Στα πλαίσια της γιορτής καρπών που οργανώθηκε από το Πελίτι συγκεντρώθηκαν ρούχα και βιβλία για τους μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Παρανεστίου και τρόφιμα, αδιάβροχα και μπουφάν για τους πρόσφυγες στην Ειδομένη. Παράλληλα μοιράστηκε ενημερωτικό υλικό για το ΚΙΦΑ και για τους πρόσφυγες στην Ειδομένη.
Δύναμη και Αλληλεγγύη σε όλους τους απεργούς πεινάς,μετανάστες και πολιτικούς κρατούμενους.
Καλή ανάρρωση σε όσους σταμάτησαν.
Με αφορμή την απεργία πεινάς (από 23/3 εως 8/4) στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Παρανέστι Δράμας ψάξαμε και βρήκαμε από τη https://diavgeia.gov.gr/ για το συγκεκριμένο κολαστήριο ποιοι έχουν κονομήσει και συνεχίζουν να κονομάνε στις πλάτες των έγκλειστων μεταναστών. Όλες οι συμβάσεις για προμήθειες, μελέτες και διάφορες κατασκευές που έχουν συμφωνηθεί έχουν γίνει από επιτροπές που συστήθηκαν από τον αστυνομικό διευθυντή Δράμας αποτελούμενες από αστυνομικούς του Α.Τ Δράμας.
Δεν είναι μόνο αυτοί που πήραν ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα αλλά και αυτοί που έτρεξαν να δώσουν πρόσφορες.
*Η διαδικασία γνωστή για το πως θα πάρεις τη δουλειά από την επιτροπή των ένστολων φρουρών της δημοκρατίας, βγάζει προκήρυξη η επιτροπή και οποίος δώσει τη μικρότερη προσφορά θα πάρει τη δουλειά μαζί και το χρήμα.
Ξεκινάμε από την ΕΡΓΟΝΟΜΙΑ Α.Τ.Ε για αναδιαμόρφωση ανακατασκευή και επέκταση του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Παρανέστι. 5.085.583 ευρώ.
όσο αφορά τη σίτιση δεν βρήκαμε ποιος προμηθεύει το φαγητό παρά μόνο το κοστολόγιο της ΕΛ.ΑΣ για ένα χρόνο να είναι περίπου στα 3.200.000 ευρω.
ΚΑΓΙΑΟΓΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ εμπορία υγρών καυσίμων προμηθεύει πετρέλαιο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης 7.000 με 8.000 ευρώ κάθε μήνα. Απ ότι είδαμε προμηθεύει και το Α.Τ Παρανεστίου με καύσιμα. 7 με 10.000 ευρώ κάθε μηνα.
ΠΙΟΝΙΕΡΟΣ Ε.Π.Ε 12μήνη σύμβαση για τη καθαριότητα του στρατοπέδου συγκεντρώσεως. 150.000 ευρω.
ΤΣΕΛΕΜΠΗ ΒΑΡΒΑΡΑ 12μηνη σύμβαση για τη καθαριοτητα του στρατοπεδου συγκεντρωσεως. 72.968 ευρώ.
KARTEΧ.ΚΑΡΑΛΗΣ & ΣΙΑ Ο.Ε προμήθεια ένδυσης υπόδησης. 44.134 ευρώ.
ΓΚΑΙΤΑΤΖΗΣ ΣΠ. & ΣΙΑ Ο.Ε κατασκευή σταθερών κλινών. 39.900 ευρώ.
ΠΑΝΤΣΙΟΥ ΕΛΙΣΑΒΕΤ 6μήνη σύμβαση για τη καθαριότητα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. 35.687 ευρώ.
ΜΑΣΤΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ προμήθεια και εγκατάσταση ηλεκτροπαραγωγού ζεύγους (125 ΚVA). 24.590 ευρώ
ΖΟΥΜΠΟΥΛΙΔΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ προμήθεια και εγκατάσταση υαλοπινάκων ασφαλείας. 24.300 ευρώ.
Π. ΚΥΝΙΑΖΟΠΟΥΛΟΣ Α.Ε εμπορία ηλεκτρικών συσκευών για προμήθεια και τοποθέτηση ψυκτών, βραστήρων και οικιακών ψυγείων. 21.499 ευρώ.
ΤΑΛΛΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ παροχή υπηρεσιών για την αρχιτεκτονική υποβοήθηση. 20.300 ευρώ.
ΥΙΟΙ ΓΡ.ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΙ Ο.Ε εμπορία ηλεκτρικών ειδών για προμήθεια και εγκατάσταση ηλιακών θερμοσιφώνων και ταχυθερμαντήρα. 19.500 ευρώ. Ο ένας εκ των ΥΙΩΝ έχει εκλεχθεί αντιδήμαρχος Δράμας με τη στήριξη της ΠΑΣΟΚαρας
ΜΑΥΡΟΦΟΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ παροχή υπηρεσιών Η/Μ υποβοήθησης. 19.700 ευρώ.
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ελαιοχρωματισμός χώρων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. 18.200 ευρώ.
HOME LINE Ε.Π.Ε προμηθεια σεντονιών. 14.022 ευρώ
ΜΟΡΦΟΒΑΣΙΛΗ ΑΦΟΙ & ΣΙΑ Ο.Ε προμήθεια ειδών ψυχαγωγίας. 7.654 ευρώ.
ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ & ΣΙΑ Ε.Ε προμήθεια ειδών ατομικής υγιεινής. 7.590 ευρώ.
ΜΑΧΙΚΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ αποτύπωση και σύνταξη τοπογραφικού διαγράμματος για την αξιοποίηση του στρατοπέδου συγκεντρώσεως. 6.027 ευρώ.
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ έμπορος για προμήθεια ειδών καθαριότητας 5.000 ευρώ.
ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ μηχανολόγος μηχανικός για προμήθεια και εγκατάσταση συσκευών κλιματισμού και θέρμανσης. 2.800 ευρώ.
ΑΛΙΚΗ ΣΩΤΗΡΙΑΔΟΥ Δήμαρχος Παρανεστίου Με αφορμή την αποκομιδή των σκουπιδιών από το στρατόπεδο συγκέντρωσης βρήκε ευκαιρία να εξοικονομήσει ένα ακόμη έσοδο για το Δήμο με την επιβολή τέλους καθαριότητας.
Ως αναρχικοί/ες αγωνιζόμαστε (ατομικά και συλλογικά) για ένα κοσμο ελεύθερο χωρίς χαρτιά,όπου δεν θα υπάρχουν κράτη,σύνορα,φυλακές, καταπιεστές και εκμεταλλευτές.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Υ.Γ τα χρήματα προέρχονται 75% απο τη μαφια της Ε.Ε και 25% απο το ελληνικό κράτος.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://athens.indymedia.org/
Σύμφωνα με τηλεφωνική καταγγελία μέσα από το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα, ο Μοχάμεντ Ραφίκ, 24 ετών, πρόσφυγας από το Πακιστάν , κρατούμενος στο Α1, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει γύρω στις 1μμ. Ανέβηκε σε κολώνα για φώς και κρεμάστηκε. Είναι άγνωστο αν κατέληξε η όχι.
Στην αρχή της εβδομάδας κρατούμενοι είχαν προχωρήσει σε απεργία πείνας αφού η κράτηση τους είχε ξεπεράσει κατά δύο μήνες το εξάμηνο.
Τι περιμένουν άραγε οι υπουργοί της κυβέρνησης που υποσχέθηκαν ότι θα κλείσουν το κολαστήριο της Αμυγδαλέζας; Να μετρήσουν και άλλοι νεκροί; Πόσοι άραγε;
ΚΕΕΡΦΑ-ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ
ΠΑΚΙΣΤΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.antiracismfascism.org/
Χιλιάδες Πόντιοι βρήκαν τον θάνατο τη δεκαετία του 1920 στα «λοιμοκαθαρτήρια» και τα ξερονήσια της Ελλάδας. Επισήμως προσμετρώνται στα θύματα της «γενοκτονίας» που η πολιτεία θα γιορτάσει, όπως κάθε χρόνο, την ερχόμενη Τρίτη. Στην πραγματικότητα, θύτης τους υπήρξε ο ελληνικός ρατσισμός – και η Μακρόνησος του 1922, η πρώτη Αμυγδαλέζα.
Δεν χρειάζεται βέβαια να δεχτεί κανείς το νεοπαγές θεώρημα περί «γενοκτονίας» για να διαπιστώσει πως ο ελληνορθόδοξος πληθυσμός του Πόντου υπέφερε πολλά στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου και του μικρασιατικού πολέμου. Από τους 400.000 Ρωμιούς που κατέγραψαν στην περιοχή η απόρρητη υπηρεσιακή στατιστική των ελληνικών προξενείων το 1910-12 και η επίσημη «Μαύρη Βίβλος» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, περίπου το ένα τέταρτο χάθηκε μέσα σε μια δεκαετία ως αποτέλεσμα των σφαγών, των βασανιστικών εκτοπίσεων, της πολύνεκρης επιδημίας ισπανικής γρίπης που σάρωσε όλη την Ευρώπη (και τον Πόντο) το 1918, αλλά και των δραματικών συνθηκών της προσφυγιάς και της εγκατάστασής τους στη νέα πατρίδα.
Drexel University Legacy Center/Esther Pohl Lovejoy, Certain SamaritansΑναμφισβήτητα τραυματική, αυτή η εμπειρία κάθε άλλο παρά ενιαία υπήρξε για όλο τον ποντιακό πληθυσμό. Οι διαθέσιμες αφηγήσεις της πρώτης προσφυγικής γενιάς φιλοτεχνούν αντίθετα μια αρκετά αντιφατική εικόνα: σε αντίθεση με τη γενικευμένηεξολόθρευση των Αρμενίων, η μοίρα των Ελληνοποντίων ποίκιλλε σημαντικά από περιοχή σε περιοχή και συχνά καθορίστηκε από την κοινωνική τάξη, τις οικονομικές δυνατότητες ή τις επαγγελματικές δεξιότητες καθενός ξεχωριστά.
Drexel University Legacy Center/Esther Pohl Lovejoy, Certain Samaritans
Drexel University Legacy Center/Esther Pohl Lovejoy, Certain SamaritansΤο αυθαίρετο τσουβάλιασμα αυτών των βιωμάτων σ’ ένα (δημοφιλές αλλά παραπειστικό) ενιαίο σχήμα συνέβαλε βέβαια καθοριστικά στην εξάλειψη του παραδοσιακού διάχυτου ρατσισμού σε βάρος των Ποντίων, μέσω της ανάδειξης των τελευταίων σε κατεξοχήν «μαρτυρική» υποομάδα του νεοελληνικού έθνους, ελάχιστα όμως εξυπηρετεί την ουσιαστική γνώση του συλλογικού μας παρελθόντος.
Drexel University Legacy Center/Esther Pohl Lovejoy, Certain SamaritansΣκηνές από τη διαβίωση των Ποντίων προσφύγων στη Μακρόνησο, λίγους μήνες μετά τις πρώτες εκατόμβες: οικογενειακή μπουγάδα, ζύγισμα της καθημερινής μερίδας σιτηρών, ενθουσιασμός για μια μπουκάλα πόσιμο νερό, συνωστισμός για την παραλαβή τροφίμων από αμερικανικές φιλανθρωπικές οργανώσεις. Οι κηδείες φίλων και συγγενών και το αυτοσχέδιο νεκροταφείο του νησιού αποτελούσαν την άλλη όψη της «εξυγίανσης»
Drexel University Legacy Center/Esther Pohl Lovejoy, Certain SamaritansΙδιαίτερα αποκαλυπτική είναι η συστηματική αποσιώπηση μιας κρίσιμης πτυχής της ποντιακής τραγωδίας: της εκατόμβης των προσφύγων μετά την άφιξή τους στην ελληνική επικράτεια, εκατόμβης που προκλήθηκε από έναν συνδυασμό παραγόντων (άθλιες συνθήκες διαβίωσης, μαζικός στρατωνισμός αρρώστων και μη σε«λοιμοκαθαρτήρια», εγκληματική εκμετάλλευση των προσφύγων από μερίδα της γηγενούς κοινωνίας, αδιαφορία ή και ανοιχτή εχθρότητα των τοπικών αρχών και κοινωνιών) με κοινή συνισταμένη την ξενοφοβία και τον ρατσισμό.
