Στις 30 Αυγούστου του 1932, εν μέσω της χειρότερης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που είχε αντιμετωπίσει ο κόσμος μέχρι τότε και στη σκιά της αύξησης της ναζιστικής εξουσίας, η Κλάρα Τσέτκιν-Γερμανίδα μαρξίστρια και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD)-άνοιξε την τελευταία συνεδρίαση του Ράιχσταγκ (Βουλή της Γερμανίας). Ήταν πρόεδρος και είχε το δικαίωμα να κάνει την εναρκτήρια ομιλία, ως το παλαιότερο μέλος της ολομέλειας. Σ’ αυτή της την ομιλία κάλεσε όλους τους εργαζόμενους και τον καταπιεσμένο λαό, να μην αφήσουν τις πολιτικές διαφορές που τους χωρίζουν να τους εμποδίσουν και να ενωθούν για να συνθλίψουν την φασιστική απειλή κατευθυνόμενοι προς μια σοσιαλιστική επανάσταση για την ανατροπή της αστικής τάξης. Έκανε έκκληση για την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης, μίλησε για τη συνενοχή της στην άνοδο των Ναζί, την παραβίαση του συντάγματος της Γερμανίας, και την απόλυτη ανικανότητα της να αντιμετωπίσει τις όψεις της φρικτής παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Παρά το γεγονός ότι ήταν σχεδόν τυφλή, ανίκανη να περπατήσει (χρειάστηκε να την μεταφέρουν στο βήμα), και απέναντι στις ναζιστικές απειλές για τη ζωή της σε περίπτωση που μιλούσε, η συντρόφισσα Τσέτκιν έδωσε μια παθιασμένη ομιλία που σκιαγραφεί τη στρατηγική δημιουργίας ενός “Ενιαίου Μετώπου εργαζομένων, προκειμένου να ηττηθεί ο φασισμός”.

Η Κλάρα Τσέτκιν μιλώντας στον Ράιχσταγκ, στον Αύγουστο του 32 σε ηλικία 75 ετών

            Το εργατικό κίνημα δεν κατάφερε να καταστείλει τη ναζιστική απειλή. Μέχρι τον Ιανουάριο κατελήφθη η εξουσία, πραγματοποιήθηκε το λεγόμενο «Machtergreifung»: ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Αδόλφο Χίτλερ καγκελάριο της Γερμανίας, στις 30 Ιανουαρίου 1933. Το Ράιχσταγκ διαλύθηκε. Το Κομμουνιστικό Κόμμα πέρασε στην παρανομία. Τα μέλη του είτε κρύφτηκαν, είτε εξορίστηκαν, είτε βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν. Οι οργανώσεις της εργατικής τάξης είχαν εκμηδενιστεί. Σχεδόν εκατό μέλη του Ράιχσταγκ, που δεν ήταν μέλη των Ναζί, κυνηγήθηκαν και δολοφονήθηκαν.

            Η Κλάρα κατέφυγε στη Μόσχα και πέθανε τον Ιούνιο. Σε λιγότερο από μια δεκαετία η Γερμανία μετατράπηκε, από μια χώρα στα πρόθυρα της κομμουνιστικής επανάστασης της εργατικής τάξης, σε μια Ναζιστική δικτατορία που επέφερε πόλεμο και γενοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.

             Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο της ομιλίας της, όπως καταγράφεται στα πρακτικά του Ράιχσταγκ και δημοσιεύτηκε σε μια συλλογή από επιλεγμένα κείμενα και ομιλίες της Τσέτκιν. 

– – –

Ο Φασισμός πρέπει να νικηθεί

Εναρκτήρια ομιλία της Επίτιμης Πρόεδρου του Ράιχσταγκ

Κυρίες και κύριοι! Το Ράιχσταγκ συνεδριάζει σε μια περίοδο όπου η κρίση και η κατάρρευση του καπιταλισμού κατακλύζει τις πλατιές εργατικές μάζες της Γερμανίας με μια θύελλα από τα πιο φοβερά δεινά. Τα εκατομμύρια των ανέργων, οι οποίοι πεθαίνουν από την πείνα με ή χωρίς το επίδομα ζητιανιάς της κοινωνικής πρόνοιας, θα ενισχυθεί από μερικά ακόμα εκατομμύρια κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα. Η πείνα είναι επίσης η τύχη που περιμένει όλους όσους τυχαίνει να βρίσκονται στην κοινωνική πρόνοια. Εξ’ αιτίας των χαμηλών μισθών τους, εκείνοι που εξακολουθούν να εργάζονται δεν μπορούν να αναπληρώσουν τη μυϊκή και ηθική ενέργεια που τους αποσπάται από τον ολοένα αυξανόμενο εξορθολογισμό της βιομηχανικής παραγωγής ούτε μπορούν, φυσικά, να ικανοποιήσουν τις πολιτιστικές τους ανάγκες. Οι περιορισμοί στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τα συμβούλια  διαμεσολάβησης εργατικού δυναμικού θα συμπιέσουν περαιτέρω τους ήδη υποβαθμισμένους μισθούς. Αυξανόμενος είναι και ο αριθμός τεχνιτών και μικροεπαγγελματιών, καθώς και μικρών και μεσαίων αγροτών που βρίσκονται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Η κατάρρευση της οικονομίας και η συρρίκνωση των επιδοτήσεων για πολιτιστικές δραστηριότητες καταστρέφουν την οικονομική βάση της ύπαρξης του δημιουργικού δυναμικού. Το πεδίο εφαρμογής των γνώσεων του συνεχώς μικραίνει. Η ανάφλεξη που έχει ξεκινήσει στην Ανατολή (που προκλήθηκε ισχυρά από τη Δύση, εν μέρει, προκειμένου να καταστρέψει τη Σοβιετική Ένωση και την σοσιαλιστική οικοδόμηση της) θα μπορούσε να προκαλέσει τελικά καταστροφή και τρόμο στη Γερμανία, η οποία έχει ανοιχτά τα τραύματα του ολέθρου που προκάλεσε ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος.

Η πολιτική εξουσία της Γερμανίας έχει καταληφθεί, αυτή τη στιγμή, από ένα Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο διαμορφώθηκε από τον αποκλεισμό των μελών του Ράιχσταγκ και είναι πιστός υπηρέτης του μονοπωλιακού καπιταλισμού και των μεγαλοτσιφλικάδων, του οποίου η κινητήρια δύναμη αποτελείται από στρατηγούς του Reichswehr*. (φωνές Κομμουνιστών αντιπροσώπων «πολύ καλά»).

