Πριν από σαράντα χρόνια, φυσιοδίφες, είχαν προχωρήσει σε ένα σαδιστικό πείραμα, για να διαπιστώσουν αν ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη άνθιζαν στις τάξεις των κατώτερων θηλαστικών.

Σε γειτονικά κλουβιά, ομάδες ποντικών λάμβαναν τροφή κάθε φορά που, στο διπλανό κλουβί, άλλα τετράποδα υποβάλλονταν σε ηλεκτροσόκ. Όπως αποδείχθηκε, από τη στιγμή που τα αντανακλαστικά λειτούργησαν μεταφέροντας γνώση και η τροφή, συνδέθηκε με την γειτονική οδύνη, τα ποντίκια στα οποία χορηγούνταν τροφή την αρνήθηκαν και μάλιστα, μέχρι θανάτου από πείνα.

Το ποντίκια δεν εκδίδουν εφημερίδες, αν το έκαναν, ενδέχεται, το πρωτοσέλιδο κάποιας να κυκλοφορούσε με τίτλο που να ειρωνευόταν και να πολεμούσε την διάθεση όποιων δεν άντεχαν στην ιδέα να βασανίζονται κάποιοι για να τρώνε πλουσιοπάροχα οι άλλοι. Ίσως μάλιστα προέτρεπε, το πρωτοσέλιδο αυτό, και σε κανιβαλισμό των δεινοπαθούντων αφού θα θεωρούνταν κατώτεροι, θα τους φόρτωναν με υποψίες και κατηγορίες που θα «δικαιολογούσαν» τα βάσανά τους ή πολύ απλά θα θεωρούνταν έτσι κι αλλιώς χαμένοι από χέρι, οπότε, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να σκάνε και να στεναχωριούνται οι χορτάτοι.

Την ώρα που 700 ψυχές χάνονταν μεσοπέλαγα χθες στα ανοιχτά της Ιταλίας η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», σε πρωτοσέλιδό της, «κανιβάλιζε» την υπουργό μετανάστευσης και τον συζύγο της με τίτλο: «Το ζεύγος της λαθροσυμφοράς: ‘Λιάζεται’ το λιμενικό με το Δρίτσα της Τασίας…και άφησε να γεμίσουν τα νησιά μας με λαθρομετανάστες». Πρόκειται για την ίδια εφημερίδα, που παρουσίασε και παρομοίασε τα τάγματα εφόδου των μακελάρηδων της Χρυσής Αυγής με ενοριακή οργάνωση φιλάνθρωπων κυριών.

Το χθεσινό πρωτοσέλιδο, συνέπεσε επίσης με την έναρξη της δίκης της ναζιστικής οργάνωσης με κατηγορίες για φόνους, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμούς και οργάνωση βραδυνών εφόδων σε όποιον έχει  απλώς διαφορετικό χρώμα δέρματος.

Είκοσι χρόνια, τουλάχιστον, το ναζιστικό έλκος στρογγυλοκάθησε στην καθημερινότητα του στομαχιού της ελληνικής κοινωνίας και γιγαντώθηκε, από την αδιαφορία που επέβαλλε η ανεμελιά, συνθήκες που το κατέστησαν «φυσιολογικό» πονάκι, δήθεν απειροελάχιστη ενόχληση, παρεπόμενο κάποιων «διατροφικών» υπερβολών.

Ο απόπατος λειτουργούσε, οι λυγμοί των κακοπαθημένων χάνονταν σαν να μην υπήρχαν, μέχρι που βούλωσε και ξεχείλισε το αίμα στα πεζοδρόμια.
Ωστόσο η μηχανή παραγωγής της ναζιστικής ιδεολογίας δεν έπαψε να λειτουργεί. Υπεύθυνοι για τα δεινά της χώρας θεωρούνται ακόμη και τώρα οι μετανάστες, η εξάλειψή τους προβάλλεται ως λύση για όλα τα κακά που μας βρήκαν.