Η λήθη αυτή δεν υπήρξε καθόλου τυχαία. Ενώ οι σφαγές και οι εκτοπίσεις που διαπράχθηκαν στο πλαίσιο του ελληνοτουρκικού και του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου εύκολα εγγράφονται σ’ ένα μαρτυρολογικό εθνικό αφήγημα, όπου οι «κακοί» βρίσκονται στην αντίπερα εθνική όχθη, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα πολυάριθμα θύματα της αδιαφορίας, της αναλγησίας ή της εχθρότητας του ελληνικού κράτους και των τότε υπηκόων του απέναντι στους νεοφερμένους «τουρκόσπορους».
Πόσο μάλλον αφού, όπως διαπιστώνουμε από τις εφημερίδες των ημερών, η στάση της ελλαδίτικης κοινωνίας απέναντι στους μελλοντικούς συμπολίτες της δεν διέφερε καθόλου από τη σημερινή ρατσιστική τρομολαγνεία γύρω από την (κοινωνική ή/και υγειονομική) «επικινδυνότητα» των κυνηγημένων προσφύγων που οι συρράξεις της Εγγύς Ανατολής ξεβράζουν στα ακρογιάλια του Αιγαίου.
Ενας λόγος παραπάνω λοιπόν να θυμίζουμε σήμερα πώς ακριβώς έγιναν δεκτοί οι κυνηγημένοι Πόντιοι «αδελφοί» στην Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του 1920. Χάρη στο αναντικατάστατο έργο του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, διαθέτουμε άλλωστε μια πρώτης τάξης πηγή πληροφόρησης γι’ αυτή την υποδοχή: τον πιο πρόσφατο τόμο της μνημειώδους σειράς «Εξοδος», που εκδόθηκε προ διετίας και περιλαμβάνει αυτοβιογραφικές αφηγήσεις προσφύγων από την ενδοχώρα του Πόντου, όπως αυτές καταγράφηκαν από τους ερευνητές του ΚΜΣ κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Το ταξίδι του θανάτου
Το πρώτο δεδομένο είναι πως η περιπέτεια των προσφύγων κάθε άλλο παρά τέλειωνε με την απομάκρυνσή τους από την εμπόλεμη ζώνη. Το μαρτυρούν οι περιγραφές για μαζικούς θανάτους εν πλω, αλλά και στις ενδιάμεσες υποχρεωτικές επισταθμίες.
Το ταξίδι από τη Σαμψούντα μέχρι την Πόλη, αφηγείται π.χ. η Σοφία Χατζίδου από το Χατζίκιοϊ του Μπακίρ-Μαντέν, «διήρκεσε πέντε μέρες. Σ’ όλο αυτό το διάστημα μας θέριζε η δίψα. Τραβούσαμε νερό από τη θάλασσα και το βράζαμε για να πιούμε. Συνέχεια πέθαιναν στο βαπόρι, τους ρίχνανε στη θάλασσα τους πεθαμένους» (σ. 95). «Χριστούγεννα του 1922 και Φώτα του 1923 ήμαστε στο Τιρέμπουλους της Συρίας, παραλιακή πόλη», θυμάται πάλι ο Αναστάσιος Βαρυτιμίδης από το Εντιρέκ της Νεοκαισάρειας. «Μας θέριζε η αρρώστια. Είχε πέσει τύφος και χολέρα. Μας βάλανε όλους σ’ ένα πλοίο και μας κρατήσανε στη θάλασσα σαράντα μέρες καραντίνα. Από κει μας πήγανε στο Μπαϋρούτ. Μάιος του 1923 ήτανε, μπήκαμε σ’ ελληνικό πλοίο και ήρθαμε Ελλάδα» (σ. 287). Κατά την ίδια διαδρομή, συμπληρώνει ο Ηλίας Μωυσιάδης από το Αλτίνογλου Τσιφλίκ, «στο πλοίο μέσα πεθαίνανε οι άρρωστοι και τους ρίχνανε στη θάλασσα» (σ. 353).
Μαζικοί θάνατοι αποδεκάτιζαν τους πρόσφυγες και κατά τον μεταβατικό στρατωνισμό τους στο Σελιμιέ της Κωνσταντινούπολης: «Για καραντίνα το είχανε, ένας μεγάλος κισλάς [στρατώνας] ήτανε. Τι είδανε τα μάτια μας εκεί μέσα και πώς βγήκαμε ζωντανοί! Το συσσίτιο ήτανε ένα μαύρο ζουμί με μαϊμούδια μέσα και καμιά φορά έβλεπες και κανένα φασόλι. Η αρρώστια κι ο θάνατος δε λέγονταν. Οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι, χάμω στις πλάκες, μ’ ανθρώπους που πεθαίνανε. Τους πεθαμένους κάθε μέρα πενηνταριές και κατοσταριές τους βγάζανε με καροτσάκι και τους ρίχνανε σ’ ένα μεγάλο λάκκο σε μια ερημιά. Ο Θεός έβαλε το χέρι του και βγήκαμε ζωντανοί, όσοι γλιτώσαμε» (σ. 270, μαρτυρία του Ιπποκράτη Πετρίδη, από τη Νεοκαισάρεια). Παρόμοιες περιγραφές συναντάμε και στις καταθέσεις άλλων επιζώντων (σ. 55, 57, 307 & 363).
Καραντίνα και κρεματόρια
Αλλά και μετά την αποβίβασή τους στο ελληνικό έδαφος, νέες δοκιμασίες απομόνωσης και θανατικού περίμεναν τις καραβιές των ξεριζωμένων. Επίσημη αιτιολογία, η ανάγκη προστασίας της δημόσιας υγείας από τις αρρώστιες που ενδεχομένως μετέφεραν οι επήλυδες. Δεν επρόκειτο βέβαια για ελληνική ευρεσιτεχνία, αλλά για προληπτικό μέτρο με διεθνή εφαρμογή, που εκείνη την εποχή ρυθμιζόταν από τη σχετική Σύμβαση του Παρισιού (17.1.1912). Οι συνθήκες όμως της έμπρακτης υλοποίησής του, στην Ελλάδα του 1922-23, οδήγησαν σε πραγματικές εκατόμβες.
«Ηρθαμε στη Θεσσαλονίκη, στο Καραμπουρνού», αφηγείται χαρακτηριστικά η Ευρυδίκη Γαλανού, από τα Ιμερα της Τραπεζούντας. «Ενα μήνα μείναμε στην καραντίνα. Υποφέραμε από αρρώστιες. Κάθε μέρα κάποιον έθαβαν. Μια μάνα έθαψε έξι παιδιά της» (σ. 406). Ο συντοπίτης της Χαράλαμπος Τσαχουρίδης, που έζησε τρεις μήνες στον ίδιο χώρο, συμπληρώνει ότι «πολλοί πέθαιναν από τύφο, λόγω του υπάρχοντος συνωστισμού. Εις όλο το διάστημα της λειτουργίας της καραντίνας απέθανον περί τις είκοσι χιλιάδες πρόσφυγες. Την ημέρα πέθαιναν ογδόντα έως εκατό» (σ. 408). Τα ίδια και στο λοιμοκαθαρτήριο του Αϊ-Γιώργη, στο Κερατσίνι: «Μας κουρέψανε όλους, άντρες, γυναίκες και παιδιά και περάσανε τα ρούχα μας από τον κλίβανο. Κι άλλοι πεθάνανε εκεί» (σ. 353).
Διαφωτιστικότερη απ’ αυτές τις λακωνικές αναφορές αποδεικνύεται η διήγηση του Ιωάννη Παναγιωτίδη από το Γαριπάντων της Αργυρούπολης, που δεν διστάζει να θίξει δύο θέματα ταμπού – τη ληστρική συμπεριφορά των ντόπιων απέναντι στους πρόσφυγες και, κυρίως, την εξευτελιστική μεταχείριση των πτωμάτων τους, που μετατράπηκαν σε καύσιμη ύλη:
«Στον Αγιο Γεώργιο, που υπηρέτησα ως υπάλληλος, πολλοί κλέφτες από τον Πειραιά έρχονταν με καΐκια στην καραντίνα και έκλεβαν ρουχισμό και άλλα πράγματα. Ανοιγαν στα απολυμαντήρια τα δέματα κι έκλεβαν μηχανές, χαλιά και άλλα. Ερχόταν ένα βαπόρι φορτωμένο με πρόσφυγες και πράγματα. Κατέβαζαν τους ανθρώπους και τους οδηγούσαν αμέσως στα απολυμαντήρια: κόψιμο τα μαλλιά αντρών και γυναικών και ίδια για τα λουτρά. Τα πράματα έμεναν. Τα κατέβαζαν και τα στοίβαζαν κάτω από μια στέγη του απολυμαντηρίου και τα απολύμαιναν.
Το πλοίο ”Θέμις” που έφερε τέσσερις χιλιάδες Ποντίους απ’ τον Καύκασο, όλοι πέθαναν. Από αρρώστιες πέθαναν. Και εξόν που πέθαναν, ο Αγιος Γεώργιος είχε γεμίσει και δε μπορούσαν να τους κατεβάσουν. Τους είχαν μέσα στο πλοίο. Οσοι πέθαιναν δεν τους κατέβαζαν. Τους έκαιγαν στο φούρνο για κάρβουνο. Οσοι απόμειναν τους κατέβασαν. Τρεις μήνες στάθηκε το ”Θέμις” και δεν τους κατέβασαν. Ο Αϊ-Γιώργης ήταν γεμάτος, η Μακρόνησος γεμάτη» (σ. 395-6).
Ενα αποκαλυπτικό δημοσίευμα των ημερών επιβεβαιώνει την έκταση του θανατικού: «Οι μέχρι σήμερον μεταναστεύσαντες πρόσφυγες» μέσω Ρωσίας, διαβάζουμε, «ανέρχονται εις 14 χιλιάδας περίπου. Εκ τούτων οι επί του ατμοπλοίου ”Κίος” αφιχθέντες απεστάλησαν εις την Μακρόνησον, ένθα εγένοντο αι απαιτούμεναι εγκαταστάσεις. Οι δε εκ των πρώτων αφίξεων 8.600 κρατούνται εν τω λοιμοκαθαρτηρίω του Αγ. Γεωργίου και επί ατμοπλοίων. Επειδή δεν ελήφθησαν εγκαίρως τα απαιτούμενα υγειονομικά μέτρα της αραιώσεως, της απομονώσεως, της επιβαλλομένης καθαριότητος και διαίτης, επί των 8.600 προσφύγων ήδη έχουσιν αποθάνει περί τους χιλίους διακοσίους εντός πεντήκοντα μόνον ημερών» («Εμπρός», 21.7.1922, σ. 2).
Η προσπάθεια διαφυγής από αυτήν την κόλαση εξελισσόταν συνήθως σε φαύλο κύκλο, όπως εξηγεί ο Αλκιβιάδης Αφεντουλίδης από το Παρασκευάντων της Αργυρούπολης: «Φέρνουν [στη Μακρόνησο] ένα ρωσικό πλοίο, το ”Βίτιμ”. Μας φορτώνουν σ’ αυτό, χωρίς νερό, χωρίς ψωμί, και μας φέρνουν στην Αλεξανδρούπολη. Στην Αλεξανδρούπολη ήρθε ένας γιατρός και δεν άφησε να αποβιβαστούμε. Είπε να ρίξουμε άγκυρα στα βαθιά. Τέσσερις μέρες μείναμε εκεί. Φωνάζαμε. Ηρθαμε στην ανάγκη να κάψουμε τα σανίδια απ’ τ’ αμπάρι για να βράσουμε στα σαμοβάρια μας τσάι, να βράσουμε στις χύτρες φασόλια. Οσοι πέθαιναν τους καίγαμε κάτω στα καζάνια για να μη δίνουμε ντόρο και μας κάνουν καραντίνα. Την Πέμπτη μέρα γύρισε πίσω στον Πειραιά το καράβι. Αλλοι διακόσιοι πενήντα άνθρωποι πέθαναν. Τους μισούς τους κάψαμε και τους άλλους τους ρίξαμε στη θάλασσα! […] Μωρά δεν έμειναν. Πέθαναν σχεδόν όλα. Με καΐκι μάς έφεραν φαγητό απ’ τη Σαλαμίνα. Ορμούσαμε πάνω στο φαγητό σαν άγριοι» (σ. 486-7).
