Ινδία: Νομιμοποίησε την παιδική εργασία λίγες μόλις ημέρες πριν την Παγκόσμια Ημέρα κατά αυτης

 Πολιτικές ειδήσεις  Comments Off on Ινδία: Νομιμοποίησε την παιδική εργασία λίγες μόλις ημέρες πριν την Παγκόσμια Ημέρα κατά αυτης
Jun 162015
 

Τι και εάν την περασμένη Παρασκευή, στις 12 Ιουνίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Παιδικής Εργασίας; Τι και αν, επίσης, πολλές ακτιβιστικές οργανώσεις, επίσημοι φορείς και αξιωματούχοι αρμόδιων Οργανισμών είχαν στρέψει την προσοχή τους στην περίπτωση της Ινδίας, όπου εντοπίζεται ένα πραγματικά σημαντικό ζήτημα;

Στην Ινδία, λιγότερο από ένα μήνα πριν την 12η Ιουνίου, και παρά τις διεθνείς πιέσεις, το κράτος προέβη στην θέσπιση μιας αναχρονιστικής πολιτικής: επέτρεψε την εργασία παιδιών, κάτω των 14 χρόνων, με τα ποσοστά ήδη πρωτύτερα να εκτιμάται πως αγγίζουν υψηλότατα ποσοστά.

Την ίδια στιγμή, η UNICEF κάνει λόγο για περίπου 28 εκατομμύρια παιδιά στην Ινδία, ηλικίας από 5 έως 14 ετών, τα οποία εργάζονται, ενώ ακτιβιστές και οργανώσεις εκφράζουν την ανησυχία τους, για τη πιθανότητα να αυξηθεί κατά πολύ το νούμερο αυτό, με την εφαρμογή του νέου νόμου.

Όπως σημειώνεται, ο νόμος κάνει λόγο για τη δυνατότητα εργασίας των παιδιών σε «οικογενειακές επιχειρήσεις», μετά το σχολείο ή κατά τις διακοπές, με πολλά παραθυράκια, ωστόσο, να μένουν ανοιχτά. Εξάλλου, οι ασχολίες στις οποίες σημειώνεται πως θα μπορούσε να εργαστεί, εν τέλει, ένα παιδί, είναι ιδιαίτερα επίπονες και κυμαίνονται από την εργασία στους αγρούς, ως δύσκολα, πρακτικά καθήκοντα, για τα οποία θα χρειαστεί να καταβάλλει πολλή ενέργεια.

Ενώ από την πλευρά της κυβέρνησης γίνεται λόγος για «ενίσχυση του επιχειρηματικού πνεύματος» των παιδιών, σε αυτή την ηλικία, στον αντίποδα προτάσσεται το επιχείρημα της εκμετάλλευσης της δυνατότητας αυτής από τις εταιρίες, που θα μπορούν να εκμεταλλευτούν την συμφέρουσα, φτηνή εργασία, με τις προόδους των τελευταίων δεκαετιών να καταργούνται συλλήβδην.

Ο Σαμσάντ Χαν, επικεφαλής του Κέντρου Αγροτικής Εκπαίδευσης και Δράσης για την Ανάπτυξη, μιλώντας στους India Times, εξέφρασε φόβους πως «όλες οι προσπάθειες μας για τον τερματισμό της καταναγκαστικής παιδικής εργασίας θα τιναχτούν στον αέρα», καθώς «τα σχολεία θα αδειάσουν και τα φτωχά παιδιά θα επιστρέψουν σε υπόγειες βιοτεχνίες και εργοστάσια, τα οποία θα καλυφθούν πίσω από την πρόφαση των ‘οικογενειακών επιχειρήσεων’».

Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα όσα ήδη ισχύουν: Από το 2000, και σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, ο συνολικός αριθμός των παιδιών-εργατών έχει μειωθεί κατά το ένα τρίτο– αυτό, όμως, δεν ισχύει για την Ινδία. Επίσης, τα σχολεία της Ινδίας έχουν επικριθεί για την χαμηλή ποιότητα της εκπαίδευσης που προσφέρουν, αλλά και την γενικότερη κατάσταση των εγκαταστάσεων, σύμφωνα και με το πρακτορείο Reuters.

Ακόμη, ειδικά στις αγροτικές περιοχές της περιφέρειας της Ινδίας, βρίσκεται το 80% των εργαζόμενων παιδιών ηλικίας έως 14 χρόνων, γεγονός που κάνει τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας να αιτείται την υψηλού επιπέδου, δωρεάν και υποχρεωτική εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, μέχρι να φτάσουν την πραγματικά κατάλληλη ηλικία στην οποία θα μπορούν να εργαστούν, καθώς και την εξασφάλιση ευκαιριών για όσα παιδιά έχουν αναγκαστεί να παρακάμψουν στάδια της εκπαίδευσης τους.

Σκοπός, σε κάθε περίπτωση, είναι να επιστρέψουν τα παιδιά στις σχολικές αίθουσες και όχι να παροτρυνθούν να κάνουν το αντίθετο.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.huffingtonpost.gr/

Όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει!

 Απόψεις  Comments Off on Όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει!
Nov 202014
 

spy

«Γιατί θα πρέπει να δικαιούνται τις ίδιες παροχές όσοι συμπληρώνουν το μίνιμουμ των ενσήμων ετησίως με όσους καταβάλλουν διπλάσιες εισφορές», αναρωτήθηκε ο Ροβέρτος Σπυρόπουλος.

Η παρέμβαση του Διοικητή του ΙΚΑ έρχεται ως συνέχεια των σκληρών νεοφιλελεύθερων αξιώσεων της τρόικας η οποία ζητά μέτρα για την μεγαλύτερη ανταποδοτικότητα των εισφορών με τις παροχές από τα ασφαλιστικά ταμεία.

Εκτός αυτού, η τρόικα, μετά από δημοσιοποίηση σχετικού e-mail, απαιτεί αλλαγές σε ασφαλιστικό και εργασιακά με θύμα τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Μεταξύ άλλων, ζητάει να προχωρήσει η νομοθετική ρύθμιση για τις ομαδικές απολύσεις, να μειωθεί η κατώτατη σύνταξη, να καταργηθεί το ΕΚΑΣ αλλά και η δυνατότητα πρόωρης συνταξιοδότησης.

Η θέση του Ροβέρτου Σπυρόπουλου θυμίζει το πιο σκληρό πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού όπως εκφράστηκε από την αμερικανική δεξιά και ακροδεξιά κατά την διάρκεια του μεγάλου ντιμπέιτ για το Obama Care. Θεωρείται υπερβολή, πολυτέλεια, κομμουνιστικής κατεύθυνσης η παροχή υπηρεσιών υγείας σε ανθρώπους που έχουν την ατυχία να ζουν στην ελληνική εργασιακή ζούγκλα;

Φαίνεται πως λίγο πριν καταρρεύσει η κυβέρνηση επιδιώκει να ξηλώσει κάθε θεσμό και νομοθεσία η οποία προβλέπει μια μίνιμουμ προστασία των εργαζόμενων, των ανέργων, των συνταξιούχων και των λιγότερο ευνοημένων…

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.nostimonimar.gr/

Coca Cola Τρία Έψιλον – Μισές αλήθειες και αναπάντητα ερωτήματα

 Απόψεις  Comments Off on Coca Cola Τρία Έψιλον – Μισές αλήθειες και αναπάντητα ερωτήματα
Jul 042014
 
Ανακοίνωση – απάντηση σε ισχυρισμούς της Coca Cola Τρία Έψιλον, δίνει το εργατοϋπαλληλικό κέντρο Θεσσαλονίκης. Όπως επισημαίνει το ΕΚΘ:
“Η επιχείρηση της Coca Cola Τρία Έψιλον επιλέγει “μισές αλήθειες” προκειμένου να παρουσιάσει το προφίλ της εταιρείας η οποία εμφανίζεται ως ιδανική, που φροντίζει τον εργαζόμενο και παράλληλα ενισχύει το κράτος. Μόνο που η εταιρεία όλο αυτό το διάστημα αφήνει έξω τη μισή αλήθεια. Η επιχείρηση της Coca Cola Τρία Έψιλον αποφεύγει στοχευμένα να αναφερθεί στα ερωτήματα:*Πόσα εργοστάσια είχε και πόσα έχει σήμερα στην Ελλάδα;
* Πόσα εκατομμύρια κέρδος βγάζει στην Ελλάδα και την ίδια ώρα κλείνει τα εργοστάσια στη χώρα μας;
*Πόσους εργαζόμενους απασχολούσε και πόσους απασχολεί σήμερα;
*Γιατί μετέφερε την έδρα της στην Ελβετία;
*Γιατί μετέφερε άλλες δραστηριότητες της στο εξωτερικό;
* Γιατί δεν μιλάει για την τεράστια κερδοφορία της ακόμα και στην περίοδο της οικονομικής κρίσης;
*Γιατί κατήργησε το τμήμα παραγωγής του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης;
*Γιατί κατήργησε το τμήμα διανομής της Θεσσαλονίκης;
*Γιατί την ώρα που απαξιώνει το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης εισάγει από τη Βουλγαρία και πουλάει με τιμές Ελλάδας;
* Γιατί στις ανακοινώσεις της δεν κάνει λόγο για τους ανέργους που δημιούργησε και για την κατάσταση που έχουν περιέλθει οι ίδιοι και οι οικογένειες τους;Μπορεί η εταιρεία να επιλέγει να βάλει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη για να προβάλλει την “κοινωνική πολιτική της” (δίνοντας πολλαπλάσια χρήματα για την προβολή του έργου της, σε σχέση με το ίδιο το έργο) και για ευνόητους λόγους να μη θέλει να αναφερθεί στα παραπάνω χαρακτηριστικά ερωτήματα, δυστυχώς για εκείνη οι πολίτες- καταναλωτές γνωρίζουν και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι περισσότεροι από 13.000 πολίτες – καταναλωτές έχουν ήδη υπογράψει στη διαδικτυακή σελίδα elastithesitous.gr (ELA STI THESI TOUS. GR) δείχνοντας τη συμπαράσταση τους στους απεργούς εργαζομένους που εδώ και 270 ημέρες συνεχίζουν τον αγώνα τους και παράλληλα βγάζουν “κόκκινη κάρτα” στις αντεργατικές τακτικές της Coca Cola Τρία Έψιλον.

Η εταιρεία όλο αυτό το διάστημα όχι μόνο αρνείται να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου και να συζητήσει με τους απεργούς αλλά διεκδικεί από τους εργαζόμενους που η ίδια απέλυσε και φτωχοποίησε εκατομμύρια ευρώ , επιχειρώντας να ποινικοποίησει τις προσπάθειες που κάνουν για να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο και να επιστρέψουν στις δουλειές τους.

Παράλληλα, προκαλεί αλγεινή εντύπωση η επιμονή συγκεκριμένων ηλεκτρονικών Μέσων να προβάλλουν καθημερινά το κοινωνικό πρόσωπο και το έργο της Coca Cola Τρία Έψιλον παρόλο που γνωρίζουν τι κρύβεται κάτω από το χαλί, αγνοώντας τις δικές μας θέσεις.

Καλούμε την εργοδοσία να έρθει στη θέση των εργαζομένων της και να αναλογιστεί την κατάσταση που έχουν περιέλθει αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειες τους με δική της ευθύνη, να επαναλειτουργήσει τα εργοστάσια που απαξίωσε και να σταθεί σε αυτά τα δύσκολα χρόνια, τόσο στη χώρα, όσο και στους πολίτες”.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.ertopen.com/

Κινέζοι επενδυτές: Χρήμα με όρους σκλαβοπάζαρου

 Απόψεις  Comments Off on Κινέζοι επενδυτές: Χρήμα με όρους σκλαβοπάζαρου
Jun 262014
 

Η προσέγγιση με τον πρώτο μεγαλύτερο αυτήν τη στιγμή στρατηγικό επενδυτή, την Κίνα, μετά την επίσκεψη στην Αθήνα του κινέζου πρωθυπουργού Λι Κετσιάνγκ, την αναβάθμιση των ήδη θερμών -λόγω των πολλών και ποικίλων επενδύσεων – σχέσεων, και τις υποσχέσεις του Αντώνη Σαμαρά πως η Ελλάδα αν μη τι άλλο θα μπορούσε να αποτελέσει το εμπορικό προτεκτοράτο των Κινέζων στο όνομα των επενδύσεων που τάχα επιφέρουν πολλές θέσεις εργασίας, θα πρέπει να προβληματίσει τους Έλληνες πολίτες, που λόγω των πολλών και διαφόρων προβλημάτων ελέω της κρίσης, καλούνται να προσφερθούν ως φτηνή τροφή σε Ρώσους, Καταριανούς και Κινέζους επενδυτές.

Η κατηγορία είναι στάνταρ: όποιοι δεν συμφωνούν με την προσέλκυση επενδύσεων στην Ελλάδα, είναι κατά της πατρίδας. Όποιοι συκοφαντούν την κυβέρνηση για τις κινήσεις αυτές, δεν κάνουν, λέει, τίποτε άλλο παρά να καταστροφολογούν και να εύχονται την οικονομική τελμάτωση της χώρας. Δεν αναφέρεται βέβαια τίποτε αναφορικά με το αν αυτές οι προσφορές από την χώρα μας είναι προς το συμφέρον των πολιτών ή αν όλα γίνονται διότι πολύ απλά δεν υπάρχει για την κυβέρνηση άλλη δυνατότητα εισχώρησής της στην αναπτυξιακή διαδικασία.

Τώρα, πως γίνεται και θεωρείται ανάπτυξη η δωρεά φιλέτων σε ξένους επενδυτές με αντάλλαγμα κάποιων θέσεων εργασίας, με τις γνωστές αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις και μισθούς (πάλι στο όνομα της κρίσης), την χωρίς όρους παράδοση κομβικών λιμανιών όπως το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και της Μεσογείου – του Πειραιά – που για τους Κινέζους αποτελεί στρατηγικό εμπορικό πλεονέκτημα για την είσοδο των προϊόντων τους στην Ευρώπη, αυτό θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο ευρείας συζήτησης μεταξύ των εμπειρογνωμόνων σε θέματα οικονομικής ανάπτυξης, των συνδικάτων λιμενεργατών και όλων όσων εμπλέκονται ή ενδιαφέρονται στην εν λόγω κινέζικη εμπλοκή.

Βέβαια, για την κυβέρνηση, η λύση αυτή δεν είναι παρά μονόδρομος από την στιγμή που έχει ήδη απορρίψει τις εγχώριες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, που πολλά κόμματα της Αντιπολίτευσης πρότειναν ως λύση. Οι πρωτοβουλίες αυτές αφορούσαν πολλούς τομείς που υποδείκνυαν τον τρόπο με απλά μέσα και αποφάσεις. Η κυβέρνηση όμως, επενδύοντας στις υποσχέσεις για τον τουρισμό, ισχυριζόμενη ότι η χώρα σε λίγο καιρό θα βουλιάξει από Ρώσους, Κινέζους και Σαουδάραβες τουρίστες, θεωρεί πως εφεξής αυτό θα είναι το διαπραγματευτικό της χαρτί στις όποιες διαβουλεύσεις με τους ξένους επενδυτές, η προσφορά νησιών και φιλέτων σε προσιτές τιμές και με πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Κάποιο λάθος όμως έχει κάνει η κυβέρνηση. Τουριστική ανάπτυξη δεν γίνεται υπό την καθοδήγηση των όποιων Κινέζων ή Ρώσων, ούτε η αλόγιστη προσφορά εδαφών με αντιστάθμισμα μερικών εκατοντάδων θέσεων εργασίας. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι συναλλαγές που γίνονται ερήμην των πολιτών, θα γυρίσουν μπούμερανγκ στην κυβέρνηση, που θέλει να δείξει όσο το δυνατόν γρηγορότερα έργο. Το λέω αυτό διότι δεν βλέπει ο κόσμος με καλό μάτι ούτε την πλουσιοπάροχη προσφορά, ούτε την μεγαλόσχημη υποτελικού τύπου ξενάγηση των Κινέζων στην χώρα μας, με δεδομένο μάλιστα ότι αυτή η χώρα κατηγορείται εδώ και πολλά χρόνια με σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην εργασία και την ελευθεροτυπία.

Κοινώς ειπείν, ο κος Σαμαράς ανοίγει παρτίδες με μια χούντα, με το επιχείρημα ότι οι Κινέζοι έχουν το χρήμα και αυτοί θα μας αναστήσουν. Αυτοί όπως και οι Ρώσοι του Πούτιν, που αναδεικνύεται σε έναν ακόμη δυνάστη του λαού του και που με όχημα την Gazprom επεκτείνεται στην Ευρώπη, στο όνομα και αυτός της προσφοράς ρευστότητας. Θα πει βέβαια, κάποιος «καλά τα ανθρώπινα δικαιώματα θα κοιτάξουμε τώρα, όταν πρέπει να επιβιώσουμε σαν χώρα;» Ασφαλώς, εκεί έχουν καταντήσει τον κόσμο, να αποδέχεται το ξέπλυμα μαύρου χρήματος – από εμπόριο όπλων και ναρκωτικών μέχρι διακίνηση γυναικών – στο όνομα της «τόνωσης της εγχώριας ανάπτυξης», και με την λογική του «ας τα κονομήσει ο μαγαζάτορας ή ο ξενοδόχος στα νησιά, αδιάφορο αν τα λεφτά που του αφήνουν προέρχονται από σκοτεινά κανάλια….».

Έτσι έκαναν μέχρι πρότινος και με τους «φραγκάτους» Ρώσους τουρίστες, την ίδια στιγμή που έτρεμαν στην δράση της ρώσικης μαφίας και δυσφορούσαν που η Κύπρος ήταν το «πλυντήριο» των Ρώσων μεγαλοιδεατών. Όλα για το χρήμα λοιπόν και ας μείνουν στο περιθώριο όλοι οι διαφωνούντες, αυτοί οι τάχα σταθεροί «εχθροί της πατρίδας». Μιλάμε για την κινέζικη επέλαση στο όνομα της αποφυγής της κρίσης και όταν αναφερόμαστε σε αυτούς πρέπει πάνω απ΄όλα να σιωπούμε. Έτσι αξιώνουν από την κυβέρνηση, που με αντάλλαγμα λίγων θέσεων εργασίας δελεάζουν τους πολίτες και αδημονούν για την έλευση των κινέζικων τσάρτερ. Θα δείξει αγαπητέ κε Σαμαρά που θα οδηγήσει η εν λόγω πολιτικής σας.