Και επιπλέον, τελευταίο εφεύρημα, οι μετανάστες έρχονται στην Ελλάδα γιατί υπάρχει μια κυβέρνηση, αριστερή φυσικά, η οποία τους ανέχεται αντί να βάλει το πολεμικό ναυτικό να βομβαρδίζει τις σάπιες βάρκες με τις οποίες προσπαθούν να διαβούν μερικά μίλια θάλασσας.

Τα στοιχεία βέβαια λένε άλλα. Ότι το 2014 στη χώρα έφτασαν 43 χιλιάδες πρόσφυγες την ώρα που στην Τουρκία ζουν 1,8 εκατομμύρια Σύροι ξεσπιτωμένοι, στην Ιορδανία άλλες 650 χιλιάδες, στον Λίβανο, ναι στον πολύπαθο και ρημαγμένο Λίβανο, 1.2 εκατομμύρια, ενώ στην Κένυα που δεν μπορεί να θρέψει ούτε τις σουρικάτες στις σαβάνες της βρίσκονται 550 χιλιάδες Σομαλοί.

Αυτά για τους ναζιστές, και όσα από τα κανάλια και τις εφημερίδες κανοναρχούν τις συνειδήσεις των φοβισμένων μικροαστών και ανέργων της χώρας μας είναι λεπτομέρειες. Γι αυτό ανέχτηκαν με κρυφή ικανοποίηση και προέβαλλαν τη δράση των ανεγκέφαλων μαχαιροβγαλτών των ταγμάτων εφόδου ως αναγκαία συνθήκη για να λυθεί το πρόβλημα.

Αλλά το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτοί και η αδιαφορία που προάγουν όταν η Ευρώπη έσπερνε… δημοκρατία στον αραβικό κόσμο και στα βόρεια της Αφρικής, σπορά που κάρπισε μονάχα τέρατα φονταμενταλισμού και κεφαλοκυνηγούς. Ακόμη και τα ποντίκια θα καταλάβαιναν ότι η αρρώστια αυτή δεν αντιμετωπίζεται με την εξάπλωση της φαιάς πανούκλας του ναζισμού στην επικράτειά μας.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.stokokkino.gr/

Χθες, 7 Γενάρη του 2015, για άλλη μια φορά, ο «δυτικός πολιτισμός» επλήγει από φονταμεταλιστές μουσουλμάνους, οι οποίοι προσβεβλημένοι από τα σατιρικά σκίτσα του περιοδικού Charlie Hebdo, εισέβαλαν οπλισμένοι στα γραφεία του εντύπου στο Παρίσι, εκτελώντας 11 δημοσιογράφους κι 1 αστυνομικό. 

Το βίντεο, με την εν ψυχρώ εκτέλεση του αστυνομικού, έκανε τον γύρο του διαδικτύου και η κτηνωδία των «ισλαμιστών φονιάδων», πάγωσε όλον τον πλανήτη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, κόντρα στην διακαή επιθυμία του κάθε Γεωργιάδη και του κάθε Τζήμερου να αποδειχτεί ότι οι εκτελεστές ήταν μουσουλμάνοι φανατικοί, οι οποίοι διείσδυσαν στο εσωτερικό της «πολιτισμένης» Ευρώπης που παραμένει, σύμφωνα με το σινάφι του, ένα ξέφραγο αμπέλι όπου διάφοροι «λαθραίοι» εγκληματίες, εξυπηρετώντας σκοτεινά σχέδια για την ισλαμοποίηση της Ευρωπαικής Ένωσης και κατ’ επέκταση ολόκληρου του κόσμου, σκοτώνουν, ανατινάζουν και καταστρέφουν τα αγαθά του Διαφωτισμού (ο Άδωνης άλλωστε είναι κλασικό τέκνο της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης, οπότε μάχεται νυχθημερόν για την προστασία της, ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥ), αποδείχτηκε εν τέλει, μετά την ταυτοποίηση των δραστών, ότι ούτε «λαθρομετανάστες» είναι ούτε τζιχαντιστές από τα βάθη της Μέσης Ανατολής, αλλά Γάλλοι πολίτες, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην ίδια μήτρα που γέννησε το Διαφωτισμό που τόσο πολύ «λατρεύει» ο κάθε φασίστας σκοταδιστής Τζήμερος και δεν χάνει ευκαρία να τον εκτελέσει με τα γεμάτα μίσος διακυρήγματά του για μια «καθαρή από μουσουλμάνους Ευρώπη».