Παρά την παντοδυναμία του, το Υπουργικό Συμβούλιο, έχει μέχρι σήμερα αποτύχει πλήρως τόσο στην εγχώρια όσο και στην εξωτερική του πολιτική. Η εσωτερική του πολιτική χαρακτηρίζεται, όπως και εκείνη των προκατόχων του, από νομοθεσίες έκτακτου ανάγκης που προκαλούνται αυξάνοντας τις έκτακτες ανάγκες που ήδη υπάρχουν.

Ταυτόχρονα, το Υπουργικό Συμβούλιο, προσβάλλει το δικαίωμα των μαζών για την καταπολέμηση αυτής της δυστυχίας. Για την κυβέρνηση, οι ομάδες που χρήζουν βοήθειας και ανάγκης, αποτελούνται από μεγάλους γαιοκτήμονες, χρεωκοπημένους βιομήχανους, μεγαλοτραπεζίτες, ιδιοκτήτες ναυπηγείων και ασυνείδητους κερδοσκόπους. Οι φορολογικές, δασμολογικές και εμπορικές επιβαρύνσεις λαμβάνονται από τα πλατιά στρώματα του εργαζόμενου λαού, ώστε να ανταμειφθούν οι μικρές ομάδες ειδικών συμφερόντων. Επιδεινώνει την κρίση βάζοντας περιορισμούς στην κατανάλωση, καθώς και στην εισαγωγή και εξαγωγή προϊόντων. Η εξωτερική του πολιτική βλάπτει τα συμφέροντα των εργαζομένων (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «μεγάλη αλήθεια»). Αυτή καθοδηγείται από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και επιτρέπει στη Γερμανία να αμφιταλαντεύεται μεταξύ έλλειψης αποφασιστικότητας και ερασιτεχνισμού ανάμεσα στην αμετανόητη δουλοπρέπεια και διάθεση εκδίκησης, μια στάση που καθιστά τη Γερμανία όλο και περισσότερο εξαρτώμενη από τις μεγάλες δυνάμεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «μεγάλη αλήθεια»). Μια τέτοια πολιτική ζημιώνει τη σχέση μας με τη Σοβιετική Ένωση, η οποία είναι ένα κράτος με έντιμη πολιτική ειρήνη και οικονομική άνοδο και αποτελεί ένα στήριγμα για τη γερμανική εργατική τάξη (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «πόσο αλήθεια!»).

Το Υπουργικό Συμβούλιο φέρει την πλήρη ευθύνη για τις δολοφονίες των τελευταίων εβδομάδων, λόγω της άρσης της ενιαίας απαγόρευσης των ναζιστικών ομάδων, όπως η Storm Troopers (SA)** και της ευεργετικής στάσης του απέναντι στις εμφυλιοπολεμικές πολιτικές των φασιστικών ομάδων. Προσπαθεί μάταια να πείσει το λαό να ξεχάσει την ηθική και πολιτική του ενοχή σχετικά με τη διαμάχη των συμμάχων για τη διανομή της κρατικής εξουσίας, αλλά το χυμένο αίμα θα το συνδέει για πάντα με τους φασίστες δολοφόνους.

Η ανικανότητα του Ράιχσταγκ και η παντοδυναμία του Υπουργικού Συμβουλίου συμβολίζουν την παρακμή του αστικού φιλελευθερισμού και της κατάρρευσης του συστήματος παραγωγής. Αυτή δε η φθορά μπορεί επίσης να ανιχνευθεί στη ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία, που τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη αντιπροσωπεύει τον πιο σάπιο λόγο του αστικού κοινωνικού συστήματος. Η Papen-Schleicher*** πολιτική της κυβέρνησης είναι απλώς η απροκάλυπτη συνέχιση της κυβερνητικής πολιτικής του Bruning (με την ανοχή των σοσιαλδημοκρατών), της οποίας, είχε με τη σειρά της προηγηθεί ο παραδειγματικός καθορισμός της πολιτικής των σοσιαλδημοκρατών. (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «πολύ καλή»). Η πολιτική του «μικρότερου κακού» ενισχύει την αίσθηση ισχύος των αντιδραστικών δυνάμεων και τις προϋποθέσεις να δημιουργηθεί το μεγαλύτερο από όλα τα δεινά: η αδράνεια των μαζών. Έχουν πειστεί να μην κάνουν καμία χρήση της πλήρους ισχύος τους, εκτός του Κοινοβουλίου. Έτσι, η σημασία του Κοινοβουλίου για την ταξική πάλη του προλεταριάτου είναι επίσης μειωμένη. Αν το Κοινοβούλιο σήμερα, εντός των ορίων, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον αγώνα των εργαζομένων, είναι μόνο επειδή έχει την υποστήριξη των ισχυρών μαζών έξω από τα τείχη του.

Πριν το Ράιχσταγκ θέσει νέα ζητήματα με τις ειδικές ερωτήσεις της ημέρας, θα πρέπει ν’ αναχθεί σε κεντρικό του ζήτημα: Η ανατροπή της κυβέρνησης του Ράιχ, η οποία, κατά παράβαση του συντάγματος, απειλεί να παραγκωνίσει το Ράιχσταγκ εντελώς. Το Ράιχσταγκ θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Πρόεδρο και τους υπουργούς του Ράιχ για παραβίαση του συντάγματος και οι περαιτέρω αποφάσεις να ληφθούν ενώπιον του Κρατικού Δικαστηρίου της Λειψίας. Ωστόσο, αν τους οδηγούσαν ενώπιον αυτού του ανώτατου δικαστηρίου, θα ήταν σαν να κατηγορούσαν το διάβολο ενώπιον της γιαγιάς του (χειροκροτήματα και φωνές «μεγάλη αλήθεια» από την πλευρά των Κομμουνιστών εκπροσώπων).

Είναι προφανές, βέβαια, ότι μια κοινοβουλευτική απόφαση δεν θα είναι σε θέση να παραγκωνίσει την εξουσία, η οποία βασίζεται στους Reichswehr και όλους τους άλλους μηχανισμούς υποστήριξης του αστικού κράτους, καθώς και την τρομοκρατία των φασιστών, τη δειλία του αστικού φιλελευθερισμού και τη παθητικότητα των μεγάλων τμημάτων του προλεταριάτου. Η επικάλυψη της κυβέρνησης στο Ράιχσταγκ δεν μπορεί παρά να είναι ένα σήμα για την κινητοποίηση και την κατάληψη της εξουσίας από τις πλατιές μάζες έξω από το Κοινοβούλιο. (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «μεγάλη αλήθεια»). Στόχος αυτής της μάχης πρέπει να είναι να χρησιμοποιηθεί όλο το βάρος των οικονομικών και κοινωνικών προσόντων των εργαζομένων, καθώς και η μαζικότητα τους.

