Παντού το βλέπω γραμμένο: θέλουμε την χώρα μας πίσω. Δηλαδή; Ποια χώρα; Ίσως να είναι λόγω ηλικίας, αλλά η χώρα που θυμάμαι εγώ πρό ΔΝΤ ήταν ο Οτσαλάν, τα Ίμια, το Βατοπαίδι, το Χρηματιστήριο, ο Σημίτης και το συνάφι του, τα γαλάζια παιδιά (που είναι και τα καλύτερα), οι πρασινοφρουροί, οι «αγανακτισμένοι πολίτες», η μίζα, τα υποβρύχια που γέρνουν, ο Μητσοτάκης και ο Τσοβόλας που τα δίνει όλα, οι εκατοντάδες δίσκοι λουλούδια στα μπουζούκια, ο Τριανταφυλλόπουλος με τις κάμερες παντού, το διαλυμένο σύστημα παιδείας, το νόμιμο και ηθικό, ο κομιστής που ακόμα και μετά από όλα αυτά, συνεχίζει να διατηρεί εφημερίδα. Με μεγάλη κυκλοφορία κιόλας.
Φυσικά και η Ελλάδα δεν ήταν και δεν είναι μόνο αυτά, αλλά η μεταπολίτευση διαμόρφωσε ένα τέτοιο σκηνικό που διέφθειρε βαθιά μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, τόσο μεγάλα ώστε να ελέγχουν το σκηνικό αυτό και να πνίγουν μέσα τους οτιδήποτε καθαρό, τίμιο και ξάστερο τολμούσε να ξεπηδήσει. Αυτά τα κομμάτια είναι που ζητούν πίσω όχι την χώρα τους, αλλά το lifestyle τους. Αυτοί που όσο είχαν τα λεφτά, το βόλεμα και την καβάτζα τους, δεν συγκινούνταν από την ρεμούλα, την διαφθορά και τον ολοκληρωτικό εξευτελισμό της έννοιας «δημοκρατία».
Κοινώς, αυτό που θέλουμε πίσω, είναι η σαπίλα μας και η κοινωνική παρακμή μας. Έχει μια γοητεία αυτή η παρακμή, σε κάνει να νοιώθεις κάπως, αυτό που στην νεοελληνική ονομάζουμε «μάγκας». Ήταν μαγκιά και όχι τρισμέγιστη ηλιθιότητα η πρακτική του να πληρώνουμε Αλβανούς μετανάστες για να μας γυρίζουν το αρνί το Πάσχα πχ. Ποιο το όφελος; Ποια η ικανοποίηση; Καμία. Στεγνή λογική του τύπου «έχω τα λεφτά και πληρώνω».
Μνήμη χρυσόψαρου, για μεγάλα κομμάτια μιας κοινωνίας που παραδέχτηκαν (αν και δεν εξόρκισαν δια παντώς) όλη αυτή την αρρώστια μόλις είδαν το χέρι του κράτους και των αφεντικών του να μπαίνει για τα καλά στην τσέπη τους, και τότε «εξεγέρθηκαν». Κυρίως όμως κατά της συνεχούς αφαίμαξης που υφίστανται και της κατάρρευσης όλων αυτών που μέχρι τώρα ήξεραν ως σταθερά. Τελικά, αυτός που θέλει την χώρα του πίσω, είναι ο νεοπλουτισμός και ο μικροαστισμός. Αυτό που ζητάει δεν είναι η πατρίδα του, αλλά η χρυσή δεκαετία του. Όπως ήταν. Αναλλοίωτη.
Είναι λίγο περίεργο που η Αριστερά επιμένει να αντιμετωπίζει την σύγχρονη ελληνική κοινωνία με όρους του ’60 και του ’70. Δεν αναφέρομαι στον λόγο και τις πρακτικές της, αυτά είναι απόρροια της ανάλυσης. Αναφέρομαι σε μια ιδεαλιστική θεώρηση της ελληνικής κοινωνίας, στην οποία οι κατώτερες τάξεις εξιδανικεύονται: εργάτες, αγρότες κτλ με μόνιμες διεκδικήσεις για δημοκρατία, ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη. Οι δεκαετίες αυτές που μετέτρεψαν μια αγωνιζόμενη κοινωνία σε εν πολλοίς μικροαστούς με μέγιστη αξία το μαγαζί τους, το σπίτι τους η το δεύτερο αυτοκίνητο τους, σβήνονται μέσα σε ελπίδες ενός «λαού» που θα εξεγερθεί για άλλη μια φορά για να επιβάλλει το δίκιο του. Οι τελευταίοι μήνες αποδεικνύουν πόσο λανθασμένη είναι μια τέτοια αντίληψη.
