Η εισήγηση της Κατερίνας Μάτσα, ψυχιάτρου, με τίτλο «Κοινωνική κρίση & «αποδιοπομπαίοι τράγοι»: από τον στιγματισμό στον εξοστρακισμό και τη διαπόμπευση» Εκδήλωση «Αγώνας κατά του στιγματισμού οροθετικών ατόμων και sex workers» που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 20 Μαρτίου, 2015, στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο «ΕΜΠΡΟΣ»
Από τη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης αυτό που παρακολουθούµε είναι ένα τσουνάμι προπαγάνδας με στόχο το πλήρες αναποδογύρισµα της λογικής και της πραγµατικότητας.
Αυτό που αναμφισβήτητα κατέρρευσε το 2009 στην Ελλάδα και στον κόσμο, είναι η ιδιωτική οικονοµία των τραπεζών, των πολυεθνικών, των κεφαλαιοκρατών. Μαζί της κατέρρευσε η «δηµόσια» οικονοµία του καπιταλιστικού κράτους, δηλαδή του κράτους των «ιδιωτών», των καπιταλιστών και των µονοπωλίων.
Αυτοί που δηµιούργησαν τα χρέη είναι οι ιδιώτες. Αλλά οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, την ώρα που στύβουν το δηµόσιο ταµείο για να τους διασώσουν, εκδίδουν καθηµερινά κι από ένα φιρµάνι κατεδάφισης του «δηµόσιου τοµέα της οικονοµίας». Πρόκειται για φιρµάνια που στην ουσία συνιστούν «πολεµικά ανακοινωθέντα» προς τους εργαζοµένους.
Στο πλαίσιο αυτού του «πολέμου» δεν λείπουν, φυσικά, οι «ψυχολογικές επιχειρήσεις». Οι μέθοδοι του κοινωνικού αυτοματισμού. Της σαλαμοποίησης της κοινωνίας. Της απομόνωσης κοινωνικών στρωμάτων ώστε οι «σωτήρες» να τσακίσουν το ένα μετά το άλλο, και στο τέλος όλα μαζί.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι επιλέχτηκαν εξ αρχής ως «αδύναμος κρίκος» αυτής της επιχείρησης. Οι κυβερνώντες θέλοντας να προωθήσουν την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» ανάµεσα σε ιδιωτικούς και δηµόσιους υπαλλήλους, απευθύνονταν και απευθύνονται σε ένα λαό των 10 εκατοµµυρίων, ισχυριζόµενοι ότι «όλοι µαζί τα φάγαµε». Και για να «αποδείξουν» τον ισχυρισµό τους τι κάνουν; Ενοχοποιούν τους 500.000 από αυτά τα 10 εκατοµµύρια ότι είναι «υπεράριθµοι» δηµόσιοι υπάλληλοι.
Ξεχνούν, βέβαια, μια «λεπτομέρεια»: Οι υπάλληλοι αυτοί διορίστηκαν στο ∆ηµόσιο από τους κρατούντες. Αλλά οι κρατούντες, εκείνοι που «τους διόρισαν» επιχειρώντας να χτίσουν πάνω στο δικαίωµα για δουλειά την πολιτική «πελατεία» τους, οι ίδιοι που παλιότερα αναφωνούσαν προς τους κοµµατικούς τους στρατούς του ∆ηµοσίου «εσείς είστε το κράτος», έρχονται τώρα και ζητούν τα ρέστα!
Στο πλαίσιο αυτού του ρεσιτάλ ανηθικότητας, τα µυθεύµατα περισσεύουν. Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
1) Λένε ότι το πογκρόμ που έχουν εξαπολύσει με τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες γίνεται για τη διάσωση του δημόσιου ταμείου. Λένε ψέματα. To «όφελος» από τις απολύσεις και την διαθεσιμότητα στο Δημόσιο θα είναι της τάξης των… 100 εκατομμυρίων ευρώ. Και μάλιστα σε βάθος 6ετίας (2013 – 2018). Δεν το λέμε εμείς. Το λέει ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ.Σταικούρας με το έγγραφο που διαβίβασε στη Βουλή για τις προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου. Περί αυτού του οικονομικού «οφέλους» πρόκειται…
2) Μια από πλέον χυδαίες παραστάσεις της προπαγάνδας των κυβερνητικών θιάσων της αθλιότητας, ενταγµένη κι αυτή στο «όλοι µαζί τα φάγαµε», ήταν η θεωρία των «εκατομμυρίων» εργαζομένων στον δημόσιο τομέα που με κάθε ευκαιρία επανέρχεται. Ποιος δεν θυμάται την περίφηµη «απογραφή», µέσω της οποίας η κυβέρνηση θα «ξετρύπωνε» αυτά τα δήθεν «εκατοµµύρια» των δημοσίων υπαλλήλων, αυτές τις «ορδές εκατομμυρίων κοπριτών» που… ευθύνονται για το δημόσιο χρέος. Κάποια στιγμή, βέβαια, ο καθεστωτικός γκεμπαιλισμός των κυβερνώντων, που προσποιούνταν ότι δε γνώριζαν εκ των προτέρων και µέσα από τους λογαριασµούς του προϋπολογισµού τον αριθµό των δηµοσίων υπαλλήλων, αποκαλύφθηκε. Τελικά, η ίδια η δική τους «απογραφή» έδειξε ότι τα «εκατοµµύρια» περιορίζονταν σε 636.188 τακτικούς δημόσιους υπάλληλους, 49.546 έκτακτουςκαι 20.242 εργαζόμενους με άλλες μορφές εργασίας (ανακοινώσεις Δ.Ρέππα, 10/4/ 2012). Αυτά είναι τα… εκατομμύρια των υπαλλήλων. Από τους οποίους, μάλιστα, οι 202.000 και οι άλλοι 93.000 υπηρετούν αντίστοιχα στην εκπαίδευση και στα νοσοκομεία. Τοµείς µε τεράστια κενά σε ανθρώπινο δυναµικό. Ήταν η «απογραφή» τους, επίσης, που απέδειξε ότι οι κυβερνώντες, οι ίδιοι που κατηγορούν τον ελληνικό λαό ότι «όλοι µαζί τα φάγαµε», φρόντισαν το κράτος που κατασκεύασαν να είναι τόσο «βαθύ», ώστε να περιλαµβάνει 84.000 στρατιωτικούς, 65.000 στα σώµατα ασφαλείας και 11.000 κληρικούς…
3) Και τι δεν ακούστηκε αυτά τα χρόνια για το υπέρογκο και «διαρκώς αυξανόμενο» κονδύλι για την μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων. Το θέμα µετατράπηκε σε καθηµερινό ανάγνωσµα και ακρόαµα. Βλέπετε, όσοι µπουκώνουν µε δηµόσιο χρήµα βιοµηχάνους, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβους κάπου αλλού έπρεπε να αποδώσουν την ευθύνη για το δηµόσιο χρέος. Ετσι, λοιπόν τι έκαναν; Αφού τσουβάλιαζαν τους μισθούς των δικών τους «γκόλντεν μπόις» με τους μισθούς των εργαζομένων στις δημόσιες επιχειρήσεις, μετά βυσσοδομούσαν εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων παρουσιάζοντάς τους συλλήβδην σαν… «ρετιρέ». Ποια είναι η αλήθεια: Το 1990 οι µισθοί και οι συντάξεις που πλήρωνε το ∆ηµόσιο αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ µετά το 1994 «κατέβασαν» το ποσοστό αυτό στο 11% και η κυβέρνηση Καραµανλή το σταθεροποίησε στο 9% του ΑΕΠ. Άρα, στους εργαζοµένους στο ∆ηµόσιο και στους συνταξιούχους του ∆ηµοσίου αναλογούσε ήδη από την έναρξη της κρίσης όλο και µικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ. Και µάλιστα πολύ µικρότερο από αυτό που φαίνεται µε την πρώτη µατιά, αφού: Το 1994 το σχετικό κονδύλι µοιράστηκε σε 595.742 εργαζοµένους και συνταξιούχους, ενώ η µοιρασιά του 2008 αφορούσε 896.415 άτοµα. Αυτοί είναι οι «προνοµιούχοι» Έλληνες δηµόσιοι υπάλληλοι (Πηγή: Προυπολογισμοί και «Ριζοσπάστης» 22/11/2009). Επιπλέον: Η δαπάνη µισθοδοσίας των δηµοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα ύψους 9% του ΑΕΠ (σσ: των υπαλλήλων που σε ποσοστό 80% είχαν – προ Μνημονίων – καθαρές αποδοχές από 880 έως 1500 ευρώ και που το 50% των οποίων διαθέτουν πτυχίο πανεπιστηµιακής εκπαίδευσης ή ανώτερο τίτλο σπουδών), ήδη από το 2009 ήταν µικρότερη ως ποσοστό του ΑΕΠ από εκείνη των δηµοσίων υπαλλήλων της Δανίας µε 16,9%, της Γαλλίας µε 12,8%, της Φινλανδίας µε 13%, της Σουηδίας µε 15,1% («Αντίχτυπος» 17/12/2010).
4) Ένα «δηµοφιλές» προπαγανδιστικό παραµύθι είναι εκείνο περί του «υπερμεγέθους» ποσοστού των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ. Εδώ το παραμύθι συναγωνίζεται εκείνο με την «Κοκκινοσκουφίτσα». Η έρευνα στα πλαίσια της «Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» που πραγµατοποιήθηκε από τους ερευνητές του αυστριακού Ινστιτούτου Οικονοµικών Ερευνών και των Πανεπιστηµίων του Στρασβούργου και του Μαγδεµβούργου («The size and performance of public sector activities in Europe»), αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα το ποσοστό των δηµοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζοµένων είναι 11,4%. Αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα 4 χαµηλότερα σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα έχει, αναλογικά µε το σύνολο των εργαζοµένων, το 1/3 των δηµοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση µε τη Σουηδία και τη ∆ανία και περίπου το 1/2 σε σύγκριση µε τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Μάλιστα, αυτά τα ποσοστά παραµένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια.
5) Εξίσου «δηµοφιλές» προπαγανδιστικό παραµύθι είναι και το άλλο, για τις «υπέρµετρες» δηµόσιες δαπάνες. Αλλά από όλα τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του ελληνικού κρατικού τοµέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ένα από τα χαµηλότερα σε όλη την Ευρώπη. Όσο για το «γενναιόδωρο» κράτος πρόνοιας που τάχα απολαµβάνουν οι Έλληνες, αρκεί να σηµειωθεί ότι κατά µέσο όρο την περίοδο 1998-2007 η Ελλάδα διέθετε µόνο 3.530 ευρώ κατά κεφαλήν για προγράµµατα κοινωνικής προστασίας, ενώ ο µέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 6.251,78 ευρώ. Τέλος και σχετικά µε τους «κοπρίτες» δηµοσίους υπαλλήλους, το ίδιο το ∆ΝΤ οµολογεί: Στις µεγάλες οικονοµίες ανά τον κόσµο (και όχι µόνο στην Ελλάδα) η αύξηση των ελλειμμάτων οφείλεται κατά 50% στην πάσης φύσεως φοροδιαφυγή των µεγαλοσχηµόνων και στην αποπληρωµή τόκων για προηγούµενα δάνεια των κυβερνήσεων που καταλήγουν πάλι στα ταµεία των µεγαλοσχηµόνων. Αντίθετα, η αύξηση των δηµοσίων δαπανών επιβαρύνει τα ελλείμματα κατά λιγότερο από 10% («Ιός – Ελευθεροτυπία», 27/11/2010 και Κώστας Νικολάου, Enet.gr)
Συμπέρασμα:
Η παγκόσμια οικονοµική κρίση δεν εκδηλώθηκε παρά ως κατάρρευση της περίφημης «ιδιωτικής», της καπιταλιστικής δηλαδή, οικονομίας. Τους ιδιώτες των μονοπωλίων, των πολυεθνικών και των τραπεζών ήταν που ήρθαν να διασώσουν τα κράτη, «κοινωνικοποιώντας» τα βάρη από τις ζηµιές των τραπεζιτών.
Το γεγονός αυτό δείχνει από µόνο του πόσο σαθρές είναι οι «αναλύσεις» περί ευθύνης του σπάταλου και αντιπαραγωγικού δηµόσιου χαρακτήρα της οικονομίας έναντι του «υγιούς» ιδιωτικού τοµέα.
Τα παραπάνω φυσικά και δεν αναιρούν ότι πράγματι στην Ελλάδα, ο λεγόμενος «δημόσιος τομέας» και σπάταλος είναι, και αντιπαραγωγικός καιαντικοινωνικός. Όμως, οι υπόλογοι για τη λειτουργία του δηµόσιου τοµέα όπως αυτοί τον κατασκεύασαν έτσι ώστε να υπηρετεί τα συµφέροντα του κεφαλαίου, οι αρχιτέκτονες της ρουσφετοκρατίας και της αναξιοπρεπούς γλίτσας µε την οποία οικοδοµούσαν τους κοµµατικούς στρατούς τους, έχουν το επιπλέον θράσος να υποδεικνύουν ως υπεύθυνους για το δικό τους δηµιούργηµα τους εργαζοµένους. Τους οποίους µάλιστα έφτασαν να αποκαλούν µέχρι και «κοπρίτες» (Θόδωρος Πάγκαλος, «Βήµα» 1/1/2011).
Και είναι προφανές γιατί το κάνουν:
Πρώτον, γιατί με πρόσχηµα την «κριτική» ενάντια στο καπιταλιστικό «δηµόσιο», εκείνη που ελεεινολογείται, που επιχειρείται να λοιδορηθεί ως υπόλογη και ως υπεύθυνη (!) για την κρίση είναι η έννοια του πραγµατικά δηµόσιου, του πραγµατικά συλλογικού και του πραγµατικά κοινωνικού.
Δεύτερον, διότι χτυπώντας τους δημόσιους υπαλλήλους στο όνομα της… «έγνοιας» τους για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, και τους δημόσιους έχουν φτωχοποιήσει και τους ιδιωτικούς τους έχουν στείλει κατά 1,5 εκατομμύριο στην ανεργία, κατά 1 εκατομμύριο στην απληρωσιά και όλους μαζί στον εργασιακό μεσαίωνα.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.enikos.gr/
“Οι καλές ειδήσεις από την Ελλάδα είναι παραπλανητικές”.
Έτσι ξεκινά άρθρο που δημοσιεύεται στο γερμανικό περιοδικό Focus.
“Η εξαντλημένη αυτή χώρα θα εξαρτάται για πολλά χρόνια από την (σ.σ. έξωθεν) στήριξη” σημειώνεται παραπέρα.
Και συνεχίζει περιγράφοντας ένα από τα στιγμιότυπα που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα: “Όταν φτάνει το πρώτο φορτηγό επικρατεί ησυχία. Μέσα σε λίγα λεπτά πολιορκείται, όμως, από μεγάλο πλήθος το οποίο ορμάει πάνω του. Οι έμποροι της λαϊκής στην περιοχή του Κολωνού στην Αθήνα θέλουν να δώσουν σήμερα δωρεάν τα λαχανικά τους. Η είδηση αυτή διαδόθηκε αμέσως και οι έμποροι τεντώνουν διαρκώς τα χέρια τους για να δώσουν τα προϊόντα τους στο πλήθος”. Οι συντάκτες βάζουν το δικό τους τίτλο σ΄ αυτή την εικόνα: “Σκηνές όπως στον τρίτο κόσμο. Σκηνές μιας παρακμασμένης χώρας”.
Και αυτό γιατί, σύμφωνα με το Focus, “ορισμένοι δεν έχουν καθόλου χρήματα για να καλύψουν τις στοιχειώδεις βιοτικές ανάγκες τους, ενώ άλλοι είναι εξαιρετικοί δημιουργικοί στο να βρίσκουν τρόπους να κρύβουν τον πλούτο τους. Πρόσφατα δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες πλούσιων Ελλήνων που έκρυβαν από τον έλεγχο του κράτους χρήματα πχ στο ψυγείο, μεταξύ φαρμάκων”.