Ο αγώνας θα δοθεί ιδιαίτερα για να νικηθεί ο φασισμός που προτίθεται να καταστρέψει με αίμα και σίδερο όλες τις ταξικές εκφράσεις των εργαζομένων. Οι εχθροί μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ελάχιστο ποσοστό της δύναμης του προλεταριάτου προέρχεται από τον αριθμό των βουλευτικών εδρών. Η δύναμή του στηρίζεται σε πολιτικές, συνδικαλιστικές και πολιτιστικές οργανώσεις.

Το παράδειγμα του Βελγίου δείχνει στους εργαζόμενους, ότι ακόμα και κατά τη διάρκεια της χειρότερης οικονομικής ύφεσης, μια μαζική απεργία αποδεικνύεται ένα αποτελεσματικό όπλο, υπό την προϋπόθεση ότι η χρήση του υποστηρίζεται από την αποφασιστικότητα και την προθυμία οι μάζες να κάνουν θυσίες και δε συρρικνώνονται από τη διεύρυνση της μάχης και την καταστολή των δυνάμεων από τον εχθρό, με τη χρήση βίας. (φωνές από τους Κομμουνιστές βουλευτές «μεγάλη αλήθεια»). Η εξωκοινοβουλευτική αντίδραση της εργατικής τάξης, ωστόσο, δεν πρέπει να περιορίζεται στην ανατροπή μιας κυβέρνησης η οποία έχει παραβιάσει το σύνταγμα. Θα πρέπει να πάει πέρα από το στόχο της προκείμενης στιγμής, να προετοιμαστεί για την ανατροπή του αστικού κράτους και της βάσης του, που είναι το καπιταλιστικό σύστημα. Όλες οι προσπάθειες για την αντιμετώπιση της κρίσης, ενώ το καπιταλιστικό σύστημα εξακολουθεί να επικρατεί μπορεί να επιφέρουν μόνο την καταστροφή. Η παρέμβαση του κράτους απέτυχε επειδή το αστικό κράτος δεν ελέγχει την οικονομία, αλλά ελέγχεται από τον καπιταλισμό. («μεγάλη αλήθεια» φωνάζουν οι Κομμουνιστές βουλευτές). Δεδομένου ότι η διάταξη των δυνάμεων της κατέχουσας τάξης, δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει προς όφελός της και σε βάρος των παραγωγικών και καταναλωτικών μαζών. Η ελεγχόμενη οικονομία, με βάση τον καπιταλισμό είναι εξ’ αρχής αντιφατική. Όλες οι παρόμοιες προσπάθειες ηττήθηκαν από την ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Ο έλεγχος της οικονομίας, είναι δυνατός μόνο όταν καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Ο τρόπος για να ξεπεραστούν οι οικονομικές κρίσεις και όλες οι απειλές των ιμπεριαλιστικών πολέμων είναι αποκλειστικά και μόνο με την προλεταριακή επανάσταση («μπράβο» φωνάζουν οι Κομμουνιστές), η οποία θα απομακρύνει την ατομική ιδιοκτησία της παραγωγής και ως εκ τούτου εγγυάται μια ελεγχόμενη οικονομία.

Η μεγάλη παγκόσμια ιστορική απόδειξη ότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί, είναι η Ρωσική Επανάσταση. Έχει αποδειχθεί ότι οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να νικήσουν όλους τους εχθρούς τους, τους καπιταλιστές στη χώρα τους και τους ιμπεριαλιστές ληστές από το εξωτερικό. Έχει κομματιάσει τις συμβάσεις σκλαβιάς, όπως η Συνθήκη των Βερσαλλιών (φωνές από τους Κομμουνιστές «μεγάλη αλήθεια»).

Το Σοβιετικό κράτος επιβεβαιώνει επίσης το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι διαθέτουν την ωριμότητα να κατασκευάσουν ένα νέο οικονομικό σύστημα, στο οποίο μια υψηλότερη οικονομική ανάπτυξη της κοινωνίας μπορεί να συμβεί χωρίς καταστροφικές κρίσεις, διότι η αιτία της άναρχης μεθόδου παραγωγής έχει καταστραφεί-η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Ο αγώνας των εργατικών μαζών ενάντια στα καταστροφικά δεινά του παρόντος είναι, την ίδια στιγμή και αγώνας για την πλήρη απελευθέρωσή τους. Τα βλέμματα των μαζών πρέπει να κατευθύνονται σταθερά προς αυτό τον φωτεινό στόχο, που δεν πρέπει να περιβάλλεται από την ψευδαίσθηση της απελευθέρωσης της δημοκρατίας. Οι μάζες δεν πρέπει να επιτρέψουν στον εαυτό τους να φοβηθούν την ωμή χρήση βίας, που με τη χρήση της ο καπιταλισμός επιδιώκει την επιβίωσή του, με τη μορφή των νέων παγκόσμιων πολέμων και φασιστικών εμφυλίων διαμαχών.