Οι ανεπιθύμητοι
Η δεύτερη εικόνα που προκύπτει από τις αφηγήσεις των προσφύγων και τα δημοσιεύματα των ημερών είναι η εχθρική αντιμετώπισή τους από μεγάλη μερίδα των τοπικών κοινωνιών. «Σ’ όλα τα μέρη δυσκολία βρίσκαμε. Ασκημα και ξένα μας φαίνονταν. Μιλούσαμε τούρκικα, δεν μας καταλαβαίνανε και μας βρίζανε κιόλας, οι ντόπιοι», θυμάται χαρακτηριστικά ο Αναστάσιος Καραγκιαούρογλου από την περιοχή του Λαντίκ (σ. 147), ενώ η Σοφία Χατζίδου από το Χατζίκιοϊ του Γκιουμούς Μαντέν επισημαίνει την υλική βάση αυτής της δυσφορίας: «Η πρώτη σκάλα που πιάσαμε στην Ελλάδα ήταν η Λευκάδα.
Δε μας χώνευαν καθόλου εκεί. Λέγανε: –”Δε βούλιαζε καλύτερα το πλοίο σας να πνιγείτε κι εσείς μαζί! Τρώτε το ψωμί μας”. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε λιγοστό ψωμί. Το μοιράζανε με δελτίο. Μπορεί να είχαν δίκιο. Είχαμε όμως κι εμείς δίκιο. Στον τόπο μας δε μας έλειπε τίποτε. Γιατί να υποφέρουμε τώρα;» (σ. 95).
Τη στάση των ντόπιων επηρέαζαν όχι μόνο υλικοί παράγοντες, αλλά και ιδεολογικοί. Χαρακτηριστική η διάκριση των χωριών της Κεφαλονιάς που συναντάμε στην αφήγηση του Σταύρου Λαζαρίδη από το Σουλεϊμάνκιοϊ του Βεζίρ Κιοπρού: «Το μεν Φισκάρδο, ως κέντρον φιλελευθέρων πολιτών, μας υποδέχτηκε, μαζί με τα χωριά, και μας εφιλοξένησαν στα σπίτια τους μέχρι της φυγής μας από κει για τη Μακεδονία. Τουναντίον δε η Σάμη και δη στην Αγία Ευθυμία (Πηλάρο) ήσαν μισοπρόσφυγες [κατά το ”μισέλληνες”]. Μας αποκαλούσαν τουρκόσπορους και όταν αποβιβαστήκαμε στη Σάμη άλλους ύβρισαν και άλλους εχλεύασαν. Τον δε εφοπλιστή Βερωτή που μας έφερε τον ύβρισαν κι αυτόν που μας έφερε» (σ. 110).
Πάνω απ’ όλα όμως, η έλευση των βασανισμένων Ποντίων εκλαμβανόταν ως υγειονομική απειλή. Αποκαλυπτική η στιχομυθία τής 22.6.1922 στη Βουλή, όπως καταγράφεται στο «Εμπρός» της επομένης, με τίτλο «Ο κίνδυνος εκ των πασχόντων προσφύγων»:
«Ο κ. Τσουκαλάς ερωτά την Κυβέρνησιν τίνα μέτρα έλαβε διά το ζήτημα των εν Λοιμοκαθαρτηρίω Αγίου Γεωργίου της Σαλαμίνος προσφύγων εκ Ρωσσίας, εφ’ όσον πρόκειται περί της υγείας των κατοίκων της πόλεως της Σαλαμίνος και απάσης της Ελλάδος, γνωστού όντως ότι υπάρχουσι πολλοί πάσχοντες και θνήσκοντες εκ χολέρας και εξανθηματικού τύφου. Επομένως απόλυτος και επίγουσα ανάγκη επιβάλλει την λήψιν άμεσων μέτρων και δήλωσιν της Κυβερνήσεως ίνα καθησυχάσει το δημόσιον φρόνημα.
Ο κ. Αναστασόπουλος λέγει ότι, ως πληροφορείται, ο κ. υπουργός των Εσωτερικών λαμβάνει η έλαβεν μέτρα σύντονα προς άρσιν του κινδύνου κατά της υγείας των Σαλαμινίων αλλά και κατά της υγείας των πόλεων Πειραιώς και Αθηνών. Η ανακοίνωσις των μέτρων του κ. Υπουργού ίσως θα μας απαλλάξη της περαιτέρω συζητήσεως.
Ο [υπουργός Εσωτερικών] κ. Στράτος λέγει ότι η Κυβέρνησις ευρέθη προ ημερών απέναντι ενός αληθούς αιφνιδιασμού όταν ήρχισαν να καταπλέουν εκ του Ευξείνου ατμόπλοια κομίζοντα πρόσφυγας Ελληνας εκ Ρωσσίας οι οποίοι ουδόλως ανεμένοντο. Οι πρόσφυγες αυτοί ανήλθον εις 8.600 περίπου. […]
Εκ των ελθόντων ζώντων εις το λοιμοκαθαρτήριον προσφύγων 466 ήσαν ασθενείς, εξ ων 80 ύποπτοι χολέρας και 136 εκ δυσεντερίας, τα άλλα ήσαν συνήθη νοσήματα. Εκείνα τα νοσήματα τα οποία ήσαν τα επικίνδυνα ήτο η χολέρα και ο εξανθηματικός τύφος, και κατεβλήθη μεγάλη προσοχή ίνα μη μεταδοθούν. Και ευτυχώς δύναμαι να καυχηθώ ότι, παρ’ όλον τον φόβον των περιοίκων, ουδέν συνέβη. […] Ολα τα μέτρα της απομονώσεως ελήφθησαν μετά πάσης αυστηρότητος. Οτι δε επέτυχον τα μέτρα ταύτα, απόδειξις είναι ότι ουδέν συνέβη το δυσάρεστον εις όλην την περιοχήν».
«Ουδέν το δυσάρεστον» –για τους ντόπιους, φυσικά. Οι ίδιοι οι πρόσφυγες, όπως έχουμε ήδη δει, αποδεκατίζονταν από τις αρρώστιες. Οπως όμως συμβαίνει και με τους σημερινούς ομολόγους τους, η δική τους μοίρα άφηνε αδιάφορη την ελληνική κοινωνία.
Επιστέγασμα των μέτρων που πάρθηκαν για την «προστασία» των ντόπιων από τους πρόσφυγες υπήρξε η νομοθετική απαγόρευση της εισόδου των τελευταίων στην Ελλάδα. Με τον Ν.2870 της 18/20.7.1922, που θεσπίστηκε ένα μήνα πριν από την αναμενόμενη κατάρρευση του μετώπου, απαγορεύτηκε ρητά «η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφόσον ούτοι δεν είναι εφωδιασμένοι διά τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων» κι προβλέφθηκαν βαριές ποινές για τους «λαθροδιακινητάς». Το ελληνικό κράτος και οι εθνικιστές του παρέδωσαν έτσι τους ελληνορθόδοξους Μικρασιάτες στο μαχαίρι των κεμαλικών, εξίσου κυνικά όπως η σημερινή ισλαμόφοβη Ευρώπη ρίχνει τους απελπισμένους Ιρακινούς και Σύρους πρόσφυγες βορά στους φονταμενταλιστές του ISIS.
Η άλλη Μακρόνησος
Ως λύση για τη διαχείριση της προσφυγικής «απειλής», η κυβέρνηση Γούναρη θα μετατρέψει σε ειδικό «χώρο υποδοχής» τη Μακρόνησο. Το ξερονήσι, που έγινε αργότερα θλιβερά διάσημο ως τόπος βίαιης «αναμόρφωσης» των πολιτικών κρατουμένων, είχε ήδη άσχημη προϊστορία. Κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο του 1912-13 είχε χρησιμοποιηθεί ως στρατόπεδο συγκέντρωσης Τούρκων αιχμαλώτων, πολλές εκατοντάδες από τους οποίους άφησαν τα κόκαλά τους εκεί, αποδεκατισμένοι από τον τύφο.
Λίγο αργότερα μετατράπηκε από τους Αγγλο-Γάλλους συμμάχους του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου σε χώρο εκτόπισης Ρώσων φαντάρων που θεωρούνταν ύποπτοι για μπολσεβικισμό. Με ειδική απόφαση του υπουργικού συμβουλίου (9.6.1922) για «το ζήτημα της εγκαταστάσεως των προσφύγων, απεφασίσθη όπως εγκατασταθούν όλοι εις Μακρόνησον» και, «μετά την απολύμανσίν των και την εξυγίανσιν [να] τοποθετηθούν εις διάφορα μέρη» («Εμπρός», 10.6.1922).
Η επιλογή δεν ήταν καθόλου τυχαία. Οπως επισημαίνει στις αναμνήσεις της μια Αμερικανίδα γιατρός που εργάστηκε εκεί για την περίθαλψη των προσφύγων το 1923, το Μακρονήσι «είχε μόνο ένα σημείο υπέρ αυτού ως σταθμός καραντίνας: δίχως εξωτερική συνεργασία, ήταν αδύνατο να το σκάσει οποιοσδήποτε ήταν ανίκανος να κολυμπήσει οκτώ μίλια» (Esther Pohl Lovejoy, «Certain Samaritans», Ν. Υόρκη 1927, σ. 196).
Για τους νέους τροφίμους αυτής της ανοιχτής φυλακής, η «εξυγίανσις» ισοδυναμούσε με την τελική φάση του δράματος:
► «Μας κατέβασαν στη Μακρόνησο, Αύγουστο μήνα. Μείναμε σαράντα μέρες στην καραντίνα. Ηταν επιδημία. Το βράδυ δεν είχες τίποτα και το πρωί σηκωνόσουν άρρωστος. Πέθαινε κόσμος. Μερικοί που μπαίναν στο νοσοκομείο γινόταν καλά και όταν βγαίναν έξω δεν είχαν να φάνε και πέθαιναν» (σ. 384, Σοφία Παντελίδου από την Αστρα της Αργυρούπολης).
► «Μόλις πλησιάσαμε τη Σαλαμίνα, μαζί με πέντε-έξι πλοία φορτωμένα, απ’ τη Σαλαμίνα μας φώναξαν: -”Εϊ! Πού έρθετε! Εμείς εχάθαμε!”. Μας εσήκωσαν απ’ τη Σαλαμίνα. Δεν μας ξεφόρτωσαν. Μας έφεραν στη Μακρόνησο. Μας έβαλαν σε κάτι θάμνους μέσα, με τα πράματά μας. Σκάψαμε κάτι έρημα μέρη, στήσαμε τέντες. Εστησαν κάτι σανίδια, μας έλουσαν, μας κούρεψαν. […] Νερό δεν είχαμε. Ξερό είναι το νησί. Τα παιδιά φώναζαν. Ζητούσαν νερό. Βρήκαμε κάτι γλυφές πηγές. Μας τροφοδοτούσε ο Γιαννουλάτος. Ανέλαβε και έστησε σκηνές, μαγειρεία.
Θησείο ,1924 | NATIONAL GEOGRAPHICΑπό εφτάμιση χιλιάδες άτομα πέθαναν οχτακόσιοι από πείνα και αρρώστειες. Χολέρα, τι ήταν, δεν ξέρω. Μας τάισαν κατσικίσιο κρέας και αρρωστήσαμε. Μια γυναίκα βγήκε απ’ τον τάφο, όπου τη θάψανε. Δεν είχε πεθάνει» (σ. 486, Αλκιβιάδης Αφεντουλίδης απ’ το Παρασκευάντων της Αργυρούπολης).
«Την αρρώστια στη Μακρόνησο την αποχτήσαμε. Ζούσαμε μες στη βρώμα, στην πείνα και τη δίψα. Νερό δεν υπήρχε στάλα στο νησί. Μια μαούνα μάς έφερνε από το Λαύριο νερό κι εκείνο γλυφό και λιγοστό. Μας τάιζαν βρωμερά μακαρόνια, ελιές σκουλικιασμένες, χαλασμένες ρέγγες κι έπεσε τύφος. Και νερό πουθενά. Κάποτε έκανε τρεις μέρες η μαούνα να φέρει νερό. Λιποθυμούσε ο κόσμος απ’ τη δίψα. Μας τάιζαν και αλμυρές ρέγγες, χαλασμένες και… καταλαβαίνεις. Οι εργολάβοι που μας τροφοδοτούσαν μας έφερναν αυτές τις χαλασμένες τροφές και έπιασε τον κόσμο τύφος. Η διοίκηση της καραντίνας τα έβλεπε αυτά αλλά δεν μιλούσε, ούτε συνελάμβανε τους εγκληματίες εργολάβους τροφοδότες. Εκείνοι πλούτισαν εις βάρος χιλιάδων ανθρώπων. Πάτησαν πάνω στα πτώματά τους. […] Ξέχασα να σου πω ότι κάπου-κάπου έρχονταν έμποροι με ιστιοφόρα και πουλούσαν λαθραία σε μας ψωμί. Σπείρα σωστή ήταν. Ενα ψωμί το πουλούσαν μια λίρα χρυσή, ένα δαχτυλίδι χρυσό, ένα ρολόι» (σ. 371, Ιγνάτιος Ορφανίδης από τον Αϊ-Εννες της Νίβενας).
