Αξίζει ένα μικρό χρονικό με αφορμή την υπουργοποίηση του κ. Λοβέρδου, ο οποίος – μετά από ένα μικρό διάλλειμα που έκανε έξω από τις μνημονιακές κυβερνήσεις τις οποίες υπηρέτησε από καθέδρας αρκετά χρόνια – επανέρχεται στην ηγεσία του υπουργείου παιδείας για να συνεχίσει το καταστροφικό έργο του προκατόχου του.

Την εμπιστοσύνη των δανειστών την έχει κερδίσει με το σπαθί του άλλωστε, τόσο στο Υπουργείο Εργασίας σέρνοντας πρώτος το χορό των πολιτικών της ανεργίας το 2009, όσο και στο Υπουργείο Υγείας διαλύοντας κομμάτι – κομμάτι το ΕΣΥ.
Υπερασπίστηκε με θέρμη την απόβαση του ΔΝΤ στη χώρα, λέγοντας χαρακτηριστικά τον Απρίλιο του 2010 «Αν τους πετάξουμε έξω από τη χώρα, τότε η χώρα θα πτωχεύσει».
Πολέμησε με μένος τους δημοσίους υπαλλήλους χαρακτηρίζοντάς τους υπεύθυνους για την κατάσταση της χώρας δηλώνοντας συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 2011: «Ξέρω τον εχθρό μου… Το 1 εκατομμύριο υπάλληλοι που ταλαιπωρούν τα 10 εκατομμύρια με την βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Τα 10 εκατομμύρια πληρώνουν το 1 εκατομμύριο. Αυτό πρέπει να έχει εχθρούς..».
Την «πολιτική» του σταδιοδρομία όμως, σφράγισε η στιγμή της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών, έξι μέρες πριν από τις εκλογές του Μαΐου του 2012, δημοσιεύοντας φωτογραφίες τους και χαρακτηρίζοντάς τες «απασφαλισμένη υγειονομική βόμβα». Σε ένα ψηφοθηρικό κρεσέντο ρατσισμού, ο φερόμενος ως επίδοξος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δήλωσε οτι «είναι ανάγκη να απελαθούν οι ιερόδουλες φορείς του AIDS, προκειμένου να πάψουν να συνιστούν απειλή για την ελληνική οικογένεια».
Πέραν από τις ρατσιστικές θέσεις του απέναντι στους φορεις του aids, χάιδεψε με τη σειρά του – όντας εκτός κυβέρνησης – τα ναζιστικά αυτιά της Χρυσής Αυγής και επίσημα, δηλώνοντας το Φεβρουάριο του 2013 τα εξής: «Η Χρυσή Αυγή είναι αυθεντικό κίνημα», τη χαρακτήρισε «ελληνική Χεζμπολάχ» καθώς και ότι «κάνει ακτιβισμό πάνω σε μεγάλα προβλήματα».
Ας θυμίσουμε ακόμα, την υποστήριξη στο παρελθόν, της επαναφοράς της θανατικής καταδίκης σε κείμενό του στο οποίο ανέφερε: «Σε χώρες μάλιστα όπως η Ελλάδα, όπου η κατάσταση των φυλακών είναι δραματική και ο σωφρονισμός των κρατουμένων ανύπαρκτος, ο τιμωρητικός χαρακτήρας της ποινής αποτελεί δυστυχώς τον αποκλειστικό λόγο της ύπαρξής της»
Όπως και να χει από τα θρανία των κυβερνήσεων της κοινωνικής καταστροφής ο κ. Λοβέρδος αποφοίτησε με άριστα και δίκαια θεωρείτε ένας από τους καλύτερους μαθητές των μνημονιακών πολιτικών. Για τους πραγματικούς όμως μαθητές αλλά και εκπαιδευτικούς, προμηνύονται μέρες δύσκολες και ανηφορικές. Η ολοκλήρωση του έργου της διάλυσης της εκπαίδευσης θα υλοποιηθεί από τα σίγουρα χέρια ενός έμπειρου διαχειριστή έτοιμο να συγκρουστεί με όσους υπερασπίζονται το μέλλον των μαθητών και την αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών.

Γράφει η Κλειώ Ιωάννου

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.alfavita.gr/

Όλα δείχνουν ότι το τελειωτικό χτύπημα στη δημόσια παιδεία θα δοθεί με όπλο το εκπαιδευτικό κουπόνι (School voucher ) που συνδυάζεται με την ελεύθερη επιλογή σχολείου από τις οικογένειες των μαθητών. Στο τέλος του κειμένου θα σας πω μία ιστορία που θα μοιάζει με ιστορία συνωμοσίας .Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό από τη στιγμή που αναφέρεται σε συνωμότες .Για εκείνους που συνωμοτούν εις βάρος της δωρεάν και δημόσιας παιδείας της χώρας.

Τι είναι το εκπαιδευτικό κουπόνι (voucher)
Το εκπαιδευτικό κουπόνι θα δίνεται στους γονείς κάθε παιδιού και θα αντιστοιχεί στα έξοδα της φοίτησής του για ένα έτος .Οι γονείς θα αναζητούν το καλύτερο σχολείο για το παιδί τους σε μια μεγάλη βάση δεδομένων που θα περιέχει όλα τα στοιχεία των σχολείων της χώρας. Αν επιλέξουν ιδιωτικό σχολείο προφανώς θα πληρώνουν τη διαφορά .Στην αρχή κάθε εκπαιδευτικού έτους ο κάθε διευθυντής σχολείου θα πηγαίνει στην τράπεζα με τα κουπόνια που θα έχει καταφέρει να μαζέψει και θα τα εξαργυρώνει σε χρήματα. Με τα χρήματα αυτά θα πρέπει να καλύψει όλα τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου του (μισθοί εκπαιδευτικών , ρεύμα, νερό, τηλέφωνο ,κτιριακή συντήρηση ,πετρέλαιο , εξοπλισμός εποπτικών μέσων κ.α).Κοντολογίς το κάθε σχολείο θα έχει το δικό του budget (ανάλογα με τον αριθμό των εγγραφών ) και με αυτό θα πρέπει να καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα για ένα έτος, σα να ήταν μια αυτόνομη επιχείρηση.
Επειδή παρακάτω θα ακούσετε πράγματα εξωφρενικά που θα δυσκολεύεστε να πιστέψετε θέλω να σας πληροφορήσω ότι υπάρχει μεγάλη διεθνής εμπειρία και ότι όμοιες ή παρόμοιες πρακτικές έχουν ήδη εφαρμόσει αρκετές χώρες όπως η Αγγλία, οι Η.Π.Α., η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, η Σουηδία , η Δανία, η Ολλανδία κ.α. Επίσης αναρωτηθείτε πόσο δύσκολο ήταν πριν από 3-4 χρόνια να πιστέψετε κάποιες φωνές που μίλαγαν για αύξηση ωραρίου , για απολύσεις , για συγχώνευση σχολείων και για μείωση μισθών.

Θεωρία συνομωσίας ή πράξεις συνωμοτών
Ποιες είναι όμως οι αιτίες που η κυβέρνηση φαίνεται ότι μελετά πολύ σοβαρά την εφαρμογή του μοντέλου του εκπαιδευτικού κουπονιού ; Η απάντηση βρίσκεται στην παροιμία « με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια»: Από τη μία θα δώσει ένα νέο κτύπημα στο κοινωνικό κράτος ( συρρίκνωση δημόσιας παιδείας) και από την άλλη θα ευνοήσει τα ιδιωτικά συμφέροντα και τους αγαπημένους της «σχολάρχες»(δίνοντάς τους κρατική χρηματοδότηση αφού οι γονείς θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το voucher και στα ιδιωτικά σχολεία).
Α) ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Το κλειδί της όλης υπόθεσης είναι να μεταφέρει την ευθύνη για το ποια δημόσια σχολεία θα συνεχίσουν να υπάρχουν και ποια θα κλείσουν στους γονείς. Δίνοντας σε εκείνους το δικαίωμα επιλογής σχολείου ( χωρίς κανένα πλέον γεωγραφικό όριο που υπήρχε μέχρι σήμερα και που επέτρεπε στα παιδιά να φοιτούν μόνο σε σχολεία της περιοχής κατοικίας τους) ουσιαστικά θα τους βάζει να ψηφίζουν ποια σχολεία είναι καλά( πολλές επιλογές γονέων) και ποια είναι κακά .Φυσικά τα κακά σχολεία θα λειτουργούν με χαμηλό ετήσιο budget και τελικά θα κλείνουν αφού δεν θα έχουν αρκετούς πελάτες. Ουσιαστικός λοιπόν στόχος είναι το κάθε σχολείο να λειτουργεί σα μια αυτόνομη επιχείρηση που το μέλλον της θα κρίνεται από τις πωλήσεις της (εγγραφές μαθητών).Όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς που θα ανήκουν σε ένα σχολείο που θα αναγκαστεί να κλείσει λόγω χαμηλής ζήτησης από τους γονείς το υπουργείο έχει φροντίσει να πάρει τα μέτρα του. Μέχρι σήμερα αυτοί οι εκπαιδευτικοί χαρακτηρίζονταν « υπεράριθμοι» και το υπουργείο παιδείας ήταν υποχρεωμένο να τους διασφαλίσει νέο σχολείο για να εργαστούν και μάλιστα κατά προτεραιότητα σε σχέση με άλλες χαρακτηρισμένες ομάδες ( από μετάθεση , διάθεση ΠΥΣΔΕ-ΠΥΣΠΕ, κλπ).Από εδώ και στο εξής αυτοί οι εκπαιδευτικοί απλά θα απολύονται αφού το υπουργείο παιδείας έχει σκοπό να νομοθετήσει την υπαγωγή των οργανικών θέσεων κατευθείαν στα σχολεία .Ήδη έχει εξαγγείλει ότι μέχρι τις αρχές του Ιουλίου του 2014 θα δοθεί οργανική θέση σε συγκεκριμένο σχολείο ,και μάλιστα χωρίς περιορισμό ωρών, σε όλους τους εκπαιδευτικούς. Ας καταλάβουμε ότι αυτό είναι μόνο το «τυράκι της φάκας».
Βέβαια για να διευκολυνθεί η εφαρμογή του εκπαιδευτικού κουπονιού έχει γίνει μια απίστευτη προετοιμασία από πλευράς του υπουργείου παιδείας.(αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας, ατομική αξιολόγηση, σύστημα καταγραφής δεδομένων my school, σταθμισμένες εξετάσεις με τη χρήση τράπεζας θεμάτων).