Στο αν η χώρα εφεξής θα είναι ο παράδεισος των μεγαλοαστών της νέας επιθετικής μορφής καπιταλισμού ή αν το στοίχημά σας θα χαθεί στις ολοένα και περισσότερες αξιώσεις των παμπόνηρων επενδυτών. Γιατί, να μην το ξεχνάμε, αυτοί δίνουν χρήμα και αγοράζουν μισθωτή σκλαβιά προς εξυπηρέτηση πάνω απ όλα των δικών τους συμφερόντων. Επενδύουν προπαντός για να κερδίσουν πολλαπλώς σε σχέση με αυτά που προσφέρουν. Ρίχνουν χρήμα και αγοράζουν σκλαβιά.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://tvxs.gr/

5μηνίτες: εργαζόμενοι μιας χρήσης κι ειδικού σκοπού

 Απόψεις  Comments Off on 5μηνίτες: εργαζόμενοι μιας χρήσης κι ειδικού σκοπού
Jun 132014
 

Έληξαν τα 5μηνα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας που έτρεξαν μέσω ΟΑΕΔ και χιλιάδες πλέον εργαζόμενοι βρίσκονται ξανά στον καιάδα της ανεργίας. Στο ΙΚΑ απασχολήθηκαν τη συγκεκριμένη περίοδο Γενάρη-Ιούνη 2014 περίπου 1.000 εργαζόμενοι καλύπτοντας τα οργανικά κενά που έχουν δημιουργηθεί μετά τις αποχωρήσεις χιλιάδων υπαλλήλων και τις εκατοντάδες διαθεσιμότητες.
Τα προγράμματα έληξαν χωρίς τα προβλήματα που είχαν παρουσιαστεί στους προηγούμενους κύκλους δηλαδή τις καθυστερήσεις στις εκταμιεύσεις και τις πληρωμές των εργαζόμενων που είχαν δημιουργήσει πλήθος κινητοποιήσεων.

Οι «ωφελούμενοι» όπως τους αποκαλεί το υπουργείο εργασίας και ο ΟΑΕΔ δεν είναι εργαζόμενοι που υπάγονται στην εργατική νομοθεσία. Σχετικό έγγραφο υπενθυμίζει στους φορείς απασχόλησης ότι οι εργαζόμενοι στα 5μηνα παρέχουν «εξαρτημένη εργασία ειδικού σκοπού» κι επομένως πλην της καθορισμένης αμοιβής, ουδέν αναγνωρίζεται. (διαταξεις για ωφελουμενους κοι_νωφελη_21.3.2014-1-1)

Σε τι συνίσταται ο ειδικός σκοπός; Μα στη κάλυψη χιλιάδων οργανικών κενών των δημοσίων οργανισμών, συμπεριλαμβανομένου και του ΙΚΑ, με εργαζόμενους μιας χρήσης, χωρίς δημοσιονομικό κόστος, με αμοιβές στα επίπεδα της εξευτελιστικής νέας εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας αλλά χωρίς κανένα παρεπόμενο αυτής (δώρα, επιδόματα, προσαυξήσεις κλπ) και χωρίς κανένα άλλο εργασιακό δικαίωμα (άδειες, μητρότητα, απεργιακό δικαίωμα κλπ). Μέσω των προγραμμάτων αυτών επιχειρείται να δοθεί κι ένα κομμάτι ψωμί σε άνεργους που παραμένουν εκτός επιδότησης ανεργίας για χρόνια γιατί δεν βρήκαν μέχρι σήμερα καμιά ευκαιρία να δουλέψουν.

Το πώς αντιμετωπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα αυτές τις προκλήσεις είναι οφθαλμοφανείς: αν το υπουργείο χαρακτηρίζει τους άνεργους-εργαζόμενους 5μηνίτες ως ειδικού σκοπού επιχειρώντας να κατευνάσει τη κοινωνική οργή κι απελπισία, για τα επίσημα συνδικαλιστικά όργανα οι εργαζόμενοι αυτοί είναι αόρατοι.

Προτάσεις που κατατίθενται για να οργανωθούν οι 5μηνίτες στα σωματεία μας δεν έχουν καμιά τύχη, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (κυρίως στους ΟΤΑ). Το αστείο είναι ότι οι ηγεσίες των συλλόγων μας θυμούνται το καταστατικό μονάχα σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν δηλαδή πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της ενότητας των εργαζομένων μέσα στον ίδιο χώρο εργασίας. Μερικοί θυμήθηκαν ότι ο σύλλογος μας έχει την επόμενη περίοδο εκλογές, αν και ήταν γνωστό ότι οι εκλογές θα πραγματοποιούντο μετά τη λήξη των προγραμμάτων. Ορισμένοι πιο έξυπνοι για να αποφύγουν τις ευθύνες τους, συμβούλεψαν να φτιάξουν οι 5μηνίτες ένα δικό τους σωματείο.

Κλείνοντας τα μάτια στις άγριες μορφές εκμετάλλευσης των ανέργων, τη μετατροπή τους σε εργαζόμενους μιας χρήσης κι ειδικού σκοπού, διαλύοντας τις υπάρχουσες εργασιακές σχέσεις με τη παρότρυνση να καλυφθούν τα οργανικά κενά με αυτές τις μορφές εργασιακών σχέσεων, οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν ήδη θάψει τα εργασιακά δικαιώματα όλων μας στα ερείπια που έσπειραν οι σημερινές αλλά και οι χτεσινές κυβερνήσεις που προωθούσαν τα περίφημα προγράμματα stage και που όλες είναι συνένοχες για την εργολαβοποίηση πολλών λειτουργιών του δημόσιου τομέα όπως για παράδειγμα ο τομέας της καθαριότητας.

Κάθε πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που κλείνει τα μάτια στα εκατομμύρια των ανέργων, στις άγριες μορφές εκμετάλλευσης που βρίσκονται ακριβώς δίπλα μας, είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

9/6/2014
Γιάννης Χατζηγιάννης

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://ergatis.wordpress.com/

Νέα… ήθη στην αγορά εργασίας

 Απόψεις  Comments Off on Νέα… ήθη στην αγορά εργασίας
Apr 302014
 

Το τελευταίο διάστημα πρακτικές επιχειρήσεων που ζητούν από τους εργαζόμενούς τους να εισφέρουν οικιοθελώς τους μισθούς τους για το καλό της επιχείρησης ή τους υποχρεώνουν να υπογράψουν ρήτρες δεσμευτικές ακόμη κι ένα χρόνο μετά την αποχώρησή τους από τη δουλειά, έχουν προκαλέσει την αντίδραση των συνδικάτων.

Η ΓΣΕΕ καλεί τις συγκεκριμένες εταιρείες να επανέλθουν άμεσα στο δρόμο της νομιμότητας και να απόσχουν από πράξεις και ενέργειες που θίγουν τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Παράλληλα, τα συνδικάτα ζητούν από τις ελεγκτικές υπηρεσίες του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ και του Σ.ΕΠ.Ε., να περιφρουρήσουν τα ελάχιστα ίχνη νομιμότητας που έχουν απομείνει και να προβούν σε αυστηρούς και ουσιαστικούς ελέγχους σε εργοδότες για τους οποίους γίνονται γνωστές τέτοιες παραβατικές συμπεριφορές, οι οποίοι πιθανότατα να εμφανίζονται τυπικά εντάξει προς τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Η ΓΣΕΕ μαζί με τις Οργανώσεις – Μέλη της και με την Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας, μάλιστα, θα συντονίσει τις ενέργειές για την αναχαίτιση τέτοιου είδους παραβατικών συμπεριφορών.

Την έντονη αντίδραση της Συνομοσπονδίας, που το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε …λήθαργο, προκάλεσαν στοιχεία και καταγγελίες για παραβατικές συμπεριφορές επιχειρήσεων με υποκαταστήματα σε όλη την Ελλάδα, οι οποίες προφανώς με την απειλή απολύσεων ή μονομερούς επιβολής δυσμενών όρων εργασίας, εξαναγκάζουν τους εργαζόμενους σε αυτές να συναινέσουν στην αποδοχή παράνομων και καταχρηστικών εργασιακών όρων.

Συγκεκριμένα:
Αλυσίδα εμπορίου ηλεκτρονικών ειδών ζήτησε από τους εργαζόμενούς τους να «συμμετέχουν στην οικονομική ανάκαμψη της εταιρείας» και να προσφέρουν ο καθένας «τις καθαρές αποδοχές ενός μηνός» με δήθεν το νόμιμο τρόπο που θα τους υποδειχθεί από την εταιρία.

Οι ειδικοί επισημαίνουν πως η συμφωνία αυτή είναι παράνομη, καθώς οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται στη συνομολόγηση όρων που ενέχουν παραίτηση από δικαίωμά τους, η οποία είναι άκυρη καθώς αντιβαίνει σε θεμελιώδεις κανόνες αναγκαστικού δικαίου για την προστασία των νομίμων αποδοχών τους.

Αλυσίδα επισιτιστικών καταστημάτων – καφέ ζητά από τους εργαζόμενους της να συνομολογήσουν στην αποδοχή παράνομου και καταχρηστικού πρόσθετου όρου – ρήτρας στη σύμβασή τους, με την οποία δεσμεύονται, εφόσον λυθεί η σύμβασή τους, να μην απασχολούνται για ένα χρόνο οι ίδιοι και … οι συγγενείς τους α΄ βαθμού σε οποιαδήποτε επισιτιστική επιχείρηση.

Η ΓΣΕΕ υποστηρίζει ότι η εταιρία προφανώς έχοντας ανακαλύψει το «μυστικό του καφέ», μέσα από το εφεύρημα της ρήτρας απαγόρευσης ανταγωνιστικών πράξεων και της απειλής επιβολής κυρώσεων, επιχειρεί όχι μόνο να πετύχει ανέξοδες γι’ αυτήν απολύσεις, αλλά και να διαπλάσσει την εργασιακή συνείδηση των εργαζομένων της μέσω της εμπέδωσης ενός κλίματος φόβου.

Οι πρακτικές αυτές δεν είναι οι μόνες, καθώς το τελευταίο διάστημα στην εγχώρια αγορά εργασίας κυριαρχούν νέα …εργασιακά ήθη. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ένας στους τρεις εργαζόμενους είναι απλήρωτος για διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών. Το προηγούμενο διάστημα προκλήθηκε έντονη αντίδραση από την επιδίωξη επιχειρήσεων μέσω σύμβασης, να καθυστερούν τις πληρωμές έως και 90 μέρες.

Σε όλες τις παραπάνω πρακτικές, η δραματικά υψηλή ανεργία καθώς και το συνεχώς διευρυνόμενο διάστημα που μένουν εκτός αγοράς οι άνεργοι, είναι οι βασικοί παράγοντες που ωθούν κάποιους – λίγους – επιχειρηματίες να ακολουθούν τέτοιες πρακτικές και αναγκάζουν τους εργαζόμενους να τις δέχονται…

της Ρούλας Σαλούρου

Πηγή:www.capital.gr

Σουηδία: Τέλος το 8ωρο, εφαρμογή 6ωρου με ίδιες αποδοχές

 Πολιτικές ειδήσεις  Comments Off on Σουηδία: Τέλος το 8ωρο, εφαρμογή 6ωρου με ίδιες αποδοχές
Apr 132014
 

Το δημοτικό συμβούλιο του Γκέτεμποργκ της Σουηδίας αποφάσισε να μειώσει τις ώρες εργασίας σε έξι, καταργώντας το οκτάωρο στις δημοτικές υπηρεσίες και διατηρώντας παράλληλα τις αποδοχές στο ίδιο επίπεδο.

Πρόκειται για ένα «πείραμα» το οποίο θα διαρκέσει δοκιμαστικά ένα χρόνο, όπως ανακοίνωσαν οι αρχές με στόχο την βελτίωση των υπηρεσιών. Την απόφαση έλαβε η δημοτική αρχή της δεύτερης μεγαλύτερης σουηδικής πόλης, ένας συνασπισμός της αριστερής πτέρυγας των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων.

«Πιστεύουμε πως ήρθε η ώρα να το επιχείρησουμε», δήλωσε ο αντιδήμαρχος Mats Pilhem. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μία από τις υπηρεσίες που θα εφαρμοστεί το νέο ωράριο είναι τα γηροκομεία. Μετά από ένα χρόνο θα αξιολογηθεί το αποτέλεσμα του εγχειρήματος. «Θα συγκρίνουμε το πριν και το μετά και θα δούμε τις διαφορές. Ελπίζουμε πως το προσωπικό θα είναι αποτελεσματικότερο και θα αισθάνεται καλύτερα, ψυχικά και σωματικά», δήλωσε ο Mats Pilhem.

Το «πείραμα» βασίζεται σε έρευνες που δείχνουν πως με μειωμένο ωράριο βελτιώνεται η παραγωγή καθώς οι εργαζόμενοι νιώθουν κουρασμένοι μετά από έξι ώρες εργασίας, γεγονός που επηρεάζει σωρευτικά την παραγωγικότητα τους.

Ο Mats Pilhem σημείωσε πως το «πείραμα» εφαρμόστηκε και σε μια αυτοκινητοβιομηχανία της περιοχής και τα αποτελέσματα ήταν «ενθαρρυντικά». Ο αντιδήμαρχος υπογράμμισε πως με το νέο ωράριο επιτυγχάνονται δύο στόχοι. Ο πρώτος είναι η αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα και ο δεύτερος είναι η δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://tvxs.gr/

Οι πίτσες είναι εντάξει;;

 Απόψεις  Comments Off on Οι πίτσες είναι εντάξει;;
Jan 162014
 

Πρόσφατα, διανομέας από το κατάστημα pizza fan Κυψέλης είχε τροχαίο εν ώρα εργασίας με αποτέλεσμα να τον τραυματισμό του που τον έθεσε εκτός δουλειάς. Όταν κάλεσε στο μαγαζί για να ενημερώσει, το πρώτο πράγμα που τον ρώτησε η υπεύθυνη ήταν αν χάλασαν οι πίτσες από τη πτώση. Συνάδελφός του που έσπευσε στο σημείο του ατυχήματος για συμπαράσταση, δέχτηκε παρατηρήσεις από την υπεύθυνη: «Φύγε από εκεί, κρυώνουν οι πίτσες» και «οι πελάτες κάνουν παράπονα».

Συνήθως, σε περίπτωση ατυχήματος, ο πρώτος που καταφτάνει είναι το αφεντικό ή το τσιράκι του. Όχι τόσο για να τσεκάρει την υγεία του υπαλλήλου αλλά για να βγάλει το κουτί από το μηχανάκι. Στην καλύτερη, φροντίζει να συνοδεύσει τον εργαζόμενο ως το νοσοκομείο για να μη του ξεφύγει κουβέντα για εργατικό ατύχημα. Το παραπάνω εργατικό ατύχημα δεν έχει δηλωθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα στην pizza fan (και όχι μόνο). Καθώς τα αφεντικά πιέζουν τους/τις εργαζόμενους-ες να μη τα δηλώσουν ως τέτοια. Και συνήθως αυτό γίνεται με την απειλή της απόλυσης.

Πάντως, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που έχουμε ακούσει ή βιώσει αντίστοιχη μεταχείριση. Τέτοιες φράσεις δείχνουν πως οι συνάδελφοί μας χάνουν την ίδια τους την ανθρωπιά πάνω στο φόρτο της δουλειάς. Αυτό συμβαίνει σαν αποτέλεσμα της αλλοτρίωσης των ανθρώπων. Η λογική του «κοιτάω την πάρτη μου πάνω απ’ όλα, θα ‘μια άσσος στη δουλειά, ας πάνε να πνιγούν οι υπόλοιποι». Στην pizza fan οι εργάτες δουλεύουν σαν ρομπότ. Ναι μεν γιατί η δουλειά είναι τυποποιημένη αλλά επίσης γιατί είναι εντατικοποιημένη (δηλαδή, συμπιέζεται ο χρόνος εργασίας και τα εργατικά χέρια, ενώ ο φόρτος της παραμένει ίδιος). Οπότε οι συνάδελφοι δεν σκέφτονται τίποτα άλλο πέρα από την ίδια τη δουλειά, αγνοώντας τους κινδύνους που αυτή κρύβει. Εξού και οι σκατόψυχες ερωτήσεις από συναδέλφους.

Γιατί είναι συχνά οι παραγγελίες καθυστερημένες; Η μητρική εταιρεία, από το ξεκίνημα της pizza fan, έχει καθιερώσει ένα σύστημα καταμέτρησης χρόνου. Κατά την στιγμή της λήψης της παραγγελίας από το τηλεφωνικό κέντρο, δηλώνεται στον πελάτη σε πόση ώρα θα είναι το φαί σπίτι του. Δηλαδή από τη στιγμή που θα έρθει η παραγγελία στο μαγαζί με φαξ, θα βγει στην οθόνη που υπάρχει στην κουζίνα, θα ετοιμαστεί η πίτσα, θα ψηθεί, θα πακεταριστεί και θα δοθεί σε διανομέα. Οι χρόνοι παράδοσης της πίτσας στο πελάτη κυμαίνεται από 20 λεπτά μέχρι μιάμιση ώρα. Όταν η δουλειά αυξάνεται πρέπει να αυξηθεί και ο χρόνος παράδοσης. Όμως η συντριπτική πλειοψηφία των εργοδοτών πιέζουν τους υπεύθυνους να μην “ανεβάσουν” χρόνο ώστε να μην αποθαρρυνθούν οι πελάτες από το να παραγγείλουν και έτσι να μην πέσει ο τζίρος του μαγαζιού. Δηλαδή, το τηλεφωνικό κέντρο πληροφορεί τον πελάτη πως το φαί θα φτάσει σε κάποιο λογικό χρονικό διάστημα προκειμένου ο πελάτης να κάνει την παραγγελία άσχετα από τον πραγματικό χρόνο παράδοσης.

Η πίεση μεταφέρεται στους εργάτες. Η κουζίνα ακούει όλη την γκρίνια, τα νεύρα, το άγχος, την πίεση των υπευθύνων. Από την άλλη, οι διανομείς παίρνουν αυτές τις “καθυστερημένες” ή τις οριακά στο χρόνο παραγγελίες. Είναι οι τελευταίοι στην αλυσίδα παραγωγής και καλούνται να πάνε εμπρόθεσμα το φαί. Πέρα από τους υπεύθυνους που ασκούν πιέσεις για να σπεύσει, ο διανομέας είναι αυτός που αντιμετωπίζει την ξινίλα των πελατών.

Στο τέλος της βάρδιας δε, υπάρχει καταγεγραμμένη η απόδοση των διανομέων (και της κουζίνας) στο σύστημα της pizza fan στο οποίο έχουν πρόσβαση οι υπεύθυνοι και οι ανώτεροί τους. Η απόδοση αυτή εκφράζεται με ένα νούμερο που δείχνει αν οι διανομείς είναι «σβέλτοι». Γενικότερα, είναι καταγεγραμμένα δεδομένα όπως πόσες παραγγελίες πήρανε, πότε τις πήρανε, πόσο «γρήγορα» πήγαν τις παραγγελίες, πόσα χρήματα είναι να παραδώσουν κλπ και είναι αποθηκευμένα για να τα ανακαλεί κάποιος-α όποτε θελήσει. Κάτι σαν στατιστικά ποδοσφαιριστών. Μόνο που στην pizza fan οι εργάτες με το ζόρι παίρνουν το βασικό μισθό και δεν έχουν τη χλιδή των ποδοσφαιριστών. Άρα τα αφεντικά γνωρίζουν και απειλούν πλαγίως ή μη με απολύσεις τους/τις εργαζόμενους-ες αν δεν γρηγορεύουν. Και αντίθετα με τους ποδοσφαιριστές σε περίπτωση τραυματισμού θα έρθουν αντιμέτωποι-ες με τις πολυέξοδες και χρονοβόρες ιατρικές διαδικασίες που η δημόσια υγεία προσφέρει.

