Γ. Βαρουφάκης: Τι εστί Τράπεζα σήμερον

 Απόψεις  Comments Off on Γ. Βαρουφάκης: Τι εστί Τράπεζα σήμερον
Apr 122012
 

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν ιδιωτικές τράπεζες που λειτουργούσαν ως κανονικές επιχειρήσεις. Που έπαιρναν δηλαδή ρίσκο και είτε, εφόσον τους «έβγαινε», κέρδιζαν είτε, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν «κατ’ ευχήν», διακινδύνευαν την ύπαρξή τους. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.

Τέτοιες τράπεζες σήμερα δεν υπάρχουν. Σήμερα οι «ιδιωτικές» τράπεζες, παγκοσμίως, αποτελούν έναν παραπλανητικό ευφημισμό. Ιδίως μετά το Κραχ του 2008, οι τράπεζες λειτουργούν ως μορφώματα που συνδυάζουν τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, αποτελώντας έτσι βαρίδια που τραβάνε τις κοινωνίες και τις αγορές μαζί τους στον πυθμένα ενός ωκεανού ζημιών και χρέους.

Αυτές τις μέρες, που μια υπό προθεσμία (και υπό αμφιλεγόμενη νομιμοποίηση) κυβέρνηση «διαπραγματεύεται» την λεγόμενη επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, καλό είναι να θυμηθούμε τι εστί τράπεζα την σήμερον. Για να το θυμηθούμε όμως αυτό, χρειαζόμαστε μια αναδρομή στο ιστορικό του πώς φτάσαμε εδώ που είμαστε.

Όταν οι τράπεζες λειτουργούσαν ως επιχειρήσεις

Στις αρχές του 19ου αιώνα, οι κραταιές τράπεζες (π.χ. του Λονδίνου) λειτουργούσαν ως ιδιωτικές εταιρείες απεριόριστης ευθύνης. Οι ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι τις διεύθυναν κιόλας (ή τουλάχιστον επέβλεπαν τον τρόπο διοίκησης), διέτρεχαν τον κίνδυνο να χάσουν και το σπίτι τους ακόμα αν η τράπεζα δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες (σε ρευστό) των καταθετών της ή να ανταποκριθεί στα δάνεια που είχε η ίδια συνάψει με πιστωτές. Στην προσπάθειά τους να περιοριστεί αυτός ο κίνδυνος, οι τραπεζίτες κρατούσαν στα ταμεία τους, για να έχουν «καβάτζα», την δική τους χρηματική περιουσία  (σε ρευστό, μετοχές ή ομολογίες) και δεν δάνειζαν ποτέ πάνω από το 50% των συνολικών τους κεφαλαίων (δηλαδή του αθροίσματος των χρημάτων που είτε κατέθεταν στην τράπεζα οι πελάτες της είτε κατέθεταν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες).

Από τα μέσα του 19ου αιώνα, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν για αντικειμενικούς λόγους. Κατ’ αρχάς, καθώς ο καπιταλισμός απογειωνόταν, με την δημιουργία νέων, πανάκριβων αλλά και, παράλληλα, υπερκερδοφόρων δικτύων (π.χ. σιδηροδρομικά, τηλεγραφικά, ηλεκτροφόρα δίκτυα), οι επιχειρήσεις είχαν ανάγκη τεράστιων δανείων – για τα οποία ήταν έτοιμες να καταβάλουν αντίστοιχα τεράστιους τόκους. Έτσι, σιγά-σιγά οι τράπεζες «αναγκάστηκαν» να αποποιηθούν τον εγγενή συντηρητισμό τους. Το πρώτο βήμα έγινε το 1826 στο Λονδίνο. Έως τότε, καμία τράπεζα δεν είχε το δικαίωμα να έχει πάνω από έξι μετόχους. Αυτός ο περιορισμός ήταν ο πρώτος που υπέκυψε στις νέες ανάγκες για μεγαλύτερη δανειοδοτική δυνατότητα: ξάφνου, ο αριθμός των μετόχων πολλαπλασιάστηκε, τα κεφάλαια που διέθεσαν οι νέοι μέτοχοι πέρασαν στα βιβλία των τραπεζών και, έτσι, οι τράπεζες μπόρεσαν να χρηματοδοτήσουν την Β’ Βιομηχανική Επανάσταση (μέσα του 19ου αιώνα και μετέπειτα). Πάντως, παρά αυτά τα ανοίγματα, οι μέτοχοι (αν και πιο πολλοί) παρέμειναν υπό την απειλή της προσωπικής πτώχευσης, σε περίπτωση του η τράπεζα παρέπαιε. Αυτή η απειλή αρκούσε ώστε οι ιδιοκτήτες των τραπεζών, οι τραπεζίτες, να κρατάνε σφικτά τα ηνία των διευθυντών τους, στους οποίους δεν επέτρεπαν να διακινδυνεύσουν την περιουσία τους.

Ο περιορισμός της ευθύνης των μετόχων-ιδιοκτητών των τραπεζών νομοθετήθηκε το 1855-6. Έχει ενδιαφέρον ότι οι τραπεζίτες, αντί να αδράξουν την ευκαιρία να αποποιηθούν τον κίνδυνο της προσωπικής πτώχευσης, αντιστάθηκαν στον νέο νόμο – προσπάθησαν, για δεκαετίες, να κρατήσουν το καθεστώς της απεριόριστης ευθύνης διατυμπανίζοντας ότι επέλεγαν να επενδύσουν το προσωπικό τους ρίσκο στην τράπεζά τους ως τίτλο τιμής, ως μέρος του συμβολαίου με τους καταθέτες (του στυλ: «αν πτωχεύσει η τράπεζά μας, να ξέρετε ότι θα καταστραφούμε κι εμείς»). Χρειάστηκε να έρθει η Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930, με τις πολλαπλές πτωχεύσεις τραπεζιτών, για να πειστούν οι τραπεζίτες (δηλαδή οι ιδιοκτήτες των τραπεζών) να «περιορίσουν την ευθύνη τους», κόβοντας τον ομφάλιο λώρο που συνέδεε τις τύχες της τράπεζάς τους με την τύχη της προσωπικής τους περιουσίας.

Το τέρας της μόχλευσης (leverage)

Στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν οι τράπεζες αρχίζουν να μεταλλάσσονται σε κάτι που σιγά-σιγά παύει να θυμίζει τις υπόλοιπες επιχειρήσεις, το σύνολο του ενεργητικού όλων των τραπεζών (δηλαδή, των δανείων που δίνουν και των κεφαλαίων που διακρατούν ως «καβάτζα») κυμαινόταν γύρω το 50% του ΑΕΠ μιας αναπτυγμένης χώρας (π.χ. Βρετανίας, Γαλλίας κλπ). Σήμερα, κυμαίνεται μεταξύ του 300% και του 500% του ΑΕΠ. Μια τράπεζα, όπως η Deutsche Bank ή η BNP, μπορεί να έχει ενεργητικό μεγαλύτερο του ΑΕΠ της χώρας στην οποία εδρεύει.

Πώς συνέβη αυτό; Η απάντηση, μονολεκτική: Μόχλευση. Τι είναι αυτό το φρούτο; Κάτι που όλοι γνωρίζουμε με άλλο, απλούστερο, όρο: Χρέος (ή, για την ακρίβεια, ο λόγος του χρέους). Αν σας πω ότι για κάθε €10 που έχω, δανείστηκα €120, θα με περάσετε για τρελό. Όμως αν είμαι τραπεζίτης, και έχω κάνει το ίδιο πράγμα, δεν θα πω ποτέ ότι δανείστηκα. Θα πω απλώς ότι ο συντελεστής μόχλευσης της τράπεζάς μου είναι 12 (δηλαδή, €120 χρέους για κάθε €10 κεφαλαίων που διαθέτει το ταμείο μου). Όχι μόνο ακούγεται καλύτερο και πιο «τεχνοκρατικό» αυτό αλλά, δεδομένης της κατάστασης στο τραπεζικό σύστημα σήμερα, θα θεωρηθεί και ιδιαίτερα συντηρητικός συντελεστής μόχλευσης!

Ποια η σημασία του συντελεστή μόχλευσης; Αποτελεί το μυστικό του αμύθητου πλούτου των τραπεζιτών στις εποχές των παχιών αγελάδων και της βαθιάς τους πτώχευσης σήμερα. Έστω μια τράπεζα που κερδίζει ένα ποσοστό 1% επί των κεφαλαίων που διαθέτει ή διαχειρίζεται (εκ μέρους καταθετών, πελατών κλπ). Επιλέγοντας όμως έναν συντελεστή μόχλευσης ίσο με, π.χ., το δώδεκα, η καλή τράπεζα δωδεκαπλασιάζει τα κέρδη της χωρίς ιδρώτα ή κόπο. Αυτόματα, δωδεκαπλασιάζονται τα μερίσματα των μετόχων, τα bonus των διευθυντών, οι μισθοί των μεγαλο-υπαλλήλων κλπ κλπ. Αν σκεφτείτε μάλιστα ότι το 2008, λίγο πριν την κατάρρευση ολόκληρου του τραπεζικού οικοδομήματος, ο συντελεστής μόχλευσης των ευρωπαϊκών τραπεζών είχε φτάσει το ιλιγγιώδες 50 προς 1, καταλαβαίνουμε τι είχε συμβεί: γιατί οι αποδοχές των διοικούντων έφτασαν την στρατόσφαιρα, οι τιμές των τραπεζικών μετοχών ήταν η «ατμομηχανή» των χρηματιστηρίων, το χρηματοπιστωτικό σύστημα έριχνε την σκιά του στην «πραγματική» οικονομία.