Με τι κριτήρια θα επιλέγουν οι γονείς το σχολείο που επιθυμούν για τα παιδιά τους;
Με βάση και τη διεθνή εμπειρία οι γονείς θα έχουν πρόσβαση σε μια μεγάλη βάση δεδομένων (σε αρκετά κράτη έχει την ονομασία my school ) με όλα τα σχολεία της χώρας (δημόσια και ιδιωτικά)που θα περιέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζονται για να κάνουν τη σωστή επιλογή :
1)Στοιχεία για τους εκπαιδευτικούς κάθε σχολείου : Οι εκπαιδευτικοί θα έχουν μετρήσιμα προσόντα αφού θα έχουν περάσει από αξιολόγηση
2) Στοιχεία για τις επιδόσεις των μαθητών : Θα παρέχονται στατιστικά αποτελέσματα από τις επιδόσεις των μαθητών(leaguetables) και φυσικά επειδή πρέπει η κρίση των επιδόσεων να θεωρείται αντικειμενική και αξιόπιστη εδώ ¨κουμπώνει ¨η χρήση της τράπεζας θεμάτων .
3) Στοιχεία για την συνολική εικόνα του σχολείου ( εύρυθμη λειτουργία , εξεύρεση περισσότερων οικονομικών πόρων από χορηγούς και δημοτικούς φορείς , τα project , οι μειονότητες που φοιτούν στο σχολείο ,το συνολικό διαθέσιμο budget του σχολείου).Τα στοιχεία αυτά θα καταγράφονται κάθε έτος με τη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδος (ΑΕΕ).

Β)ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων ,εδώ και λίγο καιρό, ζητούν επιτακτικά από την κυβέρνηση κρατική χρηματοδότηση μέσω εκπαιδευτικών κουπονιών και φαίνεται ότι κατά πάσα πιθανότητα θα τη λάβουν. Το υπουργείο παιδείας λοιπόν θα δίνει στους γονείς το δικαίωμα να επιλέξουν ( με τη χρήση του voucher) και ιδιωτικό σχολείο για το παιδί τους αρκεί να καλύπτουν τη διαφορά στα έξοδα φοίτησης . Φυσικά δεν θα είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση θα προωθήσει κρατική χρηματοδότηση σε ιδιωτικά συμφέροντα (τρανό παράδειγμα οι τράπεζες).Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο θα σώσει οικονομικά πολλούς σχολάρχες που λόγω της κρίσης έχουν τεράστια οικονομικά αδιέξοδα αλλά θα χρησιμοποιήσει την μετατόπιση πολλών παιδιών από τα δημόσια στα ιδιωτικά σχολεία για να ελαττωθεί ο αριθμός των μαθητών που φοιτούν στα δημόσια σχολεία και έτσι αυτά να οδηγούνται στη συγχώνευση ή στο κλείσιμο.

Με ποιες μεθόδους όμως στρώθηκε το έδαφος για την επέλαση των «σχολαρχών»;
1)Η μελέτη του ΙΟΒΕ
Όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις προηγείται η λίπανση του εδάφους από μελέτες που αποδεικνύουν αυτό που συμφέρει τους ενδιαφερόμενους . Στα μέσα του Φλεβάρη του 2014 έλαβε χώρα το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Ποιό ήταν το βασικό θέμα του συνεδρίου ; Το εκπαιδευτικό κουπόνι. Ποιοί άλλοι παραβρέθηκαν εκτός από τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων ; Οι υπουργοί Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος και κ.Κεδίκογλου , ο υπουργός Ανάπτυξης κ.Χατζηδάκης και Γενικός Επιθεωρητής ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης κ. Ρακιντζής .
Το ΙΟΒΕ ( Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών ) είναι στην ουσία η «δεξαμενή σκέψης του ΣΕΒ (Σύλλογος Ελλήνων Βιομηχάνων)» .Μην ξεχνάμε ότι και ο κ. Στουρνάρας που φέρεται να είναι ο συντάκτης των Μνημονίων είχε μακρά θητεία στη θέση του Γενικού Διευθυντή του ΙΟΒΕ. Ποιά ήταν τα βασικά σημεία αυτής της έρευνας η οποία ,παρεμπιπτόντως αναφέρω, διαβάστηκε στο 1ο Συνέδριο Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων ;
α) Στις 29 χώρες του ΟΟΣΑ οι επιδόσεις των μαθητών των ιδιωτικών σχολείων είναι καλύτερες εκείνων των δημόσιων σχολείων και αυτό οφείλεται στην χρηματοδότηση των γονέων.
β) Σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ (2012) ανάμεσα σε 29 χώρες-μέλη του, μόνο στην Ελλάδα και σε άλλες 2 χώρες δεν παρέχεται καθόλου κρατική χρηματοδότηση στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Θέτει, λοιπόν , επιτακτικά το ζήτημα της χορήγησης δημόσιας χρηματοδότησης στα ιδιωτικά σχολεία, για να μπορούν να φοιτούν μαθητές από όλα τα οικονομικά στρώματα και όχι μόνο από τα υψηλότερα έτσι ώστε να πραγματώνεται πιο ουσιωδώς η ισότητα ευκαιριών.
γ) Ότι πρέπει οι μαθητές να έχουν τη δυνατότητα επιλογής σχολείου: είτε δημόσιου είτε ιδιωτικού, ώστε με αυτό τον τρόπο να βελτιώνεται το εκπαιδευτικό έργο των σχολείων.
2)Η ένταξη των ιδιωτικών εκπαιδευτικών στο υπουργείο εργασίας.
Με την ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια πλέον δεν υπάγονται στο υπουργείο παιδείας αλλά στο υπουργείο εργασίας .Πέραν από την άρση της εποπτείας του κράτους από τη λειτουργία των ιδιωτικών σχολείων οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί μετατρέπονται πλέον σε απλούς ιδιωτικούς υπαλλήλους. Έτσι ελευθερώνονται οι απολύσεις (θα ισχύει ότι αφορά τον ιδιωτικό τομέα) και καταργούνται όλες οι συμβάσεις εργασίας και αντικαθίστανται από ατομικές. Είναι εύκολα αντιληπτό ότι με την απειλή της απόλυσης οι εργοδότες θα μπορούν κάθε χρόνο να επιβάλουν νέες συμβάσεις με χειρότερους όρους εργασίας. Τι όμως εξυπηρετεί μια τέτοια ενέργεια;
Δίνει το δικαίωμα στους «σχολάρχες» να μειώσουν τα έξοδά τους ( απόλυση παλαιότερων εκπαιδευτικών και πρόσληψη νέων και φθηνότερων) .Προσωπική μου άποψη είναι ότι με αυτό τον τρόπο οι «σχολάρχες» μειώνοντας τα λειτουργικά τους έξοδα θα μπορούν να κάνουν καλύτερες τιμές στους γονείς ώστε το voucher να αρκεί και να μην απαιτείται από τους γονείς να καλύψουν καμία διαφορά από τη τσέπη τους. Έτσι με αυτό τον τρόπο οι εγγραφές των ιδιωτικών σχολείων θα εκτιναχθούν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός στο συνέδριο των Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων που αναφέρθηκε πιο πάνω τονίστηκαν και τα εξής : 5.000 τον χρόνο κοστίζει ένας μαθητής δημοσίου Γυμνασίου στο ελληνικό κράτος. 7000 ευρώ κατά μέσο όρο κοστίζει ο αντίστοιχος μαθητής του ιδιωτικού Γυμνασίου στους γονείς του .Είναι φανερό ότι η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη .Σκεφθείτε λοιπόν τους γονείς που θα έχουν ένα κουπόνι στα χέρια τους και θα μπορούν να επιλέξουν και δημόσιο και ιδιωτικό σχολείο .Τι λέτε ότι θα επέλεγαν;
3) Η υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και τα κοινωνικά στερεότυπα
Το υπουργείο παιδείας τα τελευταία χρόνια έχει φροντίσει να υποβαθμίσει τη δημόσια παιδεία , να αμαυρώσει την εικόνα των εκπαιδευτικών του δημοσίου και την εικόνα των δημόσιων σχολείων. Από την άλλη το υπουργείο ποντάρει στην αξιοποίηση των κοινωνικών στερεότυπων που επικρατούν : θεωρεί ότι τα μεσαία ή και κατώτερα στρώματα που ψάχνουν απελπισμένα να αναρριχηθούν ταξικά μέσω των παιδιών τους ,θα υποδεχτούν ως «μάννα εξ ουρανού» το εκπαιδευτικό κουπόνι που θα τους δίνει το δικαίωμα να γράψουν το παιδί τους σε ένα καλό σχολείο της επιλογής τους.