Το πιο σημαντικό άμεσο καθήκον είναι η δημιουργία ενός Ενιαίου Μετώπου όλων των εργαζομένων, προκειμένου να γυρίσει πίσω ο φασισμός (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «μεγάλη αλήθεια»), προκειμένου να προφυλαχτούν από την υποδούλωση και την εκμετάλλευση τους, καθώς και να διατηρήσουν τη δική τους φυσική ύπαρξη με την ισχύ και τη δύναμη της οργάνωσής τους. Πριν από αυτή την επιτακτική ιστορική αναγκαιότητα, όλοι οι λόγοι που μας αναστέλλουν και μας διαιρούν, όπως πολιτικές, συνδικαλιστικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές απόψεις πρέπει να κατέχουν υποδεέστερη θέση. Όλοι όσοι αισθάνονται να απειλούνται, όλοι εκείνοι που υποφέρουν και όλοι όσοι καιρό παλεύουν για την απελευθέρωση πρέπει να ανήκουν στο Μέτωπο ενάντια στο φασισμό και τους εκπροσώπους της κυβέρνησης. Η αυταρχικότητα των εργατών έναντι του φασισμού είναι η επόμενη απαραίτητη προϋπόθεση για την δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου στη μάχη κατά των κρίσεων και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που αιτία της ύπαρξής τους είναι τα καπιταλιστικά μέσα παραγωγής. Η εξέγερση των εκατομμυρίων εργαζόμενων ανδρών και γυναικών στη Γερμανία ενάντια στην πείνα, τη δουλεία, τις φασιστικές δολοφονίες και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους είναι μια έκφραση της ακατάλυτης μοίρας των εργαζομένων όλου του κόσμου. Το πεπρωμένο της διεθνούς κοινότητας πρέπει να την μετατρέψει σε μια μαχητική κοινότητα που να τους συνδέει με την εμπροσθοφυλακή των αδελφών της Σοβιετικής Ένωσης. Οι απεργίες και οι εξεγέρσεις σε διάφορες χώρες είναι πύρινα σημάδια που λένε ότι οι Γερμανοί αγωνιστές δεν είναι μόνοι τους. Παντού οι απόκληροι και οι καταπιεσμένοι λαοί κατευθύνονται προς την κατάληψη της εξουσίας. Το Ενιαίο Μέτωπο των εργαζομένων, που έχει τους ίδιους στόχους και στη Γερμανία, δεν πρέπει να στερείται τα εκατομμύρια των γυναικών, που εξακολουθούν να φέρουν τις αλυσίδες της έμφυλης σκλαβιάς (οι Κομμουνιστές φωνάζουν «πολύ καλή»), και ως εκ τούτου εκτίθενται στην πιο καταπιεστική ταξική σκλαβιά. Στην πρωτοπορία πρέπει να αγωνιστούν οι νέοι που θέλουν να ανθίσουν και να ωριμάσουν. Σήμερα, άλλωστε, δεν αντιμετωπίζουν άλλες προοπτικές, παρά την τυφλή υπακοή και την εκμετάλλευση στους κόλπους της υποχρεωτικής παροχής υπηρεσιών. Στο Ενιαίο Μέτωπο ανήκουν επίσης όλοι όσοι αποτελούν το δημιουργικό δυναμικό και εργάζονται ώστε να αυξηθεί η ευημερία και ο πολιτισμός με τις γνώσεις και την επιμέλεια τους και έχουν γίνει περιττοί στην αστική κοινωνία του σήμερα. Ακόμα στο Μέτωπο ανήκουν οι μισθωτοί και οι μεροκαματιάρηδες σκλάβοι που πλήρωναν φόρους και συντηρούνταν από τον καπιταλισμό ενώ ταυτόχρονα τον συντηρούν και είναι θύματα του.

Ανοίγω αυτή την συνεδρίαση εκπληρώνοντας έτσι τα καθήκοντά μου ως επίτιμη πρόεδρος με την ελπίδα ότι, παρά τις τρέχουσες αδυναμίες μου, μπορώ να έχω ακόμα την τύχη να ανοίξω ως επίτιμη πρόεδρος την πρώτη σοβιετική συνεδρίαση της Σοβιετικής Γερμανίας.

*έτσι ονομαζόταν η στρατιωτική οργάνωση της Γερμανίας από το 1919 έως το 1935 (ΣτΜ).

**παραστρατιωτική οργάνωση που βοήθησε στην άνοδο του Χίτλερ το 1930 (ΣτΜ).

***οι Schleicher και Papen εργάστηκαν από κοινού για να υπονομεύσουν τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας με επικεφαλής τον Otto Braun (ΣτΜ).

****Η Κλάρα Τσέτκιν γεννήθηκε στο Wiederau της Σαξονίας στις 5 Ιουλίου 1857. Γνώρισε και ασπάστηκε τον Σοσιαλισμό και τον Φεμινισμό κατά την διάρκεια των σπουδών της στην Γυναικεία Παιδαγωγική Ακαδημία της Λειψίας. Το 1881 έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Παντρεύτηκε τον μαρξιστή Ossip Zetkin, έναν εξόριστο Ρώσο επαναστάτη. Το ζευγάρι απέκτησε 2 παιδιά πριν τον θάνατο του Ossip από φυματίωση το 1889. Το 1919 συμμετείχε στην ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Ο κύκλος της αποτελούνταν μεταξύ άλλων από τους Karl Liebknecht, Rosa Luxemburg, Paul Levi, Ernest Meyer. Από διάφορες θέσεις μάχεται δυναμικά, κατά τη διάρκεια της ζωής της, τον ρατσισμό, τις έμφυλες διακρίσεις, τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Πέθανε εξόριστη στην Μόσχα στις 20 Ιουνίου 1933. Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύεται στο Philip S. Foner (ed.), ClaraZetkin: SelectedWritings, New York: International Publishers, 1984, σσ. 170-175 (ΣτΜ).

Πηγή με την εισαγωγή, στα αγγλικά

Μετάφραση: Χρήστος Χρυσανθόπουλος

Η καταδίκη των στελεχών της Χρυσής Αυγής στη δίκη που συνεχίζεται στις 7 Μάη αποτελεί αναγκαίο, αλλά όχι επαρκή όρο για τη μάχη ενάντια στο φασισμό, λέει στο Πριν ο ιστορικός Δημήτρης Κουσουρής, ο οποίος είχε δεχθεί δολοφονική επίθεση από τάγμα εφόδου της ΧΑ το 1998. Θα αποτελεί σκάνδαλο πρώτου βαθμού εάν αθωωθούν ή πέσουν στα μαλακά, συμπληρώνει.