Μετά την Άνοδο, η Πτώση

Για να κινδυνεύσει να πτωχεύσει μια τράπεζα με συντελεστή μόχλευσης 2 προς 1, χρειάζεται να έχει ζημίες ίσες με το μισό (το 50%) των δανείων που έχει παράσχει και των τοποθετήσεων που έχει επιλέξει. Όταν όμως ο συντελεστής μόχλευσης φτάσει στο 20 προς 1 (ένα μέγεθος που χαρακτήριζε τις ελληνικές τράπεζες προ της Κρίσης), τότε αρκούν για να πτωχεύσει ζημίες της τάξης του 5%. Κι όταν ο συντελεστής μόχλευσης φτάσει στο επίπεδο που ισχύει στην περίπτωση (για να φέρω ως παράδειγμα μια «κραταιά» τράπεζα που όλοι γνωρίζουμε) μιας Deutsche Bank (περί το 50 προς 1), αν μόλις το 1,25% των δανείων που έχει διαθέσει «ατυχήσουν» (π.χ. οικογένειες που λόγω ανεργίας δεν μπορούν να αποπληρώσουν το στεγαστικό τους ή επιχειρήσεις που κλείνουν) ξάφνου η καλή τράπεζα, με την βούλα του νόμου, φαλίρισε. Να γιατί, παρά τα αμύθητα κέρδη των τραπεζών προ του 2008, σήμερα είναι όλες του πτωχευμένες. Το μόνο που χρειάστηκε για να πάνε οι ελληνικές τράπεζες από τον Παράδεισο στην Κόλαση ήταν ζημίες της τάξης του 5% – κάτι απόλυτα φυσιολογικό σε μια υφεσιακή οικονομία.

Αυτά έχει το μαγικό ραβδί της μόχλευσης: όσο πιο ψηλά σε εκσφεντονίζει στην περίοδο της «Ακμής», τόσο πιο μεγάλη και τραυματική η πτώση στην περίοδο της «Ύφεσης» που ακολουθεί.

Καλά, δεν πρόσεχαν;

Αυτό δεν το είχαν σκεφτεί οι καλοί οικονομολόγοι που προσλάμβαναν οι τράπεζες να τους συμβουλεύουν (και οι οποίοι, σήμερα, συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό μας); Δεν το είχαν σκεφτεί οι Κεντρικές Τράπεζες; Γιατί δεν τους έβαζαν χέρι; Οι λόγοι είναι δύο, ο εξής ένας: το χρήμα έρεε τόσο καταρρακτωδώς που όποιος τόλμαγε να πει κάτι, να κρούσει κάποιον κώδωνα κινδύνου, είτε συνειδητοποιούσε ότι την φωνή του την έπνιγε ο αχός του εκκολαπτόμενου κέρδους είτε (στις σπάνιες περιπτώσεις που φώναζε αρκετά δυνατά για να ακουστεί) αγνοείτο επιδεικτικά, έχανε την δουλειά του, χαρακτηριζόταν «παλιομοδίτης», «εκκεντρικός», «συντηρητικός, «αριστερός» κλπ. Τόσο απλά.

Υπάρχει κι άλλος ένας λόγος, περισσότερο στην σφαίρα της θεωρίας, ο οποίος παρουσιαζόταν ως απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα από Κεντρικούς Τραπεζίτες (καλή ώρα από τον κ. Παπαδήμο): Η πεποίθηση των (καθεστωτικών) οικονομολόγων ότι η αγορά έχει τον τρόπο της να αυτο-ρυθμίζεται. Π.χ. μπορεί οι τραπεζίτες να μην φοβούνται την πτώχευση της τράπεζάς τους (από τότε που οι τράπεζες έγιναν εταιρείες περιορισμένης ευθύνης) όμως, σκεφτόταν ο θιασώτης της αγοράς, οι πιστωτές των τραπεζών, οι οποίοι κινδυνεύουν να χάσουν τα χρήματά τους (σε περίπτωση που πτωχεύσουν), θα ασκούν de facto έλεγχο στις πρακτικές των τραπεζιτών. Πώς; Αρνούμενοι να δανείσουν τραπεζίτες που το «παρακάνουν» με την μόχλευση. Πού τέτοια τύχη; Αυτό μπορεί να συνέβαινε μέχρι το 1929-1933. Μετά την τραυματική εμπειρία των μαζικών λουκέτων στις τράπεζες, όλοι γνώριζαν ότι το κράτος, η Κεντρική Τράπεζα, δεν θα αφήσει ποτέ τις τράπεζες να κλείσουν ή, το ίδιο είναι, να αφήσουν απλήρωτους τους πιστωτές τους. (Δεν βλέπετε με τι μανία επιμένει σήμερα η ΕΚΤ ότι οι ιρλανδοί φορολογούμενοι, που δεν έφταιξαν σε απολύτως τίποτα, πρέπει να αποπληρώνουν για τα επόμενα 20 χρόνια τα χρέη των πτωχευμένων ιδιωτικών τραπεζών;) Έτσι, λοιπόν, οι τραπεζίτες, ανεξέλεγκτοι τόσο από τους μετόχους τους όσο και από τους πιστωτές τους, είχαν κάθε λόγο να δανείζονται με τρόπο που ούτε το ελληνικό δημόσιο δεν έχει κάνει…

Χαμένοι και κερδισμένοι

Την εποχή της φούσκας, οι διευθύνοντες τις τράπεζες όχι μόνο δεν αντιμετώπιζαν την κριτική και τον έλεγχο των μετόχων και των πιστωτών τους αλλά, κι εδώ είναι η ουσία, μέτοχοι και πιστωτές τους χειροκροτούσαν περισσότερο όσο πιο μεγάλο συντελεστή μόχλευσης επέλεγαν. Επρόκειτο για ένα απίστευτο φαγοπότι άνευ ρίσκου (τουλάχιστον για τους συμμετέχοντες σε αυτό). Όσο τα πράγματα πήγαιναν καλά (η φούσκα καλά κρατούσε), μεγαλύτερος συντελεστής μόχλευσης σήμαινε μεγαλύτερα κέρδη, ελκυστικότερα μερίσματα, παχυλότερους υπερ-μισθούς. Κι αν ερχόταν η Πτώση (όπως και ήρθε), ούτε γάτα ούτε ζημιά: Ο λογαριασμός θα πληρωνόταν από το γκουβέρνο (δηλαδή τον ταλαίπωρο τον φορολογούμενο) και από την Κεντρική Τράπεζα.

Εν ολίγοις, αν κάποιος διάβολος ήθελε να σχεδιάσει ένα τραπεζικό σύστημα ταγμένο στο να δημιουργήσει συνθήκες τεράστιας Κρίσης, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο από αυτό το οποίο, ψευδεπίγραφα, χαρακτηρίζεται «σύγχρονο σύστημα ιδιωτικών τραπεζών»… Ποιος κερδίζει από αυτό; Ποιος χάνει; Είναι προφανές ότι χάνει η κοινωνία στο σύνολό της. Ποιοι κερδίζουν; Δύο είναι οι συνομοταξίες των κερδισμένων από αυτό το αλισβερίσι ιδιωτικής και δημόσιας διαφθοράς:

Πρώτον, οι βραχυπρόθεσμοι επενδυτές σε τραπεζικά (όχι κρατικά) ομόλογα και μετοχές. Τα τελευταία είκοσι χρόνια, έχει εκλείψει το είδος των μακροπρόθεσμων μετόχων. Ως επί το πλείστον, οι μετοχές των τραπεζών πωλούνται το πολύ μερικούς μήνες (συνήθως μερικές μέρες) αφού αγοραστούν. Ένα ολόκληρο παρατραπεζικό σύστημα έχει στηθεί στην βάση των πολύ βραχυπρόθεσμων αγορών και πωλήσεων τραπεζικών μετοχών, τα λεγόμενα hedge funds (τα οποία κερδοσκοπούν στοιχηματίζοντας στις μικρές αυξομειώσεις των τιμών των μετοχών, ιδίως του τραπεζικού τομέα). Κάτι αντίστοιχο «παίζεται» και με τα ομόλογα έκδοσης των ιδιωτικών τραπεζών. Για να το πω απλά, η αυξημένη μόχλευση φέρνει και αυξημένες διακυμάνσεις στις τιμές των μετοχών και των ομολόγων των τραπεζών. Αυτές οι διακυμάνσεις είναι το ψωμοτύρι των hedge funds.

Δεύτερον, οι μεγαλο-μέτοχοι των τραπεζών που ελέγχουν την διοίκηση απομυζώντας όχι τόσο πολύ μεγάλα μερίσματα αλλά υπερ-μισθούς που οι ίδιοι δίνουν στους εαυτούς τους και τα λοιπά «οφέλη» που, εξ ορισμού, γεύεται όποιος διαχειρίζεται την «ροή του χρήματος».