Οι ολέθριες συνέπειες του voucher στις χώρες που εφαρμόστηκε
1)Στις ΗΠΑ και στην Αγγλία αλλά και σε αρκετές άλλες χώρες που εφαρμόστηκε το voucher στην αρχή είχε θετική υποδοχή, κυρίως από τους γονείς χαμηλών και μεσαίων οικονομικών στρωμάτων που θεωρούσαν ότι το παιδί τους άξιζε ενός καλύτερου σχολείου .Οι στατιστικές όμως μελέτες έδειξαν ότι η αλλαγή σχολείου όχι μόνο δεν προκάλεσε βελτίωση της επίδοσης των παιδιών αλλά σε πολλές περιπτώσεις είχαμε και αισθητή πτώση .Οπότε ο αρχικός ενθουσιασμός των γονέων έχει πλέον μετατραπεί σε πονοκέφαλο.
2)Πάρα πολλά σχολεία που δεν είχαν αρκετή ζήτηση από τους γονείς έκλεισαν και οι εκπαιδευτικοί που εργάζονταν σε αυτά απολύθηκαν.
3)Τα σχολεία μετατράπηκαν σε ανταγωνιστικές επιχειρήσεις όπου έπρεπε να διασφαλίζουν τη φήμη τους για να συνεχίζουν να υπάρχουν αφήνοντας όμως στην άκρη τον ουσιώδη παιδαγωγικό τους ρόλο. Προετοίμαζαν τους μαθητές τους μόνο για τις εξετάσεις και έριχναν το βάρος σε μαθήματα που εξετάζονταν σε εθνικό επίπεδο (μαθηματικά ,γλώσσα) με αποτέλεσμα την πλημμελή εκπαίδευση τους σε όλα τα άλλα μαθήματα.
4)Στους εκπαιδευτικούς που έβλεπαν ότι το επαγγελματικό τους μέλλον εξαρτάται από το μέλλον της σχολικής μονάδας (φήμη, επιτυχίες, εγγραφές ) παρατηρήθηκε έξαρση του συνδρόμου της εργασιακής εξουθένωσης ( burn out syndrome),αφού υπερέβαλαν εαυτόν λόγω της ανασφάλειας και αναγκάζονταν να εργάζονται πολλές ώρες εκτός ωραρίου για να προετοιμάσουν τους μαθητές για εξετάσεις , μη παίρνοντας καμία ευχαρίστηση από την διδασκαλία τους.
5)Ενώ στην αρχή όπου εφαρμόστηκε το voucher κάλυπτε το σύνολο της φοίτησης από ένα σημείο και μετά άρχισαν να μπαίνουν επιπλέον χρεώσεις στους γονείς με νέα «εκπαιδευτικά προϊόντα» που προσέφερε το σχολείο στους μαθητές και που δεν είχαν συμπεριληφθεί στο αρχικό πακέτο.
6)Ενώ οι υποστηρικτές του voucher μιλούσαν για πραγμάτωση της ισότητας ευκαιριών στην πραγματικότητα είχαμε μεγάλη όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων στην εκπαίδευση. Δημιουργήθηκε η κατηγορία των ανεπιθύμητων μαθητών που κανένα σχολείο δεν τους ήθελε γιατί θα αμαύρωναν τη φήμη του. Αδύναμοι μαθητές , μαθητές με μαθησιακά προβλήματα , μαθητές με οικογενειακά προβλήματα , παιδιά μεταναστών , ζωηροί μαθητές , παιδιά που ανήκουν σε μειονότητες θεωρήθηκαν προβλήματα του σχολείου και οι διευθυντές φρόντιζαν να απαλλαγούν από αυτούς είτε ελέγχοντας τις εγγραφές τους είτε εκμεταλλευόμενοι τις διατάξεις που ευνοούσαν κάτι τέτοιο.

To voucher είναι όπλο στα χέρια του νεοφιλελευθερισμού
Βασικός υποστηρικτής του εκπαιδευτικού κουπονιού (School voucher ) ήταν ο οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν( θεμελιωτής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομίας ) που ισχυριζόταν ότι «το εκπαιδευτικό κουπόνι είναι ένα μέσο για να επιτευχθεί η μετάβαση από ένα κρατικό σύστημα σε ένα σύστημα της αγοράς». Η πρώτη που έτρεξε να εφαρμόσει το voucher στη χώρα της ήταν η Μάργκαρετ Θάτσερ (της Αγγλίας) που ως γνωστόν ήταν φανατική θαυμάστρια του νεοφιλελευθερισμού και πιστή φίλη του Φρίντμαν.
Το voucher στην ουσία μετατρέπει τον γονέα σε καταναλωτή και το σχολείο σε προϊόν. Η εκπαίδευση από κοινωνικό αγαθό που αφορά όλους μετατρέπεται σε ατομικό αγαθό . Το δημόσιο σχολείο όμως (όπως και όλα τα δημόσια αγαθά) ενισχύει το αίσθημα της λαϊκής ενότητας . Η συνέχειά του είναι συνυφασμένη με την ίδια την διατήρησης της δημοκρατίας.
Το voucher είναι πολύ επικίνδυνο εργαλείο γιατί είναι ύπουλο και ξεγελάει τους γονείς για τις πραγματικές του προθέσεις. Ο νεοφιλελευθερισμός τους κλείνει το μάτι και τους λέει : « πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας , το παιδί σας αξίζει ένα καλύτερο σχολείο και εσείς αξίζετε ένα καλύτερο μέλλον». Προσπαθεί να τους πείσει ότι όλα γίνονται για το καλό των παιδιών τους. Οι γονείς δύσκολα μπορούν να καταλάβουν ότι πίσω από όλα κρύβονται συμφέροντα που απλά χρειάζονται τη δική τους συναίνεση για να εξυπηρετηθούν .
Ο καπιταλισμός , με ακόμα άλλον έναν τρόπο, δείχνει το πιο τρομακτικό του πρόσωπο μέσα στα σχολεία που φοιτούν τα παιδιά μας. Στόχος του είναι να ενισχύσει τις ανισότητες ώστε η πλειονότητα των μαθητών να αποθαρρύνεται και να επιλέγει το δρόμο της κατάρτισης και της μαθητείας , αφού το σύστημα αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από χέρια και όχι από μυαλά. Είναι προφανές ότι η αντίσταση σε μια τέτοια επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και των συμφερόντων δεν μπορεί παρά να έχει πολιτική διάσταση.

Δημήτρης Τσιριγώτης

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.alfavita.gr/

Αγαπητοί μου μαθητές ,αγαπητά μου παιδιά, Σήμερα αναγκάστηκα σε παραίτηση, δεν το θέλησα.