Κατά τ’ άλλα, σημειώνει το Focus “οι τρέχουσες δημοσιεύσεις δείχνουν μία τελείως διαφορετική εικόνα: ‘Η Ελλάδα σώθηκε’, ‘η Ελλάδα πετυχαίνει πρωτογενές πλεόνασμα’, ‘επιστροφή στις αγορές’, διάβαζε κανείς στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τις περασμένες εβδομάδες.”
“Κατάφωρα υπερβολικό το success story”
Τι συμβαίνει, όμως, στ’ αλήθεια, σύμφωνα με τους συντάκτες του εν λόγω άρθρου;
“Οι κυβερνήσεις στην Αθήνα, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο δεν κουράζονται να διαδίδουν πως η Ελλάδα τελικά πήρε τα πάνω της. Χαίρονται με το success story του πακέτου διάσωσής που οι ίδιοι έδωσαν. Η ιστορία αυτή ακούγεται καλά και έρχεται λίγο πριν τις ευρωεκλογές. Έχει, όμως, ένα μειονέκτημα: Είναι κατάφωρα υπερβολική. Στο πέμπτο έτος της ευρωπαϊκής κρίσης, η Ελλάδα βρίσκεται όσο ποτέ βαθιά βυθισμένη σε μία πολύ μπερδεμένη κατάσταση. Ακόμα και τώρα σημειώνεται κερδοσκοπία με τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. Οι άνθρωποι περνάνε χειρότερα. Οι έμποροι προσέφεραν την περασμένη εβδομάδα τα λαχανικά που παρήγαγαν στο πλήθος για να κερδίσουν τη στήριξη του στον αγώνα τους.”
“Τα οικονομικά δεδομένα είναι απογοητευτικά”
Οι συντάκτες του Focus συνεχίζουν λέγοντας πως “Η Ελλάδα έχει χάσει το ¼ της παραγωγής της και η ανεργία βρίσκεται στο 27%. Τα οικονομικά δεδομένα είναι απογοητευτικά. Το φημισμένο πρωτογενές πλεόνασμα αποκρύβει τα υψηλά επιτόκια δανεισμού. Και η εμπιστοσύνη των αγοραστών ομολόγων –και σε αυτό συμφωνούν οι οικονομολόγοι- δεν αφορά την ελληνική οικονομική ανάκαμψη, αλλά όσους στηρίζουν την Ελλάδα, το ΔΝΤ και τα ευρωπαϊκά κράτη.”
Μάρκους Φράτσερ (DIW): “Η Ελλάδα είναι αποτυχημένο κράτος”
“Οικονομολόγοι, όπως ο Μάρσελ Φράτσερ από το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών (DIW) πιστεύουν ότι ‘τα δύσκολα δεν έχουν ακόμα έλθει’” σημειώνουν από το Focus.
“Η Ελλάδα είναι ένα “αποτυχημένο κράτος”. Ο κ. Φράτσερ αναμένει ένα νέο πακέτο διάσωσης. Αυτό θα ήταν το τρίτο. “Νωρίτερα ή αργότερα, θα πρέπει να υπάρξει ένα κούρεμα του χρέους” είπε ο επικεφαλής του DIW.”
“Για να σταθεί ξανά η Ελλάδα στα πόδια της, πρέπει να κάνει πέρα το χρέος της. Σε έξι χρόνια, το επίπεδο του χρέους θα βρίσκεται από το 177% του ΑΕΠ στο 125%. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% σε δύο χρόνια. “Πρόκειται για μία ολότελα απατηλή υπόθεση” λέει ο Τόμας Μάγερ, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank. “Κανείς δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο””.
Το Focus συνεχίζει, σημειώνοντας ότι :
“Εξάλλου, ο Γιάννης Βαρουφάκης, καθηγητής οικονομικών στα Πανεπιστήμια του Άουστιν / Τέξας και των Αθηνών δηλώνει ότι “η Ελλάδα είναι και παραμένει χρεοκοπημένη”. Το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί στατιστικά τεχνάσματα. Το Υπουργείο Οικονομικών καθυστερούσε συστηματικά την επιστροφή ΦΠΑ ύψους 800 εκατ. ευρώ προς τους εξαγωγείς και τους επιχειρηματίες. Συνολικά το κράτος το 2013 δεν πλήρωσε λογαριασμούς 4 δις. ευρώ. Από την πλευρά των εσόδων δεν υπάρχει καλή εικόνα. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν προχωρούν. Λιμάνια, ξενοδοχεία, κρατικές επιχειρήσεις – η λίστα των προσφορών είναι μεγάλη – αλλά το επενδυτικό ενδιαφέρον είναι μικρό. Η φορολογική νομοθεσία μεταβάλλεται συνεχώς”.
Μάρκους Φέρμπερ (CSU): “Προσφέρονται μόνο προβληματικά περιουσιακά στοιχεία”
“Προσφέρονται μόνο προβληματικά περιουσιακά στοιχεία. Γι΄αυτό οι ενδιαφερόμενοι κάνουν πίσω”, λέει ο Μάρκους Φέρμπερ, υποψήφιος της CSU για τις ευρωεκλογές. Πέρσι, ματαιώθηκε η πώληση ενός κομματιού γης κατέστη αδύνατη, γιατί πάνω του είχε χτιστεί παράνομα ένα ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων. Και η ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου αργεί (….). Για το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, η κυβέρνηση Παπανδρέου το Σεπτέμβριο του 2010 είχε ονειρευτεί “πάνω από πέντε δισεκατομμύρια ευρώ έσοδα από την ιδιωτικοποίησή του”. Πριν πέντε εβδομάδες, η πώληση αυτή της προνομοιούχας περιοχής απέσπασε 915 εκατ. ευρώ, δηλαδή μόλις 147 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο. Τιμή ευκαιρίας.”
Tόμας Μάγερ (πρώην επικεφαλής οικονομολόγος Deutsche Bank): “Οι Έλληνες πολιτικοί είναι χαλαροί”
Και οι Έλληνες πολιτικοί; “Οι Έλληνες πολιτικοί δεν χάνουν την αισιοδοξία τους από τέτοιες ιστορίες. Ο Τόμας Μάγερ το έχει βιώσει αυτό. Έχει συνοδεύσει επενδυτές που ήλθαν στην Αθήνα και συναντήθηκαν με υψηλόβαθμους πολιτικούς. Περήφανοι περιέγραψαν τις επιτυχίες τους, για τα ομόλογα, τη νέα εμπιστοσύνη, το πλεόνασμα. Ένα μέλος της αντιπροσωπείας ρώτησε σχετικά με αυτό: “Και τι γίνεται με τα χρέη;”. Η απάντηση ενός κορυφαίου Έλληνα πολιτικού ήταν η εξής: “Αυτά αποτελούν παρελθόν. Τα έχουμε …ιαπωνίσει”. Οι πιστωτές δεν θα πιέσουν για την εξόφλησή τους, φέρονται να λένε οι αξιωματούχοι. “Το ελληνικό κρατικό χρέος βρίσκεται κατά 80% στα χέρια του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών κρατών”, εξηγεί ο κ. Μάγερ. “Γι’ αυτό είναι πιο χαλαροί οι Έλληνες πολιτικοί”.
Πηγή: www.capital.gr
Για τον σύμβουλο επιχειρήσεων και ειδικό σε θέματα χρηματοπιστωτικών κρίσεων Ντάνιελ Στέλτερ η κρίση των τελευταίων ετών δεν είναι απλώς μια τραπεζική κρίση ή κρίση χρέους μεμονωμένων χωρών, αλλά μια κρίση χρέους ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Όπως υποστηρίζει στο βιβλίο του «Βόμβα χρέους τρις», από το 1980, το χρέος κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών διπλασιάστηκε από το 160 % στο 320 % του ΑΕΠ.
Ποιοι είναι όμως οι λόγοι αυτής της αρνητικής εξέλιξης; Σύμφωνα με τον ειδικό, είναι η απόρροια μιας λανθασμένης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής. Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την ένταξη της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, όπως λέει, οι βιομηχανικές χώρες δέχθηκαν ισχυρές πιέσεις για μείωση του κόστους παραγωγής, οι οποίες προέρχονταν κυρίως από την Ασία. Αντί όμως να επενδύσουν στην εκπαίδευση και στην καινοτομία, πολιτικοί και πολίτες επέλεξαν τον εύκολο δρόμο του δανεισμού. Την ώρα που οι Αμερικανοί εκπλήρωναν το όνειρο της αγοράς κατοικίας με δάνεια, η Ευρώπη χρηματοδοτούσε με τον ίδιο τρόπο το κράτος πρόνοιας.
Στην κατακόρυφη αύξηση του χρέους των χωρών της νότιας Ευρώπης συνέβαλε και το κοινό νόμισμα, υποστηρίζει ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Ifo του Μονάχου Χανς Βέρνερ Ζιν:
«Το ευρώ ανακοινώθηκε το 1995 στη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης. Δυο χρόνια αργότερα τα επιτόκια υποχώρησαν σχεδόν σε γερμανικά επίπεδα. Και τότε αυξήθηκαν τα χρέη ενώ με δάνεια αυξήθηκαν και οι μισθοί».
Από τη φούσκα ακινήτων στην κρίση χρέους
Η τακτική αυτή συνεχίστηκε για όσο διάστημα οι χρηματαγορές ήταν διατεθειμένες να παρέχουν δάνεια στους ενδιαφερόμενους. Το 2007 όμως έσκασε η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ, συμπαρασύροντας στη συνέχεια και την Ευρώπη. Η ελληνική κρίση που ακολούθησε έδωσε το έναυσμα για να προστεθεί στο καθημερινό λεξιλόγιο των Ευρωπαίων ο όρος «κρίση χρέους». Η Ελλάδα όμως ήταν μάλλον η εξαίρεση, εκτιμά ο Μόριτς Σούλαρικ από το Πανεπιστήμιο της Βόννης, προσθέτοντας ότι στην Ισπανία και στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, δεν επρόκειτο για κρίση χρέους: «Ήταν κλασσικές φούσκες ακινήτων, οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν με πολλά δάνεια, εν μέρει από το εξωτερικό, και οι οποίες κάποια στιγμή έσκασαν».
Μπορεί μέσω των προγραμμάτων διάσωσης των τραπεζών να αυξήθηκε σημαντικά το χρέος των δυο χωρών, ωστόσο τη μερίδα του λέοντος εξακολουθούν να κατέχουν τα ιδιωτικά χρέη. Η Ισπανία, για παράδειγμα, έχει συσσωρεύσει στο μεταξύ χρέη 2,5 τρισ. ευρώ, με το 70% εξ΄ αυτών όμως να είναι ιδιωτικά. Παρόμοια είναι η εικόνα και στην Ιρλανδία. Με άλλα λόγια: ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει και έρευνα που διεξήγαγε μια ομάδα ειδικών υπό τον οικονομολόγο Μόριτς Σούλαρικ. Οι επιστήμες έβαλαν στο μικροσκόπιο 90 κρίσεις χρέους από το 1870: «Συνήθως οι δημοσιονομικές κρίσεις και η κατάρρευση χρηματοπιστωτικών συστημάτων, όπως τις ζήσαμε τώρα, είναι το αποτέλεσμα των χρεών του ιδιωτικού τομέα», συμπεραίνει ο ειδικός.
Λάθος συνταγή;
Μέχρι και σήμερα όμως η ευθύνη αποδίδεται συνήθως αποκλειστικά στις υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες με τη σειρά τους προχωρούν σε περικοπές για να μειώσουν το χρέος τους. Λάθος συνταγή λοιπόν λόγω λανθασμένης διάγνωσης;
Ο Ντάνιελ Στέλτερ υποστηρίζει ότι τα μέτρα περιστολής δαπανών επιβαρύνουν την ανάπτυξη και κατά συνέπεια φρενάρουν τη μείωση του χρέους. Ο νέος δανεισμός από την άλλη, δεν μπορεί επίσης να συμβάλει στο να εξέλθει μια χώρα από την παγίδα του χρέους. Η μόνη λύση, σύμφωνα με τον ειδικό, είναι ένα δραστικό κούρεμα του χρέους. Για τις χώρες της κρίσης προτείνει ένα κούρεμα της τάξης του τουλάχιστον 30 % του ΑΕΠ.
Ο Μόριτς Σούλαρικ δεν συμφωνεί, παρά μόνον για την περίπτωση της Ελλάδας: «Από οικονομική σκοπιά μάλλον ενδείκνυται, καθώς σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να κινείται με αυτό το υπέρογκο χρέος επί δεκαετίες στην κόψη του ξυραφιού».
Zhang Danhong / Κώστας Συμεωνίδης
Υπεύθ. Σύνταξης: Ειρήνη Αναστασοπούλου
Πηγή: Deutsche Welle
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: www.capital.gr
«Βγήκαμε στις αγορές» και τα media του συστήματος έχουν αποφανθεί: «Σωθήκαμε». Πέρα από τους υποβολείς όμως της εικονικής πραγματικότητας, υπάρχει και η πραγματικότητα αυτή καθεαυτήν, όπως περιγράφεται από την πλέον αντικειμενική γλώσσα: τη γλώσσα των αριθμών. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους επαγγελματίες της χειραγώγησης και ας διαβάσουμε κάποιους αριθμούς. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας ήταν:
2013: 182,05 δισ. ευρώ.
2012: 193,34 δισ. ευρώ.
2011: 208,53 δισ. ευρώ.
2010: 222,15 δισ. ευρώ.
Σύμφωνα πάντα με την ΕΛΣΤΑΤ, την ίδια περίοδο το Δημόσιο Χρέος διαμορφώθηκε ως εξής:
2013: 318,7 δισ. ευρώ.
2012: 303,9 δισ. ευρώ.
2011: 355,1 δισ. ευρώ.
2010: 329,5 δισ. ευρώ.
Ενδιαφέρον έχουν επίσης οι αριθμοί (της ΕΛΣΤΑΤ πάντα) που περιγράφουν τον λόγο του χρέους ως προς το ΑΕΠ:
2013: Το χρέος ήταν στο 175,1% του ΑΕΠ.
2012: Το χρέος ήταν στο 157,2% του ΑΕΠ.
2011: Το χρέος ήταν στο 170,3% του ΑΕΠ.
2010: το χρέος ήταν στο 148,3% του ΑΕΠ.
Συμπέρασμα: Η πολιτική για την οποία καλούμαστε από τους ντερμπεντέρηδες της δημοσιογραφίας να πανηγυρίσουμε, κατέγραψε μέσα σε μια τετραετία απώλειες 40 δισ. στο ΑΕΠ της χώρας.
Αυτή λοιπόν τη στιγμή της επιτυχίας των συνεταίρων Σαμαρά – Βενιζέλου η χώρα συνεχίζει να φεσώνεται άγρια στις αγορές έχοντας συσσωρεύσει ένα – αδύνατον να εξυπηρετηθεί – χρέος που έχει εκτιναχθεί (τέλος 2013) στο αστρονομικό ποσό των 318,7 δισ. ευρώ ή στο 175,1% του ΑΕΠ.
Δεν πρέπει να είναι κανείς μαθηματικός ή οικονομολόγος για να διαπιστώσει τα ψέματα και τους ψεύτες: Αρκεί να μην είναι ηλίθιος και να μπορεί να κάνει τους λογαριασμούς που αφορούν τη ζωή του. Αν σε αυτούς τους ατομικούς / οικογενειακούς λογαριασμούς συνυπολογίσουμε τον ευρύτερο κοινωνικό λογαριασμό που διαμορφώνουν η ανεργία, ειδικότερα η ανεργία των νέων, η διάλυση του συστήματος υγείας και παιδείας, το ξεπούλημα της περιουσίας και των πόρων της χώρας, τότε τα πράγματα ξεκαθαρίζουν: Δεν σωθήκαμε, αλλά «φουντάραμε». Όσο κι αν κάποιοι ντερμπεντέρηδες διαφωνούν…
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.topontiki.gr/
Τέσσερα χρόνια μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας και την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης, συνεχίζουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι κακές οι αυταπάτες, αρκεί να ξέρεις ότι αυταπατάσαι. Αλλά ακόμα και οι αυταπάτες κάποια στιγμή τελειώνουν και προβάλλει η πραγματικότητα.
Σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα, πρέπει να πανηγυρίζουμε για το νέο δάνειο που θα αποπληρώσουμε στο μέλλον και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα.
Στην πραγματικότητα, το δημόσιο χρέος από 120% πλησιάζει το 180%, ΑΕΠ και επενδύσεις καταποντίστηκαν, οι τραπεζικές καταθέσεις μειώνονται διαρκώς, η ανεργία έφτασε το 26,7%, η ανεργία των νέων ξεπέρασε το 60%, οι άνεργοι που δικαιούνται επίδομα ανεργίας είναι ελάχιστοι, το ένα στα δυο νοικοκυριά συντηρείται από συντάξεις, τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους τους, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν διαλυθεί, Παιδεία και Υγεία έχουν βαρέσει κανόνι, και άλλα πολλά που μάλλον δεν είναι για πανηγυρισμούς.
Και τώρα τι κάνουμε;
Τώρα νηστεία και προσευχή.
Πάντως, μετά το Πάσχα, θα πρέπει να απασχολήσει τους Έλληνες αν θέλουν να συνεχίσουν τις αυταπάτες ή αν θα αποφασίσουν να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.
Οι ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας δεν έχουν αποδοθεί ακόμα.
Το να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών και η επιστροφή στην δραχμή μοιάζουν σαν η μόνη βιώσιμη λύση για την χώρα.
Βέβαια, μπορούμε να συνεχίσουμε τις αυταπάτες. Σαν τους ξεπεσμένους αριστοκράτες, που προσποιούνταν πως δεν τα είχαν χάσει όλα και πως όλα ήταν όπως πριν.
Πάντως, ακόμα κι αυτοί, μια μέρα πείνασαν.
Έχουν και οι αυταπάτες τα όριά τους.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://pitsirikos.net/
Τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, αγαπητέ αναγνώστη-αναγνώστρια, μπορεί να βγαίνουμε στις αγορές. Και πως θα το καταλάβω, ερωτάς ευλόγως. Θα το καταλάβεις, θα σε προειδοποιήσει το σώμα σου. Θα νοιώσεις γλυκιά ζαλάδα στους κροτάφους, υπερήφανο φούσκωμα στο στήθος, σκαμπρόζικο γαργάλημα στο πιγούνι, ηδονική ζεστασιά στο δέρμα. Θα είναι σα να μπαίνει η Άνοιξη, θα είναι ουρανού κατάνυξη. Κι αν δεν την καταλάβεις τώρα την έξοδο στις αγορές, θα την καταλάβεις αργότερα, όταν θα πληρώσεις από την τσεπούλα σου 400-500 εκατομμύρια ευρώ.
Δεν υπάρχει έξοδος στις αγορές. ΄Εξοδος στις αγορές είναι να βγαίνει μια χώρα, να ανοίγει βιβλίο προσφορών και να ζητάει ένα ποσό, με το χαμηλότερο δυνατό επιτόκιο. Εδώ δεν έχουμε προσφορές, έχουμε μια συμφωνία με την γερμανική Deutsche Bank, την αμερικανική JP Morgan και άλλες τράπεζες που δανείζουν μια οικονομία με χρέος 171% του ΑΕΠ, την οποία κανένας άλλος δεν θα δεχόταν να τη δανείσει. Οι τράπεζες θα δώσουν 2-3 δις ευρώ με επιτόκιο πέριξ του 5%, δηλαδή 3% υψηλότερα από όσο θα δάνειζαν τη Γαλλία, επί παραδείγματι. Για κάθε δις που θα δώσουν στην Ελλάδα θα βγάλουν 30 εκατομμύρια περισσότερα απ’ όσα θα έβγαζαν, αν δάνειζαν οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Αν τα δις είναι δύο, θα βγάλουν 60 εκατομμύρια, επί πέντε χρόνια, σύνολο 300 εκατ. ευρώ. Δεν είναι και άσχημα, ιδίως αν υπολογίσεις ότι οι ίδιες τράπεζες είναι και σύμβουλοι ιδιωτικοποιήσεων της ελληνικής κυβέρνησης, βγάζουν δηλαδή λεφτά από την εκποίηση του νερού, του ρεύματος, των γαιών.
Η συμφωνία δεν είναι οικονομική, είναι πολιτική. Πρόκειται για εσωτερική διευθέτηση ανάμεσα στην Μέρκελ, τον Σαμαρά και τις συνεργαζόμενες τράπεζες. Ένα ακόμη προεκλογικό δώρο στον Σαμαρά, για να ισχυρισθεί ότι έσωσε τη χώρα, ότι την έβγαλε από την κρίση, ότι έχει την εμπιστοσύνη των αγορών. Πανάκριβο προεκλογικό δώρο. Αν δανειστούμε 2 δις ευρώ με επιτόκιο 5%, ενώ τώρα δανειζόμαστε από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό με 1,5%, θα πληρώσουμε 70 εκατ. ευρώ το χρόνο παραπάνω, επί πέντε χρόνια, σύνολο 350 εκατομμύρια. Κι αν τα δις του δανεισμού γίνουν 3, τότε το καπέλο θα ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια.
Το κατάλαβες, αγαπητέ αναγνώστη-αναγνώστρια; Θα πληρώσεις από την τσεπούλα σου 350-500 εκατ. ευρώ, για να κάνουν ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο την ακριβότερη προεκλογική εκστρατεία όλων των εποχών. Θα τους δώσεις 350-500 εκατ., για να σε πείσουν να τους ψηφίσεις.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.avgi.gr/
ΚΕΠΑ: Ανάξιοι γιατροί σε ρόλο πραίτορα των αντιλαϊκών κυβερνητικών επιλογών
Τα νέα Άουσβιτς! Πέταξαν 5μελή οικογένεια και μαζί τρία ανήλικα παιδιά στους δρόμους της πείνας και της εξαθλίωσης!
Ο Ντούκα Σκέλτζεν ετών 38, ο οποίος διαμένει στην Ελλάδα επί 23 χρόνια, έχει δύο αγόρια 12 και 8 ετών και μία κόρη 2,5 ετών και ζει με την σύζυγό του, η οποία είναι άνεργη. Επί έξη χρόνια, από το 2007 έως και τον Αύγουστο του 2013, ο Ντούκα έπαιρνε σύνταξη αναπηρίας, εξ αιτίας ακρωτηριασμού του αριστερού ποδιού του, καθώς κρίθηκε ότι η αναπηρία του ξεπερνάει το 67%.
Ο χειρουργικός ακρωτηριασμός, σύμφωνα με την βεβαίωση του νοσοκομείου Γεννηματάς, στο οποίο το 2006 πραγματοποιήθηκε η εγχείριση, έγινε «7 εκατοστά κάτωθεν του γόνατος». Ο Ντούκα ζει έκτοτε με τεχνητό πόδι! Σύμφωνα με το νομοθετικό πλαίσιο, ο Ντούκα για να μπορεί να παίρνει την αναπηρική σύνταξη έπρεπε να εξετάζεται από υγειονομική επιτροπή κάθε τρία χρόνια, διότι υπήρχε η βάσιμη υποψία ότι θα μπορούσε να επανεμφανισθεί εκ νέου το ακρωτηριασμένο πόδι του!….
Τον Αύγουστο του 2013, έξη σχεδόν χρόνια μετά την συνταξιοδότησή του, υπέβαλε ξανά τα χαρτιά του για συνέχιση της σύνταξης, αλλά η υγειονομική επιτροπή του ΙΚΑ, κάτω από την κυρίαρχη λογική του «πρωτογενούς πλεονάσματος», απέρριψε την αίτηση, χωρίς φυσικά να έχει αλλάξει τίποτα στον βαθμό αναπηρίας του Ντούκα, αφού είναι γνωστό ότι η επιστήμη δεν έχει βρει ακόμα τρόπους να φυτεύει καινούργια, στην θέση ακρωτηριασμένων ποδιών!
Ο Ντούκα επανήλθε και έκανε ένσταση κατά της απόφασης, αλλά η δευτεροβάθμια υγειονομική επιτροπή του ΙΚΑ , απέρριψε την αίτηση διακόπτοντας οριστικά την συνταξιοδότησή του, καθώς δεν προβλέπεται άσκηση προσφυγής εναντίον της αναφερόμενης απόφασης. Ας σημειωθεί ότι κατά την πρώτη και δεύτερη γνωμοδότηση, με την οποία είχε αποφασισθεί η συνταξιοδότησή του, το ΚΕΠΑ αναγνώριζε ποσοστό αναπηρίας 67% και βεβαίωνε ότι «είναι ανίκανος για την άσκηση κάθε βιοποριστικού επαγγέλματος». Αυτά βέβαια πριν την κρίση…. Στη νέα απόφαση, που εκδόθηκε τον Γενάρη του 13, το ΚΕΠΑ ανακηρύσσει τον ακρωτηριασμό σε προσωρινή αναπηρία, η οποία έληξε(!….), και αποφασίζει την διακοπή της σύνταξης!….
Πίσω από την απόφαση αυτή, η οποία είναι παράνομη, αυθαίρετη, διατεταγμένη και βάρβαρη και με την οποία τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η υγεία και η ζωή της οικογένειας Ντούκα και ιδιαίτερα των 3 ανήλικων παιδιών της, κρύβονται οι αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης και οι επιλογές του υπουργού κ. Γεωργιάδη. Πέντε άνθρωπο καταδικάστηκαν στην πείνα και διαμορφώθηκαν ειδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες απειλείται η ύπαρξή τους.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα γνωστά, ο Ντούκα δεν αποτελεί μια απλώς μεμονωμένη περίπτωση. Η μεταπήδηση στον κανιβαλισμό είναι γενικευμένη. Το ΚΕΠΑ στην ουσία αποτελεί έναν αδίστακτο μηχανισμό απόλυτα υποταγμένο στις υποδείξεις των κυβερνητικών επιδιώξεων, του υπουργείου υγείας και της Διοίκησης του ΙΚΑ, το οποίο με την μάσκα της «επιστήμης» και της «αντικειμενικής» ιατρικής κρίσης, έχει σαν στόχο να κάνει ότι μπορεί για να μειώσει τις συντάξεις και τα επιδόματα αναπηρίας παραποιώντας τα πραγματικά στοιχεία των αναπηριών, συντρίβ0ντας τα υπολείμματα της επιστημονικής δεοντολογίας και τον όρκο του Ιπποκράτη, αδιαφορώντας για τα θύματα της εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής. Σκοπός του : Να υπηρετήσει τις απαιτήσεις της τρόϊκα και της κυβέρνησης, με την μείωση των κρατικών δαπανών στο τομέα της Πρόνοιας.
Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, η απόφαση του ΚΕΠΑ προκάλεσε τις οργισμένες επικρίσεις ιατρικών στελεχών του νοσοκομείου Γεννηματά, αλλά και δικαστικών, οι οποίοι έτυχε να δουν την αγωγή, την οποία κατέθεσε ο Ντούκα στο δικαστήριο, εναντίον της εγκληματικής αυτής απόφασης , προκειμένου να υπερασπισθεί το δικαίωμα της επιβίωσης του ίδιου, της γυναίκας του και των παιδιών του.
Από ότι έχουμε υπόψη μας οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ, αλλά και άλλων συνδικαλιστικών οργάνων, που μετέχουν στο Δ.Σ του ΙΚΑ, δεν έχουν μέχρι σήμερα εκδηλώσει κανένα απολύτως δημόσιο λόγο ή ενδιαφέρον για το όργια που συντελούνται στο διαβόητο ΚΕΠΑ, ενάντια στα δικαιώματα των άπορων και ανάπηρων πολιτών.
Η κοινή γνώμη θα ήθελα να γνωρίζει ότι πολλά από τα blogs τα οποία βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο γνωστών δημοσιογράφων, που υπηρετούν την κυβέρνηση ή δουλεύουν σε μεγάλα κανάλια του συστήματος, καθώς και ένα μεγάλο μέρος των κυβερνητικών εφημερίδων και καναλιών αποφεύγουν συστηματικά να δημοσιεύσουν τις καταγγελίες, τις οποίες το Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Βύρωνα έχει, κατά καιρούς, δώσει στην δημοσιότητα.
Δ. Σουλιώτης
Υπεύθυνος ΚΙΦΒ
Βύρωνας 6.3.2014
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://k-iatreio.blogspot.gr/2014/03/blog-post_8.html
Σεμινάριο – Στρογγυλή τράπεζα με τίτλο «Η κρίση ως καθεστώς» πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 4 Μαρτίου 2014 στο αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων. Γίνεται η κρίση καθεστώς; «Ναι. Γίνεται» απαντά στο tvxs.gr ο Δημήτρης Χριστόπουλος, Αντιπρόεδρος Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σημειώνοντας ότι «η πορεία στην οποία έχει μπει η χώρα μετά το πρώτο Μνημόνιο είναι μια πορεία μετάλλαξης, μετάβασης προς κάτι άλλο που ήρθε για να εδραιωθεί».
Γίνεται καθεστώς η κρίση στην Ελλάδα;
Ναι. Γίνεται. Στην αρχή ο κόσμος έλεγε «πώς (και πότε) θα περάσει τούτο δω» ενώ τώρα παλεύει να στήσει ατομικά και συλλογικά βιοτικά σχέδια με «τούτο δω». Δεν γνωρίζω κανένα εχέφρονα άνθρωπο να νομίσει ότι μπορεί να ξαναγυρίσουμε εκεί που είμαστε. Μόνο το ΚΚΕ νομίζει ότι μπορεί να επανέρθουμε στον υπαρκτό σοσιαλισμό που τόσο νοσταλγεί. Όχι μόνο διότι το ‘προ κρίσης’ δεν ήταν καθεστώς να οικειοποιηθεί κανείς για δικό του – λόγω των πολλών στραβών του – αλλά κυρίως διότι πλέον η πορεία στην οποία έχει μπει η χώρα μετά το πρώτο Μνημόνιο είναι μια πορεία μετάλλαξης, μετάβασης προς κάτι άλλο το οποίο ήρθε για να εδραιωθεί. Υπονοώ δηλαδή κάτι που μπορεί να φαίνεται παράδοξο. Ότι πλέον καλύτερα να μη συζητάμε για κρίση, αλλά για μια μετάβαση σε ένα νέο. Το να μιλάμε για «κρίση» είναι σαν να βλέπουμε μόνο τη βοή των πρώτων φάσεων της αναδιάρθρωσης, της περίφημης «δημοσιονομικής προσαρμογής» και όχι αυτό που αναδύεται όταν κατακάθεται η σκόνη των Μνημονίων. Υπό την έννοια αυτή, η «κρίση χρέους» ήταν περισσότερο η θρυαλλίδα αυτής της μετάβασης. Δεν είμαστε εδώ που είμαστε λόγω του χρέους, αλλά δια τους χρέους: στ’όνομά του. Επομένως ακόμη κι όταν η «κρίση» παρέλθει, η νέα πολιτειακή και οικονομική συγκυρία στην οποία θα εισέλθει η χώρα δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά του προ κρίσης καθεστώτος αλλά ενός αδιάγνωστα νέου.