Το ύστατο μέσο
Για να γλιτώσουν απ’ αυτή την κόλαση, οι έγκλειστοι της Μακρονήσου κατέφυγαν τελικά στο ύστατο μέσο κάθε απελπισμένου – την εξέγερση: «Μια ομάδα νέων, μαζί και γω, δημιουργήσαμε μια επιτροπή. Πήγαμε στον Ελευθεριάδη, τον διευθυντή του λοιμοκαθαρτηρίου, και παρουσιαστήκαμε μπροστά του. Ζητήσαμε να βγούμε ανεξάρτητοι. Ανεξάρτητος είναι όποιος βγει απ’ το λοιμοκαθαρτήριο με δικά του έξοδα και η κυβέρνηση δε θα είχε καμιά υποχρέωση απέναντί του. Ο πρόσφυγας πάλι δεν θα είχε κανένα δικαίωμα. Πολλοί, για να σωθούν, ζητούσαν να βγουν ανεξάρτητοι, αλλά η διοίκηση και πάλι δεν άφηνε. Ηθελαν σου λέω να μας εξοντώσουν.
Αλλά εμείς, η νεολαία του Πόντου και του Καυκάσου, πήραμε πέτρες και ξύλα και φοβερίσαμε ότι θα κάψουμε το λοιμοκαθαρτήριο. ”Ή θα τα κάψουμε όλα ή θα μας δώσετε χαρτιά να πάμε έξω”, του είπαμε. Ετσι αναγκάστηκε να μας δώσει άδεια εξόδου» (σ. 371-2).
Τα κολαστήρια του Καραμπουρνού, του Αϊ-Γιώργη και της Μακρονήσου δεν ήταν για όλους τους Ποντίους. «Μεταβαίνοντες εις Ελλάδα», διαβάζουμε στις χειρόγραφες αναμνήσεις του Ιωάννη Αβραμίδη από την Ατρα της Αργυρούπολης (1935), «εγνωρίζομεν εκ των προτέρων ότι η Ελλάς είναι μικρόν κράτος και δεν θα αντεπεκρίνετο εις την συντήρησιν των πολλών προσφύγων, οι οποίοι συνέρρευσαν εκεί. Δεν είχομεν τα απαιτούμενα διά να μεταβαίνομεν εις άλλας πλουσίας χώρας, όπως έκαμαν πολλοί και μετέβησαν άλλοι εις Γαλλίαν και άλλοι εις Αμερικήν» («Εξοδος». τ. Γ’, σ. 391).
Λίγο νωρίτερα, ο ίδιος αναφέρει ότι κατά την εκτόπιση του 1921 οι φάλαγγες των εκτοπισμένων συμπατριωτών του βάδιζαν «χωρίς φορτηγά ζώα (εκτός τινών πλουσίων)» (σ. 387).
► Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Η Εξοδος. Τόμος Γ’. Μαρτυρίες από τις επαρχίες του μεσόγειου Πόντου (Αθήνα 2013). Το τρίτο μέρος της συγκλονιστικής συλλογής προσφυγικών μαρτυριών που κατέγραψαν οι ερευνητές του Κέντρου κατά τις πρώτες κυρίως μεταπολεμικές δεκαετίες, υπό την καθοδήγηση της εθνολόγου Μέλπως Μερλιέ. Οι προηγούμενοι τόμοι περιέλαβαν μαρτυρίες από τα παράλια της Ιωνίας (1980) και τη μικρασιατική ενδοχώρα (1982). Αναμένονται άλλοι δύο, με υλικό από τα παράλια του Πόντου.
► Esther Pohl Lovejoy, Certain Samaritans (Ν. Υόρκη 1927, εκδ. The Macmillan Company). Απομνημονεύματα μιας Αμερικανίδας γιατρού που εργάστηκε για την περίθαλψη των προσφύγων της Μακρονήσου. Ενδιαφέρον φωτογραφικό υλικό από το «νησί της καραντίνας» εν έτει 1922.
► Τάσος Κωστόπουλος, Πόλεμος και εθνοκάθαρση. Η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης, 1912-1922 (Αθήνα 2007, εκδ. Βιβλιόραμα). Η βίαιη διαμόρφωση των σύγχρονων «εθνικά αμιγών» κρατών της Βαλκανικής και της Μικρασίας. Ειδικό κεφάλαιο για τα γεγονότα του Πόντου και τη σχετική δημόσια συζήτηση των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα.
► Drexel University Legacy Center. Ο διαδικτυακός τόπος της ιατρικής σχολής του Κολεγίου Ντρέξελ φιλοξενεί φωτογραφίες από τη Μακρόνησο του 1922, τραβηγμένες από Αμερικανίδες γιατρούς και νοσοκόμες που εργάστηκαν εκεί.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.efsyn.gr/arthro/mia-amygdaleza-gia-toys-pontioys
Το Σάββατο 4 Απριλίου με πρωτοβουλία της συνέλευσης No lager από τη Θεσσαλονίκη, η Αντιφασιστική – Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Δράμας και το Κοινωνικό Ιατρείο – Φαρμακείο Αλληλεγγύης Δράμας μεταβήκαμε στο Παρανέστι για να δηλώσουμε την συμπαράστασή μας στους κρατούμενους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και τους απεργούς πείνας.
Συγκεντρωθήκαμε στην πίσω πλευρά του στρατοπέδου και ξεκινήσαμε την επαφή με τους έγκλειστους φωνάζοντας συνθήματα και στέλνοντας μηνύματα με μπουκάλια και μπάλες. Κάποιοι από μας επιδιώξαμε να συναντηθούμε μαζί τους εντός του στρατοπέδου όπως είχε γίνει και πριν από μια εβδομάδα. Σκοπός μας ήταν να έρθουμε σε προσωπική επαφή με τους απεργούς πείνας και να ελέγξουμε εκ νέου την κατάσταση της υγείας τους, να ελέγξουμε εάν οι ανήλικοι που επρόκειτο να οδηγηθούν σε ειδικές δομές είχαν όντως απελευθερωθεί και εάν τα είδη ένδυσης και προσωπικής υγιεινής που κατά καιρούς έχουμε παραδώσει στη διοίκηση έχουν τελικά μοιραστεί.
Η αντιμετώπιση της διοίκησης ήταν εξαρχής αρνητική. Εντελώς προσχηματικά επικαλέστηκε γραφειοκρατικά κωλύματα ώστε να μας απαγορεύσει την είσοδο και, αφού δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, επέτρεψε μόνο σε μια δικηγόρο να δει τον πελάτη της. Μάλιστα, ο αξιωματικός υπηρεσίας μας παρέπεμψε, εάν θέλουμε να μπούμε στο χώρο του στρατοπέδου, είτε να υποβάλουμε είκοσι μέρες πριν (!) έγγραφο αίτημα στο Αρχηγείο της Αστυνομίας στην Αθήνα, είτε να έρθουμε σε συνεννόηση με την αστυνομική διεύθυνση Δράμας. Εμείς ερμηνεύουμε τη στάση αυτή της διοίκησης του στρατοπέδου ως αποτέλεσμα της δημοσιοποίησης των καταγγελιών των οποίων γίναμε αποδέκτες από την προηγούμενη επαφή μας με τους απεργούς πείνας. Αυτή η στάση και η άρνηση της διοίκησης να μας επιτραπεί η είσοδος αποτελεί πισωγύρισμα σε σχέση με την πρόσφατη πρακτική απέναντι στις αλληλέγγυες με τους μετανάστες συλλογικότητες και καταδεικνύει τη σοβαρότητα της συνθήκης που επικρατεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Παρανεστίου.
Επιπλέον, για μια ακόμη φορά φάνηκε ότι το ζήτημα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης παραμένει κορυφαίο για τους έγκλειστους μετανάστες. Στην προσπάθεια της να απολογηθεί για το θέμα, η διοίκηση μας ανέφερε από τη μια ότι υπάρχει πληθώρα επιστημόνων ψυχοκοινωνικής υγείας που εξυπηρετούν τους μετανάστες και από την άλλη ότι προ ημερών μεταφέρθηκε μετανάστης για εξέταση σε ιδιώτη γιατρό στη Δράμα με έξοδα του ίδιου του προσωπικού. Μπορεί στο μυαλό των υπευθύνων αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, όμως, αντίθετα, με τη δική μας λογική αυτό δείχνει ακριβώς ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο. «Υποθέτουμε» ότι και στα υπόλοιπα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανάλογος αριθμός ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών εξυπηρετούσε τους μετανάστες, όμως παρόλαυτα είχαμε τρεις νεκρούς και δεκάδες απεργίες πείνας μόνο το τελευταίο διάστημα. Επίσης, το ότι χρειάζεται μ’ αυτό τον τρόπο να μεταφερθεί κρατούμενος για περίθαλψη δείχνει ότι σύστημα περίθαλψης στην ουσία δεν υπάρχει.
Τα παραπάνω, φυσικά, πέρα από τις ειδικές ευθύνες της διοίκησης και του προσωπικού του στρατοπέδου, αναδεικνύουν και τις σοβαρότατες ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου δημόσιας τάξης και της κυβέρνησης συνολικότερα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης παραμένουν στις θέσεις τους, χωρίς συγκεκριμένη πρόβλεψη για την οριστική κατάργησή τους, οι καταγγελίες για τις συνθήκες εντός των στρατοπέδων μένουν ίδιες κι απαράλλαχτες με αυτές στα χρόνια της προηγούμενης κυβέρνησης, ενώ συνεχίζεται η ουσιαστική απαγόρευση πρόσβασης της κοινωνίας στα κέντρα κράτησης, ώστε να καταγραφούν και να ελεγχθούν αυτές οι συνθήκες, ακόμα και στην έκτακτη περίπτωση μιας απεργίας πείνας.
Για εμάς είναι φανερό πως η αναμονή και η ελπίδα δεν αποτελούν επιλογή, την ώρα μάλιστα που οι κρατούμενοι μετανάστες παλεύουν με το σώμα τους σε απεργίες πείνας. Μας είναι σαφές πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος: οι αγώνες μας πρέπει να κλιμακωθούν μέχρι κι ο τελευταίος μετανάστης που κρατείται να απελευθερωθεί!
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΩΡΑ
Αντιφασιστική – Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Δράμας
Κοινωνικό Ιατρείο – Φαρμακείο Αλληλεγγύης Δράμας
Τέταρτος μήνας του «ελπιδοφόρου» 2015 και η κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών υπάρχει μόνο στα λόγια της κυβέρνησης και στις προβοκάτσιες των δεξιών. Στην πράξη έχουμε τρεις νεκρούς ανθρώπους και δεκάδες απεργίες πείνας έγκλειστων σ’ όλη τη χώρα. Στην πράξη έχουμε ακόμα παιδιά φυλακισμένα. Μπορεί, λοιπόν, να απελευθερώνονται όσοι κρατούνται πάνω από έξι μήνες, ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως η κράτηση εκείνων που είναι φυλακισμένοι για λιγότερο από έξι μήνες είναι δίκαιη ή λιγότερο δυσβάσταχτη. Επίσης, δε σημαίνει ότι έχουν σταματήσει οι συλλήψεις. Νέες συλλήψεις ανθρώπων που δεν έχουν διαπράξει κανένα αδίκημα. Στην πράξη δηλαδή, έχουμε την συνέχιση του πιο φασιστικού θεσμού που άφησε πίσω της η πιο ακροδεξιά κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών.