Οπότε αν απορεί κανείς γιατί είναι αυξημένα τα εργατικά “ατυχήματα” στους διανομείς η απάντηση είναι η εξής: Τρέχουν, βάζοντας σε ρίσκο τη σωματική τους ακεραιότητα για να κρατήσουν τη δουλειά. (Δεν υπάρχει διανομέας που θα γούσταρε να τρέχει με την ψυχή στο στόμα ή να πάει ανάποδα δρόμους ή να παραβιάζει φανάρια, να ζημιωθεί χρηματικά και σωματικά, για να παραδώσει μία πίτσα.) Στις πιτσαρίες dominos είχε καθιερωθεί ένα point system αντίστοιχο που όμως αν η πίτσα δεν πήγαινε στην ώρα της o πελάτης έτρωγε τζάμπα. Σιγά που θα έμπαινε μέσα η εταιρεία. Την νύφη την πλήρωνε ο διανομέας τελικά. Γι’ αυτό εκείνην την περίοδο η dominos είχε τα πιο πολλά εργατικά “ατυχήματα” στον κλάδο. Να γιατί όλα αυτά δεν είναι τυχαία.

Σαν να μην έφταναν αυτά, η μητρική εταιρεία της pizza fan έχει θεσπίσει το σύστημα των παραπόνων. Τα παράπονα γίνονται από πελάτες που καλούν για να ρωτήσουν γιατί καθυστερεί η παραγγελία και για πάρα πολλούς άλλους λόγους (λόγους, αληθείς ή ψευδείς στους οποίους τα αφεντικά της pizza fan έχουν στηριχθεί για να απολύσουν εργαζόμενους-ες). Αν κάποιο κατάστημα έχει πολλά παράπονα μπαίνει στο στόχαστρο της μητρικής εταιρείας. Η μητρική δίνει συστάσεις και κατευθύνσεις στο ανάλογο αφεντικό και μετά το αφεντικό στους υπευθύνους. Δε νοείται κατάστημα καθημερινά να υπερβεί ένα συγκεκριμένο νούμερο παραπόνων. Όλα αυτά που σας περιγράφουμε δε μεταφέρονται σαφώς με ήρεμο τρόπο, αλλά με πίεση. Μέσα στις δουλειές λοιπόν του υπευθύνου είναι να μετατρέψει τη πίεση αυτή σε ευχαριστημένους πελάτες. Στόχος πια γίνεται η πίτσα να φτάσει ζεστή και γρήγορα στον πελάτη. Αν ο διανομέας χτυπήσει κάπου στη διαδρομή σκοπός είναι τι είπαμε; Η πίτσα να φτάσει ζεστή και γρήγορα στον πελάτη. Είναι οι πίτσες καλά; Ποια παραγγελία

είναι που εκκρεμεί να παραδοθεί; Αυτά μας ρωτάνε.

Οπότε, ναι εννοείται, δε νοιάζονται για εμάς τους εργάτες. Πρέπει να νοιαστούμε εμείς για εμάς. Δεν προσλαμβάνουν άτομα για να βγει πιο άνετα η δουλειά. Πιέζουν τα ήδη υπάρχοντα να δουλεύουν όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο σκληρά. Επειδή τα αφεντικά γνωρίζουν ότι είμαστε με το μαχαίρι στο λαιμό, προσπαθούν να μας εκμεταλλευτούν όσο δεν πάει. Τα κορμιά μας όμως κανένα αφεντικό δεν τα υπολογίζει. Είναι αναλώσιμα. Και όταν «χαλάνε» από τη δουλειά υπάρχουν άλλα τόσα να τα διαδεχτούν.

Τα αφεντικά της pizza fan κάνουνε περιουσίες από τη δουλειά μας. Γινόμαστε σαράβαλα ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Γιατί, πια, έτσι επιβάλλει η εξόντωση που ονομάζουμε εργασία.

Τα εργατικά ατυχήματα δεν είναι ατυχήματα. Δεν τα παθαίνουμε από την κακή μας την τύχη. Είναι οι όροι της δουλειάς που μας θέλει νέους-ες, ωραίους-ες γρήγορους-ες, αποδοτικούς-ές και να μην αντιμιλάμε στο αφεντικό.

Όλα καλά στην pizza fan. Όλα καλά.

Μία υποσημείωση: Τέτοια ατυχήματα σαν αυτό δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο στην pizza fan. Πριν δύο χρόνια, διανομέας στο κατάστημα pizza fan Ελληνικού σκοτώθηκε σε τροχαίο την ώρα της δουλειάς. Δεν σκοτώθηκε από απροσεξία, όπως και όλοι εμείς δεν χτυπάμε γιατί είμαστε αφηρημένοι. Πέθανε για να είναι γρήγορος, γιατί εντατικοποίηση σημαίνει να σε ντοπάρουν με άγχος. Ο θάνατός του θα μείνει στην ιστορία ως ατύχημα. Αλλά όχι από εμάς τους συναδέλφους και συναδέλφισσες εργάτες και εργάτριες που ξέρουμε πως ο θάνατός του ήταν μία συνέπεια της εργατικής καθημερινότητας. Είναι αυτή η καθημερινότητα που τελικά όλοι-ες ζούμε για να δουλεύουμε. Είναι η κτηνωδία της επιβίωσης.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://pizzafanworkers.wordpress.com/

Ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα στα “αφεντικά”

 Πολιτικό χιούμορ  Comments Off on Ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα στα “αφεντικά”
Dec 202013
 
Μεγάλες Πολυεθνικές (ΜΠ) : Τι είναι αυτά που κάνετε; Αναγκάζετε τις κυβερνήσεις να περικόπτουν μισθούς και συντάξεις, να προβαίνουν σε μαζικές απολύσεις! Καταστρέφετε τους καταναλωτές μας!
Διεθνείς Τραπεζίτες (Banksters) : Μην ανησυχείτε, ξέρουμε τι κάνουμε.
ΜΠ : Όχι, δεν ξέρετε. Μειώνετε τα κέρδη μας!
Banksters : Ηρεμήστε! Είμαστε βασικοί μέτοχοι στους περισσότερους από εσάς. Πιστεύετε ότι θέλουμε να βγούμε χαμένοι;
ΜΠ : Τότε ποιο είναι ακριβώς το σχέδιο σας;
Banksters : Κοιτάξτε, μπορείτε να φανταστείτε τι θα γινόταν αν οι άνθρωποι έπαιρναν υψηλότερους μισθούς και συντάξεις;
ΜΠ : Ναι, θα πουλούσαμε περισσότερα προϊόντα και θα είχαμε μεγαλύτερα κέρδη!
Banksters : Καθόλου! Οι απώλειες σας θα ήταν πολύ περισσότερες από τα κέρδη σας για διάφορους λόγους!
ΜΠ : Μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένοι;
Banksters : Πρώτον: αν είχαμε μεγαλύτερη ροή χρημάτων στην αγορά, τότε θα έχαναν αρκετή από την αξία τους και θα είχαμε απώλειες κερδών, επειδή εμείς είμαστε αυτοί που τα τυπώνουμε! Γι’αυτό έχουμε εφεύρει τον πληθωρισμό, για να εκφοβίζουμε τις κυβερνήσεις και να κατευθύνουμε το χρήμα πίσω σ’εμάς μέσω των λεγόμενων Πολιτικών Ποσοτικής Χαλάρωσης.
ΜΠ : Μα ο πληθωρισμός είναι κάτι που συμβαίνει ούτως ή άλλως!
Banksters : Ναι, αλλά είναι ελεγχόμενος. Τον ελέγχουμε. Όταν τα λεφτά που κατευθύνονται προς την κοινωνία ξεπεράσουν ένα “αποδεκτό επίπεδο”, δημιουργούμε οικονομικές κρίσεις για να τα πάρουμε πίσω. Επιβάλουμε στις κυβερνήσεις να πάρουν μέτρα και να εφαρμόσουν πολιτικές λιτότητας, αντιστρέφοντας τη ροή των χρημάτων προς εμάς. Κρατάμε έτσι ψηλά την αξία του χρήματος για τον καθένα και εξασφαλίζουμε τα κέρδη μας.
ΜΠ : Εντάξει, ποιοι είναι οι άλλοι λόγοι;
Banksters : Δεύτερον: οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα είχαν περισσότερους πελάτες, επειδή αυτοί θα είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν καλύτερης ποιότητας προϊόντα ακόμα και αν ήταν πιο ακριβά από τα δικά σας που είναι χαμηλότερης ποιότητας λόγω μαζικής παραγωγής. Άρα θα έπρεπε να αντιμετωπίσετε χιλιάδες ανταγωνιστές σε τοπικό επίπεδο, επειδή πολύ περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα μπορούσαν να επιβιώσουν!
Τρίτον: ακριβό εργατικό δυναμικό. Θα έπρεπε να πληρώνετε υψηλότερους μισθούς, άρα θα χάνατε κέρδη.
Τέταρτον: χωρίς τις κυβερνητικές περικοπές στον προϋπολογισμό θα έπρεπε να πληρώνετε περισσότερα μέσω των φόρων για την υγεία, παιδεία και άλλες κοινωνικές παροχές. Επιπλέον, θα έχετε την ευκαιρία για νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες στους τομείς της υγείας και της παιδείας.
ΜΠ : Εντάξει, αλλά τι γίνεται με τους πολύ χαμηλούς μισθούς σε Ινδία, Κίνα και ΝΑ Ασία; Χάνουμε εκεί μια τεράστια αγορά.
Banksters : Μπορείτε να φανταστείτε τι θα γίνει αν μια μέρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι απαιτήσουν μισθούς επιπέδου Δυτικών χωρών; Γι’αυτό επιβάλουμε το παραμύθι των περικοπών στους προϋπολογισμούς και της δημοσιονομικής πειθαρχίας στις χώρες. Για να μειώσουμε τους μισθούς στις χώρες της Δύσης και να πούμε στους Ασιάτες: κοιτάξτε, μην ζητάτε πολλά, δείτε τι γίνεται στη Δύση. Θα πάρετε αυξήσεις μέχρι ένα συγκεκριμένο όριο.
Βλέπετε; Μόλις ισοσταθμίσουμε τους μισθούς παντού, θα έχετε εκεί μια νέα αγορά. Νέοι καταναλωτές που θα μπορούν να ξοδεύουν όσο οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι. Επιπλέον, θα ξεφορτωθείτε τις όποιες ρυθμίσεις και θα απολύετε προσωπικό κατά βούληση χωρίς συνέπειες. Έως τότε, οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί θα έχουν γίνει τελείως ανίσχυροι.
ΜΠ : Και πώς θα το κάνετε αυτό πρακτικά;
Banksters : Μα, το κάνουμε ήδη! Το πείραμα στην Ελλάδα εξελίσσεται σύμφωνα με το σχέδιο. Μόλις φέρουμε τους μισθούς στο επίπεδο που θέλουμε και διαλύσουμε το κοινωνικό κράτος, θα συνεχίσουμε με την υπόλοιπη ευρωζώνη.
ΜΠ : Καλά με τα PIIGS, αλλά τι θα γίνει με τη Γαλλία, τη Γερμανία και τον υπόλοιπο βορρά; Οι άνθρωποι εκεί δεν θα αποδεχθούν ποτέ τέτοιες πολιτικές.
Banksters : Θα τις αποδεχθούν. Θα αρχίσουμε από την Ιταλία και την Ισπανία. Θα δώσουμε εντολή στους οίκους αξιολόγησης να επιτεθούν, θα τις αποκλείσουμε από τις αγορές και θα τις ρίξουμε στην παγίδα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Θα αναγκαστούν να πάρουν παρόμοια μέτρα με την Ελλάδα, ώστε να λαμβάνουν ρευστότητα. Μετά, θα επιτεθούμε στη Γαλλία και την Γερμανία.
ΜΠ : Θα υπάρξουν φοβερές ταραχές!
Banksters : Θα προσπαθήσουμε να τις περιορίσουμε. Έχουμε ήδη αναγκάσει τις κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Ισπανία να προχωρήσουν σε ποινικοποίηση των διαδηλώσεων. Θα χρησιμοποιήσουμε την προπαγάνδα των μεγάλων ΜΜΕ, που ελέγχουμε πλήρως, για να ενεργοποιήσουμε αντικρουόμενα συμφέροντα σε οικονομικό και ιδεολογικό επίπεδο μεταξύ διαφόρων ομάδων, ώστε να αποτρέψουμε μαζικές, ανεξέλεγκτες διαδηλώσεις και ταραχές, όπως κάναμε στην Ελλάδα. Θα χρησιμοποιήσουμε επίσης τη γνωστή προπαγάνδα για να σπείρουμε τη διχόνοια μεταξύ των λαών. Οι Γερμανοί θα κατηγορούν τα PIIGS γι’αυτά που θα υποφέρουν. Θα χρησιμοποιήσουμε την προπαγάνδα σε πλήρη ισχύ για να αποσπάσουμε από πάνω μας την προσοχή του κοινού. Δεν το βλέπετε; Η ελεύθερη αγορά είναι ένα παραμύθι, αφού μπορούμε να την ρυθμίσουμε τέλεια, ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα μας!
ΜΠ : Εντάξει τότε, προχωρήστε!
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://failedevolution.blogspot.gr/

Κατάρ: Το “ματωμένο” Μουντιάλ

 Πολιτικές ειδήσεις  Comments Off on Κατάρ: Το “ματωμένο” Μουντιάλ
Dec 102013
 

Τουλάχιστον 44 εργάτες έχουν χάσει τη ζωή τους στο Κατάρ κατά την διάρκεια έργων για την προετοιμασία του Μουντιάλ 2022. Σύμφωνα με την Guardian, υπάρχουν μαρτυρίες και καταγγελίες για απάνθρωπες συνθήκες και καταναγκαστικά έργα.

Η έγκυρη βρετανική εφημερίδα φέρνει στο φως της δημοσιότητας αποκαλύψεις που εγείρουν πλήθος ερωτηματικών αναφορικά με τις συνθήκες εργασίας για το Μουντιάλ που θα φιλοξενήσει το Εμιράτο.

Όπως τονίζεται, οι αλλοδαποί εργάτες καταγγέλλουν πως είναι απλήρωτοι για μήνες. Επίσης γίνεται αναφορά για κατάσχεση των αστυνομικών ταυτοτήτων και διαβατηρίων, όπως και για το γεγονός πως δεν τους χορηγείται πόσιμο νερό.

Μάλιστα οι εργάτες έχουν καταφύγει στην πρεσβεία των χωρών τους προκειμένου να βρουν τρόπο να εγκαταλείψουν το Κατάρ.

 

Η Guardian φιλοξενεί δηλώσεις ενός αλλοδαπού εργαζόμενου στο Εμιράτο όπου φέρεται να δήλωσε:

‘Δουλεύουμε με άδεια στομάχια. 12 ώρες εργασίας και στη συνέχεια καθόλου φαγητό το βράδυ. Οταν διαμαρτυρήθηκα στο επικεφαλής μου εκείνος με χτύπησε και με πέταξε έξω από το μέρος που κοιμόμασταν το βράδυ και αρνήθηκε να μου δώσει χρήματα’.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: http://www.sport.gr/

Νέα… ήθη στην αγορά εργασίας

 Πολιτικές ειδήσεις  Comments Off on Νέα… ήθη στην αγορά εργασίας
Nov 212013
 

Την ώρα που το υπουργείο Εργασίας θέτει υπερφιλόδοξους στόχους για την πάταξη της εισφοροδιαφυγής μέσω του ελέγχου της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας, το αρμόδιο όργανο, το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, καταρρέει και η αγορά εργασίας μετατρέπεται σε πραγματική ζούγκλα. Τουλάχιστον ένα στους τρεις εργαζόμενους είναι απλήρωτος για διάστημα άνω των τεσσάρων μηνών. Στο  30% εκτιμάται η «μαύρη» – ανασφάλιστη εργασία, ενώ οι  «τυχεροί» εργαζόμενοι, βλέπουν τους μισθούς τους τα τελευταία χρόνια να μειώνονται σωρευτικά κατά 27%-35%, ή κατά 41 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2009.

Την ίδια στιγμή οι απασχολούμενοι μετατρέπονται σε «απασχολήσιμους»,  οι ατομικές συμβάσεις είναι καθεστώς, όπως και οι μετατροπές συμβάσεων από πλήρους απασχόλησης σε μερικής, ενώ η ανεργία παραμένει σε δραματικά υψηλά επίπεδα.

Τελευταίο και ενδεικτικότερο «κρούσμα» ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, είναι πέντε συμβάσεις που υπεγράφησαν σε κλάδους όπως η φύλαξη (σεκιούριτι) και η καθαριότητα, και προβλέπουν δικαίωμα στον εργοδότη να καθυστερεί  τις πληρωμές  έως και 90 μέρες.

Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι «η καταβολή των αποδοχών του προσωπικού θα λαμβάνει χώρα εντός 90 ημερών από τη λήξη του μήνα εντός του οποίου παρασχέθηκε η εργασία είτε με κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό των εργαζομένων, είτε μετρητοίς, είτε συνδυαστικά και με τους δύο τρόπους». Ο λόγος που επικαλούνται οι επιχειρήσεις για να θέσουν σε εφαρμογή την καθυστέρηση καταβολής των αποδοχών, είναι ότι το Δημόσιο δεν έχει καταβάλλει τα οφειλόμενα σε αυτές, από την παραχώρηση των εργαζομένων τους.

Κι ενώ η μισθωτή εργασία δέχεται ολομέτωπη επίθεση από την κρίση και τις συνέπειές της, το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) οδηγείται σε σταδιακή υποβάθμιση έχοντας τεράστιες χρόνιες ελλείψεις σε προσωπικό στους ελεγκτικούς μηχανισμούς των Επιθεωρήσεων Εργασίας αλλά και σε υλικοτεχνική στήριξη και υποδομή, με αποτέλεσμα να μη γίνονται επαρκείς, ουσιαστικοί έλεγχοι στις βιομηχανίες και γενικότερα στους εργασιακούς χώρους.

Το νέο οργανόγραμμα του Υπουργείου Εργασίας προβλέπει την κατάργηση των Τμημάτων της Επιθεώρησης σε τουλάχιστον έξι νομούς της χώρας και την υποβάθμιση της Επιθεώρησης σε επίπεδο Γενικής Διεύθυνσης του Υπουργείου Εργασίας. Η υποβάθμιση των ελεγκτικών μηχανισμών οδηγεί σε πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, συνεχείς παραβάσεις της εργατικές νομοθεσίας και  τραγικές συνέπειες στις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι το ΣΕΠΕ παραμένει ακέφαλο εδώ και σχεδόν πέντε μήνες, με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το κυβερνητικό σχήμα και την παραίτηση του Μιχάλη Κανδαράκη.