Ξέρετε πως χρόνια τώρα μαζί σας έζησα όλες τις αγωνίες για να δημιουργήσουμε μαζί ένα σχολείο, που να είναι πρότυπο χαράς, δημιουργίας, έκφρασης. Ένα σχολείο που να αγαπάμε τόσο πολύ, όλοι μας.
Η πολιτεία δεν νοιάστηκε καμιά στιγμή, μας πέταξαν στην κυριολεξία μέσα στη Αμερικάνικη βάση και έπρεπε να επιβιώσουμε. Ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα κτίρια και τα αδέσποτα ζώα. Επιβιώσαμε και ανδρωθήκαμε. Φτιάξαμε με τη βοήθεια των τοπικών αρχών(Δήμο),ότι καλύτερο μπορούσαμε.
Το υπουργείο, μας έχει εγκαταλείψει χρόνια τώρα. Οι καθηγητές έρχονται σε δόσεις και ανάλογα με το πότε βολεύει τις πολιτικές τους, ο εξοπλισμός που έχουμε, αποκτήθηκε από λαχειοφόρους, δωρεές η από το Δήμο, γιατί κεντρικά δεν υπήρξε καμία μέριμνα. Η αγωνία μου κάθε χρόνο έφτανε στο απροχώρητο για το που θα στεγαστούν τα τμήματα, τι θα κάνω με τα κενά, πως θα καλύψουμε την ύλη στα πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα, πότε θα έλθουν οι μόνιμοι καθηγητές (γιατί στην αρχή ήταν με απόσπαση).
Θυμάμαι σαν τώρα, την πρώτη χρονιά που δίδασκα μαζί με τους 5 πρώτους συναδέλφους, όλα τα μαθήματα μέχρι τέλος Οκτώβρη(18 μαθητές). Φέτος κλείσαμε 10 χρόνια λειτουργίας, 10 χρόνια κομμάτια που θα ‘λεγε και ο Σαββόπουλος. Κι όμως το πάζλ συναρμολογήθηκε και ο πίνακας έγινε όμορφος, αποκλειστικός, και δεν θα τον αλλάζαμε για τίποτα στον κόσμο. Ξέρετε γιατί; Γιατί το σχολείο το φτιάξαμε εμείς, το βάψαμε, σκάψαμε τους κήπους του, διαμορφώσαμε σε αίθουσες τα κρατητήρια της βάσης, κρυώσαμε χωρίς ρεύμα και αγκαλιαστήκαμε κάτω από τις κουβέρτες όλοι μαζί, αλλά φτιάξαμε ένα μεγάλο σχολείο με 280 μαθητές .
Γιατί αναγκαστήκαμε παρέα να αναπληρώνουμε τα μαθήματα (τα παιδιά του λυκείου παρέδιδαν μαθήματα στα μικρότερα), δημιουργήσαμε εκδηλώσεις, νιώσαμε όλο τον κόσμο αδελφό μας, κάθε κατατρεγμένο, μυρίσαμε πολιτισμούς, ξεδιπλώσαμε όνειρα και πετύχαμε. Ναι πετύχαμε και θα το βροντοφωνάζουμε σε όλους εκείνους που νομίζουν πως το καλό σχολείο θέλει άψογα κτίρια και εγκαταστάσεις, πως θέλει εργαστήρια λουξ,. Όχι κοι, θα τους πούμε, θέλει ψυχή, αγάπη και μεράκι. Εμείς οι κατατρεγμένοι σας, πετύχαμε στις πανελλαδικές (το 80% των μαθητών που έδωσαν εξετάσεις πέτυχαν), πετύχαμε και στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, οι απόφοιτοι μαθητές μας δημιουργούν σε όλο τον κόσμο πια . (γεμίσαμε τα πανεπιστήμια Τεχνών της Ελλάδας και της Ευρώπης με μαθητές μας). Πετύχαμε γιατί αποσπάσαμε τα καλύτερα βραβεία του κόσμου (εκτός των πραγματικών βραβείων),τα λόγια των ανθρώπων που παρακολουθούν την πρόοδό μας και τα έργα μας .
Σήμερα το καλλιτεχνικό σχολείο Ηρακλείου είναι γνωστό σε όλη την Ευρώπη ως πρωτοποριακό σχολείο, έχουμε προσκλήσεις από τόσες χώρες για προγράμματα, έχουμε αξιολογηθεί γι αυτά με άριστα, αλλά προσέξτε, βαθμολογηθήκαμε από πανεπιστήμια, για το πολιτιστικό προϊόν που παράξαμε, δεν βαθμολογηθήκαμε ούτε για τους καθηγητές που δεν είχαμε ,ούτε για τις εγκαταστάσεις που δεν έχουμε. Γιατί το «προϊόν» τόσα χρόνια παράγεται από ανθρώπους –καθηγητές εμπνευσμένους, ακούραστους , που η πολιτεία τους καταδικάζει τις περισσότερες φορές με ωρομισθία, αλλά μαζί μ ε τους λίγους μόνιμους, δεν λυπούνται χρόνο για να έρθει το αποτέλεσμα. Αγαπητά μου παιδιά πόσα δεν θα θελα να σας πω σήμερα , αλλά με παίρνουν τα δάκρυα και πρέπει να είμαι δυνατή.
Ζητώ συγνώμη για όσες φορές σας στεναχώρησα, σας πίκρανα σας φώναξα(δεν ήταν λίγες ε;). Αγωνιούσα μην μου πάθετε κάτι, μην τραυματισθείτε, μην παρασυρθείτε, μην αγχωθείτε, μην κλάψετε, μην νιώσετε πόνο, μην νιώσετε δεύτερα, μην και δεν καταλάβετε κάτι στο μάθημα. Καμαρώνω για όλα σας, γιατί είσαστε ξεχωριστά, γίνεστε ξεχωριστά, μοναδικά άτομα. Μέρα με τη μέρα γινόσαστε άνθρωποι ολοκληρωμένοι , άνθρωποι που μπορώ να εμπιστευτώ ότι θα αλλάξετε τον κόσμο. Ξέρετε γιατί ,γιατί το μάθαμε από νωρίς , μάθαμε παρέα τι σημαίνει αγώνας για το αυτονόητο, δεν παραδώσαμε τα όπλα ούτε μια στιγμή. Αγωνιστήκαμε βγαίνοντας στους δρόμους ,παλεύοντας και διεκδικώντας τα δικαιώματά μας. Ξέρω πως αυτό είναι η παρακαταθήκη που μένει Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα καταχτιούνται. Γιατί παραιτήθηκα;
Προσπάθησα να το αποφύγω αλλά δεν ήταν εφικτό. Μου ζητήθηκε να συμμετάσχω σε μια διαδικασία (Αυτοαξιολόγηση τώρα αξιολόγηση λίγο αργότερα), που θα έπρεπε να βάλω βαθμό με κουτάκια στα κτίρια, στους καθηγητές και σε τόσα άλλα για τα οποία η πολιτεία είναι υπεύθυνη. Μετέθεσαν την ευθύνη τους σε μας, γιατί έπρεπε να βρουν ποσοστό σχολείων που θα κλείσει και ποσοστό καθηγητών που θα απολυθούν. Νομίζω πως με ξέρετε, δεν ήταν δυνατόν να το πράξω. Όλο το χρόνο σας μιλούσα για φωτισμένους εκπαιδευτικούς(Δημήτρη Γληνό, Ρόζα Ιμβριώτη στο πρότζεκτ β λυκείου),πως θα μπορούσα τώρα να βάλω υπογραφή για ανθρώπινο αίμα.
Μην μου πείτε πως υπερβάλλω, όταν μετά από 100 χρόνια απολύθηκαν στην Ελλάδα δημόσιοι υπάλληλοι και αυτοί ήταν συνάδελφοι καθηγητές; Μαζί τους ήμουν 4 χρόνια στα επαγγελματικά λύκεια. Τι αξία έχει η παραίτησή μου μπροστά σε αυτό το γεγονός; Πως μπορώ να αντικρίζω τον ευτελισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας καθημερινά, με τόσους άνεργους γύρω μας; Πως γίνεται λοιπόν να μου ζητούν να βάλω υπογραφή σε τέτοια μέτρα; ΟΧΙ, Δεν θα είμαι εκείνη που θα βάψω τα χέρια μου με ανθρώπινο αίμα. Δεν είναι τυχαίο βέβαια πως παραιτήθηκε και ο κος Λιναρδάκης από το Μουσικό . Μόνο οι δυό μας ξέρουμε τι βιώσαμε όλα τούτα τα χρόνια, εκείνος 14, εγώ 11, γιατί εμείς πονέσαμε πολύ για να δούμε να γίνονται σχολεία από το μηδέν.
Σήμερα θα βγουν και θα πουν διάφορα, κυρίως οι μεγάλοι και οι εκτός σχολείου, όλοι εκείνοι που δεν ξέρουν, εσείς όμως γνωρίζετε. Παραιτήθηκα παραμονές των γιορτών του Πάσχα, επίτηδες, γιατί το σχολειό θα ‘κλεινε και θα γινόταν αθόρυβα. Γιατί η πράξη είναι η ύστατη στιγμή της θεωρίας. Σας ευχαριστώ πολύ που υπήρξατε μαθητές μου, που με κάνατε σοφότερη, όπως και όλες τις προηγούμενες γενιές, σε όλα τα σχολεία που δίδαξα. Πάνω απ’ όλα είμαι εκπαιδευτικός και όχι δημόσιος υπάλληλος. Πάνω απ’ όλα υπερασπίζομαι το Σύνταγμα της Ελλάδας και το Δημόσιο σχολείο. Μαζί σας, ξέρω, θα αγωνιστώ για όλα τούτα. Μαζί θα ανταμώσουμε στους δρόμους, για το σχολείο που ονειρευόμαστε, για το Καλλιτεχνικό σχολείο, για το σχολείο μας. Μέσα από άλλα μετερίζια, θα βρίσκομαι συνέχεια μαζί σας. Ν’ αγαπάτε το σχολειό μας και να διαβάζετε, συνέχεια να διαβάζετε, η γνώση είναι αυτό που τους πονά. Καλή πρόοδο.
Σας αφιερώνω τους στίχους του Κωστή Παλαμά
Πολεμάς να στυλώσεις, κυβερνήτη, με τα καράβια και με τα φουσάτα της Πολιτείας το σαλεμένο σπίτι.
Του κάκου ιδρώνεις, έμπα σ’ άλλη στράτα, τον νου μας πρώτα στύλωσε και χτίσε, και πρώτ’ απ’ όλα αλφαβητάρι κράτα.
Δάσκαλος γίνε, αλήθεια, αν ήρωας είσαι.

Με παντοτινή αγάπη Μαρία Καλουδιώτη

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: ΣΕΛΙΔΑ FACEBOOK του Καλλιτεχνικού Σχολείου Γέρακα

Την παραίτησή της υπέβαλλε άλλη μία εκπαιδευτικός, προϊσταμένη στο 2ο Νηπιαγωγείο Διονύσου και μέλος του ΔΣ του συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ ΑΝ Αττικής «Ο Σωκράτης», Βάσω Παπαϊωάννου εκφράζοντας την αντίθεσή της στη συγκρότηση των ομάδων εργασίας, για να εφαρμοστεί η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας.

 

Διαβάστε όλη τη δήλωση παραίτησης παρακάτω:

ΔΙΟΝΥΣΟΣ 7/4/2014

“Υποβάλω την παραίτησή μου, γιατί μου ζητάτε να αναθέσω υποχρεωτικά στις συναδέλφισσές μου να συγκροτήσουμε τις ομάδες εργασίας για να εφαρμόσουμε την αξιολόγηση της σχολικής μας μονάδας, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με την απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων μου και του σωματείου μου που είμαι και μέλος του  ΔΣ , αλλά και με τη συνείδησή μου ως παιδαγωγός και ως εργαζόμενη που επί 28 ½  χρόνια υπηρετώ συνειδητά την εκπαίδευση  και καθημερινά αγωνίζομαι για ένα καλύτερο νηπιαγωγείο.

Εμείς οι Νηπιαγωγοί είμαστε ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές εργαζόμαστε κάτω από δύσκολες συνθήκες χωρίς υλικοτεχνική υποδομή σε ακατάλληλα κτήρια κάνοντας χρέη καθαρίστριας ,τηλεφωνήτριας, τραπεζοκόμου ,κλπ δίνουμε καθημερινά την ψυχή μας για να υπηρετήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε το Δημόσιο σχολείο και  αξιολογούμαστε καθημερινά από γονείς και μαθητές.

Αλλά και ως προϊσταμένες μπαίνοντας καθημερινά σε τάξη εκτελούμε τα διοικητικά μας καθήκοντα δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες αντί ενός πενιχρού επιδόματος .                           Σε αυτή  την καθημερινότητα μας για να την φέρουμε σε πέρας έχουμε την στήριξη των συναδέλφων και  σήμερα μου ζητάτε να υλοποιήσω την αυτοαξιολόγηση  και αύριο την αξιολόγηση τους και να υπογράψω την απόλυση τους. Να χαλάσω το κλίμα την συνεργατικότητας ,της αλληλεγγύης που μέσα σ’ αυτό το κλίμα και με μεράκι  διαμορφώσαμε  σχολεία από το μηδέν.