Στις 23 Μαρτίου στο κέντρο κράτησης στο Παρανέστι Δράμας, είκοσι τρεις άνθρωποι ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημά τους την άμεση απελευθέρωσή και νομιμοποίησή τους. Στις 28 και 29 Μαρτίου μεταβήκαμε στο Παρανέστι για να δηλώσουμε την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας μέσα και έξω από το στρατόπεδο. Η κατάσταση με την οποία ήρθαμε αντιμέτωποι ήταν η εξής:
η αντιμετώπιση των απεργών πείνας από τη διοίκηση ήταν απεργοσπαστική με απειλές ότι θα τους μεταφέρουν σε άλλα στρατόπεδα, με άρνηση χορήγησης ζάχαρης (!) και τηλεκαρτών και άλλα τέτοια ωραία.
τα είδη ένδυσης και προσωπικής υγιεινής που κατά καιρούς διάφορες αλληλέγγυες ομάδες έχουμε συγκεντρώσει και παραδώσει στη διοίκηση στέκονται αχρησιμοποίητα σε μια αποθήκη.
η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ανύπαρκτη και η ψυχοκοινωνική αποσπασματική.
η καθαριότητα των χώρων ανεπαρκής και αναλαμβάνεται κυρίως από τους κρατούμενους.
Διεκδικούμε
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΠΑΡΟΧΗ ΑΣΥΛΟΥ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ
ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΔΕΙΩΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΣΤΕΡΗΘΗΚΑΝ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ «ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ»
Αντιφασιστική – αντιρατσιστική πρωτοβουλία Δράμας
Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Αλληλεγγύης Δράμας
Περίπου 40 σύντροφοι και συντρόφισσες συμμετείχαμε σε δράση αλληλεγγύης έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στο Παρανέστι. Την πρωτοβουλία για τη δράση είχε η συνέλευση No Lager Θεσσαλονίκης.
Προσεγγίσαμε το στρατόπεδο από το βουνό (1η φωτό), κοντά στις πτέρυγες όπου κρατούνται οι μετανάστες και όπου βρίσκεται σε εξέλιξη απεργία πείνας από τη Δευτέρα 23 Μάρτη (στη 2η φωτό οι απεργοί πείνας).
Για σχεδόν δύο ώρες ανταλλάσσαμε συνθήματα με τους φυλακισμένους μετανάστες, οι οποίοι έφτιαξαν επιτόπου αυτοσχέδια πανώ, σχημάτισαν με ρουχα τις λέξεις «FREEDOM OR DEATH», μας πετούσαν χάρτινες μπάλες με μηνύματα [ανάμεσά τους κι ένα χαρτί «εθελοντικής απέλασης»(!) που τους είχαν δώσει να υπογράψουν]…
Δύσκολα μπορούν να περιγραφούν τα συναισθήματα, το μόνο βέβαιο είναι ότι η αλληλεγγύη πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την απελευθέρωση και του τελευταίου μετανάστη από τα ελληνικά Γκουαντάναμο.
Λευτεριά στους φυλακισμένους μετανάστες!
Χαρτιά σε όλους/ες τους μετανάστες/τριες!
Όταν το κίνημα αναλαμβάνει τις ευθύνες του, οι ανησυχίες του κάθε Πανούση για το «πόσους μετανάστες χωράει η ελλάδα» γίνονται στάχτη!
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://athens.indymedia.org/
Στις 23.3 ξεκινούν απεργία πείνας 23 έγκλειστοι μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Παρανεστίου Δράμας. Αιτήματά τους είναι η άμεση απελευθέρωση και η νομιμοποίησή τους. Αναγνωρίζοντας ως παράλογη και άδικη τη συνθήκη της κράτησής τους δεν δέχονται να παραμένουν φυλακισμένοι περιμένοντας την όποια διαδικασία χορήγησης χαρτιών. Αυτή τη στιγμή στο Παρανέστι είναι φυλακισμένοι 210 μετανάστες και περίπου 80 ανήλικοι, ενώ ανάμεσά τους υπάρχουν άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας που “αντιμετωπίζονται” μόνο με παυσίπονα.
Μπορεί η κράτηση να φαίνεται πλέον ότι δεν ξεπερνά το 18μηνο, η συνθήκη ωστόσο του εγκλεισμού παραμένει το ίδιο βασανιστική. Προκλητικά απέναντι στους ελιγμούς και τις υποσχέσεις του σύριζα, οι μετανάστες δεν συμβιβάζονται ούτε με μια “ανθρωπιστική” κράτηση 6 μηνών ούτε με την εξίσου “ανθρωπιστική” 6μηνη αναστολή της απέλασής τους.
Διεκδικούν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους και ξεκινούν τον αγώνα τους στηριζόμενοι στις δυνάμεις τους αλλά και στην έμπρακτη αλληλεγγύη του κινήματος που στέκεται αποφασιστικά δίπλα τους. Είναι οι ίδιοι που μας καλούν να χτίσουμε μια κοινότητα αγώνα μαζί τους ενάντια σε ό,τι μας διαιρεί και μας καταπιέζει. Η ανάδειξη και η στήριξη του αγώνα τους από εμάς είναι αποφασιστικής σημασίας τόσο ως κομμάτι των σχέσεων συντροφικότητας και εμπιστοσύνης που προσπαθούμε να χτίσουμε όσο και για την ίδια τη συνέχιση του αγώνα.
Φυσικά δεν είναι μόνο στο συγκεκριμένο στρατόπεδο που οι μετανάστες εξεγείρονται. Στις 16.3 πάνω από 300 μετανάστες έκαναν απεργία πείνας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου, ενώ από τις 09.3 γίνονται μαζικές απεργίες πείνας σε 7 στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μ. Βρετανία.
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
συνέλευση no lager στη θεσσαλονίκη
Επιτακτική και άμεση η ανάγκη τοποθέτησης Ιατρών στο Κέντρο Κράτησης Μεταναστών Κορίνθου
Η Αντιρατσιστική – Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Κορίνθου, με αφορμή την καθημερινή απελευθέρωση μεταναστών το τελευταίο διάστημα μετά την απόφαση της παρούσας κυβέρνησης για οριστικό κλείσιμο κέντρων κράτησης (στρατοπέδων) μεταναστών και γνωρίζοντας πως το αντίστοιχο στρατόπεδο Κορίνθου δε διαθέτει ιατρό από το Φεβρουάριο, προσφύγαμε σε αρμόδιους φορείς στήριξης και αδειοδότησης ώστε εθελοντικά και ενδεικτικά να εξεταστούν σε μια ημέρα όσοι κρατούμενοι θα απελευθερώνονταν την επομένη.
Η ομάδα που προτάθηκε και επισκέφθηκε το στρατόπεδο απαρτιζόταν από 3 ιατρούς και 1 δημοσιογράφο.
Για την υλοποίηση της πρότασης απευθυνθήκαμε εγγράφως :
Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 5/3/2015 μεταξύ 12:15 και 14:50.
Στην αποστολή αρχικά είχε προταθεί και η συμμετοχή ενός φωτορεπόρτερ, ωστόσο λόγω του αυστηρού κανονισμού λειτουργίας του χώρου δεν του επιτράπηκε να βγάλει φωτογραφίες.
Υπήρξε προσυνεννόηση με το διοικητή του στρατοπέδου ώστε να εξεταστούν κατά προτεραιότητα, όσα άτομα επρόκειτο να ελευθερωθούν την επόμενη ημέρα, καθώς και όσοι κρίνονταν πως αντιμετώπιζαν κάποιο πρόβλημα υγείας. Αν και αυτό προϋποθέτει επίσκεψη στο χώρο διαμονής των κρατουμένων, αυτό δε συνέβη. Εξετάσαμε τουλάχιστον 20 άτομα υπό διαρκή επιτήρηση στο χώρο του ιατρείου.
Διαπιστώθηκαν οξέα και χρόνια προβλήματα τα οποία σαφώς χρήζουν ιατροφαρμακευτικής αγωγής και περίθαλψης. Σε όλους δόθηκαν γραπτώς και προφορικώς, ακριβείς οδηγίες αντιμετώπισης του προβλήματός τους. Το ιατρείο του στρατοπέδου διαθέτει ένα ενημερωμένο φαρμακείο το οποίο ενισχύθηκε με φάρμακα που προσφέραμε ως Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης, αλλά η διαχείρισή του στηρίζεται στην εμπειρική γνώση μη ιατρο-νοσηλευτικού προσωπικού.
Συμπερασματικά, θεωρούμε λίαν απαραίτητη όσο και ισότιμη με αυτή της σίτισης και της στέγασης, την παρουσία ιατρού-ιατρών στο κέντρο κράτησης μεταναστών της Κορίνθου όσο αυτό παραμένει ανοικτό. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες μας, σε αυτό κρατούνται ακόμα 280 μετανάστες, όσοι δηλαδή δεν έχουν ακόμα συμπληρώσει 6 μήνες έγκλειστοι.
Για την πορεία στις 7/3
Δυο μέρες μετά, το Σάββατο 7/3 έγινε μαζική συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας προς το στρατόπεδο, σε συντονισμό με την Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης και το Αντιφασιστικό – Αντιρατσιστικό Μέτωπο Αργολίδας. Αίτημα της πορείας ήταν να κλείσουν άμεσα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τόσο στην Κόρινθο όσο και στην υπόλοιπη χώρα. Θεωρούμε απαράδεκτη τη χρήση των χημικών από πλευράς της αστυνομίας. Εν τέλει μπήκε στο στρατόπεδο μια πενταμελής επιτροπή, στην οποία έγιναν διάφορες καταγγελίες από μετανάστες, όπως το ότι μεταξύ τους υπάρχουν και ανήλικοι.
Όλα συνηγορούν στο ότι τα κέντρα κράτησης παρακράτησαν. Να κλείσουν άμεσα, με χορήγηση νομιμοποιητικών και ταξιδιωτικών εγγράφων σε όλους! Να καταργηθούν οι συνθήκες του Δουβλίνου. Ίσα δικαιώματα για όλους – ποτέ ξανά φασισμός!
Αντιρατσιστική – Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Κορίνθου
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://antiratsistikokorinthou.wordpress.com/
Φως στα «σκοτεινά σημεία» των συμβάσεων του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ για τα τροφεία των κέντρων κράτησης μεταναστών και για τις επαναπροωθήσεις στις χώρες καταγωγής τους θα επιχειρήσει να ρίξει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, η οποία αυτές τις ημέρες επανεξετάζει τους σχετικούς φακέλους, ενώ παράλληλα έχει αναθέσει στην υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων τη διερεύνηση της ύπαρξης επιλήψιμων δοσοληψιών και εάν εμπλέκονται σε αυτές αξιωματικοί της Αστυνομίας. Στο μεταξύ οι αριθμοί για τα «κέρδη» πληθαίνουν, όπως και οι καταγγελίες και μάλιστα από ανθρώπους εντός της υπηρεσίας.
Τα δύο θέματα -όπως ανέφερε υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου στην «Εφ.Συν.»- διερευνώνται, καθώς από την εξέταση των φακέλων δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η διαδικασία που ακολουθήθηκε «δεν ήταν και η καλύτερη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν παράνομη». Ο ίδιος εξάλλου ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Πανούσης, είχε δηλώσει ότι γύρω από αυτά τα θέματα γίνεται «πάρτι, με μεγάλα χρηματικά ποσά», πως υπάρχει «μεγάλη βοή» για τα τροφεία του Εβρου, τα κέτερινγκ της Αμυγδαλέζας και τα τσάρτερ του «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Κρατικό… τράφικινγκ
Χθες, εξάλλου, σε νεότερες δηλώσεις πρόσθεσε: «Πέραν των διαφορετικών προσεγγίσεων στη μεταναστευτική πολιτική, η κοινή γνώμη θέλει να μάθει ποιο ήταν το “κρυφό κόστος” της κράτησης. Στο πλαίσιο αυτό θα ελεγχθούν οι διαδικασίες τροφοδοσίας, οι “δίοδοι” προώθησης μεταναστών από τα σύνορα στο Κέντρο, οι μηχανισμοί και η διαφάνεια στη διαδικασία του επαναπατρισμού, τυχόν παρατυπίες στα πιστοποιητικά κ.ο.κ. Θεωρώ αδιανόητο παράνομες δραστηριότητες να παρουσιάζονται σαν ιδεολογικός προβληματισμός ή προσανατολισμός».
Οι έρευνες για τα τροφεία από την πολιτική πλευρά επιβλέπονται από τον γ.γ. του υπουργείου Δημήτρη Αναγνωστάκη, ο οποίος -μιλώντας χθες στην «Εφ.Συν.»- ανέφερε ότι ασφαλή συμπεράσματα θα υπάρξουν σε λίγες ημέρες. «Υπάρχουν σημεία, τα οποία διερευνούμε και αναζητούνται απαντήσεις στο πώς και γιατί δόθηκαν τα τροφεία, τη στιγμή που δεν υπήρχε διαγωνισμός».