Αυτό που ζούμε εδραιώνεται ως μια νέα κανονικότητα. Η λέξη «κρίση» παραπέμπει στο εξαιρετικό, το ανώμαλο, το μη κανονικό από το οποίο κάποια στιγμή – αργά ή γρήγορα – βγαίνεις. Αντιθέτως, η «κρίση» ήρθε για να μείνει και υπό την οπτική αυτή, γίνεται καθεστώς. Γι’αυτό, κάνω λόγο για την κρίση ως μετάβαση: όπως κάθε μετάβαση διακρίνεται για την πρώτη φάση που έχει κυρίως διακηρυκτικά χαρακτηριστικά, και, σε δεύτερη φάση, την εδραίωση. Το ρίζωμα. Μόνο που αυτή η μετάβαση δεν είναι μετάβαση προς τη δημοκρατία, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε στη αμέριμνη μεταπολίτευσή μας, αλλά μετάβαση από τη δημοκρατία. Καθώς δεν υπάρχουν συναινέσεις στον κόσμο, η πολιτική συμμετοχή παρακάμπτεται. Δεν είναι μετάβαση προς ένα πολιτειακό μηχανισμό ανάληψης κοινωνικής ευθύνης και αναδιανομής (με όλα τα σκάρτα που το κοινωνικό κράτος κουβαλούσε στην Ελλάδα), αλλά μετάβαση από αυτόν το μηχανισμό προς ένα κράτος που απλώς δε νοιάζεται. Ένα κράτος που έχει κάνει το «άει πνίξου» ιδεολογία: από το Φαρμακονήσι ως τα νοσοκομεία του. «Θέλεις να μορφωθείς; Αν μπορείς.» «Θες να γιάνεις; Αν έχεις λεφτά;» «Θες δουλειά; Μόνο πρόσκαιρα» κτλ…
Αυτό όμως δεν είναι εκτροπή, μια λέξη βαθιά ριζωμένη στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο. Η εκτροπή υπονοεί ότι είσαι στον καλό το δρόμο, παρεκτρέπεσαι και μετά επανέρχεσαι. Αυτό ακριβώς αμφισβητώ και για το λόγο αυτό γενικώς δε μου αρέσει η χρήση αυτής της λέξης σήμερα. Ούτε στον καλό το δρόμο είμαστε πριν, ούτε παρεκτραπήκαμε – διότι εκεί που είμαστε δεν θα γυρίσουμε – και ούτε πρέπει. Άρα, για να χαράξουμε μια πολιτική που θα έχει σοβαρές πιθανότητες ανατροπής του εφιάλτη στον οποίο η ελληνική κοινωνία έχει μπει, θα πρέπει να ξεχάσουμε την «κρίση» ως κάτι που θα φύγει, αλλά θα πρέπει να τη σκεφτούμε ως καθεστώς. Ως κατάσταση. Ένα καθεστώς με λιγότερη δημοκρατία και λιγότερη, ως ανύπαρκτη, κοινωνική ευθύνη της πολιτείας.
Είναι μια κατάσταση που αφορά μόνο την Ελλάδα ή και τις άλλες χώρες του νότου;
Μα είναι μια κατάσταση που αφορά καταρχήν όλες τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού οι οποίες στη δεκαετία του 90 μπήκαν σε αυτήν ακριβώς τη διαδικασία μετάβασης στη δημοκρατία, διαλύοντας τις όποιες κοινωνικές υποδομές τους, είναι μια κατάσταση που δοκιμάστηκε με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία, στη Λατινική Αμερική πιο πριν, είναι μια κατάσταση που ισχύει στον περισσότερο κόσμο – Δύση κι Ανατολή – και υπό την έννοια αυτή το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο ήταν η εξαίρεση στον παγκόσμιο καπιταλισμό και όχι ο κανόνας. Σήμερα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι πλέον δια του ευρωπαϊκού νότου, μετά την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, το μοντέλο της βίαιης προσαρμογής ή νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης – ή όπως θες πες το – επισκέπτεται για τα καλά και τον ευρωπαϊκό πυρήνα. Προσοχή όμως, το γεγονός ότι η κατάσταση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, με τάσεις εξάπλωσης, δεν σημαίνει ότι οι κραδασμοί από αυτήν τη βίαιη προσαρμογή είναι ίδιοι παντού. Εδώ, για διάφορους λόγους, που σχετίζονται με ελληνικές ιδιαιτερότητες, οι κραδασμοί είναι ισχυρότεροι και για το λόγο αυτό πιο επικίνδυνοι ώστε να ολισθήσει η χώρα στην αποτυχία. Τέτοιες ιδιαιτερότητες δεν είναι μόνο οι γνωστές διοικητικές παθογένειες και η αμεριμνησία των πολιτικών ελίτ που τις οδήγησε σε ανεπίστρεπτη ανυποληψία, αλλά, κυρίως, το ότι στην Ελλάδα έχουμε Αριστερά σε θέση κόμματος εξουσίας και την πιο Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη. Άρα: ναι, η κατάσταση φυσικά δεν αφορά μόνο την Ελλάδα: ακόμη και οι καθεστωτικοί διανοούμενοι που στην αρχή των Μνημονίων ρίχνανε το φταίξιμο μόνο στα καθ’ημάς, έχουν επ’αυτού σιγήσει. Από την άλλη όμως, η Ελλάδα έχει τη δική της απόχρωση που δυστυχώς για εμάς πού είμαστε εδώ είναι και η πιο οδυνηρή για τους λόγους που εξήγησα. Ακόμη και ότι εδώ οι αντιστάσεις ήταν μεγαλύτερες από την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία οδήγησαν την τρόικα στο να ακολουθήσει πιο ισοπεδωτικές πολιτικές ώστε να μη μπορεί ο κόσμος να σηκώσει κεφάλι. Να ηττηθεί δηλαδή.
Υπάρχουν ομιλητές από την Τουρκία, την Αργεντινή, την Βουλγαρία. Είναι χώρες- παραδείγματα μονιμοποίησης της κρίσης;
Νομίζω πως ναι. Κανείς στην Τουρκία δεν θα σας μιλήσει για κρίση σήμερα. Όλη μιλάνε για ανάπτυξη και τα σχετικά. Αν εξαιρέσει κανείς το ισλαμικό πέπλο, συζητάμε για την ίδια ανάπτυξη στην οποία πιθανώς να περιέλθει η Ελλάδα μετά από μερικά χρόνια. Ένα μόνιμο «μνημόνιο» χωρίς Μνημόνια. Με τον αυταρχισμό να περισσεύει και τη βία πανταχού παρούσα. Αντίστροφα, βλέπω αυτή τη μεγαλομανία και την έπαρση στη Τουρκία και μου θυμίζει πολύ «ισχυρή Ελλάδα» των προηγούμενων χρόνων, άρα μάλλον οι Τούρκοι έχουν λόγους να κοιτάνε καλύτερα τι απόγινε η «ισχυρή Ελλάδα» παρά να χαμογελούν χαιρέκακα με τα παθήματα του γείτονα, όπως βλέπω καμιά φορά. Ρωτήστε ένα Βούλγαρο πώς τα βγάζει πέρα στη κρίση. Θα σου πει ακριβώς ότι «αυτό δεν είναι κρίση. Έτσι έχουν τα πράγματα. Με ό,τι έχουμε θα ζήσουμε». Αυτό συμβαίνει μια εικοσιπενταετία στη γειτονική χώρα. Εκεί πλέον η κρίση έχει γίνει για τα καλά καθεστώς. Ρουτίνα. Δεν είναι τυχαίο πως και εμείς ουσιαστικά αυτό λέμε: «Βουλγαρία γίναμε». Η ιστορία λοιπόν τα φέρνει ώστε να μη γίνει η Βουλγαρία Ελλάδα, αλλά το ανάποδο. Φυσικά, εδώ το απλουστεύω διότι τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και οι αποστάσεις μεγάλες, αλλά υπονοώ με σαφήνεια ότι η «κρίση» στη Βουλγαρία και στα υπόλοιπα Βαλκάνια είναι πλέον μια ενδημική κατάσταση που έχει de facto εισάγει νέες κανονικότητες στην οργάνωση των κοινωνιών αυτών. Για την Αργεντινή ομολογώ πως δεν γνωρίζω και για το λόγο αυτό αδημονώ να ακούσω τι θα πει ο άνθρωπος. Πάντως φαντάζομαι ότι οι περιπέτειες στις οποίες ξαναμπαίνει η χώρα στις μέρες μας δείχνουν ότι η «κρίση» πιθανώς να μην έφυγε ποτέ.
Tι σημαίνει η κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ελλάδα για οποιαδήποτε πρόταση εναλλακτικής, προοδευτικής πολιτικής;
Το είπα και στην αρχή: πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε την κρίση ως κανονικότητα. Ως μετάβαση. Όχι ως εκτροπή. Δεν ξαναγυρνάμε πίσω. Χτίζουμε στρατηγικές ανάσχεσης ώστε να σώσουμε ότι ακόμη σώζεται αλλά συνάμα δουλεύουμε τη δημιουργίας του νέου, με επίγνωση των συνθηκών στις οποίες τις επεξεργαζόμαστε. Δεν χαϊδεύουμε αυτιά. Η πίτα δε μεγαλώνει άμεσα. Η πίτα όμως μπορεί και πρέπει να μοιραστεί ίσα για να μπορέσει να μεγαλώσει. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι εύκολο να δεχθεί κανείς εύκολα την ‘κρίση ως καθεστώς’ διότι είναι σαν να αποδέχεται ότι η κρίση μας νίκησε και εδραιώθηκε. Πιστεύω το αντίθετο. Το ότι συνειδητοποιούμε πού είμαστε δε σημαίνει ότι υποκλινόμαστε στο καθεστώς. Τουναντίον, μόνο έτσι έχουμε σοβαρές ελπίδες ανατροπής του. Υπό την έννοια αυτή, πλέον η Αριστερά πρέπει να μετατοπίσει το λόγο της από το «άντιμνημόνιο» στο κοινωνικά επιβεβλημένο περιεχόμενο του μετα-μνημονίου. Εκεί θα δοκιμαστεί ως μια δομικά αντικαθεστωτική δύναμη.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://tvxs.gr/
Έλληνες και Βρετανοί κοινωνιολόγοι και ειδικοί σε θέματα δημόσιας υγείας, επικρίνουν σε σχετική μελέτη τους που δημοσιεύθηκε σήμερα στο διεθνούς κύρους ιατρικό περιοδικό “The Lancet”, τους διεθνείς οργανισμούς για τη σιωπή που έχουν επιδείξει σχετικά με τις δραματικές επιπτώσεις που έχει στο επίπεδο υγείας των Ελλήνων η οικονομική κρίση και τα μέτρα λιτότητας.
Οι ερευνητές καλούν, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να λάβει σοβαρά υπόψη της τις επιπτώσεις των πολιτικών της τρόικας σε θέματα υγείας, καθώς και την ελληνική πολιτεία να αναγνωρίσει το πρόβλημα και να δράσει ανάλογα.
Στη μελέτη, επικεφαλής της οποίας είναι ο Αλέξανδρος Κεντικελένης του King’s College και του Τμήματος Κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου Κέμπριτζ, επισημαίνεται ότι στην Ελλάδα έχουν υπάρξει οι μεγαλύτερες περικοπές στον τομέα υγείας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με συνέπεια η σημερινή δημόσια δαπάνη της χώρας για την υγεία να είναι πλέον μικρότερη από κάθε άλλη χώρα μέλος της Ευρωζώνης.
Οι επιστήμονες των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ, καθώς και της Σχολής Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου, αναφέρουν ως χαρακτηριστικές συνέπειες της κρίσης την εντεινόμενη αδυναμία των ασθενών να αποκτήσουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και στα αναγκαία φάρμακα, τη μεγάλη αύξηση στα περιστατικά λοιμωδών νόσων και τη γενικότερη επιδείνωση της ψυχικής-νοητικής υγείας του ελληνικού λαού.
Σε μια περίοδο μείωσης των εισοδημάτων στην Ελλάδα, αναφέρεται, η συμφωνία της χώρας με τους πιστωτές της έχει ως συνέπεια να μεταφέρεται πλέον ένα μέρος του κόστους της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στους ασθενείς, με συνέπεια, σύμφωνα με τις στατιστικές της ΕΕ, σχεδόν οι μισοί Έλληνες (το 47%) να αισθάνονται πως δεν λαμβάνουν την αναγκαία περίθαλψη.
Οι ερευνητές αναφέρουν ενδεικτικά στα παρακάτω στατιστικά στοιχεία:
– Τα περιστατικά AIDS μεταξύ των χρηστών ναρκωτικών υπερδιπλασιάστηκαν κατά την περίοδο 2009-2012 (από 15 σε 484).
– Τα περιστατικά φυματίωσης μεταξύ των χρηστών ναρκωτικών υπερδιπλασιάστηκαν το 2013 σε σχέση με το 2012 (με βάση προκαταρκτικά στοιχεία).
– Η κρατική χρηματοδότηση για την ψυχική υγεία μειώθηκε κατά 55%, μεταξύ 2011 και 2012.
– Η κατάθλιψη αυξήθηκε περίπου δυόμιση φορές μεταξύ 2008-2011 (από 3,3% του πληθυσμού το 2008 σε 8,2% το 2011).
– Οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 45% μεταξύ 2007-2011.
– Η βρεφική θνησιμότητα, που προηγουμένως εμφάνιζε πτωτική τάση, αυξήθηκε κατά 43% μεταξύ 2008-2010, ενώ κατά 19% αυξήθηκαν την ίδια περίοδο οι γεννήσεις παιδιών χαμηλού βάρους.
– Επανεμφανίστηκε η ελονοσία μετά από 40 χρόνια.
Οι συγγραφείς της μελέτης υπογραμμίζουν πως οι εμπειρίες άλλων χωρών που πέρασαν από παλαιότερες οικονομικές κρίσεις, όπως η Ισλανδία και η Φιλανδία, δείχνουν ότι, χάρη στην προστασία του τομέα υγείας και των σχετικών κοινωνικών παροχών, οι κυβερνήσεις μπορούν να αποφύγουν σε ένα βαθμό τις επιζήμιες επιπτώσεις της κρίσης πάνω στην υγεία του πληθυσμού.
Οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό σύστημα υγείας είχε όντως σοβαρή ανάγκη μεταρρύθμισης ήδη πριν την κρίση, λόγω διαφθοράς, αναποτελεσματικότητας κλπ., όμως το μέγεθος και η ταχύτητα των αναγκαστικών αλλαγών που έχουν επιβληθεί, έχει περιορίσει την ικανότητά του να ανταποκρίνεται στις αυξημένες ανάγκες υγείας του πληθυσμού.
«Το ελληνικό κράτος πρόνοιας έχει αποτύχει να προστατεύσει τους ανθρώπους σε μια εποχή που χρειάζονται κατ’ εξοχήν αυτή την υποστήριξη. Ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός Ελλήνων χάνουν την πρόσβασή τους στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη λόγω των περικοπών του προϋπολoγισμού και της ανεργίας», δήλωσε ο Κεντικελένης, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση του “Lancet”.
Από την πλευρά του ο ερευνητής στον τομέα της δημόσιας υγείας δρ Ντέιβιντ Στάκλερ, του πανεπιστημίου της Οξφόρδης (Τμήμα Κοινωνιολογίας) και της Σχολής Υγιεινής του Λονδίνου, τόνισε ότι «το κόστος της λιτότητας το φέρουν κυρίως οι μέσοι έλληνες πολίτες, οι οποίοι έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες περικοπές στον τομέα υγείας, που έχουν υπάρξει στην Ευρώπη τη σύγχρονη εποχή».
Στη μελέτη συμμετείχαν ο καθηγητής σε θέματα ευρωπαϊκής δημόσιας υγείας Μάρτιν ΜακΚι (Σχολή Υγιεινής Λονδίνου) και η Μαρίνα Καρανικολού (Σχολή Υγιεινής Λονδίνου και Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Συστημάτων και Πολιτικών Υγείας στο Λονδίνο).
Διαβάστε εδώ τη μελέτη στο Lancet
Κομμάτι από την αφίσσα του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης http://www.kiathess.gr/index.php/2012-09-24-23-45-19/2012-09-25-00-28-01/8-2012-12-24-13-28-34/2012-12-24-13-27-56/75-30-1-11
ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Επένδυση ελλειμμάτων στο μέλλον
– Μελέτη κόστους περίθαλψης ανασφάλιστων ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη –
Το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού ολοκλήρωσε μελέτη για τους ασθενείς με Σακχαρώδη διαβήτη και θα παραδοθεί τις επόμενες ημέρες στο Υπουργείο Υγείας. Σύμφωνα με την μελέτη αυτή αποδεικνύεται σαφέστατα, ότι το κόστος σε οικονομικό επίπεδο, είναι πολύ μεγάλο εάν παραμείνουν αποκλεισμένοι οι ανασφάλιστοι διαβητικοί (που παραμένουν και με το νέο νομοσχέδιο) από την πρόσβαση στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Βέβαια το τεράστιο κόστος σε κοινωνικό αλλά και ιατρικό επίπεδο δεν συμπεριλαμβάνεται, αφού αυτό είναι αδύνατον να το υπολογίσουμε εμείς, ως κοινωνικό ιατρείο. Αποδεικνύουμε όμως σαφώς πως με αυτή την απαράδεκτη πολιτική αποκλεισμού των ανασφάλιστων πολιτών οι κυβερνώντες επενδύουν ουσιαστικά σε μελλοντικά ελλείμματα, ενώ συνεχώς εικάζουν ότι φροντίζουν την Εθνική μας οικονομία.