Είμαι βαθιά πεπεισμένη ότι η αυτοαξιολογηση της σχολικής μονάδας και αργότερα της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού δεν έρχεται να διαμορφώσει ένα καλύτερο σχολείο αλλά θα αποβεί ταφόπλακα του Δημόσιου χαρακτήρα του με την υποχρηματαδότηση, την κατηγοριοποίηση, την υποβάθμιση του μορφωτικού του επιπέδου, στηριζόμενο  στις τσέπες των γονιών και των χορηγών. Ακόμη θα οδηγήσει στο παραπέρα χτύπημα των εργασιακών οικονομικών δικαιωμάτων και στην απόλυση χιλιάδων εκπαιδευτικών.

Όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν στη εκπαίδευση υπερασπίστηκα και από τη θέση μέλους του ΔΣ του Συλλόγου μου τα συμφέροντα των συναδέλφων και των μαθητών μου με συνέπεια. Σήμερα μου ζητάτε αυτό τον αγώνα να τον αυτοαναιρέσω που για μένα είναι στάση ζωής.

Αλλά και ως  παιδαγωγός θέλω να έχω το δικαίωμα να κοιτάζω τους μαθητές μου  και τους γονείς τους στα μάτια  υπερασπιζόμενη  μέχρι τέλους το δικαίωμά τους στη μόρφωση μέσα σε ένα δημόσιο σχολείο δωρεάν για όλα τα παιδιά.

Με βάση τα παραπάνω, δηλώνω ότι δε θέλω να παραμείνω στη θέση της προϊσταμένης , θα συνεχίσω να υπηρετώ την εκπαίδευση ως απλή νηπιαγωγός.

Συντάσσομαι με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα για την ανατροπή.

ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΒΑΣΩ

ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΗ ΣΤΟ 2Ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ Δ.Σ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε ΑΝ. ΑΤΤΙΚΗΣ

“Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ”

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.alfavita.gr/

«Ας είμαστε προετοιμασμένοι για τέτοιες εκρήξεις στο σχολικό περιβάλλον στο άμεσο μέλλον», δηλώνει ο επίκουρος καθηγητής Παιδαγωγικών του Ιονίου Πανεπιστήμιου και τέως πάρεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, Κώστας Αγγελάκος, σχετικά με το περαστικό βίας που σημειώθηκε σε σχολείο της Άρτας, όπου εκπαιδευτικός προέτρεψε τους μαθητές να χαστουκίσουν συμμαθητή τους. «Γι’ αυτό, ας ληφθεί υπόψη ως καμπανάκι κινδύνου», υπογραμμίζει, καθώς το σχολείο σήμερα, εν μέσω της κρίσης, είναι «ένα σχολείο υπό αφόρητη πίεση» και στο μέλλον «δεν θα είναι τόσο μεμονωμένα τα περιστατικά»

«Θα έχουμε φαινόμενα τυφλής βίας ή ακραίων συμπεριφορών, αν δεν υπάρξει μια συνολική προσπάθεια», τόσο «από την εκπαιδευτική κοινότητα» όσο και από «το υπουργείο Παιδείας», το οποίο δεν γίνεται «να τα βλέπει εκ των υστέρων» αλλά πρέπει «να ενισχύσει τους θεσμούς της ψυχολογικής και παιδαγωγικής υποστήριξης της σχολικής μονάδας», τονίζει ο Κώστας Αγγελάκος.

Με την κρίση, «τέτοια φαινόμενα θα μας απασχολήσουν πολύ περισσότερο», προειδοποιεί ο επίκουρος καθηγητής Παιδαγωγικών του Ιονίου Πανεπιστημίου.

Η κρίση φέρνει συγκρουσιακό κλίμα στα σχολεία

«Το κλίμα στα σχολεία σήμερα, λόγω της επαγγελματικής ανασφάλειας και της γενικότερης οικονομικής κρίσης, είναι ιδιαίτερα συγκρουσιακό», αναφέρει ο Κ. Αγγελάκος, καθώς «και στους συλλόγους διδασκόντων το κλίμα είναι τεταμένο αλλά και η σχέση τους ευρύτερα με το περιβάλλον των γονέων, των σχολικών συμβούλων και συνεργατών είναι στα όρια της».

Οι λόγοι αυτού του συγκρουσιακού κλίματος είναι προφανείς: «Όταν κάποιος έχει οικονομικές δυσκολίες, όταν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της οργανικής του θέσης, όταν δεν ξέρει τι θα γίνει με την επαγγελματική του πορεία, αυτό είναι ζήτημα», παρατηρεί ο καθηγητής Παιδαγωγικών. «Αυτό αφορά και τις οικογένειες αντίστοιχα. Οι γονείς είναι πιο πιεστικοί, γιατί έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα, ενώ τα παιδιά, που βλέπουν τις δυσκολίες στο σπίτι, στο σχολείο παρουσιάζουν ορισμένες φορές μια συμπεριφορά αρκετά ιδιότυπη, καθώς στενοχωριούνται και μερικά δεν τρώνε σωστά. Αντιμετωπίζουν προβλήματα βιολογικής αλλά κυρίως ψυχολογικής πίεσης», αναφέρει.

Λύση η πρόληψη

Από την άλλη, «δεν μπορεί η σχολική μονάδα να είναι μόνη της με έναν διευθυντή. Εάν το σχολείο είναι εγκαταλελειμμένο και τοποθετούμε μόνον έναν εκπαιδευτικό – αν τον τοποθετήσουμε- δεν λύνεται το πρόβλημα», επισημαίνει.

Όπως εξηγεί, πρόκειται για «σύνθετο φαινόμενο που αφορά τη συνολική λειτουργία του σχολείου». Διότι, όπως προσθέτει, «δεν μπορούμε να τα αφήνουμε όλα στη λογική οποιουδήποτε τυχαίου δασκάλου μπορεί να μπει σε μία τάξη, δεν θα πρέπει να το δούμε ως μια μεμονωμένη περίπτωση».

Το περιστατικό κακοποίησης που σημειώθηκε στην Άρτα «θα έπρεπε να προληφθεί», υπογραμμίζει ο επίκουρος καθηγητής Παιδαγωγικών του Ιονίου Πανεπιστημίου. «Δηλαδή, δεν μπορεί το σχολείο να μην διαθέτει έναν ειδικό, ο οποίος θα παρακολουθεί τις δυσκολίες που έχουν οι δάσκαλοι με τα παιδιά, τις ιδιαιτερότητες του κάθε μαθητή και τη βοήθεια που χρειάζεται καθώς και το πώς λειτουργεί ένας δάσκαλος – θέματα που θα συζητά με τη διεύθυνση του σχολείου», προσθέτει.

Από εδώ και πέρα είναι θέμα πρόληψης, σημειώνει. Αλλιώς «πού θα φτάσουμε; Θα φτάσουμε σε ένα σχολείο, στο οποίο όταν ξεσπούν τέτοια εκρηκτικά γεγονότα, θα ερχόμαστε εκ των υστέρων και θα απορούμε;», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Επίσης τονίζει ότι δεν αρκεί η υπάρχουσα επιμόρφωση των δασκάλων, οι οποίοι «έχουν σπουδάσει και έχουν κάνει παιδαγωγικά και μαθήματα ψυχολογίας, αλλά αυτά σε θεωρητικό επίπεδο. Εδώ φαίνεται και η ελλειμματική βασική τους κατάρτιση στο Πανεπιστήμιο, δηλαδή μια κατάρτιση που στηρίζεται κυρίως στο διάβασμα βιβλιών και τις εξετάσεις».

Για να γίνουν οι απόφοιτοι Παιδαγωγικών δάσκαλοι θα πρέπει πρώτα, όπως γίνεται σε σκανδιναβικές αλλά και ευρωπαϊκές ώρες, «για δύο χρόνια μετά το πτυχίο να μπαίνουν σε ένα πλαίσιο παιδαγωγικής κατάρτισης και επιμόρφωσης, όπου παρακολουθούνται όλες τους οι συμπεριφορές και αντιδράσεις. Έτσι θα αποφεύγονται τέτοια περιστατικά», επισημαίνει ο Κώστας Αγγελάκος.

«Από την άλλη, θα πρέπει και το σχολείο να έχει και το ίδιο μια υπηρεσία ψυχολογικής στήριξης. Την τελευταία δεκαετία είχαν δημιουργηθεί ψυχολογικοί σταθμοί νέων, αλλά θα έλεγα ότι το σχολείο χρειάζεται, όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, ψυχολογική στήριξη όλων. Γιατί στην εποχή που ζούμε χρειάζονται ψυχολογική στήριξη όλοι οι παράγοντες της σχολικής ζωής, γονείς, παιδιά και εκπαιδευτικοί», τονίζει.

Το ψυχολογικό και κοινωνικό τραύμα

Ερωτηθείς τι πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί που δέχεται μια τέτοια κακοποίηση, όπως το να το χαστουκίζουν οι συμμαθητές του, ο Κ. Αγγελάκος απαντά πως «υπάρχει μια διπλή διάσταση».

Ειδικότερα, «για το παιδί που δέχεται αυτή την πράξη, είναι τραυματικό με την έννοια ότι δημιουργείται εικόνα κοινωνικού στιγματισμού. Διότι, δεν το τιμωρεί μόνο ο δάσκαλος πλέον, αλλά μια κοινωνία ανηλίκων, που για τα παιδιά είναι σημαντική. Είναι οι συμμαθητές του, οι φίλοι του και τα παιδιά με τα οποία καθημερινά συναναστρέφεται». Δημιουργεί λοιπόν «ένα φοβερό στίγμα και ψυχολογικό πέρα από το σωματικό –που και αυτό είναι φοβερό- αλλά και κοινωνικό, καθώς προκαλεί ζητήματα στην κοινωνική του παρουσία στο μέλλον».