«Προσκλήσεις ενδιαφέροντος»
Η σίτιση των μεταναστών πριν δημιουργηθούν τα κέντρα κράτησης γινόταν από τη ΓΑΔΑ (όπου είχε διαπιστωθεί μεγάλη κατάχρηση από τον τότε υπεύθυνο). Με τη δημιουργία των κέντρων έγινε «πρόσκληση ενδιαφέροντος», στην οποία οριζόταν ότι για τη σίτιση κάθε μετανάστη θα ξοδεύονταν 5,87 ευρώ, και αρχικά ανατέθηκε σε τρεις εταιρείες που συμφώνησαν στην τιμή. Μετά όμως, όπως ισχυρίζονται, ακολουθήθηκε η διαδικασία του διαγωνισμού.
Οι ίδιοι οι κρατούμενοι έχουν περιγράψει αυτά που τους δίνουν για φαγητό που αποκλείεται να στοιχίζουν όχι 5 αλλά ούτε 1 ευρώ, οπότε εύλογα δημιουργείται το ερώτημα ποιος έβγαζε πολλά λεφτά από την όλη διαδικασία. Οι εκθέσεις μιλούν για εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για φαγητό, κουβέρτες και παπούτσια στην Αμυγδαλέζα, με τους μετανάστες νηστικούς, ξυπόλυτους και παγωμένους.
Διαγωνισμός για έναν
Η διαδικασία του διαγωνισμού, σύμφωνα με τα στελέχη του αρχηγείου, ακολουθήθηκε και στους επαναπατρισμούς, και εμφανιζόταν μία και μοναδική εταιρεία. «Ο διαγωνισμός ήταν διεθνής και μπορούσαν να συμμετάσχουν ευρωπαϊκές και άλλες εταιρείες. Παρ’ όλα αυτά εμφανιζόταν μόνο αυτή και έτσι της ανετίθεντο οι μεταφορές για το καθορισμένο διάστημα. Υπήρξαν μάλιστα δύο φορές που οι διαγωνισμοί απέβησαν άκαρποι γιατί έλειπαν έγγραφα, π.χ. πιστοποίηση ότι η εταιρεία δεν βρίσκεται υπό πτώχευση. Οι διαγωνισμοί σε εκείνες τις περιπτώσεις ξανάγιναν και η μόνη που “πρόλαβε” και εμφανίστηκε ήταν ξανά η ίδια εταιρεία», δήλωσε στην «Εφ.Συν.» ανώτατο στέλεχος του αρχηγείου.
Κι εδώ όμως οι καταγγελίες για τα ποσά που ξοδεύτηκαν στους υποτιθέμενους επαναπατρισμούς παρουσιάζουν μεγάλα κενά… αέρος και βοούν οι αναφορές, όχι μόνο για τα φουσκωμένα ναύλα, αλλά και για το ποιόν των εταιρειών. Κάποιοι θα πρέπει να δώσουν λόγο για όλα αυτά και οι έρευνες οφείλουν γρήγορα να δώσουν αποτελέσματα. Τα κοινοτικά κονδύλια είναι πολύ λίγα για να μπαίνουν σε επιλεγμένες τσέπες.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.efsyn.gr/
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://halastor.blogspot.gr/
Ο ήλιος είχε δύσει και τον ουρανό κάλυπτε εκείνη η «μπλε ώρα» των φωτογράφων. Δύο λευκά βαν της Αστυνομίας βγήκαν γρήγορα από το Προαναχωρησιακό Κέντρο Κράτησης Μεταναστών στο Παρανέστι Δράμας και διήνυσαν τα 250 μέτρα ως τον σταθμό του τρένου. Σε λίγο, 20 μετανάστες αποβιβάστηκαν από τα βαν. Στον πανέρημο σταθμό του Παρανεστίου, ενός χωριού βαθιά χωμένου σε μια οργιώδη δασική επαρχία, νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου ήμασταν οι μοναδικοί άνθρωποι, εκτός από τους αστυνομικούς και τους μετανάστες. Οι τελευταίοι ασυναίσθητα στάθηκαν απέναντί μας, ο ένας δίπλα στον άλλον, σαν αναμνηστική φωτογραφία. Όλοι τους ήταν νέοι, κρατούσαν καρό πλαστικές σακούλες με ρούχα κι ένα δισέλιδο έγγραφο. Κάποιοι έβγαλαν από την τσέπη κινητά τηλέφωνα και προσπαθούσαν να περάσουν την κάρτα sim.
Το τρένο έφτασε με ολιγόλεπτη καθυστέρηση στις 18.26 εξαιτίας της πτώσης ενός δέντρου που είχε κλείσει νωρίτερα τη γραμμή. Επιβιβαστήκαμε όλοι μαζί στο μπροστινό βαγόνι. Ο ελεγκτής πήρε κοντά του τον μοναδικό της ομάδας που γνώριζε ελληνικά κι έπειτα έκοψε δύο ομαδικά εισιτήρια «για να μη χάνει χρόνο». Κάθε μετανάστης πλήρωσε 8,20 ευρώ για το εισιτήριο ως τη Θεσσαλονίκη. Τέσσερις δεν είχαν χρήματα. Οι μετανάστες της ομάδας που ακολουθήσαμε ήταν κυρίως Αφγανοί, υπήρχαν δύο ή τρεις από το Πακιστάν κι ένας από τη Σιέρα Λεόνε. Κάθισαν όλοι στο ίδιο βαγόνι και οι περισσότεροι γρήγορα αποκοιμήθηκαν.
Ο Αφγανός Νασέρ Χαμίντι είχε υπερένταση και τα μάτια του στριφογύριζαν μέσα στο τρένο. Μου είπε ότι κατάγεται από την επαρχία Κουντούζ στο βόρειο Αφγανιστάν και ότι στην πραγματικότητα είναι 24 χρονών, αν και το αστυνομικό σημείωμα που κρατούσε έγραφε πως ήταν 20 χρονών. «Μόλις τελείωσα το σχολείο, αποφάσισα ότι δεν μπορούσα να μείνω άλλο στη χώρα μου, όπου δεν έχει σβήσει ακόμη η φλόγα του πολέμου. Πέρασα από τα τουρκικά παράλια απέναντι στην Χίο τα ξημερώματα της 10ης Αυγούστου, πάνω σε μια βάρκα. Είχα πληρώσει 1.000 δολάρια στον διακινητή. Μας συνέλαβε η ακτοφυλακή μόλις πατήσαμε στο νησί. Έπειτα από λίγες μέρες, μας μετέφεραν στην Κομοτηνή και αργότερα στο Παρανέστι» μου είπε.
Αντίθετα με το κολαστήριο στην Αμυγδαλέζα ο ίδιος μου περιέγραψε ότι στο κέντρο κράτησης της Δράμας οι συνθήκες ήταν σχετικά καλές. «Είχαμε ζέστη και καλό φαγητό. Και ούτε αντιμετωπίσαμε προβλήματα με τους αστυνομικούς». Στο Παρανέστι κρατούνταν 550 άνθρωποι, εκ των οποίων τα 2/3 είχαν σταδιακά αφεθεί ελεύθεροι μέχρι το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Και πλέον ο Χαμίντι ταξίδευε για την Αθήνα. Στο έγγραφο που κρατούσε είχε δηλώσει ως κατοικία έναν αριθμό στην οδό Αχαρνών κι επιπλέον ότι πρέπει να εμφανίζεται μια φορά τον μήνα στο αστυνομικό τμήμα. Την ίδια διεύθυνση δήλωσαν αρκετοί μετανάστες από το ίδιο γκρουπ. «Εκεί μένει ένας φίλος μου, που κρατήθηκε 18 μήνες στην Αμυγδαλέζα και αφέθηκε ελεύθερος. Δεν έχουμε μιλήσει τις τελευταίες μέρες, όμως ελπίζω να τον βρω. Αν όχι, δεν ξέρω τι θα κάνω» μου είπε.
Στο υπηρεσιακό σημείωμα του Αφγανού μετανάστη, όπως και των υπόλοιπων στο τρένο, αναφερόταν ότι η διοικητική απέλαση αναστέλλεται για έξι μήνες για «ανθρωπιστικούς λόγους» και ότι εντός του παραπάνω χρονικού διαστήματος ο ίδιος έπρεπε να αναχωρήσει από την Ελλάδα. Ωστόσο, στην πράξη δεν είχε καθοριστεί αν και πότε οι ελληνικές αρχές μπορούν να τον απελάσουν. Και από την άλλη, δεν αποκλείεται το εξάμηνο αναστολή της απέλασης να παραταθεί σιωπηρά κατά ένα ακόμη εξάμηνο. Οι αιτούντες άσυλο εξαιρούνται από αυτές τις διορίες. Πίσω στα ντροπιαστικά κέντρα κράτησης παραμένουν όσοι μετανάστες έχουν συλληφθεί για κακουργήματα και πρόκειται να απελαθούν με δικαστική απόφαση και όσοι δεν έχουν ακόμη συμπληρώσει έξι μήνες κράτησης. Άγνωστο παραμένει τι θα συμβεί με τους τελευταίους το επόμενο διάστημα.
Στο μεταξύ, όμως δεν έχουν απαντηθεί πιο βασικά ζητήματα. Δεν διευκρινίστηκε αν θα υπάρξουν επιδοτούμενοι από την πολιτεία χώροι στέγασης (ιδρύματα, ξενοδοχεία κ.α.) και άλλες δομές πρώτης ανάγκης. Η δημιουργία ανοιχτών δομών φιλοξενίας παρέμεινε στα χαρτιά, παρά την ευρωπαϊκή δέσμευση της προηγούμενης κυβέρνησης. Κι επίσης δεν αποσαφηνίστηκε η δυνατότητα των μεταναστών που αφήνονται ελεύθεροι να εργαστούν. Στην πραγματικότητα οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής φαίνεται να παραδέχονται ότι στον επόμενο έναν χρόνο (6+6 μήνες παράτασης για την απέλαση) πρόκειται να καθοριστούν οι βασικές γραμμές της μεταναστευτικής πολιτικής. Το τοπίο είναι θολό, όπως απέδειξε και ο προβληματικός επικοινωνιακός χειρισμός της υπόθεσης με το έγγραφο-διαταγή για τα κέντρα κράτησης. Μέχρι να ξεκαθαρίσει, οι μετανάστες θα βρίσκονται σε μια επίπονη κατάσταση αναμονής στις γειτονιές της Αθήνας.
Πίσω στο δρομολόγιο από το Παρανέστι στην ελευθερία, η αμαξοστοιχία έκανε μια ολιγόλεπτη στάση στο ύψος του Στρυμόνα, ώστε να προσδεθούν δύο βαγόνια συρμού που κατέβαινε από τη Βουλγαρία. Κάποια επιβάτες μας πλησίασαν τότε δηλώνοντας ανοιχτά τη δυσφορία τους για την παρουσία των μεταναστών στο τρένο! Κάποιοι μάλιστα μας ρώτησαν «τι θέλουμε και ασχολούμαστε πάλι μαζί τους».
Το δρομολόγιο συνέχισε και ρώτησα τον Οσμάν Καμαρά, 25 ετών, μετανάστη από τη Σιέρα Λεόνε, για το επεισόδιο. Εκείνος αδιαφορούσε και έδειχνε αισιόδοξος. Είχε τα μαλλιά του τζίβες και φορούσε μοντέρνα ρούχα. Μου αφηγήθηκε ότι ήρθε στην Ελλάδα το 2010 περνώντας από το «χωμάτινο σύνορο στον Έβρο», εννοώντας μάλλον το πέρασμα μεταξύ Νέας Βύσσας και Καστανιών, όπου το ποτάμι μπαίνει για δώδεκα χιλιόμετρα σε τουρκικό έδαφος και όπου σήμερα υψώνεται ο φράχτης. Ο Καμαρά ζούσε στο Παγκράτι, εκεί δήλωσε και τη νέα του διεύθυνση, και έβγαζε χρήματα παίζοντας παραδοσιακή αφρικάνικη μουσική στο Μοναστηράκι. «Έχω δύο αδερφές κι έναν αδερφό, που βρίσκονται πίσω στη Σιέρα Λεόνε. Ο εμφύλιος συνεχίζεται εκεί κάτω για δώδεκα χρόνια και επιπλέον ο πληθυσμός χτυπήθηκε από την επιδημία του Έμπολα» μου είπε. Στην Αθήνα με περιμένουν φίλοι μου. Έχω ήδη ζητήσει πολιτικό άσυλο και περιμένω απάντηση».