Και τώρα; Η επίσημη έκφανση

Αυτές τις μέρες κλείνει από την κυβέρνηση Παπαδήμου το μέγα θέμα της επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Επισήμως, το θέμα τίθεται ως εξής: Το ελληνικό δημόσιο αθέτησε τις υποχρεώσεις του προς τις τράπεζες. Αναγκάζοντάς τις να κουρέψουν το 53% της ονομαστικής αξίας των δανείων τους προς το δημόσιο, τις έφερε σε δύσκολη θέση. Έτσι ώστε να μην φαλιρίσουν, και να δώσουν και κανένα δάνειο σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά (αναστέλλοντας την στάση δανείων που έχει «στεγνώσει» την αγορά), το κράτος μας θα δανειστεί από το EFSF, αυξάνοντας έτσι το δημόσιο χρέος κι άλλο, για να τα δώσει στις τράπεζες. Κι επειδή είναι παράνομο να δώσει κεφάλαια στις τράπεζες χωρίς αντάλλαγμα κάποια περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών (καθώς το κράτος δεν δικαιούται, τουλάχιστον επισήμως, να δωρίζει αμύθητες περιουσίες σε ανώνυμες εταιρείες), θα πρέπει να λάβει μετοχές των τραπεζών. Όμως αυτό συνεπάγεται μερική κρατικοποίηση. Κι επειδή, λέγεται, η κρατικοποίηση των τραπεζών είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί, ο κ. Παπαδήμος και οι σύμβουλοί του (με βασικό σύμβουλο ως πρότινος έμμισθο σύμβουλο μίας εκ των πτωχευμένων, υπό ανακεφαλαιοποίηση, τραπεζών) πασχίζουν να βρουν μια φόρμουλα έτσι ώστε οι μετοχές που θα πάρει το δημόσιο ως αντάλλαγμα για τα νέα χρέη που φορτώνει στην πλάτη του φορολογούμενου εκ μέρους των τραπεζών δεν θα δίνουν στο δημόσιο δικαίωμα συμμετοχής στην διοίκηση. Με απλά λόγια, το δημόσιο θα πάρει μετοχές που τελικά δεν θα είναι ακριβώς… μετοχές.

Το απεχθές παιχνίδι των ημερών

Οι τράπεζες πρέπει να ανακεφαλαιωθούν. Αυτό θα ήταν απαραίτητο ανεξάρτητα από το «κούρεμα» του δημόσιου χρέους. Ο συντελεστής μόχλευσής τους ήταν τέτοιος (βλ. πιο πάνω) που μια οικονομική ύφεση της τάξης του -5% για μια μόνο χρονιά θα τις οδηγούσε, έτσι κι αλλιώς, στην πτώχευση. Παρά το γεγονός ότι οι τράπεζες λειτούργησαν καταστροφικά (και αυτοκαταστροφικά) για πολύ καιρό (θυμάστε τα εορτοδάνεια, τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που αγόραζαν σαν να ήταν σοκολατάκια;), και σπατάλησαν βουνά κερδών στον βωμό της μόχλευσης, καμία κοινωνία δεν μπορεί να συνέλθει, καλώς ή κακώς, αν δεν βγουν από την μαύρη τρύπα οι τράπεζές της.

Η ανακεφαλαίωση δεν μπορεί να γίνει, βέβαια, από ιδιωτικά κεφάλαια. Ποιος επενδυτής ρίχνει τα χρήματά του σε μια μαύρη τρύπα, από την οποία δε θα τα ξαναπάρει ποτέ; Κανείς. Να γιατί η Ευρώπη αποφάσισε να κάνει αυτό που κάποιοι φωνάζουμε ότι έπρεπε να έχει γίνει πριν δυο χρόνια: η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με δημόσιο, ευρωπαϊκό χρήμα. Αυτό, τελικά, αποφασίστηκε να γίνει, έστω και καθυστερημένα. Χρήματα που δανείζεται το EFSF εκ μέρους ολόκληρης της ευρωζώνης, θα δοθούν στις τράπεζες όχι ως δανεικά αλλά ως «έγχυση» νέων κεφαλαίων. [Μην ξεχνάμε ότι ο πτωχευμένος δεν σώζεται με νέα δάνεια – κεφάλαια χρειάζεται.]

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν θα πρέπει να γίνει «μετάγγιση» κεφαλαίων από το ευρωπαϊκό δημόσιο στις ιδιωτικές τράπεζες. Αυτό είναι (και πρέπει να είναι) δεδομένο. Το ερώτημα είναι: Με τι ανταλλάγματα; Η άποψη που πασχίζουν να περάσουν στην κοινή γνώμη τραπεζίτες και κυβέρνηση είναι ότι τα ανταλλάγματα πρέπει να είναι τέτοια που να αποφευχθεί, πάση θυσία, η κρατικοποίηση των τραπεζών. Κι επειδή στην Ελλάδα, η λέξη «κράτος» δεν ηχεί πολύ χειρότερα από την λέξη «μαφία», ο κόσμος τείνει να αποδεχθεί αυτή την άποψη. Την άποψη που λέει ότι το κράτος πρέπει, ως αντάλλαγμα, να πάρει είτε «ομολογίες» είτε μια άλλη μορφή μετοχών που δεν δίνουν στον κάτοχό του δικαίωμα συμμετοχής ή ελέγχου της διοίκησης.

Αν αυτή η «άποψη» περάσει, ο ελληνικός λαός θα έχει, άλλη μια φορά, συναινέσει στις ραδιουργίες μιας αρπακτικής διαπλεκόμενης συμμαχίας κράτους και επιτήδειων ιδιωτών που στόχο έχουν την διαφύλαξη των συμφερόντων τους εναντίον τόσο του κοινωνικού συνόλου όσο και των τραπεζών της χώρας. Αν η κυβέρνηση Παπαδήμου, στην εκπνοή της, περάσει την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με τρόπο που αφήνει στο απυρόβλητο την διαπλοκή μεταξύ των μετόχων, διευθυντών, και πιστωτών των τραπεζών η οποία τις έριξε στον γκρεμό (την οποία περιέγραψα πιο πάνω), θα έχει καταφέρει το μεγαλύτερο πλήγμα στο μέλλον της ελληνικής οικονομίας μετά το Μνημόνιο. Αν μια τέτοια τεράστια αποτυχία της διοίκησης των τραπεζών μας δεν οδηγήσει στην απώλεια της εξουσίας επί των τραπεζών των μεγαλο-μετόχων-διευθυνόντων που συμμετείχαν με τόση χαρά και ευεξία στο φαγοπότι της μόχλευσης, η κυβέρνηση θα έχει στείλει το εξής μήνυμα στους τραπεζίτες: Ξαναθρέψτε το τέρας της μόχλευσης – ο φορολογούμενος, αν όχι ο Έλληνας τότε σίγουρα ο Ευρωπαίος, εδώ είναι!

Επίλογος: Ο θρίαμβος της Πτωχοτραπεζοκρατίας επί του καπιταλισμού

Μέσα στην αγωνία του «συστήματος» μεγαλο-μετόχων των τραπεζών, πιστωτών των τραπεζών και των υποτιθέμενων ρυθμιστών των τραπεζών (δηλαδή των κυβερνώντων που πασχίζουν να διατηρήσουν μια «συγκινητικά» στενή σχέση με τους τραπεζίτες) να μην χάσουν τον έλεγχο αυτής της χήνας που γεννά τα χρυσά αυγά, ακούμε τους εκπροσώπους τους στα ΜΜΕ, στην Βουλή κλπ να αποτροπιάζονται με την ιδέα ότι το κράτος θα πάρει κοινές μετοχές ως αντάλλαγμα για τα κεφάλαια που φορτώνεται ως νέο χρέος για να τα δώσει στις τράπεζες. Πρόκειται για ανείπωτη υποκρισία.

Κάποτε, οι φιλελεύθεροι επιχειρηματολογούσαν εναντίον των κρατικοποιήσεων στην βάση ότι ήταν υποχρεωτικές, δηλαδή ότι το κράτος σου έπαιρνε την επιχείρηση με το έτσι θέλω, σου έδινε μια γελοία αποζημίωση και σε πέταγε στον δρόμο. Όμως η σημερινή περίπτωση διαφέρει ριζικά. Το κράτος δεν έχει καμία όρεξη να βάλει χέρι στις τράπεζες. Οι τράπεζες ζητιανεύουν κεφάλαια από το κράτος. Μόνο που δεν θέλουν να δώσουν ως αντάλλαγμα αυτό που πρέπει: ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Ποτέ έως τώρα δεν είχα ακούσει επιχείρημα εναντίον των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων του δημοσίου. Γιατί περί αυτού πρόκειται: Από την μία οι τράπεζες θα πτωχεύσουν χωρίς τα κεφάλαια του δημοσίου, και ζητούν κεφάλαια από το δημόσιο. Από την άλλη θέλουν να τα πάρουν χωρίς να είναι ούτε δανεικά (καθώς δάνεια παίρνουν αβέρτα από την ΕΚΤ, με επιτόκιο 1%, χωρίς να τις σώζουν, πτωχευμένες ούσες) ούτε και να αποδίδουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα στους φορολογούμενους που δανείζονται για να τα πάρουν.