«Όμως δημιουργεί ζητήματα και στα παιδιά που αναγκάζονται να κάνουν μια τέτοιου είδους πράξη», τονίζει ο καθηγητής Παιδαγωγικών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Πιο συγκεκριμένα, «δημιουργείται μια αίσθηση ότι ο μαθητής γίνεται τιμωρός του ίδιου του συμμαθητή του, άρα αποκτά μια θέση εξουσίας που από τη θέση του και τον ρόλο του, δεν του ανήκει. Έτσι, ουσιαστικά υποκαθιστά τον δάσκαλο και το σχολείο. Υποκαθιστά δηλαδή την εξουσία την εκπαιδευτική και την κρατική. Και αυτό οδηγεί ουσιαστικά σε μια μορφή αυτοδικίας».

Τέλος, ο Κώστας Αγγελάκος θυμίζει «το πείραμα του Μίγλκραμ στην Αμερική, όπου υπό την εποπτεία κάποιας αυθεντίας και με την εντολή αυτής, κάποιοι άνθρωποι, επειδή τους το είπαν, οδηγήθηκαν στο να διοχετεύουν ηλεκτρικό ρεύμα σε άλλους ανθρώπους και να τους οδηγούν στην εξόντωση».

«Πολύ εύκολα», λέει ο Κ. Αγγελάκος «υπό την επιβολή και υπό την επίνευση μιας αυθεντίας, είτε παιδαγωγικής, είτε κρατικής είτε οποιασδήποτε άλλης, ο άνθρωπος μπορεί να ξυπνήσει μέσα του το κτήνος της απανθρωπιάς».

Της Κατρίν Αλαμάνου

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://tvxs.gr/

Ανάλυση του νέου νόμου, σχολιασμός και αντιπροτάσεις
για ένα Λύκειο με πνεύμα διαφορετικό από εκείνο
που προκάλεσε την υποβάθμιση της εκπαίδευσης την τελευταία εικοσαετία

 

Το βάρος της ιστορικότητας

Το ζήτημα της λειτουργίας του Λυκείου και της πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση αποτελεί σημαντική παράμετρο της εκπαιδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα γιατί επηρεάζει άμεσα τόσο την εκπαιδευτική διαδικασία όσο και την ευρύτερη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας. Η δομή και το περιεχόμενο της λυκειακής βαθμίδας καθώς και η επιλογή ή αλλαγή του τρόπου πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση συνδέεται άμεσα με συγκεκριμένες ιδεολογικές θέσεις για τον ρόλο της εκπαίδευσης ως υποσυστήματος του ευρύτερου κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Η διαδικασία αυτή αντιμετωπίστηκε ιστορικά λιγότερο ως παιδαγωγικό ζήτημα που θα αποτύπωνε την ποιότητα της λειτουργίας των χαμηλότερων βαθμίδων της εκπαίδευσης και περισσότερο ως κοινωνικοπολιτικό ζήτημα με την επιλεκτική λειτουργία των εξετάσεων (numerus clausus) να ανάγεται σε κυρίαρχο στοιχείο συνοδευόμενο από τις αρχές νομιμοποίησής του («ισότητα ευκαιριών», «αξιοκρατία»).

Η πραγματικότητα αυτή συνδέθηκε από τη μια πλευρά με την ανάγκη των ατόμων για επαγγελματική και κατ’ επέκταση κοινωνική άνοδο η οποία ήταν δυνατό να επιτευχθεί μέσω της εισαγωγής και ολοκλήρωσης των σπουδών στην ανώτατη εκπαίδευση. Από την άλλη ενισχυόταν και από την κυρίαρχη πολιτική θέση (που διατυπώθηκε ρητά στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 19641) ότι το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης του ανθρώπινου δυναμικού αλλά και το ερευνητικό έργο στην ανώτατη εκπαίδευση θα αποτελούσαν σημαντικούς μοχλούς οικονομικής ανάπτυξης της χώρας.

Σε αυτή την ιστορική πορεία ακολουθήθηκαν, όπως σε πολλά εκπαιδευτικά συστήματα, δύο δρόμοι. Μέχρι τη δεκαετία του ’70 υπήρχαν συνεχείς ενδιάμεσες και εσωτερικές εξεταστικές διαδικασίες (προαγωγικές, απολυτήριες, μεταξύ Δημοτικού και Γυμνασίου κτλ.) που σε συνδυασμό με τις εξετάσεις εισαγωγής στα Α.Ε.Ι. λειτουργούσαν ως «φίλτρα» περιορισμού του αριθμού αποφοίτων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’90 (με την παράλληλη αύξηση των τμημάτων και σχολών στα Α.Ε.Ι.) τα «φίλτρα» αυτά σταδιακά αφαιρούνται οπότε επιλέγεται ο δρόμος της αναγόρευσης των τελικών εξετάσεων για τα Α.Ε.Ι. στο κύριο πεδίο επιλογής, όχι μόνο των μελλοντικών φοιτητών αλλά και των κατόχων απολυτηρίου της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Την ίδια περίοδο το παράλληλο εκπαιδευτικό δίκτυο της τεχνικής εκπαίδευσης ουσιαστικά περιθωριοποιείται, αφού τόσο το μαθητικό δυναμικό εγκλωβίζεται στον «μονόδρομο» των εξετάσεων για τα Α.Ε.Ι. μέσω των Γενικών Λυκείων όσο και οι κυβερνητικές επιλογές λειτουργούν υπονομευτικά, για οικονομικούς και ιδεολογικούς λόγους, σε κάθε προσπάθεια αναβάθμισης της τεχνικής εκπαίδευσης (χαρακτηριστικό, το παράδειγμα του Πολυκλαδικού Λυκείου).

Η μυθοποίηση του «εθνικού διαλόγου»

Η πενταετία 2008-12 θα αποτελέσει την πιο μακρά περίοδο «διαλόγου» για το θέμα του Λυκείου και της πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση. Ενώ τα ερευνητικά δεδομένα και οι επιστημονικές μελέτες για τα ζητήματα αυτά είναι πολλές και πολύ ουσιαστικές, οι πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν («αξιοποιώντας» τον τρόπο συγκρότησής του) το Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας (Σ.Π.ΔΕ.) του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (Ε.ΣΥ.Π.), όχι ως επιστημονικό φορέα σύνθεσης μιας συγκροτημένης πρότασης για τη συνολική αναβάθμιση του Λυκείου αλλά ως μηχανισμό νομιμοποίησης ειλημμένων αποφάσεων.

Πιο συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της θητείας του Α. Σπηλιωτόπουλου «επιτυγχάνεται» μια τεχνητή πολιτική συναίνεση για τα θέματα του Λυκείου και της πρόσβασης στα Α.Ε.Ι. (με τη συμβολή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. διά της εκπροσώπου του Α. Διαμαντοπούλου και του ΛΑΟ.Σ. διά του εκπροσώπου του Α. Γεωργιάδη) η οποία, χωρίς εξήγηση, δεν μετουσιώνεται σε νομοθετική πρόταση για την εφαρμογή της. Το Σ.Π.ΔΕ. υποβάλλει τις προτάσεις του στη νέα πολιτική ηγεσία που ανέλαβε μετά τις βουλευτικές εκλογές. Οι προτάσεις αυτές στο α΄ μέρος αναφέρονται πολύ γενικά σε χαρακτηριστικά των αναλυτικών προγραμμάτων, του διδακτικού υλικού, της επιμόρφωσης κτλ., τα οποία επαναλαμβάνουν παιδαγωγικές κοινοτοπίες και αυτονόητα με τα οποία ο καθένας θα μπορούσε να συμφωνήσει. Στο β΄ μέρος των προτάσεων για το σύστημα πρόσβασης επαναβεβαιώνονται γνωστές θέσεις: ανάγκη αποδέσμευσης του Λυκείου από τις εισαγωγικές εξετάσεις για τα πανεπιστήμια, δραστικός περιορισμός της διδασκόμενης και εξεταζόμενης ύλης στο Λύκειο, περιορισμός του αριθμού των εξεταζόμενων μαθημάτων για την εισαγωγή στα Α.Ε.Ι. κ.ά. χωρίς να υπάρχει συγκροτημένη και αναλυτική πρόταση για το ζήτημα αυτό. Σε αυτές τις προτάσεις εμφανίζεται για πρώτη φορά η θέση για «ειδικό κρατικό εξεταστικό φορέα (“Εθνικό Κέντρο Αξιολόγησης”), που θα συγκροτήσει Τράπεζα Θεμάτων, συνεχώς τροφοδοτούμενη και ανανεούμενη». Την πρόταση αυτή (αποτελεί ιδέα του τότε προέδρου του Σ.Π.ΔΕ. Γ. Μπαμπινιώτη) κανένας εκπαιδευτικός φορέας δεν την είχε υποβάλει, ενώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη γραπτή τοποθέτησή του δηλώνει την αντίθεσή του εμμένοντας στη θέση ότι «οι εξετάσεις διεξάγονται κεντρικά και με διαδικασίες αντίστοιχες των σημερινών ώστε να διασφαλίζεται το αδιάβλητο».

