Τι λέει:
Σχολικό βιβλίο, λεζάντα στη φωτογραφία του Μεταξά (σελ. 107)
Ο Ιωάννης Μεταξάς (1871­1941) επέβαλε δικτατορικό καθεστώς την 4η Αυγούστου του 1936, επηρεασμένος από τα φασιστικό καθεστώτα και με τη συναίνεση του Βασιλιά Γεωργίου του Β’. Σε διεθνές επίπεδο, προσέδεσε την Ελλάδα στο άρμα της φιλοαγγλικής επιρροής και ηγήθηκε της ελληνικής αντίστασης στην ιταλική εισβολή έως το θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1941.

Σχολικό βιβλίο, αφήγηση (σελ. 119)
Ο Ιωάννης Μεταξάς απέρριψε την ιταμή αξίωση: η Ελλάδα θα υπεράσπιζε, έστω και με τα όπλα, τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Η αντίδραση του Έλληνα πρωθυπουργού θα συνοψιστεί έκτοτε στη λέξη «Όχι».

Σχολικό βιβλίο, πηγή (σελ. 118-119)
η αφήγηση του Γκράτσι για την επίδοση του τελεσιγράφου ( … Ο φρουρός άρχισε να χτυπά ένα ηλεκτρικό κουδούνι … επιτέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά… Ο Μεταξάς είχε φορέσει μία σκούρη μάλλινη ρόμπα, από το γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυχτικό … Τα χέρια που κρατούσαν το χαρτί έτρεμαν ελαφρά … έβλεπα τα μάτια να βουρκώνουν …)
Εμανουέλε Γκράτσι, Η αρχή του τέλους, Εστία, σελ. 284-285)

Τι δε λέει:

1. Ο Μεταξάς σ’ όλη τη διάρκεια της στρατιωτικής και πολιτικής του σταδιοδρομίας ήταν οπαδός αυταρχικών μεθόδων και συστημάτων, ότι η απέχθειά του προς τη Δημοκρατία ενισχύθηκε με τη θητεία του στον κοινοβουλευτισμό. (Ιστορία Ελληνικού Έθνους, ΙΕ, σελ.380)

2. Κατ’ ουσίαν υπήρξε ένας τυχοδιώκτης. Αφοσιώνεται στον Κωνσταντίνο του οποίου τις ικανότητες δεν εκτιμά. Γίνεται υπασπιστής του Βενιζέλου, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών, προς τον οποίο όμως έχει δυσπιστία. Φτάνει ως την Αρχηγία του Επιτελείου το 1915. Δημιουργεί το παραστρατιωτικό σώμα των Επίστρατων (1916) και συγκρούεται με το Βενιζέλο. Μετά την απομάκρυνση του Κωνσταντίνου από τους συμμάχους, τον Ιούνιο 1917 μαζί με άλλους επίλεκτους φιλοβασιλικούς εξορίζεται στην Κορσική. Καταδικάζεται σε θάνατο για τη συμμετοχή του στα γεγονότα του Νοεμβρίου 1916. Επιστρέφει στην Αθήνα μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές Νοεμβρίου 1920. Παραγκωνίζεται από το Δ. Γούναρη. Διαφωνεί με τη Μικρασιατική εκστρατεία και αφοσιώνεται στην πολιτική. Συμμετέχει στο κίνημα 1923 και μετά την αποτυχία του καταδικάζεται για δεύτερη φορά σε θάνατο. Το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων συμμετέχει στην Οικουμενική Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη και το Δεκέμβρη 1926 ο Μεταξάς γίνεται υπουργός Συγκοινωνιών. Συνάπτει μεγάλες συμβάσεις για τις οποίες αμφισβητείται η ανιδιοτέλειά του (Το 1927 φτιάχνει και καινούργιο σπίτι). Συμμετέχει σε κυβέρνηση Συνασπισμού. Συνεργάζεται με τον στρατηγό Πλαστήρα. Στις εκλογές Αυγούστου 1928 νικά ο Βενιζέλος ενώ ο Μεταξάς ηττάται και προσωπικά στην Κεφαλλονιά, αποφασίζει να εγκαταλείψει την πολιτική. Το 1931 ο Βενιζέλος τον απαλλάσσει από τις κατηγορίες για το διάστημα που υπήρξε υπουργός Συγκοινωνιών. Το 1932 συμμετέχει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, στρέφεται προσωπικά εναντίον του Ελ. Βενιζέλου. Το 1934 συμφωνεί με το Βενιζέλο για την υπογραφή του βαλκανικού συμφώνου. Πίσω από τις πλάτες του Π. Τσαλδάρη Μεταξάς και Κονδύλης δυσπιστώντας μεταξύ τους σχεδιάζουν δικτατορία. Συμμετέχει στην καταστολή του κινήματος 1ης Μαρτίου 1935. 25 Νοεμβρίου 1935 επιστρέφει ο Γεώργιος που δέχεται και παρασημοφορεί το Μεταξά. Ιανουάριος 1936, πεθαίνει ο Κονδύλης, Μάρτιος 1936, πεθαίνει ο Βενιζέλος – ο Μεταξάς είναι αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Δεμερτζή και Υπουργός Στρατιωτικών. Απρίλιος 1936, πεθαίνει ο Δεμερτζής και ο Μεταξάς γίνεται πρωθυπουργός. Μάϊος 1936, πεθαίνει ο Τσαλδάρης. Αιματηρά γεγονότα στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες πόλεις όπως ο Βόλος. Προκήρυξη πανελλαδικής απεργίας για 5 Αυγούστου 1936. 4 Αυγούστου 1936, Βασιλικά Διατάγματα α) «περί διαλύσεως της Γ΄ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων» και β) περί αναστολής των διατάξεων των άρθρων 5, 6, 10, 11, 12, 14, 20, και 95 του Συντάγματος καθ’ όλην την χώραν».
(Επιλογή από το βιογραφικό σημείωμα του Χρ. Χρηστίδη στην έκδοση των ημερολογίων του Ιωάννη Μεταξά.)