– Συνεχίζεται αυτή την εβδομάδα η δίκη της Χρυσής Αυγής. Τι μπορεί να περιμένει και σε τι να στοχεύει το κίνημα και η μαχόμενη Αριστερά από τη συγκεκριμένη διαδικασία;

– Πρώτα από όλα, η ίδια η διεξαγωγή της δίκης δεν προκύπτει από την πρωτοβουλία των διωκτικών αρχών, που επί χρόνια παρείχαν ασυλία στη δράση της ΧΑ, αλλά είναι προϊόν και της πίεσης που άσκησε το αντιφασιστικό κίνημα, ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε σε λογικές ανάθεσης του αντιφασιστικού αγώνα στην αστική δικαιοσύνη. Όπως έδειξαν και οι επιθέσεις στους μάρτυρες κατηγορίας από την πρώτη κιόλας μέρα της δίκης, αλλά και η παρουσίαση του γεγονότος από τα κανάλια με βάση τη λογική των δύο άκρων, τόσο τα αστικά επιτελεία όσο και οι φασίστες ξέρουν καλά πως ό,τι συμβεί μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου εξαρτάται από τον ιδεολογικό και πολιτικό συσχετισμό δύναμης έξω από αυτήν. Η δίκη αποτελεί ευκαιρία για να δημοσιοποιηθούν και να αποκαλυφθούν στην Ελλάδα και διεθνώς η δολοφονική δράση αλλά και ο βαθιά συστημικός χαρακτήρας της ΧΑ, οι σχέσεις της με κομμάτια του κρατικού μηχανισμού, η στήριξή της από μεγαλοεκδότες κι επιχειρηματίες, ο ρόλος της ως δύναμη κρούσης των καπιταλιστών απέναντι στο οργανωμένο εργατικό κίνημα.

– Είναι σημαντικό να καταδικαστούν οι υπεύθυνοι για την εγκληματική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής;

– Το να καταδικαστούν αποτελεί αναγκαίο αλλά όχι επαρκή όρο για τη μάχη ενάντια στο φασισμό. Ξεκινώντας αντίστροφα, πιθανή απαλλαγή τους θα σήμαινε πως τα ερείσματά τους στους μηχανισμούς του βαθέος κράτους συνεχίζουν να λειτουργούν απρόσκοπτα. Θα προκαλούσε αποχαλίνωση της βίας των συμμοριών αλλά και της αστυνομίας. Ακόμα κι αν οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν δεν είναι οι βαρύτερες με βάση τις πράξεις για τις οποίες δικάζονται, η ποινική τους καταδίκη μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην αναχαίτιση της βίαιης δράσης και της πολιτικής επιρροής της Χρυσής Αυγής και να διασφαλίσει κρίσιμο ζωτικό χώρο για την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων.

– Μήπως όμως διώκονται για τις ιδέες τους;

– Θυμίζω πως μόνο μετά τη δολοφονία του Φύσσα ο ανακριτής έβγαλε από το συρτάρι τους φακέλους 70 και πλέον υποθέσεων σχετικών με μέλη της Χρυσής Αυγής, οι οποίες με τη σειρά τους αποτελούν υποσύνολο των επιθέσεων σε μετανάστες και κοινωνικούς αγωνιστές που έχουν καταγραφεί από τις οργανώσεις παρακολούθησης της ρατσιστικής βίας. Πρόκειται για μια ομολογημένα νεοναζιστική οργάνωση, τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα της οποίας αποθεώνουν τη βία ενάντια σε μετανάστες και πολιτικούς αντιπάλους, με ύμνους στην κρυπτεία και στα τάγματα εφόδου. Ο Κασιδιάρης αποδεδειγμένα εκπαίδευε παραστρατιωτικές ομάδες, ο Μιχαλολιάκος σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση προέτρεπε τα μέλη του να λειτουργήσουν σαν τάγματα εφόδου κ.ο.κ. Η ελληνική δικαιοσύνη είχε καταδικάσει τον Γιωτόπουλο ως ηθικό αυτουργό για όλες τις δολοφονίες της 17Ν με πολύ λιγότερα έως ανύπαρκτα στοιχεία πριν από μια δεκαετία: με αυτό το μέτρο σύγκρισης, αν αθωωθεί ή πέσει στα μαλακά η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, θα είναι δικαστικό και πολιτικό σκάνδαλο πρώτου βαθμού.

– Τι περιεχόμενο και ποιες μορφές δράσης πρέπει να έχει ένα σύγχρονο αντιφασιστικό κίνημα;

– Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο, είναι ανάγκη να αποκαλυφθεί ο βαθιά συστημικός χαρακτήρας του φασισμού, θεσμικού και εξωθεσμικού. Να καταγγελθούν οι παραβιάσεις βασικών δημοκρατικών κανόνων από εκείνους που τους θεσμοθέτησαν, οι ζώνες νόμιμης ανομίας με θύματα μετανάστες και φτωχούς εργαζόμενους, οι τραμπούκοι των ταγμάτων εφόδου και οι φονιάδες της FRONTEX ως δυνάμεις κρούσης ενός ανελέητου ταξικού πολέμου του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Η άνοδος του φασισμού, όπως και στο Μεσοπόλεμο, πατάει πάνω στην ήττα του εργατικού κινήματος, στην υποχώρηση των συνδικαλιστικών μορφών οργάνωσης και των ταξικών ταυτοτήτων, στη διάλυση ή τον εκφυλισμό των παραδοσιακών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς. Άρα η δράση του αντιφασιστικού κινήματος χρειάζεται να προσανατολιστεί στην ανάταξη αυτής της πραγματικότητας, στην ανασυγκρότηση του δημόσιου χώρου, στην οργάνωση των εργαζομένων και των ανέργων, ντόπιων και μεταναστών, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές, στα γήπεδα και στις πλατείες. Η μάχη ενάντια στο φασισμό είναι πριν από όλα μάχη για τη συλλογική οργάνωση των δυνάμεων της εργασίας, για την ανάκτηση της περηφάνιας των παραγωγών του πλούτου μέσα από την καθημερινή πάλη, για τη συγκρότηση ενός νέου εργατικού διεθνισμού.

– Τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη εμφανίζονται αντισυστημικά, αντιπολιτευτικά, κερδίζουν μέσα στην παραδοσιακή εργατική τάξη. Τι μήνυμα εκπέμπει αυτό για την Αριστερά;

