργο όπως η βελτίωση της ΠΕΟ Βόλου-Λάρισας. Η πιο άμεση βελτίωση των όρων ζωής των κατοίκων αλλά και όλου του εργαζόμενου και άνεργου πληθυσμού είναι η πλήρης κατάργηση όλων των διοδίων και η επανεθνικοποίηση των δρόμων χωρίς καμιά αποζημίωση σε εργολάβους και τραπεζίτες. Αλλιώς ο αίμα θα συνεχίσει να ρέει ατελείωτο.
Ανασύροντας ένας σύντροφος και συναγωνιστής των διοδίων μια από τις πρώτες συνεντεύξεις που δώσαμε στις αρχές του 2010, όταν ξεκινάγαμε τον αγώνα κατά των διοδίων και των συμβάσεων παραχώρησης προειδοποιούσαμε:
“Το οικονομικό κόστος αποφεύγεται για πολλούς Βολιώτες, επιχειρώντας να κινηθούν από τις παράπλευρες οδούς της παλιάς εθνικής οδού. Εκεί υπάρχει αυξημένη κυκλοφορία σε μεγάλα οχήματα και από τύχη δεν έχουμε ακόμη θρηνήσει θύματα».
Από τότε μέχρι σήμερα ο κυκλοφοριακός όγκος έχει πολλαπλασιαστεί, η τύχη έχει εξαντληθεί προ πολλού και στη πραγματικότητα μιλάμε για το χρονικό ενός προαναγγελθένος θανάτου.
Το γεγονός ότι η σύσκεψη παραγόντων δεν γίνεται στα χωριά που θρηνούν τους νεκρούς τους, στο Βελεστίνο όπως είχε προταθεί αλλά στην έδρα της περιφέρειας στη Λάρισα, δείχνει από μόνο του ότι όσοι ασκούν την αστική εξουσία δεν θέλουν στα πόδια τους ενοχλητικούς κατοίκους, οργισμένους με τη πολιτική της συγκυβέρνησης και εξαγριωμένους για τη περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής.
Καμιά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να δείξει οποιοσδήποτε στη σύσκεψη παραγόντων που οργανώνει η περιφέρεια των υποκριτών.
Αντίθετα ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί με οργάνωση από τα κάτω μέσα απο τις συνελεύσεις των κατοίκων για να μπορέσουν να πάρουν τη τύχη της ζωής στα χέρια τους. Απαραίτητος όρος είναι να ανατραπεί η κυβέρνηση της εξαθλίωσης, των τραπεζιτών κι εργολάβων, οι άθλιοι βαστάζοι της που αδυνατούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, όσους βάζουν μπάρες στους δρόμους, στη δουλειά, στα νοσοκομεία, κόβουν το ρεύμα, το νερό και πουλάνε τους όρους της ύπαρξής μας.
Όπως είπε o πατέρας στη διαμαρτυρία, δείχνοντας τη φωτογραφία των παιδιών του απευθυνόμενος στον περιφερειάρχη: Τα παιδιά μου εμένα ποιος θα μου τα φέρει πίσω;
Το ερώτημα αποκτά ουσιαστική σημασία ζώντας μέσα σε ένα σύστημα που περιφρονεί την ίδια τη ζωή.
Στους παράπλευρους δρόμους υπάρχουν παράπλευρες απώλειες γιατί ο καπιταλισμός θεωρεί τη ζωή μας παράπλευρη δραστηριότητα για τα κέρδη του και την επιβίωσή του.
Γιάννης Χατζηγιάννης, μέλος του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://ergatis.wordpress.com/2014/08/02/%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B8%CE%AD%CE%BD/