Η επόμενη υπουργός (Α. Διαμαντοπούλου) θα αποστασιοποιηθεί από τις προτάσεις αυτές και από το Σ.Π.ΔΕ. και θα συγκροτήσει ειδική ομάδα εργασίας στο Υπουργείο Παιδείας η οποία παράλληλα με τη λειτουργία ομάδων για τα αναλυτικά προγράμματα θα διαμορφώσει μια εντελώς διαφορετική πρόταση επηρεασμένη μεταξύ άλλων και από το πρόγραμμα του International Baccalaureate (IB). Η διαφορετική αυτή πρόταση2 υπονομεύτηκε «εκ των έσω» από το Υπουργείο Παιδείας μέσω της διαρροής στον Τύπο και της πρόκλησης ποικίλων αντιδράσεων από εκπαιδευτικές συντεχνίες, τα μαθήματα ή ο ρόλος των οποίων περιορίζονταν αισθητά. Η τότε υπουργός παρά τη δημόσια δέσμευσή της [σε εκδήλωση-παρουσίαση του ειδικού τόμου της Π.Ο.Σ.Δ.Ε.Π. για το Λύκειο και το σύστημα πρόσβασης (2010)] σε σύντομο χρονικό διάστημα «εξαφανίζει» τις προτάσεις αυτές και παρουσιάζει, μετά από σιωπή μηνών, νέες προτάσεις που ουσιαστικά παραπέμπουν στις παλιότερες προτάσεις του Σ.Π.ΔΕ. (με την προσθήκη της αναλυτικής πρότασης για το Τεχνολογικό Λύκειο) επαναφέροντας τις διακηρύξεις για πολιτική συναίνεση. Εισάγει τις προτάσεις αυτές (2011) για συζήτηση στο Σ.Π.ΔΕ. (με νέα σύνθεση), οι οποίες δέχονται αυστηρή κριτική από τους εκπαιδευτικούς φορείς, εκτός από τις βασικές πλευρές για το Τεχνολογικό Λύκειο. Τους επόμενους μήνες η υπουργός δεν αναλαμβάνει καμία νομοθετική πρωτοβουλία, παρότι έχει έτοιμο το σχετικό νομοσχέδιο, για το ζήτημα του Λυκείου και της πρόσβασης, το αφήνει στα χέρια του επόμενου υπουργού Παιδείας της κυβέρνησης Παπαδήμου (είναι ο Γ. Μπαμπινιώτης, πρώην πρόεδρος του Σ.Π.ΔΕ.), ο οποίος θα συνεχίσει τη λογική της «πολιτικής συναίνεσης» συνδέοντας περισσότερο το υπό διαμόρφωση νομοσχέδιο με τις παλιότερες προτάσεις του Σ.Π.ΔΕ. (2008).

Η πολιτική επιλογή της Νέας Δημοκρατίας να μην κατατεθεί τότε οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση για το ζήτημα παραπέμπει την κατάθεση του νομοσχεδίου στο αόριστο μέλλον. Επί έναν και πλέον χρόνο η τωρινή πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ανακοίνωνε σε τακτά διαστήματα ότι κατατίθεται το σχετικό νομοσχέδιο, χωρίς να τηρούνται. οι χρονικές προθεσμίες. Ξαφνικά εμφανίζεται στις αρχές Αυγούστου ένα νομοθετικό κατασκεύασμα που αποτελεί μια απόπειρα «τεχνητής συγκόλλησης» ετερόκλητων προτάσεων και δεν είναι αποτέλεσμα ενός επιστημονικά τεκμηριωμένου σχεδιασμού για τη συνολική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος. Ο χρόνος που δόθηκε για δημόσια διαβούλευση ήταν ελάχιστος (περίπου δέκα μέρες, 10 έως 21 Αυγούστου!), οι αλλαγές στο σχετικό νομοσχέδιο ελάχιστες και οδεύει ολοταχώς προς ψήφιση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος!

Εύλογα αναρωτιέται κάθε καλόπιστος αναγνώστης: Γιατί αυτή η ανεξήγητη βιασύνη για άμεση εφαρμογή των αλλαγών στο Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο και πώς συνδέεται αυτή τόσο με ιδεολογικές επιλογές όσο και με τη συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική συγκυρία; Αξίζει μια πρώτη απόπειρα ερμηνείας.

Σκοπιμότητες και στοχεύσεις στον νέο νόμο για το Λύκειο

Η πρώτη και βασική διαπίστωση είναι ότι με τον νέο νόμο για το Λύκειο και το σύστημα πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση επιχειρείται μια σταδιακή επιστροφή στην τοποθέτηση «φίλτρων» στην πορεία προς την ολοκλήρωση των σπουδών στο Λύκειο.

Το πρώτο «φίλτρο» είναι η μεταφορά των εξεταστικών διαδικασιών σε όλες τις τάξεις του Λυκείου μέσω της έξωθεν (κατά 50% αρχικά αλλά με προοπτική, σίγουρα, αυξητική) παρέμβασης ενός Εθνικού Οργανισμού Εξετάσεων. Μάλιστα αυτός αναμένεται να λειτουργήσει ως μηχανισμός «αυστηροποίησης» του Λυκείου αφού στελεχώνεται αποκλειστικά με πρόσωπα που διορίζονται από την πολιτική ηγεσία χωρίς διαφάνεια και με εντελώς ασαφή και απροσδιόριστα κριτήρια.

Το δεύτερο φίλτρο συνδέεται με την επαναφορά ουσιαστικά της βάσης του 10 σε όλο το Λύκειο καθώς και του φαινομένου των μετεξεταστέων καθώς ορίζεται στον νόμο ότι «Απαραίτητη προϋπόθεση για την προαγωγή του μαθητή αποτελεί: α) η επίτευξη γενικού βαθμού ίσου ή ανώτερου του δέκα (10) και β) Μ.Ο. προφορικής και γραπτής βαθμολογίας κατά διακριτό γνωστικό αντικείμενο των μαθημάτων: Ελληνικής γλώσσας (εννοούνται ουσιαστικά τρία μαθήματα: Αρχαία Ελληνικά, Νεοελληνική Γλώσσα και Νεοελληνική Λογοτεχνία), Μαθηματικών τουλάχιστον δέκα (10) και τουλάχιστον οκτώ (08) σε καθένα από τα υπόλοιπα μαθήματα. Όταν μαθητής δεν πληροί τις προϋποθέσεις α΄ και β΄ του προηγούμενου εδαφίου επαναλαμβάνει τη φοίτηση, ενώ όταν δεν πληροί την προϋπόθεση β΄ του προηγούμενου εδαφίου, κατά διακριτό ή διακριτά γνωστικά αντικείμενα μαθημάτων ή στα υπόλοιπα μαθήματα, παραπέμπεται σε επανεξέταση σε αυτό ή σε αυτά και προάγεται ή επαναλαμβάνει τη φοίτηση κατά τα οριζόμενα ως άνω». Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να ισχύσουν οι παραπάνω προϋποθέσεις αν μεταβαλλόταν ή υπολογιζόταν και το εκπαιδευτικό ή και το κοινωνικό πλαίσιο το οποίο δημιουργεί τους μαθητές με χαμηλές επιδόσεις. Κάτι τέτοιο ούτε καν υπάρχει ως νύξη στον νέο νόμο, οπότε είναι εμφανής η πρώτη στόχευση: άμεση και μεγάλη μείωση του αριθμού των μαθητών που προάγονται και αποφοιτούν από το Λύκειο.

Η παραπάνω στόχευση σχετίζεται άμεσα με τη συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική συγκυρία αφού επιφέρει μια σειρά από «αξιοποιήσιμα» αποτελέσματα:

Πρώτον, η μείωση του μαθητικού δυναμικού του Λυκείου σε συνδυασμό με την πρώτη αύξηση (αναμένεται και δεύτερη) του ωραρίου διδασκαλίας αλλά και τη μείωση ή εξαφάνιση μαθημάτων (όπως οι ξένες γλώσσες και η τέχνη) οδηγεί σε δραστική μείωση των οργανικών θέσεων των εκπαιδευτικών, γεγονός που τους εξωθεί αναπόφευκτα εκτός σχολείου. Άρα επιτυγχάνεται ο στόχος που έχει θέσει η Τask Force για τη δραστική μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, ενώ η πρόσληψη νέου και με αυξημένα προσόντα επιστημονικού δυναμικού-αποφοίτων των πανεπιστημίων θα είναι αδύνατη για πολλά χρόνια.

Δεύτερον, η μείωση του μαθητικού δυναμικού στο Λύκειο θα συμβάλει στην επιδιωκόμενη μείωση των υποψηφίων για τα Α.Ε.Ι., γεγονός το οποίο θα προκαλέσει de facto τη συρρίκνωση σχολών και τμημάτων κυρίως των περιφερειακών πανεπιστημίων ελλείψει επιτυχόντων, καθιστώντας ένα νέο σχέδιο «Αθηνά» εντελώς περιττό!

Τρίτον, η αύξηση του αριθμού των μαθητών που δεν θα ολοκληρώνει το Λύκειο δημιουργεί μια «νέα αγορά» για τα ποικίλα επιχειρηματικά συμφέροντα (ιδιωτικά Ι.Ε.Κ., Κολέγια κτλ.) τα οποία με τις ευλογίες τις πολιτικής ηγεσίας έχουν «νεκραναστηθεί» και διαφημίζουν ήδη από φέτος την πραμάτεια τους!
Η δεύτερη και εξίσου σημαντική διάσταση του νέου νόμου είναι η έμφαση στην τεχνική εκπαίδευση, η οποία είναι εμφανής ακόμα και στα άρθρα που αναφέρονται σε αυτή. Γίνεται αναλυτική αναφορά σε Τεχνολογικό Λύκειο και σε Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης καθώς και σε Ι.Ε.Κ. Οι αλλαγές που προτείνονται συνδέονται με μια εμφανή επανάληψη της ρητορικής (μόνιμα επαναλαμβανόμενη από τη μεταρρύθμιση του 1976 έως τη μεταρρύθμιση Αρσένη) για τη σημασία της τεχνικής εκπαίδευσης στην εξέλιξη της κοινωνίας και της οικονομίας! Αυτή η ρητορική κρύβει έντεχνα την απόπειρα ένα μεγάλο μέρος των μαθητών να στραφεί στην τεχνική εκπαίδευση χωρίς να μεταβάλλονται οι όροι, τα μέσα και οι συνθήκες παροχής της. Το μόνο που μεταβάλλεται είναι η επιδίωξη βίαιης σύνδεσης της τεχνικής εκπαίδευσης με την αγορά μέσω της περιβόητης Μαθητείας, η οποία όμως, με τον έλεγχο του πολύπαθου και εκπαιδευτικά προβληματικού Ο.Α.Ε.Δ., κινδυνεύει να μετατραπεί σε μηχανισμό διοχέτευσης «εργαζομένων» μηδαμινού κόστους σε επιχειρήσεις οι οποίες θα αποφεύγουν πλέον τις ουσιαστικές προσλήψεις.