Αναμφίβολα όμως, η αδιαφορία του ίδιου του Κράτους όπλισε τα χέρια των εξτρεμιστών. Έχοντας γκετοποιήσει συνειδητά ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες σε συγκεκριμένες υποβαθμισμένες γειτονιές, καθιστούν αυτόματα, τους νέους αυτούς πολίτες, εύκολη λεία. Στο, από το κράτος διαμορφωμένο, πρόσφορο τούτο έδαφος, διάφοροι στρατολόγοι και φανατικοί, εκμεταλλευόμενοι τον κοινωνικό αποκλεισμό των συγκεκριμένων ατόμων, «νερουλιάζουν» το μυαλό τους και δηλητηριάζουν τις ίδιες τους τις ψυχές, κατασκευάζοντας έτσι πειθήνια όργανα που θα εξυπηρετήσουν στην επέκταση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων, εκμεταλλευόμενοι πάντα την κατασκευασμένη έξαρση τη θρησκευτικής τους μανίας.

Όποιος έχει ζήσει στο Παρίσι και έχει πάει μια βόλτα στα προάστια της Γαλλικής πρωτεύουσας, μπορεί να αντιληφθεί τις «δυο ταχύτητες» που τρέχει και αυτή αλλά και πολλές από τις πόλεις της Ευρώπης. Τα επεισόδια του 2005 μπορούν εύκολα να μας διδάξουν την κατάσταση που επικρατεί χρόνια στο Παρίσι αλλά και σε άλλες μεγαλουπόλεις. Αποκομμένοι πλήρως ο ένας από τον άλλον, δυο κόσμοι συγκρούονται καθημερινά: Ο κόσμος του πλούτου και της ευμάρειας του κέντρου του Παρισίου (απόγονος της γαλλικής μπουρζουαζίας) από τη μία και ο κόσμος της φτώχειας και της εγκατάλειψης ολόκληρων μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών στις «παρακμιακές» γειτονιές των προαστίων από την άλλη.

Φερέφωνα αυτής της αντίδρασης του μίσους (πιο επίκαιρη από ποτέ η ταινία του Ματίε Κάσοβιτς, “La Haine”), αυτοκτονική εκτόνωση μέσα από τη δολοφονική θρησκεία που διακηρύττει τη μισαλλοδοξία, για άλλη μια φορά θύματα υπήρξαν αθώοι καλλιτέχνες που πολεμoύσαν αυτό ακριβώς το δολοφονικό ένστικτο των εκάστοτε ιερέων και ιμάμηδων, οι οποίοι απευθύνονται στους περιθωριοποιημένους νέους ώστε να κατασκευάσουν τους επόμενους φονιάδες / στρατιώτες, καλύπτοντας αυτό ακριβώς το κενό, που η έλλειψη κρατικής μέριμνας δημιουργεί. Απόγονοι των μεταναστών που στάλθηκαν στη Γαλλία για να την ανοικοδομήσουν, εγγόνια της μανίας του Σαρλ Ντε Γκωλ και της άρχουσας τάξης για τη διατήρηση των κεκτημένων τους στις αποικίες, σηκώνουν τα όπλα για να σκοτώσουν τους φανταστικούς εχθρούς τους, στοχεύοντας σε αθώα θύματα και όχι στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που τους εξοντώνει μέρα με την ημέρα. Όπως εκμηδένισε τους παππούδες τους, τους πατεράδες τους, έτσι ακριβώς υποβαθμίζει και τελικά εξοντώνει και τους ίδιους αλλά και όλες τις γενιές που θα ακολουθήσουν.