3. Ο Μεταξάς, όταν κλήθηκε ως στρατιωτικός να πάει στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, αρνήθηκε επειδή έκρινε ότι η εκστρατεία θα οδηγούσε στην καταστροφή! Προφανώς 20 χρόνια μετά δεν είχε πρόβλημα να ηγηθεί ενός πολέμου στον οποίο δε συμμετείχε και δεν υπήρχε κίνδυνος να σκοτωθεί ο ίδιος.

4. Και ένα ανέκδοτο: θαυμάζουμε τον Μεταξά που είπε το «όχι» γιατί είναι ο μόνος που ήθελε να πει «ναι».

Συμπέρασμα: Μάλλον επιχειρείται μονόπλευρη παρουσίαση και εξωραϊσμός του Μεταξά και της δικτατορίας του. Η ιστορία ξαναγράφεται επιλεκτικά για να υπηρετήσει νέες σκοπιμότητες. Το βιβλίο θα μπορούσε να είναι συνοπτικότερο και πληρέστερο.

Μπορείτε να βρείτε το σχολικό βιβλίο στο site του παιδαγωγικού ινστιτούτου. http://www.pi-schools.gr/lessons/history/

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://istoria3.blogspot.gr/2007/12/blog-post_19.html

Αγαπητοί μου μαθητές ,αγαπητά μου παιδιά, Σήμερα αναγκάστηκα σε παραίτηση, δεν το θέλησα.