Όσο για το επιχείρημα ότι αν συμμετέχει το δημόσιο πιο δυναμικά στο μετοχικό κεφάλαιο των ιδιωτικών τραπεζών, τότε οι τράπεζες θα γίνουν κρατικοδίαιτες, διεφθαρμένες και αναποτελεσματικές, η απάντησή μου είναι η εξής: Όπως είδαμε πιο πάνω, εδώ και καιρό, ιδιωτικές τράπεζες (με την σωστή έννοια του επιθετικού προσδιορισμού) δεν υπάρχουν. Σε ολόκληρο τον κόσμο, και ιδίως στην χώρα μας, οι τράπεζες έχουν μετατραπεί σε αρπακτικά μορφώματα ιδιωτικο-κρατικού χαρακτήρα. Οπότε ας αφήσουμε τις ανοησίες περί ανάγκης να αποφευχθεί η κρατικοποίηση των ιδιωτικών τραπεζών. Αυτά είναι λόγια που σκοπό έχουν την τρομοκράτηση της κοινωνίας ώστε να συναινέσει στις επιταγές της Πτωχοτραπεζοκρατίας (ένα καθεστώς που δίνει την μέγιστη εξουσία στους πιο πτωχευμένους τραπεζίτες) η οποία έχει υπονομεύσει πλήρως τον… καπιταλισμό.

Τι θα έπρεπε, λοιπόν, να συζητάμε σήμερα; Θα έπρεπε να συζητάμε όχι το αν θα δοθούν ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί των τραπεζών στους φορολογούμενους που δανείζονται για να επανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, αλλά τι μορφή πρέπει να πάρουν αυτά τα δικαιώματα ώστε και οι τράπεζες να ορθοποδήσουν και η οικονομία να πάρει ανάσες. Κι επειδή ούτε κι εγώ (όπως οι περισσότεροι) δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στους κυβερνώντες μας (ούτε στους σημερινούς ούτε και στους επόμενους), μετά χαράς να συζητήσουμε μια σειρά από καινοτόμες, δημοκρατικές, τεχνοκρατικές λύσεις. Π.χ. από την στιγμή που τα κεφάλαια έρχονται από το EFSF, γιατί να μην πάρει τις μετοχές των τραπεζών το…EFSF (το οποίο να μπορεί να ορίσει, κατά το δοκούν, Ευρωπαίους τεχνοκράτες στα ΔΣ των τραπεζών ώστε να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των Ευρωπαίων πολιτών που δανείστηκαν αυτά τα χρήματα); Μάλιστα, κάτι τέτοιο θα μας έδινε την δυνατότητα να αιτηθούμε από την ΕΕ τα κεφάλαια αυτά να μην βαρύνουν το ελληνικό δημόσιο χρέος, μιας και τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα θα περάσουν απ’ ευθείας στην ευρωζώνη.

Λύσεις υπάρχουν που ούτε επιβραβεύουν την υφιστάμενη Κλεπτοκρατία μετόχων-διευθυντών-πολιτικών ούτε και οδηγούν τις τράπεζες στην αγκαλιά του ελληνικού δημοσίου. Όσοι όμως σήμερα κόπτονται για τον κίνδυνο «κρατικοποίησης» των τραπεζών, και όσοι διαπραγματεύονται μαζί τους στο Μαξίμου, προσφέρουν χέρι βοήθειας στην Πτωχοτραπεζοκρατία που επιβουλεύεται τόσο την ελληνική οικονομία όσο και τις ελληνικές τράπεζες.

 

ΠΗΓΗ: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14130

Η επιστολή ενός συμπολίτη μας στον “Πρόεδρο” της Ελληνικής Δημοκρατίας

 Απόψεις  Comments Off on Η επιστολή ενός συμπολίτη μας στον “Πρόεδρο” της Ελληνικής Δημοκρατίας
Apr 062012
 

Προς τον κ. Παπούλια: Είστε πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Αν είχα τη δύναμη θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι εσάς αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον.
Μπορεί να καυχιόμαστε ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία, αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της. Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός ενεργοποίησε το μόνο… δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα
αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής: «Δε μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει».
Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο. Δεν είχε άδικο: τρεις τράπεζες είχαν δανειστεί 80 δις ευρώ, ήτοι το δεκαπλάσιο από το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα της χώρας, είχαν χρεοκοπήσει και τώρα ζητούσαν από το λαό να πληρώσει τους δανειστές σε διάφορες χώρες. Οι πολιτικοί άρχισαν νέες συνομιλίες με τους δανειστές και έφεραν τροποποιημένο σχέδιο στη Βουλή, κάτι σαν Μνημόνιο 2, το οποίο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και στάλθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για επικύρωση. Και πάλι εκείνος είπε όχι και ζήτησε νέο δημοψήφισμα. Το επιχείρημά του ήταν σαφέστατο: «Στα μεγάλα θέματα δεν αποφασίζουν προσωρινοί ηγέτες, ηγέτης είναι ο λαός και αυτός θα αποφασίσει». Χρειάστηκε να κατεβεί στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη θέση του ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση των πολιτικών. Υπάρχουν βίντεο που δείχνουν τη σύζυγό του να αγκαλιάζει διαδηλωτές που η αστυνομία τους έχει πνίξει στα καπνογόνα. Ήταν ανένδοτος στις αρχές του: «Υπάρχουν χώρες πιο ισχυρές οικονομικά από μας, εμείς όμως δεν πρόκειται να βάλουμε το κέρδος πάνω από τη Δημοκρατία». Στο νέο δημοψήφισμα ο λαός απέρριψε και το Μνημόνιο 2. Ο πρόεδρος το πήγε ακόμα πιο πέρα και ζήτησε αναθεώρηση του συντάγματος, μόνο που αυτή τη φορά η αναθεώρηση δε θα γινόταν από πολιτικούς αλλά από τον ίδιο το λαό. Το επιχείρημά του ήταν και πάλι ατράνταχτο: «Ο λαός είναι η υπέρτατη εξουσία, αυτός πρέπει να συντάξει το σύνταγμα». Έγιναν χιλιάδες συναντήσεις, στάλθηκαν άπειρα ηλεκτρονικά μηνύματα και η λαϊκή επιτροπή κατέληξε σε μια μορφή του συντάγματος που φυσικά δεν είχε ούτε παραγραφές, ούτε ασυλίες και ούτε φοροαπαλλαγές για τους πολιτικούς. Δεν έχει γίνει ακόμα δημοψήφισμα για το σύνταγμα, καθώς οι πολιτικοί παλεύουν με κάθε μέσο να το καθυστερήσουν, αλλά δε θα το πετύχουν για πολύ. Σε κάποια στιγμή χρειάστηκε να καλέσουν το ΔΝΤ για βοήθεια, αλλά υπό ένα όρο: «Θα σας πληρώσουμε ό,τι δανειστούμε, αλλά υπό ένα όρο: δε θα πειραχθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά προγράμματα, γιατί είμαστε μια σκανδιναβική σοσιαλιστική κοινωνία και σκοπός μας είναι η ευημερία του πολίτη και όχι τα κέρδη των τραπεζών». Ούτε κεραμίδα να έπεφτε στα κεφάλια των αρμόδιων του ΔΝΤ, αλλά τελικά το δέχτηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του ταμείου, γιατί κατάλαβαν ότι δεν έχουν να κάνουν με άτομα όπως —- (δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα). Αλλά ο πρόεδρος μιας δημοκρατίας δε σταμάτησε εκεί: ζήτησε να γίνει έλεγχος στα οικονομικά όλων των πολιτικών και πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν τον πέλεκυ της δικαιοσύνης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του πρωθυπουργού. Η έκθεση της αδέσμευτης επιτροπής έφτασε τις 2,500 σελίδες και χρειάστηκαν 45 συνεχείς ώρες για να διαβαστεί από καλλιτέχνες, συγγραφείς, απλούς πολίτες σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας. Και το συμπέρασμα ήταν σαφές: δεν ευθύνεται ο λαός για όσα έκαναν οι πολιτικοί οι οποίο εκλέχτηκαν λέγοντας τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκαν. Τρία χρόνια μετά η Ισλανδία αρχίζει να βγαίνει από την κρίση, στην Ελλάδα μας λένε ότι θα χρειαστούν δεκαετίες και αν….
Και κάτι ακόμα: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ισλανδίας δεν το έκανε αυτό για να κρατηθεί στην καρέκλα. Πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος για επόμενη θητεία. «Εκπλήρωσα το χρέος μου στο λαό μου» ήταν η λακωνική δήλωσή του (όχι δεν είπε αν ήταν και στην Εθνική Αντίσταση).
Μήπως κ. Παπούλια θα ‘πρεπε να επισκεφθείτε τους Βίκινγκς της Ισλανδίας για να πάρετε κάποια μαθήματα δημοκρατίας; Μήπως αυτοί που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες τώρα ξέρουν καλύτερα τι σημαίνει δημοκρατία ενώ εσείς την ευτελίζετε – ουσιαστικά μια πράξη αιμομιξίας — στη χώρα που γεννήθηκε;
Και μια ακόμα δήλωσή του Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον: «Έχω την σταθερή εντύπωση ότι τα κόμματα στη Βουλή δεν εκφράζουν αυτή την εποχή αντίστοιχη αναλογία στο λαό». Εσείς θα κάνατε ποτέ αυτή τη δήλωση, που είναι πασιφανής σε κάθε έλληνα πολίτη; Θα ήθελα να σας δω δίπλα στον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Έτσι για να καταλάβω τι σημαίνει γίγαντας και τι νάνος Πρόεδρος της Δημοκρατίας….