Σύμφωνα με πληροφορίες, τις επόμενες ημέρες αναμένεται να οριστεί νέος Ειδικός Γραμματέας, ο πρώην πρόεδρος της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, Κώστας Πανταζής, ο οποίος θα κληθεί να διαχειριστεί μια σειρά  από διοικητικά αλλά και πρακτικά προβλήματα, όπως η έλλειψη προσωπικού, η έλλειψη αυτοκινήτων για τους ελεγκτές, ή ακόμη και η έλλειψη χρημάτων για την βενζίνη των αυτοκινήτων, ώστε να μετακινούνται και να πραγματοποιούν τους ελέγχους.

Ο νέος Ειδικός Γραμματέας θα βρεθεί μπροστά στην εξής κατάσταση:

Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα καλύπτεται με ατομικές συμβάσεις εργασίας. Άλλοι 500.000 εργαζόμενοι στον κλάδο του εμπορίου βρίσκονται μια ανάσα από το να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, μιας και η κλαδική τους σύμβαση έληξε στις 31 Οκτωβρίου και χρειάστηκε να δοθεί άτυπη, δίμηνη παράταση, για να παραμείνει εν ενεργεία.

Παράλληλα, εκτιμάται ότι ένας στους τρεις εργαζόμενους παραμένει απλήρωτος για πάνω από πέντε μήνες, βιώνοντας ένα ιδιότυπο και πρωτόγνωρο καθεστώς ομηρίας…

Προβληματισμό προκαλεί και η μετατροπή της πλήρους απασχόλησης σε υπο-απασχόληση. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο το 43,03% των νέων προσλήψεων – που έγιναν τον Οκτώβριο- αφορά θέσεις πλήρους απασχόλησης. Οι περισσότερες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν -ποσοστό 44,47%- αφορούν μερική απασχόληση, ενώ το 12,05% είναι εκ περιτροπής εργασία.

της Ρούλας Σαλούρου

Εργασιακά θέματα στην εκπαίδευση

 Δράσεις αλληλεγγύης πολιτών  Comments Off on Εργασιακά θέματα στην εκπαίδευση
Oct 142013
 

Τα εργασιακά ζητήματα είναι ένα θέμα που αφορά όλη την κοινωνία. Ανεξάρτητά από την ειδικότητα που έχουμε, τον κλάδο στον οποίο ανήκουμε, τον τομέα στον οποίο εργαζόμαστε, αν είμαστε υπάλληλοι ή αν έχουμε προσωπική επιχείρηση, όλοι είμαστε εργαζόμενοι. Ή τουλάχιστον είμαστε δυνητικά εργαζόμενοι διότι ας μην ξεχνάμε ότι η ανεργία αγγίζει το 30% στη χώρα μας. Επιπλέον, η εργασία είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής του κάθε ανθρώπου. Από αυτήν εξασφαλίζει τα απαραίτητα για την επιβίωσή του, αλλά κυρίως μέσα από την εργασία επιτυγχάνεται η αυτοπραγμάτωσή του, η διατήρηση της ψυχικής του ισορροπίας και η κοινωνικοποίησή του. Η εργασία μας αφορά, λοιπόν, όλους ατομικά, αλλά και συλλογικά ως κοινωνία. Συλλογικά, διότι (α) μέσω της εργασίας τα μέλη της κοινωνίας δημιουργούν δεσμούς μεταξύ τους, οπότε η εργασία συμβάλλει στη διατήρηση και ανάπτυξη του κοινωνικού ιστού, (β) η εργασία ως πράξη είναι ενταγμένη μέσα στην κοινωνική ζωή, οπότε ο τρόπος με τον οποίο εκτελείται καθώς και οι κανόνες/νόμοι που τη διέπουν χαρακτηρίζουν την κοινωνία και καθορίζουν τις εργασιακές συνήθειες αυτής, και (γ) το αποτέλεσμα της εργασίας (υπηρεσία/προϊόν) κατευθύνεται προς την κοινωνία και παραμένει στην κοινωνία.

Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι αυτό που διατυπώθηκε αρχικά: ότι τα εργασιακά ζητήματα μας αφορούν όλους. Μας αφορούν όλους γιατί όλοι είμαστε εργαζόμενοι. Μας αφορούν γιατί η εργασία είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας ως άτομα. Μας αφορούν, όμως, και γιατί ο τρόπος και το αποτέλεσμα της εργασίας του καθενός από εμάς επηρεάζει, έστω και αν δεν το βλέπουμε πάντοτε άμεσα, την κοινωνία ως σύνολο αλλά και την εργασία του κάθε εργαζόμενου.

Ας εξετάσουμε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στους εργαζόμενους στην εκπαίδευση. Τους τελευταίους μήνες οι εκπαιδευτικοί δέχτηκαν μια σφοδρή επίθεση από τα ΜΜΕ της χώρας με στόχο τη μείωση του κύρους και του έργου τους. Η επίθεση αυτή είχε στόχο να εφαρμοστούν μνημονιακά μέτρα χωρίς να υπάρχει αντίδραση από την κοινωνία και χωρίς να μπορούν να αντισταθούν σε αυτά οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί. Η τακτική αυτή έχει εφαρμοστεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια: η κυβέρνηση επιλέγει τον κλάδο εργαζομένων τον οποίο θα πλήξει και εξαπολύει τα κανάλια για να διχάσουν την κοινή γνώμη και να προπαγανδίσουν τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις της τρόικα. Έτσι, σε λίγους μόλις μήνες, η κυβέρνηση κατάφερε να επιβάλει υποχρεωτικές μετατάξεις στους εκπαιδευτικούς, υποχρεωτικές αποσπάσεις, και υποχρεωτικές μεταθέσεις. Με την αύξηση του διδακτικού ωραρίου πέτυχε την παύση των διορισμών και την, σχεδόν ολοκληρωτική, παύση προσλήψεων των αναπληρωτών καθηγητών. Παράλληλα, πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών και εργαζομένων διοικητικών στην εκπαίδευση, ενώ τα τελευταία χρόνια οι εκπαιδευτικοί έχουν υποστεί, όπως άλλωστε όλοι οι εργαζόμενοι, σφοδρές μειώσεις μισθών. Επομένως οι εκπαιδευτικοί δέχτηκαν πολλαπλά – και από ότι φαίνεται στοχευμένα – χτυπήματα σε μία προσπάθεια μείωσης των κονδυλίων για την παιδεία.

Ποιες όμως είναι οι ευρύτερες επιπτώσεις αυτών των μέτρων στους μαθητές, στους γονείς, στην κοινωνία και στους εκπαιδευτικούς; Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τρεις βασικούς άξονες: (α) λιγότερα σχολεία, (β) περισσότεροι μαθητές ανά σχολείο, (γ) εργασιακή ανασφάλεια. Ξεχωρίζουμε αυτούς τους άξονες διότι όπως θα δούμε στη συνέχεια τα προβλήματα που δημιουργούν δεν στρέφονται μόνο εναντίων των εκπαιδευτικών ή της παιδείας, αλλά αποτελούν γενεσιουργές αιτίες για μια σειρά από προβλήματα στους μαθητές, στους γονείς και στην τοπική κοινωνία.

Λιγότερα Σχολεία. Η ύπαρξη λιγότερων σχολείων σημαίνει αυτόματα περισσότερες μετακινήσεις μαθητών εις βάρος πάντα των πιο αδύναμων και απομακρυσμένων περιοχών. Οι μαθητές αναγκάζονται να σπαταλούν πολύτιμο χρόνο καθημερινά για να μεταβούν στο σχολείο, ενώ το χειμώνα η μετακίνηση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη και συχνά αδύνατη. Το σημαντικότερο, ίσως, πρόβλημα είναι ότι χάνεται το σχολείο ως σημείο αναφοράς και πολιτισμού για την τοπική κοινωνία. Αυτό σταδιακά οδηγεί σε ερήμωση της τοπικής κοινωνίας, μετακίνηση των ανθρώπων στις πόλεις/κέντρα, στην περιθωριοποίηση των ανθρώπων που ζουν στην επαρχία και τέλος στην αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα.

Περισσότεροι μαθητές ανά σχολείο. Καταρχάς αλλοιώνεται ο παιδαγωγικός ρόλος του σχολείου, καθώς οι σχέσεις μεταξύ των μαθητών, αλλά και μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικών, γίνονται πιο απρόσωπες. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί στην αποξένωση του παιδιού από το σχολείο με αρνητικές επιπτώσεις στη μάθηση, ενώ γίνεται και πιο εύκολη η εγκατάλειψη του σχολείου από τους μαθητές. Επιπλέον, η αύξηση του πληθυσμού των μαθητών ανά σχολική μονάδα είναι βασική αιτία για την ανάπτυξη και επέκταση φαινομένων όπως η σχολική βία και ο ρατσισμός. Οι μαθητές συνωστίζονται στην αυλή, φαινόμενο που παρατηρείται ήδη σε συγκροτήματα σχολείων, ενώ τόσο οι εφημερεύοντες όσο και οι διευθύνσεις των σχολείων δεν έχουν ουσιαστικό έλεγχο των μαθητών.

Εργασιακή ανασφάλεια. Το τελευταίο πρόβλημα, αυτό της εργασιακής ανασφάλειας, είναι ίσως και το πιο ακανθώδες για όλους μας, για το σήμερα που βιώνουμε και για το μέλλον μας ως κοινωνία. Παρατηρούμε ότι γίνονται συντονισμένες προσπάθειες για διάλυση του δημόσιου τομέα (εκπαίδευση, υγεία, μεταφορές, τοπική αυτοδιοίκηση, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κτλ.), ενώ παράλληλα πλήγματα δέχεται και ο ιδιωτικός τομέας (παύση/καθυστέρηση πληρωμών από δημόσια έργα, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών και φορολογίας χωρίς αντίστοιχα ανταποδοτικά οφέλη, κτλ.). Σε κάθε χτύπημα αναρωτιόμαστε πλέον ποιος είναι ο επόμενος που θα χτυπηθεί από τα μέτρα.  Στην εκπαίδευση γίνεται μια συνεχής υποτίμηση και υποβάθμιση της εργασίας των εκπαιδευτικών: αυξάνεται το διδακτικό ωράριο, αυξάνονται οι υποχρεώσεις και αρμοδιότητες, οι εκπαιδευτικοί μετακινούνται σε 3 και 4 σχολεία για να συμπληρώσουν το ωράριό τους, ενώ ταυτόχρονα ο μισθός μειώνεται. Καθώς οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις επιδρούν σαν ντόμινο σε όλη την κοινωνία περιμένουμε με αγωνία να δούμε τα μέτρα που ετοιμάζουν για τους υπόλοιπους κλάδους. Παρατηρούμε, επίσης, ότι σχεδιάζεται και εφαρμόζεται απελευθέρωση των απολύσεων προς όφελος φυσικά πάντα του εργοδότη, είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα. Και αναρωτιόμαστε για το ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που γίνονται απολύσεις. Αν είναι όντως ο «εξορθολογισμός» του δημόσιου τομέα όπως διατείνονται στην κυβέρνηση, τότε γιατί δεν πατάσσουν τη διαφθορά, τότε γιατί δεν ξεκινάνε από τα ανώτερα ιεραρχικά στρώματα όπου υπάρχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα αλλά χτυπάνε στη βάση; Μήπως γιατί ο στόχος τους δεν είναι ο «εξορθολογισμός» αλλά η «εξαθλίωση»; Το σύνθημα «σήμερα άνεργος εγώ αύριο εσύ» δεν είναι μία θεωρία που ίπταται, αλλά η μόνη πραγματικότητα. Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι στη σημερινή κοινωνία είναι τυχερός όποιος εργάζεται και θα έπρεπε να είναι ευγνώμων γι αυτό. Θέλουν να μας οδηγήσουν στον κανιβαλισμό όπου οι μεν εργαζόμενοι θα βλέπουν ως ανταγωνιστές τους άνεργους οι δε άνεργοι θα εποφθαλμιούν τις θέσεις εργασίας! Και τέλος, ας αναλογιστούμε το εξής: προσπαθούν να μας πείσουν ότι για τα προβλήματα της χώρας, ή τουλάχιστον για τα περισσότερα από αυτά, ευθύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και ότι με τις απολύσεις θα μπορέσει να ορθοποδήσει η χώρα. Ας εξηγήσουν, όμως, και το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τη ραγδαία μείωση του τζίρου αυτών που ακόμα δεν έχουν κλείσει. Μήπως δεν έχουν καταλάβει ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007 ήταν δεδομένο ότι θα πλήξει τη χώρα μας, ασχέτως του πλήθους ή της αποδοτικότητας των δημοσίων υπαλλήλων και ασχέτως του πόσο ισχυρός ή παραγωγικός είναι ο ιδιωτικός τομέας; Τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση αντί να μας βγάζουν από την κρίση μας βυθίζουν ολοένα και περισσότερο σε αυτή, ώστε να γίνεται ουσιαστική πραγματικότητα το ρητό: «κάθε πέρσι και καλύτερα». Μήπως, αντιθέτως, το έχουν καταλάβει αλλά όλα τα μέτρα που λαμβάνουν έχουν απώτερο στόχο την εξαθλίωση και αδρανοποίηση του κόσμου; Ας αντισταθούμε τώρα που μπορούμε για να μπορούμε να οραματιστούμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά και τους μαθητές μας.

Επιτροπή Αγώνα Καθηγητών Ν. Δράμας

Επιστολή της Εκπαιδευτικής Διεθνούς στον Πρωθυπουργό: Προάσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων εκπαιδευτικών

 Πολιτικές ειδήσεις  Comments Off on Επιστολή της Εκπαιδευτικής Διεθνούς στον Πρωθυπουργό: Προάσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων εκπαιδευτικών
May 272013
 

Ψήφισμα καταδίκης της πολιτικής της Κυβέρνησης για την επιστράτευση των εκπαιδευτικών που αμφισβητεί το δικαίωμα στην απεργία εξέδωσε η η Education International (ΕΙ) και έστειλε ανάλογη επιστολή στον Πρωθυπουργό και τον Υπ. Παιδείας. Διαβάστε την επιστολή παρακάτω.

 

Κ. Αντώνης Σαμαράς

Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας

pressoffice@primeminister.gr

Βρυξέλλες, 16 Μαϊου 2013

Θέμα: Προάσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων εκπαιδευτικών

 

Κύριε Πρωθυπουργέ, 

Η Εκπαιδευτική Διεθνής (ΕΙ), η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία που εκπροσωπεί 30 εκατομμύρια εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους στην εκπαίδευση σε όλο τον κόσμο- περιλαμβανομένων των Ελληνικών συνδικαλιστικών ενώσεων ΟΛΜΕ, ΔΟΕ και ΠΟΣΔΕΠ, παρακινεί την κυβέρνηση να προασπίσει τα πολιτικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών προς το συμφέρον του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Η ΕΙ παρέχει την πλήρη υποστήριξη της στο αίτημα των  Ελλήνων εκπαιδευτικών και της Ένωσής τους να διατηρήσουν  το δικαίωμά τους στην απεργία. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί μάχονται για τη διατήρηση των δικαιωμάτων τους στο χώρο εργασίας για μια ποιοτική εκπαίδευση.

Οι αλλαγές που επιβλήθηκαν ως μέρος των προϋποθέσεων οικονομικής υποστήριξης από την Τρόικα, υπό τους όρους του Μνημονίου Οικονομικών και Χρηματοπιστωτικών Πολιτικών (MEFP) και των επακόλουθων   αναθεωρήσεών του, έχουν αλλάξει ουσιαστικά τη διαπραγματευτική δομή, διαλύοντας ένα σύστημα το οποίο εξελισσόταν από το 1990.

Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο τομέα έως τώρα έχουν ασκήσει το δικαίωμα στην απεργία. Η προσπάθεια της Κυβέρνησής σας να εμποδίσει τις συνδικαλιστικές ενώσεις να ασκήσουν το δικαίωμα αυτό  ισοδυναμεί με τη διάβρωση των βασικών πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών.

Η ΕΙ και τα μέλη της πάντοτε πίστευαν ότι οι συστάσεις από τους διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια  Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ή οι τράπεζες ανάπτυξης θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους τις υποχρεώσεις των κρατών  αναφορικά με τις Συνθήκες του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας.

Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις πρέπει να είναι σεβαστές και οποιαδήποτε μέτρα οικονομικής σταθερότητας, ειδικά σε σχέση με τις προδιαγραφές εργασίας και τους μισθούς, είναι επιτρεπτά με την προϋπόθεση ότι υπόκεινται σε πρότερες διαβουλεύσεις με τις ενώσεις των εργοδοτών  και εφαρμόζονται ως ένα εξαιρετικό μέτρο και σε περιορισμένο χρόνο.

Οι περικοπές λιτότητας που επιβάλλονται στην Ελλάδα καταστρέφουν κατά συνέπεια το κοινωνικό κράτος με τραγικές επιπτώσεις στην εκπαίδευση και στο σύνολο της κοινωνίας. Η ΕΙ και η Ευρωπαϊκή οργάνωσή της η ETUCE, έχουν ήδη καταδικάσει  τις επαχθείς μισθολογικές και συνταξιοδοτικές περικοπές, τις αναμενόμενες απολύσεις των εκπαιδευτικών , τις περικοπές στον εκπαιδευτικό προϋπολογισμό και άλλα μέτρα τα οποία θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον των Ελλήνων. Η λιτότητα έχει υπονομεύσει την εμπιστοσύνη στην από κοινού εξεύρεση λύσεων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Έχει έρθει η στιγμή για την αποκατάσταση της δημόσιας εμπιστοσύνης με την ανατροπή της λιτότητας και την ενίσχυση της δημόσιας επένδυσης, περιλαμβανομένης της επένδυσης στην εκπαίδευση.

Η ΕΙ καλεί την Κυβέρνηση της Ελλάδας να ενισχύσει τη δημοκρατία ακούγοντας τους κοινωνικούς εταίρους μέσω ενός βελτιωμένου θεσμικού, κοινωνικού διαλόγου.

Με εκτίμηση,

Fred van Leeuwen

Γενικός Γραμματέας

 

Αντίγραφο: Κ. Κονσταντίνος Αρβανιτόπουλος, Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού – minister@minedu.gov.gr

Κατεβάστε την Επιστολή της Εκπαιδευτικής Διεθνούς στα αγγλικά … εδώ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://olme-attik.att.sch.gr/

 

Ολική επιστροφή της δουλείας;

 Απόψεις  Comments Off on Ολική επιστροφή της δουλείας;
Mar 212013
 

holland-and-barrett-02

Δωρεάν εργασία για όλους

Υποχρεωτική, αλλά και εθελοντική (!!!), ταυτόχρονα εργασία επιβάλει στους ανέργους η Βρετανική κυβέρνηση. Το περιβόητο Mandatory Work Activityεφαρμόζεται πλέον εδώ και δύο χρόνια σε όλη την Βρετανική επικράτεια. Το πρόγραμμα αυτό πλασάρεται ως μή έμμισθη εξασφάλιση εργασιακής εμπειρίας για κάθε άνεργο που λαμβάνει κρατικό επίδομα συντήρησης, το γνωστό Job Seekers Allowance για χρονικό διάστημα πάνω από τρεις μήνες, γεγονός που αφορά πλέον όλους καθώς οι μαζικές απολύσεις είναι πια καθημερινό φαινόμενο στη χώρα και η εύρεση εργασίας έχει καταστεί ιδιαίτερα δύσκολη, δεδομένου ότι ο αριθμός των αιτούντων για μια θέση ξεπερνά τα 100 άτομα.