Ξέρετε πως χρόνια τώρα μαζί σας έζησα όλες τις αγωνίες για να δημιουργήσουμε μαζί ένα σχολείο, που να είναι πρότυπο χαράς, δημιουργίας, έκφρασης. Ένα σχολείο που να αγαπάμε τόσο πολύ, όλοι μας.
Η πολιτεία δεν νοιάστηκε καμιά στιγμή, μας πέταξαν στην κυριολεξία μέσα στη Αμερικάνικη βάση και έπρεπε να επιβιώσουμε. Ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα κτίρια και τα αδέσποτα ζώα. Επιβιώσαμε και ανδρωθήκαμε. Φτιάξαμε με τη βοήθεια των τοπικών αρχών(Δήμο),ότι καλύτερο μπορούσαμε.
Το υπουργείο, μας έχει εγκαταλείψει χρόνια τώρα. Οι καθηγητές έρχονται σε δόσεις και ανάλογα με το πότε βολεύει τις πολιτικές τους, ο εξοπλισμός που έχουμε, αποκτήθηκε από λαχειοφόρους, δωρεές η από το Δήμο, γιατί κεντρικά δεν υπήρξε καμία μέριμνα. Η αγωνία μου κάθε χρόνο έφτανε στο απροχώρητο για το που θα στεγαστούν τα τμήματα, τι θα κάνω με τα κενά, πως θα καλύψουμε την ύλη στα πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα, πότε θα έλθουν οι μόνιμοι καθηγητές (γιατί στην αρχή ήταν με απόσπαση).
Θυμάμαι σαν τώρα, την πρώτη χρονιά που δίδασκα μαζί με τους 5 πρώτους συναδέλφους, όλα τα μαθήματα μέχρι τέλος Οκτώβρη(18 μαθητές). Φέτος κλείσαμε 10 χρόνια λειτουργίας, 10 χρόνια κομμάτια που θα ‘λεγε και ο Σαββόπουλος. Κι όμως το πάζλ συναρμολογήθηκε και ο πίνακας έγινε όμορφος, αποκλειστικός, και δεν θα τον αλλάζαμε για τίποτα στον κόσμο. Ξέρετε γιατί; Γιατί το σχολείο το φτιάξαμε εμείς, το βάψαμε, σκάψαμε τους κήπους του, διαμορφώσαμε σε αίθουσες τα κρατητήρια της βάσης, κρυώσαμε χωρίς ρεύμα και αγκαλιαστήκαμε κάτω από τις κουβέρτες όλοι μαζί, αλλά φτιάξαμε ένα μεγάλο σχολείο με 280 μαθητές .
Γιατί αναγκαστήκαμε παρέα να αναπληρώνουμε τα μαθήματα (τα παιδιά του λυκείου παρέδιδαν μαθήματα στα μικρότερα), δημιουργήσαμε εκδηλώσεις, νιώσαμε όλο τον κόσμο αδελφό μας, κάθε κατατρεγμένο, μυρίσαμε πολιτισμούς, ξεδιπλώσαμε όνειρα και πετύχαμε. Ναι πετύχαμε και θα το βροντοφωνάζουμε σε όλους εκείνους που νομίζουν πως το καλό σχολείο θέλει άψογα κτίρια και εγκαταστάσεις, πως θέλει εργαστήρια λουξ,. Όχι κοι, θα τους πούμε, θέλει ψυχή, αγάπη και μεράκι. Εμείς οι κατατρεγμένοι σας, πετύχαμε στις πανελλαδικές (το 80% των μαθητών που έδωσαν εξετάσεις πέτυχαν), πετύχαμε και στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, οι απόφοιτοι μαθητές μας δημιουργούν σε όλο τον κόσμο πια . (γεμίσαμε τα πανεπιστήμια Τεχνών της Ελλάδας και της Ευρώπης με μαθητές μας). Πετύχαμε γιατί αποσπάσαμε τα καλύτερα βραβεία του κόσμου (εκτός των πραγματικών βραβείων),τα λόγια των ανθρώπων που παρακολουθούν την πρόοδό μας και τα έργα μας .
Σήμερα το καλλιτεχνικό σχολείο Ηρακλείου είναι γνωστό σε όλη την Ευρώπη ως πρωτοποριακό σχολείο, έχουμε προσκλήσεις από τόσες χώρες για προγράμματα, έχουμε αξιολογηθεί γι αυτά με άριστα, αλλά προσέξτε, βαθμολογηθήκαμε από πανεπιστήμια, για το πολιτιστικό προϊόν που παράξαμε, δεν βαθμολογηθήκαμε ούτε για τους καθηγητές που δεν είχαμε ,ούτε για τις εγκαταστάσεις που δεν έχουμε. Γιατί το «προϊόν» τόσα χρόνια παράγεται από ανθρώπους –καθηγητές εμπνευσμένους, ακούραστους , που η πολιτεία τους καταδικάζει τις περισσότερες φορές με ωρομισθία, αλλά μαζί μ ε τους λίγους μόνιμους, δεν λυπούνται χρόνο για να έρθει το αποτέλεσμα. Αγαπητά μου παιδιά πόσα δεν θα θελα να σας πω σήμερα , αλλά με παίρνουν τα δάκρυα και πρέπει να είμαι δυνατή.