Χρήστος Μαγγούτας

Ρεπορτάζ της Γερμανικής κρατικής τηλεόρασης καταρρίπτει τον μύθο ότι η Γερμανία πληρώνει την κρίση

 Video, Απόψεις, Πολιτικές ειδήσεις  Comments Off on Ρεπορτάζ της Γερμανικής κρατικής τηλεόρασης καταρρίπτει τον μύθο ότι η Γερμανία πληρώνει την κρίση
Mar 282012
 

Ρεπορτάζ της Γερμανικής κρατικής τηλεόρασης καταρρίπτει τον μύθο ότι η Γερμανία πληρώνει την κρίση. Τουναντίον αποκαλύπτεται ότι η Γερμανία έχει επωφεληθεί από την κρίση στην Ελλάδα, εξαιτίας της πτώσης του ευρώ και της επακόλουθης εισροής χρημάτων στη Γερμανία. Το ρεπορτάζ προτείνει την εφαρμογή ενός σχεδίου Μάρσαλ για την Ελλάδα, σε αντιστοιχία με αυτό που είχε εφαρμοστεί στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και είχε βοηθήσει τη Γερμανία να σταθεί στα πόδια της.

Η 25η Μαρτίου: χθες και σήμερα

 Δελτία Τύπου  Comments Off on Η 25η Μαρτίου: χθες και σήμερα
Mar 242012
 

25η Μαρτίου-αφίσαΤην 25η Μαρτίου του 1821 ξεκίνησε η επανάσταση του ελληνικού λαού, ο αγώνας του ενάντια στην φτώχεια, την εξαθλίωση και την ανελευθερία που βίωνε στα πλαίσια της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με τον αγώνα αυτό διεκδικούσε ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρεπή ζωή. Ο αγώνας αυτός πέρα από εθνικοαπελευθερωτικός ήταν και κοινωνικός-ταξικός, καθώς στρεφόταν ενάντια και στον τούρκικο ζυγό αλλά και στον Έλληνα προεστό -τοπικό εκπρόσωπο της κεντρικής εξουσίας- που εισέπραττε τους δυσβάσταχτους φόρους, τα περίφημα χαράτσια, όρος που ξαναήρθε στην επικαιρότητα τελευταία με το χαράτσι της ΔΕΗ.

Ας δούμε και τη σημερινή ιστορική πραγματικότητα:

Το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της χώρας, τα κόμματα με τα οποία αυτό εκφράζεται (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ), υποτελή και ξεπουλημένα στα διεθνή συμφέροντα, έχουν ψηφίσει και εφαρμόσει όλα τα μέτρα της Τρόικας και του ΔΝΤ ρίχνοντας ραγδαία το βιοτικό επίπεδο του λαού. Μέχρι τώρα έχουν ψηφιστεί μέτρα που έφεραν:

  • Κατακόρυφη μείωση μισθών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μείωση συντάξεων
  • Μείωση του επιδόματος ανεργίας από 450 στα 359 ευρώ!
  • Χιλιάδες απολύσεις και κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων
  • Δραματική αύξηση της ανεργίας
  • Κατάργηση επιδομάτων και επιβολή νέων φόρων
  • Κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων και γενικότερη υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας
  • Αύξηση των αστέγων στις μεγάλες πόλεις

Επίσης ξεπουλούν σε ξένες εταιρείες-μεγαλοκαρχαρίες: λιμάνια, ΟΣΕ, αεροδρόμια, μέσα μαζικής μεταφοράς και γενικά  πλουτοπαραγωγικές πηγές, ενέργεια, γη, δίκτυα, δημόσιες επιχειρήσεις.

Καταλύουν εν μια νυκτί εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες (συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ασφάλιση, περίθαλψη κλπ)

Καταλύουν ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα ποινικοποιώντας το δικαίωμα στη διαδήλωση και την απεργία (κρατική καταστολή και τρομοκρατία)

Σε ένα τέτοιο σκηνικό που ήδη έχουν εξαγγείλει ότι έρχεται νέο πακέτο μέτρων τον Ιούνη, η εθνική επέτειος δεν μπορεί να είναι μια γιορτινή παρέλαση όπου η πολιτική ηγεσία θα βγάζει πανηγυρικούς λόγους σωτηρίας της χώρας από τη χρεοκοπία (!). Αλλά είναι επιτακτική ανάγκη αυτή η δημόσια εκδήλωση, όπως έγινε και με την 28η Οκτώβρη, να πάρει χαρακτήρα διαμαρτυρίας και αντίστασης στην οικονομική και κοινωνική ερήμωση που μας επιβάλλουν.

Καλούμε κάθε εργαζόμενο και άνεργο να αγωνιστούμε και να οργανώσουμε ένα κίνημα αντίστασης και ανατροπής όλων των βάρβαρων μέτρων της τρόικας του ΔΝΤ του σάπιου πολιτικού συστήματος.

Να ανατραπούν τα μέτρα, τα νομοσχέδια και τα μνημόνια που έχουν ψηφιστεί!

Να φύγουν ΔΝΤ μνημόνιο και τρόικα!

Να διεκδικήσουμε και κερδίσουμε πάλι το δικαίωμά μας στη ζωή τη δουλειά την παιδεία την υγεία τη δημοκρατία!

Να στείλουμε μήνυμα ελπίδας και αγώνα σε όλους τους  λαούς, γιατί  η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική, είναι παγκόσμια. Και είναι μια κρίση του συστήματος που δεν την έχουν δημιουργήσει οι λαοί αλλά καλούνται από τους ισχυρούς της γης να την πληρώσουν.

 

Συνέλευση Πολιτών Δράμας

Weinberg: Οι Ευρωπαίοι σκοπίμως καθυστέρησαν την αναδιάρθρωση στην Ελλάδα

 Απόψεις  Comments Off on Weinberg: Οι Ευρωπαίοι σκοπίμως καθυστέρησαν την αναδιάρθρωση στην Ελλάδα
Mar 202012
 

Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης επέδειξαν «ηθική παρακμή» με το να καθυστερήσουν τη συμφωνία για το κούρεμα του ελληνικού χρέους προκειμένου να περιορίσουν την επίδραση στις τράπεζες της περιοχής, σύμφωνα με τον ιδρυτή και οικονομολόγο της High Frequency Economics, Carl Weinberg.
Σε report του το Μάρτιο για την παγκόσμια οικονομία, ο Weinberg επισημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες σκοπίμως καθυστέρησαν την αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, εις βάρος της οικονομίας της, προκειμένου να δώσουν στις τράπεζες περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστούν από το πλήγμα που θα υφίσταντο οι συμμετοχές τους σε ομόλογα. «Γιατί δεν είχε επιτραπεί στην Ελλάδα να αναδιαρθρώσει το χρέος της πριν από δύο χρόνια, προτού η οικονομία της συρρικνωθεί 15% και προτού υποχρεωθεί να επιβάλει haircut στους ιδιώτες πιστωτές, αποσταθεροποιώντας την κυβέρνηση και την κοινωνία, ενεργοποιώντας παρανόμως τις CACs και προκαλώντας την ενεργοποίηση των CDS», ρωτά στο report του. «Διότι θα ήταν άβολο για τις τράπεζες, για αυτό», πρόσθεσε.
Ο Weinberg πρόσθεσε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες υποχρέωσαν την Ελλάδα να επιβάλει αυστηρά μέτρα λιτότητας προκειμένου να δώσει χρόνο στις τράπεζες για να διαχειριστούν το χρέος.
«Οι πολιτικοί προτίμησαν να βάλουν σε ασφυκτικό κλοιό μερικά εκατομμύρια Ελλήνων πολιτών από το να ζητήσουν από τις τράπεζες να δεχθούν ζημιές στα ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους, πριν να έχουν το χρόνο να προετοιμαστούν κατάλληλα».
Μάλιστα, ως αντιπρόσωπος των πιστωτών στο κύμα αναδιαρθρώσεων του κρατικού χρέους Λατινοαμερικανών χωρών στη δεκαετία του ’80, ο Weinberg δήλωσε στο CNBC.com ότι αυτές οι συμφωνίες αποδεικνύουν πως εάν διεξαχθούν σωστά, η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ούτε θα προκαλούσε την ενεργοποίηση των CDS ούτε θα αποσταθεροποιούσε την οικονομία της και την κυβέρνηση.
Πρόσθεσε ακόμη ότι η Ελλάδα έχει περισσότερο ανάγκη από επενδύσεις για να αντιμετωπίσει τα οικονομικά της προβλήματα παρά από «έξυπνη» αναδιάρθρωση.