Γιατί το Μίσος εκκολάπτεται εκεί που η αδιαφορία και ο αποκλεισμός εκτρέφονται.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.nostimonimar.gr/

Για όσους έχουν συμμετάσχει σε δεκάδες κινητοποιήσεις κατά της εκχώρησης των δημοσίων δρόμων σε τράπεζες κι εργολάβους με συνέπεια την εγκατάσταση σε όλη τη χώρα σταθμών διοδίων, μετωπικών και πλευρικών που ξεζουμίζουν το πενιχρό εισόδημα όσων μετακινούνται, η κινητοποίηση στα διόδια του Μοσχοχωρίου της 31/7 των κατοίκων του Ριζόμυλου, Στεφανοβικείου και Βελεστίνου ήταν μια μεγαλειώδης κινητοποίηση της νεολαίας που είδε τρεις ανθρώπους της δικιάς της γενιάς να χάνονται στο δρόμο καρμανιόλα της Παλαιάς Εθνικής Οδού (ΠΕΟ) Βόλου-Λάρισας.
Λίγο νωρίτερα είχε τελεστεί τρισάγιο (είχαν κλείσει ήδη 9 μέρες) στο χώρο του τροχαίου ατυχήματος, μέσα σε μια συστάδα καλαμιών μεταξύ Ριζόμυλου και Στεφανοβικείου όπου τα συντρίμια της σφοδρής σύγκρουσης ανακατεύονταν με τα συντρίμια των ανθρώπινων υπάρξεων που άφησε πίσω του ένα θανατηφόρο τροχαίο από τα δεκάδες που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια κατά μήκος της ΠΕΟ. Ο δρόμος έκλεισε για όση ώρα γινόταν η θρησκευτική τελετουργία μέσα σε κλίμα συναισθηματικής φόρτισης. Πρόσωπα βουβά, χέρια σταυρωμένα, μάτια χαμηλωμένα, δάκρυα να τρέχουν χωρίς γογγυσμούς, να σκουπίζονται με όση ευλάβεια μπορεί να διατηρήσει κανείς μπροστά στην απώλεια της ζωής.
Αμέσως μετά δημιουργήθηκε το μεγαλύτερο κονβόι αυτοκινήτων προς τα διόδια Μοσχοχωρίου σε μια κινητοποίηση προγραμματισμένη από το Συντονιστικό των κατοίκων, ένα κονβόι χιλιομέτρων, που άνοιξε τα διόδια Μοσχοχωρίου για περισσότερο από μια ώρα.
Ένα πανό είχε μόνο τα ονόματα των χαμένων παιδιών, Ιωάννα, Κατερίνα, Φίλιππος. Ένα άλλο έγραφε Διόδια= Θάνατος, ενώ πολλοί κάτοικοι κρατούσαν αυτοσχέδιες μαύρες πένθιμες σημαίες.
Στην μεγαλύτερη κινητοποίηση που έχει γίνει σε τοπικό επίπεδο, παραβρέθηκαν τοπικοί παράγοντες και βουλευτές οι οποίοι δήλωσαν τα εκρηκτικά ζητήματα που έχουν προκύψει με την εγκατάσταση των διοδίων, την υπερφόρτωση του παλαιού εθνικού δικτύου, την εγκατάλειψη συντήρησης του.
Τα πυρά των κατοίκων αλλά και όσων έχουμε συμμετάσχει στο κίνημα κατά των διοδίων για σχεδόν δυο χρόνια με δεκάδες κινητοποιήσεις, τα δέχτηκε ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας. Όχι μόνο γιατί ως εκπρόσωπος της ΝΔ εισηγήθηκε το νομοσχέδιο παραχώρησης των εθνικών δρόμων στους εργολάβους-τραπεζίτες αλλά γιατί τώρα ως περιφερειάρχης, όπως δήλωσε, δεν έχει αρμοδιότητα να τα καταργήσει. Η μη αναγνώριση του κοινωνικού εγκλήματος που συντελείται δεν είναι άγνωστο σε εμάς. Κάπως έτσι ψηφίζονται διαρκώς τα μνημονιακά νομοσχέδια που στα λόγια σώζουν τη χώρα, στα έργα σώζουν