– Η σύνθεση και η εκλογική βάση των ακροδεξιών και νεοφασιστικών κομμάτων είναι διαταξική. Η επιρροή τους σε τμήματα της παραδοσιακής εργατικής τάξης είναι περιορισμένη και εκδηλώνεται εκεί όπου το οργανωμένο εργατικό κίνημα έχει ηττηθεί και υποχωρήσει ή έχει διαλυθεί, όπως π.χ. στα παλιά βιομηχανικά κέντρα που χτυπήθηκαν από την αποβιομηχάνιση. Τα ακροδεξιά κόμματα ασκούν αξιοσημείωτη επιρροή στα κομμάτια της νέας ευέλικτης εργατικής βάρδιας, που εντάχθηκαν στην παραγωγή χωρίς συλλογικές συμβάσεις και δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να εκτεθούν στις ιδέες της Αριστεράς, στις πρακτικές της συλλογικής οργάνωσης. Η βασική αδυναμία της σύγχρονης ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι ότι έχει χάσει τη δυνατότητα να τροφοδοτείται και να τροφοδοτεί την κίνηση του κόσμου της δουλειάς. Οι κυρίαρχες εκδοχές της είτε εκφυλίστηκαν σε λογικές διαχείρισης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών είτε εγκλωβίστηκαν σε πολιτικές δικαιωμάτων, καταδικάζοντάς τη σε θέση άμυνας και σε διαρκή υποχώρηση. Άρα μια Αριστερά που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως ανατρεπτικό χρειάζεται να ξεπεράσει ιδεολογικές αγκυλώσεις που οδηγούν σε αναπαραγωγή παρωχημένων πολιτικών ταυτοτήτων ή σε επανάληψη παραδοσιακών πρακτικών δράσης και παρέμβασης, να αντιτάξει στη δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τη βαρβαρότητα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού τη δημοκρατία και το διεθνισμό των εργατικών αγώνων, τον κομμουνισμό όχι σαν ιδεοληψία και πρόσχημα για περιχαράκωση μα ως την πραγματική κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

Αν και η Ελλάδα έχει τη θλιβερή πρωτοτυπία ενός ισχυρού νεοναζιστικού κόμματος, στις περισσότερες χώρες της ΕΕ (με πιο εμβληματική την περίπτωση της Γαλλίας) έχουν ισχυροποιηθεί πολύ ακροδεξιά, εθνικιστικά κόμματα. Για ποιο λόγο;

– Η ελληνική «πρωτοτυπία» δεν είναι παρά μια ψηφίδα σε ένα τοπίο ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων, συχνά απευθείας κληρονόμων του ιστορικού φασισμού. Ασφαλώς η ιδεολογική ταυτότητα του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου ή του Αυστριακού Κόμματος της Ελευθερίας είναι πολύ διαφορετική από εκείνη της Χρυσής Αυγής, του ουγγρικού Γιόμπικ ή, ακόμα περισσότερο, του Βρετανικού Κόμματος Ανεξαρτησίας.

Ωστόσο, σε όλες τις περιπτώσεις παρακολουθούμε την εδραίωση ακροδεξιών κόμματων ως βασικών ανταγωνιστών των παραδοσιακών αστικών κομμάτων. Μπορούμε άρα να πούμε με μικρά περιθώρια λάθους πως η «μεταπολιτική» κατάσταση της νεοφιλελεύθερης ενιαίας σκέψης αμφισβητείται σήμερα κυρίως από δυνάμεις που εκφράζουν σε διαφορετική δοσολογία ένα συνδυασμό των πιο ακραίων αντιδραστικών, εθνικιστικών, ρατσιστικών, αντιλαϊκών, αντικομμουνιστικών και αντιδημοκρατικών πολιτικών παραδόσεων της Γηραιάς Ηπείρου.

Πρόκειται για την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας «κανονικοποίησης» των φασιστικών ιδεών που είχε κοινή μήτρα με την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού, τη διεθνή κρίση του καπιταλισμού στη δεκαετία του 1970, αλλά και κοινό εχθρό: το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο βασιζόταν σε πολιτικές πλήρους απασχόλησης, κατοχύρωση των βασικών δημόσιων αγαθών (εκπαίδευση, υγεία, ενέργεια, συγκοινωνία), κοινωνική ασφάλιση και πλήρη πολιτικά δικαιώματα για την εργαζόμενη πλειοψηφία.

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η πτώση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» σηματοδότησαν μια νέα καμπή, που επιτάχυνε τη διαδικασία επανενσωμάτωσης και νομιμοποίησης των νεοφασιστικών κομμάτων στη Δυτική όπως και στην Ανατολική Ευρώπη. Στις συνθήκες της παρούσας κρίσης η ενίσχυση των ακροδεξιών κομμάτων αποτελεί σύμπτωμα της μακρόχρονης υπονόμευσης των παραδοσιακών μηχανισμών δημοκρατικής συμμετοχής και ελέγχου, αλλά και μοχλό για την περαιτέρω αντιδραστική μετάλλαξη των ευρωπαϊκών δημοκρατιών και της ίδιας της ΕΕ.

– Η ΕΕ διαφημίζεται σαν το «κοινό σπίτι των λαών», το οποίο καταργεί τον εθνικισμό κ.λπ. Πώς καταφέρνει το ανάποδο;

– Τα διάφορα σχέδια για πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στόχευαν πράγματι στην υπέρβαση των παλιών εθνικιστικών ιδεολογιών. Στην πράξη ωστόσο η συγκρότηση της ΕΕ ήταν προϊόν της συμμαχίας των πιο δυναμικών τμημάτων του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου στη δεκαετία του 1980 και του 1990, στα χρόνια δηλαδή του θριάμβου του νεοφιλελευθερισμού.

Η συγκρότησή της υπηρέτησε καταρχήν την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων αλλά και ανθρώπων στο βαθμό που μπορούσε να συμπιέζει προς τα κάτω το κόστος της εργασίας. Η διαδικασία λήψης των αποφάσεων περιορίστηκε σε μια γραφειοκρατία σε διαπραγμάτευση με τις ομάδες πίεσης των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, παρακάμπτοντας τις διαδικασίες πολιτικής συμμετοχής και ελέγχου που ανήκαν στη σφαίρα των επιμέρους εθνικών κρατών. Η ανάγκη να αντεπεξέλθουν στον διεθνή ανταγωνισμό σπρώχνει μεγάλα κομμάτια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στη διάλυση των όποιων κοινωνικών και δημοκρατικών κεκτημένων της μεταπολεμικής περιόδου είχαν απομείνει, στηρίζοντας τους μεταλλαγμένους κληρονόμους του ιστορικού φασισμού.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://prin.gr/

Πριν από σαράντα χρόνια, φυσιοδίφες, είχαν προχωρήσει σε ένα σαδιστικό πείραμα, για να διαπιστώσουν αν ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη άνθιζαν στις τάξεις των κατώτερων θηλαστικών.

Σε γειτονικά κλουβιά, ομάδες ποντικών λάμβαναν τροφή κάθε φορά που, στο διπλανό κλουβί, άλλα τετράποδα υποβάλλονταν σε ηλεκτροσόκ. Όπως αποδείχθηκε, από τη στιγμή που τα αντανακλαστικά λειτούργησαν μεταφέροντας γνώση και η τροφή, συνδέθηκε με την γειτονική οδύνη, τα ποντίκια στα οποία χορηγούνταν τροφή την αρνήθηκαν και μάλιστα, μέχρι θανάτου από πείνα.