Το τρένο έφτασε στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν τις 23.00. Λιγοστοί φίλοι τους περίμεναν στον κακοφωτισμένο επιβατικό σταθμό και έτρεξαν να τους αγκαλιάσουν. Ορισμένοι από την ομάδα του Παρανεστίου θα έμεναν για λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη, αναζητώντας, χωρίς να το παραδέχονται, κάποιον σύνδεσμο για το πέρασμα μέσω των συνόρων Ελλάδας-ΠΓΔΜ προς τη Δυτική Ευρώπη. Ο Χαμίντι και ο Καμαρά στήθηκαν στην ουρά για να εκδώσουν νέο εισιτήριο για την Αθήνα. Δεν ήταν καθόλου σίγουροι ότι θα έβρισκαν ανοιχτά τα σπίτια που δήλωσαν στα υπηρεσιακά σημειώματα της αστυνομίας ούτε και τους φίλους τους στα παλιά στέκια. Το τρένο θα έφτανε στην πρωτεύουσα λίγο πριν τις 5 τα ξημερώματα.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.vice.com/
Ως μια συμβολική και ουσιαστική κίνηση για την αλλαγή της στάσης της Πολιτείας απέναντι στους μετανάστες και τους πολίτες που διαμαρτύρονται για τη διαχείριση του μεταναστευτικού, εκτιμάται η απελευθέρωση 40 κρατούμενων μεταναστών λίγο μετά τη διαδήλωση που διοργανώθηκε στην Ξάνθη το Σάββατο ενάντια στα Κέντρα Κράτησης .
Η πορεία οργανώθηκε από οργανώσεις και συλλογικότητες όλης της χώρας με κεντρικό σύνθημα “να κλείσουν άμεσα τα Κέντρα Κράτησης” ενώ συμμετείχαν πολίτες κυρίως από τη Βόρεια Ελλάδα και, φυσικά, την Ξάνθη. Οι διαδηλωτές έφτασαν στο Κέντρο Κράτησης και επέλεξαν να κατευθυνθούν από τον πίσω δρόμο, που συνορεύει με τους κοιτώνες των κρατουμένων.
Συνθήματα κρατουμένων εναντίον του Σαμαρά !
Φώναξαν συνθήματα και ανάρτησαν πανό εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στους κρατουμένους ενώ ζητούσαν την άμεση κατάργηση των Κέντρων. Οι κρατούμενοι τους χαιρέτησαν και ευχαρίστησαν ενώ κάποιοι φώναξαν συνθήματα εναντίον του πρώην Πρωθυπουργού Α. Σαμαρά (!)
Ο Αστυνομικός Διευθυντής Ξάνθης Γιώργος Γκοδοσίδης υποδέχτηκε -ιδιαίτερα φιλικά- τους διαδηλωτές έξω από το κέντρο και τους ενημέρωσε ότι αντιπροσωπεία τους θα μπορούσε να επισκεφτεί το χώρο και να μεταφέρει ρούχα και άλλα είδη που είχαν συγκεντρώσει ενώ οι διαδηλωτές που μπήκαν στους χώρους του κέντρου συνάντησαν αντιπροσωπεία των κρατουμένων. Γενικότερα το κλίμα ήταν αρκετά ήπιο και δεν θύμιζε σε τίποτε
Απελευθέρωσαν 40 μετανάστες !
Λίγο αργότερα η Διοίκηση του Κέντρου απελευθέρωσε 40 μετανάστες που πληρούν τις προϋποθέσεις, μετά την αλλαγή της πολιτικής απέναντι στους μετανάστες και τα Κέντρα Κράτησης, ως συνέπεια της κυβερνητικής αλλαγής. Μεταφέρθηκαν στο σταθμό του ΟΣΕ ,όπου τους δόθηκαν εισιτήρια και αναχώρησαν για την Αθήνα. Ήδη είχαν απελευθερωθεί και άλλοι μετανάστες τις προηγούμενες μέρες ενώ ο αριθμός των κρατουμένων έχει μειωθεί αισθητά.
Όπως είναι γνωστό και έχει ειπωθεί και από τους Γιατρούς του Κόσμου, το Κέντρο Κράτησης της Ξάνθης δεν παρουσιάζει την εικόνα άλλων Κέντρων όπως της Αμυγδαλέζας λόγω της στάσης των υπευθύνων ενώ υπάρχει συνεργασία με κινήσεις αλληλεγγύης από την τοπική κοινωνία για την ανακούφιση των κρατουμένων. Γενικότερα το κλίμα αυτής της κινητοποίησης ήταν πολύ διαφορετικό από ότι στο παρελθόν και η στάση της Αστυνομίας διακριτική.
Χωρίς Αστυνομία η διαδήλωση στην πόλη
Νωρίτερα, στην πόλη όπου έγινε η συγκέντρωση, δεν υπήρχε καθόλου αστυνομική δύναμη,σε αντίθεση με τον ασφυκτικό κλοιό που συνόδευε αντίστοιχη διαδήλωση πριν από 1,5 χρόνο και πάλι στην Ξάνθη. Η προσυγκέντρωση έγινε στην Κεντρική Πλατεία ενώ συμμετείχε κόσμος κυρίως από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά αλλά και από το ΣΥΡΙΖΑ και την Νεολαία του που είχε βγάλει σχετικό κάλεσμα. Παρών ήταν και ο βουλευτής του κόμματος Στάθης Γιαννακίδης.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.xanthipress.gr/
Κάλεσμα Αντιφασιστικής-Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Δράμας
Σε πολύνεκρα ναυάγια και αυτοκτονίες απεγνωσμένων μεταναστών οδηγεί η απαράδεκτη ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική που ακολουθεί και εφαρμόζει επιλεκτικά το ελληνικό κράτος.
Η ανέγερση φραχτών στα σύνορα Ελλάδας και Βουλγαρίας, η υψηλή χρηματοδότηση της φύλαξης συνόρων σε βάρος της χρηματοδότησης για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, οι απαράδεκτες
καθυστερήσεις στη διαδικασία αίτησης ασύλου, η παράνομη κράτηση ακόμα και πέραν του 18μηνου, ο αποκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η στέρηση κάθε ελευθερίας συνανθρώπων μας που αγωνίζονται για επιβίωση και μια καλύτερη ζωή, συνιστούν οργανωμένο έγκλημα.
Η πιο ακραία εκδοχή αυτής της πολιτικής είναι η δημιουργία κλειστού τύπου κέντρων κράτησης, στρατόπεδα συγκέντρωσης ναζιστικής έμπνευσης, 15 περίπου στη χώρα μας, στα οποία κρατούνται αυτή τη στιγμή 5000 περίπου άτομα, εκ των οποίων περίπου οι μισοί (2400) είναι ανήλικοι. Η πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου καθυστερεί συστηματικά, προβλήματα υγείας,
περίθαλψης, θέρμανσης διατροφής σημειώνονται καθημερινά ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις απάνθρωπης μεταχείρισης και εξευτελισμού εκ μέρους των αρχών.
Η Αντιφασιστική Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Δράμας, μαζί με άλλες αντιφασιστικές οργανώσεις συμμετέχει σε καμπάνια ανοιχτή σε κάθε πολίτη αλληλέγγυο και σε κάθε πολιτικό και
κοινωνικό χώρο που υπερασπίζεται την ελευθερία.
ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
ΖΗΤΑΜΕ ΑΜΕΣΑ την κατάργηση της μακρόχρονης κράτησης προσφύγων και μεταναστών
σε κέντρα κράτησης και αστυνομικά τμήματα, την άμεση χορήγηση πολιτικού ασύλου σε πρόσφυγες,
την ελεύθερη πρόσβαση ιατρικών και νομικών φορέων, μη κυβερνητικών οργανώσεων, καθώς και
αλληλέγγυων συλλογικοτήτων σε όλους τους χώρους κράτησης.
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΤΗΜΑ!
Το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου θα πραγματοποιηθεί επίσκεψη και πορεία διαμαρτυρίας στην Ξάνθη έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Καλούμε όλους και όλες να συμπαραταχτούν με τον αγώνα για την ελευθερία των φυλακισμένων μεταναστών και να βρίσκονται το Σάββατο στις 10:00 έξω από το ΚΤΕΛ Δράμας.
Δηλώσεις συμμετοχής γίνονται και στο appdramas@gmail.com
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://aapdramas.wordpress.com/
Το ΚΙΦΑ Δράμας συμμετέχει στη δράση για το κλείσιμο των στρατοπεδων συγκέντρωσης στην Ξάνθη στις 28 Φεβρουαρίου.
Αφορμή για τις διαμαρτυρίες των έγκλειστων μεταναστών η έκρηξη θερμοσίφωνα στο κοντέινερ Α7, που από τύχη δεν τραυμάτισε κανέναν
Παραμένει η ένταση στο κέντρο κράτησης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα, όπου δύο νέες εστίες φωτιάς ξέσπασαν σε οικίσκους όπου ζουν οι μετανάστες. Οι τρόφιμοι διαμαρτύρονται φωνάζοντας συνθήματα με τα οποία ζητούν να κλείσει το κέντρο κράτησης και να αφεθούν ελεύθεροι.
Σύμφωνα με την πρώτη ενημέρωση της ΚΕΕΡΦΑ, τηλεφωνούν διαρκώς κρατούμενοι από το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας, ενημερώνοντας ότι υπάρχει από το μεσημέρι αναταραχή.
Υπάρχει φωτιά στο Β13 δωμάτιο 20, όπου περίπου 40 άτομα μάζεψαν τα ρούχα τους και τα καίνε. ζητώντας να απελευθερωθούν όλοι άμεσα.
Το μεσημέρι στο Α7 εξερράγη θερμοσίφωνας, την ώρα που από τύχη δεν βρίσκονταν κανένας μέσα στο κοντέινερ.
Νωρίτερα οι αναπληρωτές υπουργοί Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης και Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου, με κοινή δήλωση τους, ανακοίνωσαν σειρά ριζικών αλλαγών που αφορούν στους αλλοδαπούς οι οποίοι κρατούνται στα Κέντρα Κράτησης, ενώ όπως ανακοίνωσαν, σταδιακά θα κλείσει το κέντρο της Αμυγδαλέζας.
Σύμφωνα με την απόφαση, αφήνονται ελεύθεροι όλοι οι μετανάστες που κρατούνταν για πάνω από 18 μήνες.
Εφεξής, το όριο κράτησης των μεταναστών ορίζεται στους έξι μήνες, ενώ σταδιακά θα κλείσει η Αμυγδαλέζα.
Επίσης ελευθερώνονται ευπαθείς ομάδες, όπως οικογένειες, παιδιά, ασυνόδευτοι ανήλικοι, έγκυες, υπερήλικοι ασθενείς, με αναγκαία διαμονή της σε δομές φιλοξενίας, ενώ ανάλογη μεταχείριση θα έχουν και αυτοί που αιτούνται άσυλο.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.thepressproject.gr/article/73193/Nea-anataraxi-stin-Amugdaleza—Parousia-MAT
Το Σάββατο 14/02/15 η Popaganda βρέθηκε μαζί με δημοσιογράφους, ακτιβιστές και αντιπροσωπεία της κυβέρνησης σε μια σύντομη επίσκεψη στο Kέντρο Φιλοξενίας Παράνομων Μεταναστών που βρίσκεται μέσα στις εγκαταστάσεις του στρατόπεδου της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας στην Αμυγδαλέζα.
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Τάσος Μόρφης
Κάμερα: Γιάννης Δρακουλίδης
Μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Το ΚΙΦΑ Δράμας συμμετέχει στη δράση για το κλείσιμο των στρατοπεδων συγκέντρωσης στην Ξάνθη στις 28 Φεβρουαρίου. Ακολουθεί η ανακοίνωση της Αντιφασιστικής Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Δράμας.