τραπεζίτες, εργολάβους, βιομήχανους και στη πράξη στερούν το δικαίωμα στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτή είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η δεύτερη πλευρά που εξοργίζει είναι η πολιτική αμφισημία όσων κατέχουν την εξουσία. Η δήλωση του περιφερειάρχη να καταργηθούν τα διόδια του Μοσχοχωρίου επιτρέπει την ανάγνωση που γνωρίσαμε κατά τη περίοδο του κινήματος στο οποίο συμμετείχαμε. Να καταργηθεί ο σταθμός του Μοσχοχωρίου αλλά όχι τα διόδια σε όλη τη χώρα όπως επίσης και το επαίσχυντο καθεστώς των συμβάσεων παραχώρησης που συντηρούν υποτυπωδώς τά έργα γδέρνοτας κυριολεκτικά τους εργαζόμενους.
Ο “ακτιβιστής” δεξιός περιφερειάρχης ομολόγησε ότι δεν ψήφισε ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Δυστυχώς ο ίδιος δεν γνώριζε ότι οι σχετικές συμβάσεις παραχώρησης του 2007 ήταν ο προάγγελος της χρεοκοπίας της χώρας. Τα έργα στους εθνικούς δρόμους ήταν ενταγμένα στα διευρωπαϊκά δίκτυα και χρηματοδοτούνταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ το ελληνικό δημόσιο έπρεπε να καταβάλλει μόνο το 25% του κόστους, το οποίο απλώς …δεν υπήρχε.
Η μελλοντική προεξόφληση δυσθεώρητων εσόδων από διόδια βασίζονταν σε μια πρόβλεψη που αποδείχτηκε ανιστόρητη: ότι ο καπιταλισμός θα παρέμενε βιώσιμος. Κανείς δεν έλαβε υπόψη του τη κρίση των χρηματαγορών στην Ασία το 2007, θεωρώντας την ως μια επανάληψη του παρελθόντος. Δεν ήταν όμως έτσι. Οι συμβάσεις παραχώρησης είναι συνδεδεμένες με την προαναγγελθείσα χρεοκοπία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το χρηματοδοτικό σχήμα των έργων φόρτωσε τη κατασκευή των δρόμων στις πλάτες του εργαζόμενου λαού και ο παράγοντας τράπεζες…απλά βούλιαξε. Το κίνημα των διοδίων απονομιμοποίησε τις συμβάσεις παραχώρησης κι έθεσε το πολιτικό περιεχόμενο των συμβάσεων στα μάτια του λαού απονομιμοποιώντας και την ίδια την εξουσία. Ο αστικός τύπος της Αθήνας μας λοιδωρούσε ως “τζαμπατζήδες” αλλά με τραγικό τρόπο αποδείχτηκε ότι αυτοί ήταν οι μόνοι που θεωρούσαν την ανθρώπινη ζωή τζάμπα.
Ένα από τα συνθήματα που χρησιμοποιήσαμε στην εξέλιξη του κινήματος κατά των διοδίων, αναγνωρίζοντας τη πτυχή της χρεοκοπίας του συστήματος, ήταν “Όχι στις μπάρες που φράζουν τη ζωή μας” εξηγώντας πως ότι έχει συμβεί στους δρόμους θα συμβεί σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Δεν πέσαμε έξω.
Εξηγήσαμε ότι οι συμβάσεις παραχώρησεις αφήνουν όλο το εθνικό επαρχιακό δίκτυο ορφανό από πόρους, καθώς το παλιό ΤΕΟ απέδιδε σημαντικούς πόρους για την επισκευή και συντήρηση του παράπλευρου δικτύου. Οι συμβάσεις παραχώρησεις δεν δίνουν ούτε ένα λεπτό του ευρώ. Μονάχα χορηγίες στην αστυνομία, σε ποδοσφαιρικές ομάδες για να κρατιούνται τα στόματα κλειστά.
Δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά σε αυτό το θέμα, να εξευρευθούν πόροι για ένα γιγαντιαίο έργο όπως η βελτίωση της ΠΕΟ Βόλου-Λάρισας. Η πιο άμεση βελτίωση των όρων ζωής των κατοίκων αλλά και όλου του εργαζόμενου και άνεργου πληθυσμού είναι η πλήρης κατάργηση όλων των διοδίων και η επανεθνικοποίηση των δρόμων χωρίς καμιά αποζημίωση σε εργολάβους και τραπεζίτες. Αλλιώς ο αίμα θα συνεχίσει να ρέει ατελείωτο.
Ανασύροντας ένας σύντροφος και συναγωνιστής των διοδίων μια από τις πρώτες συνεντεύξεις που δώσαμε στις αρχές του 2010, όταν ξεκινάγαμε τον αγώνα κατά των διοδίων και των συμβάσεων παραχώρησης προειδοποιούσαμε:
“Το οικονομικό κόστος αποφεύγεται για πολλούς Βολιώτες, επιχειρώντας να κινηθούν από τις παράπλευρες οδούς της παλιάς εθνικής οδού. Εκεί υπάρχει αυξημένη κυκλοφορία σε μεγάλα οχήματα και από τύχη δεν έχουμε ακόμη θρηνήσει θύματα».
Από τότε μέχρι σήμερα ο κυκλοφοριακός όγκος έχει πολλαπλασιαστεί, η τύχη έχει εξαντληθεί προ πολλού και στη πραγματικότητα μιλάμε για το χρονικό ενός προαναγγελθένος θανάτου.
Το γεγονός ότι η σύσκεψη παραγόντων δεν γίνεται στα χωριά που θρηνούν τους νεκρούς τους, στο Βελεστίνο όπως είχε προταθεί αλλά στην έδρα της περιφέρειας στη Λάρισα, δείχνει από μόνο του ότι όσοι ασκούν την αστική εξουσία δεν θέλουν στα πόδια τους ενοχλητικούς κατοίκους, οργισμένους με τη πολιτική της συγκυβέρνησης και εξαγριωμένους για τη περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής.
Καμιά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να δείξει οποιοσδήποτε στη σύσκεψη παραγόντων που οργανώνει η περιφέρεια των υποκριτών.
Αντίθετα ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί με οργάνωση από τα κάτω μέσα απο τις συνελεύσεις των κατοίκων για να μπορέσουν να πάρουν τη τύχη της ζωής στα χέρια τους. Απαραίτητος όρος είναι να ανατραπεί η κυβέρνηση της εξαθλίωσης, των τραπεζιτών κι εργολάβων, οι άθλιοι βαστάζοι της που αδυνατούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, όσους βάζουν μπάρες στους δρόμους, στη δουλειά, στα νοσοκομεία, κόβουν το ρεύμα, το νερό και πουλάνε τους όρους της ύπαρξής μας.
Όπως είπε o πατέρας στη διαμαρτυρία, δείχνοντας τη φωτογραφία των παιδιών του απευθυνόμενος στον περιφερειάρχη: Τα παιδιά μου εμένα ποιος θα μου τα φέρει πίσω;
Το ερώτημα αποκτά ουσιαστική σημασία ζώντας μέσα σε ένα σύστημα που περιφρονεί την ίδια τη ζωή.
Στους παράπλευρους δρόμους υπάρχουν παράπλευρες απώλειες γιατί ο καπιταλισμός θεωρεί τη ζωή μας παράπλευρη δραστηριότητα για τα κέρδη του και την επιβίωσή του.
Γιάννης Χατζηγιάννης, μέλος του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://ergatis.wordpress.com/2014/08/02/%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B8%CE%AD%CE%BD/