Μέχρι στιγμής χιλιάδες άνεργοι έχουν σταλεί να προσφέρουν υπηρεσίες δωρεάν σε πολυκαταστήματα όπως τα Poundland, ή σε εταιρείες που αναλαμβάνουν καθαρισμούς χώρων ή εργοστάσια, προκειμένου να συνεχίσουν να εισπράττουν τις 70 λίρες την εβδομάδα που προβλέπει το επίδομα ανεργίας και ταυτόχρονα το επίδομα ενοικίου που πλέον δεν ξεπερνά τις 300 λίρες μηνιαίως. Οποιαδήποτε άρνηση συμμετοχής στο πρόγραμμα ‘εθελοντικής’ εργασίας οδηγεί σε ποινικές κυρώσεις που θα έχουν ως αποτέλεσμα την παύση πληρωμών στον άνεργο και, ταυτόχρονα, τον εξάμηνο αποκλεισμό του από την κοινωνική πρόνοια.

Πρόσφατα, μάλιστα, η νεαρή απόφοιτος γεωλογίας Cait Reilly που λόγω της έλλειψης θέσεων εργασίας για πτυχιούχους συμμετείχε στο Job Seekers Allowance κλήθηκε για δωρεάν εργασία στα Poundland αλλά κινήθηκε δικαστικά ενάντια στην κυβέρνηση, κερδίζοντας δικαστήριο που έκρινε ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι παράνομο. Η ενέργειά της αμέσως καλωσορίστηκε από τους εκατομμύρια ανέργους του νησιού που καθημερινά αντιμετωπίζουν τον χλευασμό και την περιφρόνηση της Βρετανικής κοινωνίας, όμως βρήκε απέναντί τα διάφορα προτεσταντικά εργασιακά ταμπού που έχουν ριζώσει βαθιά στην συνείδηση των περισσότερων Βρετανών: πως η εργασία, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή είναι αρετή, και πως ο άνθρωπος θα πρέπει ακόμα και δίχως πληρωμή να εργάζεται. H Cait Reilly λοιδωρήθηκε από τα Μέσα Ενημέρωσης ως «άτομο που δεν εκτιμά την εργασιακή αρετή και ρέπει προς την τεμπελιά», «που επιθυμεί τα πάντα δωρεάν», και που, τέλος, «ζει εις βάρος άλλων ανθρώπων».  Μάλιστα οι υπερσυντηρητικές εφημερίδες Telegraph και Daily Mail έφταναν σε σημείο συνεχώς να δημοσιεύουν άρθρα εναντίον της, προκειμένου να τονώσουν τον Βρετανικό κομφορμισμό και την θεσμισμένη εθελοδουλία της προτεσταντικής εργασιακής ηθικής, ενώ ταυτόχρονα αντιστάσεις έχουν ξεπηδήσει, με αποκορύφωμα την ομάδα Boycott Workfare και διάφορες συλλογικότητες όπως το Solidarity Federation που προσπαθούν με κάθε μέσο να σταματήσουν αυτήν την ολοφάνερη εκμετάλλευση (και μέχρι στιγμής κατάφεραν να θέσουν την αλυσίδα καταστημάτων Vegan προϊόντων Holland and Barret εκτός του προγράμματος) δίχως ωστόσο να λαμβάνουν υποστήριξη από το Βρετανικό κοινό, καθώς οι επίσημες στατιστικές της υπηρεσίας Yougov δείχνουν ότι α) το 76% των ερωτηθέντων αναφορικά με το αν θα πρέπει να σταματήσουν οι πληρωμές σε αυτούς που αρνούνται να εργαστούν ενώ β) το 55% απαντά θετικά στο ερώτημα αν θα πρέπει η κυβέρνηση να σταματήσει να πληρώνει τους ανέργους που αρνούνται να συμμετάσχουν στα προγράμματα μη αμειβόμενης εργασίας, και, τέλος γ) μόνο το 34% διαφωνεί με αυτά.

Παρόμοια προγράμματα εκμετάλλευσης ανέργων συναντά κανείς και στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία όπου μάλιστα είχε γίνει λόγος για πληθυσμιακές μετακινήσεις των ανέργων σε ειδικά χωριά όπου θα απασχολούνται σε εργοστάσια, ενώ σκέψεις έχουν ακουστεί και για την εφαρμογή του στην Ελλάδα καθώς ο ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας μέσα από την προσωπική του ιστοσελίδα, παρουσιάζοντας ένα μανιφέστο προτάσεων για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση δήλωσε τα εξής:

Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιάδες τόνοι παραμένουν αμάζευτες), ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα, σε μαγαζιά, συνεργεία, επιχειρήσεις, ανάλογα με την ηλικία, τις δεξιότητες, την έφεση και την όρεξη του καθενός. Ταυτόχρονα, να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργάτες, ή υπάλληλοι για τρεις μήνες χωρίς επιβάρυνση (για τις επιχειρήσεις, κλπ). Ακόμα και οι τελειόφοιτοι του Γυμνασίου και οι πρωτοετείς και δευτεροετείς των ΑΕΙ, κλπ., να εργάζονται το καλοκαίρι πέντε βδομάδες σε αντίστοιχες εργασίες για να αποκτήσουν κάποια στοιχειώδη εργασιακή εμπειρία.

Κοινωνική πρόοδος μόνο στη θεωρία

Οι Συντηρητικοί Βρετανοί, όπως και όλοι οι Νεοφιλελεύθεροι εργατιστές, διατείνονται ότι το Mandatory Work Activity (και τα διάφορα παρόμοια προγράμματα για τα οποία όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται υπέρ της εφαρμογής τους καί στην Ελλάδα) βοηθούν τους ανθρώπους που έχουν μείνει εκτός εργασίας για πολύ καιρό μέσω της παροχής τους υπηρεσιών να μην δημιουργήσουν κενά στο βιογραφικό τους, πράγμα που στη θεωρία φαντάζει λογικό, καθώς η αγορά εργασίας (ιδιαίτερα στη Βρετανία) δίνει προτεραιότητα πρόσληψης σε άτομα με εμπειρία, και η αποχή από την εργασία (για οποιονδήποτε λόγος) πάνω από ένα τρίμηνο, συνήθως εκλαμβάνεται ως μείωση της απόδοσης του υποψήφιου/ας ο οποίος/α έχε πάψει πλέον στις καθημερινές του/της δραστηριότητες να χρησιμοποιεί τις τεχνικές γνώσεις που είχε προηγουμένως αποκομίσει ενώ εργαζόταν. Στην πραγματικότητα, όμως, το Mandatory Work Activity υποχρεώνει τους ανέργους να απασχολούνται σε κάθε εργασία, ανεξαρτήτως κατάρτισης, σπουδών και προϋπηρεσίας. Για παράδειγμα, κάποιος που εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός και απολύθηκε λόγω περικοπών, θα σταλθεί να αναλάβει υπηρεσίες είτε στα McDonalds, είτε σε άλλου είδους παρόμοιες θέσεις, ακόμη και εκεί που απαιτούνται χειρωνακτικές δραστηριότητες. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι οι πιθανότητες το άτομο αυτό να επαναπροσληφθεί ως πολιτικός μηχανικός είναι χαμηλότερες μιας από την προηγούμενή του απασχόληση οι γνώσεις που έχει αποκομίσει είναι άλλες από αυτές του πολιτικού μηχανικού τις οποίες πιθανότατα να θεωρηθεί ότι τις έχει ξεχάσει.

Αν μέσα σε όλα αυτά συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι στη Βρετανία (αναλόγως και στις περισσότερες χώρες της Βόρειας Ευρώπης) τα πτυχία πανεπιστημίου ελάχιστα αναγνωρίζονται από τους εργοδότες οι οποίοι δίνουν προτεραιότητα στην εμπειρία και την προϋπηρεσία, αυτό που καταλαβαίνουμε είναι πως πλέον ένας τεράστιος αριθμός εκμεταλλεύσιμων ανθρώπων γίνεται διαθέσιμος, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα στιγμή για τη μεγιστοποίηση του κέρδους των μεγαλο-επιχειρήσεων, ενώ ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα μπορούν να χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους τις επιστημονικές τους γνώσεις που στο παρελθόν μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν μια λιγότερο επίπονη επιβίωση. Ιδιαίτερα αν συμπεριλάβουμε και τον τριπλασιασμό των διδάκτρων στα Βρετανικά πανεπιστήμια (που πλέον αγγίζουν το ποσό των 9.000£ τον χρόνο για προ-πτυχιακές σπουδές), την επιβολή διδάκτρων σε χώρες με ισχυρές εκπαιδευτικές δομές όπου η δωρεάν εισαγωγή στα τριτοβάθμια ινστιτούτα θεωρούνταν για χρόνια ως κάτι δεδομένο και αυτονόητο, τότε γίνεται ολοφάνερο πως από εδώ και στο εξής στρατιές δούλων θα αναπαράγονται συνεχώς από τους μηχανισμούς του συστήματος, ενώ η πρόσβαση στην γνώση (και συνεπώς στην άνετη διαβίωση) θα αποτελεί ‘δικαίωμα’ μιας μικρής προνομιούχας μειοψηφίας.

Δουλεία ή ελευθερία;

Η εφαρμογή τέτοιου είδους προγραμμάτων εκμετάλλευσης φανερώνει πέρα για πέρα την πολιτική οπισθοδρόμηση της εποχής μας, ως αποτέλεσμα όχι μόνο της ήττας του εργατικού κινήματος εξ’ αιτίας του οποίου μέχρι και μερικά χρόνια πριν μπορούσαμε να απολαμβάνουμε κάποια σχετικά προνόμια, αλλά πάνω απ’ όλα, αντανακλά το γενικευμένο κλίμα απάθειας που κυριαρχεί στην Δύση, την απο-πολιτικοποίηση που οδηγεί όλο και περισσότερο στην εδραίωση και διαιώνιση του πιο ακραίου αντιδραστικού ελιτισμού (όπως θα έλεγε και ο Finley) που συναντά κανείς τα τελευταία 30 χρόνια στον «ελεύθερο κόσμο». Η δικαίωση της Βεμπεριανής αυθαίρετης αντίληψης του «όποιος δεν δουλέψει δεν θα φάει» αποτελεί πεμπτουσία του, καθώς βάζει τα θεμέλια για την ηθικοποίηση της εκμετάλλευσης, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να καταστήσει ως κοινή λογική την ποινικοποίηση κάθε είδους αυτονόητης αντίδρασης.

Καλό θα ήταν στο σημείο αυτό να γνωρίζουμε ότι η ηθική της εργασίας (την οποία είχα αναλύσει και σε προηγούμενο άρθρο) και η χρήση της λέξης «τεμπέλης» σχεδόν πάντοτε χρησιμοποιούνταν από τις εκάστοτε θεσμισμένες ολιγαρχίες ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες για περισσότερα δικαιώματα. Από την Παρισινή Κομμούνα μέχρι τις απεργίες του Σικάγο, από τον Μάη του 68 μέχρι και τις φοιτητικές διαδηλώσεις στην Βρετανία και το Occupy Wall Street, χαρακτηρισμοί όπως «τεμπέλης», «χαραμοφάης», «καταχραστής της ελευθερίας» και «τρομοκράτης» εναντίον όλων αυτών που συμμετείχαν στα κινήματα αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της προπαγάνδας των ολιγαρχιών. Η παρότρυνση υποψηφίων για το χρίσμα του αμερικανικού ρεπουμπλικανικού κόμματος προς τους συμμετέχοντες στο Occupy Wall Street «πηγαίνετε να βρείτε καμιά δουλιά αφού κάνετε μπάνιο», η διεθνής μιντιακή καμπάνια μίσους των «lazy Greeks» υποδηλώνουν ξεκάθαρα ότι η προσκόλληση στην ηθική της εργασίας όχι μόνο χρησιμοποιείται από τις κυρίαρχες τάξεις οι οποίες στρουθοκαμηλίζοντας επιδιώκουν την εξουδετέρωση των πολιτικών τους αντιπάλων στο επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά, ταυτόχρονα, αποτελεί και βασικό χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που δεν καταφέρνει να αμφισβητήσει τις παραδοσιακές θεσμισμένες (στην καπιταλιστική περίπτωση προτεσταντικές) αξίες, να έρθει σε ρήξη με τον κοινωνικο-κεντρισμό της προσπαθώντας να δει τα δρώμενα από μια άλλη οπτική γωνία, και να προσεγγίσει διαφορετικά τους σκοπούς και τους λόγους κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η δαιμονοποίηση της φτώχειας και η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στους αναξιοπαθούντες δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Το συναντάμε πάντοτε σε εποχές όπου οι αντιστάσεις και τα κοινωνικά κινήματα άφηναν ανοιχτό το πεδίο για όλες τις συντηρητικές κοινωνικές εκφάνσεις να κυριαρχήσουν, τάσεις που αντανακλούν την προ-πολιτική πλευρά των Δυτικών παραδόσεων οι οποίες πηγάζουν από τις καταπιεστικές κοινωνίες του μεσαίωνα και επιβιώνουν μέχρι και σήμερα. Αυτού του είδους οι παραδόσεις εκφράστηκαν στο παρελθόν μέσα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τις δικτατορίες, μέσα από την καταστολή και την ανελευθερία, και σήμερα μέσω του επικοινωνιακού πολέμου των Μέσων Ενημέρωσης επιστρατεύεται η αναντίρρητη υπακοή στους ισχύοντες νόμους με την ηθική της εργασίας να παίζει καταλυτικό ρόλο στην ολοένα και συνεχόμενη σπατάλη ενέργειας σε οποιαδήποτε δραστηριότητα μόχθου είτε για χάρη της δραστηριότητας αυτής είτε με σκοπό την παροχή υπηρεσιών προς αυτούς που βρίσκονται στις υψηλότερες βαθμίδες της εξουσιαστικής πυραμίδας. Στην αντίθετη πλευρά έχουμε την κληρονομιά του προτάγματος της αυτονομίας, της δημοκρατίας, που συμπληρώνει το δίπολο των Δυτικών παραδόσεών. Όσο οι συνειδήσεις θα δηλητηριάζονται από το ατομικιστικό φαντασιακό της κοινωνικής ανόδου, του prestige, από τον κρετίνικο καταναλωτισμό και την πλαστική κομφορμιστική κουλτούρα, τόσο το πρόταγμα της αυτονομίας θα περιορίζεται, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο για την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας.

Βλέποντας τις καταστάσεις να φτάνουν πλέον σε οριακό επίπεδο και τον καριερισμό να καταρρέει δεν μας μένει τίποτα παραπάνω παρά να διαλέξουμε: θέλουμε να ζήσουμε σαν δούλοι ή σαν ελεύθεροι άνθρωποι; Αν η επιλογή μας είναι η δεύτερη τότε μάλλον ήρθε η στιγμή να αποδεχτούμε ότι η επιστροφή στις «παλιές καλές μέρες», στον καπιταλισμό «με το ανθρώπινο πρόσωπο» αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, προωθώντας έτσι την αυτο-οργάνωση και την απο-ανάπτυξη ως ριζικές απαντήσεις στην βαθιά κρίση της εποχής μας. Αν πραγματικά θέλουμε να διεκδικήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή, μάλλον θα πρέπει να αποβάλουμε πέρα για πέρα το καπιταλιστικό φαντασιακό. Ή θα αμφισβητήσουμε την προπαγάνδα τρόμου και θα συγκρουστούμε με τις κυρίαρχες αξίες που διέπουν την κοινωνία μας (το κέρδος και την αλόγιστη συσσώρευση κεφαλαίων), με τους θεσμούς που διαιωνίζουν την θεσμισμένη ετερονομία (όπως το κράτος και τις μεγάλες επιχειρήσεις) απαιτώντας άμεση δημοκρατία και ισότητα σε όλα τα εισοδήματα, ή θα υπομένουμε μαρτυρικά και σιωπηλά τις συνέπειες της απάθειάς μας. Καί τα δυο μαζί δεν γίνονται…

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://eagainst.com/

Για την ηθική της εργασίας

 Απόψεις  Comments Off on Για την ηθική της εργασίας
Mar 202013
 

Η ηθική της εργασίας

Στη σύγχρονη Δυτική καπιταλιστική κοινωνία ο Χριστιανισμός φαίνεται πως αποτελεί πια ένα ξεπερασμένο εργαλείο χειραγώγησης. Όπως, πολύ σωστά, αναφέρει ο Κορνήλιος Καστοριάδης (1997, 12), «ο καπιταλισμός είναι το πρώτο καθεστώς που παράγει μια ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία το ίδιο αυτό το καθεστώς είναι «ορθολογικό». Η νομιμοποίηση των άλλων τύπων θεσμίσεων της κοινωνίας ήταν μυθική, θρησκευτική ή παραδοσιακή».

Για τον Κορνήλιο Καστοριάδη «κάθε κοινωνία θεσμίζει τον εαυτό της και συγχρόνως τη «νομιμοποίησή της» (1997, σ.14). Κάθε κοινωνία, δηλαδή, δημιουργεί τους δικούς της θεσμούς (κανόνες, τους νόμους, αξίες, γλώσσα, και ηθικούς κανόνες) που λειτουργούν με βάση μια κοινή κατανόηση για τη ζωή και το ρόλο του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν. Οι θεσμοί αυτοί, δημιουργούν ένα πλέγμα εννοιών, ένα σύνολο αξιών, το λεγόμενο κοινωνικό φαντασιακό. Η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, θέτει ως φαντασιακό της την αέναη επέκταση της «ορθολογικής» κυριαρχίας με βάση την απεριόριστη διεύρυνση των παραγωγικών δυνάμεων και βασίζει την πρωτογενή αιτία της ύπαρξής της γύρω από την συσσώρευση και κατοχή κεφαλαίων. Αυτό συνεπάγεται και την ηθικοποίηση της εργασίας, η οποία, από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης και μετά, αποτελεί κεντρικό πυρήνα κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Η περίοδος της Βιομηχανικής Επανάστασης αποτελεί ορόσημο στην ιστορία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, καθώς κατάφερε όχι μόνο να διαλύσει την παλαιά τάξη πραγμάτων, μετατρέποντας την παραγωγή από μια αναγκαία πράξη που αποσκοπούσε στην εξασφάλιση των βασικών μέσων επιβίωσης σε κυρίαρχο δόγμα το οποίο πρεσβεύει πως όλα τα ανθρώπινα προβλήματα μπορούν να ελαχιστοποιηθούν μέσω της απεριόριστης διάθεσης υλικών εμπορευμάτων, όπως αναφέρει ο Καρλ Πολάνυι στο αξιοθαύμαστο βιβλίο του Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός.

