“Μην ψάχνεις για εχθρούς σε άλλα σωματεία έλα να παλέψουμε για άλλη κοινωνία”. Μέχρι και στα γήπεδα ακούγονται πλέον μηνύματα ενότητας και αλλαγής του υπάρχοντος τρόπου λειτουργίας της κοινωνίας. Μηνύματα που δεν τα δείχνει φυσικά η τηλεόραση καθώς είναι περισσότερο εμπορικές οι συμπλοκές, οι καβγάδες, τα υβριστικά συνθήματα, αλλά και γιατί τέτοια μηνύματα προτρέπουν τους πολίτες να προσεγγίσουν με διαφορετικό, ενωτικό τρόπο τον συνάνθρωπό τους.
Η οικονομική κρίση και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις τους πολίτες τους μέσα από ένα πολύ δημιουργικό βίντεο.
Εκατοντάδες φορές αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατό σε μια τόσο πλούσια χώρα η φτώχεια και η πείνα να φτάσουν να εξαπλωθούν τόσο πολύ. Τι απέγιναν οι υποσχέσεις εκσυγχρονισμού, δουλειάς και καλής ζωής που έδωσαν οι επικοινωνιολόγοι τους όταν η χώρα γνώρισε τα εξωφρενικά επίπεδα ανεργίας και εξαθλίωσης; Πώς είναι δυνατό να δικαιολογηθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να πληρωθεί το χρέος όταν η χρέωση πολλαπλασιάστηκε επανειλημμένα υποθηκεύοντας το μέλλον για πολλές γενιές; Πώς συνέβη σε δημοκρατικό καθεστώς τέτοια εξαπάτηση των ψηφοφόρων, τέτοια υποταγή σε ξένες δυνάμεις, τέτοια ατιμωρησία, διαφθορά και απώλεια κοινωνικών δικαιωμάτων;[…]
Η ταινία αυτή γεννήθηκε για να φέρει τη μνήμη ενάντια στη λήθη, να αναπαραστήσει την ιστορία μιας από τις χειρότερες εποχές της Αργεντινής ώστε να προκαλέσει την καταγγελία των αιτίων που οδήγησαν στην οικονομική εκμηδένιση και την κοινωνική γενοκτονία. Το «Χρονικό της Λεηλασίας» είναι επίσης μια ταινία ελεύθερη και δημιουργική που γυρίστηκε κατά τους αδρανείς μήνες του 2002, όταν δεν υπήρχαν βεβαιότητες για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Τριανταπέντε χρόνια μετά την «Ώρα των Φούρνων», θέλησα να ξαναβρώ την ιστορία στα λόγια και τις χειρονομίες των πρωταγωνιστών της, να ξαναβρώ τις εικόνες μέσα στα συμφραζόμενά τους. Διαδικασίες και εικόνες που με τα δικά τους χαρακτηριστικά χτύπησαν και άλλες αδελφικές χώρες.
Η ταινία αυτή είναι ένας τρόπος συνεισφοράς στο πολλαπλό καθήκον μιας δημοκρατικής επανίδρυσης της Αργεντινής και στη συζήτηση που εξελίσσεται διεθνώς ενάντια στην απάνθρωπη παγκοσμιοποίηση με τη βεβαιότητα ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Φερνάντο Σολάνας, Μάρτης 2004
Όταν η δημοκρατία υποτάχθηκε στο χρέος
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το DEBTOCRACY αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.
Ο Αρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη μιλούν με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο περιγράφοντας τα βήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην παγίδα του χρέους- τη χρεοκρατία. Το DEBTOCRACY παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.
Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.
Τη μουσική επένδυση προσφέρει οι Γιάννης Αγγελάκας, Ερμής Γεωργιάδης και Άρης RSN και επιστημονική επιμέλεια έχει ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης. Την παραγωγή του DEBTOCRACY ανέλαβε η εταιρεία BitsnBytes. Το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου. Σε αυτή την προσπάθειά ζητήσαμε τη βοήθειά σου. Οι δημιουργοί του DEBTOCRACY εργάστηκαν αφιλοκερδώς. Προκειμένου να αποφύγουμε κάθε είδους εξαρτήσεις απευθυνθήκαμε σε συνδικάτα και εργατικές ενώσεις. Κυρίως όμως απευθυνθήκαμε σε πολίτες που θέλουν να γίνουν συμπαραγωγοί.