Ζητώ συγνώμη για όσες φορές σας στεναχώρησα, σας πίκρανα σας φώναξα(δεν ήταν λίγες ε;). Αγωνιούσα μην μου πάθετε κάτι, μην τραυματισθείτε, μην παρασυρθείτε, μην αγχωθείτε, μην κλάψετε, μην νιώσετε πόνο, μην νιώσετε δεύτερα, μην και δεν καταλάβετε κάτι στο μάθημα. Καμαρώνω για όλα σας, γιατί είσαστε ξεχωριστά, γίνεστε ξεχωριστά, μοναδικά άτομα. Μέρα με τη μέρα γινόσαστε άνθρωποι ολοκληρωμένοι , άνθρωποι που μπορώ να εμπιστευτώ ότι θα αλλάξετε τον κόσμο. Ξέρετε γιατί ,γιατί το μάθαμε από νωρίς , μάθαμε παρέα τι σημαίνει αγώνας για το αυτονόητο, δεν παραδώσαμε τα όπλα ούτε μια στιγμή. Αγωνιστήκαμε βγαίνοντας στους δρόμους ,παλεύοντας και διεκδικώντας τα δικαιώματά μας. Ξέρω πως αυτό είναι η παρακαταθήκη που μένει Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα καταχτιούνται. Γιατί παραιτήθηκα;
Προσπάθησα να το αποφύγω αλλά δεν ήταν εφικτό. Μου ζητήθηκε να συμμετάσχω σε μια διαδικασία (Αυτοαξιολόγηση τώρα αξιολόγηση λίγο αργότερα), που θα έπρεπε να βάλω βαθμό με κουτάκια στα κτίρια, στους καθηγητές και σε τόσα άλλα για τα οποία η πολιτεία είναι υπεύθυνη. Μετέθεσαν την ευθύνη τους σε μας, γιατί έπρεπε να βρουν ποσοστό σχολείων που θα κλείσει και ποσοστό καθηγητών που θα απολυθούν. Νομίζω πως με ξέρετε, δεν ήταν δυνατόν να το πράξω. Όλο το χρόνο σας μιλούσα για φωτισμένους εκπαιδευτικούς(Δημήτρη Γληνό, Ρόζα Ιμβριώτη στο πρότζεκτ β λυκείου),πως θα μπορούσα τώρα να βάλω υπογραφή για ανθρώπινο αίμα.
Μην μου πείτε πως υπερβάλλω, όταν μετά από 100 χρόνια απολύθηκαν στην Ελλάδα δημόσιοι υπάλληλοι και αυτοί ήταν συνάδελφοι καθηγητές; Μαζί τους ήμουν 4 χρόνια στα επαγγελματικά λύκεια. Τι αξία έχει η παραίτησή μου μπροστά σε αυτό το γεγονός; Πως μπορώ να αντικρίζω τον ευτελισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας καθημερινά, με τόσους άνεργους γύρω μας; Πως γίνεται λοιπόν να μου ζητούν να βάλω υπογραφή σε τέτοια μέτρα; ΟΧΙ, Δεν θα είμαι εκείνη που θα βάψω τα χέρια μου με ανθρώπινο αίμα. Δεν είναι τυχαίο βέβαια πως παραιτήθηκε και ο κος Λιναρδάκης από το Μουσικό . Μόνο οι δυό μας ξέρουμε τι βιώσαμε όλα τούτα τα χρόνια, εκείνος 14, εγώ 11, γιατί εμείς πονέσαμε πολύ για να δούμε να γίνονται σχολεία από το μηδέν.
Σήμερα θα βγουν και θα πουν διάφορα, κυρίως οι μεγάλοι και οι εκτός σχολείου, όλοι εκείνοι που δεν ξέρουν, εσείς όμως γνωρίζετε. Παραιτήθηκα παραμονές των γιορτών του Πάσχα, επίτηδες, γιατί το σχολειό θα ‘κλεινε και θα γινόταν αθόρυβα. Γιατί η πράξη είναι η ύστατη στιγμή της θεωρίας. Σας ευχαριστώ πολύ που υπήρξατε μαθητές μου, που με κάνατε σοφότερη, όπως και όλες τις προηγούμενες γενιές, σε όλα τα σχολεία που δίδαξα. Πάνω απ’ όλα είμαι εκπαιδευτικός και όχι δημόσιος υπάλληλος. Πάνω απ’ όλα υπερασπίζομαι το Σύνταγμα της Ελλάδας και το Δημόσιο σχολείο. Μαζί σας, ξέρω, θα αγωνιστώ για όλα τούτα. Μαζί θα ανταμώσουμε στους δρόμους, για το σχολείο που ονειρευόμαστε, για το Καλλιτεχνικό σχολείο, για το σχολείο μας. Μέσα από άλλα μετερίζια, θα βρίσκομαι συνέχεια μαζί σας. Ν’ αγαπάτε το σχολειό μας και να διαβάζετε, συνέχεια να διαβάζετε, η γνώση είναι αυτό που τους πονά. Καλή πρόοδο.
Σας αφιερώνω τους στίχους του Κωστή Παλαμά
Πολεμάς να στυλώσεις, κυβερνήτη, με τα καράβια και με τα φουσάτα της Πολιτείας το σαλεμένο σπίτι.
Του κάκου ιδρώνεις, έμπα σ’ άλλη στράτα, τον νου μας πρώτα στύλωσε και χτίσε, και πρώτ’ απ’ όλα αλφαβητάρι κράτα.
Δάσκαλος γίνε, αλήθεια, αν ήρωας είσαι.