Πηγή: www.capital.gr

Mar 192012
 

H Collectivo Prezzemollo, συλλογικότητα φοιτητών, ερευνητών και εργαζόμενων του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας (EUI), έγινε ευρέως γνωστή διεθνώς τον περασμένο Νοέμβριο, από τη δυναμική της διαμαρτυρία στην εναρκτήρια εκδήλωση του ακαδημαϊκού έτους, με ομιλητή τον Χέρβαν βαν Ρομπέι. Αυτές τις μέρες τους συναντάμε ξανά, ως PIIGS αυτήν τη φορά, απέναντι στον Βόλφγκαγκ Σόιμπλε και τη διάλεξή του στο Eυρωπαϊκό Πανεπιστήμιο με θέμα: «Οι οικονομικές και θεσμικές προοπτικές της Ευρώπης» στις 7 Μαρτίου. Δεκάδες μέλη της κολεκτίβας φόρεσαν μάσκες γουρουνιών και μπλουζάκια που δήλωναν την αλληλεγγύη τους προς τις χώρες «PIIGS» (Portugal, Ireland, Italy, Greece, Spain), φώναξαν συνθήματα και τραγούδησαν, διαμαρτυρόμενοι έτσι για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας που διαλύει, μέρα με τη μέρα, την Ευρώπη και τους πολίτες της. Στις αφίσες που τοιχοκολλήθηκαν στο κτίριο του Πανεπιστημίου, καθώς και στο κείμενο που δημοσιεύουμε στη συνέχεια, η Collectivo Prezzemolo απορρίπτει τη λογική του μονοδρόμου, διεκδικώντας τίποτα λιγότερο από κοινωνική ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και δημοκρατία· τίποτα λιγότερο απ’ το δικαίωμα στο μέλλον.

“Ως ερευνητές και εργαζόμενοι στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, ένα καθόλα ευρωπαϊκό ίδρυμα, δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί μπροστά στη παρουσία του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ενός από τους αρχιτέκτονες της κοινωνικής σφαγής που βρίσκεται σε εξέλιξη, καταστρέφοντας τις ζωές εκατομυρίων ευρωπαίων πολιτών. Πώς είναι δυνατόν να ακούμε τον Σόιμπλε να μας μιλάει για την Ευρώπη και τις «προοπτικές» της, την ώρα που, πίσω απ’ τη φιλοευρωπαϊκή ρητορεία, η πολιτική της λιτότητας διαλύει την ήπειρο και τους λαούς της, σε μια ελεύθερη πτώση που κάνει εμάς τους Ευρωπαίους όλο και πιο φτωχούς, όλο και πιο αδύναμους;

Από το 2008, η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κρίση η οποία υπονομεύει ό,τι έχει απομείνει από το κοινωνικό της κράτος κι από το ίδιο μας το μέλλον, ενώ οι αποκαλούμενες «λύσεις» που επιβάλλονται από τα ευρωπαϊκά και διεθνή ιδρύματα και από τις εθνικές κυβερνήσεις κάνουν τα πράγματα όλο και χειρότερα. Βλέποντας και βιώνοντας τις συνέπειες στις ζωές μας, στην καθημερινότητά μας, έχει γίνει πλέον δύσκολο για εμάς τους Ευρωπαίους να διακρίνουμε αν αυτές οφείλονται στην κρίση ή στην πολιτική της λιτότητας.

Ποιος φταίει που οι φίλοι και οι οικογένειές μας χάνουν τις δουλειές τους; Ποιος κόβει τη χρηματοδότηση για έρευνα και γνώση; Ποιος απογυμνώνει τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς από κάθε τι το δημοκρατικό; Φταίει η κρίση ή οι υποτιθέμενες λύσεις;

Ξέρουμε ότι η διάκριση αυτή δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, διότι η κρίση δεν συνιστά φυσικό φαινόμενο, αλλά το αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών: η κρίση αυτή είναι κρίση του νεοφιλελευθερισμού, και γι’ αυτό η νεοφιλελεύθερη λιτότητα δεν μπορεί να αποτελεί λύση. Η λιτότητα, στην πραγματικότητα, δεν είναι η λύση για την κρίση, αλλά μια προσπάθεια κάποιων να κερδίσουν από αυτήν: οι ίδιες οι τράπεζες και οι διεθνείς οικονομικές ελίτ που δημιούργησαν την κρίση, τώρα βγάζουν κέρδος από τις ελληνικές και ιρλανδικές «διασώσεις», από τα ιταλικά ομόλογα, από κάθε υποτιθέμενο «πακέτο διάσωσης», που θέτει σε εφαρμογή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Επιπλέον, η κρίση και η λιτότητα παρέχουν ένα καλό πλαίσιο για τη δικαιολόγηση μιας πρωτοφανούς επίθεσης σε ό,τι έχει απομείνει από το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Η νεοφιλελεύθερη Δεξιά και οι διεθνείς οικονομικές ελίτ περίμεναν επί δεκαετίες μια τέτοια ευκαιρία: την ευκαιρία να μπορούν να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά τέτοιου είδους ακραία αντικοινωνικά μέτρα, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα φαίνονταν σαν όνειρα θερινής νυκτός κάποιων περιθωριακών ιδεοληπτικών. Μέτρα όπως η απαγόρευση του ελλείμματος στα εθνικά Συντάγματα, η κατεδάφιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, της υγείας και της πρόνοιας.

Θα υποδεχθούμε τον Σόιμπλε με μια ειρηνική και αποφασιστική διαμαρτυρία, κάνοντας ορατή, και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο, την αντίθεση και την αντίσταση στη λιτότητα, την οποία εκατομύρια ευρωπαίων πολιτών έχουν εκφράσει τον τελευταίο χρόνο στους δρόμους και στις πλατείες όλης της ηπείρου. Εμείς, ως ερευνητές και εργαζόμενοι στο EUI νιώθουμε την υποχρέωση να καταγγείλουμε αυτό που συμβαίνει και να αξιοποιήσουμε το προνόμιο που έχουμε, καθώς θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν από τους σφαγείς της Ευρώπης, ώστε να του πούμε ότι θα θέλανε να του πουν εκατομύρια ευρωπαίοι πολίτες.

Δεν αποδεχόμαστε τον εκβιασμό της λιτότητας: Είμαστε όλοι PIIGS, είμαστε όλοι Πορτογάλοι, Ιρλανδοί, Ιταλοί, Έλληνες, Ισπανοί· είμαστε όλοι αδέρφια κάθε ανθρώπου που χάνει την δουλειά του, το εισόδημα και τα δικαιώματά του εξαιτίας των πολιτικών που καθοδηγούνται όχι από το δημόσιο συμφέρον, αλλά από τα περιθώρια κέρδους και το μεγάλο κεφάλαιο.

Αρνούμαστε το αφήγημα της «ΤΙΝΑ» [There Is No Alternative] και του όλο και πιο ασφυκτικού κλοιού της «ανυπαρξίας εναλλακτικής», και καταγγέλουμε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας, που δεν είναι ουδέτερη, αλλά κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά στοχευμένη· διεκδικούμε το δικαίωμα και έχουμε το καθήκον, ως μέλη μιας ακαδημαϊκής κοινότητας κοινωνικών επιστημόνων, να αφοσιωθούμε στη συλλογική επιδίωξη της εξεύρεσης εναλλακτικών δρόμων για ένα μέλλον βασισμένο στην κοινωνική δικαιοσύνη, τη δημοκρατία και την ισότητα, καθώς και να συμμετέχουμε στον παγκόσμιο αγώνα ενάντια στον φιλελευθερισμό-ζόμπι που επιδιώκει να κάνει την κρίση, ευκαιρία, προς όφελός του.”

ΠΗΓΗ: http://enthemata.wordpress.com/2012/03/18/prezzemolo/#more-6803

Οι φόροι και τα κόμματα φέραν αυτή την κρίση: τραγούδι από το 1933

 Απόψεις  Comments Off on Οι φόροι και τα κόμματα φέραν αυτή την κρίση: τραγούδι από το 1933
Mar 152012
 

Οι φόροι και τα κόμματα φέραν αυτή την κρίση
που κάνανε τον άνθρωπο να μη μπορεί να ζήσει
Κι όλο τη φτώχια πολεμά για να την αδικήσει
να βγάλει το ψωμάκι του το σπίτι του να ζήσει
Αλλά κι αυτό αδύνατο για να το κονομήσει
και κάθε μέρα βλασθημά την έρημη την κρίση
Όλος ο κόσμος τα ‘χασε κι όλοι παραμιλούνε
και κάθε μέρα βλασθημούν την κρίση που περνούνε
Άντε να ζήσεις φτώχια και να πεθάνεις παλιο-κρίση. Γειά σου Ογδοντάκη μου παιδί μου, γειά σου.