Ένας, εξίσου, σημαντικός κοινωνιολόγους/φιλοσόφους, που ανέλυσε τον τρόπο που λειτουργεί ο φιλελεύθερος καπιταλισμός, καθώς και όλοι οι θεσμοί του (πολιτικά κόμματα, κοινοβούλια, κράτος κτλ) είναι ο Max Weber, για τον οποίο η ηθική της εργασίας προϋπήρχε της Βιομηχανικής Επανάστασης. Μέσα από το έργο του Γερμανού κοινωνιολόγου, αυτό  του βλέπουμε είναι πως η καπιταλιστική ηθική, έχει τις ρίζες της στον Προτεσταντισμό, κυρίως στον Καλβινισμό, τον Πιετισμό αλλά και τους Πουριτανούς: «Όταν ο ασκητισμός» (των Πουριτανών) «εφαρμόστηκε έξω από μοναστικά κελιά, στην καθημερινή ζωή και άρχισε να κυριαρχεί στην κοσμική ηθική, συνέβαλε με τη σειρά του στο ρόλο της οικοδόμησης της σύγχρονης οικονομικής τάξης» (2003, σ.181), αναφέρει στο βιβλίο Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού. Έχοντας μάλιστα αποδείξει ότι οι περισσότεροι από αυτούς που βρίσκονται σε υψηλά αξιώματα στην καπιταλιστική πυραμίδα είναι προτεστάντες, μιλώντας για τις περιοχές της Ανατολικής Γερμανίας κατά την δεκαετία 1900-1920, όπου οι Καθολικοί Πολωνοί υστερούν έναντι των Πιετιστών στη διοίκηση επιχειρήσεων και συσσώρευση κεφαλείου, μας δίνει να καταλάβουμε ότι, ως ένα βαθμό, η προτεσταντική ηθική της εργασίας αποτελεί την πεμπτουσία του καπιταλισμού. Παρομοίως, στο Baden, την Bavaria (περιοχές της Γερμανίας),την Ουγγαρία και την Γαλλία, οι Καθολικοί φαίνονται πως προτιμούν την καλοπέραση ακόμη και αν απολαμβάνουν χαμηλούς μισθούς, σε αντίθεση με την «Καλβινιστική διασπορά», που ο Gothier την βαφτίζει ως «φυτώριο της καπιταλιστικής οικονομίας» (Weber 2003, σ.10).

Με βάση τον Απόστολο Παύλο: «όποιος δεν εργάζεται, δεν θα τρώει» (Β’ Θεό. 3,10). Έτσι, αναφέρει ο  Weber, πως με βάση την Χριστιανική διδασκαλία η απροθυμία για εργασία είναι ενδεικτική της έλλειψης χάριτος. Με βάση, τέλος, τον Richard Bexter, τα διάφορα Προτεσταντικά δόγματα βασίζουν την φιλοσοφία τους στην εξής αντίληψη: πως ακόμη και οι πλούσιοι δεν θα πρέπει να τρώνε δίχως να εργάζονται, ακόμη και όλοι αυτοί που δεν χρειάζονται εργασία προκειμένου να εξασφαλίσουν όλα αυτά που τους είναι απαραίτητα, καθώς, αυτή είναι η εντολή του θεού την οποία τόσο οι πλούσιοι, όσο και οι φτωχοί θα πρέπει να υπακούν (γράφει ο Weber σ. 105).

Η εργασία ως μόχθος

Η Hannah Arendt στο βιβλίο της The Human Condition (1969) διακρίνει τρεις θεμελιώδεις ανθρώπινες δραστηριότητες (vita activita) κάτω από τις οποίες «η ζωή έχει δοθεί στους ανθρώπους» (σ.9). 1) Ο μόχθος ή δουλειά(labour), που έχει να κάνει με τη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος και όλες τις διαδικασίες που είναι αναγκαίες για να διατηρηθεί στη ζωή ο άνθρωπος. 2) Η εργασία (work), μια αφύσικη διαδικασία η οποία «παρέχει ένα “τεχνητό” κόσμο πραγμάτων που διαφέρουν σαφώς από το φυσικό περιβάλλον» (σ.7), μια διαδικασία που διακρίνεται από μια αρχή και ένατέλος και συμβάλει στη δημιουργία διαρκών τεχνουργημάτων, όπως ένα εργαλείο, ένα τραπέζι, ή ένα κτίριο, αντικείμενα για συνεχόμενη χρήση. 3) ΗΔράση (action): Πρόκειται για τη «μόνη δραστηριότητα που επιτελείται άμεσα μεταξύ ανθρώπων χωρίς να μεσολαβούν τα πράγματα ή η ύλη, αντιστοιχεί στον ανθρώπινο όρο του πλήθους, στο γεγονός πως οι άνθρωποι και όχι ο Άνθρωπος, ζούνε πάνω στην γη και κατοικούνε τον κόσμο. Μολονότι όλες οι πλευρές της ανθρώπινης κατάστασης συνδέονται κατά κάποιον τρόπο με την πολιτική, το πλήθος είναι η κατ’ εξοχήν προϋπόθεση κάθε πολιτικής ζωής» (σ.7).

Κάθε διαδικασία που αποσκοπεί στην κατανάλωση και μόνο, ενός αντικειμένου, κατατάσσεται στην κατηγορία της δουλειάς ή του μόχθου. Διότι το αντικείμενο αυτό είναι αναγκαίο να καταναλωθεί προκειμένου να εξασφαλισθούν οι απαραίτητες σωματικές λειτουργίες για να κρατήσουν στη ζωή έναν άνθρωπο. Ως εργασία θεωρούμε την κατασκευή ή μη φυσική (τεχνητή) παραγωγή ενός αντικειμένου που θα χρησιμοποιηθεί περισσότερες από μία φορά και, επίσης, μακροπρόθεσμα. Αντίθετα, ως δράση θα χαρακτηρίζαμε την κατάσταση στην οποία κυριαρχεί ο λόγος, κοινώς την πολιτική. Υπάρχει, όμως, πιθανότητα κάποιες από τις προαναφερόμενες καταστάσεις να ταυτίζονται. Για παράδειγμα, η κατασκευή ενός ενδύματος για κάποιον μπορεί να είναι αναγκαία, καθώς μέσω αυτής της παραγωγής αμείβεται κι έτσι εξασφαλίζει στον εαυτό του όλα τα εφόδια για να επιβιώσει μέσα σε μια κοινωνία ανταγωνισμού. Έτσι, ένας εργάτης που απασχολείται σε μια φάμπρικα κατασκευής παπουτσιών, ταυτόχρονα συμβάλλει στη δημιουργία τεχνητών πραγμάτων (εργασία), ενώ μέσω αυτής της διαδικασίας εξασφαλίζει τα προς το ζην (δουλειά/μοχθος). Ως εκ τούτου, στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία η έννοια της εργασίας συνδέεται και ταυτίζεται με την κατάσταση του μόχθου αφού τις περισσότερες φορές που κάποιος παράγειέργο, το κάνει είτε για να επιβιώσει, είτε για να διεκδικήσει κάποια υψηλότερη θέση, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού φαντασιακού. Κάτω από αυτή την λογική, η υπεράσπιση της ηθικής της εργασίας είναι ταυτόσημη με την υπεράσπιση της ανελευθερίας.

Ρεπουμπλικάνοι εξτρεμιστές στις Η.Π.Α με το σύνθημα «Μη μοιράζεσαι τον πλούτο μου. Μοιράσου την εργατική μου ηθική»

 

Η εργασία, ως μια μορφή προ-πολιτικής βίας

Στη δεύτερη ενότητα του ίδιου βιβλίου, η Arendt, αντλώντας παραδείγματα από την αρχαία Αθηναϊκή πολιτεία, εντοπίζει δύο σφαίρες: την ιδιωτική και τη δημόσια. Η πρώτη αφορά κυρίως το μέρος όπου μπορεί κανείς να αισθάνεται προστατευμένος από τον έξω κόσμο, ενώ η δεύτερη – η πόλις – αντανακλά τη σφαίρα της πολιτικής ζωής, «τη μόνη σφαίρα, όπου οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πραγματικά ελεύθεροι» (Arendt, “On Revolution” 114 ). Στην αρχαία Αθήνα, η σφαίρα αυτή αποτελούνταν από το σώμα των κυρίαρχων πολιτών, οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στην διαδικασία λήψης αποφάσεων, ισόνομα. Η ιδιωτική σφαίρα περιλάμβανε τη ζωή του νοικοκυριού, που αποτελούσε «το κέντρο της πιο αυστηρής ανισότητας» (Arendt, «The Human Condition” 32) όπου κυριαρχούσε η προ-πολιτική βία. «Στην ελληνική αυτογνωσία, ο εξαναγκασμός των ανθρώπων μέσω της βίας, μέσω εντολών και όχι με βάση την πειθώ, αποτελούσε προ-πολιτικό τρόπο συναναστροφών» (Arendt, “The Human Condition” 27). Οι προ-πολιτικές σχέσεις (βία) ήταν το κύριο στοιχείο της ζωής έξω από την πολιτεία, ιδιαίτερα στη ζωή των νοικοκυριών, όπου ο οικονομών (η κεφαλή της οικογένειας) χρησιμοποιούσε δεσποτικά μέσα διακυβέρνησης, παρόμοια με αυτά που χαρακτήριζαν τις ασιατικές κοινωνίες. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της ζωής των νοικοκυριών ήταν η ύπαρξη των δούλων, δηλαδή ανθρώπων που επειδή δεν θεωρήθηκαν πολιτικά όντα, ήταν αναγκασμένοι ν’ απασχολούνται μόνο με τις ανάγκες της επιβίωσης, τόσο της δικής τους όσο και των αφεντικών τους (κατάσταση μόχθου, ή δουλειάς,  η οποία σήμερα, όπως είδαμε παραπάνω, ταυτίζεται με την εργασία). Ο Αριστοτέλης, μάλιστα, αναφέρει στα πολιτικά, πως η διαφορά ενός ελεύθερου ανθρώπου από κάποιον δούλο, έγκειται στο ότι ο πρώτος μπορεί να χρησιμοποιεί το πνεύμα του και το μυαλό του για περισσότερα πράγματα από την εξασφάλιση των αναγκαίων αγαθών, σε αντίθεση με τον δούλο, ο οποίος, όπως ακριβώς και τα ζώα, δεν έχει τις ικανότητες για να υπερβεί τον μόχθο.

Το τέλος της Αθηναϊκής πολιτείας και η κατάκτησή της από τους Μακεδόνες και, έπειτα, από τους Ρωμαίους, είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση μιας τρίτης σφαίρας, της κοινωνικής (η λέξη societa [κοινωνία] δεν συμπεριλαμβανόταν στο λεξιλόγιο των αρχαίων Αθηναίων), που, στην ουσία, αναμειγνύει στοιχεία της πολιτείας (την τέχνη της πολιτικής) με τη ζωή στα νοικοκυριά (προ-πολιτικές σχέσεις, μόχθο και ανισότητα). Προφανώς η σύγχυση αυτή προέρχεται από τη διαστρέβλωση του Αριστοτελικού όρου «πολιτικό ζώο» σε «ζώο κοινωνικό» με τεράστιες συνέπειες μέχρι και σήμερα: η κοινωνία της μάζας αναδύεται, η κοινωνία όπου η ατομικότηταχάνεται μέσα στην μανία του ατομικισμού αλλά και της απροσωπίας, ένας κόσμος στείρος που δεν γεννά τίποτα, που δεν δημιουργεί, αλλά μόνο εκτελεί εντολές που εξυπηρετούν ένα ζωτικό ψεύδος.  Άλλωστε, οι Ρωμαϊκές κοινωνίες, ιδιαίτερα πριν έρθουν σε επαφή με τον Αθηναϊκό πολιτισμό, δεν διέφεραν και πολύ από τις μοναρχικές ασιατικές, όπου οι πολίτες ως δούλοι, αναγκάζονταν να ασχολούνται μόνο με τις αναγκαιότητες της επιβίωσης, την εργασία (homo laborans) – πράγμα που ισχύει σε μεγάλο βαθμό και στην σύγχρονη κοινωνία.

Για την Arendt, αντίθετα με τον Weber και άλλους μοντέρνους διανοητές, η ηθικοποίηση της εργασίας δεν προέρχεται από τον Χριστιανισμό. Η ίδια λέει ότι για τον Χριστιανισμό «δεν είναι καθόλου αναγκαίο να κερδίζουν όλοι οι άνθρωποι την τροφή τους με τον ιδρώτα τους» (1969, σ.317) εφόσον δεν ζουν εκμεταλλευόμενοι τους κόπους των άλλων και πως «η χρησιμοποίηση της εργασίας ως μέσο για να αποτραπούν οι κίνδυνοι της αργίας δεν αποτελεί πρόσφατη Χριστιανική ανακάλυψη αλλά ήδη αποτελούσε μια κοινή ηθική για τους Ρωμαίους». Περαιτέρω, υποστηρίζει πως ο λόγος που ο Χριστιανισμός δεν ανέπτυξε κάποια θετική φιλοσοφία πάνω στην εργασία οφείλεται στο ότι τα κηρύγματα του Ιησού βασίζονται κυρίως στην αγάπη προς τους άλλους και τον δημιουργό θεό.

Είναι αλήθεια, ότι η ηθικοποίηση της εργασίας αποτελεί χαρακτηριστικό πολλών προ-Χριστιανικών δεσποτικών κοινωνιών που χαρακτηρίζονταν για τις ιδιαίτερα αυταρχικές και αυστηρά ιεραρχικές τους δομές. Ορθά, λοιπόν, η Arendt ισχυρίζεται ότι ο Χριστιανισμός δεν βασίζεται σε κάποια εργατιστική ηθική, αλλά θα δούμε παρακάτω, πως με τον δικό του, μέσω διάφορων αιρέσεων, καλλιέργησε την αντίληψη ότι η δουλειά αποτελεί το Α και το Ω κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο Καστοριάδης αναφερόμενος στον Μαρξ, στη «Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» (1981, σ.33) έλεγε ότι «η σημασία μιας θεωρίας δεν μπορεί να κατανοηθεί ανεξάρτητα από την ιστορική και κοινωνική της πρακτική στην οποία αντιστοιχεί, στην οποία προεκτείνεται ή της οποίας εξυπηρετεί τη συγκάλυψη» (20). Έτσι λοιπόν, το ότι αναπτύχθηκαν ακραίες εργατιστικές τάσεις εντός των διαφόρων Χριστιανικών δογμάτων (και, κυρίως, το ότι τα πιο ακραία Χριστιανικά δόγματα και αιρέσεις, όπως αυτό των Πουριτανών, εξυμνούν την εργασία) δεν αποτελεί ένα γεγονός που θα μπορούσε κανείς να το δει μεμονωμένα, αγνοώντας τις βασικές κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις της θρησκείας αυτής. Στο ίδιο της βιβλίο, The Human Condition η Arendt βλέπει στο Χριστιανισμό μια προσπάθεια απο-πολιτικοποίησης και εγκλεισμού του ατόμου στην ιδιωτική του σφαίρα. Έτσι, απομονωμένο το άτομο από τα κοινά, δίχως δικαίωμα συμμετοχής σε αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή του, είναι αναγκασμένο να ασχολείται μόνο με την εργασία και την παραγωγή (κατάσταση δουλείας). «Η Χριστιανική ηθική, όπως διακρίνεται από τις θεμελιώδεις θρησκευτικές της αντιλήψεις, πάντοτε επέμενε ότι ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να απασχολείται με τα δικά του μόνο προβλήματα και ότι η πολιτική ευθύνη αποτελεί πρώτα απ’ όλα ένα ζήτημα που θα πρέπει να εξυπηρετεί αποκλειστικά την ευημερία και τη σωτηρία αυτών που ανησυχούν για τις δημόσιες υποθέσεις» (Arendt 1969, 60).

Ο Weber, αντιθέτως, αναγνωρίζει στον Ρεφορμισμό και τον Προτεσταντισμό μια τάση εξορθολογισμού της ανθρώπινης ζωής. Αυτό το στοιχείο, αργότερα, δημιουργεί μια αντινομία εντός του Χριστιανικού δόγματος. Με το πέρασμα των αιώνων, αναδύεται όλο και περισσότερο στην επιφάνεια, νικά το μυθικό στοιχείο, και με την επικράτηση της Βιομηχανικής Επανάστασης, εξουσιάζει ολοκληρωτικά τις Δυτικές κοινωνίες. Η κοσμοθεωρία του Χριστιανισμού αναπαράγει και διαιωνίζει προ-πολιτικές αντιλήψεις και, παρά την αντι-ατομικιστική και αλτρουιστική του προβιά, μας περιορίζει σε μια ατομοκεντρική διάσταση. Ο Καλβινιστής και ο Πουριτανός είναι υποχρεωμένος να «επικοινωνεί» με το Θεό μέσα σε βαθιά πνευματική απομόνωση καθώς πιστεύει ότι η βασιλεία των ουρανών μπορεί να κερδηθεί μόνο μέσω της ατομικής πίστης και άσκησης. Ο Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να «αγαπά αλλήλους» με σκοπό και το προσωπικό του συμφέρον, τη σωτηρία της  δ ι κ ή ς  του ψυχής πρώτα απ’ όλα →ωφελιμισμός, ένα στοιχείο που συναντά κανείς στο φαντασιακό του καπιταλισμού, που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του[1]. Ακόμη, όμως, και αν αγνοήσουμε αυτήν την Βεμπεριανή εκδοχή, πάλι, ούτε λίγο ούτε πολύ, καταλήγουμε στο ίδιο σημείο. Όπως στην αθηναϊκή πολιτεία αυτοί που ήταν αποκλεισμένοι από τα πολιτικά θεωρούνταν μη ελεύθεροι άνθρωποι, έτσι και σε κάθε ιστορική εποχή (όπως είναι και η ιστορική περίοδος της επικράτησης του Χριστιανισμού στην Ευρώπη), η εξαίρεση ενός ατόμου από την πολιτική διαδικασία λήψης αποφάσεων και ο εγκλωβισμός του στην ιδιωτική το μεταβιβάζει στη σφαίρα της ανελευθερίας.