Με παντοτινή αγάπη Μαρία Καλουδιώτη

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: ΣΕΛΙΔΑ FACEBOOK του Καλλιτεχνικού Σχολείου Γέρακα

«Πρέπει οι μαθητές να μάθουν περισσότερα και καλύτερα», δήλωσε ο υπουργός Παιδείας, κ. Αρβανιτόπουλος σε μια πολύ ενδιαφέροουσα συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα (στο οποίο, μαζί με την Realmedia  και την Πήγασος Εκδοτική είχε δοθεί περί το 1εκ . ευρώ για προμήθεια βιβλίων τον Οκτώβρη του 2009). Από τη συνέντευξη προέκυψαν δυο διαμαντάκια, ένα ακατέργαστο κι ένα χιλιοεπεξεργασμένο: την επιμύκηνση του σχολικού έτους και την εφαρμογή της αξιολόγησης στο εκπαιδευτικό προσωπικό.

Αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον η χρονική στιγμή που επέλεξε ο υπουργός να ανακοινώσει την επιμήκυνση του σχολικού έτους. Η συζήτηση για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου συνεχίζεται με ένταση κι αντιδράσεις. Δίκαιες τεκμηριωμένες αντιδράσεις. Όχι γιατί οι εκπαιδευτικοί «φοβούνται» να αξιολογηθούν, όπως συχνά αναφέρεται. Η προχειρότητα με την οποία το ίδιο το Υπουργείο ασχολείται και σχεδιάζει την ευαγγελιζόμενη αξιολόγηση είναι παροιμιώδης, καθώς μοιάζει να μην διαθέτει ούτε τα γνωστικά εργαλεία για να τη σχεδιάσει-πόσο μάλλον να την υλοποιήσει. Τα προτάγματα της ποιότητας, της βελτίωσης, της δημιουργικότητας γίνονται κούφιες λέξεις στα χείλη του Υπουργού και των παρατρεχάμενών του, που γνωρίζουν τη σχολική τάξη όσο ο πιγκουίνος το καρπούζι. Και το απέδειξαν για ακόμη μια φορά (και) θέτοντας ως προτεραιότητα την αύξηση του διδακτικού έτους.

Σε μια χρονική στιγμή, λοιπόν, που προγραμματίζεται να επιβληθεί η αξιολόγηση, ανακοινώνεται πως το σχολικό έτος θα πρέπει να επιμηκυνθεί προς όφελος των μαθητών, ώστε να μαθαίνουν «περισσότερα και καλύτερα». Εξαιρετικά βολικό. Η εικόνα των δάσκαλων που κάθονται, που έχουν προκλητικά πολλές διακοπές, που το διδακτικό τους ωράριο είναι λίγες ώρες, που τι κάνουν άλλωστε; τραγουδάκια στα παιδιά λένε….και επιτέλους πρέπει να τους συμμαζέψει το Υπουργείο. Άλλωστε το ενδιαφέρον για το όφελος των μαθητών/τριων από τη μεριά του Υπουργείου ήταν εμφανές και στη συζήτηση για την πρόταση της «Λευκής Εβδομάδας», όπου επέτρεψε να παρεισφρήσει στον διαλογο για την εκπαίδευση η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων (ΠΟΞ). Θα μπορούσαν οι εκπαιδευτικοί να έχουν καταθέσει ανάλογη πρόταση για τον οποιονδηποτε παιδαγωγικο σκοπός; Η ερωτηση ρητορική…

Παρ’ όλα αυτά, το Υπουργείο θεωρεί πως οι 15 μέρες επέκτασης του σχολικού έτους θα βοηθήσουν τους/τις μαθητές/τριες να μαθαίνουν «καλύτερα»; Το πρόβλημα της εκπαίδευσης που έπρεπε να ρυθμιστεί άμεσα ήταν η διάρκεια του σχολικού έτους; Σαφώς όχι. Όμως, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας των εκπαιδευτικών κι οι επικείμενες απολύσεις θα διευκολυνθούν από μια αναζοπύρωση της εικόνας του τεμπέλη δάσκαλου.

Της Αναστασίας Καλαφάτη

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://tvxs.gr/