Συνθέτης Ρούκουνας – έτος ηχογράφησης 1933

Spent: διαδικτυακό παιχνίδι διαχείρισης εξόδων

 Απόψεις  Comments Off on Spent: διαδικτυακό παιχνίδι διαχείρισης εξόδων
Feb 222012
 

Το παιχνίδι Spent βάζει τους χρήστες να σκεφτούν και να κάνουν επιλογές στην καθημερινότητά τους, να μεγαλώσουν ένα παιδί και να “καταφέρουν” να βγάλουν το μήνα έχοντας μικρή χρηματική αμοιβή από τη δουλειά τους. Αν έχετε διερωτηθεί πως κάποιοι άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά, τότε ίσως δεν έχετε καταλάβει πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό…

Για να δοκιμάσετε τις δυνάμεις σας στο παιχνίδι, κάντε κλικ στο παρακάτω λινκ:

http://playspent.org/

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

 Δελτία Τύπου  Comments Off on ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ
Feb 122012
 

Το 2010 τέθηκε στον ελληνικό λαό το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Το 2011 του έθεσαν το δίλημμα «μεσοπρόθεσμο ή δραχμή» και τώρα ζητούν να αποφασίσουμε αν θέλουμε «διάσωση» ή χρεοκοπία. Σε καμιά από τις λύσεις που παρουσιάζουν ως μονόδρομο δεν περιλαμβάνεται ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος, ο μικροεπαγγελματίας. Ως μόνο στόχο έχουν την διάσωση των τραπεζιτών, των μεγαλοβιομηχάνων, των ραντιέριδων και του πολιτικού συστήματος. Οι πολιτικοί της συγκυβέρνησης μία και μόνο αγωνία έχουν σήμερα· να διασωθούν ως σύγχρονη αριστοκρατία με αντάλλαγμα τη μετατροπή των εργαζομένων σε σκλάβους.
Στο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα που τις μόνες ελευθερίες που αναγνωρίζει είναι η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων, που ενδιαφέρεται για τη συσσώρευση πλούτου σε λίγους, που φέρνει την κοινωνία χιλιάδες χρόνια πίσω, που ισοπεδώνει τους πολιτισμούς, που αδιαφορεί για το φυσικό περιβάλλον, που στη θέση του ανθρώπου έχει βάλει το χρήμα, και με μία κουβέντα λέγεται ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, εμείς οι πολίτες, συσπειρωνόμαστε, ενώνουμε τις δυνάμεις μας και κάνουμε τη δική μας επίθεση με μοναδικό σκοπό να τον ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ.

Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς. Στην πλατεία συνδιαμορφώσαμε όλα τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας και βάλαμε το θεμέλιο της άμεσης δημοκρατίας με λαϊκές συνελεύσεις χωρίς μόνιμους αντιπροσώπους
Δεν έχουμε πια άλλη επιλογή. Η ανατροπή όλων αυτών που μας καταπιέζουν και στερούν την ελπίδα μας για μια καλύτερη ζωή είναι μονόδρομος. Το νέο μνημόνιο δεν θα αφήσουμε εμείς να περάσει και δεν θα περάσει. Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε! Εμείς θα αγωνιζόμαστε για όσο και αν χρειαστεί, ανυποχώρητοι στους στόχους μας, αδιαμεσολάβητοι και ειλικρινείς, κάνοντας πράξη την άμεση δημοκρατία και την αλληλεγγύη των πολιτών. Είμαστε αποφασισμένοι να πετύχουμε.

Στο τέλος θα νικήσουμε, αν δεν νικήσουμε δεν υπάρχει τέλος

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΔΡΑΜΙΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Να χρεοκοπήσουμε εδώ και τώρα

 Απόψεις  Comments Off on ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Να χρεοκοπήσουμε εδώ και τώρα
Feb 122012
 

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε…
Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.
Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων!
Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).
Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας.
Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.
Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.
Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.
Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.
Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.
Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν!

Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.
Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση
• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας)
• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%)
• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

Στάση πληρωμών λοιπόν! Τώρα! Με χαμόγελο και αισιοδοξία!
(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)

* Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών

Νίκη των Δραμινών πολιτών στο Δημοτικό Συμβούλιο – 8/2/2012

 Δελτία Τύπου, Οι δράσεις μας  Comments Off on Νίκη των Δραμινών πολιτών στο Δημοτικό Συμβούλιο – 8/2/2012
Feb 092012
 

Σημαντική παρέμβαση έγινε σήμερα 8/2/12 στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Δράμας από την Συνέλευση Δραμινών Πολιτών και το Εργατικό Κέντρο Δράμας.
Στην συνεδρίαση παραβρέθηκαν 150 πολίτες όπου κατέθεσαν κείμενο με τα αιτήματά τους. Το κείμενο αναγνώστηκε και ζητήθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο να πάρει θέση στα αιτήματα των πολιτών.
Μετά από πολλές παλινωδίες του Δημάρχου κάτω από την έντονη και αποφασιστική παρέμβαση των πολιτών το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα να υιοθετήσει το κείμενο και να αποδεχθεί και να στηρίξει τα αιτήματα των πολιτών. Και μάλιστα να παραστεί σύσσωμο σε εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από το υποκατάστημα της ΔΕΗ Δράμας οπού είχαν ήδη προγραμματίσει οι δύο συλλογικότητες.
Ομόφωνα το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δράμας, μετά από πίεση των πολιτών και του εργατικού κέντρου, αποφάσισε ότι:
1. Το χαράτσι της ΔΕΗ, αλλά και το κάθε επόμενο χαράτσι, είναι άδικο και ανήθικο και αύριο στις εννέα το πρωί το Δημοτικό Συμβούλιο θα σταθεί πλάι στους πολίτες στην προσπάθεια που έχει σκοπό να πιέσει τη ΔΕΗ όχι μόνο να δέχεται την πληρωμή λογαριασμών χωρίς το χαράτσι αλλά και να μην κοπεί το ρεύμα σε κανένα νοικοκυριό που δεν έχει ή αντιστέκεται να πληρώσει. Το Δημοτικό Συμβούλιο αποκηρύσσει την μαφιόζικη κυβερνητική τακτική είσπραξης άδικων φόρων.
2. Να μειωθούν τα δημοτικά τέλη και τα τιμολόγια ύδρευσης στους άνεργους.
3. Να διερευνηθεί η δυνατότητα για δωρεάν μετακίνηση των άνεργων με την αστική συγκοινωνία.
4. Απαιτεί από τους δραμινούς βουλευτές να καταψηφίσουν το μνημόνιο.
5. Να μειωθούν τα κονδύλια για χορούς, πανηγύρια δημόσιες σχέσεις και έργα βιτρίνας, με αντίστοιχη ενίσχυση των κονδυλίων για την υποστήριξη των ανέργων και των ασθενέστερων.
6. Απαιτεί να μη δημιουργηθούν ΕΟΖ πουθενά στην Ελλάδα, να μην καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις, να μη μειωθούν οι ελάχιστες αμοιβές και οι συντάξεις και να διαφυλαχθούν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.

Σήμερα αποδείχθηκε περίτρανα πως όταν οι πολίτες παίρνουν τις τύχες στα χέρια τους μπορούν και να πετυχαίνουν νίκες που ανοίγουν το δρόμο για να αλλάξουμε τις ζωές μας.

Συνέλευση Δραμινών Πολιτών

Κείμενο παρέμβασης στο Δημοτικό Συμβούλιο Δράμας – 8/2/2012

 Οι δράσεις μας  Comments Off on Κείμενο παρέμβασης στο Δημοτικό Συμβούλιο Δράμας – 8/2/2012
Feb 082012
 