Στο πλαίσιο μιας ανοιχτής και διαρκούς καμπάνιας που ξεκινάμε ενάντια στην ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης, με στόχο την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας, την υπεράσπιση του πολιτικού ασύλου και των δικαιωμάτων των μεταναστών, αλλά και την παρέμβαση σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο με κύριο στόχο το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η Αντιφασιστική Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Δράμας θα συμμετέχει στη δράση που θα πραγματοποιηθεί στην πόλη της Ξάνθης (28/2 ή 1/3).
Γνωρίζοντας τις σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τόσο ως προς τη πρόσβαση στο άσυλο, όσο και ως προς τις συνθήκες κράτησης, επιμέρους στόχος μας είναι η συγκρότηση
ομάδας η οποία θα επισκεφθεί το στρατόπεδο συγκεντρωσης, απαιτώντας και τον προαυλισμό των κρατουμένων, έτσι ώστε να υπάρξει επικοινωνία με όσο το δυνατό περισσότερους από αυτούς.
Οσον αφορά την δική μας δραση πιο συγκεκριμένα σκοπεύουμε να δημιουργήσουμε ομάδα η οποία θα έχει επαναλαμβανόμενη πρόσβαση στο κέντρο κράτησης του Παρανεστίου, με ρόλο πρωταρχικά ελεγκτικό (18μηνα, αιτήσεις ασύλου, ύπαρξη ανηλικών ,συνθήκες διαβίωσης ). Συμμετοχές και ιδέες από αντίστοιχες συλλογικότητες θα είναι ιδιαίτερα καλοδεχούμενες.
Αντιφασιστική Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Δράμας, https://aapdramas.wordpress.com/
Τραγικό τέλος στη ζωή του έδωσε ένας μετανάστης στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες του efsyn.gr από συγκρατούμενούς του, πρόκειται για τον 23 χρονών Ναντίμ από το Πακιστάν που ήταν στην πτέρυγα Α1. Βρέθηκε κρεμασμένος, χρησιμοποιώντας το σεντόνι του ως θηλιά.
Ο Πακιστανός είχε συλληφθεί και κρατηθεί δύο φορές σε κέντρα κράτησης μεταναστών, συμπληρώνοντας συνολικά 25 μήνες ως κρατούμενος. Την πρώτη φορά που συνελήφθη, είχε παραμείνει για πολλούς μήνες ως κρατούμενους, ωστόσο μετά αφέθηκε ελεύθερος με όρο να αναχωρήσει από τη χώρα μέσα σε ένα μήνα. Το χρονικό αυτό διάστημα παρήλθε και η αστυνομία προχώρησε πρόσφατα σε εκ νέου σύλληψή του και μεταφορά του σε κέντρο κράτησης.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, οι κρατούμενοι βγήκαν από τις πτέρυγές τους και διαμαρτύρονταν, ενώ στο κέντρο επικράτησε ένταση. Στο σημείο βρέθηκαν δυνάμεις των ΜΑΤ και μηχανές της ομάδας ΔΕΛΤΑ.
Ιατροδικαστής μετέβη στο κέντρο κράτησης για να διενεργήσει νεκροψία-νεκροτομή, ενώ την έρευνα για τα αίτια της αυτοκτονίας ανέλαβε η Ασφάλεια.
Για το περιστατικό ενημερώθηκαν η αναπληρώτρια υπουργός Μετανάστευσης Τασία Χριστοδουλοπούλου και ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης.
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βασιλική Κατριβάνου έκανε τηλεφωνικό διάβημα στον αναπληρωτή υπουργό Γ. Πανούση και τον υπεύθυνο της Διεύθυνσης Αλλοδαπών, ζητώντας να μην ασκηθεί βία, ενώ η κ. Κατριβάνου θα μεταβεί σήμερα το πρωί στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας με κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, που περιμένει το προεδρικό διάταγμα για να συγκροτηθεί επισήμως, η πολιτική της νέας κυβέρνησης ως προς τα κέντρα κράτησης είναι να αφεθούν ελεύθεροι όσοι κρατούνται για περισσότερο από 18 μήνες (αφού υπογραφεί η κατάργηση της επ’ αόριστον παράτασης της κράτησης, που εξήγγειλε ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γ. Πανούσης) και όσοι ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες και στη συνέχεια να εξασφαλιστούν συνθήκες ανθρώπινης και αξιοπρεπούς διαβίωσης στα κέντρα ή να μετατραπούν κάποια από αυτά σε ανοιχτές δομές φιλοξενίας.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.efsyn.gr/
Φωτογραφία από αστυνομικό τμήμα του Έβρου, σε άρθρο της εφημερίδας Έθνος http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=58957004
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Κέντρα Κράτησης Μεταναστών ή «Στρατόπεδα Συγκέντρωσης;
Είναι η μοναδική φορά που βγάζουμε Δελτίο Τύπου το οποίο δεν σχετίζεται μόνο με θέματα υγείας αλλά αφορά κυρίως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Προβληματιστήκαμε για την έκδοση αυτού του δελτίου τύπου, όχι από δυσκολία έκφρασης της άποψής μας, αλλά κυρίως γιατί αφορά ένα φλέγον ζήτημα που έχει κυριολεκτικά διχάσει την Ελληνική κοινωνία. Οφείλουμε όμως να γνωστοποιήσουμε στην κοινή γνώμη τις δικές μας θέσεις.
Το τελευταίο χρόνο έχουμε γίνει συστηματικά παραλήπτες καταγγελιών για τις σκληρές συνθήκες που βιώνουν οι μετανάστες-κρατούμενοι στον κέντρα κράτησης της περιοχής του Ελληνικού αλλά και αλλού. Αρχικά τέθηκε προς εμάς το αίτημα φαρμακευτικής κάλυψης κρατουμένων από την αρμόδια διοίκηση του όμορου αστυνομικού τμήματος, και φυσικά ανταποκριθήκαμε άμεσα, όπως ανταποκρινόμαστε σε κάθε αίτημα βοήθειας προς φορείς (αστυνομικά τμήματα, κοινωνικές υπηρεσίες δομών κλπ). Στην συνέχεια πληροφορηθήκαμε από άλλους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή με τους κρατούμενους μετανάστες, ό,τι η κατάσταση που επικρατεί σε αυτούς τους χώρους κράτησης είναι κάτι παραπάνω από δραματική. Άνθρωποι στοιβάζονται σε κελιά και χώρους όπου έχουν φτιαχτεί για πολύ μικρότερο αριθμό κρατουμένων, και κρατούνται χωρίς να έχουν διαπράξει κάποιο έγκλημα – μόνο και μόνο επειδή έχουν εισέλθει στην χώρα χωρίς νομιμοποιητικά χαρτιά – και παράλληλά κάποιοι κρατούνται πέρα από τον νόμιμο χρόνο κράτησης που είναι οι 18 μήνες, χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες. Οι άνθρωποι εκεί ζουν χωρίς φάρμακα, ιατρική φροντίδα, χωρίς τα βασικά είδη υγιεινής (σαπούνια, οδοντόπαστες κλπ.), ο ένας πάνω στον άλλον, με ελάχιστη ώρα καθημερινού προαυλισμού, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ψυχική και σωματική τους υγεία. Άνθρωποι που έχασαν τα πάντα και τώρα τους στερούμε ακόμα και την αξιοπρέπεια τους, βάζοντας σε άμεσο κίνδυνο την υγεία τους. Όλα αυτά τα γνωρίζαμε ήδη αφού έχουν κατά καιρούς γίνει ήδη γνωστά από διάφορα δημοσιεύματα.
Γίναμε μάλιστα αποδέκτες επώνυμης έγγραφης καταγγελίας από εργαζόμενο μέσα από αυτά τα κέντρα κράτησης, όπου όσα περιγράφονται, μας φέρνουν στο μυαλό ευθέως συνθήκες εγκλεισμού σε στρατόπεδα συγκέντρωσης άλλων τραγικών εποχών. Καθίσταται πλέον επιτακτική ανάγκη να καταγγείλουμε δημόσια εκείνα για το οποία γινόμαστε μάρτυρες και για τα οποία νιώθουμε πως πέραν από το προφανές της κατάφορης παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θίγεται η δική μας αξιοπρέπεια και ανθρωπιά.
Το βασανιστικό δίλημμά μας αφορά κυρίως στον τρόπο με τον θα μπορέσουμε να συνδράμουμε τους ανθρώπους αυτούς χωρίς όμως να καταστούμε συνένοχοι σε μια βάναυση κατάσταση. Αρνούμενοι τη βοήθεια προς τα κέντρα κράτησης, αφήνουμε τους ανθρώπους αυτούς στην άθλια μοίρα τους. Προσφέροντας βοήθεια δίχως να παίρνουμε θέση, γινόμαστε συνένοχοι.
Αποφασίζουμε λοιπόν να δηλώσουμε δημόσια πως ενώ έχουμε κάθε διάθεση να βοηθήσουμε,θεωρούμε απαράδεκτο ανθρώπινες ψυχές να στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, να είναι κλεισμένοι κατά δεκάδες σε χώρους κράτησης τμημάτων που έχουν φτιαχτεί για 5-6 άτομα. Θεωρούμε αδιανόητο να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα να βασανίζονται άνθρωποι που διέσχισαν εκατοντάδες χιλιόμετρα με τα πόδια μέσα από εμπόλεμες ζώνες, κάποιοι από αυτούς καταδιωκόμενοι από φανατικές ομάδες και μέσα σε διασταυρούμενα πυρά. Άνθρωποι σαν εμάς, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους παίρνοντας ελάχιστα ρούχα και τρόφιμα, κρατώντας στα χέρια τα μικρά παιδιά τους, περνώντας μέσα από ναρκοπέδια, διασχίζοντας ποτάμια και την θάλασσα της Μεσογείου, που έχει γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο, όπως δημόσια καταγγέλλουν πλήθος διεθνών οργανισμών.
Η ίδια η υπόσταση μας ως κοινωνικό ιατρείο σε μια χώρα που πλήττεται βάναυσα από έναν οικονομικό πόλεμο, δεν μας επιτρέπει να δεχτούμε τέτοιες καταστάσεις. Σε διαφορετική περίπτωση θα ήμασταν ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα από αυτά που κατά δεκάδες εφησυχάζουν μια ήδη κοιμισμένη συνείδηση. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε να δεχτούμε αυτή την κατάσταση όταν εμείς οι ίδιοι ως λαός έχουμε βιώσει επανειλημμένα σφαγές και προσφυγιά; Ας αναλογιστούμε, οι δικοί μας πρόσφυγες ήταν «νόμιμοι» και με χαρτιά όταν το έσκαγαν για να σωθούν;
Από τη θέση του Κοινωνικού Ιατρείου είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πολύ καλά πως ως χώρα αδυνατούμε να προσφέρουμε την βοήθεια που έχουν ανάγκη οι μεταναστευτικές μάζες. Ωστόσο σε καμμία περίπτωση δεν θα κάνουμε οτί δεν βλέπουμε την υποκριτική στάση άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που χρησιμοποιούν την χώρα μας σαν ένα είδους buffer zone (νεκρή ζώνη) ανάμεσα στην Ευρώπη και Ασία/Αφρική, εγκλωβίζοντας όλους τους μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν στην «εύρωστη» Ευρώπη, οι οποίοι πέφτοντας θύματα εκμετάλλευσης σε όλα τα στάδια δέχονται από την Ελλάδα το τελικό χτύπημα.
Κλείνουμε, κάνoντας γνωστό ό,τι πριν τα Χριστούγεννα μάθαμε ότι στον χώρο κράτησης του Ελληνικού έφτασαν επιπλέον 75 γυναίκες με πολλά προβλήματα υγείας. Και πάλι ζητήθηκε η δική μας βοήθεια. Απευθυνόμαστε στην νέα κυβέρνηση τονίζοντας ότι είναι υποχρέωση τους κράτους μας να παράσχει ιατροφαρμακευτική φροντίδα σε όλους τους κρατουμένους αφού ως χώρα μέλος της Ε.Ε. λαμβάνουμε Ευρωπαϊκά κονδύλια για το συγκεκριμένο θέμα. Ρωτάμε λοιπόν, που πάνε αυτά τα χρήματα; Για πόσο θα ανεχόμαστε η χώρα μας να γίνεται αποθήκη ψυχών επειδή το επιτάσσει η συνθήκη «Δουβλίνο ΙΙ»; Πότε θα κλείσουν τα κέντρα κράτησης μεταναστών;
Όλα αυτά μας εκθέτουν ως χώρα και λαό και πρέπει να σταματήσουν άμεσα.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.mkiellinikou.org/