Σκέφτομαι εδώ και ώρα ότι δεν μπορώ να γράψω σήμερα για κάτι άλλο εκτός από τον εγκληματικό χαμό των τριών γυναικών και των εννέα μικρών παιδιών στο Φαρμακονήσι. Κι ύστερα σκέφτομαι ότι κανονικά δεν έχει κανείς τίποτα παραπάνω να γράψει πέρα από την περιγραφή των γεγονότων, που μάλλον είναι ήδη γνωστά. Θα έπρεπε αυτό να αρκεί, να τα λέει όλα, να σοκάρει, να αλλάζει συνειδήσεις. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει, βέβαια, και με το προηγούμενο αντίστοιχο περιστατικό, και με το προηγούμενο αυτού και το ακόμα παλιότερο.
Παρ’ ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε σε ποιον βαθμό είναι υπεύθυνοι οι λιμενικοί για την ανατροπή του πλοιαρίου και για τη μη έγκαιρη διάσωση των θυμάτων (πνίγηκαν 12 άτομα ενώ το σκάφος βρισκόταν υπό ρυμούλκηση από το Λιμενικό), γίνεται σαφές ότι για την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την ηγεσία της αστυνομίας και του Λιμενικού και για πολλούς ένστολους, η ανθρώπινη ζωή έχει ελάχιστη σημασία.
Το ότι αφήνονται ή εξωθούνται να πνιγούν άνθρωποι που έχουν αναγκαστεί να πάρουν τα παιδιά τους αγκαλιά και να διασχίσουν με άγνωστες βάρκες άγνωστες θάλασσες δείχνει με εμβληματικό τρόπο τον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ εναντίον της ανθρωπότητας. Το ότι αυτός ο πόλεμος περιλαμβάνει στα θύματά του, υπό το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, τα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε σχολείο και νοσοκομείο, σε σωστή διατροφή, στέγη και θέρμανση είναι αυτονόητο. Το ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ βλέπουν «λαθρομετανάστες» όταν τους κυνηγάει το Λιμενικό και «ξανθά αγγελούδια» όταν θέλει να δαιμονοποιήσει κατηγορίες του πληθυσμού, είναι αναμενόμενο. Το ότι οι χιλιάδες Έλληνες γονείς -πολλοί εκ των οποίων εκφράζονται και δημόσια στο Διαδίκτυο και αλλού εξαίροντας την ιερότητα της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας- δεν θεωρούν ότι το ζήτημα τους αφορά, δεν είναι καθόλου αυτονόητο και θα έπρεπε να μην είναι και αναμενόμενο.
Κύριο όπλο σε αυτή την επίθεση είναι η ιδεολογική κυριαρχία των “από πάνω”, που φαίνεται ακόμα να κρατάει γερά. Κυριαρχία που παίρνει πολλές μορφές και επιβιώνει, ακόμα κι όταν η πλειοψηφία της κοινωνίας έχει θεωρητικά πάρει χαμπάρι ότι ο κάθε Πρετεντέρης την κοροϊδεύει, καθώς είναι πολύ βαθιά ριζωμένη. Σε αυτή την περίπτωση η κυρίαρχη ιδεολογία εκφράζεται μέσα από τον ατομισμό που διαχωρίζει την αγάπη και την έγνοια για το δικό μας παιδί (που φτάνει χαλαρά μέχρι το οργανικό βαμβάκι στο μπλουζάκι του κι ακόμα παραπέρα) και επιτρέπει την πλήρη αδιαφορία για τα παιδιά όλων των άλλων. Πρόκειται για μια σκέψη ανθρώπινη, αλλά ταυτόχρονα βαθιά απάνθρωπη, που αποτελεί και ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για οποιαδήποτε σοβαρή αλλαγή στην κοινωνία.
Με λίγα λόγια, όσο η πλειοψηφία του λαού, που σε κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται πιο φυσικά να αποκαλέσει κανείς «κοινό», αδιαφορεί ή αντιμετωπίζει ως «φυσικό φαινόμενο» τέτοιες κρατικές εγκληματικές ενέργειες, αυτές θα συνεχίζονται και θα εντείνονται. Μαζί τους εντείνεται και η συλλογική ενοχή, η βαθμιαία απώλεια της αξιοπρέπειας και η αδυναμία διεκδίκησης. Ο πόλεμος εναντίον της ανθρωπότητας πάει καλά. Θα βρει έγκαιρα την ανθρωπότητα όρθια μπροστά του;

Φιλιώ Τσουκαλά

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.avgi.gr/article/1725701/gia-ta-paidia-pou-xathikan