Η επίσημη Αριστερά συνεχίζει να διατηρεί ελπίδες εκλογικών νικών. Για να το πώ αλλιώς, η Αριστερά προσπαθεί να πάρει την εξουσία. Τίποτα το μεμπτό σε αυτό. Το πρόβλημα ξεκινάει όμως από την στιγμή που έχουμε πλέον ξεχάσει ότι ο κύριος σκοπός μας, ο κύριος λόγος ύπαρξης της Αριστεράς δεν είναι να έρθει στην εξουσία, πόσο μάλλον με την μορφή ενός κόμματος. Τα ιδανικά της Αριστεράς στοχεύουν στον μετασχηματισμό της κοινωνίας σε ένα άλλο επίπεδο λειτουργίας πρώτα και κύρια, και ο μετασχηματισμός αυτός δεν μπορεί να είναι μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Αυτός ο μετασχηματισμός, αυτή η αυτοοργάνωση της κοινωνίας που θα ξαναφέρει την συλλογικότητα στο προσκήνιο, την αντίσταση ως πρακτική επιβίωσης και αξιοπρέπειας, που έχει την δυνατότητα να εξαφανίσει παρτακισμούς, βολέματα και αντιλήψεις του παρελθόντως, είναι αυτό που ίσως λείπει σήμερα.
Την χώρα μου πίσω όπως την γνώρισα δεν την θέλω. Δεν με εμπνέει. Αυτή η χώρα δεν δημιουργούσε. Δεν παρήγαγε πολιτισμό. Δεν είχε παιδεία. Δεν είχε σεβασμό στους πολίτες της, και κατά συνέπεια ούτε οι πολίτες της σε αυτή. Δεν είχε ελεύθερη έκφραση, δεν είχε ανοιχτή δημοκρατία, δεν είχε ανεξιθρησκεία, δεν είχε ίσα δικαιώματα για όλους, δεν είχε ίσες ευθύνες για όλους. Αλλού είναι το point, και όσο βαυκαλιζόμαστε με την επιστροφή στο «κράτος πρόνοιας που εξαφανίζεται» (ποιο;;) και την «δημοκρατία που καταστρέφεται», τόσο βουλιάζουμε στα ίδια. Με τα πρόσκαιρα εκλογικά μας κέρδη να προσφέρουν ικανοποίηση στο τώρα, αλλά ένα μέλλον πιο μαύρο από ποτέ.
Υ.Γ. Για να μην παρεξηγηθώ, το παραπάνω κείμενο δεν υπονοεί ότι είμαι οπαδός του «μαζί τα φάγαμε» και παρόμοιων υπόπτων επιχειρημάτων με ξεκάθαρο σκοπό ενοχοποίησης της κοινωνίας ώστε να κάνει μόκο. Πολύς κόσμος βουτήχτηκε στην διαφθορά, αλλά επειδή επι χρόνια διδάχτηκε από τους ομοίους του κ. Πάγκαλου ότι αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα. Επίσης, δεν υπονοώ ότι σύσσωμη η ελληνική κοινωνία είναι διεφθαρμένη. Παρόλα αυτά, άνθρωποι που επι 30 και χρόνια δέχονταν την διαφθορά ως φυσιολογικό (και ως θεμιτό), είναι αδύνατον να γίνουν πολίτες από την μία μέρα στην άλλη, επειδή ψήφισαν αριστερά, όπως είναι αδύνατον να περιμένουμε ξαφνικά να αναπτύξουν μια συνείδηση συλλογικότητας και αλληλεγγύης που είναι αναγκαία για μια προοδευτική πορεία της ελληνικής κοινωνίας.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://withoutreasonorrhyme.wordpress.com/
Sorry, the comment form is closed at this time.