Από την αναγέννηση και το διαφωτισμό στο σήμερα

Οι ιδέες του John Locke δίνουν τις πρώτες βάσεις για την αξία της εργασίας. Ο Locke θα έρθει σε σύγκρουση με τον αμπσολουτισμό του Hobbes, λέγοντας πως κάθε άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος κατάφερε να εναντιωθεί στον συντηρητισμό των Άγγλων φιλοσόφων θεωρώντας ότι οι πολίτες θα πρέπει να έχουν τον έλεγχο του Κυρίαρχου και όχι το αντίθετο (όπως ισχυριζόταν ο Hobbes), όμως η οντολογική του προσέγγιση δεν ξεφεύγει από την θεολογία και τον εμπειρισμό, και συνεπώς, από την υιοθέτηση προ-πολιτικών αρχών. Θεωρούσε την ιδιοκτησία ως δικαίωμα λέγοντας πως το σώμα του ανθρώπου αποτελεί δώρο του θεού, και συνεπώς, ο,τιδήποτε κατασκευάζει κάποιος άνθρωπος χρησιμοποιώντας το σώμα του θα πρέπει να θεωρείται εξίσου κομμάτι του εαυτού του (ή επέκταση του εαυτού του). Ακολουθεί ο πατέρας της οικονομικής επιστήμης, Adam Smith, ο οποίος προβληματισμένος εξίσου με την φυσική κατάσταση του ανθρώπου λέει πως ο ιδιοτελής άνθρωπος μπορεί να κυβερνηθεί «δημοκρατικά», χάριν των νόμων της αγοράς. Έτσι γεννιέται ο homo economicus, ο οποίος καταργεί τον homo politicus.

Αντι-παραγωγή, ένα πρόταγμα για δημιουργική εργασία.

Είδαμε παραπάνω, ότι στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, ταυτίζεται η έννοια της εργασίας με αυτήν του μόχθου. Η υπεράσπισή της, όμως – όσο παράλογο και αν ακούγεται – αποτελεί σήμερα μια μορφή νέας θρησκείας στις περισσότερες δυτικές χώρες, με τους Νεοφιλελεύθερους ιεροκήρυκες να χυδαιολογούν συνεχώς προς οποιονδήποτε δεν ασπάζεται το δόγμα τους, προσάπτοντάς του τα γνωστά στερεότυπα: «τεμπέλης» ή «ανεύθυνος». Ο Καστοριάδης στο βιβλίο του Θρυμματισμένος κόσμος (1992), είχε πει:

Η κεντρικότητα της παράγωγης είναι δημιούργημα του καπιταλισμού· αυτό το φαντασιακό που δημιουργεί ο καπιταλισμός, η ιδέα ότι ήρθαμε στον κόσμο για να παράγουμε πράγματα, είναι τερατώδες. Να παράγουμε και όχι να δημιουργούμε, να κάνουμε ποιήματα, να ζωγραφίζουμε, να κάνουμε τρέλες κτλ. Αλλά επί οκτώ ώρες την ημέρα να συγκεντρώνουμε όλη μας την προσοχή και τις δυνάμεις στη συναρμολόγηση βιδών και κομματιών ώστε να βγαίνουν από αυτή τη δραστηριότητα πράγματα… Αυτό είναι η φαντασιακή σημασία του καπιταλισμού, η οποία πραγματοποιήθηκε σταδιακά και την οποία συμμεριζόταν πλήρως ο Μαρξ προεκτείνοντας την άκριτα στο σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας (σ. 12-13).

Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, οι εργατοώρες στο Δυτικό κόσμο θα μειώνονταν προς όφελος όλων, και ότι οι κυβερνήσεις θα παρότρυναν τους πολίτες κάθε χώρας να επενδύσουν στην εκπαίδευση, στις επιστήμες και τις τέχνες, κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να μας πείσουν ότι θα πρέπει να εργαζόμαστε περισσότερο, σκληρότερα και με χαμηλότερες αμοιβές.

Για πρώτη φορά εδώ και χιλιετίες, η «πρωτογενής» και «δευτερογενής» παραγωγή – γεωργία, μεταλλεία και μανουφακτούρα, μεταφορές – απορροφά λιγότερο από το τέταρτο του συνολικού input εργασίας (και του απασχολουμένου πληθυσμού) και θα μπορούσε μάλιστα να χρησιμοποιεί μόνο το ήμισυ αυτού του τετάρτου, αν δεν υπήρχε η απίστευτη σπατάλη που ενσωματούται στο σύστημα […] Θα μπορούσε μάλιστα να απορροφά ένα αμελητέο μόνο ποσοστό του ανθρώπινου χρόνου, χωρίς τη συνεχιζόμενη κατασκευή νέων «αναγκών» και την παλαίωση που ενσωματούται εκ κατασκευής στα περισσότερα των σημερινών προϊόντων. Κοντολογίς, μια κοινωνία ελεύθερου χρόνου είναι θεωρητικά δίπλα μας – τη στιγμή που μια κοινωνία που να καθιστά δυνατή για τον καθένα μια εργασία προσωπική και δημιουργική φαίνεται τόσο απομακρυσμένη όσο και στον 10ο αιώνα (Καστοριάδης 1992, σ.12-13).

Για εργασία προσωπική και δημιουργική, λοιπόν, κάνει λόγο ο Καστοριάδης. Πώς όμως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι εφικτό; Με βάση την προσέγγιση της Arendt (vita activita) θα μπορούσε η εργασία να ταυτιστεί με τη δράση. Για παράδειγμα, στην περίπτωση που κάποιος επιθυμεί να συγγράψει ένα βιβλίο, να αφοσιωθεί σε κάποια τέχνη, το αποτέλεσμα της εργασίας του (παραγωγή διαρκών τεχνουργημάτων) δεν εμπίπτει στη σφαίρα τηςαναγκαιότητας (μόχθος) -δεν το κάνει δηλαδή με σκοπό την επιβίωση – αλλά, απεναντίας, αντανακλά έναν κόσμο βαθύτερων συναισθημάτων και σκέψεων, εκλαμβάνεται ως αντικείμενο ανθρώπινης επικοινωνίας και επαφής και εισέρχεται στην σφαίρα της δημιουργίας. Ως εκ τούτου, σαν αντιπρόταση στη σύγχρονη βαρβαρότητα της ηθικής της εργασίας θέτουμε την ηθική της δημιουργίας και αντιπαλεύουμε το Νεοφιλελεύθερισμό με το να υπενθυμίζουμε ότι η ενασχόληση ενός ανθρώπου μόνο με τηναναγκαιότητα της επιβίωσης δεν απέχει και πολύ από την κατάσταση της δουλείας. Στην τελική, ίσως είναι προτιμότερο κανείς να είναι τεμπέλης παρά δούλος. Είναι όμως σίγουρα προτιμότερο καί από τα δύο, να είναι δημιουργός.

Ο Δυτικός άνθρωπος, όμως, δείχνει να βρίσκεται όμηρος μιας τελματωμένης πραγματικότητας. Αισθάνεται όχι μόνο πως δεν μπορεί να ξεφύγει αλλά τρέμει μπροστά στον φόβο της αλλαγής. Αντιλαμβάνεται πως οι ηθικοί κανόνες που ακολουθεί τυφλά, δεν οδηγούν πουθενά είτε παραμένει εγκλωβισμένος στην εθελοδουλία της εργασίας, βυθίζοντας τον εαυτό του στην πλάνη της υπερκατανάλωσης που του παρέχει τη δυνατότητα να εξαγοράσει τη χαμένη του ελευθερία με το να καταναλώνει διαφόρων ειδών σκουπιδοπροϊόντα. Νοιώθει αδύναμος να αντισταθεί και όντας εγκλωβισμένος στην ιδιωτική του σφαίρα και τον δίχως όρια ατομικισμό, επιλέγει να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα είτε βυθίζοντας τον εαυτό του στην απάθεια, είτε με το να αποδέχεται τα ψέματα δημαγωγών πολιτικάντηδων που ωστόσο ακούγονται ευχάριστα στ΄αυτιά του, φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να αποδοκιμάζει οποιαδήποτε προσπάθεια ρήξης με τους υπάρχοντες χρεοκοπημένους θεσμούς. Αν, τελικά, υπάρχει κάτι που τον κάνει ν’ απέχει από μια κοινωνία αυτονομίας δεν είναι άλλο παρά ο εαυτός του. Η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν δεν την απαιτήσει ο ίδιος μαζί με τους συμπολίτες του. Όσο προτεραιότητες στη ζωή του θα έχουν τα ψώνια του Σαββατοκύριακου και το θέαμα, τόσο η άμεση δημοκρατία θα απέχει από την πραγμάτωσή της. Όσο, τέλος, θα είναι πρόθυμος να θυσιάζει τη δημιουργικότητά του στο βωμό του κέρδους, για λίγες σταγόνες επίπλαστης ευτυχίας, ανίκανος να απομακρύνει από το μυαλό του μύθους και αξίες που έχουν ριζώσει βαθιά στο φαντασιακό του Δυτικού πολιτισμού, τόσο η αυτονομία θα φαντάζει μια απόμακρη και ουτοπική πολιτεία. Κι όμως, δεν έχει να κάνει τίποτα για να την απαιτήσει.

[1] Εν ολίγοις, τόσο Χριστιανισμός όσο και ο Νεοφιλελευθερισμός, παρά τις εκ διαμέτρου αντίθετες φαντασιακές τους σημασίες, διακατέχονται μια έντονη ατομοκεντρικότητα: το άτομο να κλείνεται ερμητικά στον εαυτό του, είτε για να κερδίσει τη «βασιλεία των ουρανών», είτε για να προσδώσει κύρος και αναγνωρισημότητα στον εαυτό του μέσω του πλουτισμού.

Βιβλιογραφία
Arendt, H., 1969. The Human Condition. Chicago: The University of Chicago.
Arendt, H., 1973. On Revolution. Second Edition. Penguin Books.
Weber M., 2003. The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism, Dover Publications.
Καστοριάδης, Κ., 1997. Η Ορθολογικότητα του καπιταλισμού, Αθήνα: Ύψιλον Βιβλία.
Καστοριάδης, Κ., 1981. Η Φαντασιακή Θέσμιση της κοινωνίας, Αθήνα: Κέδρος
Καστοριάδης, K., 1992. Ο Θρυμματισμένος κόσμος, Αθήνα: Ύψιλον Βιβλία.

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://eagainst.com/articles/on-work-ethic/

Η ΒΙΟ.ΜΕ επαναλειτουργεί στα χέρια των εργατών (Βίντεο)

 Video, Δράσεις αλληλεγγύης πολιτών, Πολιτικές ειδήσεις  Comments Off on Η ΒΙΟ.ΜΕ επαναλειτουργεί στα χέρια των εργατών (Βίντεο)
Feb 112013
 

Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής ανοίγει και οι εργαζόμενοι όντας 19 μήνες απλήρωτοι και ουσιαστικά άνεργοι θα ξαναεργαστούν. Όχι, δεν ήρθε κανένας εμίρης από το Κατάρ στην Θεσσαλονίκη να επενδύσει, ούτε φυσικά η κυβέρνηση αποφάσισε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ερήμωσης της βιομηχανικής ζώνης στην πόλη μας.  Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής εγκαταλελειμμένο από την εργοδοσία του από τον Μάιο του 2011 ανοίγει με πρωτοβουλία των εργαζομένων και υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Να σημειωθεί ότι η Βιομηχανική Μεταλλευτική (ΒΙΟ.ΜΕ.) θυγατρική της ΦΙΛΚΕΡΑΜ παράγει χημικά προϊόντα –οικοδομικά υλικά για τον κατασκευαστικό κλάδο και σύμφωνα με τους εργαζόμενους αλλά και με στοιχεία οικονομικών περιοδικών μέχρι να εγκαταλειφθεί ήταν μια κερδοφόρα επιχείρηση. Η εργοδοσία οδήγησε σε πτώχευση την μητρική εταιρεία απολύοντας τους εργαζόμενους της ενώ στην θυγατρική εταιρεία Βιομηχανική Μεταλλευτική κήρυξε σταδιακά στάση πληρωμών αφήνοντάς το εργοστάσιο και τους εργαζόμενους στην τύχη τους.

Σε επίσχεση εργασίας από τον Μάιο του 2011 οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕΤ διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους  και παράλληλα ξημεροβραδιάζονται στο εργοστάσιο σε 24ωρες βάρδιες καθημερινά προκειμένου να προστατέψουν τον εξοπλισμό.  Το καλοκαίρι μην έχοντας άλλη λύση πήραν την απόφαση να επαναλειτουργήσουν το εργοστάσιο υπό εργατικό έλεγχο, απόφαση που την στήριξαν άμεσα κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες της πόλης δημιουργώντας ένα κίνημα αλληλεγγύης το οποίο μετέφερε το μήνυμα του αγώνα τους σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.Δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα οι εφημερίδες  ούτε το «είπε» η τηλεόραση αλλά όλο αυτό το διάστημα  οι εργαζόμενοι προσπαθούσαν να πείσουν τόσο την πολιτεία αλλά και την κοινωνία της Θεσσαλονίκης ότι  όταν τα αφεντικά  «εξαφανίζονται»   οι εργαζόμενοι μπορούν και χωρίς αυτά .

Σε αντίθεση με την υποστήριξη που βρήκαν από την κοινωνία υλική και ηθική, το υπουργείο δεν τους έδωσε  παρά μόνο υποσχέσεις και δηλώσεις του τύπου ..«είναι ώριμες οι συνθήκες να περάσουν τα εργοστάσια στα χέρια των εργαζομένων». ….Από την πλευρά του ο εργοδότης ξεκαθάρισε ότι δεν ενδιαφέρεται να ξανασχοληθεί με το εργοστάσιο το οποίο όσο καιρό είναι εγκαταλελειμμένο συσσώρευε ακόμα περισσότερα χρέη. Να σημειωθεί ότι οι εργαζόμενοι ήδη έχουν κάνει προσφορά εξαγοράς των μετοχών της επιχείρησης ξεκαθαρίζοντας όμως ότι δεν θα επωμιστούν τα χρέη της προηγούμενης διοίκησης. Παράλληλα έχουν καταθέσει στο υπουργείο το πρόγραμμα επανεκκίνησης της παραγωγής και διεκδικούν την οικονομική στήριξη του εγχειρήματός τους μέσω των προγραμμάτων ΕΣΠΑ για άνεργους που επιθυμούν να ξεκινήσουν δικιά τους επιχείρηση όσο και την δημιουργία νομικού πλαισίου που θα επιτρέπει και θεσμικά την λειτουργία του εργοστασίου από έναν εργατικό συνεταιρισμό και υπό την διεύθυνση της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων.

Όπως ανέφερε ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων Μάκης Αναγνώστου στην συνέντευξη τύπου που δόθηκε την Πέμπτη στο ΕΚΘ η λειτουργία του εργοστασίου θα ξεκινήσει σταδιακά. Στις πρώτες προτεραιότητες των  εργαζομένων είναι να πουλήσουν μέσω πλειστηριασμού το κατεσχεμένο στοκ της επιχείρησης στα δύο τρίτα της τιμής των προϊόντων προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για την αγορά πρώτων υλών. Σύμφωνα με τον Μ. Αναγνώστου η πώληση των προϊόντων αναμένεται να φέρει στα ταμεία περίπου 200.000 ευρώ.  Τα χρήματα που χρειάζονται για την πλήρη επανεκκίνηση της παραγωγής είναι πολύ περισσότερα αλλά αυτά όπως και οι προμηθευτές αναμένεται να βρεθούν. Ήδη προτάσεις έχουν γίνει από fund αλληλεγγύης στη Λατινική Αμερική όπως το Working World,  μία μη κερδοσκοπική βάση στην Αργεντινή που δημιουργήθηκε για την υποστήριξη των συνεταιρισμών και την ανάκτηση εγκαταλελειμμένων εργοστασίων. Το εγχείρημά αυτό πρόκειται ακόμη να στηρίξουν έμπρακτα οργανώσεις τόσο από την Ολλανδία, τη Δανία  την Αυστρία αλλά και Ιταλία ενώ ψηφίσματα υποστήριξης έχουν εκδώσει συλλογικότητες σε πολύ περισσότερες χώρες.

Οι εργαζόμενοι το τελευταίο διάστημα έχουν φτάσει σε οριακά σημεία επιβίωσης και δηλώνουν  ότι δεν μπορούν να περιμένουν άλλο τις υποσχέσεις του υπουργείου για βοήθεια.  Αποφάσισαν, έτσι, να προχωρήσουν άμεσα στην λειτουργία τους εργοστασίου στην βάση ενός διαφορετικού μοντέλου οργάνωσης της εργασίας το οποίο επιδιώκουν να επεκταθεί και σε άλλα εργοστάσια που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Με την πρωτοβουλία τους αυτή  και με την έμπρακτη αλληλεγγύη της κοινωνίας χτίζουν, έτσι, στην πράξη την ελπίδα ότι ένας καινούργιος κόσμος είναι εφικτός.

Στο πλαίσιο του ανοίγματος του εργοστασίου θα γίνουν οι εξής δράσεις: Την Κυριακή 10/2, στις 6 το απόγευμα, στον «Αλέξανδρο» θα  πραγματοποιηθεί μία πανελλαδική συνέλευση πρωτοβουλιών αλληλεγγύης στη ΒΙΟ.ΜΕ., τη Δευτέρα 11/2, στις 5 μ.μ., στην Καμάρα, θα γίνει συγκέντρωση και πορεία και στη συνέχεια, στις 8 μ.μ., στο «Ιβανώφειο», θα δοθεί συναυλία οικονομικής υποστήριξης με τον Θ. Παπακωνσταντίνου, τον Γ. Χαρούλη και τους Χαΐνηδες. Την Τρίτη 12/2 το εργοστάσιο ανοίγει με συνέντευξη τύπου μπροστά στην πόρτα του εργοστασίου. Συγκεντρώσεις για όσους θέλουν να παραστούν θα γίνουν στις 11π.μ. στην Καμάρα και στις 12.00 στο ΙΚΕΑ.

Ρεπορτάζ: Σταυρούλα Πουλημένη

Επιμέλεια βίντεο: Σταυρούλα Πουλημένη-Αιμιλία Κουγιουμτζόγλου

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.alterthess.gr/

IKEA: Το σουηδικό μοντέλο εκμετάλλευσης

 Απόψεις  Comments Off on IKEA: Το σουηδικό μοντέλο εκμετάλλευσης
Feb 102013
 
Από τους πολιτικούς κρατούμενους της Αν.Γερμανία μέχρι τους μισθωτούς σκλάβους της Ασίας μια πολυεθνική εξαπλώνεται στο χώρο και το χρόνο

Πράσινα σαν τα σουηδικά δάση. Ανθρώπινα σαν το κοινωνικό κράτος στην Στοκχόλμη. Χαρούμενα σαν το σουηδικό συγκρότημα ABBA. Κι όμως αυτό το εταιρικό προφίλ, που οικοδομούσαν για χρόνια τα καταστήματα ΙΚΕΑ, κατέρρευσε με την πρώτη εργασιακή αντιπαράθεση. Η απόλυση όσων εργαζομένων αρνήθηκαν τις ατομικές συμβάσεις έφερε στο προσκήνιο και στην Ελλάδα το πραγματικό πρόσωπο μιας πολυεθνικής που θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την κυριαρχία της στην παγκόσμια αγορά.