Το αυτονόητο που έπρεπε να κάνει το Υπουργείο Υγείας που μιλά λογιστικά και με «αριθμούς», το κάναμε εμείς και τους αποδεικνύουμε – έστω και με αυτή την μικρή μελέτη – ότι το να ανοίξει το Εθνικό Σύστημα Υγείας στους ανασφάλιστους πολίτες συμφέρει, ακόμα και οικονομικά. Επομένως ο λόγος που δεν γίνονται αποδεκτοί οι ανασφάλιστοι είναι, είτε γιατί δεν έχει γίνει καμία μελέτη για το κόστος από τον αποκλεισμό των ανασφάλιστων πολιτών, άρα μιλάμε για ανικανότητα, είτε γιατί υπάρχουν αλλότρια οικονομικά συμφέροντα που θα επωφεληθούν από την πλήρη διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
ΜΕΛΕΤΗ ΚΟΣΤΟΥΣ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΜΕ ΣΑΚΧΑΡΩΔΗ ΔΙΑΒΗΤΗ
– Οι ασθενείς με Σακχαρώδη διαβήτη (Σ.Δ.) έχουν διπλάσια θνησιμότητα σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό
– Ο Σ.Δ. είναι η 8η αιτία θανάτου σε χώρες με υψηλό ΑΕΠ και 10η σε χώρες με μέσο και χαμηλό ΑΕΠ.
– Η απουσία στην Ελλάδα οργανωμένων υπηρεσιών υγείας σε πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο επίπεδο, το μεγάλο ποσοστό των ανασφάλιστων συμπολιτών μας που δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας και η ένδεια οργανωμένων παραπομπών των ασθενών σε εξειδικευμένα κέντρα, οδηγεί στην πλημμελή φροντίδα των ασθενών αυτών και σε αναπόφευκτη εμφάνιση των επιπλοκών της νόσου .
– Το 50 % των ασθενών με την εμφάνιση της νόσου, πάσχει ήδη από διάφορα καρδιοαγγειακά προβλήματα τα οποία με την πάροδο του χρόνου επιδεινώνονται.
– Η επιδείνωση και η εμφάνιση επιπλοκών είναι ευθέως ανάλογη με την ρύθμιση της βασικής νόσου
– Το 6% του γενικού πληθυσμού πάσχει από Σακχαρώδη Διαβήτη δηλαδή στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων , οι πάσχοντες από Σ.Δ. είναι 660.000.
– Το 30% του πληθυσμού δηλαδή 3.300.000 άτομα είναι ανασφάλιστα. Αυτό σημαίνει ότι 198.000 σάκχαρο διαβητικοί είναι ανασφάλιστοι.
– Το 20% περίπου των ασθενών με Σ.Δ. είναι ινσουλινοθεραπευόμενοι. Επομένως 40.000 ασθενείς είναι οι θεραπευόμενοι με ινσουλίνη.
Ετήσιο κόστος φαρμάκων ανά ασθενή για την ρύθμιση του Σ.Δ. με καθημερινή λήψη φαρμάκων
Για την μελέτη θα χρησιμοποιήσουμε δύο κλασικά αντιδιαβητικά φάρμακα στην μέση δοσολογία.
|
Φάρμακο Σ.Δ. |
Δοσολογία |
Τιμή ανά σκεύασμα |
Αριθμός σκευασμάτων ανά μήνα |
Κόστος ανά μήνα |
Κόστος* ανά έτος |
| Soloza 2 |
1×1 |
6,64 € |
1 |
6,64 € |
|
| Glucophage 850 |
1X2 |
2,16 € |
2 |
4,32 € |
|
| Σύνολο |
10,96 € |
131,52 € |
Μέσο μηνιαίο κόστος δισκίων 10,96 ευρώ. Κόστος ανά έτος\ ανά ασθενή = 131,52 ευρώ.
170.000 ( ασθενείς) * 131,52 ευρώ =22.358.400 ευρώ. Αν αφαιρέσουμε το ποσοστό του ασθενούς (10%), το κράτος θα δαπανήσει: 20.122.560 ευρώ
Μέσο μηνιαίο κόστος ινσουλίνης 50 ευρώ. Κόστος ανά έτος\ ανά ασθενή= 600 ευρώ
40.000 (ασθενείς) * 600 = 24.000.000 ευρώ ( ετήσιο κόστος για ασθενείς που θεραπεύονται με ινσουλίνη. Αν αφαιρέσουμε το ποσοστό του ασθενούς ( 10%) το κράτος θα δαπανήσει: 21.600.000 ευρώ
Κόστος γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης: 5 ευρώ για 4 φορές τον χρόνο ανά ασθενή = 20 x 198.000 = 3.960.000 ευρώ
Κόστος τανιών 25 ευρώ το δίμηνο, άρα 150 ευρώ\ ανά ασθενή\ άνα έτος * 198000= 29.700.000 ευρώ
Ετήσιο κόστος φαρμάκων για την ρύθμιση του Σ.Δ. του συνόλου των ανασφάλιστων διαβητικών
Οι ανασφάλιστοι σακχαροδιαβητικοί στην πλειοψηφία τους, θα χρησιμοποιήσουν για την ρύθμιση του σακχαρώδους διαβήτη, φάρμακα με κόστος ανά έτος 41.722.560 €.
Συνολικό κόστος: 41.722.560 + 3.960.000+ 29.700.000 = 75.382.560 ευρώ
Κόστος νοσηλείας ανασφάλιστων ασθενών με Σ.Δ.
Το 60% των σακχαροδιαβητικών ασθενών ιδίως οι παραμελημένοι και αρρύθμιστοι, θα νοσηλευτούν στο Νοσοκομείο, πάσχοντες τουλάχιστον από μια εκ των παρακάτω παθήσεων (επιπλοκές του διαβήτη) με κόστος κατά μέσο όρο 2.683 € /ανά ασθενή
|
Νόσος |
Κόστος ΚΕΝ Ενοποιημένα νοσηλεία ΚΕΝ |
| ΑΕΕ/ Δυσλειτουργία Εφκεφ Νεύρων |
1.500 |
| Αορτοστεφανιαία Παράκαμψη |
7.500 ( 5.000-10.000) |
| Stent |
1.531 |
| Κυτταρίτιδα |
1.621 |
| Νεφρική ανεπάρκεια |
2.934 |
| Σηψαιμία |
2.514 |
| Ακρωτηριασμός |
3.600 |
| Λοιμώξεις μέσης βαρύτητας |
1.400 |
| ΟΕΜ |
2.000 |
| Δερματικά Έλκη κυκλοφορικού |
2.233 |
| Σύνολο |
26.833 |
| Μέσος ορός κόστους |
2.683 |
Το κόστος της νοσηλείας των ανασφάλιστων θα ανέλθει σε:
198.000 x 60% = 118.800 x 2.683 €= 318.740.400 €
|
Ανασφάλιστοι |
60% |
Κόστος νοσηλίων Μ.Ο. |
Σύνολο κόστους |
|
198.000 |
118.800 |
2.683 € |
318.740.400 € |
Αντιθέτως, αν οι ασθενείς είναι σωστά ρυθμισμένοι, μόνο το 25% θα εισαχθεί με επιπλοκές στο Νοσοκομείο με συνέπεια η δαπάνη των νοσηλειών να μειωθεί σημαντικά:
198.000 x 25% = 49.500 (ασθενείς) x 2.683 € (Μ. Ο. κόστους νοσηλίων) = 132.808.500 €
|
Ανασφάλιστοι |
25% |
Κόστος νοσηλίων Μ.Ο. |
Σύνολο κόστους |
|
198.000 |
49.500 |
2.683 € |
132.808.500 € |
Δηλαδή η εξοικονόμηση που θα προκύψει θα φτάσει το ποσό των :
318.740.400 € – 132.808.500 € = 185.931.900 €
Συμπέρασμα
Επειδή το νοσοκομείο οφείλει να δεχτεί τους ασθενείς που έχουν ανάγκη, το κόστος νοσηλείας θα μετακυλήσει στην εφορία αλλά το κράτος δεν πρόκειται ποτέ να εισπράξει τα παραπάνω νοσήλια με δεδομένο ότι οι ασθενείς αυτοί δεν έχουν ουδεμία δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους τους.
Αν το κράτος συμπεριλάβει στο Εθνικό Σύστημα Υγείας τους ανασφάλιστους σακχαροδιαβητικούς ασθενείς, θα εξοικονομήσει 185.931.900 € στη δαπάνη των νοσηλειών που έτσι και αλλιώς θα δαπανήσει .
Αν, από αυτό το ποσό, αφαιρέσουμε το κόστος της αναγκαίας φαρμακευτικής αγωγής, εξετάσεων, ταινιών που ανέρχεται σε 75.382.560 €, το σύνολο της εξοικονόμησης, δηλαδή 110.549.340 €, / ανά έτος παραμένει αξιόλογο.
Ως εκ τούτου η συνολική δαπάνη του κράτους για την περίθαλψη των σακχαροδιαβητικών ασθενών θα έφτανε το ποσό των :
132.808.500 € (δαπάνη νοσηλειών 25% ασθενών) + 75.382.560 € (κόστος φαρμακευτικής αγωγής, εξετάσεων, τανιών) = 208.191.060 €
αντί τα 318.740.400 € που θα στοιχίσει τώρα που οι ασθενείς είναι εκτός συστήματος.
Σημαντικές σημείωσεις
1) Για τον διαβήτης τύπου 1 είναι 0% η συμμετοχή του ασθενή, βάλαμε 10% σε όλους όμως γιατί δεν γνωρίζουμε τον αριθμό των συγκεκριμένων ασθενών και θεωρούμε ότι είναι πολύ μικρός (ο αριθμός) για να αλλοιώνει ουσιαστικά το αποτέλεσμα.
2) Στο κόστος νοσηλείας των μη ρυθμισμένων ασθενών με ΣΔ που το υπολογίζουμε σε 318.740.400 ευρώ δεν συμπεριλαμβάνουμε το κόστος των περαιτέρω νοσηλειών που θα χρειαστούν αυτοί οι ασθενείς, ένα κόστος που σίγουρα θα αυξήσει κατά πολύ την ετήσια δαπάνη του κράτους.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.mkiellinikou.org/
«Πρωταθλήτρια» στη… μείωση των πραγματικών εργατικών αμοιβών (-23,8%) αναδεικνύεται η Ελλάδα, σύμφωνα με έρευνα του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών (Wirtschafts – und Sozialwissenschaftliches Institut, WSI) του Ιδρύματος Χανς Μπέκλερ (Hans Boeckler Stiftung). Η πραγματική αξία του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα είναι πολύ κατώτερη από εκείνου στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Συγκεκριμένα ο ελληνικός πραγματικός (λαμβάνοντας υπόψη τον πληθωρισμό κλπ.) κατώτατος μισθός φτάνει στο… 75% του αντίστοιχου πορτογαλικού, αν και η σχέση μεταξύ των δύο κατώτατων μισθών είναι ακριβώς αντίστροφη σε ονομαστικό επίπεδο, δηλαδή με βάση πόσα ευρώ παίρνει ο κάθε εργαζόμενος «στο χέρι»… Την ίδια στιγμή, το 80% των νέων επιχειρησιακών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί μετά το 2012 προέβλεψαν μειώσεις στους μισθούς.
Την έρευνα αυτή από πλευράς WSI-Hans Boeckler Stiftung υπογράφει ο δρ. Τόμας Σούλτερ. Σε αυτήν ο Γερμανός οικονομολόγος παρουσιάζει τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί κυρίως στις τέσσερις χώρες που έχουν ενταχθεί σε Μνημόνια τα τελευταία χρόνια δηλαδή στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Κύπρο.
Να σημειωθεί πως η εν λόγω έρευνα παρουσιάστηκε δημόσια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά σε συζήτηση με το θέμα: «απασχόληση και κοινωνικές πλευρές της δράσης και του ρόλου της τρόικας στις χώρες της ευρωζώνης που έχει εφαρμοστεί το πρόγραμμα», (Βρυξέλλες 9 Ιανουαρίου 2014).
Η προσέγγιση της τρόικας, σύμφωνα με το δρ. Σούλτερ, σχετικά με τους μισθούς και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις βασίζεται στην υπόθεση ότι η μείωση του εργασιακού κόστους είναι το κλειδί για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας (στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης). Γι’ αυτό πραγματοποιούνται κατ΄ εντολή της ευθείς παρεμβάσεις στην τρέχουσα εξέλιξη των μισθών και «Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» των συστημάτων συλλογικών διαπραγματεύσεων με στόχο τη βελτίωση της προς τα κάτω ελαστικότητας των μισθών.
Πιο αναλυτικά ο Γερμανός οικονομολόγος, παρουσιάζει την εξέλιξη των μισθών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα:
Μισθοί στο δημόσιο τομέα
Στην Ελλάδα, οι μισθοί στο δημόσιο τομέα «πάγωσαν» το 2009, το 2010 μειώθηκαν μεταξύ 12%-20% και την περίοδο 2011-13 μειώθηκαν πάλι πάνω από 17%
Στην Πορτογαλία, μειώθηκαν κατά 5% το 2010, μειώθηκαν και πάλι μεταξύ 3,5%-10% το 2011 και αναβλήθηκε η παροχή των ετήσιων μπόνους
Στην Ιρλανδία, μειώθηκαν κατά 5%-7% το 2009 και κατά 5%-8% το 2010
Στην Κύπρο, μειώθηκαν κατά 6,5%-12,5% το 2013.
Κατώτατοι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα
Στην Ελλάδα μειώθηκαν κατά 22% το 2012 (κατά 32% για τους νέους εργάτες κάτω από 25 ετών)
Στην Πορτογαλία, «πάγωσαν» το 2011 και δεν πρόκειται να αυξηθούν χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της τρόικας
Στην Ιρλανδία μειώθηκαν κατά… 1 ευρώ το Φεβρουάριο του 2011 και επανήλθαν τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου
Στην Κύπρο αναβλήθηκε η αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή και δεν πρόκειται να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της τρόικας
Η εξέλιξη της πραγματικής αξίας του κατώτατου μισθού
Στην Ισπανία σε σταθερές τιμές του 2009 ο πραγματικός κατώτατος μισθός έφτασε τις 96 μονάδες, στην Πορτογαλία τις 94 και στην Ελλάδα τις … 71 μονάδες. Με άλλα λόγια ο ελληνικός πραγματικός κατώτατος μισθός βρίσκεται στο 75% του πορτογαλικού. Και αυτό παρά το γεγονός ότι ο ονομαστικός κατώτατος μισθός στην Πορτογαλία (565 ευρώ) είναι χαμηλότερος από εκείνο στην Ελλάδα (683 ευρώ) !
Πιο αναλυτικά οι εξελίξεις στις εργασιακές σχέσεις ανά χώρα:
Ελλάδα
Ο δρ. Σούλτερ επισημαίνει τις σημαντικότερες αλλαγές στο εργατικό δίκαιο σε σχέση με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις:
Με το νόμο 4024/2011 επήλθε αναβολή της επέκτασης των συλλογικών συμβάσεων και της ρήτρας ευνοϊκότητας πχ οι επιχειρησιακές συμβάσεις να αποκλίνουν από τις κλαδικές
Με το νόμο 4046/2012 μειώθηκε η μετενέργεια των συλλογικών συμβάσεων σε 3 μήνες
Με το νόμο 4093/2012, ο εθνικός κατώτατος μισθός θα αποφασίζεται με νόμο (και όχι από μία εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας).