Το ποντίκια δεν εκδίδουν εφημερίδες, αν το έκαναν, ενδέχεται, το πρωτοσέλιδο κάποιας να κυκλοφορούσε με τίτλο που να ειρωνευόταν και να πολεμούσε την διάθεση όποιων δεν άντεχαν στην ιδέα να βασανίζονται κάποιοι για να τρώνε πλουσιοπάροχα οι άλλοι. Ίσως μάλιστα προέτρεπε, το πρωτοσέλιδο αυτό, και σε κανιβαλισμό των δεινοπαθούντων αφού θα θεωρούνταν κατώτεροι, θα τους φόρτωναν με υποψίες και κατηγορίες που θα «δικαιολογούσαν» τα βάσανά τους ή πολύ απλά θα θεωρούνταν έτσι κι αλλιώς χαμένοι από χέρι, οπότε, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να σκάνε και να στεναχωριούνται οι χορτάτοι.

Την ώρα που 700 ψυχές χάνονταν μεσοπέλαγα χθες στα ανοιχτά της Ιταλίας η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», σε πρωτοσέλιδό της, «κανιβάλιζε» την υπουργό μετανάστευσης και τον συζύγο της με τίτλο: «Το ζεύγος της λαθροσυμφοράς: ‘Λιάζεται’ το λιμενικό με το Δρίτσα της Τασίας…και άφησε να γεμίσουν τα νησιά μας με λαθρομετανάστες». Πρόκειται για την ίδια εφημερίδα, που παρουσίασε και παρομοίασε τα τάγματα εφόδου των μακελάρηδων της Χρυσής Αυγής με ενοριακή οργάνωση φιλάνθρωπων κυριών.

Το χθεσινό πρωτοσέλιδο, συνέπεσε επίσης με την έναρξη της δίκης της ναζιστικής οργάνωσης με κατηγορίες για φόνους, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμούς και οργάνωση βραδυνών εφόδων σε όποιον έχει  απλώς διαφορετικό χρώμα δέρματος.

Είκοσι χρόνια, τουλάχιστον, το ναζιστικό έλκος στρογγυλοκάθησε στην καθημερινότητα του στομαχιού της ελληνικής κοινωνίας και γιγαντώθηκε, από την αδιαφορία που επέβαλλε η ανεμελιά, συνθήκες που το κατέστησαν «φυσιολογικό» πονάκι, δήθεν απειροελάχιστη ενόχληση, παρεπόμενο κάποιων «διατροφικών» υπερβολών.

Ο απόπατος λειτουργούσε, οι λυγμοί των κακοπαθημένων χάνονταν σαν να μην υπήρχαν, μέχρι που βούλωσε και ξεχείλισε το αίμα στα πεζοδρόμια.
Ωστόσο η μηχανή παραγωγής της ναζιστικής ιδεολογίας δεν έπαψε να λειτουργεί. Υπεύθυνοι για τα δεινά της χώρας θεωρούνται ακόμη και τώρα οι μετανάστες, η εξάλειψή τους προβάλλεται ως λύση για όλα τα κακά που μας βρήκαν.

Και επιπλέον, τελευταίο εφεύρημα, οι μετανάστες έρχονται στην Ελλάδα γιατί υπάρχει μια κυβέρνηση, αριστερή φυσικά, η οποία τους ανέχεται αντί να βάλει το πολεμικό ναυτικό να βομβαρδίζει τις σάπιες βάρκες με τις οποίες προσπαθούν να διαβούν μερικά μίλια θάλασσας.

Τα στοιχεία βέβαια λένε άλλα. Ότι το 2014 στη χώρα έφτασαν 43 χιλιάδες πρόσφυγες την ώρα που στην Τουρκία ζουν 1,8 εκατομμύρια Σύροι ξεσπιτωμένοι, στην Ιορδανία άλλες 650 χιλιάδες, στον Λίβανο, ναι στον πολύπαθο και ρημαγμένο Λίβανο, 1.2 εκατομμύρια, ενώ στην Κένυα που δεν μπορεί να θρέψει ούτε τις σουρικάτες στις σαβάνες της βρίσκονται 550 χιλιάδες Σομαλοί.

Αυτά για τους ναζιστές, και όσα από τα κανάλια και τις εφημερίδες κανοναρχούν τις συνειδήσεις των φοβισμένων μικροαστών και ανέργων της χώρας μας είναι λεπτομέρειες. Γι αυτό ανέχτηκαν με κρυφή ικανοποίηση και προέβαλλαν τη δράση των ανεγκέφαλων μαχαιροβγαλτών των ταγμάτων εφόδου ως αναγκαία συνθήκη για να λυθεί το πρόβλημα.

Αλλά το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτοί και η αδιαφορία που προάγουν όταν η Ευρώπη έσπερνε… δημοκρατία στον αραβικό κόσμο και στα βόρεια της Αφρικής, σπορά που κάρπισε μονάχα τέρατα φονταμενταλισμού και κεφαλοκυνηγούς. Ακόμη και τα ποντίκια θα καταλάβαιναν ότι η αρρώστια αυτή δεν αντιμετωπίζεται με την εξάπλωση της φαιάς πανούκλας του ναζισμού στην επικράτειά μας.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.stokokkino.gr/

Χθες, 7 Γενάρη του 2015, για άλλη μια φορά, ο «δυτικός πολιτισμός» επλήγει από φονταμεταλιστές μουσουλμάνους, οι οποίοι προσβεβλημένοι από τα σατιρικά σκίτσα του περιοδικού Charlie Hebdo, εισέβαλαν οπλισμένοι στα γραφεία του εντύπου στο Παρίσι, εκτελώντας 11 δημοσιογράφους κι 1 αστυνομικό. 