Ένα ρυάκι κρύου ιδρώτα πρέπει να κύλησε στα πρόσωπα αρκετών στελεχών των γερμανικών IKEA όταν κατάλαβαν το λάθος που είχαν κάνει: Από τα κεντρικά της εταιρείας τους είχαν ζητήσει να ανοίξουν ένα υποκατάστημα στην Κωστάντζα. Επειδή όμως κάποιος παράκουσε, το άνοιξαν στο Κόμπλενζ – «μόλις» 350 χιλιόμετρα μακριά. Η συγκεκριμένη ιστορία, μάς έρχεται από τη δεκαετία του ’70 και οι λεπτομέρειές της χάνονται στα μονοπάτια των αστικών μύθων. Είναι όμως ενδεικτική για τους φρενήρης ρυθμούς με τους οποίους μια επιχείρηση, που ιδρύθηκε το 1943 στη Σουηδία, μετατράπηκε στον μεγαλύτερο πωλητή επίπλων του πλανήτη και ο ιδρυτής της, ο Ίνγκβαρ Καμπράντ, σε έναν από του πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.
Δεκάδες ακόμη μικρές και «χαριτωμένες» ιστορίες έρχονται να διανθίσουν το βιογραφικό της εταιρείας που έφτασε να θεωρείται πρότυπο του ευρωπαϊκού επιχειρηματικού πνεύματος. Όπως λόγου χάρη τα ονόματα που διαλέγουν για κάθε έπιπλο: Ο Ίνγκβαρ Κάμπραντ, επειδή ήταν δυσλεκτικός ήθελε να δίνει απλά σουηδικά ονόματα, τα οποία όμως σε άλλες χώρες σήμαιναν κάτι διαφορετικό. Έτσι οι Άγγλοι γνώρισαν το γραφείο «jerker – o αυνανιστής» και τον πάγκο εργασίας «fartfull – γεμάτος κλανιές» ενώ πολύ πιο πρόσφατα στην Ελλάδα έφτασε το προϊόν «Troika» – ένα μεγάλο ψαλίδι με ενσωματωμένο καρυοθραύστη.

Στα στελέχη του ΙΚΕΑ αρέσει να διηγούνται τέτοια ανεκδοτολογικά στοιχεία αλλά και εντυπωσιακές ιστορίες για το πως εξοικονομούν χρήματα στη διαδικασία παραγωγής και μεταφοράς, μειώνοντας το κόστος για τον καταναλωτή. Αρκεί, λένε, να κάνεις λίγο βαθύτερα χαράγματα στην κεφαλή μιας βίδας για να γλιτώσεις 0.1 γραμμάριο μετάλλου. Έτσι, δεδομένου ότι η εταιρεία παράγει κάθε χρόνο 300 εκατομμύρια βίδες, κερδίζεις ένα δισεκατομμύριο σουηδικές κορόνες (περίπου 114 εκ. ευρώ). Αντίστοιχα η μεταφορά μη-συναρμολογημένων επίπλων εξοικονομεί αρκετά εκατομμύρια ευρώ, λόγω μείωσης του όγκου, ενώ η τελική συναρμολόγηση από τον καταναλωτή μειώνει περαιτέρω το κόστος (αν και συνεπάγεται μεταφορά του κόστους εργασίας στον αγοραστή).
Οι καινοτόμες αυτές ιδέες είναι, ενδεχομένως, εξαιρετικές για να αναφέρονται στα συνέδρια TED αλλά δυστυχώς δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά μυστικά κερδοφορίας των ΙΚΕΑ. Γιατί και σε αυτή την περίπτωση, όταν η καινοτομία εξαντλήθηκε, ο μόνος τρόπος για να μειωθεί περαιτέρω η κερδοφορία ήταν η ολομέτωπη επίθεση στους εργαζόμενους.

Από τους πολιτικούς στους μισθωτούς κρατούμενους.

Ο Χούγκο Ντίντριχ θυμάται ακόμη τις σκοτεινές ημέρες της δεκαετίας του ’80, όταν ήταν πολιτικός κρατούμενος στην Ανατολική Γερμανία. Όπως και πολλοί ακόμη αντικαθεστωτικοί – αλλά και ποινικοί κρατούμενοι – εργαζόταν χωρίς αμοιβή στο Νάουμπουργκ, μια μικρή πόλη 30 χιλιάδων κατοίκων. Κάθε μέρα, καθώς κάρφωνε πόδια σε ξύλινες καρέκλες, έβλεπε τις τεράστιες κούτες με το λογότυπο των IKEA να φεύγουν από το εργοστάσιο.
Τα ΙΚΕΑ δεν ήταν φυσικά η μοναδική επιχείρηση που χρησιμοποιούσε την εργατική αξία (για υπεραξία δεν γίνεται λόγος) των φυλακισμένων ενός δικτατορικού καθεστώτος. Για την ακρίβεια, αν δεν υπήρχαν τόσες δυτικογερμανικές εταιρείες να δίνουν υπεργολαβίες στα κάτεργα του Έρικ Χόνεκερ, ίσως η κερδοφόρος αυτή διαδικασία να είχε εγκαταλειφθεί αρκετά χρόνια νωρίτερα.
Η υπόθεση πάντως θα έρθει τελικά στο φως της δημοσιότητας σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα αναγκάζοντας την ΙΚΕΑ να αναθέσει σε εμπειρογνώμονες της Ernst & Young τη διερεύνησή της. Το πόρισμα, γνωστό και αναμενόμενο: Τα υψηλόβαθμα στελέχη της εποχής είχαν πλήρη επίγνωση του τι ακριβώς συνέβαινε στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες της Αν. Γερμανίας αλλά δεν έκαναν τίποτα για να το σταματήσουν. Η Ernst & Young πάντως σημείωνε με νόημα ότι «η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας δεν έκανε, εκείνη την περίοδο, διακρίσεις ανάμεσα σε πολιτικούς και ποινικούς κρατούμενους… με αποτέλεσμα αρκετοί αθώοι άνθρωποι να καταλήξουν στην φυλακή» – προφανώς δηλαδή οι ποινικοί κρατούμενοι «καλώς» εργάζονταν σαν σκλάβοι για πολυεθνικές της Δύσης.

Καθώς βέβαια οι εργατικές δικτατορίες άρχισαν να εκλείπουν στην Γηραιά Ήπειρο οι πολυεθνικές της Δυτικής Ευρώπης έπρεπε να αναζητήσουν φτηνό εργατικό δυναμικό στην μακρινή Ασία. Και τα IKEA ακολούθησαν και αυτά το «δρόμο του μεταξιού» για να καταλήξουν στη χώρα των Sweatshop – των σύγχρονων κάτεργων της μισθωτής σκλαβιάς. Το 2005 υπήρξαν καταγγελίες για παιδική εργασία σε κινεζικά εργοστάσια, γεγονός που ανάγκασε και πάλι τη σουηδική εταιρεία να «επανεξετάσει» τις δραστηριότητές της. Για άλλη μια φορά οι υπεύθυνοι των ΙΚΕΑ δεν έκαναν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από δεκάδες ακόμη επιχειρήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ που εκμεταλλεύονταν τις νεο-αποικιακές συνθήκες στα εργοστάσια της Ασίας. Για μια επιχείρηση, όμως, που πλάσαρε τον εαυτό της σαν το γνησιότερα τέκνο του σουηδικού κοινωνικού κράτους, κάθε σχετική πληροφορία αποκτούσε διαφορετικό βάρος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η οργάνωση για τα δικαιώματα των εργαζομένων International Labour Rights Forum, κατέταξε τα IKEA σε περίοπτη θέση στο «Sweatshop Hall of Shame» – το πάνθεον των εταιρειών με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας στον πλανήτη.

Και όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο τα γραφεία Τύπου των ΙΚΕΑ σπαταλούσαν περισσότερες εργατοώρες για να απαντούν σε καταγγελίες καταπάτησης εργασιακών δικαιωμάτων. Το 2011 μαζί με την αμερικανική θυγατρική, Swedwood, δέχθηκαν σφοδρή κριτική γιατί ανέθεσαν στο διαβόητο δικηγορικό γραφείο Jackson Lewis να αντιμετωπίσει τα αιτήματα των εργαζομένων στο εργοστάσιο του Ντένβιλ. Το συγκεκριμένο γραφείο φημίζεται για την ικανότητά του να σπάει εν τη γεννέσει τους τα συνδικάτα που προσπαθούν να ιδρύσουν οι εργαζόμενοι σε μεγάλες επιχειρήσεις. Τα ΙΚΕΑ μπορεί να μην έφτασαν στις ακραίες αντεργατικές συμπεριφορές της αλυσίδας σούπερ μάρκετ Walmart (που αφαιρούσε τις καρέκλες από τους ηλικιωμένους υπαλλήλους για να παραιτούνται πριν από τη συνταξιοδότηση) αλλά κατάφερε να στιγματίσουν ανεπανόρθωτα το όνομά τους και στις ΗΠΑ.

Όσο για την Ελλάδα, η απόλυση όσων εργαζομένων δεν δέχθηκαν τις ατομικές συμβάσεις εργασίας με παράλληλη μείωση μισθού, έφτασε μέχρι και τη βουλή από τον βουλευτή του ΚΚΕ Χρήστο Κατσώτη χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν έξω από το κατάστημα στη Λεωφόρο Κηφισού και κινητοποίησαν και την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων που ανέφερε ότι οι μειώσεις δεν δικαιολογούνται με δεδομένο ότι «τα ΙΚΕΑ, όχι μόνο εξακολουθούν να επιδεικνύουν σταθερή και σημαντική κερδοφορία καθ’ όλη τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, αλλά διευρύνουν συνεχώς τις πωλήσεις τους και τα μερίδια της αγοράς στο χώρο τους». Σε ανακοίνωσή της πάντως η ιδιοκτίτρια HOUSEMARKET AE του ομίλου FOURLIS έκανε λόγο για «ανεξέλεγκτη κλιμάκωση της κρίσης που άγγιξε τον όμιλο, με αποτέλεσμα να παρουσιαστούν για πρώτη φορά ζημιογόνα οικονομικά αποτελέσματα».

Ένα χταπόδι πλανιέται πάνω από την Ευρώπη

Το δεύτερο μεγάλο μυστικό της επιτυχίας των ΙΚΕΑ δεν αφορά τόσο τους εργαζόμενους αλλά τους φορολογούμενους των χωρών, που φιλοξενούν τα μπλε και κίτρινα σουηδικά μεγαθήρια. Σε πρόσφατο αφιέρωμά του το γερμανικό περιοδικό Spiegel παρομοίαζε τα IKEA με ένα τεράστιο χταπόδι τα πλοκάμια του οποίου εξαπλώνονται σε όλη την Ευρώπη.
Ακόμη και σήμερα η ακριβής δομή της επιχείρησης παραμένει γόρδιος δεσμός για τα μεγαλύτερα λογιστικά γραφεία αλλά και τις φορολογικές υπηρεσίες. Τα ΙΚΕΑ στηρίζονται σε ένα τεράστιο πλέγμα μη κερδοσκοπικών και κερδοσκοπικών επιχειρήσεων, που δραστηριοποιούνται σε χώρες με ειδικό καθεστώς, όπως η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο και το Λιχτενστάιν αλλά και σε φορολογικούς παραδείσους στις Ολλανδικές Αντίλλες και το Κουρακάο. Μεγάλο τμήμα της δραστηριότητας παρουσιάζεται σαν φιλανθρωπικό έργο. Ακόμη και ο νεοφιλελεύθερος Economist όμως σημείωνε κάποτε ότι το ποσοστό της φιλανθρωπίας ισοδυναμεί με «λογιστικό λάθος στρογγυλοποίησης στα βιβλία της επιχείρησης».

Η αλήθεια είναι ότι καθώς η επιχείρηση γιγαντωνόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου ανάμεσα στις καταγγελίες άρχισαν να παρεισφρέουν και θεωρίες συνωμοσίας αλλά και μάλλον απλουστευτικά σχόλια ανταγωνιστών. Ο Κλάους Κέλερ, λόγου χάρη, λέκτορας πολιτικής επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, ισχυρίστηκε πριν από μερικά χρόνια ότι τα ΙΚΕΑ δίνουν στα πιο φτηνά χαλιά τους τα ονόματα πόλεων της Δανίας ενώ κρατούν τις σουηδικές πόλεις για να ονοματίζουν τα καλύτερα προϊόντα τους. «Πρόκειται περί πολιτισμικού ιμπεριαλισμού» βροντοφώναξε ο Δανός καθηγητής, κερδίζοντας μερικά λεπτά δημοσιότητας.

Ακόμη και αυτού του είδους οι καταγγελίες όμως έφερναν στην επιφάνεια ορισμένα από τα βαθύτερα χαρακτηριστικά του νέου επιχειρηματικού πολιτισμού, που εκπροσωπούσαν τα ΙΚΕΑ. Όπως η Coca Cola και τα McDonald’s, έτσι και η σουηδική πολυεθνική αποτελούσε πλέον ένα από τα γνησιότερα τέκνα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Τα πανομοιότυπα καταστήματά της, στα οποία οι πελάτες κινούνται πάντα κατά την αντίστροφη φορά των δεικτών του ρολογιού για να καταλήξουν στο ταμείο, αποτελούσαν θύλακες μιας αποστειρωμένης καταναλωτικής κουλτούρας. Ακόμη και ο περίφημος κατάλογος του ΙΚΕΑ έλαβε χαρακτηριστικά καταναλωτικής λατρείας σε αρκετές χώρες του κόσμου. Τα 200 εκατομμύρια αντίτυπα, που κυκλοφορούν κάθε χρόνο, ξεπερνούν κατά τρείς φορές τις εκδόσεις της βίβλου σε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο. Ακόμη και στην Τουρκία όμως, όταν πριν από μερικά χρόνια τα μέσα ενημέρωσης κατέγραφαν με ανησυχία τις αυξημένες πωλήσεις του βιβλίου «Ο αγών μου», ένας αρθρογράφος της εφημερίδας Radikal έσπευσε να καθησυχάσει τους αναγνώστες του: «Μην φοβάστε» τους είπε «ο κατάλογος του ΙΚΕΑ κυκλοφόρησε πολύ περισσότερο από το έργο του Αδόλφου Χίτλερ». Μια μάλλον ατυχής σύγκριση αν σκεφτεί κανείς ότι ο ιδρυτής των IKEA ήταν στα νιάτα του μέλος της ναζιστικής νεολαίας της Σουηδίας.

Άρης Χατζηστεφάνου
Περιοδικό Unfollow Ιανουάριος 2013

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://info-war.gr/

Σχετικά με τις συνθήκες εργασίας των μεταναστών στα κατασκευαστικά έργα που γίνονται στο Κατάρ ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου

 Πολιτικές ειδήσεις  Comments Off on Σχετικά με τις συνθήκες εργασίας των μεταναστών στα κατασκευαστικά έργα που γίνονται στο Κατάρ ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου
Feb 102013
 

Καταγγελίες – φωτιά της Γ.Γ. της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, Σάραν Μπάροου, αναφορικά με τις συνθήκες εργασίες των μεταναστών στα κατασκευαστικά έργα που γίνονται στο Κατάρ ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022. Οι δηλώσεις της στην εφημερίδα “Αυγή”:

Ποια είναι η διαμορφωθείσα κατάσταση με τους εργάτες του Κατάρ; Από τη στιγμή που εκφράζονται ανησυχίες για την υγεία των ποδοσφαιριστών και των φιλάθλων λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, τότε πώς θα προστατευτούν οι άνθρωποι που θα δουλέψουν στα έργα;

«Οι εργάτες στις κατασκευές είναι από τους πλέον χαμηλόμισθους στο Κατάρ. Δουλεύουν έξω, σε απίστευτα υψηλές θερμοκρασίες, οι οποίες μπορεί να φτάσουν τους 50 βαθμούς Κελσίου τους καλοκαιρινούς μήνες. Δουλεύουν με το ρίσκο του εμφράγματος και της αφυδάτωσης. Λόγω της ζέστης, η υπαίθρια εργασία σταματά τους καλοκαιρινούς μήνες από τις 11.30 μέχρι τις 15.00. Αλλά αν κάνεις μια βόλτα στους δρόμους, μπορείς να δεις τους εργάτες να δουλεύουν στις οικοδομές. Χωρίς συνδικάτα, δεν μπορούν να επιβληθούν νόμοι για τους εργάτες στις εταιρείες. Πολλοί πεθαίνουν τις νύχτες από θερμοπληξία, αφού κοιμούνται συνωστισμένοι, χωρίς επαρκή εξαερισμό ή κλιματισμό. Στις οικογένειες των νεκρών δεν δίνεται αποζημίωση, αφού θεωρείται ότι δεν χάνουν τη ζωή τους ενώ δουλεύουν. Η κυβέρνηση του Νεπάλ κατέγραψε 191 θανάτους εργατών στο Κατάρ το 2010. Οι 103 από αυτούς αποδόθηκαν σε καρδιακή προσβολή. Τα εμφράγματα δεν συμβαίνουν σε νέους και υγιείς ανθρώπους. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι θάνατοι προέρχονται από τη θερμοπληξία. Μιλήσαμε στην οικογένεια ενός εργάτη που πέθανε στον ύπνο του στο Κατάρ και ενημερωθήκαμε από πρώτο χέρι για τις τελευταίες του ώρες».

Συγκεκριμένες αναφορές κάνουν λόγο για “σύγχρονη σκλαβιά” για να περιγράψουν την κατάσταση στο Κατάρ. Συμφωνείτε με αυτόν τον όρο;

«Το Κατάρ είναι ένα κράτος σκλάβων του 21ου αιώνα. Οι εργάτες, τους οποίους εξαπατούν για τον μισθό ή τη φύση της δουλειά οι αρμόδιοι για τις προσλήψεις, αποτελούν θύματα παράνομης καταναγκαστικής εργασίας βάσει του διεθνούς δικαίου. Πολλοί μετανάστες φτάνουν στο Κατάρ, αλλά δεν τους δίνεται ο μισθός ή η δουλειά που τους έχουν υποσχεθεί πριν κάνουν το ταξίδι. Από τη στιγμή που βρίσκονται στο Κατάρ, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να δεχτούν τον μισθό και τη συγκεκριμένη εργασία. Το αυστηρό σύστημα χορήγησης βίζας προβλέπει ότι οι εργάτες δεν μπορούν να φύγουν από τη χώρα χωρίς την άδεια των εργοδοτών τους. Το 91% των διαβατηρίων βρίσκονται στα χέρια των εργοδοτών, σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη το 2011 από το Ινστιτούτο Κοινωνικής και Οικονομικής Έρευνας του Κατάρ».

Υπάρχει τρόπος να αλλάξει το συγκεκριμένο σύστημα χορήγησης βίζας;

«Η κυβέρνηση του Κατάρ έχει υποσχεθεί να κάνει μεταρρυθμίσεις στο σύστημα εδώ και χρόνια. Για τον λόγο αυτό είχε συσταθεί και αρμόδια επιτροπή, αλλά από τότε υπάρχει ένα τείχος σιωπής που περιβάλλει την κυβέρνηση του Κατάρ όσον αφορά τις μελλοντικές της κινήσεις».

ΠΗΓΗ: http://www.sport.gr/

Page 1 of 212