Επικαλούμενος στοιχεία του ελληνικού υπουργείου Εργασίας, ο Γερμανός οικονομολόγος σημειώνει πως από το 2012, το 80% των επιχειρησιακών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί, προβλέπει μειώσεις στους μισθούς.
Πορτογαλία
Σύμφωνα με το δρ. Σούλτερ, με το νόμο 23/2012 επιτρέπεται στους αντιπροσώπους των μη συνδικαλισμένων εργατών να διαπραγματεύονται σε επιχειρησιακό επίπεδο σε μικρές εταιρείες.
Με το νόμο 90/2012 εισάγονται αυστηρότερα κριτήρια για την επέκταση των συλλογικών συμβάσεων.
Με το Μνημόνιο του 2011, η κυβέρνηση συμφώνησε να περιορίσει την έκταση των συλλογικών συμβάσεων επ’ αόριστον.
Αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με στοιχεία από το πορτογαλικό υπουργείο Εργασίας τα οποία επικαλείται ο δρ. Σούλτερ, μόλις 328.000 εργαζομένοι καλύπτονταν από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας έναντι… 1,9 εκατομμυρίων το 2008!
Ιρλανδία
Το 2009 έπαψε να υπάρχει το πανεθνικό σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων που ίσχυε εδώ και 22 χρόνια.
Έτσι, η συλλογική διαπραγμάτευση ισχύει πλέον μόνο σε επιχειρησιακό επίπεδο.
Το 2012 θεσπίστηκε το Σύμφωνο Βιομηχανικών Σχέσεων, σύμφωνα με το οποίο γινόνταν πιο αυστηρά τα κριτήρια για τις «Ονομαστικές Συμβάσεις Εργασίας» (Registered Employemnt Agreements) και τους «Κανόνες Ρύθμισης της Εργασίας» (Employement Regulation Orders), με τα οποία καθορίζονται οι κατώτατοι μισθοί σε συγκεκριμένους τομείς.
Κύπρος
Το Μνημόνιο του 2013 ανέβαλε την αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή του μισθού για όσο χρονικό διάστημα διαρκέσει το πρόγραμμα. Στο μέλλον, θα υπάρξει μία μετακίνηση από την πλήρη στη μερική τιμαριθμική προσαρμογή (κατά 50%) με βάση τον πληθωρισμό του προηγούμενου έτους.
Ισπανία
Στην Ισπανία, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, ο αριθμός των εργαζομένων που καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας έπεσε στα 4,6 εκατομμύρια το 2013 από…. 12 εκατομμύρια που ήταν το 2008.
Εν κατακλείδι…
Συγκρίνοντας την πραγματική μείωση των αμοιβών στις χώρες – μέλη της ΕΕ για την περίοδο 2010-14 , ο Γερμανός οικονομολόγος βγάζει τα ακόλουθα συμπεράσματα:
Πρώτα από όλα πως στις 16 από τις 28 χώρες έχει προκύψει μείωση από 0,3% (Τσεχία) έως… 23,8% (Ελλάδα)
Οι εργαζόμενοι στην Κύπρο έχουν δεχτεί τη δεύτερη μεγαλύτερη μείωση στην Ε.Ε. (-19,8%)
Ακολουθούν οι Ούγγροι εργαζόμενοι (-10,6%), οι Πορτογάλοι (-8,1%), οι Ισπανοί (-6,9%), οι Ιρλανδοί (-6,8%) κλπ.
Αυτή είναι η προσέγγιση της Τρόικας για το Εργασιακό
Ποια είναι η συνολική προσέγγιση της τρόικας σχετικά με τους μισθούς και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις; Σύμφωνα με τον δρ. Τόμας Σούλτεν αυτή συμπυκνώνεται στα εξής επτά σημεία:
«Μεταρρυθμίσεις φιλικές προς την απασχόληση» στο πεδίο των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Μείωση της κάλυψης των διαπραγματεύσεων
Μείωση της έκτασης των συμφωνιών
Μεταρρύθμιση του συστήματος των διαπραγματεύσεων προς ένα λιγότερο συγκεντρωτικό μοντέλο
Επέκταση της δυνατότητας απόκλισης από τις υψηλότερου επιπέδου συμφωνίες
Μετακίνηση ή περιορισμός της «αρχής της εύνοιας»
Μείωση της διαπραγματευτικής δύναμης των συνδικάτων
Του Δημήτρη Κατσαγάνη
Όταν ξεκίνησε πριν λίγες μέρες η συζήτηση σχετικά με τις «λευκές διακοπές» που πρότειναν οι επαγγελματίες του τουρισμού, και πριν αρχίσει να το προωθεί ως σοβαρό ενδεχόμενο η κυβέρνηση, νόμιζα ότι ήταν αστείο. Από αυτά δηλαδή που λέει κανείς καμιά μ@*#κια για να περνάει η ώρα. Ούτε που θα μπορούσα να φανταστώ ότι σοβαρολογούσαν και ότι θα αποτελούσε κάτι τέτοιο αληθινό θέμα της επικαιρότητας.
Τώρα έχω αρχίσει και θυμώνω όμως, με την αλόγιστη και επιπόλαιη αντιμετώπιση, όπως φαίνεται, της κυβέρνησης σχετικά με τα πολλά και σοβαρά προβλήματα των περισσότερων ανθρώπων σε αυτή τη χώρα. Και δεν θυμώνω με τους επαγγελματίες ξενοδόχους ή με τους επιχειρηματίες του χειμερινού τουρισμού στα χιονοδρομικά κέντρα και ορεινά χωριά της Ελλάδας, ούτε με τους εστιάτορες, τους καθηγητές του σκι, τους ανθρώπους που έχουν κάποιο μαγαζί και θέλουν να το δουν να κινείται λίγο επιτέλους. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν και έχουν ως στόχο να βρουν τρόπους να αυξήσουν τη δουλειά τους.
Θυμώνω όμως όταν βλέπω να το συζητάει σοβαρά το θέμα αυτό η κ. Κεφαλογιάννη ή όταν βλέπω κάποιους άκριτους δημοσιογράφους να ξεστομίζουν το τρομερό επιχείρημα ότι οι διακοπές για χειμερινά σπορ είναι πάγια πρακτική που συνηθίζεται σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Προσθέτουν μάλιστα και ολίγη δήθεν οικολογική ευαισθησία λέγοντας ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να αγαπάνε την ορεινή φύση της Ελλάδας και τον αθλητισμό.
Σε μια χώρα που χειμάζεται και υποφέρει τα πάνδεινα η πρόταση αυτή, και έτσι όπως τίθεται κυρίως, αποτελεί προσβολή στο κοινό αίσθημα. Με τι χρήματα ακριβώς θα πάνε όλα αυτά τα παιδιά που δεν θα είναι στα σχολεία, και που οι γονείς τους που εργάζονται δεν θα έχουν που να τα αφήσουν, χειμερινές διακοπές; Οι οικογένειες τους που με το ζόρι καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα με τα καθημερινά, και όχι πάντα, πως ακριβώς θα κανονίσουν να πάνε για «λευκές» διακοπές στα χιονοδρομικά κέντρα και άλλα κουραφέξαλα; Μήπως θα τα στέλνουν με τους συνταξιούχους γονείς τους που τους περισσεύουν τα λεφτά…
Θα χρηματοδοτεί το Υπουργείο Τουρισμού τα sports d’ hivers – ας το πω και ξενικά αφού εν μια νυκτί γίναμε κεντροευρωπαίοι – για να πηγαίνουν οι οικογένειες να τα απολαμβάνουν αραγμένοι με ένα ωραίο ζεστό ρόφημα στις χιονισμένες πλαγιές; Θα τους νοικιάζει τζάμπα και τον εξοπλισμό, που στην περίπτωση των χειμερινών σπορ είναι πανάκριβος, τα σκι, τις στολές, τις μπότες, τα ειδικά γυαλιά; Θα τους πληρώνει και τα μεταφορικά μέσα και τα ξενοδοχεία με πλήρη διατροφή; Μα, σας παρακαλώ, είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
Οι ευρωπαϊκές χώρες που έχουν πράγματι αυτές τις διακοπές στο πρόγραμμά τους είναι χώρες όπως η Αυστρία, η Γερμανία ή η Ελβετία για παράδειγμα που δεν ξεκίνησαν τον χειμερινό τουρισμό πρόσφατα, ούτε αποτελεί είδος πολυτελείας για τους πολίτες τους, οι οποίοι εκτός των άλλων δεν βιώνουν κάποια ακραία ανθρωπιστική κρίση – το αντίθετο μάλιστα. Έχουν δε δύο εβδομάδες καλοκαιρινές διακοπές. Είναι μέρος της ζωής τους με τον ίδιο τρόπο που είναι για μας η θάλασσα το καλοκαίρι. Και ενώ αναμφισβήτητα ο ορεινός τουριστικός πλούτος της Ελλάδας είναι σημαντικός και άξιος στήριξης και ανάπτυξης τα θέματα πρέπει πάντα να μπαίνουν στη σωστή τους διάσταση και σε ρεαλιστικά πλαίσια. Προτάσεις σαν αυτές είναι εκτός ελληνικής πραγματικότητας και θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν και ως άκρως προσβλητικές και κακόγουστες σε μια εποχή που τα παιδιά στα σχολεία λιποθυμάνε από την πείνα και η παιδεία μοιάζει να είναι πολύ χαμηλά στην μνημονιακή ατζέντα. Είναι απόλυτα σίγουρο ότι εκείνοι που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία των «λευκών διακοπών» για να πάνε στα χιονοδρομικά κέντρα είναι αυτοί που ήδη πάνε και δεν χρειάζονται κανένα επιπλέον κίνητρο για να το πράξουν. Αν υπάρχει πρόγραμμα να πηγαίνουν τα σχολεία, τουλάχιστον των ορεινών περιοχών, για χειμερινά σπορ και να τα χρηματοδοτεί το κράτος, αν αυτό αποτελεί επιλεγμένη εκπαιδευτική και αθλητική προτεραιότητα, τότε ας το συζητήσουμε.
Σε κάθε άλλη περίπτωση νιώθω ότι προσβάλλεται η νοημοσύνη μου και ότι, επιπλέον, με εμπαίζουν ανερυθρίαστα.
Είναι πράγματι να απορεί κανείς…. Με τόσα σοβαρά και τραγικά που συμβαίνουν γύρω μας που τον βρίσκει η κυβέρνηση και οι προστατευόμενοι της «ημέτεροι» τον χρόνο αλλά και τη διάθεση να ασχολούνται με τέτοιες αστόχαστες βλακείες. Όπως λέει και ο σοφός λαός «τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι»…
«Μα δεν ντρεπόμαστε πια;», λέω εγώ.
Μαρία Τριαντοπούλου
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/xeimerines-diakopes-gia-panta-tis-marias-triantopoyloy
Την Τετάρτη, ένα πούλμαν που μετέφερε μια ομάδα νεαρών φοιτητών, κατά μήκος ενός ελληνικούαυτοκινητόδρομου κοντά στα Μάλγαρα, συγκρούστηκε με ένα φορτηγό. Πολλοί τραυματίστηκαν,δύο νέες γυναίκες έχασαν τη ζωή τους. Η Αγγελική Γρανίτσα, 21 ετών, και η ΕιρήνηΤριανταφύλλου, 23 ετών. Όσο φωτεινότερο είναι το κερί, τόσο βαθύτερο φαίνεται το σκοτάδι που ακολουθεί, όταν σβήσει.
Η Ειρήνη, έγραψε ένα δοκίμιο για την κατάσταση στην Ελλάδα, όταν ήταν 18 ετών, ακριβώς πριν χτυπήσει η κρίση, το οποίο δημοσιεύθηκε σε μια τοπική εφημερίδα. Μετέφρασα μια συντομευμένηεκδοχή του κομματιού της.
Λίγοι την άκουγαν ενώ ήταν ζωντανή. Θα την ακούσουμε τώρα;
“Τα όνειρά μου είναι η προϋπόθεση ή η βάση – αν θέλετε – της επανάστασής μου. Αφήστε με λοιπόν, να ονειρεύομαι.. Εξάλλου η πραγματικότητα που μου προτείνετε δεν είναι και τόσο δελεαστική.
Όλοι μας, αλλά κυρίως όλοι σας, παγιδευμένοι στις υπερβολικές απαιτήσεις των καιρών, στις υπέρμετρες φιλοδοξίες, στον υπερκαταναλωτισμό, έχουμε ξεχάσει την αξία και την δύναμη που κρύβει μέσα του το χάδι, ο ζεστός λόγος, η κουβεντούλα με το φίλο. Πότε επικοινωνήσατε τελευταία φορά με ένα φίλο σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε χωρίς ενδοιασμούς για όσα σας απασχολούν;
Γίνατε εσωστρεφείς, θέλοντας να προφυλαχτείτε από τα προβλήματα τρίτων, γιατί είναι τόσα τα δικά σας, που δεν μπορείτε να σηκώστε κι άλλο βάρος. Γίνατε ένα μοναχικό άτομο που ψάχνετε φιλίες μέσω ηλεκτρονικών δρόμων. Η φιλία απόκτησε το δικό της e-mail στο ίντερνετ!
Εργασία και εγκλεισμός στο σπίτι κατά τις εργάσιμες ημέρες και διασκέδαση με φορτσαρισμένη ιλαρότητα το Σαββατόβραδο, αυτό είναι το πρόγραμμά σας. Α, ξέχασα, θέλετε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση και καταφεύγετε σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αδυνατίσματος, αυτοαναιρώντας την προσπάθειά σας με υπερκατανάλωση φαγητού και οινοπνευματωδών ποτών.
Δεν χαρακτηρίζεστε από συνέπεια και αλληλεγγύη απέναντι σε φίλους και συγγενείς. Παγιδεύεστε στον απομονωτισμό του προσωπικού σας συμφέροντος, ζώντας μόνοι ακόμα και μέσα στις συντροφιές. Έχετε περιορίσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές σας δραστηριότητες, στις αναγκαίες και ωφελιμιστικές.
Και μέσα σ’ όλη αυτή τη σύγχυση, βρίσκετε χρόνο και διάθεση παίρνοντας και το κατάλληλο ύφος να μας κριτικάρετε, με την «αγωνία» και το «ενδιαφέρον» ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σας.
Για σας είμαστε οι καλοπερασάκηδες, οι οκνηροί, οι χωρίς προβληματισμούς νέοι, το δυσοίωνο αύριο στα χέρια του οποίου δεν θέλετε να παραδώστε τον κόσμο (από πότε γίνεται παράδοση και παραλαβή του χάους;).
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και τις λιβελογραφικές κορόνες σας, επιτρέψτε μου να ονειρεύομαι.
Ονειρεύομαι μια γειτονιά, στενό δρομάκι και ζεστοί άνθρωποι. Χαμόγελα και πίκρες και χέρια που σ’ αγκαλιάζουν και κάνουν περισσότερα τα πρώτα και λιγότερες τις δεύτερες.
Ονειρεύομαι να «μάθω γράμματα, να γίνω άνθρωπος» όπως λέει και η γιαγιά μου. Να μάθω γράμματα, για να ανοίξει το μυαλό μου και τα μάτια της ψυχής μου και μ’ αυτά να αντικρίζω τον κόσμο και τον άνθρωπο.
Ονειρεύομαι να ασκήσω το επάγγελμα που μ’ αρέσει, χωρίς να χρειαστεί να «φιλήσω κατουρημένες ποδιές» ή να περάσω από γραφεία πολιτικών, πολιτευόμενων, γραμματέων και γραμματικών.
Ονειρεύομαι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τις αρχές και τις αξίες που οι δικοί μου γονείς έδωσαν σε μένα, για να στηρίξω πάνω σ’ αυτές την ψυχή μου, το μυαλό και τη ζωή μου.