Το βίντεο, με την εν ψυχρώ εκτέλεση του αστυνομικού, έκανε τον γύρο του διαδικτύου και η κτηνωδία των «ισλαμιστών φονιάδων», πάγωσε όλον τον πλανήτη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, κόντρα στην διακαή επιθυμία του κάθε Γεωργιάδη και του κάθε Τζήμερου να αποδειχτεί ότι οι εκτελεστές ήταν μουσουλμάνοι φανατικοί, οι οποίοι διείσδυσαν στο εσωτερικό της «πολιτισμένης» Ευρώπης που παραμένει, σύμφωνα με το σινάφι του, ένα ξέφραγο αμπέλι όπου διάφοροι «λαθραίοι» εγκληματίες, εξυπηρετώντας σκοτεινά σχέδια για την ισλαμοποίηση της Ευρωπαικής Ένωσης και κατ’ επέκταση ολόκληρου του κόσμου, σκοτώνουν, ανατινάζουν και καταστρέφουν τα αγαθά του Διαφωτισμού (ο Άδωνης άλλωστε είναι κλασικό τέκνο της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης, οπότε μάχεται νυχθημερόν για την προστασία της, ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥ), αποδείχτηκε εν τέλει, μετά την ταυτοποίηση των δραστών, ότι ούτε «λαθρομετανάστες» είναι ούτε τζιχαντιστές από τα βάθη της Μέσης Ανατολής, αλλά Γάλλοι πολίτες, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην ίδια μήτρα που γέννησε το Διαφωτισμό που τόσο πολύ «λατρεύει» ο κάθε φασίστας σκοταδιστής Τζήμερος και δεν χάνει ευκαρία να τον εκτελέσει με τα γεμάτα μίσος διακυρήγματά του για μια «καθαρή από μουσουλμάνους Ευρώπη».

Αναμφίβολα όμως, η αδιαφορία του ίδιου του Κράτους όπλισε τα χέρια των εξτρεμιστών. Έχοντας γκετοποιήσει συνειδητά ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες σε συγκεκριμένες υποβαθμισμένες γειτονιές, καθιστούν αυτόματα, τους νέους αυτούς πολίτες, εύκολη λεία. Στο, από το κράτος διαμορφωμένο, πρόσφορο τούτο έδαφος, διάφοροι στρατολόγοι και φανατικοί, εκμεταλλευόμενοι τον κοινωνικό αποκλεισμό των συγκεκριμένων ατόμων, «νερουλιάζουν» το μυαλό τους και δηλητηριάζουν τις ίδιες τους τις ψυχές, κατασκευάζοντας έτσι πειθήνια όργανα που θα εξυπηρετήσουν στην επέκταση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων, εκμεταλλευόμενοι πάντα την κατασκευασμένη έξαρση τη θρησκευτικής τους μανίας.

Όποιος έχει ζήσει στο Παρίσι και έχει πάει μια βόλτα στα προάστια της Γαλλικής πρωτεύουσας, μπορεί να αντιληφθεί τις «δυο ταχύτητες» που τρέχει και αυτή αλλά και πολλές από τις πόλεις της Ευρώπης. Τα επεισόδια του 2005 μπορούν εύκολα να μας διδάξουν την κατάσταση που επικρατεί χρόνια στο Παρίσι αλλά και σε άλλες μεγαλουπόλεις. Αποκομμένοι πλήρως ο ένας από τον άλλον, δυο κόσμοι συγκρούονται καθημερινά: Ο κόσμος του πλούτου και της ευμάρειας του κέντρου του Παρισίου (απόγονος της γαλλικής μπουρζουαζίας) από τη μία και ο κόσμος της φτώχειας και της εγκατάλειψης ολόκληρων μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών στις «παρακμιακές» γειτονιές των προαστίων από την άλλη.

Φερέφωνα αυτής της αντίδρασης του μίσους (πιο επίκαιρη από ποτέ η ταινία του Ματίε Κάσοβιτς, “La Haine”), αυτοκτονική εκτόνωση μέσα από τη δολοφονική θρησκεία που διακηρύττει τη μισαλλοδοξία, για άλλη μια φορά θύματα υπήρξαν αθώοι καλλιτέχνες που πολεμoύσαν αυτό ακριβώς το δολοφονικό ένστικτο των εκάστοτε ιερέων και ιμάμηδων, οι οποίοι απευθύνονται στους περιθωριοποιημένους νέους ώστε να κατασκευάσουν τους επόμενους φονιάδες / στρατιώτες, καλύπτοντας αυτό ακριβώς το κενό, που η έλλειψη κρατικής μέριμνας δημιουργεί. Απόγονοι των μεταναστών που στάλθηκαν στη Γαλλία για να την ανοικοδομήσουν, εγγόνια της μανίας του Σαρλ Ντε Γκωλ και της άρχουσας τάξης για τη διατήρηση των κεκτημένων τους στις αποικίες, σηκώνουν τα όπλα για να σκοτώσουν τους φανταστικούς εχθρούς τους, στοχεύοντας σε αθώα θύματα και όχι στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που τους εξοντώνει μέρα με την ημέρα. Όπως εκμηδένισε τους παππούδες τους, τους πατεράδες τους, έτσι ακριβώς υποβαθμίζει και τελικά εξοντώνει και τους ίδιους αλλά και όλες τις γενιές που θα ακολουθήσουν.

Γιατί το Μίσος εκκολάπτεται εκεί που η αδιαφορία και ο αποκλεισμός εκτρέφονται.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.nostimonimar.gr/

Σε λίγους μήνες, θα ξεκινήσει μια από τις πιο σημαντικές δίκες των τελευταίων δεκαετιών, η δίκη της Χρυσής Αυγής. Με την πλειοψηφία των μελών της κοινοβουλευτικής της ομάδας προφυλακισμένη, οι αποκαλύψεις για τις συνομιλίες, τις σχέσεις και την οργάνωση των δράσεων είναι αδιάκοπες. Ο Θανάσης Καμπαγιάννης, μέλος της πρωτοβουλίας δικηγόρων για την πολιτική αγωγή του Αντιφασιστικού Κινήματος και της ΚΕΕΡΦΑ θα είναι στη δίκη ως ένας από τους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής των Αιγύπτιων Αλιεργατών. Μιλάει στο the cricket για την δίκη της Χρυσής Αυγής (από πολιτικής, κοινωνικής και τεχνικής πλευράς), σχολιάζει το βούλευμα του εισαγγελέα Ντογιάκου, μιλάει για το ρόλο που έπαιξε η δίκη και η απόφαση Λουκμάν, καθώς και για το τι επέλεξαν (το κράτος και η κυβέρνηση) να μείνει έξω από τη δικογραφία.

δημοσιογραφική επιμέλεια: Μαριάννα Ρουμελιώτη-Χρήστος Σύλλας

κινηματογράφηση/μοντάζ: Γιάννης Νικολόπουλος

Διαβάστε περισσότερα: http://thecricket.gr/