Ενδεικτικό πλαίσιο προτάσεων για ένα διαφορετικό Λύκειο

Αρχικά αξίζει να τονιστεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή στο Λύκειο και στο εξεταστικό-σύστημα πρόσβασης χωρίς να προταθεί ριζική αλλαγή του «σκληρού πυρήνα» της υπαρκτής-παρεχόμενης σχολικής γνώσης. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, αλλαγές:

στα ωρολόγια προγράμματα των σχολείων με κύρια κατεύθυνση την παρουσίαση μιας άλλης αντίληψης για την κατανομή και αξιοποίηση του σχολικού χρόνου και την οργάνωση της σχολικής τάξης ώστε να μη μεταφέρεται η σχολική εργασία εκτός σχολείου. Αυτό σημαίνει ολοήμερο συνεργατικό, δημιουργικό σχολείο και στην εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση και στο Λύκειο,

στα αναλυτικά προγράμματα ώστε αυτά να είναι «ανοιχτά» και να επιτρέπουν τη δημιουργική παρέμβαση της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού. Είναι φυσικό να μην ακούγεται τίποτα από το υπουργείο για αλλαγή των αναλυτικών προγραμμάτων, γιατί τότε θα πρέπει να διευκρινιστεί προς ποια κατεύθυνση θα είναι η αλλαγή αυτή, σε ποια μορφή σχολείου στοχεύει και ποιον τύπο πολίτη επιδιώκει να δια-παιδαγωγήσει,

στο διδακτικό υλικό το οποίο θα έχει ως κατευθυντήριους άξονες τα αναλυτικά προγράμματα, αλλά θα επιλέγεται και θα διαμορφώνεται ελεύθερα από τον εκπαιδευτικό και τη σχολική μονάδα. Ούτε κουβέντα όμως δεν κάνει το υπουργείο για αλλαγή του υπάρχοντος παρωχημένου διδακτικού υλικού του «Νέου» Λυκείου!

στους τρόπους αξιολόγησης του μαθητή και σε επίπεδο σχολείου και σε επίπεδο γενικών εξετάσεων ώστε να απεγκλωβιστούμε από την παθητική απομνημόνευση της σχολικής ύλης-των βιβλίων μέσω γραπτών και μόνο εξετάσεων,

στη συνεχή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών κυρίως με ενδοσχολική κατεύθυνση στο πλαίσιο της ίδιας της σχολικής μονάδας αλλά και με τη σύνδεση της επιμόρφωσης αυτής με τα πανεπιστήμια μέσω προγραμμάτων μεγαλύτερης διάρκειας,

σε μια διαδικασία διαρκούς αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης του εκπαιδευτικού συστήματος, της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού έργου με κύριο προσανατολισμό την ανατροφοδότηση και αυτοβελτίωση χωρίς να υποκρύπτονται λογικές διαθεσιμότητας-απόλυσης του εκπαιδευτικού προσωπικού. Κάτι τέτοιο συμβαίνει με το προεδρικό διάταγμα για την αξιολόγηση που παραμένει επί μήνες στο Συμβούλιο Επικρατείας επειδή εμπεριέχει διατάξεις που εγείρουν ζητήματα συνταγματικότητας, ενώ κανένας από τους ορισθέντες για τη σύνταξή του επιστήμονες δεν αποδέχεται την πατρότητα του έργου αυτού.

Αν αναζητήσει κανείς στον νόμο για το Νέο Λύκειο σχετικές ή ανάλογες αναφορές ή σκέψεις για βασικές αλλαγές στην παρεχόμενη γνώση, δεν θα βρει. Εξάλλου πρόκειται για ένα θεσμικό μόρφωμα φτιαγμένο με τα ίδια υλικά, από τους ίδιους ανθρώπους (πολιτικό προσωπικό και «οργανικούς διανοούμενους») που προκάλεσαν και διαχειρίστηκαν την υποβάθμιση του Λυκείου και της εκπαίδευσης την τελευταία εικοσαετία. Αυτό επιδιώκουν και με τις τωρινές νομοθετικές ρυθμίσεις. Τη δική τους πολιτική και προσωπική επιβίωση! Δυστυχώς γι’ αυτούς, οι καιροί και η κοινωνία έχουν αλλάξει. Η αποτυχία τους είναι δεδομένη και το τέλος της εποχής αυτής αναπόφευκτο!

Κώστας Αγγελάκος

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.chronosmag.eu/

Στο σχολειό που ονειρεύομαι

δεν θέλω να είναι ασήκωτες οι τσάντες

θέλω να μαθαίνω με εκείνον τον τρόπο που να μη το καταλαβαίνω ,

 θέλω να διδάσκομαι από αυτά που αισθάνομαι

και  όχι από αυτά που ακούω ή βλέπω μόνο

θέλω στο κουδούνι του σχολάσματος να σκέφτομαι πως πέρασε έτσι η ώρα

θέλω εκείνα τα όρια που θα μάθω να βάζω μόνος μου,

για να τα σέβομαι και όχι να τα φοβούμαι μόνο

θέλω να είναι η χώρα των χρωμάτων και των εκπλήξεων ,

εκεί όπου μαγικά συμβαίνουν

δεν θέλω άλλα αριστεία και βραβεία ,

παινέματα της μαμάς στη γειτονιά

θέλω να ανασαίνω κανονικά

και όχι στα κλεφτά  όπως όταν ακούω για  διαγώνισμα ,εξετάσεις, επιτυχία

θέλω τους δασκάλους μου εκπαιδευτικούς

και όχι εκπαιδευτές

υπερήφανους δικούς μου ήρωες

και όχι φοβισμένους ,σκυφτούς που κάνουν απλά μια δουλειά

που  φυσάνε απαλά τη φλόγα μου για να φουντώσει

και όχι με δύναμη ανέμου να τη σβήνουν

θέλω όταν γυρνάω  στο σπίτι να έχω να λέω  όμορφες ιστορίες

και όχι να με ρωτούν μόνο πως στα μαθήματα τα πήγα

δεν θέλω κανένα ταλέντο μου να ξαναπάει χαμένο

γιατί ποτέ κανείς δεν έψαξε για να το ανακαλύψει

δεν θέλω να διδάσκομαι δυο φορές το κάθε πράμα

μια στο σχολειό και μια μετά το σχολειό

θέλω να έχω χρόνο να παίξω ,να κάνω κάτι που μου αρέσει

και να μη θυσιάζω το παρόν μου  για το μέλλον μου

θέλω να μαθαίνω με λαχτάρα για να μένει για πάντα

και όχι με το πρέπει που έχει ημερομηνία λήξης

θέλω  να βλέπω τους συμμαθητές μου ως συνοδοιπόρους

και όχι ως αθλητές που πρέπει να προσπεράσω

θέλω  να ανοίγομαι στους άλλους, να κοινωνώ

και όχι να συγκεντρώνομαι ,πρωτιά για να πετύχω

θέλω να μάθω να αναλύω ,να συνθέτω και να αξιολογώ

και όχι μόνο αντιγραφή που από τη πρώτη δημοτικού ακόμα κάνω

θέλω ένα σχολειό που να μη μπερδεύει

το καλό με την αδράνεια και το κακό με τη δράση

δεν θέλω ένα σχολείο που θα μου βάζει επαγγελματική ετικέτα

πριν καν γνωρίσω τον κόσμο και τον εαυτό μου

θέλω η ζωηράδα μου να είναι ευκαιρία για δημιουργία

και όχι πρόβλημα μαθησιακό  να θεωρείται

θέλω να υπογραμμίζει τις ιδιαιτερότητες

και όχι να γίνεται γόμα που θέλει να τις σβήσει

θέλω να έχω ,όταν μεγαλώσω , να θυμάμαι και άλλα πράματα

πέρα από τις εκδρομές και τα πάρτι

θέλω το κουδούνι για μέσα να είναι το ίδιο γλυκό

με το κουδούνι για έξω

δεν  θέλω  σχολείο  φυλακή και  αίθουσες ανήλιαγα κελιά

αλλά να είναι της ελευθερίας μου τα πρώτα μονοπάτια

θέλω ένα σχολειό όπου να μη με μαθαίνει μόνο εντολές να υπακούω

αλλά να δίνω σημασία  στις πιο ισχυρές εσωτερικές φωνές μου

θέλω να μου αφήνει χώρο για την παιδικότητα και την εφηβεία μου

και όχι να με πιέζει να τις αναβάλω για αργότερα ή να τις ματαιώσω και τελείως

και θέλω η Εκπαίδευση να είναι ο πιο έμπιστος υπηρέτης  της Παιδείας

και όχι εκείνος που εξαγοράστηκε για να την προδώσει.

 

Δημήτρης Τσιριγώτης .Φυσικός

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.alfavita.gr/