Δράμα 8 Φεβρουαρίου 2012

Εδώ και δυο χρόνια οι πολιτικές αποφάσεις των κυβερνήσεων των τραπεζιτών έχουν οδηγήσει τη κοινωνία στην εξαθλίωση. Κοινωνικά δικαιώματα τίθενται σε αμφισβήτηση και κοινωνικά αγαθά ιδιωτικοποιούνται μετατρέποντας μας από πολίτες σε καταναλωτές και πελάτες ιδιωτικών εταιριών. Εδώ και δυο χρόνια η εξουσία με αυταρχικό τρόπο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πολιτικών της αποφασίζει και διατάσσει προς όφελος των τραπεζών γυρίζοντας το ημερολόγιο δεκαετίες πίσω.
Μετά από μεθοδευμένες προσπάθειες ετών οι ανασφάλιστοι δεν δικαιούνται πλέον καμίας περίθαλψης, το δημόσιο σύστημα υγείας καταργείται και οι χαμογελαστοί υπουργοί και δήμαρχοι εγκαινιάζουν ασταμάτητα ιδιωτικές κλινικές που φυσικά απευθύνονται στους έχοντες όχι όμως στους εργαζόμενους.
Τα δημόσια σχολεία οδηγούνται στη διάλυση και οι φωτοτυπίες αντί βιβλίων θεωρείται επίτευγμα. Τα αγαθά της ενέργειας και του νερού δεν θεωρούνται πλέον δημόσια αλλά αντικείμενο εκμετάλλευσης και αποκόμισης ιδιωτικού κέρδους, ενώ η δημόσια περιουσία είναι έτοιμη να πουληθεί έναντι πινακίου φακής
Οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται ενώ η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα ονομάζεται ανταγωνιστικότητα και η εξαθλίωση στο δημόσιο τομέα εξορθολογισμός.
Οι πολίτες στερούνται τα στοιχειώδη για να γεμίσουν τα ταμεία των τραπεζών βαφτίζοντας τη σωτηρία των τραπεζιτών ως σωτηρία του έθνους.
Η υποκρισία έχει περισσέψει, και αυτοί που με τις πολιτικές που ασκούσαν επί δεκαετίες κι έφεραν τη χώρα σ’ αυτό το χάλι γίνονται τιμητές και αυτοχρίζονται σωτήρες, πρώην βουλευτές (και από το νομό Δράμας;) από τη μία στα τηλεοπτικά παράθυρα συμπονούν τους νεόπτωχους και από την άλλη απαιτούν από το χρεοκοπημένο δημόσιο -από όλους εμάς δηλαδή- αναδρομικά δεκάδων χιλιάδων ευρώ, κομματικές νεολαίες που οραματίζονται την απάνθρωπη κοινωνία των ίσων ευκαιριών όχι όμως και των ίσων δικαιωμάτων βγάζουν το μεροκάματο της κοινωνικής τους ευαισθησίας διαφημίζοντας με μεγάλα γράμμα το όνομα της παράταξης στα χαρτόκουτα της ελεημοσύνης τους.
Η τοπική εξουσία συναγελάζεται με τους βουλευτάδες και τους πολιτευτάδες, των οποίων συμμετοχή σ’ αυτή την κοινωνική κατάντια είναι καίρια, χωρίς να πράττει το παραμικρό για τη μείωση των συνεπειών.

Επειδή δε μπορείτε να κοιτάξετε στα μάτια τους ανθρώπους που ΚΑΝΟΥΝ ΟΥΡΕΣ για μια μερίδα φαγητού.
Επειδή δε μπορείτε να κοιτάξετε στα μάτια τις στρατιές ανέργων που ΑΓΩΝΙΟΥΝ για μια δουλειά του ποδαριού.
Επειδή δε μπορείτε να κοιτάξετε στα μάτια τους συνταξιούχους που τα χρήματα τους αρκούν για τη πρώτη εβδομάδα του μήνα μόνο.
Επειδή δε μπορείτε να κοιτάξετε στα μάτια τα παιδιά που υποσιτίζονται και διαβάζουν από φωτοτυπίες.
Επειδή δε μπορείτε να κοιτάξετε στα μάτια τους ανθρώπους που δεν έχουν ΕΛΕΥΘΕΡΗ πρόσβαση στη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και περιμένουν κάποιο θαύμα να τους σώσει.
Επειδή δε μπορείτε να κοιτάξετε στα μάτια μας τους συμπολίτες μας που αδυνατούν να πληρώσουν όλα αυτά τα χαράτσια και ζουν με το φόβο της διακοπής του ρεύματος.
Επειδή λοιπόν η φωνή των από κάτω δε φτάνει ΑΚΟΜΗ στα σαλόνια και τα γραφεία σας, εμείς είμαστε εδώ σήμερα και απαιτούμε,

1. Να ληφθεί απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ότι το χαράτσι της ΔΕΗ, αλλά και το κάθε επόμενο χαράτσι, είναι άδικο και ανήθικο και να σταθεί το Δημοτικό Συμβούλιο πλάι στους πολίτες στην αυριανή προσπάθεια που έχει σκοπό να πιέσει τη ΔΕΗ όχι μόνο να δέχεται την πληρωμή λογαριασμών χωρίς το χαράτσι αλλά και να μην κοπεί το ρεύμα σε κανένα νοικοκυριό που δεν έχει ή αντιστέκεται να πληρώσει. Το Δημοτικό Συμβούλιο να αποκηρύξει την μαφιόζικη κυβερνητική τακτική είσπραξης άδικων φόρων
2. Να μειωθούν τα δημοτικά τέλη και τα τιμολόγια ύδρευσης στους άνεργους
3. Να ληφθεί μέριμνα για δωρεάν μετακίνηση των άνεργων με την αστική συγκοινωνία
4. Ψήφισμα από το Δημοτικό Συμβούλιο με το οποία θα απαιτεί από τους δραμινούς βουλευτές να καταψηφίσουν το μνημόνιο
5. Να περικοπούν τα κονδύλια για χορούς, πανηγύρια δημόσιες σχέσεις και έργα βιτρίνας, με αντίστοιχη ενίσχυση των κονδυλίων για την υποστήριξη των ανέργων και των ασθενέστερων.
6. Ψήφισμα για να μη δημιουργηθούν ΕΟΖ πουθενά στην Ελλάδα, να μην καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις, να μη μειωθούν οι ελάχιστες αμοιβές και οι συντάξεις και να διαφυλαχθούν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων

Συνέλευση Δραμινών Πολιτών & Εργατικό Κέντρο Δράμας

Γενική απεργία στο Βέλγιο «πολιορκεί» τη Σύνοδο Κορυφής

 Πολιτικές ειδήσεις  Comments Off on Γενική απεργία στο Βέλγιο «πολιορκεί» τη Σύνοδο Κορυφής
Jan 302012
 

Σχεδόν ολόκληρο το σιδηροδρομικό δίκτυο έχει τεθεί εκτός λειτουργίας, ομοίως τα λεωφορεία και τα τραμ πολλά σχολεία πρόκειται να παραμείνουν κλειστά, ενώ η παραγωγή στα εργοστάσια των αυτοκινητοβιομηχανιών Audi και Volvo έχει ανασταλεί. Στο αεροδρόμιο Σαρλερουά, που αποτελεί σημαντικό σταθμό για την Ryanair και άλλες αεροπορικές εταιρείες χαμηλού κόστους, ακυρώθηκαν όλες οι πτήσεις λόγω των σχεδίων των συνδικάτων να αποκλείσουν το βασικό δρόμο που οδηγεί σε αυτό. Οι συρμοί υψηλής ταχύτητας, όπως το Eurostar από το Λονδίνο και το Thalys από το Παρίσι, έχουν σταματήσει να κινούνται από και προς τη χώρα ήδη από αργά χθες. Βέλγοι συνδικαλιστές απέκλεισαν σήμερα ένα συνοριακό σημείο διέλευσης με τη Γερμανία και σταμάτησαν την κυκλοφορία σε ένα άλλο, στο πλαίσιο της γενικής απεργίας. Ο δρόμος που οδηγεί στη Γερμανία είχε αποκλειστεί πλήρως στο Οζέ, ενώ τα αυτοκίνητα περνούσαν με πολύ αργούς ρυθμούς από το Κέλμις, μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Belga. Αμφότερες οι πόλεις βρίσκονται κοντά στη γερμανική πόλη του Άαχεν. Το σοσιαλιστικό εργατικό συνδικάτο FGTB ανακοίνωσε πως οργάνωσε «μια συμβολική δράση για να αμφισβητήσει την πολιτική της Ευρώπης και της κυβέρνησης Μέρκελ που πιέζει για να περάσουν οι πιο συντηρητικές μεταρρυθμίσεις και θέτει τις βάσεις για τη μεγάλη καταλήστευση των εργαζομένων». Στις Βρυξέλλες, μέλη του FTGB μοιράζουν προκηρύξεις με τίτλο «Ας μην μας ληστέψουν» κατά του πακέτου λιτότητας που υιοθέτησε η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Έλιο Ντι Ρούπο. Τα συνδικάτα κάλεσαν στην πρώτη γενική απεργία από το 1993 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα σχέδια της κυβέρνησης υπό τον Ελιό ντι Ρουπό να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης και να επιβάλει σειρά μέτρων με στόχο την εξοικονόμηση 11,3 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση αποφάσισε επίσης να παγώσει δαπάνες 1,3 δισ. ευρώ μετά την προειδοποίηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι κινδυνεύει να μην επιτύχει τους στόχους της.
Το Βέλγιο έχει δεσμευτεί να μειώσει το έλλειμμά του κάτω από το όριο του 3% φέτος για να αποφύγει την επιβολή προστίμου και να καθησυχάσει τους επενδυτές ότι τα δημοσιονομικά του τέθηκαν υπό έλεγχο. Ο οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch μιμήθηκε τους Standard & Poor’s και Moody’s και υποβάθμισε το αξιόχρεο της χώρας την Παρασκευή με αρνητική προοπτική, επικαλούμενος τις ανησυχίες για την επιδεινούμενη κρίση χρέους και την ύφεση που θα μπορούσε να υποσκάψει τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις.
Η κινητοποίηση συμπίπτει με τη σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, τη 17η μέσα σε δύο χρόνια για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Υπό διαπραγμάτευση είναι η οριστικοποίηση της δημιουργίας του μόνιμου μηχανισμού «διάσωσης», του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ) και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο.

πηγή: http://tvxs.gr/

Το κουδούνι

 Video  Comments Off on Το κουδούνι
Jan 202012
 

Η οικονομική κρίση και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις τους πολίτες τους μέσα από ένα πολύ δημιουργικό βίντεο.