Ονειρεύομαι να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, που θα μ’ αγαπάνε και θα τους αγαπώ ελεύθερα και κατ’ επιλογήν μου.
Ονειρεύομαι να μην ντρέπομαι ως πολίτης, να μη σκύβω το κεφάλι, αλλά να φιλοκαλώ μετ’ ευτελείας και να ζω άνευ καχυποψίας.
Ονειρεύομαι να χρησιμοποιώ τη γλώσσα για να λέω «τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη» και όχι να «κρύβω λόγια».
Ονειρεύομαι μ’ αυτές τις συντεταγμένες να δημιουργήσω το δικό μου κόσμο, τον μικρό και μέγα.
Έχω κλείσει τα αυτιά μου στα κατηγορώ, στη δήθεν συμπάθεια, στη δήθεν επαναστατική διάθεση και ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια και δουλεύω – δουλεύω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.
Η επανάστασή μου έχει αρχίσει…
Την ακούτε;;”
Η οικογένεια της Ειρήνης δώρισε τα όργανά της. “Πάρτε ό,τι όργανα νομίζετε… Με όλη μου την καρδιά…” , είπε η μητέρα της. Μια σειρά από εγχειρήσεις που αλλάζουν ζωές άρχισαν να κανονίζονται γρήγορα: δύο νέοι άνθρωποι που πάσχουν από κερατόκωνο, μια πάθηση πουκαταστρέφει σιγά-σιγά την όραση, θα λάβουν τους κερατοειδείς της Ειρήνης.
Ίσως, όταν ανοίξουν τα μάτια τους, θα δουν τον κόσμο με τόση σαφήνεια και θάρρος, όπως έκανε και εκείνη. Ίσως, όταν και εμείς ανοίξουμε τα δικά μας, να τον δούμε έτσι επίσης.
Μετάφραση – Απόδοση: LEFTeria-news
On Wednesday, a coach carrying a group of young students, travelling along a Greek motorway near Malgara, collided with a truck. Many were injured, two women died. Angeliki Granitsa, 21, and Irini Triantafyllou, 23, two smart, involved young people were taken from their families and friends[Greek-language report]. The brighter the candle, the thicker the darkness that follows it being extinguished seems.
Irini (which, in Greek, means “peace”) wrote an essay about the situation in Greece when she was 18 – just before the crisis hit properly – which appeared in a local paper. I have translated an abridged version of her piece. Few listened while she was alive. Will we listen now?
“My dreams are the basis of my revolution. So, allow me to dream. In any case, the reality you offer is not very tempting.
“You have become introverted, in order to protect yourselves from others’ troubles. Because you have so many of your own, you cannot take more weight. You have become lonely people looking for electronic friendship. Your schedule consists of work and solitude on weekdays; then forcing yourself into superficial pleasure on a Saturday. You strive to improve your external appearance in gyms and health farms, then undo your work by eating and drinking excessively. You feel little responsibility or solidarity toward friends and family. You reduce your political activity only to that which benefits you.
“So, while you crown yourselves with the libellous congratulations of your past, allow me to dream.”I dream of neighbourhoods with narrow streets and warm people. Joy and sorrow and hands that embrace you and make the smallest things seem large and the largest things seem small. I dream of educating myself, ‘becoming a person’ like my grandmother says; educating myself so I can open my mind and open my soul’s eyes and look at the world and people through them.
“I dream of exercising my chosen profession on merit, without having to kiss dirty hands or beg politicians. I dream of having my own family and passing to them the principles and values that my parents gave me.
“I dream of having around me people who love me and whom I love freely and by choice.
“I dream of not being ashamed to be a citizen, not bowing to anyone, loving beauty easily and living without suspicion.
“I dream of using language to call a spade a spade, rather than hide behind my words.
“I dream of using those co-ordinates to create my very own world, which will be both tiny and great. I have closed my ears to accusation and sympathy, to your pretend revolutions. And I work – I work to make my dreams a reality.
Irini’s family donated her organs. “Take whatever you need, with all my heart,” said her mother[Greek-language report]. A series of life-changing operations are being hastily arranged: two young people suffering from keratoconus, a condition that slowly destroys eyesight, will receive Irini’s corneas. Maybe, when they open their eyes, they will see the world with as much clarity and courage as she did. Maybe, when we open ours, we will too.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://lefteria-news.blogspot.gr/
Στοιχεία-σοκ αποκαλύπτει έρευνα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (ΕΣΔΥ), σύμφωνα με την οποία τα μεγάλα θύματα των «μεταρρυθμίσεων» στην Υγεία, οι ασθενείς με χρόνια νοσήματα, κόβουν ό,τι μπορούν, για να αγοράσουν τα απαραίτητα φάρμακά τους, ενώ το κράτος θα πετύχαινε μεγαλύτερη εξοικονόμηση πόρων αν οι ασθενείς μπορούσαν να ρυθμίζουν τις ασθένειές τους.
Είναι ενδεικτικό ότι, σύμφωνα με έρευνα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (ΕΣΔΥ), οκτώ στους δέκα Ελληνες αναγκάζονται να στερηθούν είδη πρώτης ανάγκης, για να συνεχίσουν να λαμβάνουν το απαραίτητο σκεύασμά τους. Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, ότι οδήγησαν 4 στους 10 Ελληνες να κόψουν από τρόφιμα, για τη θεραπεία τους.
Οπως προκύπτει από την ίδια έρευνα της ΕΣΔΥ, από το 2011 έως και το 2013 μειώθηκαν οι επισκέψεις για λόγους οικονομίας στις πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας σε ποσοστό 30%, ενώ τα νοικοκυριά μείωσαν τα χρήματα που έδιναν για τις υπηρεσίες αυτές το ίδιο διάστημα κατά 50%. Γι’ αυτό άλλωστε, 6 στους 10 ασθενείς αποδεικνύεται ότι αντιμετωπίζουν πλέον περιορισμούς στην πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, λόγω έλλειψης χρημάτων, που τους κάνει να… μεταχρονολογούν τις υγειονομικές τους ανάγκες.
Κάπως έτσι, οι 8 στους 10 ασθενείς μειώνουν τις δαπάνες για στέγαση, μετακινήσεις και τηλεπικοινωνίες, για να μπορέσουν να αγοράσουν τα φάρμακά τους, ενώ 4 στους 10 κόβουν ακόμη και από τη διατροφή τους. Μάλιστα 2 στους 10 ψαλίδισαν τελείως τις επισκέψεις σε γιατρούς. Γεγονός καθόλου τυχαίο, καθώς η έρευνα της ΕΣΔΥ απέδειξε ότι κάθε νοικοκυριό έχασε τουλάχιστον 530 ευρώ κατά μέσο όρο το μήνα και φθάνει πλέον στα 1.115 ευρώ.
Η έρευνα της ΕΣΔΥ, που πραγματοποιήθηκε σε ενήλικους ασθενείς, οι οποίοι πάσχουν από υπέρταση, σακχαρώδη διαβήτη, ΧΑΠ και άνοια, στα μεγάλα αστικά κέντρα, έδειξε ότι αυτοί που πλήττονται περισσότερο από την κρίση αλλά και από τις «μεταρρυθμίσεις» είναι οι χρονίως πάσχοντες. Νοσήματα τα οποία ευθύνονται για το 70% της ζήτησης υπηρεσιών Υγείας και απορροφούν το 50% της εθνικής υγειονομικής δαπάνης, με υψηλό κόστος στο σύστημα.
Την ίδια στιγμή, έρευνα του καθηγητή Οικονομικών της Υγείας της ΕΣΔΥ, Κώστα Αθανασάκη, έδειξε ότι αν υπήρχε πρόληψη και οι ασθενείς είχαν τη δυνατότητα να ρυθμίζουν τις παθήσεις τους, θα είχαμε εξοικονομήσει εκατοντάδες εκατ. ευρώ. Ενδεικτικά:
* Για την υπέρταση, το σύνολο της μείωσης της υγειονομικής δαπάνης από τη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης ανέρχεται σε 0,83 δισ. ευρώ σε διάστημα δεκαετίας ή 83 εκατ. ευρώ ετησίως με συντηρητικούς υπολογισμούς.
* Για το διαβήτη, αν «ρυθμίζονταν» όλοι οι ασθενείς, η εξοικονόμηση θα άγγιζε τα 173,5 εκατ. ευρώ ετησίως. Χαρακτηριστικό είναι ότι το ετήσιο κόστος ενός ορθά ρυθμισμένου ασθενούς είναι 981,72 ευρώ, ενώ για έναν μη ρυθμισμένο διαβητικό το κόστος εκτοξεύεται στα 1.566,12 ευρώ.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.enikos.gr/society/206129,Trwne_ligotero_gia_na_agorasoyn_farmaka.html
Πανό που αναρτήθηκε στο Γηροκομείο Βόλου στις 24 Δεκέμβρη, παραμονή Χριστουγέννων κατά την επίσκεψη του Μητροπολίτη Ιγνάτιου και υπηρεσιακών παραγόντων της Περιφέρειας Θεσσαλίας προκειμένου να ευχηθούν στο απλήρωτο προσωπικού του Γηροκομείου….υπομονή.
ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ SUCCESS STORY : 12 ΜΗΝΕΣ ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ
Ένα χρόνο κλείνουνε απλήρωτοι οι περίπου 50 εργαζόμενοι του ιδρύματος Γηροκομείο Βόλου. Από τις αρχές του χρόνου έχουνε περάσει από το χώρο του Γηροκομείου όλοι όσοι θα μπορούσανε να τάξουνε έστω κάτι σε όσους έχουνε δώσει τον καλύτερο εαυτό τους για να κρατήσουνε το ίδρυμα σε ζωή. Σήμερα όμως αν έχουνε πάρει ένα μικρό ποσό έναντι του Δώρου Χριστουγέννων οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην κινητοποίηση που οι ίδιοι οργάνωσαν τη περασμένη εβδομάδα.
Τη παρέλαση των βουλευτών και όλων των παρατρεχάμενων της μνημονιακής κυβέρνησης καθώς και της ανάλγητης τοπικής αυτοδιοίκησης διαδέχτηκαν σήμερα, παραμονές Χριστουγέννων, ο τοπικός εκπρόσωπος της εκκλησίας κ. Ιγνάτιος προκειμένου να ευχηθεί υπομονή και καρτερία και ο αντιπεριφερειάρχης Μαγνησίας κ. Καλτσογιάννης προκειμένου να παραδώσει το Γηροκομείο στο νέο διοικητικό συμβούλιο(σσ ΕΡΓΑΤΗ: Η θητεία του προηγούμενου έχει λήξει από τις 21/11 και το Ίδρυμα παρέμενε ακέφαλο).
Σίγουρα ούτε τα παιδιά των εργαζομένων ταϊζονται με ευχές, ούτε τα ατελείωτα χαράτσια πληρώνονται με υπομονή. Όσο για το ρόλο του νέου διοικητικού συμβουλίου μπορούμε να τον φανταστούμε σε μια κατάσταση πρωτοφανούς οικονομικής κατάρρευσης και απόλυτης χρεοκοπίας.
Εκεί βρέθηκε και η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη Μαγνησία με σύνθημα Γηροκομείο “Successstory : 12 μήνες απλήρωτοι” προκειμένου να πει τα «κάλαντα» στους προύχοντες της πόλης και να δηλώσει την υποστήριξή του σε όλους τους αγώνες των εργαζομένων.
Ουσιαστικά επρόκειτο για μια ακόμη ευκαιρία να προταθεί στους εργαζόμενους να καλέσουνε συνέλευση μεταξύ των ίδιων και των φιλοξενουμένων του Γηροκομείου προκειμένου να συζητήσουνε και να οργανώσουνε τα επόμενα βήματά τους όχι μόνο για την απαίτηση των μισθών που τους οφείλονται αλλά και για τη ίδια τη πορεία του ιδρύματος που η τύχη του βρίσκεται πλέον στα χέρια των εργαζομένων που μόνο η δικιά τους αυτοθυσία το κρατά ανοικτό.
Η προσπάθεια εξεύρεσης ατομικών λύσεων που αφορά την οικογένεια του καθενός είναι πραγματικά αδύνατη κι αν υπάρξει δεν αρκεί σε μια κοινωνία που στενάζει συλλογικά από τη καταστροφή ενός συστήματος σε κρίση και μιας κυβέρνησης σε πανικό. Μόνη λύση είναι ο κοινός αγώνας των εργαζομένων ενάντια σε όσους τους στερούνε το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρεπή εργασία και μόνο αλληλέγγυα με όσους εμπλέκονται άμεσα με το ίδρυμα όπως είναι οι φιλοξενούμενοι και οι οικογένειές τους σε ένα πλατώ μέτωπο αγώνα για τη διατήρηση των προνοιακών δομών και των δομών υγείας που η κατάρρευσή τους απειλεί τη ζωή όλων μας.
Το κείμενο που διανεμήθηκε: ακαε Γηροκομειο Βολου 6-12-2013
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://ergatis.wordpress.com/
Φέτος το καλοκαίρι, παρεξηγήθηκα από μερίδα συντρόφων στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, όταν καταφέρθηκα εναντίον της έννοιας της φυλακής ακόμα κι αν πρόκειται για τον κολασμό ανθρώπων που διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις ή τις πράξεις τους. Θα ρωτήσετε εύλογα: Να μην τιμωρούνται δηλαδή οι εγκληματίες; Η απάντηση είναι ότι δε μ’ ενδιαφέρει αν και πως θα τιμωρηθούν. Είναι δευτερεύον ζήτημα και ούτως ή άλλως,καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό. (Σημείωση: δηλώνω πως, αν κάποιος με σκοτώσει δεν επιθυμώ τη δίωξη του από την αστική δικαιοσύνη).
Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το πρωτεύον ζήτημα: να μην υπάρξουν νέα θύματα. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα και την εκδικητικότητα του όχλου, που με πρόσχημα την απονομή δικαιοσύνης απαιτεί νέο αίμα, νέες ανθρωποθυσίες στη ρωμαϊκή αρένα του φαντασιακού της μικροαστικής ευνομίας του.
Δικαιοσύνη είναι οι συνθετικές οραματικές δράσεις που γοητεύουν το μέλλον κι όχι η τιμωρία του παρελθόντος.
Ο ρατσισμός είναι γύρω μας και μέσα μας(έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω), αφού ο συμπεριφορικός και ο γλωσσικός μας κώδικας διαμορφώθηκε μέσα στο αξιακό σύστημα ετερόνομων εξουσιαστικών κοινωνιών. Για παράδειγμα,δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ καπιταλιστική κοινωνία που να μην είναι ρατσιστική(αναφέρομαι σ’ όλα τα είδη ρατσισμού).
Κάθε κοινωνική αρρώστεια –όπως ο ρατσισμός – αντιμετωπίζεται όπως και κάθε ατομική νόσος. Όχι σαν πρόβλημα του μέρους αλλά σαν ιερό σημάδι αλλαγής του όλου. ‘Οταν νοσείς αλλάζεις ζωή. Δηλαδή αλλάζεις αξιακό σύστημα. Δηλαδή πειραματίζεσαι υιοθετώντας εντελώς άλλη πολιτική-ηθική-αισθητική στάση.Στην αντίθετη περίπτωση, ακρωτηριάζεις το πάσχον μέλος του συνόλου, αφήνοντας άθικτες τις εστίες μόλυνσης, που στην περίπτωση του ρατσισμού είναι:
Έτσι αντιδρώντας, είναι θέμα χρόνου η εμφάνιση νέων διπόλων: θύτη-θύματος, τιμωρού-τιμωρημένου, καλού-κακού. Δηλαδή ένας αέναος, φαύλος κύκλος βίας.
Οποιαδήποτε κρατική εξουσία για να εδραιωθείχρειάζεται τη βοήθεια και τη συνέργεια της μαφίας της πληροφόρησης, του εμπορίου, της διασκέδασης, της καταστολής, των ναρκωτικών, του θεάματος κ.ά. Χρειάζεται το παρακράτος. Μ’ αυτό διαδρά διαρκώς, το εναγκαλίζεται και το απωθεί. Είναι ο παρτενέρ της στο τάνγκο της επιβολής. Το χρησιμοποιεί πότε σαν κοράκι και πότε σαν σκιάχτρο.
Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση της λαϊκιστικής ακροδεξιάς πατάσσει –μερικώς- την ανερχόμενη εθνικιστική ακροδεξιά:
Α) λόγω της διεθνούς κατακραυγής για τα φονικά.
Β) γιατί το τάιμινγκ είναι καλό για την υφαρπαγή των ψήφων της(εν όψει ευρωεκλογών).
Γ) γιατί οι εξουσιαστές έχουν πάντα ακονισμένα τα συντροφικά τους μαχαίριαγια ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή .
Δ) για την τόνωση της ψευδαίσθησης ότι το σύστημα αυτοκαθαρίζεται( π.χ. περίπτωση Τσοχατζόπουλου) και το κράτος είναι ο εγγυητής της ομαλότητας.
Ε) και κυρίως, για να μπορεί να διώκεται η μόνη πραγματική διαφωνία που δεν είναι άλλη από την έμπρακτη, αυτοσυνεπή, αδιάλειπτη, συνολική κριτική της κοινωνικής θέσμισης.
Όποιος αμφιβάλει είναι επικίνδυνος. Όποιος δεν είναι μαζί μας καταστρέφεται. Όποιος διαφέρει αναμορφώνεται βίαια. Όποιος δεν προσκυνά το κουφάρι της αστικής δημοκρατίας διώκεται. Όποιος δεν ασπάζεται το μέτρο των μετριοτήτων είναι μέρος του επικίνδυνου άκρου.
Για άλλη μια φορά εμφανίζονται η Απλούστευση και η Γενίκευση. Οι δυο πυλώνες του Λαϊκισμού, που γεννά το Φασισμό. Φασισμός σημαίνει ομοιομορφοποίηση, δηλαδή θάνατος, αφού ζωή είναι η διαφοροποίηση και η ποικιλότητα.
Γι’ αυτό, φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες.
Υ.Γ.1:Δεν κρίνω και δε μισώ κανέναν, παρά μόνο προσπαθώ να ερμηνεύσω φαινόμενα, με την ελπίδα να φωτίσω από άλλη οπτική γωνία τα γεγονότα, εκθέτοντας την ούτως ή άλλως υποκειμενική αλήθεια μου.
Υ.Γ.2:Θα τολμήσω μια πρόβλεψη: Αυτός είναι ο αιώνας των συγκλονιστικών αλλαγών που θα επανοηματοδοτήσουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι λόγοι είναι οι εξής:
Α) Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα το κέρδος γίνεται αυτοαναφορικό· κι οποιοδήποτε σύστημα γίνεται αυτοαναφορικό, καταντά κλειστός βρόχος και καταρρέει.
Β) Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη του πλανήτη δε συνάδει με την πνευματική του ανέλιξη. Αυτό σε συνδυασμό με την αμοραλιστική κερδοσκοπία εις βάρος του οικοσυστήματος, θα οδηγήσει σε σφοδρή και άνευ προηγουμένου σύγκρουση ανθρώπου και φυσικού περιβάλλοντος, με καταστροφικές για τον πρώτο συνέπειες.
Γ) Για πρώτη φορά ελέγχεται πλανητικά το εργατικό δυναμικό, πράγμα το οποίο δεν κατάφερε στο παρελθόν καμιά φασιστική κυβέρνηση. Αυτή η βία θα προκαλέσει μια εξίσου βίαια απάντηση.
Δ) Οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού γιγαντώνονται. Π.χ. εξυμνεί την ατομικότητα αλλά επιβάλει όλο και πιο πολύ την καταναλωτική ομοιομορφοποίηση. Στηρίζεται στο διαφωτισμό και τον ορθολογισμό-εννοείται-,αλλά είναι το πιο ανορθολογικό και άρα υποκριτικό σύστημα διακυβέρνησηςπου έχει περάσει από τον πλανήτη. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείες του Ο.Η.Ε. (του θεματοφύλακα της διεθνούς νομιμότητας και της ειρήνης), είναι οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς όπλων παγκοσμίως.
Ε) Η υπάρχουσα κοινωνική θέσμιση δεν μπορεί να δώσει όραμα. Δεν μπορεί δηλαδή να νοηματοδοτήσει τις επιμέρους πράξεις μας σαν τμήματα συλλογικής κίνησης, οπότε οι ανθρώπινες ζωές φαντάζουν θλιβερές, απομονωμένες σκιές που έρπουν φοβικά στο νεκροταφείο του αδυσώπητου κοινωνικού ανταγωνισμού.
Υπό αυτές τις συνθήκες αντινομίας θα γεννηθεί ο καινούργιος άνθρωπος. Ο άνθρωπος της δημιουργίας, της αλληλεγγύης, της αποδοχής του διαφορετικού, της απόριψης δογμάτων και προκαταλήψεων, ο άνθρωπος της αυτονομίας, της αυτοθέσμισης, της αυτοοργάνωσης.
Μετά τιμής
Χαïνης Δ. Αποστολάκης
—
*Το παρόν άρθρο, δόθηκε στην Κρυσταλία Πατούλη, με αφορμή τη Συναυλία για μια εξόρυξη που δε θα γίνει ποτέ, και ως επιπλέον συμμετοχή στην Ερευνα για την Κρίση, η οποια έχει δημιουργήσει έναν δημόσιο διάλογο στο tvxs.gr από το 2010, όπου μέχρι στιγμής συμετείχαν 177 πρόσωπα των γραμμάτων και των τεχνών, σε πάνω από 230 άρθρα και συνεντεύξεις, με βάση το ερώτημα “Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;”, αλλά και με υποερωτήματα ανάλογα με την επικαιρότητα.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://tvxs.gr/
Ενώ η Δημόσια Υγεία καταρρέει και συμπολίτες μας διαρκώς αποκλείονται από τις παροχές της (3.000.000 περίπου υπολογίζεται ο αριθμός τους), το κράτος στοχοποιεί τις δομές αλληλεγγύης που δημιουργήθηκαν για να προσφέρουν πρωτοβάθμια περίθαλψη και φάρμακα σε ανασφάλιστους,ανέργους,ακόμα και ασφαλισμένους που αδυνατούν να επωμιστούν το κόστος συμμετοχής στο έξοδο του φαρμάκου.
Στις 24-10-2013 κλιμάκια του ΕΟΦ και της δίωξης ναρκωτικών παρουσία πταισματοδίκη εισέβαλλαν στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού και τους “Γιατρούς του Κόσμου” ,μετά από καταγγελίες για διακίνηση ναρκωτικών στις εγκαταστάσεις τους.
Είναι σχεδόν σοκαριστικό το γεγονός, αν αναλογιστεί κανείς πως γιατροί, οδοντίατροι, φαρμακοποιοί, φυσικοθεραπευτές και γενικότερα εθελοντές που συμμετέχουν σε αυτές τις δομές, εκπορευόμενοι από διάφορες συλλογικότητες , πολλές φορές υπό την αιγίδα ή/και την υποστήριξη των Δήμων, βοηθούν αφιλοκερδώς, χωρίς σκοπιμότητα, αυτούς που έχουν ανάγκη.
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί το κράτος επιλέγει να επιτεθεί με αφορμή πρωτοφανείς κατηγορίες που αγγίζουν τα όρια της κοινής συκοφάντησης, σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, δεδομένου ότι αυτές προϋπήρχαν και λειτουργούσαν χωρίς πρόβλημα.
Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι ειδικά αυτές οι δομές διαφοροποιούνται από την αποκαλούμενη φιλανθρωπία ιδιωτών,τηλεοπτικών καναλιών,επιχειρηματιών,που προφανώς ουδέποτε ανησύχησαν τις αρχές. Στόχος δομών σαν το ΜΚΙΕ δεν υπήρξε ποτέ η υποκατάσταση της Δημόσιας Υγείας,άλλωστε κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε επιθυμητό ούτε εφικτό.Στόχος ήταν και είναι να διατηρηθεί η αξιοπρέπεια του ατόμου που χάνει πλέον ακόμα και το θεμελιώδες,αυτονόητο δικαίωμα να μπορεί ν’ανακουφιστεί από τον πόνο,να ιαθεί,να ζήσει.
Εκτός από τα ελάχιστα που μπορούν να προσφέρουν σε επίπεδο πρωτοβάθμιων υπηρεσιών ,αναπτύσσουν παράλληλα μία κινηματική δράση ,διεκδικώντας μαζί ,εθελοντές και ασθενείς,όσο οι συνθήκες και τα δεδομένα το επιτρέπουν ,δευτεροβάθμια παροχή υγείας για όλους ,όπου και υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους ανασφάλιστους,πολλών από τους οποίους κινδυνεύει η ίδια η ζωή. Μακροπρόθεσμα ελπίζουν σε ένα κράτος πρόνοιας που θα καθιστά άχρηστες αυτές τις ίδιες τις δομές. Επιδιώκουν δηλαδή, ιδεατά, την αυτοδιάλυσή τους.
Καθώς όμως η κρίση βαθαίνει ,μία τέτοια εξέλιξη φαντάζει ουτοπική κι έτσι τα ιατρεία αλληλεγγύης μετατρέπονται σε εστίες αντίστασης ,αναδεικνύοντας ευρύτερα τις αιτίες που οδήγησαν στην τραγική αυτή πραγματικότητα,αιτίες που δεν είναι άλλες από τις ανάλγητες πολιτικές σκληρής λιτότητας και συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους.Δημιουργούνται μ ‘αυτό τον τρόπο,μέσα στους χώρους των ιατρείων, “αντιδομές εξουσίας” που φιλοδοξούν να ακολουθήσουν πορεία παράλληλη με αυτή των κινημάτων στους δρόμους,τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες.Κατά συνέπεια ενοχλούν.Μετά την Κερατέα και τις Σκουριές,τις απεργίες και τις καταλήψεις μπαίνουν στο στόχαστρο και οι δομές αλληλεγγύης!
Ο Αντώνης Σαμαράς,κατά την επίσκεψή του στις εγκαταστάσεις της αγοράς του Ρέντη,την ίδια ώρα που περιχαρής ανακάλυπτε τη χαμηλή τιμή της πατάτας επισήμαινε «ότι το πραγματικό κοινωνικό κράτος δεν χτίζεται με λαϊκισμούς, ούτε με παρακομματικούς μηχανισμούς». Περίεργο αυτό βέβαια,καθώς εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο ουδέποτε ενοχλήθηκε από τη διανομή τροφίμων “μόνο για Ελληνες” ,αυτή των μαυροφορομένων μισθοφόρων της Χρυσής Αυγής, που, όπως αποδείχθηκε,πληρώνονταν για να μοιράζουν ζαρζαβατικά το πρωί και να μαχαιρώνουν κόσμο το βράδυ.
Αναρωτιόμαστε δε με ποιο σκεπτικό ο πρωθυπουργός επιχείρησε να τοποθετήσει στο ίδιο επίπεδο τον απροκάλυπτο λαϊκισμό ενός ούτε καν παρακομματικού αλλά εξόφθαλμα κομματικού μηχανισμού μιας εγκληματικής συμμορίας με την αλληλέγγυα δράση ατόμων που δε φέρουν τη σφραγίδα κανενός κόμματος και στέκονται δίπλα σε χιλιάδες συμπολίτες τους.
Λίγο αργότερα,στην επίμαχη συνέντευξή του στο Νίκο Χατζηνικολάου παρουσία κοινού, ο Αδωνις Γεωργιάδης, με περισσή αλαζονεία , απευθύνθηκε στον καρδιολόγο και επικεφαλής του ΜΚΙΕ Γιώργο Βήχα, δηλώνοντας εμμέσως πλην σαφώς πως τα ιατρεία αλληλεγγύης υπάρχουν επειδή αυτός (ο υπουργός) το επιτρέπει- ανέχεται.
Δύο μέρες μετά, η λαμβάνει χώρα η έφοδος στις δύο μεγαλύτερες δομές αλληλεγγύης που δραστηριοποιούνται αυτή τη στιγμή, προσφέροντας φροντίδα και ανακούφιση.
Η κίνηση αυτή εκ μέρους του κράτους δεν είναι τυχαία αλλά συμβολική.Μαρτυρά την απελπισμένη προσπάθεια κηλίδωσης και στιγματισμού των δομών αλληλεγγύης ως ένα ακόμη “άλλο άκρο” από αυτούς που με τις ακραίες επιλογές τους οδήγησαν τον Ελληνικό λαό στην εξαθλίωση. Αποτελεί μία ακόμα απόδειξη του αυταρχισμού τους και ευθεία επίθεση στη βάση της κοινωνίας. Θα αποτύχουν.
* Γιωτα Ιωαννίδου – Οδοντίατρος Αλληλέγγυο Ιατρειο Πειραιά
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://tvxs.gr/
Αυγουστιάτικη Αθήνα. Άδειοι δρόμοι, γεμάτοι κάδοι. Με ανθρώπους που ψάχνουν μέσα σε αυτούς. Κρίση.
Η κρατική μέριμνα για τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού μειώνεται καθώς οι ομάδες αυτές διογκώνονται. Οι αναξιοπαθούντες πολλαπλασιάζονται και τα κονδύλια για τη φροντίδα τους περικόπτονται. Αλλοίμονο αν πάθεις κάτι σε αυτή τη χώρα και χρειαστεί να νοσηλευτείς, ενω αν είσαι ας πούμε οροθετικός ή καρκινοπαθής πρέπει να υπάρχει θεός, να τον έχεις μπάρμπα και μετά να έχεις και ένα βύσμα κάπου στο υπουργείο υγείας μπας και ζήσεις μερικά χρόνια παραπάνω.
Υπάρχει ελπίδα όμως. Υπάρχουν λεφτά. Στη χώρα οπου η κατα κεφαλήν δαπάνη για την υγεία είναι πια η χαμηλότερη όλων των χωρών της ευρωζώνης το υπουργείο υγείας της προκυρήσσει εν μέσω θερινής ραστώνης ανοιχτό διαγωνισμό ύψους 1,2 εκατομμυρίων ευρώ για: Φάρμακα; Ιατρικό εξοπλισμό; Μονάδες περίθαλψης; Αμοιβές ιατρών; Όχι. Για υπηρεσίες επικοινωνίας. Ναι καλά διαβάζεις αγαπημένε follower, φίλε, εχθρέ, σύντροφε, συνάδελφε. 1,2 εκατομμύρια ευρουλάκια για υπηρεσίες επκοινωνίας.
Σύμφωνα με τα πληροφοριακά δελτία του Υπ. Υγείας (τα οποία μπορείτε να βρείτε εδω) χρειάζεται λέει να προωθηθεί το “εθνικό αναπτυξιακό όραμα” και οι 5 άξονές του.
Βέβαια ο δρόμος για την προώθηση του “εθνικού αναπτυξιακού οράματος” περνάει απο τα μμε και ειδικά τις εφημερίδες και τα ραδιοφώνα. Θα μοιραστούν το 40% του κονδυλίου ώστε να μας επικοινωνήσουν τι καλά που τα πάει ο Άδωνις και το υπουργείο του στις… μεταρρυθμίσεις.
Τα παραπάνω τα παραθέτω για όσους κακεντρεχείς μιλούν για ανεπάρκεια κονδυλίων, αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης, μπαρουφολογία και διαχείριση των δημοσίων θεμάτων με όρους επικοινωνίας. Ψέμματα είναι όλα και σας τα λένε οι αριστεροκομμουνιστοαναρχοάπλυτοι για να σας πάρουν στο τέλος το σπίτι. Η αλήθεια είναι πως λεφτά υπάρχουν και πως εσείς όλοι είστε οι γκρινιάρηδες και ο Άδωνις έχει λέφτα να σας δώσει και εσείς δεν τα παίρνετε.
Στην τελική ανοίχτε μια διαφημιστική, ένα πιαρατζίδικο γραφείο, κάτι βρε αδερφέ να πάρετε μέρος στο διαγωνισμό να διεκδικήσετε τη δουλειά. Είπαμε, λεφτά υπάρχουν.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://ypoptomousi.wordpress.com/